Muszę to wiedzieć - ebook

***

Stoję w drzwiach sypialni bliźniaków i patrzę, jak śpią spokojnie i niewinnie za prętami łóżeczek, które przypominają mi kraty więziennej celi.

Nocna lampka oblewa wszystko łagodnym pomarańczowym światłem. W niewielkim pokoiku tłoczą się meble, za dużo ich tu jak na tak małe pomieszczenie. Dziecięce łóżeczka, jedno stare, jedno nowe. Przewijak, na którym leży stos nierozpakowanych pieluch. Regalik, który złożyłam z Mattem już wieki temu. Teraz półki uginają się pod ciężarem książeczek, które starszej dwójce mogłam recytować z pamięci – obiecywałam sobie, że wreszcie znajdę czas, żeby częściej czytać je bliźniakom.

Słyszę na schodach kroki Matta i czuję, jak moje palce zaciskają się na pendrivie. Mocno, jakbym sądziła, że jeśli dostatecznie go ścisnę, to zniknie. Wszystko na powrót stanie się takie jak dawniej. Ostatnie dwa dni zostaną wymazane, okażą się tylko złym snem. Ale nośnik wciąż jest przy mnie: twardy, namacalny, rzeczywisty.

Podłoga w korytarzu trzeszczy jak zwykle w tym samym miejscu. Nie odwracam się. Matt podchodzi do mnie od tyłu, jest tak blisko, że czuję jego mydło i szampon, a także jego własny zapach, który zawsze napełniał mnie dziwnym poczuciem bezpieczeństwa, a teraz w niezrozumiały sposób czyni z mojego męża kogoś jeszcze bardziej obcego. Wyczuwam wahanie Matta.

– Możemy porozmawiać? – pyta.

Mówi cicho, ale to wystarcza, żeby Chase zaczął się wiercić. Wzdycha przez sen i na powrót nieruchomieje, wciąż zwinięty w kulkę, jakby chciał się przed czymś osłonić. Zawsze uważałam, że wdał się w ojca – ma te same poważne oczy, którymi chłonie wszystko dookoła. Teraz zaczynam się zastanawiać, czy kiedykolwiek zdołam naprawdę go poznać, czy będzie ukrywał tajemnice tak straszne, że zmiażdżą każdego, kto stanie mu się bliski.

– Co jeszcze możemy sobie powiedzieć?

Matt robi krok bliżej, kładzie rękę na moim ramieniu. Odsuwam się lekko, by wyzwolić się od jego dotyku. Jego dłoń zawisa w powietrzu i opada do boku.

– Co zamierzasz zrobić? – pyta Matt.

Patrzę na drugie łóżeczko, na Caleba, który leży na plecach; aniołek z jasnymi loczkami, rączki i nóżki w śpioszkach ma rozłożone jak rozgwiazda. Jego dłonie są otwarte, różowe usteczka rozchylone. Nie ma pojęcia, jak łatwo byłoby go skrzywdzić, jak okrutny potrafi być świat.

Zawsze obiecywałam sobie, że ochronię go przed niebezpieczeństwem. Dam mu siłę, której mu brakuje, dopilnuję, by nie pozbawiono go żadnych możliwości, postaram się, żeby miał tak normalne życie, jak to możliwe. Ale w jaki sposób tego dokonam, jeśli mnie przy nim nie będzie?

Zrobiłabym wszystko dla swoich dzieci. Wszystko. Rozwijam palce i spoglądam na przenośny dysk. To tylko mały prostokącik, niczym się nie wyróżnia. Maleństwo, a kryje się w nim taka moc. Moc, by naprawiać, ale i niszczyć.

Zupełnie jak kłamstwo.

– Wiesz, że nie mam wyboru – mówię i zmuszam się, by na niego spojrzeć; na swojego męża, którego znam tak dobrze, a jednocześnie ani trochę.Dwa dni wcześniej. Rozdział 1

– Viv, złe wieści.

Słyszę głos Matta. Słowa powinny wzbudzić strach, ale ton mnie uspokaja. Jest lekki, przepraszający. Owszem, mamy mały kłopot, ale to żadna tragedia. Gdyby chodziło o coś naprawdę poważnego, Matt mówiłby inaczej. I posłużyłby się pełnym zdaniem, pełnym imieniem. „Vivian, mam złe wieści”.

Przytrzymuję telefon ramieniem i odwracam się na krześle do komputera ustawionego pod szarymi szafkami na biurku w kształcie litery L. Najeżdżam kursorem na ikonkę sowy na ekranie i klikam dwa razy. Jeśli chodzi o to, co myślę – a jestem pewna, że tak – to została mi już tylko chwila na pracę.

– Ella? – zgaduję. Moje spojrzenie biegnie do jednego z kredkowych obrazków przyczepionych pinezkami na wysokich ściankach boksu; plama koloru w morzu szarości.

– Trzydzieści osiem i dwa.

Zamykam oczy i robię wdech. Spodziewaliśmy się tego. Połowa jej klasy choruje, dzieciaki padają jak muchy, to była tylko kwestia czasu. Czterolatki nie słyną z higieny. Ale czy to musiało się przytrafić akurat dzisiaj? Naprawdę nie mogło poczekać?

– Coś jeszcze?

– Tylko gorączka. – Matt milknie na chwilę. – Przykro mi, Viv. Kiedy ją odwoziłem, wyglądała zupełnie normalnie.

Przełykam gulę w gardle i kiwam głową, choć Matt nie może tego zobaczyć. Każdego innego dnia sam odebrałby córkę. Może pracować z domu, przynajmniej w teorii. W przeciwieństwie do mnie. A ja wszystkie wolne dni zużyłam, kiedy urodziły się bliźniaki. Lecz dzisiaj Matt musiał zabrać Caleba na kolejną turę badań. Od tygodni gryzło mnie sumienie, że sama nie mogę jechać. A teraz nie dość, że przegapię badania, to jeszcze będę musiała wziąć urlop, którego już nie mam.

– Będę tam za godzinę – odpowiadam. Według przepisów szkolnych pozostaje nam sześćdziesiąt minut na odbiór dziecka od momentu, kiedy dostaniemy informację. Wliczając w to drogę do samochodu (który stoi na samym końcu gigantycznego parkingu Langley) oraz przejazd przez miasto, mam jakiś kwadrans na pracę. O kwadrans mniej na minusie.

Spoglądam na zegar w rogu ekranu – siedem po dziesiątej – i przenoszę wzrok na kubek ze Starbucksa, stojący przy prawym łokciu. Z otworu w plastikowym wieczku unosi się para. Pozwoliłam sobie na ten luksus, by uczcić długo oczekiwany dzień i zapewnić sobie energię na godziny nużącej pracy. Zmarnowałam w kolejce cenne minuty, które mogłam przeznaczyć na przekopywanie się przez pliki. Trzeba było trzymać się rutyny i zadowolić się pyrkoczącym automatem biurowym, który zostawia wytłoczyny na powierzchni kawy.

– Tak powiedziałem w szkole – mówi Matt. „Szkoła” to w rzeczywistości lokalny żłobek, gdzie spędza dni nasza młodsza trójka. Nazywamy go jednak szkołą, od kiedy Luke skończył trzy miesiące. Wyczytałam gdzieś, że to pomaga pogodzić się ze zmianą i zmniejszyć poczucie winy wywołane faktem, że zostawia się niemowlaka na osiem czy dziesięć godzin dziennie. Nie zmniejszyło, ale jakoś przyzwyczailiśmy się tak mówić.

Następuje przerwa w rozmowie i słyszę w tle gaworzenie Caleba. Nasłuchuję, wiedząc, że Matt robi to samo. To już u nas odruch. Słyszę wyłącznie samogłoski. Caleb nadal nie potrafi wymawiać żadnych spółgłosek.

– Wiem, że masz dziś ważny dzień… – mówi wreszcie Matt i znowu milknie. Przywykłam do tych urywanych zdań, wymijających rozmów. Nigdy nie wykluczam możliwości, że ktoś może mnie podsłuchiwać. Rosjanie. Chińczycy. Dlatego między innymi szkoła zawsze dzwoni najpierw do Matta. Lepiej, żeby wrogowie Ameryki wiedzieli jak najmniej na temat naszych dzieci.

Może to paranoja… a może tak właśnie powinna myśleć analityczka CIA.

Tak czy inaczej, Matt nie wie nic więcej. Nie wie, że usiłuję rozgryźć siatkę rosyjskich agentów ani że wymyśliłam metodę identyfikacji szpiegów. Wie tylko, że od miesięcy czekałam na ten dzień. Dzisiaj mam się dowiedzieć, czy dwa lata ciężkiej pracy nie poszły na marne i czy mam szansę na ten awans, który bardzo by nam się przydał.

– No tak… – mówię, poruszając myszką i patrząc, jak ładuje się Athena. – Ale najważniejsze są badania Caleba.

Mój wzrok znowu biegnie do ścianki boksu i do kredkowych obrazów. Na rysunku Elli widać naszą rodzinę: kreskowe ramiona i nogi odchodzące od sześciu szczęśliwych twarzy. Rysunek Luke’a jest nieco bardziej wyrafinowany: widnieje na nim tylko jedna postać, ma kolorowe włosy, ubrania i buty, narysowana została gwałtownymi, ostrymi ruchami kredki. Pod spodem znajdują się drukowane litery, tworzące słowo MAMA. Luke miał wtedy fazę na superbohaterów, więc rysunek przedstawia mnie w pelerynie, z rękami na biodrach i literą S na piersi. Supermama.

Czuję w piersiach znajome ciśnienie, ogromną chęć, by się rozpłakać. Wdech i wydech, Viv. Wdech i wydech.

– Malediwy? – pyta Matt i czuję, że na moich ustach pojawia się uśmiech. Matt zawsze potrafi sprawić, bym się uśmiechnęła, kiedy najbardziej tego potrzebuję. Spoglądam na nasze zdjęcie w rogu biurka – to moja ulubiona fotografia ślubna, ma już prawie dziesięć lat. Oboje byliśmy tacy szczęśliwi, tacy młodzi. Zawsze sobie obiecywaliśmy, że na dziesiątą rocznicę zafundujemy sobie wyjazd w jakieś egzotyczne miejsce. Teraz się na to nie zapowiada. Ale pomarzyć zawsze można. Choć to jednocześnie i miłe, i przygnębiające.

– Bora-Bora – odpowiadam.

– Ujdzie. – Matt milknie i w ciszy znowu słyszę Caleba. Wciąż tylko samogłoski. Aaa-aaa-aaa. Obliczam w głowie, ile miesięcy temu Chase zaczął wymawiać pierwsze spółgłoski. Wszyscy lekarze powtarzają, żeby tego nie robić, ale nie mogę się powstrzymać.

– Bora-Bora? – Słyszę za sobą głos pełen udawanego niedowierzania. Zakrywam słuchawkę dłonią i się odwracam. To Omar, mój odpowiednik z FBI. Na twarzy ma wyraz rozbawienia. – Nawet CIA nie zdoła usprawiedliwić takiej delegacji.

Szczerzy się tak zaraźliwie, że i ja się uśmiecham.

– Co tu robisz? – pytam, nadal zakrywając słuchawkę. W uchu słyszę gaworzenie Caleba. Teraz mówi O. Ooo-ooo-ooo.

– Miałem spotkanie z Peterem. – Omar podchodzi o krok i przysiada na krawędzi biurka. Na biodrze pod jego T-shirtem widzę zarys kabury. – Chyba nieprzypadkowo umówił się ze mną o tej porze. – Spogląda na mój ekran i jego uśmiech nieco blednie. – To dzisiaj, prawda? O dziesiątej?

Patrzę na monitor. Jest ciemny, kursor nadal ma kształt klepsydry.

– Tak, dzisiaj.

Gaworzenie w moim uchu milknie. Odwracam się na krześle nieco dalej od Omara i odkrywam słuchawkę.

– Kochanie, muszę kończyć. Przyszedł Omar.

– Pozdrów go ode mnie – mówi Matt.

– Jasne.

– Kocham cię.

– Ja ciebie też. – Odkładam słuchawkę i odwracam się z powrotem do Omara, który nadal siedzi na biurku, wyciągając skrzyżowane w kostkach nogi. – Matt cię pozdrawia.

– Ach, więc to z nim się namawiałaś na Bora-Bora. Planujecie wakacje? – Omar znowu szczerzy zęby.

– Tak jakby – odpowiadam z niezbyt radosnym śmiechem. Brzmi to tak żałośnie, że aż się rumienię.

Omar patrzy na mnie przez chwilę i w końcu spuszcza wzrok na nadgarstek.

– No dobrze, jest dziesiąta dziesięć. – Przekłada nogi i nachyla się ku mnie z wyraźną ciekawością. – To co dla mnie masz?

Omar siedzi w tej branży dłużej niż ja. Co najmniej dziesięć lat. On zajmuje się wyszukiwaniem w Stanach uśpionych agentów, a ja próbuję zidentyfikować ich szefów. Żadne z nas nie odniosło jak dotąd sukcesu. Nie mam pojęcia, jak Omarowi udaje się zachować ten entuzjazm.

– Na razie nic. Jeszcze nie patrzyłam. – Kiwam głową na komputer z wciąż ładującym się programem, a potem spoglądam na czarno-białe zdjęcie na ścianie boksu, obok rysunków dzieci. Jurij Jakow. Mięsista twarz o twardym wyrazie. Jeszcze kilka kliknięć i znajdę się w jego komputerze. Będę mogła zobaczyć to, co on widzi, poruszać się po jego systemie, przeglądać jego pliki. I przy odrobinie szczęścia znajdę dowód, że jest rosyjskim szpiegiem.

– Kim jesteś i co zrobiłaś z moją koleżanką Vivian? – pyta z uśmiechem Omar.

Fakt, gdyby nie kolejka do Starbucksa, zalogowałabym się do programu punktualnie o dziesiątej. Do tej pory zdążyłabym się przynajmniej rozejrzeć. Wzruszam ramionami.

– Przecież próbuję. Tak czy inaczej, to będzie musiało poczekać. – Wskazuję telefon. – Ella się rozchorowała. Muszę ją odebrać ze szkoły.

Omar wzdycha dramatycznie.

– Dzieciaki. Zawsze wybiorą sobie najgorszy moment.

Na ekranie pojawia się coś nowego i przysuwam krzesło do biurka. Athena wreszcie się uruchamia. Dookoła ekranu pojawiają się czerwone banery, widzę różne słowa oznaczające poszczególne funkcje i poziomy dostępu. Im dłuższy ciąg tekstu, tym bardziej tajne pliki. A ten jest naprawdę długi.

Klikam i przewijam jedną stronę, potem kolejną. Każde kliknięcie to potwierdzenie. Tak, wiem, że informacje, do których chcę zyskać dostęp, są tajne. Tak, wiem, że jeśli je ujawnię, grozi mi długi pobyt w więzieniu. Tak, tak, tak. No wpuść mnie tam wreszcie, dobrze?

– Tym razem się uda – mówi Omar, przypominając mi o swojej obecności. Spoglądam na niego kątem oka. Omar odwraca się ostentacyjnie od ekranu, żeby dać mi trochę prywatności.

– Czuję to w kościach – dodaje.

– Też mam taką nadzieję – mruczę. I to prawda. Ale strasznie się denerwuję. Moja metoda jest niepewna. I to bardzo. Stworzyłam profil możliwego łącznika komórki szpiegowskiej: wykształcenie, stopnie naukowe, konta bankowe, podróże w Rosji i za granicą. Ułożyłam algorytm i zidentyfikowałam pięć osób najlepiej pasujących do mojego wzorca. Pięciu najbardziej prawdopodobnych kandydatów.

Pierwsza czwórka okazała się fałszywymi tropami i program może trafić pod nóż. Wszystko zależy od Jurija. Numeru pięć. Do jego komputera najtrudniej było się włamać, ale to on od początku wydawał mi się najpewniejszym strzałem.

– A nawet jeśli nie – dodaje Omar – to i tak zaszłaś dalej niż ktokolwiek inny. Prawie ich namierzyłaś.

Szukanie łączników komórek to nowe podejście. Przez lata FBI usiłowało zidentyfikować samych szpiegów, ale są tak dobrze zakonspirowani, że to praktycznie niemożliwe. Siatki zorganizowane są w taki sposób, że agenci nie mają ze sobą kontaktu, porozumiewają się tylko z łącznikiem, a i to w minimalnym stopniu. Z kolei CIA skupiała się na samej górze, czyli na kierownikach, którzy nadzorują łączników z Moskwy i mają bezpośrednie powiązania z SWZ, rosyjskim wywiadem.

– Prawie to za mało – mówię cicho. – Wiesz o tym lepiej niż ktokolwiek inny.

Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy zaczynałam pracę w sekcji rosyjskiej, Omar był energicznym agentem świeżo z werbunku. Wymyślił nowy program, polegający na tym, żeby zaproponować uśpionym agentom amnestię w zamian za oddanie się w ręce FBI. Uznał, że na pewno co najmniej kilku śpiochów chciałoby zmienić swoją fikcyjną tożsamość w rzeczywistość i że uzyskane od nich informacje mogłyby pomóc w infiltracji całej siatki.

Plan po cichu wcielono w życie i w ciągu tygodnia ktoś się zgłosił, facet imieniem Dmitrij. Powiedział, że jest łącznikiem, i podał nam informacje, które potwierdziły to, co już wiedzieliśmy: agenci tacy jak on odpowiadają każdy za pięciu śpiochów. Dmitrij podlegał przywódcy całej komórki, który nadzorował wszystkich pięciu łączników. Była to całkowicie niezależna siatka. To pobudziło naszą ciekawość. Potem zaczął opowiadać jakieś bzdury, które zupełnie nie pokrywały się z naszymi sprawdzonymi informacjami, aż w końcu zniknął. Nazywaliśmy go potem „Dmitrij Dyndałka”.

I to był koniec programu. Już sam pomysł, by przyznać publicznie, że mamy w kraju uśpionych agentów i nie potrafimy ich znaleźć, okazał się dostatecznie trudny do przełknięcia dla szefostwa FBI. To oraz ryzyko manipulacji ze strony Rosjan – którzy mogliby dyndać nam przed nosem podwójnymi agentami i kierować nas na fałszywe tropy – sprawiło, że plan Omara został ostro skrytykowany i wreszcie odrzucony. „Utonęlibyśmy w zalewie takich jak ten Dmitrij”, mówiono. I tak oto obiecująca kariera Omara utknęła w miejscu. Stał się jedynie szeregowym agentem trudzącym się dzień za dniem nad niewdzięcznym, frustrującym, niemożliwym zadaniem.

Ekran zmienia się i pojawia się na nim ikonka z imieniem Jurija. Zawsze mnie ekscytuje widok imion moich podejrzanych na ekranie i świadomość, że oto otwieramy okno na ich cyfrowe życie, zyskujemy dostęp do informacji, które uważają za prywatne. Omar podnosi się jakby na dany znak. Wie, że staraliśmy się wedrzeć do komputera Jurija. Jako jeden z niewielu agentów FBI zna ten program – i jest jego najbardziej zagorzałym fanem. Nikt nie pokłada w moim algorytmie – i w ogóle we mnie – takiej wiary jak on. Mimo to sam nie ma bezpośredniego dostępu do Atheny.

– Zadzwoń do mnie jutro, okej? – mówi.

– No jasne – odpowiadam.

Gdy tylko odwraca się do mnie plecami i odchodzi, skupiam się na ekranie. Klikam ikonkę i w czerwonej ramce pojawia się nowe okno, w którym widać zawartość komputera Jurija, identycznie jak na jego komputerze. Mam ledwie kilka chwil, zaraz muszę wyjść, ale to wystarczy, żeby przynajmniej rzucić okiem.

Tło jest granatowe ze wzorem baniek w różnych rozmiarach i różnych odcieniach niebieskiego. Po jednej stronie widać cztery równe rzędy ikon, połowa z nich to foldery. Nazwy plików zapisano cyrylicą – rozpoznaję litery, ale niewiele rozumiem. Wiele lat temu zapisałam się na kurs rosyjskiego, lecz potem zjawił się Luke i porzuciłam naukę. Znam kilka podstawowych zwrotów i rozpoznaję kilka słów, ale nic więcej. Przy bardziej skomplikowanych zadaniach muszę polegać na pomocy lingwistów albo programów translatorskich.

Otwieram kilka folderów i znajdujące się w nich dokumenty tekstowe. Strona za stroną gęsto zapisane cyrylicą. Ogarnia mnie rozczarowanie, choć wiem, że to nonsens. W końcu trudno wymagać, żeby mieszkający w Moskwie Rosjanin, pracując na swoim komputerze, pisał i archiwizował informacje po angielsku, a już z całą pewnością nie mogę się spodziewać anglojęzycznej listy uśpionych agentów w Stanach Zjednoczonych. Wiem, że informacje, których szukam, będą zaszyfrowane. Mam tylko nadzieję, że wpadnę na jakiś trop, jakiś chroniony plik, coś wyraźnie zakodowanego.

Dzięki infiltracji na najwyższym szczeblu wiemy, że tożsamość poszczególnych śpiochów znana jest wyłącznie ich łącznikom, a ich imiona są przechowywane na lokalnych komputerach. Nie w Moskwie, ponieważ SWZ – potężny wywiad rosyjski – obawia się szpiegów we własnych szeregach. Obawia się ich do tego stopnia, że woli raczej stracić uśpionych agentów, niż przechowywać informacje o nich u siebie. Wiemy też, że jeśli coś się stanie z jakimś łącznikiem, kierownik siatki ściągnie pliki i skontaktuje się z Moskwą, by uzyskać klucz deszyfrujący. To tylko jedna z wielu warstw protokołu zabezpieczeń. Mamy nawet ten kod. Ale nigdy nie wpadliśmy na nic, co moglibyśmy za jego pomocą odszyfrować.

Program szpiegowski jest całkowicie szczelny. Nie możemy się do niego włamać. Nawet nie znamy jego prawdziwego celu, jeśli taki istnieje. Może chodzi wyłącznie o bierne gromadzenie danych, a może o coś gorszego. Jego szef odpowiada jednak przed samym Putinem, więc myślę, że raczej to drugie, i ta obawa nie daje mi w nocy spać.

W dalszym ciągu przeglądam zawartość komputera, skanując wzrokiem każdy plik. I nagle widzę rosyjskie słowo, które rozpoznaję. Друзья – „Przyjaciele”. Ostatnia ikonka w ostatnim rzędzie, folder. Klikam myszką i otwiera się lista pięciu plików JPEG, nic więcej. Czuję, jak moje serce przyspiesza. Pięć. Każdy łącznik ma pod sobą pięciu agentów, wiemy to z wielu źródeł. No i ta nazwa. „Przyjaciele”.

Otwieram pierwszy plik. To zbliżenie przeciętnie wyglądającego mężczyzny w średnim wieku, w okrągłych okularach. Czuję dreszcz podniecenia. Uśpieni agenci są doskonale zakonspirowani. Niewidzialni członkowie społeczeństwa. Ten tutaj z pewnością mógłby być jednym z nich.

Rozum podpowiada, że lepiej nie cieszyć się przedwcześnie; zgodnie ze wszystkimi informacjami, jakie posiadamy, pliki dotyczące śpiochów powinny być zaszyfrowane. Ale instynkt mówi mi, że wpadłam na coś ważnego.

Otwieram drugi plik. Kobieta, pomarańczowe włosy, jasnoniebieskie oczy, szeroki uśmiech. Kolejne zbliżenie twarzy, kolejny potencjalny agent. Patrzę na nią uważnie. Przychodzi mi do głowy myśl, którą staram się zignorować, ale nie mogę. To jedynie zdjęcia. Nic na temat tożsamości, nic, co szef siatki mógłby wykorzystać, żeby się skontaktować z tymi ludźmi.

Ale jednak. „Przyjaciele”. Zdjęcia. Załóżmy nawet, że Jurij nie jest nieuchwytnym łącznikiem, którego miałam nadzieję złapać i na którego poszukiwania CIA przeznaczyła tyle środków. Ale może zdobywa nowych agentów? No i ta piątka: na pewno jest ważna. Może Rosjanie chcą ją dopiero zwerbować?

Klikam na trzecie zdjęcie i na ekranie pojawia się twarz. Zbliżenie. Wygląda tak znajomo, tak zwyczajnie – tyle że wcale tak nie jest, bo znalazłam ją tutaj, gdzie w ogóle nie powinno jej być. Mrugam raz, drugi, a mój umysł z trudem stara się pogodzić to, co widzę, z tym, co to oznacza. Przysięgłabym, że czas staje w miejscu. Moje serce ściska lodowaty strach i słyszę tylko szum krwi w uszach.

Przed sobą mam zdjęcie swojego męża.Rozdział 2

Ktoś nadchodzi. Mimo pulsowania w uszach słyszę kroki. Mgiełka w mojej głowie krystalizuje się momentalnie w krótkie polecenie. Ukryj to. Przesuwam kursor na X w rogu zdjęcia i klikam. Twarz Matta znika, ot tak.

Odwracam się w stronę, skąd dobiegają kroki, czyli do otwartej ścianki mojego boksu. To Peter, idzie w moim kierunku. Czy coś widział? Spoglądam z powrotem na ekran. Żadnych zdjęć, jedynie folder, otwarty, pięć linijek z nazwami. Czy zdążyłam w porę zamknąć plik?

Uparty głosik w mojej głowie pyta, dlaczego to tak ważne. Dlaczego czułam, że muszę ukryć to zdjęcie. Przecież to Matt. Mój mąż. Czy nie powinnam właściwie popędzić do działu ochrony i zapytać, skąd Rosjanie mają jego fotografię? W brzuchu czuję falę mdłości.

– Spotkanie? – pyta Peter. Jedną brew ma uniesioną ponad grube oprawki okularów. Stoi przede mną w mokasynach i prasowanych w kant spodniach khaki, w koszuli zapiętej nieco zbyt wysoko pod szyją. To starszy stopniem analityk, uchował się jeszcze z czasów sowieckiego imperium. Od ośmiu lat jest moim mentorem. Nikt nie wie o rosyjskim kontrwywiadzie więcej niż on. Jest cichy i pełen rezerwy, wzbudza mimowolny respekt.

W wyrazie jego twarzy nie dostrzegam nic dziwnego. Zadał po prostu pytanie. Czy idę na poranne spotkanie? Chyba nic nie widział.

– Nie mogę – odpowiadam i mój głos brzmi nienaturalnie wysoko. Próbuję go obniżyć, powstrzymać przed drżeniem. – Ella się rozchorowała. Muszę ją odebrać ze szkoły.

Peter potakuje, właściwie jest to jedynie lekki ruch głowy. Patrzy na mnie spokojnie, niewzruszenie.

– Mam nadzieję, że nic jej nie będzie – mówi i odwraca się w stronę salki konferencyjnej, pudełka o szklanych ścianach, które bardziej pasowałoby do informatycznego start-upu niż do kwatery głównej CIA. Patrzę za nim, żeby sprawdzić, czy się na mnie obejrzy.

Wracam do komputera, do pustego teraz ekranu. Kolana mi zmiękły i oddycham w przyspieszonym tempie. Twarz Matta. Na komputerze Jurija. A moja pierwsza reakcja: ukryj to. Dlaczego?

Słyszę, jak koledzy z zespołu idą do sali konferencyjnej. Moje stanowisko jest tuż przy niej, wszyscy muszą je minąć po drodze. Zazwyczaj jest tu cicho, to najdalszy kąt w morzu boksów, chyba że ktoś wybiera się na spotkanie w salce albo do pomieszczenia z ograniczonym dostępem, które znajduje się tuż za nią – to miejsce, gdzie analitycy mogą się zamknąć na klucz i spokojnie zgłębiać najtajniejsze materiały, informacje tak cenne i tak trudne do zdobycia, że gdyby dowiedzieli się o tym Rosjanie, na pewno wyśledziliby i zabili nasze źródło.

Z trudem robię wdech, potem kolejny. Odwracam się, słysząc kroki kolegów. Pierwsza idzie Marta. Za nią Trey i Helen, pogrążeni w cichej rozmowie. Potem Rafael i wreszcie Bert, kierownik naszego zespołu, którego rola sprowadza się głównie do redagowania dokumentów. To Peter jest tu prawdziwym szefem i wszyscy o tym wiedzą.

Razem nasza siódemka tworzy ekipę od śpiochów. Właściwie pozostajemy trochę na uboczu, prawie nic nas nie łączy z pozostałymi zespołami Sekcji Rosyjskiej Centrum Kontrwywiadu. Tamci mają tyle informacji, że sami nie wiedzą, do czego się najpierw zabrać; my nie mamy praktycznie nic.

– Idziesz? – pyta Marta, przystając przy moim boksie i opierając się o wysoką ściankę. Kiedy się odzywa, dokoła rozchodzi się zapach mięty i płynu do płukania ust. Marta ma cienie pod oczami, zamaskowane grubą warstwą korektora. Wygląda na to, że nieźle wczoraj zabalowała. To dawna agentka polowa, lubi whisky i wspomnienia minionej chwały, jedno i drugie w równej mierze; kiedyś pokazała mi, jak otworzyć zamek za pomocą karty kredytowej i spinki do włosów, którą znalazłam na dnie torby – była to jedna z wsuwek Elli do koka na zajęcia z baletu.

Kręcę głową.

– Dziecko mi się rozchorowało.

– Małe wylęgarnie bakterii.

Marta opuszcza rękę ze ścianki. Idzie dalej. Uśmiecham się do pozostałych, którzy przechodzą obok mnie. Wszystko w normie. Kiedy wszyscy są już w szklanym prostopadłościanie i Bert zamyka drzwi, patrzę z powrotem na ekran. Pliki, niezrozumiałe słowa w cyrylicy. Drżę. Spoglądam na zegar w rogu monitora. Powinnam była stąd wyjść trzy minuty temu.

Czuję w żołądku mocno zaciśnięty węzeł. Przecież nie mogę tego tak zostawić. Ale nie mam wyboru. Jeśli nie zdążę odebrać Elli na czas, dostaniemy drugie ostrzeżenie. Jeszcze jedno i koniec: do wszystkich grup czekają długie kolejki i w żłobku bez namysłu skreśliliby nas z listy. Zresztą nawet jeśli tu zostanę, to co miałabym zrobić?

Istnieje wyłącznie jeden sprawdzony sposób, by się dowiedzieć, skąd wzięło się tu zdjęcie Matta, i nie polega on na przekopywaniu się przez kolejne pliki. Przełykam ślinę, próbując zapanować nad mdłościami, i przesuwam kursor, żeby zamknąć Athenę. Wyłączam komputer. Biorę płaszcz oraz torbę i ruszam do drzwi.

Chcą go zwerbować.

Zanim dochodzę do samochodu, z palcami zmarzniętymi jak sople i oddechem uciekającym w postaci małych chmurek, wyzbywam się wszelkich wątpliwości.

Matt nie byłby pierwszy. W ostatnim roku Rosjanie zaczęli działać intensywniej niż do tej pory. Zaczęło się od Marty. Pewna kobieta o wschodnioeuropejskim akcencie zaprzyjaźniła się z nią w siłowni. Poszły na drinka do O’Neilla. Po kilku kolejkach kobieta zapytała wprost, czy Martę interesuje kontynuacja „przyjaźni” na płaszczyźnie zawodowej. Marta odmówiła i nigdy już jej nie zobaczyła.

Potem był Trey. Wtedy jeszcze się nie wyautował, na robocze imprezy zawsze przychodził ze swoim „współlokatorem” Sebastianem. Któregoś dnia zobaczyłam, jak blady i wstrząśnięty idzie do sekcji bezpieczeństwa. Mówiono mi później, że próbowano go szantażować – dostał przesyłkę pocztową z kompromitującymi zdjęciami i groźbą, że fotografie trafią do jego rodziców, jeśli nie zgodzi się na spotkanie.

Łatwo mi więc uwierzyć, że Rosjanie wiedzą także o mnie. A w takim razie odszukanie Matta byłoby dla nich bułką z masłem. Podobnie jak poznanie naszych słabych punktów.

Przekręcam kluczyk w stacyjce i moja corolla jak zwykle wydaje z siebie dźwięk, jakby się czymś krztusiła. – No dalej… – mruczę, znowu próbując zapalić. Słyszę, jak silnik budzi się z westchnieniem do życia. Po kilku sekundach uderza we mnie powiew lodowatego powietrza z otworów wentylacyjnych. Ustawiam pokrętło na maksymalne grzanie, rozcieram dłonie i wycofuję auto. Silnik powinien się najpierw rozgrzać, ale nie ma czasu. Nigdy nie ma na nic czasu.

Corolla należy do Matta, kupił ją, jeszcze zanim się poznaliśmy. Stwierdzenie, że ledwo zipie, to mało powiedziane. Kiedy zaszłam w ciążę z bliźniakami, wymieniliśmy mój stary samochód na rodzinnego minivana z drugiej ręki. Teraz jeździ nim Matt, który częściej zawozi dzieciaki do szkoły i z powrotem.

Jadę jak na automatycznym pilocie, prawie nieprzytomna. Węzeł w żołądku zaciska się coraz mocniej. Nie martwi mnie to, że wzięli Matta na celownik. Chodzi o tamto słowo. Przyjaciele. Czy to nie sugeruje współpracy, przynajmniej na pewnym poziomie?

Matt zajmuje się tworzeniem programów komputerowych. Nie wie, jak wyrafinowani potrafią być Rosjanie. Jacy są bezlitośni. Wykorzystają najmniejszą nawet rysę, najdrobniejszą oznakę, że ktoś może się zgodzić na współpracę, a potem wyzyskają to, przekręcą wszystko tak, by zmusić go do robienia kolejnych rzeczy.

Dojeżdżam do szkoły na dwie minuty przed upływem wyznaczonego czasu. Kiedy wchodzę do środka, uderza we mnie fala ciepłego powietrza. Dyrektorka – kobieta o ostrych rysach i wiecznie niezadowolonej minie – spogląda znacząco na zegar i patrzy na mnie surowo. Nie jestem pewna, czy spojrzenie to ma oznaczać: „Nie mogła się pani pospieszyć?”, czy też: „Jeśli musi ją pani odebrać o tak wczesnej porze, to na pewno była chora jeszcze przed lekcjami”. Mijam ją z nikłym, przepraszającym uśmiechem, choć w środku aż się gotuję. Przecież cokolwiek dolega Elli, na pewno złapała to tutaj, do jasnej cholery.

Idę korytarzem o ścianach obwieszonych dziecięcymi pracami – misie polarne z odcisków dłoni, lśniące brokatowe śnieżynki, akwarele – ale myślami jestem zupełnie gdzie indziej. Przyjaciele. Czy Matt zrobił coś, co pozwoliło im sądzić, że będzie skłonny do współpracy? Wystarczy im najmniejszy znak. Coś, cokolwiek, co będą mogli wykorzystać.

Dochodzę do klasy Elli, wszędzie stoją krzesełka, regaliki i pojemniki na zabawki, wszystko pomalowane na podstawowe kolory. Ella siedzi w przeciwległym kącie pomieszczenia, sama na jasnoczerwonej dziecinnej sofce, na kolanach ma książkę obrazkową w twardej okładce. Wygląda na to, że oddzielono ją od innych dzieci. Ma na sobie fioletowe legginsy, których nie poznaję; przypominam sobie, jak Matt wspominał coś o tym, że zabrał ją na zakupy. No jasne. Przecież Ella ciągle teraz wyrasta z ubrań.

Podchodzę do niej z wyciągniętymi ramionami i przesadnym uśmiechem. Ella podnosi głowę i patrzy na mnie nieufnie.

– A gdzie tata?

Krzywię się w duchu, ale uśmiech nie znika z mojej twarzy.

– Tata zabrał Caleba do lekarza. Dzisiaj ja cię odbieram.

Ella zamyka książkę i odkłada ją z powrotem na półkę.

– No dobrze.

– Dostanę przytulańca?

Ramiona nadal mam wyciągnięte, choć zdążyłam je nieco opuścić. Ella patrzy na nie przez chwilę i wreszcie podchodzi do mnie. Obejmuję ją mocno, chowając twarz w jej miękkich włosach.

– Przykro mi, że źle się czujesz, kochanie.

– Mamo, nic mi nie jest.

„Mamo”? Oddech więźnie mi w gardle. Jeszcze dziś rano byłam „mamusią”. Proszę, chcę nadal być mamusią. Nie jestem jeszcze gotowa na taką zmianę. Zwłaszcza nie dziś.

Patrzę jej w twarz i zmuszam się do kolejnego uśmiechu.

– Chodźmy po twojego braciszka.

Ella siada na ławce pod salą dla maluchów, a ja wchodzę do środka, żeby odebrać Chase’a. To pomieszczenie przygnębia mnie dzisiaj tak samo jak siedem lat temu, kiedy po raz pierwszy zostawiłam tu Luke’a. Stanowisko do przewijania, rząd łóżeczek, rząd dziecinnych krzesełek.

Kiedy wchodzę, Chase jest na podłodze. Jedna z jego opiekunek, ta młoda, podnosi go, przytula mocno i całuje w policzek.

– Przesłodki maluch – mówi z uśmiechem.

Patrzę na to z ukłuciem zazdrości. Oto kobieta, która patrzyła na jego pierwsze kroki, to w jej wyciągnięte ramiona wszedł po raz pierwszy o własnych siłach, podczas gdy ja siedziałam w biurze. Wygląda, jakby czuła się z nim tak naturalnie, tak swobodnie. Bo oczywiście to prawda. W końcu spędza z nim całe dnie.

– Owszem – przytakuję i brzmi to jakoś niezręcznie.

Wkładam obojgu dzieciom grube kurtki, na głowy nasuwam czapki – dzień jest wyjątkowo zimny jak na marzec – i przypinam je w fotelikach, tych twardych i wąskich, które mieszczą się na tylnym siedzeniu corolli. Te dobre, bezpieczne, są w minivanie.

– Jak ci minął ranek, kochanie? – pytam, spoglądając na Ellę we wstecznym lusterku, kiedy wycofuję się z parkingu.

Ella przez chwilę nie odpowiada.

– Ze wszystkich dziewczynek tylko ja nie poszłam na jogę.

– Przykro mi – mówię i natychmiast się orientuję, że to niewłaściwe słowa, że powinnam powiedzieć coś innego. Cisza, która zapada, wydaje się ciężka. Sięgam do pokrętła radyjka, włączam jakąś muzykę dla dzieci.

Znowu patrzę we wsteczne lusterko. Ella wygląda przez szybę, nic nie mówi. Powinnam ją o coś jeszcze zapytać, wciągnąć w rozmowę, ale się nie odzywam. Nie mogę zapomnieć o tym zdjęciu. O twarzy Matta. Fotografia jest chyba świeża. Zrobiona w ciągu ostatniego roku. Od jak dawna go obserwują? Od jak dawna obserwują nas wszystkich?

Droga ze szkoły do domu jest krótka, prowadzi przez okolice będące zestawieniem sprzeczności: nowe jednakowe domki, między którymi uchowały się starsze domy, takie jak nasz, o wiele za mały, by pomieścić sześć osób, i tak stary, że mogliby się w nim wychowywać moi rodzice. Przedmieścia Waszyngtonu słyną z wysokich cen, a Bethesda należy pod tym względem do najgorszych. Ale są tu też jedne z najlepszych szkół w kraju.

Podjeżdżamy pod dom, schludny i pudełkowaty, z garażem na dwa samochody. Mamy mały frontowy ganek, dodany przez poprzednich właścicieli, który niezbyt pasuje do reszty i z którego nie korzystamy tyle, ile się spodziewałam. Kupiliśmy ten dom, kiedy byłam w ciąży z Lukiem. Sądziliśmy wtedy, że dobre szkoły będą warte ceny nieruchomości.

Patrzę na amerykańską flagę wiszącą przy drzwiach. To Matt ją tam zawiesił. Zastąpił tę starą, kiedy wyblakła. Nie zgodziłby się działać przeciwko naszemu krajowi. Wiem, że nie. Ale może coś zrobił? Coś, co wystarczyło, by Rosjanie uznali, że mógłby się zgodzić?

Jedno wiem na pewno. Zależy im na nim z mojego powodu. Z powodu mojej pracy. I chyba dlatego właśnie ukryłam to zdjęcie. Bo jeśli Matt wpakował się w kłopoty, to moja wina. I muszę zrobić, co w mojej mocy, by go z tego wyplątać.