Muza Koszmarów. Strange the Dreamer. Tom 2 - ebook

1 Jak klejnoty, jak opór

Kora i Nova nigdy nie widziały żadnego Mesarthima, ale wiedziały o nich wszystko. Tak jak każdy. Nigdy nie widziały też szafiru, a jednak wiedziały, że ich skóra jest błękitna jak szafir.

„Jak lodowa góra”, mawiała Kora. Te widywały ciągle. Wiedziały, że Mesarthim oznacza „Sługę”, choć nie byli to zwyczajni służący, ale bojowi magowie imperium. Potrafili latać albo ziać ogniem, albo czytać w myślach, albo zmieniać się w cień. Przychodzili i odchodzili przez rozcięcia na niebie. Mogli uzdrawiać, zmieniać kształt i znikać. Mieli wojskowe atrybuty, nieprawdopodobną siłę i potrafili przepowiedzieć, jak umrzesz. Oczywiście nie posiadali tych wszystkich darów jednocześnie, każdy otrzymywał jeden i nikt nie miał wpływu na to, co to będzie. Talent drzemał w nich, a Mesarthim czekał – jak rozżarzony węgielek na podmuch wiatru – na owo szczęście, na wyczekiwane błogosławieństwo, na ten zaszczyt.

Matka Kory i Novy została wybrana przed szesnastoma laty, w dniu, kiedy Mesarthimowie po raz ostatni przybyli do Rievy. Dziewcznki były wówczas jeszcze maluchami i nie pamiętają Sług o niebieskiej skórze ani ich szybującego, metalowego statku powietrznego, nie pamiętają również swojej matki, bo Mesarthimowie zabrali ją daleko stąd i uczynili jedną z nich. Nigdy już nie powróciła.

Przysyłała im listy z Aqi, cesarskiego miasta, gdzie, jak pisała, ludzie nie byli biali albo błękitni, ich skóra miała różne kolory. Pałac z boskiego metalu unosił się w powietrzu, przemykał z jednego miejsca na drugie.

Moje drogie – pisała do nich w ostatnim liście, który przyszedł osiem lat temu – wylatujemy. Nie wiem, kiedy powrócę, lecz z pewnością będziecie już wtedy dorosłymi kobietami. Zróbcie coś dla mnie: dbajcie o siebie i pamiętajcie, bez względu na to, co usłyszycie, że wybrałabym was, gdyby dano mi jakikolwiek wybór.

Zimą w Rievie nagrzewano w ogniu płaskie kamienie i nocą wsuwano je sobie pod futra, którymi okrywano się przed snem, lecz kamienie szybko się ochładzały i uwierały w żebra, przez co dziewczynki często się budziły. „Wybrałabym was…” Te słowa były dla nich jak rozgrzane kamienie, które nigdy nie traciły swojego ciepła ani nie siniaczyły ciała. Kora i Nova nosiły je ze sobą wszędzie, gdziekolwiek szły. A może raczej przywdziewały je niczym klejnoty. Niczym opór. Ich twarze zdawały się mówić „ktoś nas kocha”, kiedy patrzyły na Skoyë albo nie chciały się kulić przed ojcem. Nie było to dużo, listy zamiast matki, a odkąd Skoyë przypadkiem wyrzuciła je do ognia, pozostało im jedynie wspomnienie. No i miały jeszcze siebie nawzajem.

Kora i Nova – towarzyszki, sojuszniczki, siostry – były nierozłączne, jak wersy kupletu, które bez kontekstu straciłyby swe znaczenie. Ich imiona mogły być równie dobrze jednym – Korainova – bo rzadko mówiono o nich osobno, a kiedy się rozdzielały, żadna nie wydawała się sobą, jak połówka skorupy małża, którą rozłupano i rozerwano na dwie części. Zostały dla siebie stworzone, miejsce jednej było przy drugiej. Nie potrzebowały magii, aby przejrzeć myśli tej drugiej, wystarczyły im tylko spojrzenia, bo ich nadzieje były bliźniacze, choć one same bliźniaczkami nie były. Stały ramię przy ramieniu, razem przeciwko przyszłości. Czymkolwiek życie mogło je przytłoczyć, jakkolwiek mogło je zawieść, zawsze wiedziały, że mają siebie.

A wtedy powrócili Mesarthimowie.

***

Nova ujrzała ich pierwsza. Wybrała się wówczas na plażę, dopiero co zdążyła się wyprostować i odgarnąć włosy z oczu. Musiała zrobić to przedramieniem, bo w jednej dłoni trzymała spory hak do wyławiania ryb, w drugiej nóż do filetowania. Zacisnęła na nich palce jak szpony, ręce aż do łokci lepiły jej się od krwi. Czuła, jak przyschnięta posoka klei się i pęka na jej skórze, kiedy przeciąga ramieniem po czole. Coś błysnęło na niebie, podniosła głowę, aby się temu przyjrzeć.

– Kora.

Lecz siostra jej nie słyszała. Na twarzy Kory, również umorusanej krwią, gościło jedynie odrętwiałe skupienie. Nóż chodził w tę i we w tę, oczy miała puste, jakby jej umysł udał się w inne, milsze miejsce, gdzie podobnie nieprzyjemna robota nie byłaby potrzebna. Truchło uula spoczywało pomiędzy dziewczynami, do połowy odfiletowane. Plaża zasłana była jeszcze kilkunastoma podobnymi trupami, nad którymi nachylały się sylwetki podobnych młodych kobietek. Cyrsy skrzeczały piskliwie, tocząc batalie o resztki, a na płyciźnie kłębiły się kolcoryby i dziobate rekiny, znęcone słodkawo-słonawym odorem. Trwała Rzeź, najgorszy okres w roku w Rievi, a przynajmniej dla kobiet i dziewcząt. Mężczyźni i chłopcy uwielbiali ten czas. Nie dzierżyli wtedy bowiem ani haka, ani noża, ale włócznię. To oni zabijali, odcinali ciosy i rzeźbili z nich trofea, a resztę zostawiali, jak padła. Oprawianie zwierząt należało do kobiet, nieważne, że potrzeba do tego mięśni i wytrzymałości, której mord nie wymagał. „Nasze kobiety są silne”, chełpili się stojący na cyplach rybacy, którzy nie musieli się przejmować fetorem i muchami. I faktycznie były silne, ale też zmęczone i osowiałe z wysiłku, umazane cuchnącymi wydzielinami wypływającymi z martwych istot, tak jak i Nova, kiedy wypatrzyła kątem oka błysk na niebie.

– Kora – powtórzyła. Tym razem jej siostra uniosła głowę i skierowała spojrzenie w tę samą stronę.

Zupełnie jakby Nova, choć przecież zauważyła tę rzecz jako pierwsza, nie potrafiła tego widoku przetworzyć, póki Kora również nie spojrzała. Gdy tylko oczy jej siostry nareszcie skupiły się na jasnym błysku, obie poczuły, jak przechodzi przez nie dreszcz ekscytacji.

Statek powietrzny.

Statek powietrzny zwiastował nadejście Mesarthimów.

A Mesarthimowie oznaczali…

Ucieczkę. Ucieczkę od uuli i mozołu. Od tyranii Skoyë i ojcowskiej apatii, a także mężczyzn, którzy ostatnimi czasy zrobili się uciążliwi. Przez miniony rok coraz częściej przystawali, gdy przechodziły obok nich, patrząc od Kory do Novy i od Novy do Kory jak na przeznaczone na obiad kury. Kora miała siedemnaście lat, Nova szesnaście. Ojciec mógł wydać je za mąż, kiedy tylko przyszłaby mu na to ochota. Bodaj jedynym powodem, dla którego jeszcze się na to nie zdecydował, była Skoyë, ich macocha, niechętna stracić swe niewolnice. Bo to na nie spadała znaczna część pracy, to one opiekowały się gromadką przyrodnich braci. Ale nie mogła zatrzymać ich na zawsze. Dziewczęta były darami, którymi należało się podzielić, nie ukrywać, a może raczej bydłem na handel, czego świadomy był każdy ojciec pożądanej córki. Kora i Nova mogły się podobać, z ich włosami jak len i jasnymi, brązowymi oczyma. Miały delikatne nadgarstki, które skrywały zadziwiającą siłę, i choć zasłaniały swoje figury pod warstwami wełny i skórami uuli, nie było im łatwo ukryć wydatnych bioder. Miały dość krągłości, aby ogrzać futra na noc, i uchodziły za dobre pracownice. Ich panieństwo nie miało trwać długo. Z pewnością do Głębizimy, zanim nadejdą ciemne miesiące, będą już czyimiś żonami, zamieszkają z tym, który przedstawi ich ojcu najlepszą ofertę. I nie będą już dłużej razem. Nie chodziło nawet o to, że zostaną rozdzielone czy że nie chciały być niczyimi żonami. Najgorsza będzie utrata towarzyszącej im ułudy.

Jakiej?

„To nie jest nasze życie”.

Odkąd sięgały pamięcią, powtarzały sobie te słowa, głośno i w myślach. Umiały patrzeć na siebie w ten wyjątkowy sposób, z pełną skupienia intensywnością, co było równie skuteczne jak mowa. A gdy bywało gorzej: trwała akurat Rzeź i oprawiały truchło za truchłem lub kiedy Skoyë wymierzała im policzek albo zimą kończyło im się jedzenie, spojrzenie to pomagało im mocniej wierzyć w tę ułudę. „To nie jest nasze życie. Pamiętaj. To nie jest nasze miejsce. Mesarthimowie przybędą i zostaniemy wybrane. To nie jest nasze prawdziwe życie”. Obojętne, co by się nie działo, powtarzały sobie tę mantrę bez wytchnienia. Gdyby jedna została bez drugiej, już dawno by pomarły, jak płomień świecy, który chroni samotna dłoń. Były we dwie i dzięki temu mogły przetrwać, wiara odbijała się w nich wzajemnie, przekazywały ją sobie, nigdy nie były same, więc nie mogły zostać zwyciężone.

Nocą szeptały do siebie, fantazjując, jakimi darami zostaną obdarzone. Staną się potężne, tak jak ich matka, co do tego miały pewność. Zostaną bojowymi czarodziejkami, a nie pannicami na wydaniu przymuszonymi do zamążpójścia czy córami-niewolnicami. Mesarthimowie zabiorą je do Aqi, gdzie przejdą trening wojskowy, ich skórę muśnie boski metal, a kiedy przyjdzie czas, one również wylecą przez rozcięcie biegnące przez niebiosa, aby przynieść cesarstwu chwałę, będą bohaterkami o skórze błękitnej jak szafiry i lodowe góry, obie piękne jak gwiazdy.

Tymczasem lata mijały, a Mesarthimowie nie przybywali. Siostry tkały swoją ułudę coraz cieńszymi nićmi i kiedy patrzyły na siebie, szukając dawnej wiary, którą sobie wzajemnie przekazywały, znajdywały jedynie lęk. „A co, jeśli to jednak jest nasze życie?”

Każdego roku w wigilię Głębizimy Kora i Nova szły na śliski od lodu szlak przy przełęczy, skąd patrzyły na krótkie westchnienie słońca, wiedząc, że zobaczą je dopiero za miesiąc. Jeśli ich ułuda się rozwieje, będzie tak, jakby utraciły słońce, lecz nie na miesiąc, a na zawsze.

Błyśnięcie statku powietrznego było jak powrót światła.

Nova wydała z siebie krzyk ekscytacji, Kora roześmiała się z radości, ulgi i… poczucia winy. „Bo jak to tak, dzisiaj?”, chciałaby zapytać ów statek. Szczebiot jej krystalicznie czystego śmiechu rozszedł się po całej plaży. „Naprawdę?”

– Nie mogliście przylecieć tydzień temu? – zawołała Nova, odrzucając głowę do tyłu, jej głos również rozbrzmiewał radością i ulgą, naznaczonymi tą samą szorstkością.

Całe lepiły się od potu, smrodu i juchy, oczy miały czerwone od odoru wnętrzności i wydzielających się gazów, a Mesarthimowie przychodzą akurat teraz? Pozostałe kobiety, na całej plaży, siedzące pośród wydrążonych, oślizłych, na poły odfiletowanych trucheł, odganiając od siebie tabuny muszysk, również podniosły głowy. Zamarły dłonie trzymające noże. Otępiałą rzeźnicką robotę zburzył niepokój wywołany zbliżającym się statkiem.

Wykonano go z boskiego metalu, jasnoniebieskiego i lśniącego jak lustro, który chwytał słońce i przysłaniał patrzącemu widok rozbłyskującymi plamkami. Kształt statku powietrznego zależał od jego kapitana, ten przypominał osę. Skrzydełka miał gładkie niczym ostrza noży, głowę stanowił zwężający się owal z dwiema kulami w miejscach oczu. Na owadzie ciało składały się tułów i odwłok złączone cieniutką talią. Miał też i żądło. Przeleciał nad głowami kobiet, kierując się w głąb lądu, i zniknął za kamienną palisadą chroniącą osadę przed podmuchami wiatru.

Serca Kory i Novy mało nie wyskoczyły z piersi, podekscytowane, drżały z rozemocjonowania, nerwów, zachwytu, nadziei i rachunku sumienia. Siostry zamachnęły się hakami i nożami, po czym wbiły je w zwłoki uula, obie wiedząc, że kiedy rozchylą palce i wypuszczą z dłoni wysłużone trzonki owych narzędzi, już nigdy nie wezmą ich ponownie do rąk.

„To nie jest nasze życie”.

– A wy dwie co sobie myślicie? – zrugała je Skoyë, gdy zaczęły człapać ku brzegowi.

Puściły jej słowa mimo uszu. Padły na kolana w lodowatej płyciźnie, aby nabrać wody w złożone dłonie i wylać ją sobie na głowę. Morska piana zrobiła się różowa, fale przyboju stale wyrzucały tłuszcz i chrząstki, które kołysały się na powierzchni, lecz i tak morze było czystsze niż one. Szorowały swoje ciała i włosy, szorowały ciała i włosy sobie nawzajem, uważając, żeby nie odejść zbyt głęboko, gdzie na resztkach żerowały rekiny i kolcoryby.

– Z powrotem do roboty, obie – karciła je Skoyë. – Jeszcze nie skończyłyśmy.

Spojrzały na nią z niedowierzaniem.

– Mesarthimowie tu są – powiedziała Kora głosem ciepłym z zachwytu. – Czeka nas próba.

– Niczego nie przejdziecie, póki nie skończycie oprawiać tego uula.

– Sama go sobie skończ – odparła Nova. – Nie do ciebie przybyli.

Skoyë się skrzywiła. Nie przywykła, aby podobnie się do niej zwracano, i nie chodziło nawet o samą pyskówkę. Wychwyciła w głosie Novy butę. Pogardę. Skoyë przeszła próbę przed szesnastoma laty i wiedziały, jaki dar otrzymała. Wszyscy w Rievi zostali wówczas poddani próbie, nie licząc niemowląt, ale tylko jedna została wybrana: ich matka, Nyoka. Posiadła bojową moc o sile zdolnej poruszyć posady świata. Dosłownie. Potrafiła posyłać fale uderzeniowe, zarówno przez ziemię, jak i przez powietrze. Gdy dar ten się w niej przebudził, zatrzęsła się cała osada, a z gór spadła lawina, blokując dostęp do ścieżki prowadzącej ku nieczynnym kopalniom. Dar Skoyë również miał wojenny charakter, lecz okazał się tak drobny, że można było go uznać niemalże za żart. Skoyë wywoływała u człowieka uczucie, jakby nakłuwano go igłami, a raczej tyle zdołała zrobić podczas swojej próby. Tylko wybranym pozwalano zachować dary, mogły one służyć jedynie cesarstwu. Cała reszta musiała się pogodzić ze zwyczajnością. Pozostawali niegodni. Bezsilni. Bladzi.

Rozsierdzona Skoyë zamachnęła się, chcąc wymierzyć Novie policzek, lecz Kora złapała ją za nadgarstek. Milczała. Jedynie pokręciła wymownie głową. Skoyë wyrwała rękę, jednako zaskoczona, co wzburzona. Dziewczyny zawsze potrafiły ją rozgniewać, nie tyle swym nieposłuszeństwem, co wyniosłością, uważały się za nietykalne, spoglądały na wszystkich z góry, jakby stały na wysokiej grzędzie, której reszta nie była godna.

– Myślicie, że zostaniecie wybrane tylko dlatego, że wybrali ją? – zapytała.

Idealna Nyoka. Skoyë mało nie splunęła. Nie dość, że to Nyokę wybrano, że to ona opuściła tę piekielną, zamarzniętą skałę uchodzącą za wyspę, to jeszcze nigdy tak naprawdę się z tego miejsca nie wyniosła, nadal zamieszkiwała serce jej męża i fantazje córek, a wszyscy inni pielęgnowali pamięć o niej. Nyoka odeszła, ale zakonserwowano ją w fałszywej perfekcji, miała na zawsze pozostać piękną, młodą matką powołaną do rzeczy wielkich. Skoyë wykrzywiła się w szyderczym uśmiechu.

– Myślicie, że jesteście lepsze niż my? Że ona też była?

– Tak – syknęła Nova, odpowiadając na pierwsze pytanie. – Tak – syknęła ponownie, odpowiadając na drugie. Obnażyła zęby, chciała gryźć.

Kora złapała ją jednak za rękę i odciągnęła na szlak wijący się w stronę skalistego wzniesienia. Nie one jedne się tam kierowały. Pozostałe kobiety i dziewczęta również maszerowały ku osadzie, bo przybyli goście. Rieva leżała na dnie świata, tam, gdzie znajdowałby się jego ściek, gdyby światy miały ścieki. Jacykolwiek nieznajomi byli tu rzadkością niczym zrodzone z burzy motyle, a ci nieznajomi to tym razem Mesarthimowie. Nikt nie miał zamiaru tego przegapić, nawet jakby uule miały zgnić.

Rozbrzmiały gorączkowe rozmowy, wstrzymywano śmiech, szeptano i pomrukiwano z podnieceniem. Nikt inny nie kłopotał się ablucjami. Nie żeby można było Korę i Novę nazwać czystymi, ale chociaż udało im się przemyć dłonie i twarze, które zaczerwieniły się lekko od szorowania, przeczesały też palcami wilgotne, pokryte solą włosy. Cała reszta ruszyła do osady brudna i tłusta, ze skórą pociemniałą od krwi, nadal ściskając w dłoniach haki i noże.

Przypominały rój morderczyń wylewający się z ula.

Nareszcie dotarły na miejsce. Statek-osa zacumował na polanie. Zebrali się wokół niego mężczyźni i chłopcy, a gdy odwrócili się do kobiet, ich spojrzenie przepełniały wstyd i obrzydzenie.

– Przepraszam za zapach – powiedział do szacownych gości Shergesh, starszy.

Kora i Nova po raz pierwszy zobaczyły Mesarthimów. A może jednak drugi, jeśli szesnaście lat temu Nyoka kołysała je w ramionach, gdy stała tu, gdzie one teraz, czekając na nowe życie.

Było ich czworo: trzech mężczyzn i kobieta. Istotnie wszyscy byli niebiescy jak lód. Jeśli siostry posiadały jeszcze odrobinę nadziei, że przyleci z nimi Nyoka, teraz się ona rozwiała. Matka miała bowiem jasne włosy, jak jej córki. Obecnej tu kobiecie sterczały czarne kędziory. Co zaś się tyczy mężczyzn, jeden był wysoki, z ogoloną głową, drugi miał długie, białe włosy, splecione i opadające mu jak grube sznury aż do talii, trzeci za to wydawał się zupełnie zwyczajny, nie licząc błękitnej skóry. Czyli raczej… powinien być zwyczajny. Szatyn o nijakiej twarzy, ani wysoki, ani niski, ani przystojny, ani brzydki, lecz mimo wszystko to na niego co rusz zerkali jego towarzysze. Może chodziło o pewny, szeroki rozkrok albo uniesiony arogancko podbródek? Z niejasnej przyczyny Kora i Nova nabrały pewności, że stoi przed nimi kapitan tego statku, ten, który nadał boskiemu metalowi kształt osy i przyleciał do ich osady. Czyli to on jest kowalem.

Ze wszystkich umiejętności, jakimi dysponowali Mesarthimowie – a tych było bez liku, nowe mutacje nieustannie poszerzały magiczny indeks – pewien dar niezmiennie pozostawał najważniejszy. Każda osoba urodzona na świecie zwanym Mesaret posiadała uśpioną moc zdolną zbudzić boski metal, jak nazywano rzadki błękitny pierwiastek, mesartjum, lecz spośród milionów jedynie garstka opanowała ceniony dar kształtowania owego metalu. Tych nielicznych zwano kowalami, bo mogli panować nad mesartjum z rzemieślniczą łatwością, tyle że nie używali ognia, kowadła ani młota, ale umysłu. Boski metal był najtwardszą znaną substancją, odporną na narzędzia, gorąco i kwasy. Nie dało się go nawet zarysować. A jednak dla umysłów kowali stawał się nieskończenie plastyczny i poddawał się wydawanym w myślach rozkazom. Potrafili go wydobywać, ugniatać, rozbudzać jego nadzwyczajne właściwości. Mogli dzięki niemu budować i latać, łączyć się z nim, jakby był żywy.

O tym darze marzyły dzieci z osady, bawiąc się w Sługi, i o nim teraz ochoczo szeptano z rumieńcami na policzkach, wymyślając, jak wyglądałyby ukształtowane przez ludzi z osady powietrzne statki, gdyby to oni mogli wydawać im rozkazy: skrzydlate rekiny i latające węże, metalowe ptaki drapieżne, demony i płaszczki. Niektórzy decydowali się na mniej straszliwe projekty: śpiewające ptaki, ważki i syreny. Aoki, jeden z młodszych przyrodnich braci Kory i Novy, z całą powagą zadeklarował, że jego statek miałby kształt tyłka.

– Drzwi byłyby tam, gdzie dziura – szczebiotał, pokazując na swoje pośladki.

– Droga Thakro, nie pozwól Aokiemu zostać kowalem – wyszeptała pod nosem Kora, prosząc o to anielicę, do której jej lud modlił się pod dachem niewielkiej kamiennej świątyni.

Nova powstrzymała napad śmiechu.

– Straszliwy byłby taki wojenny kuper – powiedziała. – Jeśli to na mnie padnie, niewykluczone, że podkradnę ten pomysł.

– Nie ma mowy – sprzeciwiła się Kora. – Nasz statek będzie uulem, ku chwale kochanego domu.

Tym razem żadna nie zdołała zdusić śmiechu, co ściągnęło na nie uwagę ojca. Uciszył je spojrzeniem. Zawsze dobrze mu to szło. Pomyślały, że to powinien być jego dar, był dusicielem tego, co radosne, wrogiem wszelkiej wesołości. Ale tak naprawdę ojciec panował nad żywiołem. Potrafił zmieniać rzeczy w lód, co również do niego pasowało. Natężenie jego mocy nie było jednak wysokie, tak jak u Skoyë i wszystkich innych na Rievie, i tak naprawdę prawie każdego gdziekolwiek indziej. Silne dary były niezwykle rzadkie, dlatego Sługi wyprawiały się na podobne poszukiwania i poddawały próbie ludzi z całego świata, szukając tych igiełek w stogach siana, które mogłyby zasilić cesarskie szeregi.

Kora i Nova wiedziały, że były właśnie takimi igiełkami. Musiały nimi być.

Szybko opuściła je wesołość, ale nie ze względu na surowe ojcowskie spojrzenie, lecz reakcję przypatrujących się zebranym kobietom Sług; dotarł do nich smród. Nie potrafili ukryć niesmaku.

Mesarthimowie poczęli szeptać do siebie, jeden wybuchnął śmiechem chrapliwym jak kaszel, ale ani Nova, ani Kora nie mogły ich za to obwiniać. Bijący od nich odór był nieprzyjemny nawet dla tych, którzy powinni dawno już do niego przywyknąć. Jak musiały śmierdzieć dla nieprzyzwyczajonych do oprawiania uuli, którzy nigdy nie musieli ich skórować i filetować? Dla sióstr bolesnym doświadczeniem był sam fakt przynależności do gromadzącego się tłumu, bo zdawały sobie sprawę, że dla gości nie różniły się od całej reszty. Obie powtarzały w myślach tę samą rozpaczliwą prośbę. Nie miały pojęcia, że pomyślały jednocześnie o tym samym, lecz żadnej by to ani trochę nie zaskoczyło.

„Spostrzeżcie nas – prosiły Mesarthimów. – Spostrzeżcie nas”.

I zupełnie jakby wypowiedziały – wykrzyczały – te słowa na głos, jeden z czworga nagle przerwał swoją wypowiedź i odwrócił się do nich, patrząc badawczo na siostry.

Dziewczyny zamarły, ściskając swoje zdrętwiałe od noży dłonie, niemal kuląc się pod owym spojrzeniem. Patrzył na nie wysoki Sługa o łysej, niebieskiej głowie. Słyszał je. Musiał być telepatą. Jego spojrzenie świdrowało ich oczy i… rozlewało się w nich. Czuły go tak, jak trawa czuje podmuch morskiej bryzy, przenikał przez nie i patrzył, tak jak chciały, aby na nie patrzono, a po chwili powiedział coś do kobiety, która z kolei odezwała się do Shergesha.

Starszy zacisnął usta, wyraźnie niezadowolony.

– A może chłopcy pierwsi… – zaczął.

– Nie – przerwała mu kobieta. – Macie tutaj krew Sług. Je pierwsze poddamy próbie.

Korę i Novę zaprowadzono do statku-osy, a drzwi, jakby topiąc się i tężejąc, zamknęły się za nimi.2 Nowe koszmary

Sarai żyła i oddychała koszmarami, odkąd skończyła sześć lat. Przez cztery tysiące nocy poznawała senne krajobrazy Szlochu, będąc świadkiem zdarzeń okropnych, a sama je tworzyła. Była Muzą Koszmarów. Setka jej przybocznych ciem przysiadała na skroniach mieszkańców miasta. Nie było ani mężczyzny, ani kobiety, ani dziecka, kompletnie nikogo, kto mógłby się przed nimi uchronić. Widziała, czego się wstydzili i czego się bali, poznawała ich smutki i żale, dlatego myślała… wierzyła… że zdążyła już poznać wszystkie możliwe koszmary, że nic już jej nie zadziwi.

Sądziła tak, zanim uklękła na kwitnącym kwieciu ogrodu cytadeli i przygotowywała swoje zwłoki do kremacji.

Połamane biedactwo leżało na białych płatkach, piękne i pełne koloru: błękit skóry, róż jedwabiu, cynamon włosów i czerwień krwi.

Przez siedemnaście lat to była ona. To te stopy niezmordowanie przemierzały sale cytadeli, zataczając niezliczone kółka. To te usta uśmiechały się i wykrzykiwały ćmy prosto w noc, to one spijały deszczówkę z brzegu srebrnego pucharu.

Wszystko, co składało się na Sarai, znajdowało się w tym mięsie i kościach, które przed nią spoczywały. Kiedyś. Teraz została wyrwana z ciała, obdarta przez śmierć ze skóry, a to ciało było… Czym? Rzeczą. Dowodem, że dokonała żywota. A teraz mieli zamiar je spalić.

Za rogiem zawsze będzie czyhał jakiś nowy koszmar. To jej nowa prawda.3 Potargana dziewczynka o oczach przypominających pancerzyk żuka

Zeszłej nocy mesarthimowa cytadela niemal spadła z nieba. Gdyby tak się stało, zmiażdżyłaby znajdujące się pod nią miasto Szloch. Jeśli ktokolwiek przeżyłby uderzenie, pochłonęłyby go wody podziemnej rzeki, która wytrysnęłaby na ulice. Nic z tego się jednak nie zdarzyło, bo komuś udało się zapobiec katastrofie, nie bacząc na fakty, na to, że owa cytadela miała setki metrów wysokości, wykuto ją z obcego metalu i za pośrednictwem boskiego umysłu nadano jej postać anioła. Złapał ją Lazlo, Lazlo Strange, faranji, marzyciel, który na swój sposób sam był bogiem. Powstrzymał upadek cytadeli i choć mogli zginąć wszyscy, zginęła jedynie Sarai.

Chociaż nie, to nie do końca prawda, zginął również eksplozjasta, lecz jego śmierć można określić mianem poetyckiej sprawiedliwości. Sarai zaś miała po prostu pecha. Stała akurat na tarasie – wyciągniętej dłoni gigantycznego serafina – kiedy budowla się przechyliła, zachwiała, dziewczyna nie miała się czego przytrzymać. Ześlizgnęła się – jedwab na mesartjum – po gładkim niebieskim metalu aż za krawędź.

Spadła, oddała życie. Można by pomyśleć, że nastał dla niej kres koszmaru, ale nie. Ona przemijała, co okazało się znacznie gorsze od śmierci. Dusze zmarłych nie gasły, kiedy iskra życia opuszczała ciało. Wypływały tylko i powolnie się rozpraszały. Jeśli przeżyło się długie lata, było się zmęczonym i gotowym na tę chwilę, wtedy przyjmowało się to ze spokojem. Ale Sarai nie była ani trochę gotowa i poczuła, jakby się rozpuszczała, jakby stała się kroplą krwi wpuszczoną do wody albo kulką gradu na ciepłym, różowym języku. Świat próbował ją rozpuścić, roztopić, przyjąć do siebie.

I… coś ją zatrzymało.

Tym czymś okazała się, oczywiście, Minya.

Dziewczynka była potężniejsza niż ssące usta świata, wyrywała dusze prosto z jego gardzieli, kiedy ten zamierzał je przełknąć. Wyciągnęła Sarai. Uratowała ją. Taki bowiem dar, jako boska progenitura, miała Minya: potrafiła łapać dusze niedawno zmarłych i powstrzymać je przed tym swoistym rozpuszczeniem. Cóż, to może raczej połówka tego daru, lecz radując się niespodziewanym wybawieniem, Sarai nie myślała o tej drugiej. Odchodziła, samotna i bezradna, przemijała, i nagle, ot tak, była znowu sobą, stała w ogrodzie cytadeli. Pierwsze, co zobaczyła nowymi oczyma, to Minya, a pierwsze, co zrobiła nowymi ramionami, to objęcie dziewczynki. Fala ulgi, jaka na nią spłynęła, przysłoniła też przypomnienie konfliktu, jaki niedawno między nimi rozgorzał.

– Dziękuję – wyszeptała, rozemocjonowana.

Minya nie odwzajemniła uścisku, ale Sarai ledwie to zauważyła. Liczyła się jedynie ulga. Jeszcze przed chwilą odpływała ku nicości, a teraz na powrót była prawdziwa, materialna, sprowadzono ją do domu. Nieraz marzyła, aby uciec z tego miejsca, tymczasem znalazła tu schronienie. Rozejrzała się i ujrzała wszystkich: Ruby, Jaskółkę, Ferala, obie Ellen, niektóre znajome duchy i…

Lazlo.

Lazlo też tu był, cudowny i błękitny, z wiedźmowym światłem bijącym z oczu.

Sarai poczuła oszołomienie. Zupełnie jakby odetchnęła ciemnością, a z wydechem jej usta opuściła pieśń. Była martwa, lecz i radosna jak muzyka. Uratowano ją, drżała. Podleciała do niego. Złapał ją. Jego twarz zapłonęła żarem miłości. Po policzkach spłynęły mu łzy, a ona spijała je pocałunkami. Jej uśmiechnięte usta zetknęły się z jego wargami.

Była duchem, a on bogiem, całowali się, jakby utracili swój sen po to, aby go znowu odnaleźć.

Usta Lazla musnęły bark Sarai, zahaczając o cienkie ramiączko jej koszuli nocnej. W to miejsce pocałował ją także podczas ostatniego dzielonego przez nich snu, gdy przytulał się do niej delikatnie jak pierze czy puch, a ciepło rozlewało się po nich niczym światłość. Było to zaledwie ostatniej nocy. Całował wtedy jej wyśnione ramię, a teraz dotykał skóry ducha.

Nachyliła się, aby wyszeptać mu coś do ucha. Niosła na ustach najsłodsze słowa, których jeszcze nie mieli szansy do siebie wypowiedzieć. Posiadali tak niewiele czasu, nie chciała zmarnować nawet sekundy. Lecz słowa, które wyszły z jej ust, nie były słodkie… Nie należały do niej.

Druga połówka daru Minyi… Owszem, dziewczynka wyłapywała dusze i pozwalała im pozostać na tym świecie. Nadawała im formę. Zwracała materię. Zatrzymywała rozpuszczanie.

Ale także całkowicie je kontrolowała.

– Zabawimy się – powiedziała Sarai głosem, który nie brzmiał jak jej głos, był pełen słodyczy, ale i cierpkości, niczym nóż, z którego ostrza spływa lukier. – A ja potrafię się bawić. Zobaczysz.

Sarai próbowała to powstrzymać, lecz nie potrafiła. Jej usta, język, głos nie należały już do niej.

– Jest tylko jedna. Zrobisz wszystko, co każę, albo wypuszczę jej duszę. Co ty na to?

„Zrobisz wszystko, co każę”.

„Albo wypuszczę jej duszę”.

Czuła, jak ciało Lazla tężeje. Odchylił się, aby spojrzeć jej w twarz. Z oczu zniknęły mu wiedźmowe światła, a zagościł w nich lęk, który był odbiciem jej lęku wywołanego zastaną rzeczywistością.

Sarai stała się duchem, naczyniem Minyi, dziewczynka dostrzegła swoją szansę i wykorzystała ją. Lazlo kochał Sarai, a Minya trzymała sznureczek, do którego przytroczona została jej dusza, zatem miała na uwięzi również i Lazla.

– Kiwnij głową, jeśli zrozumiałeś – powiedziała.

Lazlo zrozumiał.

– Nie – powiedziała Sarai, a w słowie tym pobrzmiewały lęk i niepokój.

Czuła, jakby udało jej się wyrwać swój głos z rąk Minyi, lecz prędko pojęła, że to dziewczynka pozwoliła jej na przemówienie, że wszystko, co od tej pory zrobi, zrobi dlatego, że tamta jej na to zezwoli bądź ją do tego przymusi. Dobrzy bogowie! Przysięgła przecież, że nigdy już nie ugnie się przed zwichrowanymi pomysłami Minyi, a teraz stała się jej niewolnicą.

Znajdowali się w ogrodzie cytadeli, pośród cichego kwiecia, rzędów śliw i wstęg metalu, które Lazlo zerwał ze ścian budowli, chcąc powstrzymać atak duchów Minyi. Przechwycił tym samym dzierżoną przez nich broń. Za tą swoistą palisadą nadal unosiło się kilkanaście zjaw.

Ruby, Jaskółka i Feral nadal tulili się do siebie przy poręczy tarasu. Rasalas, bestia z metalu, stał niemal nieruchomo, jedynie jego potężna pierś unosiła się i opadała, wydawało się, że pozostałe części jego ciała również żyją, choć trwały w idealnej ciszy. Ponad nimi zataczał na niebie kręgi wspaniały biały orzeł zwany Zjawą. Na samym środku ogrodu, pod dachem altanki, leżały błękit i róż, cynamon i krwista czerwień zwłok Sarai, a nad nimi stali naprzeciwko siebie Minya oraz Sarai i Lazlo.

Dziewczynka wydawała się drobniutka w swym niepasującym do przeżytych lat ciele, zwisały z niej strzępy ubrań, które nosiła jeszcze od przedszkola. Twarz miała zaokrągloną i pucułowatą, jak to u dziecka, a jej duże, ciemne oczy żarzyły się tryumfalną złośliwością. Choć tylko ten żar równoważył niepozorność całej reszty jej osoby – kruchej i umorusanej – jakimś sposobem biła od niej potęga. Ba, coś gorszego: złowieszcze przeświadczenie o swej nieomylności, która była jej jedynym prawem i wyznaniem.

– Minyo – zaczęła Sarai, choć miała mętlik w głowie od tego, co się jej przydarzyło, poczynając od śmierci aż do uzyskanej przez Lazla mocy, a także i tego, co już znała, nienawiści i strachu, które zawsze rządziły życiem ich i ludzi. – Wszystko się zmieniło. Nie rozumiesz? Jesteśmy wolni.

„Wolni”. Słowo to jak zaśpiew unosiło się ku niebu. Sarai wyobrażała sobie, jak nabiera kształtu niczym jedna z jej ciem i machając skrzydełkami, migocze przez przestworza.

– Wolni? – powtórzyła Minya, ale w jej ustach to słowo nie migotało, nie unosiło się ku niebu.

– Tak – przekonywała Sarai, bo dla niej była to odpowiedź na każde pytanie.

Lazlo był jej odpowiedzią. Chwilę po śmierci i niespodziewanym wybawieniu jeszcze nie pojmowała, co to znaczy, lecz teraz uchwyciła sens zdarzeń i ścisnęła go jak ostatnią nić nadziei. Całe życie byli uwięzieni za murami podniebnej cytadeli, niezdolni uciec, umknąć ani nawet otworzyć drzwi. Trwali pewni, że prędzej czy później ludzie nareszcie przybędą i poleje się krew. Aż do zeszłego tygodnia byli przekonani, iż będzie to ich krew. Armia Minyi pozwoliła im myśleć inaczej. Zamiast umierać, mieli zabijać. Czym stałoby się potem ich życie? Nadal tkwiliby uwięzieni, tyle że towarzyszyłyby im trupy, nienawiść i strach niebędące dziedzictwem pozostawionym im przez rodzicieli, ale czymś nowym, świeżym i będącym tylko ich dziełem.

Nie musiało się jednak tak stać.

– Lazlo potrafi kontrolować mesartjum – powiedziała. – Tego zawsze chcieliśmy. Może ruszyć cytadelę. – Spojrzała na niego, mając nadzieję, że się nie myli, a kiedy go zobaczyła, jej słońca na nowo rozbłysły. – Możemy się udać, gdziekolwiek chcemy.

Minya wysłuchała ją obojętnie, po czym odwróciła głowę do Lazla.

Nie potrafił powiedzieć, o czym dziewczynka mogła myśleć, nie dostrzegał w jej oczach cienia zadumy, były czarne i gładkie jak pancerzyk żuka, lecz chwycił się tej samej nici nadziei co Sarai.

– To prawda. Czuję pola magnetyczne. Jeśli podniosę kotwice, może… – przerwał; nie mieli czasu na zwątpienie. – Na pewno uda nam się stąd odlecieć.

To było doniosłe. Niebo przyzywało ich z każdej strony. Sarai to czuła; Ruby, Jaskółka i Feral również. Cała trójka przysunęła się bliżej, nadal tuląc się do siebie. Po trwającej tyle lat bezradności, ukrywaniu się i świdrującym strachu nareszcie mogli, ot tak sobie, odejść.

– A, no to chwała zbawcy nas wszystkich – powiedziała Minya głosem tak samo obojętnym jak jej oczy. – Ale nie obierajcie jeszcze kursu. Nie skończyłam ze Szlochem.

„Nie skończyłam ze Szlochem”.

Sarai zaschło w gardle. Pozbawiony emocji ton, obojętne słowa… Mogło jej chodzić o milion różnych rzeczy, ale mówiła tylko o jednej – o zemście.

O Rzezi.

Ostatnie dni upłynęły im na kłótniach, nikczemne słowa Minyi jeszcze nie opuściły myśli Sarai.

„Jesteś żałosna. Przez ciebie umrzemy”.

Mogła jednak wytrzymać zniewagi, nawet oskarżenia o zdradę. Bolały, lecz jedynie żądza krwi rugowała z niej nadzieję.

Minya była absolutnie przekonana o słuszności swoich osądów. Ludzie wyrżnęli jej bliskich. Stała i słuchała, jak cichną krzyki, jak milknie dziecko za dzieckiem. Uratowała tyle, ile mogła, ale niewystarczająco, zaledwie czworo spośród trzydziestu, reszta została zaszlachtowana, gdy stała w korytarzu obok. Ukształtowała ją Rzeź. Sarai uważała, że nigdy nikt nie odczuwał gniewu tak czystego jak Minya. Kiedy tak stała i patrzyła na nią, żałowała, że nie ma czegoś, czego nigdy wcześniej sobie nie życzyła: daru swojej matki, Isagol, bogini rozpaczy, która potrafiła manipulować uczuciami. Gdyby Sarai również posiadała tę moc, wyzwoliłaby Minyę od nienawiści. Lecz nie mogła. Cóż potrafiła poza zsyłaniem na ludzi złych snów?

– Minya, proszę – zaczęła. – Tyle wycierpieliśmy. Mamy szansę na nowy początek. Nie jesteśmy naszymi rodzicami. Nie musimy być okrutni – szeptała. – Nie bądźmy potworami.

Minya przekrzywiła głowę.

– My, potworami? I ty śmiesz bronić swego ojca, który chciał cię zabić w kołysce, wielkiego Zabójcę Bogów, rzeźnika niewiniątek? Jeśli to czyni kogoś bohaterem, Sarai… – Minya obnażyła swoje malutkie mleczne zęby i warknęła: – Wolę być potworem.

Sarai pokręciła głową.

– Nie bronię go. Nie o niego chodzi, ale o nas, sami wybieramy, kim jesteśmy.

– Niczego nie wybierasz – syknęła Minya. – Jesteś martwa. A ja będę potworem!

Nadzieja opuściła Sarai. Zresztą i tak nie była zbyt silna. Sarai znała Minyę. A teraz, gdy stała się duchem, mogła zostać przez nią przymuszona do czegoś, przed czym tak długo się powstrzymywała: zamordowania ojca, Zabójcy Bogów, Eril-Fane’a. I co wtedy? Dokąd zaprowadzi ich zemsta Minyi? Jaki odwet za Rzeź planowała? Ile istnień musiała zdusić, żeby zaspokoić głód?

Sarai odwróciła się do Lazla.

– Posłuchaj mnie – wyszeptała do niego szybko, obawiając się, że Minya odbierze jej głos. – Nie możesz zrobić tego, co ona każe. Nie masz pojęcia, jaka jest. – Teraz wszystko zależało od niego; Minya mogła sobie być potworem, lecz bez mocy Lazla nie stanowiła zagrożenia większego niż do tej pory, uwięziona w cytadeli, nie zdoła dosięgnąć wrogów. – Możesz ją powstrzymać.

Słowa te były dla Lazla jak szyfr, który musiał rozgryźć. Za dużo tego do przyswojenia. Umarła. Trzymał jej połamane ciało. Leżało tuż obok niego. To przecież powinien być koniec. A jednak stała przy jego ramieniu. Była tu i tam i choć zdawał sobie sprawę, że tulił do siebie ducha, nie do końca temu dowierzał. Wydawała się taka prawdziwa. Pogładził jej plecy. Materiał koszuli nocnej podwijał się jak jedwab na skórze, a jego palce czuły miękkie, sprężyste i ciepłe ciało.

– Sarai – rzekł – nareszcie cię mam, nie pozwolę jej wypuścić twojej duszy. Obiecuję.

– Nie obiecuj! Nie możesz jej ulec, Lazlo. Nie dla mnie. Dla nikogo. To mi obiecaj.

Zamrugał. Pojął jej słowa, lecz nie potrafił zaakceptować ich treści.

Sarai była boginią z jego snu, z nią spadł do gwiazd. Kupił dla niej księżyc, całował jej błękitną szyję i tulił, gdy płakała. Uratowała mu życie, a on nie potrafił zrobić tego dla niej. Nie dopuszczał do siebie myśli, że miałby ją znowu zawieść.

– Co mówisz? – zapytał ochryple.

Sarai słyszała jego ból. Głos brzmiał mu nienaturalnie, jakby mówił do niej przez zaciśnięte gardło, przytłumiony przez emocje. Czuła go na sobie, był jak słodki dotyk pokrytej odciskami dłoni, chciałaby móc się nachylić i pozwolić, aby głaskał ją już zawsze. Ale zamiast tego wydobyła z siebie gorzkie słowa. Strach przed tym, że zostanie odczyniona, nadal jej nie opuszczał, lecz z pełnym przekonaniem powiedziała to, co powiedziała:

– Prędzej zniknę, niż stanę się przyczyną twojego upadku i zagłady Szlochu.

Upadku. Śmierci. Nie takie słowa chciał usłyszeć. Lazlo potrząsnął głową, lecz nie potrafił ich od siebie odpędzić. Przecież uratował Szloch. Nie dałby skrzywdzić tamtejszego ludu. Ale też nie mógłby stracić Sarai. Jaki tak naprawdę miał przed sobą wybór?

– Nie możesz mnie prosić, abym cię nie ratował.

Odpowiedziała mu Minya.

– Coś ty sobie myślała, Sarai? – Jej ton markował współczucie dla postawionego przed tak trudnym wyborem Lazla, jakby to Sarai była jego przyczyną, a nie ona. – Że pozwoli ci się ot tak rozpłynąć i będzie cię miał na sumieniu?

– Nie waż się mówić o jego sumieniu – wykrzyknęła Sarai. – Gdybyś mogła, rozerwałabyś je na strzępy, nawet się nad tym nie zastanawiając!

Minya wzruszyła ramionami.

– Dwie połówki to nadal całość.

– Bynajmniej – odparła gorzko Sarai. – Przekonałam się o tym.

Minya uczyniła ją tym, czym była – Muzą Koszmarów – lecz lata spędzone pośród ludzkich sennych marzeń zmieniły ją. Nienawiść była niegdyś jej zbroją, lecz odrzuciła ten pancerz, a bez niego okazała się zupełnie bezbronna przeciwko cierpieniu Szlochu. Jej świadomość została rozdarta, co zostawiło po sobie głęboką ranę. Dwie połówki nie czyniły całości, nadal były rozdzielonymi i zakrwawionymi, zupełnie osobnymi częściami: jedna pozostawała lojalna wobec rodziny, druga starała się zrozumieć, że ludzie także stali się ofiarami.

– Biednaś – powiedziała Minya. – Czy to moja wina, że twoje sumienie jest takie kruche?

– Nie jest kruche, skoro przedkłada pokój nad wojnę.

– Raczej ucieczkę – odgryzła się Minya. – A ja nie ucieknę!

– Ale to nie jest ucieczka, można odejść i…

– Nie możemy odejść! – szczeknęła Minya, przerywając Sarai. – Jak mielibyśmy odejść, skoro sprawiedliwości nie stało się zadość? – Płonęła gniewem. Ten nigdy jej nie opuszczał i nie potrzebowała dużo, aby rozgorzał, a myśl o tym, że mordercy unikną kary, że Zabójca Bogów będzie mógł stąpać skąpanymi w słońcu ulicami Szlochu przez nikogo nieniepokojony, rozpalała w sercu Minyi piekielny ogień. Nie potrafiła pojąć, nigdy nie pojmie, czemu nie płonął on w piersi Sarai, czego jej brakło, Rzeź nic dla niej nie znaczyła? Cedziła słowa, kipiąc ze złości: – Masz jednak rację co do jednego. Wszystko się zmieniło. Nie musimy już czekać, aż do nas przyjdą. – Spojrzała z obojętnym chłodem na skrzydlatą bestię, na Rasalasa. – To my możemy pójść do nich, kiedy tylko sobie tego zażyczymy.

„Pójść do nich”.

Minya. Do Szlochu.

Lazlo i Sarai przylgnęli do siebie. Położył jej na plecach ciepłą dłoń. Czuła, jak przechodzi przez niego dreszcz. Ona też go doświadczyła, na myśl o Minyi i Szlochu. Potrafiła sobie wyobrazić, jak to będzie wyglądało: potargana dziewczynka o oczach jak pancerzyk żuka prowadząca przed sobą fantomową armię. Napuściłaby zjawy na znajomych i bliskich, a każde utracone życie zasiliłoby ten oddział kolejnym żołnierzem. Kto mógłby walczyć z podobną potęgą?

Tizerkane’owie są silni, lecz nieliczni. Duchom nie udało się ani zadać ciosu, ani tym bardziej ich zabić.

– Nie – dławiła się Sarai. – Lazlo cię tam nie zabierze.

– Ależ zabierze. O ile cię kocha.

Słowo to, które jeszcze przed momentem wydawało się takie słodkie na ustach Sarai, gdy wymówiła je Minya, brzmiało nieprzyzwoicie.

– Prawda? – zapytała dziewczynka, odwracając się do Lazla.

Co mógł odpowiedzieć? Obojętne, czego by nie wybrał, jego decyzja oznaczałaby tragedię. I kiedy pokręcił głową, nie była to z jego strony odpowiedź. Czuł się, jakby odwiązano mu cumy, stał zupełnie skołowany. Potrząsnął głową, żeby dojść do siebie, ale Minya uznała to za respons i zmrużyła oczy. Nie miała pojęcia, skąd przybył ten nieznajomy, jak to się stało, że był, jak oni, boskim pomiotem, ale co do jednego miała pewność: wygrała. Posiadał dar Skathisa, a i tak go pobiła. Czemu nie potrafili tego zrozumieć? Zwyciężyła ich, a jednak mieli czelność się wykłócać, jakby było o czym dyskutować.

A przecież nie było.

Za każdym razem, kiedy Minya wygrywała w kwel – a Minya zawsze wygrywała w kwel – rzucała planszą do gry, rozsypując pionki, aby przegrany musiał zbierać je na kolanach z ziemi. Było dla niej istotne, aby pokazać przegranym ich miejsce, musiała to podkreślić. Ale jak miała to zrobić w tym przypadku?

Nic prostszego. Nieznajomy tulił Sarai, jakby do niego należała, choć nie należała. Nie mógłby jej zatrzymać, gdyby Minya zdecydowała inaczej.

A tak właśnie zdecydowała.

Wyrwała mu ją. Nie, nawet nie poruszyła jednym mięśniem. Po prostu nakazała materii składającej się na Sarai posłuszeństwo. Mogła sprawić, żeby wyglądało to tak, jakby dziewczyna poruszała się sama z siebie, lecz jaką lekcję by z tego wyciągnęła? Dlatego Minya chwyciła ją za nadgarstki, włosy i całe jestestwo i pociągnęła.5 Żądło i ból

Spalić ciało.

To nie powinno być dla nikogo szokiem, a jednak. Ziemia w ogrodzie była zbyt płytka na pogrzeb i, oczywiście, Minya miała rację: nie mogli tak zostawić zwłok, lecz żadne z nich nie było gotowe stawić czoła temu, co musiało zostać zrobione. Wydawało się to zbyt rzeczywiste, martwe ciało dziewczyny było zbyt prawdziwe, no i obok stała… Sarai.

– Nie – odparł Lazlo, nagle zrobił się blady; nadal nie mógł pojąć tej dwoistości. – Mamy… mamy jej ciało i mamy jej duszę. Nie możemy jakoś… z powrotem ich połączyć ?

Minya uniosła brwi.

– Połączyć? – powtórzyła kpiąco. – Jakby włożyć rozbite jajko z powrotem do skorupki, która już została rozbita?

Duża Ellen pojednawczo położyła dziewczynce dłoń na ramieniu i odezwała się do Lazla z bezgraniczną uprzejmością:

– Obawiam się, że to nie takie proste.

Sarai miała świadomość beznadziei swojej sytuacji, jej serca zostały przebite, kręgosłup strzaskany, a jednak wciąż liczyła na cud.

– Niektóre boskie pomioty miały dar uleczenia, prawda? – zapytała, myśląc o magicznych dzieciach urodzonych za murami cytadeli, o maleństwach, które już dawno odeszły.

– Oczywiście – odparła opiekunka – ale na nic zdałyby się nam ich moce. Śmierć to nie choroba.

– Ktoś przecież musiał przywracać zmarłych do życia – nalegała. – Mylę się?

– Nawet jeśli, to i tak nam nie pomogą, błogosławieni, gdziekolwiek są. Nie damy rady uratować twojego ciała, kochanie. Przykro mi z tego powodu, ale Minya ma rację.

– A jednak spalenie – powiedziała lekko spanikowana Ruby, bo to na nią spadłby obowiązek wykrzesania iskry – wydaje się takie… nieodwracalne.

– Śmierć jest nieodwracalna – odparła Mała Ellen – bo i ciało jest kruche.

Nie była żywiołem, jak Duża Ellen, lecz jej obecność przynosiła spokój. Opiekunka miała delikatne dłonie i słodki głos. Kiedy byli mali, śpiewała im kołysanki o Szlochu.

– Najlepiej zrobić to jak najprędzej – dodała. – Niczego nie zyskamy, odwlekając to w czasie.

Obie Ellen przekonały się o tym boleśnie, bo same niegdyś musiały się zająć swoimi pomordowanymi zwłokami. Spaliły je na stosie razem z boskimi ciałami i dziećmi, które zabito tego samego mrocznego dnia.

Jaskółka przyklęknęła przy ciele Sarai. Opadła gwałtownie, jakby nagle ugięły się pod nią kolana. Położyła dłonie na zwłokach, jakby coś ją do tego przymusiło. Umiała sprawić, że życie rozkwitało, taki miała dar. Była Czarownicą Orchideą. Nie posiadała mocy uzdrowicielskich, ale potrafiła wyczuć najdelikatniejsze pulsowanie energii i ocalić nawet zwiędnięte kwiaty na suchych łodygach, które innym wydałyby się martwe. Gdyby w Sarai tliło się życie, mogłaby, tak przynajmniej sądziła, wyczuć je. Ociągając się, wyciągnęła ręce, dłonie jej drżały, kiedy spoczęły na zakrwawionej błękitnej skórze. Jaskółka zamknęła oczy i nasłuchiwała, w każdym razie wyglądała, jakby nasłuchiwała, bo nie korzystała ze zwyczajnego zmysłu, podobnie jak Minya, kiedy wypatrywała unoszących się ku niebu dusz. Minya wyczuła drżenie esencji Sarai i wtedy ją złapała. Jaskółka słyszała zaś jedynie przerażające echo ciszy.

Zabrała dłonie. Nadal drżały. Nigdy nie dotykała zwłok i miała nadzieję, że nie będzie musiała tego powtarzać. Czuła bezwładność, nieobecność. Płakała nad tym, czego Sarai nie będzie już mogła zrobić i czego nie poczuje, łzy spływały jej słonymi ścieżkami wyżłobionymi przez tyle innych, które wypłakała ostatniej nocy.

Pozostali, patrząc na nią, zrozumieli, że to już koniec.

Lazlo poczuł ukłucie z tyłu oczu i ból ogarniający serca, Sarai również, choć była świadoma, że ani jej oczy, ani jej serca nie są prawdziwe, podobnie odczuła owo kłucie i ból.

Ruby łkała, odwróciwszy się do Ferala, aby wtulić twarz w jego pierś. Chłopak położył swoją dużą dłoń na jej potylicy, zatapiając palce w burzy ciemnych włosów, po czym pochylił się, aby ukryć swoją twarz, a jego ramiona zaczęły się trząść. Obie Ellen również płakały. Jedynie oczy Minyi pozostały suche.

Lazlo zerknął na nią, akurat kiedy patrzyła na leżące na kwiatach ciało. Wyglądała jak prawdziwe dziecko. Jej oczy nie przypominały już pancerzyka żuka, nie lśniły tryumfalnie, były raczej… zagubione, jakby nie rozumiała, co się dzieje. Ale kiedy Minya poczuła na sobie jego spojrzenie, wszystko prysło. Obróciła lekko głowę, rzucając mu niewerbalne wyzwanie.

– Posprzątajcie tu – powiedziała, machnąwszy ręką, jakby zwłoki były niczym więcej jak brudem do zamiecenia. – Pożegnajcie się i zróbcie, co macie zrobić. Gdy skończycie, porozmawiamy o Szlochu. – Odwróciła się i stało się jasne, że nie ma zamiaru uraczyć ich choćby słowem więcej, ale zapomniała o zablokowanej arkadzie, za którą Lazlo uwięził jej armię. – Ty – rzuciła do niego rozkazującym tonem, nawet się za siebie nie oglądając. – Otwieraj – zakomenderowała.

Lazlo posłuchał. Tak jak poprzednio stopił boski metal, tak teraz go rozwarł. Po raz pierwszy rozkazywał mu, będąc spokojnym, wcześniej wszystko przysłaniała mu mgiełka rozpaczy, i zdziwił się, z jaką łatwością mu to przychodziło. Mesartjum reagowało na jego najmniejsze skinienie tak błyskawicznie, że aż przeszedł go delikatny dreszczyk emocji.

„Mam nad nim władzę”, pomyślał zdumiony.

Gdy nadał arkadom dawny kształt, zobaczył czekającą za barierą widmową armię dusz. Przeląkł się, że Minya ponowi atak, lecz dziewczynka tego nie zrobiła. Po prostu odeszła.

Lazlo poprzysiągł całymi sercami wojnę temu mrocznemu dziecku, lecz nie był wojownikiem i nie potrafił pielęgnować nienawiści. Gdy patrzył, jak odchodzi, drobna i samotna, naszła go pewna refleksja. Może była zdziczała, zepsuta, może i nie miała szans na zbawienie i nie dało się już jej naprawić, lecz jeśli chcieli ocalić i Sarai, i Szloch… po pierwsze musieli uratować ją.