Mroczny kochanek - ebook

Ta­tum

Dzie­sięć lat wcze­śniej

Gdy tylko otwo­rzy­łam oczy, na mo­jej twa­rzy roz­lał się uśmiech: dzi­siaj za­czy­nały się wa­ka­cje.

Po dzie­wię­ciu mie­sią­cach szkoły w końcu na­de­szło lato, a wraz z nim za­słu­żony od­po­czy­nek. Gdy­bym miała krótko opi­sać, jak się czu­łam, naj­bar­dziej pa­so­wa­łoby słowo „eks­cy­ta­cja”. Cu­downa była świa­do­mość, że nie będę mu­siała od­ra­biać już ani jed­nej pracy do­mo­wej, nie będę mu­siała się wcze­śnie kłaść, że będę mo­gła wsta­wać, o któ­rej ze­chcę, przy­naj­mniej przez naj­bliż­sze trzy mie­siące.

Nie­mal czu­łam smak wol­no­ści. Nie mo­głam się do­cze­kać prze­sia­dy­wa­nia nad ba­se­nem i chło­nię­cia każ­dego pro­mie­nia słońca. Mia­łam na­dzieję, że za­nim je­sie­nią znowu za­cznie się szkoła, będę pięk­nie opa­lona, za­miast stra­szyć bla­dzi­zną jak te­raz.

A do tego już za chwilę miała się tu po­ja­wić Bianka, moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka. Nie po­sia­da­łam się z ra­do­ści. Jej tata zwy­kle nie po­zwa­lał jej no­co­wać u ko­goś, z wy­jąt­kiem ja­kichś spe­cjal­nych oka­zji typu uro­dziny. Bianka mó­wiła, że oj­ciec jest su­rowy i za­wsze musi wie­dzieć, co ona robi i z kim prze­bywa. To mu­siało być okropne – mieć apo­dyk­tycz­nego ojca. Mój tata też za­wsze chciał wszystko wie­dzieć, ale po­zwa­lał mi od­wie­dzać przy­ja­ciół i cho­dzić na za­kupy. Oczy­wi­ście nie sa­mej.

Kiedy wy­cho­dzi­łam, za­wsze mu­siał mi to­wa­rzy­szyć któ­ryś z lu­dzi ojca, po­nie­waż on sam zwy­kle był tak za­jęty, że nie mógł mnie za­wieźć na za­ję­cia czy do kina. Pew­nie dla­tego pan Cole nie chciał, żeby Bianka tu przy­cho­dziła… No bo mój tata tu był. Ale on zwy­kle pra­co­wał w swoim ga­bi­ne­cie, tak że mia­ły­śmy cały dom dla sie­bie. Je­śli oczy­wi­ście nie li­czyć lu­dzi, któ­rym tata płaci za ochronę. Se­rio – nie­wiele mieli do ro­boty, zwłasz­cza że nie zda­rzyło mi się ni­gdy na przy­kład dła­wić, to­pić czy coś w tym stylu. Na ogół po pro­stu od­wra­cali wzrok.

Pan Cole był śled­czym w po­li­cji, więc wie­dział, co ży­cie może od­wa­lić. W każ­dym ra­zie tak mi mó­wiła Bianka. Tak mnie no­siło z ra­do­ści, że ona nie­długo u mnie bę­dzie, że w końcu wy­szłam z łóżka i wsko­czy­łam pod prysz­nic, cho­ciaż spo­koj­nie mo­gła­bym jesz­cze po­spać ze dwie go­dziny.

Do­póki nie po­zna­łam się z Bianką, nie mia­łam po­ję­cia, że dzieci mają ja­kieś obo­wiązki do­mowe. Nie by­łam idiotką, wie­dzia­łam, że nie każdy ma w domu per­so­nel, który zaj­muje się go­to­wa­niem i sprzą­ta­niem. Są­dzi­łam jed­nak, że zaj­mują się tym ro­dzice, ale w przy­padku Bianki było ina­czej. Ona w kółko sprzą­tała coś w domu, sama so­bie prała, a na­wet go­to­wała, no bo miesz­kała sama z oj­cem. Tak jak ja nie miała mamy, tylko że ona mo­gła swoją od­wie­dzać na cmen­ta­rzu.

Ja na ogół nie mia­łam po­ję­cia, gdzie jest moja mama.

Za­wsze po­rządna Bianka bar­dzo mnie od­mie­niła. Do­tarło do mnie, że mo­gła­bym cho­ciaż po­ście­lić wła­sne łóżko albo po­sprzą­tać po so­bie w ła­zience. Więc te­raz po prysz­nicu zro­bi­łam po­rzą­dek w po­koju. Jak się prze­pro­wa­dzę do nie­uży­wa­nego skrzy­dła domu, co tata mi obie­cał na po­czą­tek li­ceum, będę miała wię­cej obo­wiąz­ków.

To jedna z jego za­sad: „Je­śli chcesz coś ode mnie, mu­sisz mi po­ka­zać, że je­steś w sta­nie wziąć za to od­po­wie­dzial­ność”.

Cią­gle mu więc po­ka­zy­wa­łam, że mogę sama o sie­bie za­dbać. Pra­gnę­łam mu udo­wod­nić, że nie je­stem już dziec­kiem. By­łam co­raz star­sza i chcia­łam, żeby to wi­dział.

Kiedy skoń­czy­łam sprzą­ta­nie, mo­głam usiąść i cze­kać. Do­cho­dziła ósma trzy­dzie­ści, a pan Cole mu­siał do­trzeć do pracy na dzie­wiątą, co ozna­czało, że Bianka do­je­dzie lada chwila. Chwy­ci­łam zie­lony ko­stium jed­no­czę­ściowy – tata mi jesz­cze nie po­zwa­lał na dwu­czę­ściowy, mo­głam go bła­gać bez końca, wszystko na próżno.

„Ja płacę, więc bę­dziesz no­sić to, co ja uznam za sto­sowne”. Wła­śnie w ta­kich chwi­lach ża­ło­wa­łam, że nie mam mamy, która by się wtrą­ciła i sta­nęła po mo­jej stro­nie. No ale ona na­wet nie od­bie­rała te­le­fo­nów ode mnie, a co do­piero mó­wić o bro­nie­niu mnie przed tatą. Na ogół by­łam zdana na sie­bie.

Na myśl o ma­mie po­czu­łam przy­gnę­bie­nie i smu­tek, więc mocno za­ci­snę­łam po­wieki i jak naj­szyb­ciej po­rzu­ci­łam te roz­wa­ża­nia.

Wło­ży­łam ko­stium i do tego krót­kie spodenki, a swoje blond loki zwi­nę­łam w ko­czek. Do­sko­nale. Jesz­cze szybko obej­rza­łam się w lu­strze. By­łam wy­soka i, chwała bogu, moje ciało za­częło się za­okrą­glać. Przez ja­kiś czas już się mar­twi­łam, że ręce na za­wsze zo­staną nie­pro­por­cjo­nal­nie dłu­gie. Na szczę­ście się to wy­rów­nało. Mia­łam bladą twarz i wy­glą­da­łam nie­zdrowo, a po­nie­waż tata pra­wie ni­gdy nie po­zwa­lał mi się ma­lo­wać (co miało się zmie­nić w tym roku), za­wsze wy­glą­da­łam tak wła­śnie. Jak so­bo­wtór Duszka Kac­perka.

Nie­ważne, bo za­mie­rza­łam tyle się la­tem opa­lać, że bla­dość mi nie gro­ziła. By­łam w po­ło­wie scho­dów, gdy usły­sza­łam głos ojca.

Hurrra! Mo­głam mu po­wie­dzieć „dzień do­bry”, za­nim na wiele go­dzin za­mknie się w ga­bi­ne­cie. Cie­kawe, czy da­ła­bym radę cza­sami go wy­cią­gnąć, żeby ze mną po­pły­wał. Nie mógł prze­cież w kółko tylko pra­co­wać, prawda? To nie­spra­wie­dliwe, że do­ro­śli nie mieli wa­ka­cji tak jak dzie­ciaki. Może trzeba było mu przy­po­mnieć, że są inne rze­czy w ży­ciu poza pracą.

Bu­zia mi się sama śmiała, bo zwy­kle oj­ciec zni­kał gdzieś już rano. A nuż uda­łoby nam się ra­zem zjeść te­raz śnia­da­nie… A je­śli na­wet był za­jęty i już szedł do ga­bi­netu, mo­głam ja mu coś przy­nieść. Chcia­łam, że­by­śmy spę­dzili tro­chę czasu ra­zem w te ostat­nie wa­ka­cje przed li­ceum. Wie­dzia­łam, że jak tylko za­czną się lek­cje, ja sama będę nie­do­stępna, bo będę miała do­dat­kowe za­ję­cia i będę mu­siała się uczyć. Tę­sk­ni­łam za tym, żeby so­bie z nim po­sie­dzieć i po­roz­ma­wiać. Kie­dyś by­li­śmy bli­żej, a te­raz do­słow­nie z każ­dym ro­kiem mia­łam wra­że­nie, że się od­da­lamy.

– Do­ro­bię dla cie­bie klu­cze – mó­wił oj­ciec. Jego głos do­bie­gał z co­raz mniej­szej od­le­gło­ści, po­dob­nie jak stu­kot po­de­szew bu­tów wi­zy­to­wych, któ­rych w ciągu dnia w za­sa­dzie ni­gdy nie zdej­mo­wał. – Mo­żesz do­jeż­dżać, je­śli wo­lisz, ale le­piej by było, gdy­byś jak naj­wię­cej prze­by­wał na te­re­nie po­sia­dło­ści. Je­śli bę­dziesz cze­go­kol­wiek po­trze­bo­wał, daj mi znać, a ja to za­ła­twię. Le­piej, że­byś się przy­czaił na ja­kiś czas…

– Ro­zu­miem.

Do­tar­łam już na dół, gdy ode­zwał się ten drugi głos. Głę­boki. I chyba ni­gdy go do­tąd nie sły­sza­łam. I ten ktoś od tego głosu ma mieć klu­cze do domu? Nowy ochro­niarz? Na samą myśl wznio­słam oczy do nieba. Już i tak szwen­dały się tu tłumy.

Zmie­szana, wciąż sta­łam na ostat­nim stop­niu, gdy tata wy­ło­nił się od strony nie­uży­wa­nego wschod­niego skrzy­dła. Sze­roko otwo­rzył oczy, za­sko­czony moim wi­do­kiem.

– Dzień do­bry – po­wie­dział i obej­rzał się na tego ko­goś, kto po­dą­żał za nim.

– Dzień do­bry, tato. Chcia­łam cię zła­pać, za­nim sią­dziesz do pracy. Pój­dziesz dzi­siaj ze mną i z Bianką po­pły­wać?

Od­su­nął się i do­piero wtedy zo­ba­czy­łam czło­wieka, do któ­rego mó­wił.

Na­prawdę ża­ło­wa­łam, że tata nie po­zwala mi na ko­stium dwu­czę­ściowy. No i że w tej chwili nie mam na so­bie nic faj­niej­szego niż ob­cięte dżinsy. W ży­ciu nie wi­dzia­łam tak osza­ła­mia­ją­cego chło­paka. Był taki słodki, że na­wet Johnny Town­send nie miał przy nim szans.

Ta­jem­ni­czy fa­cet był mniej wię­cej wzro­stu taty, metr dzie­więć­dzie­siąt, może ciut wię­cej, miał gę­ste czarne włosy i gra­na­towe oczy, któ­rych wy­raz zde­cy­do­wa­nie nie za­chę­cał do za­war­cia bliż­szej zna­jo­mo­ści. Pa­trzyły na wskroś, wy­da­wało się, że są w sta­nie prze­pa­lić dziurę w przed­mio­cie, a ja w tej chwili my­śla­łam tylko o tym, jaka je­stem za­uro­czona jego obec­no­ścią.

Nie­stety on na mnie nie pa­trzył. Pa­trzył na­to­miast na pod­łogę, ściany i su­fit, jakby był na mnie wście­kły. Na jego peł­nych ustach za­ma­ja­czył drwiący uśmie­szek. W ży­ciu nie wi­dzia­łam, żeby ktoś tak pa­trzył na przed­mioty – jakby go wku­rzały sa­mym swoim ist­nie­niem. Prze­su­nę­łam wzrok i spoj­rza­łam na jego dło­nie. Były wiel­kie, a wła­śnie jedną prze­cze­sał ciemne włosy – któ­rym przy­da­łoby się strzy­że­nie, że nie wspo­mnę o my­ciu – i za­raz po­tem we­pchnął do kie­szeni czar­nych dżin­sów.

Ra­sowy mroczny ry­cerz. Tak wła­śnie. Nie­ustę­pliwy, po­sępny, ta­jem­ni­czy. Po­czu­łam ła­sko­ta­nie w brzu­chu i ru­mie­niec wy­peł­za­jący na szyję i po­liczki. Wpa­try­wa­łam się w nie­zna­jo­mego, za­sta­na­wia­jąc się, kim jest, ale wi­dzia­łam w nim tylko gniew.

Tata od­chrząk­nął, żeby przy­cią­gnąć moją uwagę.

– Ro­mero… to moja córka Ta­tum. Ta­tum, po­znaj Ro­mera. Zo­sta­nie z nami na ja­kiś czas.

– Co ta­kiego? Ale chyba nie tam? – Ru­chem głowy wska­za­łam drzwi, przez które do­piero co we­szli. – Mó­wi­łeś, że mogę prze­nieść swoje rze­czy do tego skrzy­dła, jak tylko je­sie­nią za­cznie się szkoła.

– Po­wie­dzia­łem „może”. – Wes­tchnął, mru­żąc oczy. Zna­łam to spoj­rze­nie. Ozna­czało, że wła­śnie skoń­czyła mu się cier­pli­wość. – Wiem, że chcia­łaś się tam prze­pro­wa­dzić, ale w tym mo­men­cie to na pewno nie jest naj­waż­niej­sze. Ro­mero musi mieć gdzie miesz­kać, a my­ślę, że za­miast wpro­wa­dzać się do po­miesz­cze­nia są­sia­du­ją­cego z twoim po­ko­jem po­wi­nien za­jąć osobne skrzy­dło. W pew­nym mo­men­cie może się prze­nieść do któ­re­goś domku na na­szym te­re­nie.

Serce mi się tak ści­snęło, że po­czu­łam ból w klatce pier­sio­wej. Wa­lić mrocz­nego ry­ce­rza, ten typ mi wła­śnie wszystko znisz­czył! Tak, wie­dzia­łam, że to tylko po­kój, i nie po­win­nam się czuć tak roz­cza­ro­wana od ta­kiego dro­bia­zgu, ale na­prawdę nie mo­głam się do­cze­kać tej prze­pro­wadzki. Ko­lejny krok ku doj­rza­ło­ści i od­po­wie­dzial­no­ści.

Mój oj­ciec był biz­nes­me­nem w każ­dym calu i jak już pod­jął de­cy­zję, to po za­wo­dach. Nie chcia­łam jed­nak przed słod­kim chło­pa­kiem wy­paść na roz­pusz­czoną smar­kulę, więc tylko zgrzyt­nę­łam zę­bami i prze­łknę­łam upo­ko­rze­nie. Czy to se­rio miało aż ta­kie zna­cze­nie, że nie mo­głam się do­cze­kać więk­szej prze­strzeni i pry­wat­no­ści? Nie­ko­niecz­nie. W pew­nym mo­men­cie się z tym po­go­dzę, jak za­wsze.

– Do­bra – burk­nę­łam, wbi­ja­jąc pa­znok­cie w dłoń, za­miast się wku­rzyć, na co mia­łam naj­więk­szą ochotę.

– Wi­dzę, że masz na so­bie strój ką­pie­lowy. – Tata wska­zał na mnie pal­cem, jakby wcze­śniej nie sły­szał, że za­pra­sza­łam go, by do­łą­czył do za­bawy.

– No tak, prze­cież Bianka przy­cho­dzi, pa­mię­tasz? Dla­tego cię py­ta­łam, czy z nami po­pły­wasz.

– Ach. To miło, ko­cha­nie, ale może na­stęp­nym ra­zem. Mam strasz­nie dużo ro­boty. – Wie­dzia­łam, że już mnie nie sły­szy, od­wró­cił się zresztą do Ro­mera. Zu­peł­nie jak­bym się tu w ogóle nie po­ja­wiła. – Wszystko, co jest w tym domu, jest twoje tak samo jak moje. Cze­go­kol­wiek chcesz, wy­star­czy, że po­wiesz. Sześć razy w ty­go­dniu przy­cho­dzi ku­charka. Ma wy­chodne od so­boty po po­łu­dniu na całą nie­dzielę, ale za­wsze zo­sta­wia nam pełną lo­dówkę.

Mi­nęli mnie i po­szli do kuchni, a ja mo­głam tylko od­pro­wa­dzić ich wzro­kiem. Nie to, że mam za­wsze coś do po­wie­dze­nia, bo nie mam, trzeba przy­znać, no ale te­raz ewi­dent­nie po­czu­łam gniew, że mnie tak zi­gno­ro­wano. Naj­wy­raź­niej tata chciał po­móc temu Ro­me­rowi, kto­kol­wiek to był, ale przy tym cał­ko­wi­cie mnie igno­ro­wał, jak­bym była ni­kim. We­szłam do kuchni w chwili, gdy przed­sta­wiał tego czło­wieka na­szej ku­charce She­ryl, a ta była dla niego miła tak samo, jak za­wsze jest miła dla mnie.

– Może przy­go­tuję ci śnia­da­nie?

– Nie, dzię­kuję – wy­mam­ro­tał, pa­trząc w pod­łogę, gło­sem zdła­wio­nym i ochry­płym. – Nie je­stem głodny.

– Świet­nie, ale pro­szę pa­mię­tać, że za­wsze mo­żesz tu zajść i się coś prze­ką­sić. – Za­uwa­żyła mnie w drzwiach i uśmiech­nęła się pro­mien­nie, jak to ona. – Dzień do­bry, wi­tamy ab­sol­wentkę gim­na­zjum. Przy­go­to­wa­łam pa­nience ulu­bione śnia­da­nie: fran­cu­ski tost z be­ko­nem i sok z po­ma­rań­czy.

– Och, dzię­kuję. – A więc Ro­mero te­raz już wie­dział, że wła­śnie skoń­czy­łam gim­na­zjum, czyli wie­dział, ile mam lat. Krindż. Mu­sia­łam otwo­rzyć drzwi lo­dówki, żeby schło­dzić ru­mie­niące się po­liczki.

– Zde­cy­do­wa­nie po­wi­nie­neś coś zjeść – po­wie­dział tata do Ro­mera za mo­imi ple­cami.

Do­słow­nie po­czu­łam za­zdrość, sły­sząc tro­skę w jego gło­sie. Oczy­wi­ście oj­ciec mnie ko­chał i dbał o mnie, ale ni­gdy się tak mną nie przej­mo­wał, albo: nie aż tak. Mia­łam wręcz wra­że­nie, że in­te­re­suje się Ro­me­rem zu­peł­nie wy­jąt­kowo, bo na przy­kład go ob­cho­dziło, czy ten chło­pak je.

Dla­czego? Kto to był? Z ja­kiego po­wodu oj­ciec aż tak się o niego trosz­czył?

– Przy­go­to­wa­łam śnia­da­nie z za­pa­sem – do­dała She­ryl. – Wy­star­czy wy­cią­gnąć do­dat­kowe na­kry­cie z szafki.

No świet­nie. Mało, że do­stał skrzy­dło domu, do któ­rego ja mia­łam się wpro­wa­dzić, to te­raz jesz­cze She­ryl chce mu dać moje ulu­bione śnia­da­nie. Mu­sia­łam się ugryźć w ję­zyk i za­ję­łam się na­le­wa­niem soku do szklanki. Nie spy­ta­łam Ro­mera, czy też chce. Do­sta­nie swój, bo naj­wy­raź­niej wła­śnie tu za­miesz­kał.

– Na­prawdę nie je­stem głodny. – Te­raz usły­sza­łam w jego gło­sie ja­kiś ostry, wręcz wście­kły ton. Dla­czego się wku­rzał? Bo lu­dzie byli dla niego mili? To był ja­kiś ab­surd.

– No do­brze – rzu­cił tata ła­god­nie. – Wy­star­czy, że wiesz, gdzie szu­kać je­dze­nia. Nie krę­puj się. I te­raz może cię opro­wa­dzę po po­sia­dło­ści, a po­tem się roz­pa­ku­jesz w swoim po­koju?

Naj­bar­dziej mnie za­bo­lało, gdy oj­ciec po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu tego ob­cego, bur­kli­wego smar­ka­cza i wy­szedł z nim z kuchni. Po­my­śla­ła­bym, że póź­niej go spy­tam, o co cho­dzi, co Ro­mero tu robi i jak długo zo­sta­nie, ale zna­łam swo­jego ojca, wie­dzia­łam, że po­wie, że­bym po­szła do Bianki albo po­pły­wać, albo na za­kupy. Co­kol­wiek, byle z dala od niego.

Zwłasz­cza te­raz, gdy miał syna, któ­rego za­wsze pra­gnął.

Nie mia­łam po­ję­cia, skąd mnie na­szła taka myśl, ale ode­brała mi ape­tyt. Mu­sia­łam jed­nak do­koń­czyć po­si­łek, bo She­ryl się na­pra­co­wała, a nie chcia­łam jej ura­zić tak jak Ro­mero. Co prawda nie było wi­dać, żeby ją to ob­cho­dziło – nu­cąc pod no­sem, wy­cią­gała za­kupy z to­reb i za­brała się do my­cia wa­rzyw i owo­ców.

– Ta­tum? – Na głos Bianki do­bie­ga­jący z ko­ry­ta­rza od razu po­czu­łam się le­piej.

– Je­stem w kuchni! – za­wo­ła­łam, a ona już po kilku se­kun­dach wpa­dła do po­miesz­cze­nia, cała za­ru­mie­niona i z sze­roko otwar­tymi oczami.

– Kim jest ten chło­pak z twoim tatą? – spy­tała i za­raz uśmiech­nęła się za­kło­po­tana, gdy zdała so­bie sprawę z obec­no­ści She­ryl. Ale ona tylko się ro­ze­śmiała.

Spoj­rza­łam na przy­ja­ciółkę zna­cząco, by dać jej znać, że po­roz­ma­wiamy o tym póź­niej, na osob­no­ści. Wsta­łam od stołu i od­nio­słam na­czy­nia do zlewu.

– Po­dać ci coś? – spy­tała She­ryl Biankę.

Moja przy­ja­ciółka grzecz­nie od­mó­wiła, a ja za­raz wy­cią­gnę­łam ją za ra­mię na pa­tio. Po­mimo wcze­snej go­dziny było już go­rąco i parno, do­słow­nie czu­łam, jak włosy mi się pu­szą.

– Co się dzieje? – spy­tała Bianka.

Na jed­nym ra­mie­niu nio­sła ple­cak, na dru­gim ręcz­nik pla­żowy. Po­truch­tała za mną.

Nie zwa­rio­wa­łam. Po pro­stu się mar­twi­łam… może na­wet zło­ści­łam.

– Po pierw­sze, ten chło­pak wpro­wa­dza się do nie­uży­wa­nego skrzy­dła – szep­nę­łam, zgrzy­ta­jąc zę­bami. – Ja go w ogóle nie znam, ale dla taty jest ja­kimś cu­dem tak ważny, że dał mu po­kój, który już obie­cał mnie.

– Uch, to fa­tal­nie. – Bianka usia­dła, krę­cąc głową. – Wiem, jak bar­dzo chcia­łaś się tam prze­nieść.

– Chcia­łam. I to jest po pro­stu… no sama nie wiem. Ko­leś się do­piero co po­ja­wił, a można by po­my­śleć, że ja prze­sta­łam ist­nieć. – Za­śmia­łam się w du­chu. – Nie że­bym ist­niała do tej pory, no ale i tak…

– To nie­prawda. Wi­dzia­łam, jak twój tata się cie­szy, jak każdy inny oj­ciec, że skoń­czy­łaś szkołę. Za­brał nas na obiad i w ogóle. – Skrzy­wiła się. – Przy­kro mi, że mój tata tak dzi­wa­czył i usi­ło­wał za­pła­cić.

Mach­nę­łam ręką, bo fa­ceci w ogóle są dzi­wa­kami, a przede wszyst­kim i tak by­łam za­sko­czona, że pan Cole w ogóle chciał z nami iść na obiad. Za­wsze mia­łam wra­że­nie, że nie lubi mo­jego ojca, choć oczy­wi­ście dla mnie nie­zmien­nie był miły.

– Nie ma pro­blemu, fa­ceci za­wsze coś wy­my­ślają, ale wła­śnie o to cho­dzi. Wczo­raj tata się mną przej­mo­wał, wi­dzia­łam, że je­stem dla niego ważna. A dzi­siaj? Nic tylko Ro­mero i Ro­mero. Bez wy­ja­śnie­nia, bez ni­czego. Jakby mó­wił: „Patrz, ten ko­leś bę­dzie z nami te­raz miesz­kał. Mi­łego sie­dze­nia w ba­se­nie”.

Bianka wzru­szyła ra­mio­nami.

– Mo­gło być go­rzej. Na przy­kład gdyby ten ko­leś był brzydki, od­py­cha­jący.

Tu miała ra­cję. Cho­ciaż spra­wiał wra­że­nie dupka, nie mo­głam się do­cze­kać, aż go znowu zo­ba­czę.

– Jest od nas star­szy – do­da­łam. – Ma z szes­na­ście czy sie­dem­na­ście lat. Nie wiem do­kład­nie, tata mi oczy­wi­ście nie po­wie­dział. A przez te całe pięć mi­nut, jak się wi­dzie­li­śmy, ko­leś ga­pił się w zie­mię, jakby był wku­rzony. Pew­nie i tak by ze mną nie roz­ma­wiał, to zna­czy za­kła­da­jąc, że ja bym chciała.

– Poza tym – do­dała Bianka z chi­cho­tem – prze­cież tata i tak by ci nie po­zwo­lił za­da­wać się ze star­szym chło­pa­kiem.

– No tak, jesz­cze to. – I po­my­śleć, że za­raz po prze­bu­dze­niu by­łam w ta­kim świet­nym na­stroju… – Tyle w te­ma­cie „Niech żyje pierw­szy dzień wa­ka­cji”.

– Wszystko się ułoży. Nie daj się ta­kim rze­czom. – Pod­sko­czyła na krze­śle i zdjęła su­kienkę, od­sła­nia­jąc biały strój. – Da­lej, cieszmy się ba­se­nem i nie myślmy o ni­czym in­nym. Włą­czymy so­bie muzę i po­od­po­czy­wamy.

Miała ra­cję, no pew­nie, że miała. Nie mu­sia­łam w ogóle się przej­mo­wać Ro­me­rem. To pew­nie był ko­lejny ochro­niarz taty, czy jak się tam na­zy­wają ci lu­dzie, któ­rym oj­ciec płaci za pil­no­wa­nie nas. W ogóle nie mu­sia­łam nic o tym wie­dzieć.

Ale wie­dzia­łam jedno: Przy pierw­szej oka­zji ku­pię so­bie strój dwu­czę­ściowy. Skoro oj­ciec za­mie­rza mnie igno­ro­wać i woli się zaj­mo­wać tym ko­le­siem, kim­kol­wiek on jest, ja będę ro­bić, co chcę.Ta­tum

Dzie­sięć lat póź­niej

Można było od­nieść wra­że­nie, że Bianka chce mi po­ła­mać że­bra, tak mocno mnie uści­skała przed do­mem ran­kiem po ślu­bie z moim oj­cem. Ale oczy­wi­ście nie po­dej­rze­wa­łam jej o ta­kie za­miary. Tak, sy­tu­acja była skom­pli­ko­wana, tak, nie chcia­łam tego ana­li­zo­wać. Bianka była te­raz moją ma­co­chą i cią­gle nie mo­głam się z tym oswoić.

– Dbaj o sie­bie – wy­szep­tała i jesz­cze raz mnie przy­tu­liła. – I bądźmy w kon­tak­cie, do­bra? Mu­szę wie­dzieć, gdzie je­steś i co ro­bisz, bo ina­czej zwa­riuję.

– Oczy­wi­ście, z kim mia­ła­bym zresztą ga­dać, je­śli nie z tobą?

Zer­k­nę­ły­śmy obie na Ro­mera, który jesz­cze coś usta­lał z moim oj­cem. Mó­wili ci­cho, wręcz szep­tem. Zu­peł­nie jakby pla­no­wali ofen­sywę wojsk alianc­kich w Nor­man­dii czy coś tej skali. Wie­dzia­łam, że ojcu nie­ła­two się ze mną roz­stać, choć ro­zu­miał, że to do­bre wyj­ście. Po­trze­bo­wa­łam prze­strzeni, czasu i wol­no­ści.

Mia­łam świa­do­mość, że to wiel­kie szczę­ście, że po­zwala mi wy­je­chać, za­miast mnie gdzieś za­mknąć. Nie zdzi­wi­ła­bym się, gdyby to zro­bił, no i zresztą otwar­cie tak gro­ził. Oboje wie­dzie­li­śmy, że szpi­tal dla ner­wowo cho­rych ani tro­chę by mi nie po­mógł, tak samo jak nie po­ma­gało mi sie­dze­nie w tym wiel­kim domu. Tak się zro­dziła de­cy­zja, że mu­szę wy­je­chać. Tylko że oczy­wi­ście nie byłby moim oj­cem, gdyby mi to uła­twił. Po­sta­wił je­den wa­ru­nek: nie mo­głam wy­je­chać sama, bez ochro­nia­rza, który by mnie non stop pil­no­wał. Bo prze­cież jakby nikt mi nie wi­siał nad głową, moje ży­cie nie mia­łoby sensu.

I dla­czego spo­śród wszyst­kich swo­ich lu­dzi oj­ciec wy­brał na mo­jego ochro­nia­rza typa, który wku­rzał mnie do­słow­nie każ­dego dnia?

– Tylko nie on – jęk­nę­łam, kiedy o tym usły­sza­łam.

Pew­nie, ostat­nio był dla mnie mil­szy, ale tylko dla­tego, że ża­ło­wał mnie, od­kąd się do­wie­dział, przez co prze­szłam. Poza tym na­dal się nie do­ga­dy­wa­li­śmy. Z tą swoją oso­bo­wo­ścią, z oka­zy­wa­niem uczuć – mógłby być ro­bo­tem.

– Nie mu­sisz je­chać – po­wie­działa Bianka.

Serce mi się ści­snęło, gdy przy­gry­zła wargę, a oczy wy­peł­niły się jej łzami. Mo­gła­bym być gno­jówą i przy­pi­sać tę re­ak­cję hor­mo­nom cią­żo­wym, mo­gła­bym uda­wać, że w ogóle jej nie ob­cho­dzę, ale skła­ma­ła­bym. Ostat­nio mia­łam ta­kiego doła, że mó­wi­łam tak so­bie dość czę­sto. Miała mnie gdzieś. Oboje mieli mnie gdzieś. Mieli sie­bie na­wza­jem, a jesz­cze dziecko w dro­dze. Gdzie tu było miej­sce na moją traumę, dra­maty i całą resztę. Ale mu­sia­łam się sporo na­pra­co­wać, żeby to so­bie wma­wiać.

– Mu­szę, obie wiemy, że mu­szę, więc nie pró­buj mnie od tego od­wo­dzić. Nic już tu dla mnie nie ma. – Wi­dzia­łam, że tymi sło­wami spra­wi­łam jej jesz­cze więk­szy ból, przy­kro mi było z tego po­wodu. Nie za­słu­żyła so­bie na to. Za­wsze była moją przy­ja­ciółką, naj­lep­szą przy­ja­ciółką. A te­raz jesz­cze zo­stała moją ma­co­chą. Była w ciąży, uro­dzi mo­jego brata lub sio­strę… Nie, to jesz­cze do mnie nie do­cie­rało, ale cie­szy­łam się ze względu na nią i na mo­jego ojca.

Ale poza tym wszyst­kim była jed­nak moją Bianką. Nie chcia­łam jej ro­bić przy­kro­ści. Wła­śnie dla­tego po­win­nam była się wy­pro­wa­dzić – gdy­bym zo­stała, pew­nie bym ją ra­niła. To na­wet nie by­łaby jej wina. Te­raz by­łam zbyt po­krę­cona, żeby po­zo­stać tą samą osobą co kie­dyś, i tylko bym jej utrud­niała ży­cie.

– Jak już wszystko się uspo­koi, wró­cisz, prawda?

– Zo­ba­czymy. Może wrócę, może nie. – In­nej od­po­wie­dzi nie mia­łam, bo nie chcia­łam ro­bić Biance fał­szy­wej na­dziei. Nie wie­rzy­łam, że kie­dy­kol­wiek na­dej­dzie taka chwila, że nie bę­dziemy mu­siały się bać, że wro­go­wie taty zro­bią nam krzywdę. Je­śli nie po­rwie nas Jack Mo­roni, który za­mor­do­wał moją matkę, je­śli Jef­fer­son Kni­ght nie bę­dzie mnie wi­nił za znik­nię­cie tego skur­wiela, swo­jego sy­nalka, to bę­dzie to ktoś inny. Czy chcia­łam do tego wra­cać? Czy może po­win­nam była za­cząć nowe ży­cie, a tę całą prze­szłość zo­sta­wić za sobą?

Od­su­nę­łam się ka­wa­łek i jesz­cze raz po­pa­trzy­łam na nasz wielki dom. Wczo­raj od­była się tu ka­me­ralna uro­czy­stość za­ślu­bin, ale to je­dyne szczę­śliwe wspo­mnie­nie, ja­kie za­cho­wam w związku z tym miej­scem. Trudno by mi było przy­wo­łać choćby jedną chwilę z wielu ostat­nich mie­sięcy, gdy się nie ba­łam. Nie ukry­wa­łam. Ten dom był moim schro­nie­niem i wię­zie­niem jed­no­cze­śnie. Po­czu­łam, że łzy na­pły­wają mi do oczu, ale ja­koś je po­wstrzy­ma­łam. Przez ostat­nich kilka mie­sięcy tyle pła­ka­łam i co mi to dało? Mój ból ani tro­chę nie zła­god­niał.

Nie mo­głam ca­łego ży­cia spę­dzić w tych ścia­nach, w na­dziei, że sy­tu­acja, że mój stan, się po­lep­szy. Taka była prawda. Mu­sia­łam uciec, mu­sia­łam za­cząć wszystko od nowa, choć na ra­zie nie mia­łam po­ję­cia, jak to zro­bić z Ro­me­rem pil­nu­ją­cym każ­dego mo­jego kroku. Ale wie­dzia­łam, że znajdę ja­kiś spo­sób. Mu­sia­łam. Zwłasz­cza że al­ter­na­tywą było po­wolne umie­ra­nie.

Tata zo­sta­wił w końcu Ro­mera, od­wró­cił się do mnie i otwo­rzył ra­miona. Przy­tu­li­łam się do niego.

– Słu­chaj się go.

Nie wi­dział, że w du­chu prze­wró­ci­łam oczami.

– Po­sta­ram się.

– Nie chcę ża­ło­wać, że po­zwo­li­łem ci wy­je­chać. Już i tak fa­tal­nie, że w ra­zie po­trzeby nie bę­dzie mnie przy to­bie.

– Obie­cuję, że będę grzeczna. – Uśmiech­nę­łam się żar­to­bli­wie. – Daj spo­kój, tato. Gdy­bym ci wszystko obie­cała bez ma­ru­dze­nia, wie­dział­byś, że kła­mię.

– To prawda. – Ujął moją twarz w dło­nie i wpa­try­wał się w nią, a w jego ry­sach wi­dzia­łam czy­stą tro­skę. Praw­do­po­dob­nie w ogóle jesz­cze nie zmru­żył oka, i to nie dla­tego, że miał za sobą noc po­ślubną. Pod­krą­żone oczy, za­ro­śnięte po­liczki, to wszystko do­da­wało mu z pięć, dzie­sięć lat. Nie chcia­łam się o niego mar­twić, nie­na­wi­dzi­łam tego, ale co mo­głam zro­bić? Mu­sia­łam się stąd wy­do­stać i cho­ciaż wie­dzia­łam, że przede wszyst­kim za­drę­cza się tym, że jego je­dyna córka gdzieś je­dzie i na­wet on nie bę­dzie mógł jej od­wie­dzić, to tego wła­śnie po­trze­bo­wa­łam.

– Pa­mię­taj, że w każ­dej chwili mo­żesz wró­cić – wy­szep­tał jesz­cze i po­ca­ło­wał mnie w czoło. – Za­wsze na cie­bie cze­kam.

Mało mnie nie udu­siła po­tężna fala emo­cji, ale ja­koś ją opa­no­wa­łam, tak samo jak ro­bi­łam przez ostat­nie kilka mie­sięcy.

– Za­troszcz się o żonę i tego ma­luszka – po­wie­dzia­łam z wy­mu­szo­nym uśmie­chem. – Nic mi nie bę­dzie.

– Za­trosz­czę się. – Spoj­rzał gdzieś po­nad moją głową, twarz mu stę­żała, a ja zro­zu­mia­łam, że pa­trzy na Ro­mera. Zro­biło mi się żal tego czło­wieka, chyba po raz pierw­szy w ży­ciu, albo po­przed­niego razu so­bie nie przy­po­mi­na­łam. Je­śli coś się nie uda, nie chcia­ła­bym być w jego skó­rze.

– Le­piej się zwi­jajmy. – Usły­sza­łam za ple­cami głos Ro­mera. Tata ku­pił mu na tę oka­zję no­wego SUV-a, w któ­rym mo­gły się po­mie­ścić wszyst­kie moje ba­gaże i jesz­cze kilka jego to­reb. Nie mia­łam po­ję­cia, dla­czego on musi żyć jak mnich, ale nie na­rze­ka­łam: wię­cej miej­sca dla mnie i mo­ich rze­czy.

Wie­dzia­łam, że po­win­nam w tym mo­men­cie coś po­czuć. Na pewno. Mo­jej pierw­szej w ży­ciu wy­pro­wadzce po­winno to­wa­rzy­szyć wię­cej emo­cji. Miesz­ka­łam w tym domu na­wet w cza­sach col­lege’u. W roli współ­lo­ka­torki wi­dzia­łam tylko Biankę, a ona miesz­kała wtedy ze swoim bez­na­dziej­nym chło­pa­kiem.

Na­wet oczy mo­jej przy­ja­ciółki wy­peł­nione łzami, na­wet opie­kuń­czy gest taty, gdy ob­jął ją w pa­sie, nie zdo­łały się prze­bić przez chmurę otę­pie­nia spo­wi­ja­jącą mój umysł. Nie chcia­łam, żeby Bianka się smu­ciła, oczy­wi­ście, ale mimo wszystko my­śla­łam, że beze mnie bę­dzie jej tu le­piej. Im obojgu. W tej chwili by­łam za bar­dzo po­krę­cona, moż­liwe zresztą, że tamta dziew­czyna z po­przed­niego ży­cia ni­gdy nie ist­niała. Ta dziew­czyna, którą ko­chali. Ta, za którą tę­sk­nili. Nie ja, nie dziew­czyna, którą by­łam te­raz. Dawna Ta­tum umarła gdzieś we Fran­cji.

Gra­na­towa urna z pro­chami mo­jej mamy cze­kała na sie­dze­niu pa­sa­żera, pod­nio­słam ją i trzy­ma­jąc ostroż­nie, wsia­dłam do auta i za­mknę­łam drzwi. Za­uwa­ży­łam, jak Ro­mero pa­trzył na urnę przez okno – i mia­łam na­dzieję, że nie po­dzieli się ze mną swoim zda­niem, po­nie­waż to­tal­nie mia­łam je w du­pie. To było wszystko, co mi po ma­mie zo­stało, i ani my­śla­łam pa­ko­wać ją do kar­tonu. Może i przez więk­szość ży­cia mnie igno­ro­wała, ale ja i tak za­mie­rza­łam się za­jąć tym, co po niej zo­stało.

Do­brze, że nie spo­dzie­wa­łam się po nim żad­nej prze­mowy, bo żad­nej po wej­ściu do auta nie wy­gło­sił. Usa­do­wił się za kie­row­nicą, uru­cho­mił sil­nik, po­ma­chał ta­cie i ru­szył pod­jaz­dem. Ja z ko­lei na­wet się nie obej­rza­łam. Nie mo­głam się obej­rzeć. Mia­łam dziwne wra­że­nie, że zo­sta­wiam za sobą jed­no­cze­śnie wszystko i nic.

Ci­sza w au­cie aż dzwo­niła, co ani tro­chę mi się nie po­do­bało. W ta­kiej ci­szy gło­śniej od­zy­wały się my­śli i wspo­mnie­nia. By ją prze­rwać, zro­bi­łam je­dyne, co moż­liwe w tej sy­tu­acji: za­czę­łam mó­wić do mo­jego ro­bo­gu­arda.

– Czy jest ja­kiś po­wód, dla któ­rego mu­sie­li­śmy się zry­wać o świ­cie? – burk­nę­łam. W chwili gdy mi­nę­li­śmy bramę i skrę­ci­li­śmy na szosę, na ho­ry­zon­cie do­piero po­ja­wiły się pierw­sze pro­mie­nie wscho­dzą­cego słońca.

– Ow­szem. Po pierw­sze, za­wsze trzeba obej­rzeć wschód słońca, a po dru­gie, chcę unik­nąć kor­ków.

– Kor­ków?! To do­kąd my się wy­bie­ramy?!

To był ko­lejny wa­ru­nek: Ro­mero miał wy­brać miej­sce. W tym mo­men­cie mia­łam wielką ochotę wy­sko­czyć z ja­dą­cego auta, byle tylko nie ska­zać się na ży­cie z tym czło­wie­kiem przez bóg ra­czy wie­dzieć ile czasu. Tylko że oczy­wi­ście od razu przy­po­mniały mi się groźby Jef­fer­sona.

– Do­wiesz się, jak do­je­dziemy na miej­sce.

No co za nie­spo­dzianka – nie chciał mi po­wie­dzieć.

– Nie są­dzisz, że za­słu­guję na tę in­for­ma­cję? Wiem, że oj­ciec uznał, że ty de­cy­du­jesz, do­kąd je­dziemy, ale faj­nie by­łoby wie­dzieć, czy jak za­mó­wię coś z Ama­zona, to mi to do­wiozą w tym roku, i czy do kon­taktu z Bianką po­trze­buję go­łę­bia pocz­to­wego.

– A jak są­dzisz, do­kąd cię za­bie­ram? – Po­krę­cił głową. – Albo może nie od­po­wia­daj. Jak do­je­dziemy, to się do­wiesz, gdzie je­ste­śmy. To i tak żadna róż­nica.

Nie był w sta­nie zro­zu­mieć. Przez dzie­sięć lat nie za­uwa­żył, ile to zmie­nia, je­śli coś wiem. Je­śli je­stem trak­to­wana, jak­bym ko­goś ob­cho­dziła. Pa­mię­tam, jak przez pierw­sze ty­go­dnie w na­szym domu był ka­pry­śny i sfo­cho­wany, a po­tem się w za­sa­dzie od­ciął i tak już zo­stało. Poza mo­men­tami, gdy trak­to­wał mnie jak roz­pusz­czo­nego ba­chora. Naj­wy­raź­niej spra­wiało mu to przy­jem­ność.

– Ale pa­mię­tasz, że do­łą­czy­łeś do mnie na ochot­nika? Nie mu­sisz się za­cho­wy­wać jak czło­wiek, któ­rego zmu­szono do udziału w wy­pra­wie pod groźbą utraty ży­cia.

– Nic ta­kiego nie mó­wię. Siedź i cze­kaj spo­koj­nie. My­śla­łem, że po wczo­raj­szym dniu nie bę­dziesz miała siły roz­ma­wiać.

Zgrzyt­nę­łam zę­bami z taką we­rwą, że za­bo­lała mnie szczęka.

– Wiem, że nie oce­niasz mo­ich moż­li­wo­ści zbyt wy­soko, ale za­pew­niam cię, że je­stem w sta­nie wziąć udział w ma­łym we­selu, a i tak na­stęp­nego dnia mieć siłę mó­wić.

– Nie mów mi, co my­ślę. Pró­bo­wa­łem ci od­dać spra­wie­dli­wość, na­wet je­śli ci na tym nie za­leży. Zor­ga­ni­zo­wa­łaś na ostat­nią chwilę całe we­sele, uszczę­śli­wi­łaś pań­stwa mło­dych, są­dzi­łem, że bę­dziesz dziś wy­koń­czona.

No i by­łam. By­łam wy­koń­czona, wy­czer­pana, wy­pom­po­wana. Te­raz, już po wszyst­kim, kiedy ad­re­na­lina prze­stała dzia­łać, by­łam wra­kiem. Co prawda wcze­śniej też.

Miło było wie­dzieć, że pań­stwu mło­dym po­do­bała się ce­re­mo­nia, mój wy­si­łek na­bie­rał sensu. Przy­naj­mniej wie­dzia­łam, że zo­sta­wi­łam im miłe wspo­mnie­nie. Obojgu już za­pew­ni­łam nie­mi­łych roz­ry­wek aż nadto.

– A wra­ca­jąc do celu na­szej po­dróży… Czy to jest… w mie­ście? Bła­gam, nie mów, że za­bie­rasz mnie na ja­kieś za­du­pie.

Zer­k­nę­łam na niego ką­tem oka i do­strze­głam, jak na­pi­nają się mię­śnie pod świeżo ogo­loną skórą szczęki. Ale na tym był ko­niec re­ak­cji. Nie po­wie­dział ani słowa. Zu­peł­nie jak­bym się w ogóle nie ode­zwała. Po­czu­łam, jak w mo­jej piersi roz­lewa się fala go­rąca i na­gle na­bra­łam sil­nego prze­ko­na­nia, że nic z tego nie wyj­dzie. To był naj­głup­szy z mo­ich po­my­słów. Bę­dziemy mieli dużo szczę­ścia, je­śli się nie po­za­bi­jamy na­wza­jem już po paru dniach.

A jaką mia­łam niby al­ter­na­tywę, co? Mo­głam się snuć po domu i od­bie­rać co­raz wię­cej wia­do­mo­ści z groź­bami od ojca mo­jego by­łego chło­paka. Na samą myśl o nim prze­cho­dziły mnie dresz­cze.

Nic nie mo­głam już zro­bić w kwe­stii Kri­stoffa. Przy­go­to­wać się na cios. Mi­nęły mie­siące, od­kąd się spa­ko­wa­łam i w za­sa­dzie ucie­kłam po na­szej ostat­niej ka­ta­stro­fal­nej wy­cieczce, ale wie­dzia­łam, że jego ojcu to nie wy­star­cza, po­nie­waż Kri­stoff do­słow­nie znik­nął z po­wierzchni ziemi. Jef­fer­son do­ma­gał się od­po­wie­dzi, któ­rych ja nie mo­głam mu udzie­lić, a je­śli nie wie­dział, gdzie je­stem, nie miał szans mnie do­paść. Mu­sia­łam to so­bie po­wta­rzać.

– Je­stem pe­wien, że twój tata znaj­dzie spo­sób, żeby Jef­fer­sona uci­szyć raz na za­wsze – rzu­cił Ro­mero, jakby czy­tał mi w my­ślach.

„Tak samo jak uci­szył na za­wsze Kri­stoffa?” Nie, tego nie wie­dzia­łam, ale też nie mu­sia­łam tego wy­ra­żać wprost. W chwili gdy po­wie­dzia­łam ojcu, co Kri­stoff mi zro­bił pod­czas na­szej strasz­nej po­dróży po Eu­ro­pie, mia­łam świa­do­mość, że go na­ra­żam. Nie­mniej do wy­boru mia­łam jesz­cze opcję du­sze­nia tego w so­bie, a to by mi nie po­mo­gło, tak samo zresztą jak te głu­pie leki prze­ciw­lę­kowe. Które tylko tłu­miły ból, ale go nie li­kwi­do­wały. Roz­pa­dłam się na ka­wałki, jesz­cze te­raz.

Nie mo­głam po­wie­dzieć Jef­fer­so­nowi, w jaki spo­sób mój oj­ciec praw­do­po­dob­nie za­bił jego syna, po­nie­waż był on prze­mo­co­wym dup­kiem, więc nie mia­łam wy­boru – mu­sia­łam wy­je­chać i cze­kać, aż sy­tu­acja się uspo­koi. Poza tym po­trze­bo­wa­łam prze­strzeni.

Nie opo­no­wa­łam, dla­tego Ro­mero mó­wił da­lej:

– A po­tem mo­żesz wró­cić do swo­jego ży­cia. Zo­sta­wić za sobą to całe gówno.

Pew­nie wy­daje mu się, że to by­łoby ta­kie pro­ste. Uśmia­ła­bym się, gdy­bym chciała zro­bić mu przy­krość.

– Mo­żesz, wiesz… wró­cić na staż. Za­cząć ka­rierę.

– Nie gnie­waj się, ale… co cię to wszystko ob­cho­dzi? – wy­pa­li­łam. – Nie je­stem dziec­kiem. Nie mu­sisz mi da­wać lo­dów czy ku­cyka w na­grodę za grzeczne za­cho­wa­nie.

Po­woli się do niego od­wró­ci­łam i zo­ba­czy­łam, jak wpa­truje się w drogę nie­ru­chomo, tylko mię­śnie szczęki pra­cują mu pod skórą. Mi­nęło rap­tem pięć mi­nut, a ja już mia­łam go dość.

– Je­śli będę chciała zna­leźć pracę i zro­bić coś ze swoim ży­ciem, to się tym zajmę. Nie mu­sisz mnie za­chę­cać. Nie­po­trzebne mi twoje gadki mo­ty­wa­cyjne, bo i tak je­steś w tym słaby.

Za­ci­snął usta w cienką li­nię. Naj­wy­raź­niej w końcu go uci­szy­łam. Ni­czego tak nie zno­szę jak pro­tek­cjo­na­li­zmu, a to był wła­śnie pro­tek­cjo­na­lizm, tylko że pod po­zo­rami po­zy­tyw­nego kitu.

– Mu­sisz coś zro­bić ze swoim ży­ciem – do­rzu­cił, no bo prze­cież mu­siał mieć ostat­nie słowo.

– Oczy­wi­ście po­słu­cham aku­rat two­jej rady – rzu­ci­łam ką­śli­wie, kie­ru­jąc wzrok za okno po pra­wej stro­nie. – Może pew­nego dnia i ja zo­stanę pro­fe­sjo­nalną niańką. – Wresz­cie mu­sia­łam za­mknąć oczy. Je­śli uzna, że śpię, przy­naj­mniej prze­sta­nie do mnie ga­dać, czy­sty zysk.

Niańka. No wła­śnie, on był po pro­stu niańką. A ja, jak zwy­kle, by­łam dziec­kiem. To zna­czy oczy­wi­ście ostat­nio nie za bar­dzo umia­łam się o sie­bie za­trosz­czyć, wiem, ale że lu­dzie uzna­wali, że po­trze­buję opie­kuna, to już był ob­raź­liwe. Nie­sa­mo­wite, ile czasu mi za­jęło roz­gry­zie­nie, czym się zaj­muje za­wo­dowo mój oj­ciec. Przez całe lata na­iw­nie igno­ro­wa­łam mrok, który mnie ota­czał, a mó­wi­łam so­bie, że jest biz­nes­me­nem, że za­ra­bia duże pie­nią­dze i te pie­nią­dze wiążą się z ry­zy­kiem dla ca­łej ro­dziny. Stąd ochro­nia­rze i inne środki bez­pie­czeń­stwa. Mó­wi­łam so­bie, że nie da się zbu­do­wać im­pe­rium, nie ro­biąc so­bie wro­gów. By­łam pewna, że tak to wy­gląda, a prze­cież po pro­stu mia­łam klapki na oczach, igno­ru­jąc bru­talną prawdę.

I straszna rze­czy­wi­stość te­raz się o mnie do­po­mi­nała. Nie wy­star­czyło, że znę­cał się nade mną chło­pak, kiedy by­łam ty­siące ki­lo­me­trów od domu. Mu­siał mnie jesz­cze po­rwać je­den z wro­gów ojca. Mu­sia­łam też stra­cić matkę, i tak zresztą nie­obecną w moim ży­ciu. Wie­dzia­łam, że to była jej wina – pra­co­wała ze złym czło­wie­kiem, żeby się ode­grać na moim ojcu, ale ta świa­do­mość nie ła­go­dziła bólu, że ni­gdy już jej nie po­wiem tego, co po­winna usły­szeć. Nie ma cze­goś ta­kiego jak za­mknię­cie. Nie ma żad­nego ży­cia da­lej. To całe brze­mię cią­gle uci­skało mi klatkę pier­siową.

Na­wet nie miała po­grzebu. Jej śmierć mu­siała po­zo­stać ta­jem­nicą. Skre­mo­wano ją i do­star­czono do domu w nie­wiel­kim pu­dełku. Do­piero te­raz ro­zu­mia­łam, że po­grzeby są dla tych, któ­rzy zo­stają, nie dla tych, któ­rzy umarli. Nie po­że­gna­łam się z nią…

Za­ci­snę­łam po­wieki, żeby po­wstrzy­mać łzy. I Bianka py­tała, kiedy wrócę? Le­piej, że­bym ni­gdy nie wró­ciła. Nie mia­łam pew­no­ści, czy znio­sła­bym ko­lejną stratę, a wszystko dla­tego, że mój oj­ciec jest han­dla­rzem bro­nią i ma na rę­kach krew wielu lu­dzi. Na pewno ni­gdy przez myśl mu nie prze­szło, że to ja od­po­wiem za jego czyny.

Mu­sia­łam na chwilę za­snąć, bo ock­nę­łam się na ja­kimś ostrym za­krę­cie. Zer­k­nę­łam na ze­gar, stwier­dzi­łam, że mi­nęła go­dzina, ro­zej­rza­łam się i zo­ba­czy­łam, że nie je­ste­śmy już na au­to­stra­dzie. Na­to­miast to, co wi­dzia­łam, nie ro­biło na mnie naj­lep­szego wra­że­nia: domki za pło­tami z siatki, za­pusz­czone traw­niki z po­rzu­co­nymi za­baw­kami, po­rdze­wiałe huś­tawki. W od­dali wi­dzia­łam ja­kąś fa­brykę czy hutę, na pewno za­kład prze­my­słowy. Za­chmu­rzone niebo jesz­cze po­tę­go­wało mój po­sępny na­strój i złe prze­czu­cia, które mnie prze­śla­do­wały.

– Kiedy mó­wi­łam, że chcę wy­je­chać, mia­łam na my­śli coś… mniej ko­ja­rzą­cego się z kro­niką kry­mi­nalną – burk­nę­łam, za­uwa­żyw­szy na rogu dwójkę nie­let­nich chu­dziel­ców pa­lą­cych pa­pie­rosy. Ich roz­bie­gany wzrok mnie zde­cy­do­wa­nie nie­po­koił. Do­kąd mnie przy­wiózł ten Ro­mero, na li­tość bo­ską?

– Prze­pra­szam, księż­niczko. – Skrę­ci­li­śmy w wą­ską uliczkę, gdzie domy wy­glą­dały odro­binę ład­niej. Były rów­nie małe, ale przy­naj­mniej za­dbane. Si­dingi były czy­ste, okna całe. – Je­śli te­raz ci się tu nie po­doba, to cie­kawe, jak byś za­re­ago­wała, gdy­byś zo­ba­czyła tę oko­licę przed laty.

Od­wró­ci­łam się do niego gwał­tow­nie.

– Za­raz… ty znasz tę oko­licę?

– No pew­nie. Może ra­czej zna­łem.

Oż cho­lera.

– No do­bra, to w su­mie gdzie je­ste­śmy?

– Po dru­giej stro­nie gra­nicy stanu.

Wje­chał na krótki pod­jazd przy za­dba­nym pię­tro­wym domu, który był w lep­szym sta­nie niż wszyst­kie po­zo­stałe bu­dynki w oko­licy. Błę­kitne si­dingi wy­glą­dały na nowe, okna były czy­ste. Na chod­niku nie wi­dzia­łam ani jed­nego chwa­sta, a na ganku żad­nych li­ści, choć te­raz, je­sie­nią, sporo ich już spa­dało z drzew. Przed nami ma­ja­czył chyba nie­wielki ga­raż.

Oczy­wi­ście kiedy roz­ma­wia­li­śmy o moim wy­jeź­dzie, nie to mia­łam na my­śli, cho­ciaż mo­gło być go­rzej. Te­raz zaś prze­la­ty­wały mi przez głowę mi­liony py­tań.

– Co to za miej­sce? – za­czę­łam. – Ko­lejna kry­jówka? Do kogo ten dom na­leży? Tata o nim wie? – Nie za­mie­rza­łam go za­sy­py­wać ty­loma py­ta­niami, ale coś mu­sia­łam wie­dzieć.

Naj­pierw tylko sie­dział i pa­trzył przed sie­bie. Nie by­łam w sta­nie od­czy­tać wy­razu jego twa­rzy – czy był wku­rzony, czy sfru­stro­wany, czy wręcz prze­ra­żony? A może wszystko na­raz? Jak go zna­łam, to pew­nie przede wszyst­kim ża­ło­wał, że w ogóle się zgo­dził wziąć w tym wszyst­kim udział.

Jego mil­cze­nie tylko pod­sy­ciło moją cie­ka­wość.

– Mo­żesz mi po­wie­dzieć co­kol­wiek? Chcesz, że­bym tu miesz­kała, ale nie mam prawa wie­dzieć, dla­czego wy­bra­łeś wła­śnie to miej­sce?

Naj­pierw wes­tchnął głę­boko, a do­piero po­tem się ode­zwał. A tak przy tym za­ci­skał szczęki, że le­d­wie go ro­zu­mia­łam.

– Wy­bra­łem to miej­sce, bo jest moje. Wy­cho­wa­łem się tu, a ten dom na­leży do mnie.