Mrok - Naczynie - ebook

Rozdział I

Przeciętny więzień w każdym zakładzie karnym w Polsce ma do swojej dyspozycji

minimum trzy metry kwadratowe. Teoretycznie. Nie od dziś wiadomo, że teoria często nie idzie

w parze z praktyką, w związku z tym wielu z osadzonych ma o wiele gorsze warunki. Ale nie

ja. Jestem w swojej celi całkowicie sam, to nic, od zawsze byłem sam. Sam, nawet wtedy, kiedy

otaczało mnie całe grono znajomych zdolnych do całonocnych szaleństw. Alkohol często

pomagał stłamsić poczucie samotności, nigdy nie był jednak lekarstwem na moją chorobę. Nic

nie było, nic nigdy całkowicie nie pomogło mi zamaskować tego, co od zawsze dręczyło moje

wnętrze. Nie ma czegoś takiego, jak magiczna mikstura, która naprawi czarną jak smoła,

martwą duszę. Możecie czytać Biblię, Koran, Torę, czy jakąkolwiek inną księgę mądrości,

przewertujcie nawet całą cholerną Bibliotekę Kongresu, nie znajdziecie tam nic, co byłoby w

stanie mi pomóc. Można to tylko odrobinę przypudrować i spróbować z tym żyć, może jakoś

uda się Wam nie skończyć tak, jak ja. Z takim balastem, jak mój.

Zabawne jest to, że nawet odsiadując wyrok dożywocia, za to wszystko, co zrobiłem w

swoim życiu, nie mogę popełnić samobójstwa. Pomijam strach czy kwestie religijne. Chodzi o

to, że w mojej celi wszystko jest przytwierdzone na stałe, nawet taboret, na którym właśnie

siedzę. Zrobienie prowizorycznego stryczka i skręcenie sobie karku nie wchodzi zatem w grę.

Sztućce są plastikowe, a więc jakakolwiek próba targnięcia się na swoje życie byłaby bardzo

nieefektywna. To jest właśnie dla mnie najśmieszniejsze, że mimo całego „zła”, jakie

uczyniłem w swoim życiu – podatnicy będą mnie utrzymywać do końca moich dni. Nie

zabraknie mi jedzenia, nigdy nie będzie mi zimno, przez ułamek sekundy nie muszę martwić

się o swój wikt i opierunek, nawet rozrywkę mam zapewnioną. Od czasu, kiedy na stałe trafiłem

do zakładu karnego we Wronkach minęło co prawda dopiero pół roku, ale przez cały ten czas

jestem tutaj kimś w rodzaju ewenementu na skalę światową. Liczni psychiatrzy starają się o

możliwość przeprowadzenia ze mną choć krótkiego wywiadu naukowego, chcą mieć

możliwość tego, aby na ułamek sekundy dostać dostęp do mojej osobowości. Nie byle jakiej

osobowości, bo według wielu z nich jestem chory, mają mnie za psychopatę. Każdy z nich

uważa, że może mnie wyleczyć, chce być pierwszym, który znajdzie lekarstwo na psychopatię.

Ze mną im się to jednak nie uda, błądzą na ślepo, raczkują w obrzydliwej cieczy, która w każdej

1

chwili może ich pochłonąć. Są jak owady siadające we wnętrzu rosiczki, które przyciągane

przez jej słodki syrop nie wiedzą, że ich życie może się w każdej chwili skończyć. Przy mnie

są jednak bezpieczni, nigdy nie skrzywdził bym niewinnej, dobrej istoty, która nie czyni

drugiemu człowiekowi świadomego zła. Choć od dziecka mam w sobie mrok, jakiego nie

powstydziliby się najwięksi zbrodniarze tego chorego świata. Zapewne dlatego od wielu lat nie

przemierzam życia w pojedynkę.

Dobra, wcześniej trochę skłamałem. Nie jestem całkowicie sam, praktycznie nigdy nie

byłem. Gdybym wcześniej komuś o tym powiedział, to od razu trafiłbym do szpitala

psychiatrycznego, gdzie faszerowany końskimi dawkami psychotropów ślinił bym się do

poduszki i całkowicie stracił rozum. A może tak było by właściwie lepiej? Wszak to właśnie

on jest od dawna moim największym utrapieniem. To właśnie mój rozum sprawia, że od kiedy

tylko zacząłem cokolwiek pojmować, stałem się osamotnionym tworem, który skazany jest na

życie w tym padole pełnym łez, rozpaczy i braku empatii do czegokolwiek. W sumie mogę

powiedzieć, że mój przeklęty mózg ściągnął na mnie nieuniknione szaleństwo. Nikomu jednak

nigdy o tym nie wspomniałem, ale teraz jest mi już wszystko jedno.

Tamten dzień zapowiadał się dokładnie tak samo, jak ostatnie 180 dni, które już tutaj

spędziłem, nic nie wskazywało na to, że za kilka godzin moje nastawienie do życia (a raczej

całkowitej niechęci do niego) ulegnie diametralnej zmianie. Od kiedy brama więzienna

zamknęła się za moimi plecami, miałem bardzo dużo czasu na rozmyślanie, snucie planów,

szukanie sensu w moim istnieniu. Wszystkie te czynniki tylko pogorszyły mój i tak już kiepski

stan emocjonalny. Nie zrozumcie mnie źle, nie jestem wrakiem, który nie panuje nad swoimi

uczuciami i jeździ całymi dnami na emocjonalnym rollercoasterze, nic z tych rzeczy.

Kwintesencją całej tej sytuacji jest fakt, że wszystkie wnioski, jakie wysnułem utwierdziły mnie

tylko w przekonaniu, że to nie ze mną jest coś nie tak, a z całym tym zatrutym światem.

Przykra prawda jest taka, że od dziecka nie czuję. Nie potrafię odczuwać ani

rozpoznawać uczuć, nie jestem sentymentalny, nie wiem, jak zachowywać się wśród ludzi, ani

jak reagować podczas różnego typu interakcji społecznych. Przez wiele lat udawało mi się

doskonale naśladować ludzi, których miałem wokół siebie, dzięki temu mogłem choć odrobinę

wtopić się w otaczający mnie świat. Po prostu mogłem się nie wyróżniać, nie byłem nieczułym

odmieńcem, skazanym na wieczne docinki. Nie byłem potworem, którego wszyscy obrzucali

pogardliwymi spojrzeniami. Przynajmniej na zewnątrz. Potrafiłem pokazać ludziom to, co

2

chcieli we mnie widzieć, osiągnąłem całkowitą kontrolę nad tym, co inni o mnie myśleli. Nawet

o tym nie wiedzieli, ale byli przeze mnie całkowicie zmanipulowani. Co w zasadzie może być

trochę ironiczne w mojej sytuacji, bo manipulowanie otoczeniem jest jedną z cech, jakie

przypisuje się psychopatom. Różnica jest taka, że psychopaci bawią się otoczeniem dla

własnych korzyści, ja zostałem do tego zmuszony, żeby przez chwilę nie czuć się jak paskudny,

nieczuły, stworzony by cierpieć twór. Wybryk natury.

Mam jeszcze jedną, poważną wadę. Od dziecka przepełniony jestem chęcią

mordowania, od dziecka pragnę pozbawiać życia ludzi, którzy w mojej ocenie nie zasłużyli na

to, żeby dłużej stąpać po Ziemi i marnować jej bezcenne zasoby na swoją uwłaczającą

egzystencję. Nie mam na myśli losowych osób, które posiadają w sobie choć odrobinę

samoświadomości. Mowa tutaj, o całej zgrai bezmyślnych baranów, których wyprane mózgi

całkowicie podatne są wszelkiego rodzaju zabiegom marketingowym, trendom czy

manipulacjom rządzących. Nie wspomnę nawet o ludziach, którzy w swojej ignorancji uznali,

że są lepsi, od innych stworzeń zamieszkujących naszą planetę i postanowili wyrządzić im

krzywdę, tylko po to, żeby przez kilka sekund podbudować swoją samoocenę.

Mój kodeks moralny jednak nie pozwalał mi na spełnienie swoich pragnień. Przez długi

czas obawiałem się nie tyle kary więzienia, co kary duchowej, która może mieć poważny wpływ

na moje następne życie. Tak, przyznaję, że mimo wszystkiego, co zrobiłem – jestem całkiem

silnie uduchowiony. Od dziecka czułem, że jestem częścią czegoś większego, czegoś czego

ludzki móżdżek nigdy nie pojmie. Problem pojmowania rzeczy wyższych nie leży w naszej

ignorancji. Problem stanowi nasze ograniczenie poznawcze. Obserwujemy otaczający nas świat

i tak naprawdę rozumiemy tylko malutką cząstkę tego, jak działa wszechświat, który jest

wszędzie dookoła. Potrafimy spoglądać na rzeczywistość tylko i wyłącznie przez pryzmat

wiedzy, którą posiadamy. Nie ma w tym naszej winy. Po prostu prawa rządzące wszystkim

tym, co materialne sięgają daleko poza to, co jesteśmy w stanie pojąć. Dlatego właśnie, od

wielu lat kryję w sobie tajemnicę. Nikt, kogo poznałem do tej pory nie byłby w stanie przyjąć

do swojej świadomości tego, z czym na co dzień obcuję. Są bowiem gdzieś tam daleko byty,

które w naszym świecie od razu byśmy ukrzyżowali, albo posadzili na krześle elektrycznym.

O podobnym przypadku opowiada już jedna bardzo popularna na Ziemi księga. Wiecie o czym

mówię, prawda? Dlaczego zatem dziwimy się, że te istoty odwiedzają tylko nielicznych? My

po prostu nie jesteśmy gotowi na poznanie wyższych poziomów świadomości. Każdego z nas,

poznana tam wiedza od razu by zabiła, ludzka psychika jest zbyt krucha, by pojąć, że jesteśmy

tylko mikroskopijnym pyłem w całej pustyni innych światów, wymiarów i czasoprzestrzeni.

3

Jako organizmy z najniższego poziomu rozwojowego, zdobytą wiedzę wykorzystalibyśmy do

niszczenia, zabijania, ograbiania i dominowania innych kultur. Tak, to potrafimy robić

doskonale, pociąg do destrukcji mamy we krwi.

Skoro już o ludziach mowa, to praktycznie wszyscy mieszkańcy Ziemi wpisują się w

kilka powtarzalnych schematów. Oczywiście, nie należy oceniać książki po okładce, ale nie

oszukujmy się, jesteśmy przewidywalni. Nasze zachowania i cechy charakteru są podzielone

na cztery poszczególnie typy. Nad dwoma z nich możemy całkowicie panować, trzeci możemy

udawać i tym samym odrobinę okłamywać system, a czwarty jest nam nieznany. Nieznany do

czasu. Wszystko jednak można zamknąć w konkretnych schematach, najczęściej jest to

pomieszanie dwóch różnych typów osobowości czy cech charakteru.

Ja na przykład jestem typem, który lubi rutynę. Lubię mieć z góry opisany harmonogram

dnia, lubię wiedzieć, co może mnie spotkać i być na to maksymalnie przygotowanym. Mówię

tutaj o zminimalizowaniu ryzyka porażki, jest to cecha profesjonalisty o wysokich standardach,

dobrej organizacji pracy i bardzo skoncentrowanej kulturze zachowania. W związku z tym,

więzienna rutyna bardzo mi odpowiada.

Całe życie wstawałem bardzo wcześnie, zazwyczaj w granicach godziny 4:30, dlatego

kiedy nadchodzi czas więziennej pobudki i śniadania, już dawno jestem gotowy. Co najmniej

od godziny mój umysł jest świeży i czujny. Gotowy do stawienia czoła kolejnemu dniu mojej

marnej egzystencji w tym zapchlonym padole łez.

Ciekawe jest to, że nawet najbardziej zdegenerowany osobnik, który trafi do zakładu

karnego w Polsce, ma swoje prawa. Służba więzienna musi takiemu osadzonemu zapewnić

pełne wyżywienie, którego wartość energetyczna wynosi minimum 2600 kcal. Dietami

więźniów zajmują się wyspecjalizowane osoby, które tworzą w miarę zbilansowane jadłospisy,

uwzględniając przekonania religijne, choroby, czy nawet rodzaj pracy, jaką skazani wykonują

w ramach odbywania wyroku. A uczciwie pracujący ludzie, muszą za najniższą krajową

przeżyć cały miesiąc, opłacić mieszkanie i utrzymać całe grono osób niezdolnych do pracy. W

tym mnie, bo też jestem osadzonym. Ironia najwyższych lotów, sarkazm w czystej postaci.

Od kilku dni w mojej celi jest jakby spokojniej, zniknęli naukowcy wszelkiej maści,

którzy za wszelką cenę chcieli badać mój mózg i stan psychiczny. Nie ma też pisarzy czy

4

redaktorów, którzy obiecywali mi złote góry za wywiad, albo zezwolenie na napisanie książki

o mnie. Co ciekawe nie wiedziałem nawet o tym, jak wiele ludzi będzie do mnie pisało. Chyba

jestem sławny. Niedobrze, lubiłem brak rozgłosu, który towarzyszył mi przez całe moje życie.

Obecny stan rzeczy nawet lepiej na mnie wpływa, nikt nie zmusza mnie do bezsensownej

interakcji z innymi ludźmi. Nie muszę nikomu zwierzać się z moich myśli, odpowiadać na

niekończące się pytania, czy ku uciesze gawiedzi wymyślać coraz to ciekawsze historie o tym,

jak planowałem moje morderstwa.

Całkowity spokój tego pięknego dnia zakłóciło skrzypnięcie ciężkiej zasuwy w małym

okienku, przez które pracownicy więzienia mogą bezpiecznie kontaktować się z więźniami w

celach.

- Osadzony! Masz widzenie, znasz zasady. – oznajmił znajomy głos zza drzwi. Akurat

służbę pełnił Przemek, nigdy nie miałem z nim żadnych nieprzyjemnych sytuacji.

Kulturalny facet, który potrafi odwzajemnić uprzejmość.

- Widzenie? Masz na myśli wizytację z kolejnego zakładu badawczego, któż inny

mógłby się do mnie pofatygować? – Takie są realia, nie odwiedza mnie przecież nikt,

bo nie ma kto tego robić. – Biedni ludzie, oni ciągle myślą, że uda im się mnie wyleczyć.

- Nie mam pojęcia kto do Ciebie przyjechał i w jakim celu, ale stań proszę pod ścianą,

wiesz, że muszę założyć Ci kajdanki. Nie mam na to całego dnia.

- Yhm… uważaj tylko, bo ostatnim razem założone były zdecydowanie za ciasno, nie

było to przyjemne.

- Jeśli kajdanki założone będą zbyt luźno, to istnieje prawdopodobieństwo, że je sobie

zdejmiesz, to chyba logiczne, prawda? Czy Ty chcesz, żebym przez takie duperele miał

kłopoty? Jeszcze tego mi potrzeba… nagany za zbyt luźno założone kajdanki.

- Może właśnie dzięki takiej naganie przeszedł byś do historii tego zakładu, co?

Wyobraź to sobie: pierwszy funkcjonariusz, który ukarany został naganą za niechlujne

przygotowanie osadzonego do opuszczenia celi więziennej. Mistrzostwo. – ciekawe

skąd bierze się we mnie takie przyziemne myślenie i gadanie o głupotach z

przypadkowymi ludźmi, może nie jest ze mną aż tak źle, jak sam sądzę?

5

- Osadzony, ale Ty czasem pieprzysz farmazony. Dalej, idziemy do sali widzeń, no rusz

się do cholery.

Pamiętam, że jak byłem dzieckiem, to często oglądałem różne filmy sensacyjne, których

akcja toczyła się w więzieniach, większość z nich pokazywała oczywiście tego rodzaju

przybytki w Stanach Zjednoczonych. Takie też było moje wyobrażenie zakładu karnego jako

budowli. Zdziwiło mnie, jak bardzo nudne i przybijające może być wnętrze budynku.

Dokładnie tak jest tutaj, gdzie zostałem osadzony. Farba na ścianach, kraty między korytarzami

i ogólne wyposażenie tego zakładu pamięta chyba jeszcze czasy Edwarda Gierka. Dokładnie

jak w budynku szkoły podstawowej, do której uczęszczałem. Choć co ja w zasadzie mogę

wiedzieć o czasach, w których moi rodzice nie myśleli nawet o poczęciu mnie? Swoją drogą

ciekawe są zawsze sytuacje, kiedy ludzie używają jakichś metafor, nawet kiedy nie mają w

zasadzie zielonego pojęcia o ich pochodzeniu. Ktoś usłyszał jakieś fajne powiedzonko na ulicy,

albo przystanku i nie zastanawiając się papla to dalej. Bezmyślnie, bez zadania sobie odrobiny

trudu, żeby sprawdzić pochodzenie. Najlepszym dla mnie przykładem jest powiedzenie „pijany

jak świnia”. Nie oszukujmy się, że jest ono negatywnie nacechowane na te niezwykle

inteligentne istoty. Ale skąd się ono właściwie wzięło? Myślisz pewnie, że kiedyś jakaś świnia

najadła się sfermentowanych wiśni i śmiechu było co nie miara, prawda? Otóż nie, powiedzenie

to wywodzi się od rodu Świnków, który na Dolnym Śląsku organizował turnieje pijackie i

niezliczoną liczbę libacji alkoholowych. Ród ten miał zamek w miejscowości Świny, gdzie

urządzał owe zabawy, stąd utarło się, że człowiek może być „pijany jak świnia”. To samo

zawsze powtarzała moja kochana Monika, odwiecznie drażniło ją powiedzenie „co ma piernik

do wiatraka”. Nonsens w czystym wydaniu, przecież te dwie rzeczy łączy tak wiele, wystarczy

na jedną sekundę usiąść i zastanowić się nad tym, co chce się powiedzieć. Jedna myśl, jeden

impuls w mózgu, aby stwierdzić, czy to co mam do przekazania ma sens i czy warto to mówić.

Najczęściej nie ma i najczęściej lepiej się po prostu zamknąć.

- Przemku, zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego więzienia są w taki sposób budowane? –

zapytałem nagle beztrosko, jakim cudem wpadają mi do głowy takie rzeczy?! -

- Skąd ja mam to do cholery wiedzieć? Pewnie chodzi o możliwości tłumienia

zamieszek, albo najbardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni, a po co Ci to

właściwie? – odpowiedział zaskoczony strażnik.

6

- Jak to po co? Żyjemy po to, żeby wiedzieć. Nie rozumiesz tego? – zawsze irytowało

mnie tłumaczenie ludziom trywialnych rzeczy.

- Każdego dnia budzę się i dziękuję temu, kto mnie stworzył za to, że nie muszę mieć z

Tobą styczności dłużej, niż te kilkanaście minut dziennie. Wnętrze Twojej głowy jest

naprawdę pokręcone.

- Wiesz, można się przyzwyczaić. Mam w sobie coś, jakby niepohamowaną chęć

poznawania odpowiedzi na wszystkie pytania. Czuję się, jak dziecko, które chce znać

wszystkie smaki, albo odkrywa, że świat to nie tylko pokój, w którym śpi. Przyznaję,

że jest to czasem trochę męczące.

- Zabiłeś kilkanaście osób i porównujesz się do dziecka, które poznaje nowe smaki?

Jesteś chory, a często wręcz odrażający. – zdenerwował się Przemek.

Zamiast do Sali widzeń, trafiliśmy do biura naczelnika więzienia, co już wydało mi się

dziwne, przecież miałem mieć niby jakieś widzenie, tak przynajmniej twierdził Przemek.

Miejsce, w którym miało odbyć się moje spotkanie oznaczało, że nie będzie to nic, co do tej

pory mi się tu przytrafiło, a ja bardzo nie lubię niespodzianek. Codzienna rutyna od zawsze

pozwalała mi na utrzymanie zdrowych zmysłów i dzięki niej mogłem choć w minimalnym

stopniu wtopić się w otoczenie ludzi normalnych. Taka mała namiastka dopasowania, wszyscy

przecież żyją według schematów. Najczęściej zaczynają się one kreować już w szkole