My dilemma is you - ebook

Prolog

Nigdy wcześniej nie leciałam samolotem. Przyznaję, że jestem nieco podekscytowana.

Siadam na swoim miejscu i zapinam pasy. Mama zajmuje miejsce obok mnie i posyła mi pokrzepiający uśmiech.

– Spokojnie, skarbie. Za niedługo będziemy w Miami.

Potrzeba 5 godzin i 23 minut, by przemierzyć kraj z jednego krańca na drugi. Łącznie 3757 kilometrów.

Potrzeba 5 godzin i 23 minut, by zniszczyć szesnaście lat mojego życia.

Wszystko przez głupią pracę.

Jeszcze dwa tygodnie temu moje życie było idealne: miałam dwójkę najlepszych przyjaciół, liczne grono znajomych, normalną rodzinę, w każdą sobotę chodziłam na imprezy. Czego chcieć więcej?

Gdy pewnego piątkowego popołudnia wróciłam ze szkoły, domyśliłam się, że coś się wydarzyło. Kiedy rodzice chcą zakomunikować mi złą wiadomość, na pocieszenie przygotowują tort czekoladowy. Właśnie ten zapach czuję w progu, zapach tortu czekoladowego.

Zostawiam torbę i idę prosto do kuchni, gdzie zastaję mamę.

– Cześć – mówię.

– Cześć, skarbie. Nie słyszałam, jak weszłaś.

Z jej spojrzenia wnioskuję, że coś jest nie tak.

– Wszystko w porządku? – pytam.

– Tak. Dlaczego pytasz?

– Wyglądasz jakoś dziwnie.

– Wszystko okej. Za godzinę siadamy do kolacji.

– Idę posprzątać pokój – mówię, po czym wychodzę z kuchni i wbiegam po schodach do pokoju.

Włączam komputer i puszczam muzykę. Misery Business grupy Paramore rozbrzmiewa na cały regulator. Zaczynam robić porządki, by przestać myśleć o tym dupku, Secie. Byłam w związku osiem miesięcy, nim odkryłam, że chłopak, którego kocham, zdradził mnie z inną. Idiota!

Głos mojej matki wytrąca mnie z rozmyślań.

– Do stołu!

Mama, tata i Kate są już na swoich miejscach. Siadam przy stole. Umieram z głodu. Nie mogę się doczekać, aż wrzucę coś na ząb.

Cisza, która panuje w kuchni, jest krępująca. Zazwyczaj dużo rozmawiamy.

– Bardzo mi się podoba w nowej szkole – mówi siostra, przerywając ciszę. Kate ma czternaście lat. Jest w pierwszej klasie szkoły średniej.

Spoglądam na rodziców. Posyłają sobie porozumiewawcze spojrzenia. Sprawiają wrażenie zmartwionych. Tato kiwa głową, mama w lot chwyta sygnał.

Co się dzieje?

– Musimy wam coś powiedzieć.

O nie, wiedziałam!

– Wasz tato dostał lepszą pracę, przeprowadzamy się do Miami. Wyjeżdżamy za dwa tygodnie.

Nie mogę w to uwierzyć. To nie może być prawda. Bez sensu. Jest nam tak dobrze w Los Angeles. Mamy piękny dom, wielu znajomych, szkoła jest beznadziejna, ale koledzy są fantastyczni. Mama i tato dobrze zarabiają.

– Tu jest nam dobrze – protestuję.

Tato spogląda na mnie z wymuszonym uśmiechem na twarzy.

– Wiem, Cris, ale nie mogę odmówić. John Dallas ma do mnie zaufanie i chce, bym wspólnie z nim zarządzał ważnymi interesami. Ty i Kate wiele zyskacie: będziemy mieć dwa razy większy dom, poślemy was do najlepszych szkół, będziecie mieć nowych znajomych. Miami to piękne miasto, zobaczycie.

– Kim jest John Dallas? – pyta Kate.

– To nasz przyjaciel z czasów uniwersyteckich, szef waszego taty – wyjaśnia mama. – Jestem pewna, że Miami się wam spodoba.

– Nie o to chodzi! – wchodzę jej w słowo. – Nawet jeśli Miami byłoby najpiękniejszym miastem świata, moi przyjaciele są tu.

– Wszyscy mamy tu przyjaciół – wtóruje mi Kate.

– Przyjaciele przychodzą i odchodzą. Jestem pewna, że zdobędziecie nowych.

Nie wierzę własnym uszom. Nie potrafię pohamować gniewu. Jak można być tak nieczułym?

– Nie chcę nowych przyjaciół! – wybucham ze łzami w oczach. – Nie chcę zostawiać Cass i Trevora! Dobrze wiesz, że jesteśmy nierozłączni. Nie potrafię bez nich żyć!

– Wystarczy, Cris, przesadzasz. Jest internet. Będziecie utrzymywać kontakt.

Matka zawsze w ten sposób kończy dyskusję. Podaje najprostsze rozwiązania, a ja dobrze wiem, jak ciężko utrzymywać kontakt na odległość. Jak będzie wyglądało moje życie bez Cass i Trevora? Bez codziennych spotkań, dzielenia się każdym doświadczeniem.

Jest jeszcze Set. Miałam nadzieję, że rozwiążemy nasze problemy, że do mnie wróci…

Wszystko skończone.

Jestem tu, na pokładzie przeklętego samolotu, który oddala mnie od tego, co nadawało sens mojemu życiu. Dlaczego wszystko jest takie trudne?

Siedzę przy oknie. Samolot kołuje na pasie i przyspiesza. Poruszamy się coraz szybciej, niebawem wystrzelimy w powietrze niczym pocisk. Wstrzymuję oddech, gdy odrywamy się od ziemi. Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. Jakaś siła wciska mnie w fotel, czuję pustkę w żołądku. Boję się, ale jednocześnie odczuwam dreszczyk emocji.

Zdobywam się na odwagę, by wyjrzeć przez okno. Pod nami rozpościera się Los Angeles, jakiego nigdy nie widziałam: sieć linii i geometrycznych kształtów, która z minuty na minutę się oddala. Nie poznaję mojego miasta.

Mam przeczucie, że będzie to najdłuższe pięć godzin mojego życia. Rozglądam się, mój wzrok pada na dwie dziewczynki, które podróżują z rodzicami. Mają około czterech albo pięciu lat, sprawiają wrażenie pogodnych i spokojnych, jakby latanie było dla nich najbardziej naturalną rzeczą pod słońcem.

Zazdroszczę im. Uśmiecham się delikatnie i zamykam oczy w nadziei, że zdołam się zrelaksować i zasnąć, pomimo panującego w samolocie zgiełku.

W końcu zasypiam i zaczynam śnić najdziwniejszy w życiu sen. Tonę we łzach i przytulam się do chłopaka. Nie widzę jego twarzy, ale zauważam znak szczególny: kolczyk w kształcie półksiężyca w prawym uchu.

Nie wiem, kim jest, ale odnoszę dziwne wrażenie, że znam go od zawsze. On także cierpi, dlaczego?

Porusza ustami, ale jedyne co mówi, to: – Skarbie, obudź się.

Spoglądam na niego zakłopotana i otwieram oczy.

To moja mama.

– Jesteśmy w Miami – oznajmia.1

Rozprostowuję nogi i odpinam pas. Chcę jak najszybciej wysiąść z samolotu.

Wygląda na to, że inni pasażerowie podzielają moje pragnienie i tłoczą się przy wyjściu. Może im także brakuje świeżego powietrza. Kate nie ma problemów: mija mnie, toruje sobie drogę, a gdy tracę ją z oczu, uświadamiam sobie, że już wyszła. Chciałabym być choć trochę tak zuchwała jak ona i posiąść zdolność szybkiej adaptacji. Kate lepiej niż ja przyjęła wiadomość o przeprowadzce. Wygląda na to, że jest szczęśliwa.

Godzinę później, po odebraniu bagaży, wychodzimy z lotniska i kierujemy się do taksówki. Ja, mama i Kate ścieśniamy się na tylnym siedzeniu, tata siada z przodu.

Przyglądam się miastu, które wkrótce stanie się moim domem. Moim oczom ukazują się wieżowce, morze, palmy, plaża, wille i znów morze.

Zamieszkamy w Miami Beach, na co nie mogę narzekać. Uwielbiam morze i mam nadzieję, że będę mogła spędzać popołudnia na plaży.

Na ulicach roi się od nastolatków w moim wieku, którzy jeżdżą na deskorolkach, rolkach lub idą na plażę w bermudach, trzymając pod pachą deskę surfingową. Muszę przyznać, że miasto wygląda nieźle, zwłaszcza o tej porze roku.

Mam nadzieję, że uda mi się zdobyć nowych przyjaciół już pierwszego dnia szkoły. Od dzieciństwa cierpię na chorobliwą nieśmiałość. Zawsze czułam się niewidzialna, izolowałam się. Na szczęście zaprzyjaźniłam się z Cass i Trevorem. W pierwszej klasie szkoły średniej postanowiłam się zmienić. Zdobyłam się na odwagę i zaczęłam integrować się z rówieśnikami. Dzięki temu teraz mam wielu znajomych. To znaczy, miałam wielu znajomych.

Kierowca gwałtownie hamuje, sprawiając, że uderzam głową o przednie siedzenie.

– Co jest?! – wybucham.

Kierowca wychyla głowę przez okno.

– Następnym razem rozglądnijcie się, zanim przejdziecie przez ulicę na czerwonym świetle! Mogłem was rozjechać! – krzyczy na przechodniów.

Wychylam się z samochodu, by zobaczyć, z kim rozmawia. Zauważam grupę nastolatków. Jeden z chłopców śmieje się bezczelnie prosto w twarz taksówkarza.

Wyglądają na moich rówieśników. Grupa liczy trzech chłopców i jedną dziewczynę, modnie ubranych. Mam nadzieję, że nie chodzą do mojej szkoły. Nie chciałabym być w klasie z takimi ludźmi.

Kierowca przepraszaprzeprasza za gwałtowne hamowanie i rusza. Mijamy park i wjeżdżamy w dzielnicę pełną okazałych willi. Taksówka zatrzymuje się, mój tato zaczyna wypakowywać walizki.

Rozglądam się. W okolicy znajdują się wielkie, co najmniej dwupiętrowe wille z basenami i przepięknymi ogrodami. Do moich nozdrzy wdziera się zapach morza, po czym wnioskuję, że plaża nie może być daleko.

– To nasza willa? – pytam, wskazując na znajdującą się przed nami okazałą posiadłość.

Tata przytakuje. Zatyka mnie z wrażenia. Widziałam okolicę na Street View, ale dom nie wyglądał tak okazale. Willa ma dwa piętra i basen. Nie mogę się doczekać, aż do niego wskoczę!

– Wow – mówię.

Kate chwyta torby i rzuca się pędem w kierunku wejścia.

– Tato, rusz się!

Ja i mama ruszamy w stronę domu. Gdy otwieram drzwi, nie wierzę własnym oczom. Przestronne wejście prowadzi ku przeszklonym drzwiom balkonowym z widokiem na ogród i morze. Po prawej stronie znajduje się klatka schodowa prowadząca na piętro. Po lewej – łukowe wejście do salonu z dwoma przeszklonymi drzwiami balkonowymi.

Willa jest nowoczesna, gustownie urządzona, dopieszczona w najmniejszych szczegółach. W rogu salonu dostrzegam pudła przetransportowane z Los Angeles zawierające cząstkę tego, co przetrwało z naszego dawnego życia.

Zostawiam walizki w przedpokoju i wchodzę po schodach na piętro. Wow, ile tu pokoi! Zaglądam do każdego po kolei. Pierwszy pokój to salon z przeszkloną ścianą z widokiem na ocean, kolejny to ogromna łazienka, za następnymi drzwiami kryją się cztery sypialnie. Każda z nich ma własną łazienkę, ale nie są w moim guście. Są albo zbyt małe, albo zbyt duże, a poza tym nie lubię rano schodzić po schodach. Idę na parter w poszukiwaniu pokoju.

Na szczęście znajduję go. Jest idealny. Ma właściwe wymiary, a z okien widać basen, nasz basen.

– Jak tam, skarbie? – pyta mama.

– Dobrze – odpowiadam.

– Chcesz ten pokój? – pyta, rozglądając się.

– Tak, mogę?

– Oczywiście – odpowiada z uśmiechem.

Rozglądam się, zastanawiając, jak go urządzę.

– Pamiętaj, że w poniedziałek zaczynasz szkołę. Wykorzystaj dzisiejszy i jutrzejszy dzień na urządzenie się – mówi, psując jeszcze bardziej mój humor.

– Szkoła… – wzdycham, udając się po walizki.

Nie mam książek, nie wiem, jaki realizują program, nic nie wiem. Niełatwo będzie dołączyć do klasy w październiku. Rok szkolny się zaczął, klasy zostały uformowane.

Wieczorem mój pokój jest gotowy. Wygląda o niebo lepiej niż kilka godzin wcześniej, choć mój poprzedni w Los Angeles był bez porównania lepszy.

Wyjmuję z pudełka fotografie, które wywołałam przed wyjazdem. Sięgam po taśmę klejącą i przyklejam je na szafie.

Jedno ze zdjęć zrobiłam w dniu urodzin tej arogantki, Giuly. Ja i Cass uśmiechamy się, jesteśmy całe w kremie. Tego wieczora zrujnowałyśmy przyjęcie, ale świetnie się bawiłyśmy. Gdy mama solenizantki przechodziła obok nas z tortem, Cass mnie popchnęła, a ja potrąciłam mamę Giuly. Tort zrobił salto i wylądował na głowach gości. Zaczęła się bitwa, biszkopt i krem fruwały po całym pokoju, a ja i Cass zrobiłyśmy sobie pamiątkowe zdjęcie.

Na drugim zdjęciu przytulam się do Trevora. Uśmiecham się. Oddałabym królestwo za możliwość wtulenia się w przyjaciela.

Kolejne zdjęcie zrobiłam wczorajszego popołudnia po szkole. To selfie naszej trójki. Odnoszę wrażenie, że od tego momentu upłynęła wieczność, a w rzeczywistości minęły zaledwie dwadzieścia cztery godziny. Moje oczy wypełniają się łzami.

Cass była bardzo smutna, najgorzej z naszej trójki przyjęła wiadomość o mojej przeprowadzce. Nie sądziłam, że może tak zareagować. To trudne dla wszystkich, ale dla niej wyjątkowo. Podarowała mi wisiorek w kształcie połówki serca. Drugą połówkę zostawiła sobie, na znak, że na zawsze będziemy dla siebie najważniejsze.

Trevor zrobił śmieszną minę, gdy zorientował się, że został wykluczony. Ale Cass zaskoczyła wszystkich kolejnym prezentem: bransoletkami z naszymi inicjałami: CCT.

– Żebyśmy pamiętali, że już zawsze będziemy jak trzej muszkieterowie – powiedziała z uśmiechem.

W chwili pożegnania Cass mocno mnie uścisnęła, jakby nie chciała mnie wypuścić i powiedziała ze łzami w oczach:

– Cris, błagam, nie zostawiaj mnie.

To była najsmutniejsza chwila wczorajszego dnia.

Trevor nie płakał, ale miał błyszczące oczy. Wiem, że on także mocno przeżył nasze pożegnanie.

Siadam na łóżku, sięgam po telefon i przeglądam fotografie, po czym wysyłam wiadomość Cass i Trevorovi.

Tęsknię2

Budzi mnie intensywna woń świeżo usmażonych naleśników. Opóźniam moment pobudki. Z zamkniętymi oczami wdycham smakowity, swojski zapach.

Gdy postanawiam otworzyć oczy, potrzebuję kilku chwil, by przypomnieć sobie, gdzie jestem.

Wiedziona kuszącym zapachem naleśników, mam tylko jeden cel: dotrzeć do kuchni.

Gdy staję w drzwiach, mata, tata i Kate siedzą przy stole na tych samych miejscach, które zajmowali w naszej kuchni w Los Angeles. Nie powiedziałabym, że znajdujemy się tysiące kilometrów od naszego poprzedniego miejsca zamieszkania. Siadam za stołem, czekając z niecierpliwością na małą porcję szczęścia.

– Dzień dobry, kochanie, dobrze spałaś? Czego się napijesz? – pyta mama.

– Dzień dobry. Poproszę herbatę – mówię z uśmiechem.

Mama po chwili mi ją podaje. Dmucham, by ostudzić gorący napój.

– Spróbuj – mówi tato, podsuwając talerz z naleśnikami polanymi syropem klonowym. To jego specjalność, tylko on potrafi zrobić je tak pyszne.

Po śniadaniu przygotowuję się do wyjścia na plażę. Na próżno błądzę po dzielnicy w poszukiwaniu drogowskazu. W końcu pytam o drogę nieznajomą.

Po kilku minutach marszu palmy gęstnieją, na chodnikach roi się od nastolatków na deskorolkach i rolkach, a na horyzoncie ukazuje się morze.

Gdy docieram na plażę, rozkładam ręcznik, zdejmuję buty i zaczynam się opalać. Jest cudownie. Dochodzę do wniosku, że życie wcale nie jest takie straszne, gdy nagle dostaję czymś w ramię. Zrywam się na równe nogi, zdejmując zasypane piaskiem okulary przeciwsłoneczne.

Jakiś chłopak do mnie podbiega. Jego oczy są barwy błękitu nieba, a kasztanowe włosy rozwiewa wiatr.

– Przepraszam. To wina Cama – mówi, chwytając piłkę.

– W porządku. Nic się nie stało – odpowiadam, otrzepując się z piasku.

Chłopiec uśmiecha się, lustrując mnie od stóp do głów.

– Do zobaczenia.

Przytakuję i odwzajemniam uśmiech, a chłopak znika.

Ten cały „Cam” mógłby bardziej uważać! Wszędzie mam piasek. Co za wstyd. Nie znoszę rozmawiać z nieznajomymi, nigdy nie wiem, jak się zachować.

Podążam wzrokiem za niebieskookim chłopakiem. Dołącza do grupy znajomych.

Dam sobie głowę uciąć, że to oni przeszli wczoraj przez ulicę na czerwonym świetle.

Kładę się na piasku i staram zrelaksować, dając ukołysać się szumowi fal, ale nie odnajduję magii sprzed kilku chwil. Może shopping poprawi mi nastrój? Czy istnieje lepszy sposób na poprawę humoru? Chcę kupić sobie nowe ubrania do nowej szkoły.

Zbieram swoje rzeczy i zmierzam w stronę centrum miasta, sądząc po ilości zaaferowanych przechodniów i sklepów.

Wchodzę do Forever 21, rozglądam się i od razu znajduję bombowe ciuchy. Wychodzę ze sklepu w pełni usatysfakcjonowana. W torbie niosę trzy koszulki, sukienkę i dwie pary legginsów. Muszę się zastanowić, jak ubrać się w pierwszy dzień szkoły. Próbuję wyobrazić sobie jutrzejszą stylizację, by jak zawsze nie zostawiać spraw na ostatnią chwilę. Jestem pogrążona w myślach, gdy nagle wpada na mnie jakiś chłopak na deskorolce i przewraca mnie na ziemię.

Co się dziś dzieje? To dzień pod tytułem „Wszyscy przeciw Cris”?

– Przepraszam – mówi.

Podnoszę wzrok, by zobaczyć, z kim mam do czynienia. Chłopak wygląda na mojego rówieśnika, ma rozczochrane blond włosy i przepiękne, brązowe oczy.

Sięga po torbę i mi ją podaje.

– Przepraszam. Coś ci się stało? Chciałem… – duka, nie dokańczając zdania, po czym patrzy mi w oczy.

– Wszystko w porządku – mówię, biorąc torbę.

– Aha. No więc… – jąka się, przeczesując dłonią włosy.

O co mu chodzi? Wydaje mi się, czy on się krępuje?

– Matt! Wszystko w porządku? – pyta jego znajomy, podchodząc do nas. To ten sam chłopak, który przyszedł po piłkę. – Znowu ty? – pyta rozbawiony, rozpoznając mnie.

– Wszystko okej. Znacie się? – pyta blondyn.

– Nie, ale wcześniej Cam rzucił w nią piłką – wyjaśnia niebieskooki. Oboje wybuchają śmiechem.

Nie podoba mi się to. Jestem skrępowana, nie widzę w tym nic śmiesznego.

– Jestem Nash. Miło mi – przedstawia się.

– Cris – mówię z wymuszonym uśmiechem.

– Nie widziałem cię tu wcześniej. Jesteś nowa? – pyta chłopak, który wnioskuję, że nazywa się Matt.

– Tak. Przeprowadziłam się wczoraj – mówię najspokojniej, jak potrafię, starając się nie wpaść w panikę.

– Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. Jestem pewien, że niektórzy nie pogardziliby twoją obecnością – mówi Nash, klepiąc przyjaciela po plecach. – Matt, idziemy. Cam, Taylor i księżniczka na nas czekają.

– Cześć, Cris – żegna się blondyn.

– Cześć – odpowiadam z uśmiechem, zakłopotana, po czym patrzę, jak odchodzą.

Dlaczego mi się to przytrafia? Co jest ze mną nie tak?

Od przyjazdu tutaj nic nie idzie po mojej myśli. Jakby tego było mało, gubię się w drodze powrotnej do domu. Muszę zapytać o drogę policjanta.

Poranek był dość burzliwy, dlatego postanawiam spędzić ostatnie wolne popołudnie przy basenie. To najprzyjemniejsze miejsce na ziemi!

Otacza mnie zieleń, wokół panuje cisza, co niezwykle mnie relaksuje. Nie przestaję zastanawiać się, co czeka mnie w nowej szkole. Zamykam oczy i wsłuchuję się w ciszę, by uspokoić myśli.

– Przestań! – krzyczy jakaś dziewczyna. Odwracam się, by zobaczyć, co się dzieje, ale widzę tylko parę zakochanych, którzy idą chodnikiem biegnącym wzdłuż ogrodzenia. Śmieją się.

On jest bardzo przystojny, dobrze zbudowany, ona ma długie, falowane blond włosy i od stóp do głów ubrana jest na fioletowo. Od samego patrzenia na nią kręci mi się w głowie.

Na widok ich szczęścia czuję ukłucie w sercu. Przywołuję na myśl początki związku z Setem. Często wychodziliśmy razem, wieczorami oglądaliśmy filmy i świetnie się bawiliśmy.

Pewnego dnia Sindy zaprosiła nas na swoje urodziny. Ja nie poszłam, ale Set miał na moment wstąpić na przyjęcie, a potem spędzić wieczór z chłopakami z rugby. W końcu pojawiłam się na urodzinach, ponieważ Cass źle się czuła i poprosiła, bym po nią przyszła. Gdy jej szukałam, nakryłam Seta w damskiej toalecie, jak dostawiał się do jednej dziewczyny.

Byli tak w siebie zapatrzeni. Zastanawiałam się, od kiedy mnie zdradzał.

Wtedy wszystko się skończyło. Skończył się nasz związek.

Wracam na ziemię. Słońce chyli się ku zachodowi. Jutrzejszy dzień nie będzie łatwy. Lepiej wrócę już do domu. Moim jedynym pragnieniem jest wskoczyć do łóżka, skryć się pod kołdrą i na kilka godzin odciąć od całego świata.3

Ranek jak zwykle nadchodzi za szybko. W pokoju rozbrzmiewa dźwięk budzika.

Nie mam ochoty wstawać, więc ustawiam dziesięciominutową drzemkę.

Gdy budzik znów dzwoni, wsuwam głowę pod poduszkę i zatykam sobie uszy, ale dochodzące z korytarza światło ostatecznie mnie budzi.

Spod wpółprzymkniętych powiek widzę moją mamę stojącą w progu. Początkowo nie wiem, co mówi, ale z czasem jej słowa stają się aż nadto wyraźne.

– Jesteś jeszcze w piżamie? – pyta.

Nie rozumiem, skąd ten pośpiech. Jaki ma problem?

Siadam na łóżku, sięgam po telefon i sprawdzam godzinę.

O nie! Zamiast na dziesięć minut, głupi budzik ustawił drzemkę na pół godziny! Spóźnię się do szkoły pierwszego dnia!

Wyskakuję jak oparzona z łóżka i chwytam pierwsze lepsze ciuchy.

– Ile mam czasu? – pytam, wciągając koszulkę.

– Dziesięć minut. Pospiesz się.

Pakuję w pośpiechu plecak, biegnę do łazienki, nakładam prowizoryczny makijaż i wybiegam z domu. Moja mama już czeka w samochodzie.

– Jak daleko jest szkoła? – pytam zapinając pasy.

– Jakieś piętnaście minut jazdy.

– Dwadzieścia pięć w korkach – dodaje Kate, która będzie chodzić do tej samej szkoły, co ja.

– Nie pomagasz – stwierdzam, puszczając jej oczko.

Docieramy pod szkołę dokładnie po piętnastu minutach i wysiadamy w pośpiechu z samochodu. Mama życzy nam powodzenia.

– Widzimy się w domu – mówi Kate.

Patrzę, jak się oddala, po czym przenoszę wzrok na szkołę. Jest przerażająco olbrzymia. Biorę głęboki wdech i wchodzę przez bramę.

Na dziedzińcu przepycham się wśród tłumu stojących przed wejściem uczniów. Niektórzy palą, inni stoją osamotnieni, reszta rozmawia z ożywieniem. Muszę strasznie wyglądać albo przypominać kosmitę. Czuję na sobie spojrzenia uczniów, co działa mi na nerwy. Moim celem jest przejść niezauważenie, ale najwyraźniej mi to nie wychodzi.

Dzwoni dzwonek oznajmiający początek lekcji. Uczniowie zmierzają w kierunku klas. Opuszczę co najmniej dwadzieścia minut pierwszej lekcji, bo muszę spotkać się z dyrektorem.

Podchodzę do stojącej samotnie rudej dziewczyny i grzecznie pytam, jak dojść do biura dyrektora. Kieruję się we wskazanym kierunku z nadzieją, że dziewczyna nie podała mi dla żartu błędnych informacji. Po chwili docieram pod białe drzwi.

Pukam i naciskam klamkę.

– Dzień dobry – mówię.

– Dzień dobry. Domyślam się, że jesteś nową uczennicą – mówi dyrektor z uśmiechem.

Przytakuję onieśmielona.

– Cristina Evans, tak? – pyta, zerkając na dokument.

Ponownie przytakuję.

– Siostra była tu dokładnie pięć minut temu – oznajmia z uśmiechem. – Rozgość się, proszę.

Siadam w fotelu.

– Serdecznie witam w naszej szkole. Sprawdziliśmy zajęcia, na jakie uczęszczałaś w Los Angeles i jeśli nie życzysz sobie żadnych zmian, nie widzę przeciwwskazań do kontynuacji programu nauczania. Lekcje zaczęły się miesiąc temu. Domyślam się, że niełatwo będzie nadrobić zaległości, ale jestem pewna, że szybko się zaadaptujesz i odnajdziesz w nowym środowisku.

Chciałabym podzielać jej optymizm i modlę się w duchu, by miała rację.

Ktoś puka do drzwi, po czym wchodzi do gabinetu. Od razu rozpoznaję niewiarygodnie niebieskie oczy.

– Cristino, przedstawiam Nasha Griera – oznajmia dyrektor z uśmiechem. – Oprowadzi cię po szkole i przedstawi nowej klasie.

Zaniemówiłam. Znowu on!

Po kilku minutach wychodzimy z Nashem z gabinetu.

– No proszę, kogo widzę! Chodzimy do tej samej szkoły! – wykrzykuje z rozbawieniem. – Witaj w miejscu, które zniszczy twoje życie! – mówi, chichocząc. Nash pokazuje mi szkołę: klasy, bibliotekę, stołówkę, kawiarnię i gabinet higienistki.

– Koniec wycieczki! – oznajmia. – Zwiedziliśmy jedynie małą część budynku, ale pora iść na lekcje. Nie chcę ominąć angielskiego! – mówi, puszczając mi oczko.

– Który wiek przerabiamy?

– Czternasty – odpowiada.

Parskam udawanym śmiechem.

– Bardzo śmieszne – mówię.

– Przerabiamy siedemnasty wiek – mówi, gdy przechodzimy przez korytarz. – Pokażę ci twoją szafkę. Ma numer 672. Możesz ustawić dowolne hasło.

Nash odwraca się, a ja ustawiam swoją datę urodzenia. Potem wymyślę coś lepszego.

Zmierzamy do klasy, pukamy do drzwi i wchodzimy do sali zdecydowanie za dużej jak na dwudziestu siedmiu uczniów. Ławki są pojedyncze, co niezbyt mi się podoba.

– Dzień dobry. To nasza nowa uczennica? – pyta profesor.

Nash przytakuje i idzie na swoje miejsce. Stoję sama obok katedry, a cała klasa lustruje mnie od stóp do głów. Jedyne czego pragnę, to zapaść się pod ziemię. Spoglądam na kolegów z klasy. Rozpoznaję chłopaka na deskorolce z wczoraj, Matta, co nieco podnosi mnie na duchu.

– Przedstawiam wam waszą nową koleżankę, Cristinę Evin – mówi profesor.

– Evans – poprawiam go. Zastanawiam się, jak mógł pomylić tak popularne nazwisko.

– Ach, Evans. – Sięga po długopis i notuje coś w dzienniku.

Dziewczyny spoglądają na mnie i chichoczą, nie wiem dlaczego. Jedna z nich to blondynka, która wczoraj żartowała z chłopakiem nieopodal mojego domu.

– Cristina, zajmij miejsce w ławce przed Cameronem – zarządza profesor.

Szkoda, że nie wiem, który to Cameron.

– Tutaj – wskazuje na trzeci rząd. Grzecznie idę do swojej ławki.

Siedzę niedaleko Nasha, Matt siedzi po drugiej stronie, w ostatniej ławce. Gdy odwracam się, by na niego spojrzeć, nasze oczy się spotykają. Matt się uśmiecha, macham do niego dłonią na powitanie. Odwzajemnia gest.

Na szczęście jestem w klasie z osobami, które znam z widzenia.

Profesor kontynuuje lekcję.

– Pst! – szepcze chłopak za moimi plecami.

Odwracam się w nadziei, że profesor się nie zorientuje i napotykam parę intensywnie brązowych oczu o niezwykłej głębi oraz twarz, którą skądś znam… Jestem prawie pewna, że to chłopak, którego wczoraj widziałam z blondynką. Ma elektryzujące spojrzenie, a na jego twarzy maluje się szyderczy uśmiech.

– Masz coś na głowie – mówi.

Otwieram szeroko oczy ze zdumienia.

– Co takiego? – pytam, strzepując nerwowo włosy.

– Cristino, nie sądziłem, że jesteś do przodu z materiałem. Słucham, jak brzmi odpowiedź? – pyta profesor.

Dopiero teraz uświadamiam sobie, że siedzę z uniesioną ręką. Ośmieszyłam się przed całą klasą. Ten idiota nabijał się ze mnie. Nienawidzę go.

– Eee… – Słyszę chichot za plecami. – Zapomniałam, co chciałam powiedzieć, przepraszam – tłumaczę się.

Profesor przenosi uwagę na klasę i ponawia pytanie.

Jestem wściekła, ale zachowuję spokój i powstrzymuję się od odwrócenia się i posłania tego siedzącego za mną kretyna w diabły.

Dostrzegam, że Nash się mu przygląda i kręci głową z naganną miną.

Skupiam się na lekcji i notowaniu, gdyż uświadamiam sobie, że jestem o wiele bardziej do tyłu z materiałem, niż myślałam.4

W ciągu ostatnich godzin nie przestawałam robić notatek. Dzwonek oznajmiający przerwę obiadową jest wytchnieniem dla mnie, a przede wszystkim dla mojej ręki.

Postanawiam, że przez najbliższą godzinę zostanę na miejscu, żeby się nie zgubić.

Wszyscy rozmawiają i żartują. W tym momencie chciałabym mieć obok moich najlepszych przyjaciół.

– Cześć – mówi dziewczyna, podchodząc do mojej ławki. Ma długie, falowane włosy, słodką buzię i rozbrajający uśmiech.

– Cześć – odpowiadam.

– Jestem Sam.

– Cris – mówię, odwzajemniając uśmiech i wyciągając ku niej rękę.

– Przykro mi za incydent na lekcji. Widziałam, jak zachował się mój brat Cameron. Wybacz mu, to kretyn – mówi żartobliwie.

– Nie ma problemu.

– Oj jest. – Sam siada na ławce naprzeciwko mnie. – Od kiedy zadaje się z grupą żmij, stał się nieznośny. Ostrzegam: trzymaj się z dala od Susan i jej kumpeli.

– Jesteś podobna do brata – stwierdzam. Są podobni z wyglądu, ale różnią się jedną rzeczą. Ona jest sympatyczna, on nie.

– Wszyscy tak uważają. Ale odnoszą się tylko do wyglądu. W pozostałych kwestiach jest inaczej.

– W jakim sensie?

– On należy do najpopularniejszych uczniów w szkole. Ja nie. Cam jest kapitanem drużyny piłkarskiej, stanowi obiekt westchnień niejednej dziewczyny. Zadaje się z blondyną i jej przyjaciółkami paniusiami.

– Blondyna zapewne stoi na czele cheerleaderek?

– Dokładnie. Chodzi z moim bratem. Diabeł ich nasłał.

Wybuchamy śmiechem. Sam jest urocza i bardzo sympatyczna.

– Co powiesz o innych? – pytam zaciekawiona, rozglądając się.

– Cameron nie jest jedynym popularnym chłopakiem w szkole. Jest cała grupa przystojniaków, w których kochają się wszystkie dziewczyny. Widzisz tamtego? – pyta, wskazując przystojniaka o niebieskich oczach.

– Nash? Wydaje się sympatyczny.

– Znasz go? – pyta zdumiona.

– Mniej więcej. Oprowadził mnie po szkole.

– Szczęściara z ciebie. To najlepszy przyjaciel mojego brata, ale nigdy się do mnie słowem nie odezwał.

Wszyscy chłopcy są tacy sami.

– Co wiesz o Matcie? – pytam, zerkając na niego. Uśmiecha się do Nasha.

– Jak poznałaś Matthiew Espinosa? – pyta Sam, podnosząc głos.

– Wczoraj rano byłam na zakupach, wpadł na mnie.

– Nie masz pojęcia, jaka z ciebie szczęściara! Wszystkie dziewczyny ze szkoły marzą o tym, by ich dotknąć, a ty ich znasz…

– Nie znam ich, rozmawialiśmy tylko raz. Poza tym, ty mieszkasz z jednym z nich pod jednym dachem!

– Wolałabym, żeby tak nie było – odpowiada, zwieszając głowę.

Otwieram usta, by zapytać, dlaczego tak mówi, ale Nash nam przerywa.

– Cris, widzę, że znalazłaś koleżankę – mówi z uśmiechem.

Policzki Sam oblał rumieniec.

– Tak – mówię, odwzajemniając uśmiech.

– Macie ochotę zjeść obiad ze mną i Mattem?

Wymieniamy z Sam wymowne spojrzenia. Sam patrzy błagalnie, dając mi do zrozumienia, że nie mam wyjścia.

– Jasne.

Wstaję i razem wychodzimy z klasy. Oczy wszystkich zwrócone są na nas.

Zmierzamy do kawiarni po kanapki.

– Spójrzcie! Sam jak palec! Gdzie księżniczka? – pyta Matt, chichocząc.

Rozglądam się, chcąc zrozumieć, o kim mowa. Matt zwraca się do brata Sam, stojącego razem z nami w kolejce.

– Wiesz, co razem wyprawiają? – pyta Nash.

– Nie wiem, ale sądzę, że tylko się całują – mówi Sam, onieśmielona pytaniem Nasha.

– Więc to coś poważnego! – ironizuje Matt.

Nie rozumiem, o czym rozmawiają.

– Dlaczego was to dziwi? – pytam.

– Cameron chodzi do łóżka z wszystkimi dziewczynami. Dziwne, że z Susan jeszcze do niczego nie doszło. Ostatnio się tak zachowywał, gdy był z Carly – stwierdza Matt.

To chyba nie jego sprawa?

Siadamy na ławce w parku i jemy kanapki.

– W piątek są urodziny Susan. Przyjdziecie? – pyta znienacka Nash.

Ja nawet nie wiem, która to Susan.

– Mnie nie zaprosiła, Cris jest nowa – odpowiada Sam za nas obie.

– Chodźcie z nami. Susan nie będzie miała nic przeciwko – mówi Nash.

– Na pewno się wścieknie – stwierdza Sam.

– Dlaczego?

– Nie jestem do niej przychylnie nastawiona.

– A ona nie jest przychylnie nastawiona do nas. Chodźcie z nami. Nie chcemy spędzić wieczoru na słuchaniu, jaka to ona jest piękna i jak jest jej dobrze z Cameronem – mówi Matt, patrząc mi prosto w oczy.

– W porządku – odpowiadam. Pomysł nie brzmi źle. Będzie okazja poznać nowych ludzi.

– Dobra, ja też dołączę – przystaje na pomysł Sam.

– Super. Zabawimy się! – wykrzykuje Nash, puszczając mi oczko.

– Patrzcie, kto idzie – mówi Matt, patrząc w lewo.

Odwracam się i widzę, że w naszą stronę zmierza grupa dziewczyn.

– Matt – mówi blondyna stojąca na czele grupy. – Nash – dodaje, ignorując kompletnie Sam i mnie. Ma okropnie drażniący głos. – Będziecie w piątek na moim przyjęciu?

Matt spogląda na mnie, po czym zwraca się do blondyny:

– Tak, zabieramy koleżanki.

Blondyna nie zaszczyciła nas ani jednym spojrzeniem i muszę przyznać, że trochę mi to przeszkadza.

– Kim są te szczęściary? Nie życzę sobie kłótni w toaletach.

– Idziemy z dziewczynami – oznajmia Nash, wskazując na nas.

Susan przenosi na nas wzrok, a na jej twarzy pojawia się grymas. Ona i jej przyjaciółki lustrują nas od stóp do głów.

– Pytam poważnie, z kim przyjdziecie?

– Z nimi – odpowiada Nash z uśmiechem.

– Co? Idziecie z tymi pokrakami? – mówi, wybałuszając oczy. – Widzieliście, jak one wyglądają? Nie powiesz mi, że przyjdziecie z Sam Dallas i nową. Nie wierzę, że tak nisko upadliście!

Nie wytrzymuję. Znam ją od mniej niż dwóch minut i już jej nienawidzę.

– Jak nas nazwałaś? – pytam, wstając i patrząc jej prosto w oczy.

– Głucha jesteś? Pokrakami – odpowiada, chichocząc.

– Dlaczego tak myślisz? Nawet nas nie znasz – bronię się.

Uśmiech na jej ustach blednie, a na twarzy maluje się napięcie. Nienawidzę, jak ludzie oceniają po pozorach.

– Na twoim miejscu nie zadzierałabym ze mną. Spójrz na siebie, jakie masz ciuchy i makijaż.

Widać po niej, że plecie, co jej ślina na język przyniesie.

Susan ma na sobie różową bluzeczkę i czerwoną spódniczkę. Widać po odrostach, że jej włosy są tylko ufarbowane na blond. Jej twarz wygląda jeszcze gorzej: eye-liner, różowa szminka, cienie, nie wspominając o grubej warstwie podkładu w odcieniu ciemniejszym niż skóra.

– Wolę wyglądać naturalnie niż jak źle podrobiona Barbie – mówię, a przyjaciółki Susan z trudem powstrzymują śmiech.

Susan patrzy na mnie oniemiała, po czym odwraca się i posyła kumpelom piorunujące spojrzenie.

– Z czego się śmiejecie? – pytam jej towarzyszki. – Wyglądacie jak jej klony. Ja nie chciałabym tak wyglądać.

Dziewczyny przestają się śmiać i poważnieją.

– Zapłacisz mi za to – grozi Susan, purpurowa z gniewu, po czym odwraca się na pięcie i odmaszerowuje.

Siadam na ławce i staram się uspokoić. Niektórzy naprawdę działają mi na nerwy.

– Wow! – wykrzykuje zdumiony Nash. – Zamknęłaś jej usta.

– Nie odchodź ode mnie ani na krok! – błaga Sam.

– Nic takiego nie zrobiłam – przyznaję, uspokajając się.

– Nic takiego? Wiesz, kogo uciszyłaś? Susan to postrach całej szkoły – uświadamia mnie Matt.

– Jest nieznośna – stwierdzam.

– Szkoda, że nie wszyscy podzielają twoje zdanie – mówi Nash, zwieszając głowę. Z pewnością odwołuje się do Camerona, swojego najlepszego przyjaciela.

Rozbrzmiewa dzwonek sygnalizujący koniec przerwy obiadowej i początek ostatnich lekcji.

Wychodzimy z parku i zmierzamy do klas. Widzę, że Susan płacze w głębi korytarza, jej chłopak ją pociesza. Na pewno naskarżyła mu, co stało się kilka minut temu, ale nie obchodzi mnie to. Nie rozumiem, jak Cameron mógł zakochać się w tak płytkiej i antypatycznej dziewczynie.

Zmierzam ku mojej ławce, profesor wchodzi do klasy i rozkłada rzeczy na katedrze. Do klasy wchodzi także dwójka zakochanych. Susan rzuca mi nienawistne spojrzenie.

Lekcje szybko mijają, pod koniec dnia moja ręka nie nadaje się do użytku z powodu nadmiernej ilości notatek. Zadowala mnie jedna rzecz: na prawie wszystkie lekcje będę chodzić z Sam, Nashem i Mattem. Przynajmniej pod tym względem mam szczęście.

Sam podchodzi do mojej ławki, na jej twarzy maluje się szeroki uśmiech.

– Przeżyłaś pierwszy dzień w szkole?

– Tak! – odpowiadam, pakując zeszyty do plecaka.

Wychodzimy z klasy, rozmawiając.

Na korytarzu mija nas Cameron i trąca Sam ramieniem. Nie raczy przeprosić, tylko mija nas, kompletnie ignorując. Wyraz twarzy Sam diametralnie się zmienia, w oczach pojawia się smutek.

Uśmiecham się do niej pocieszająco. Żegnamy się i po chwili idę już w stronę domu drogą, która, mam nadzieję, prowadzi na skróty. Obchodzę szkołę i na tyłach widzę trzy ogromne boiska do piłki nożnej.

– Hej, ty – słyszę głos za plecami.

Odwracam się i widzę Camerona zmierzającego w moją stronę szybkim krokiem.

– Musimy porozmawiać – oznajmia, chwytając mnie za ramiona i popychając do ściany.

Jesteśmy tak blisko, że nasze oddechy łączą się w jeden.

– Co jest grane?! Puść mnie! – krzyczę, próbując wyswobodzić się z uścisku.

Unieruchamia mnie, zakleszczając w uścisku. Patrzy mi głęboko w oczy, zostawiając mnie bez tchu.

Jak śmie zachowywać się wobec mnie w ten sposób? Najpierw ośmiesza, a teraz atakuje!

– Posłuchaj uważnie – mówi, a ja przenoszę wzrok na jego usta. – Jeśli jeszcze raz źle ją potraktujesz, będziesz miała ze mną do czynienia.

Patrzę mu w oczy. Nie wiem, czy żartuje, czy mówi poważnie.

– O czym mówisz? O snobce? – ironizuję.

– Nie mów tak o niej! Trzymaj się od niej z daleka, albo tego pożałujesz. Jasne?

– Skoro tak mówisz.

Cameron bacznie mi się przygląda, jakby chciał wybadać, czy mówię prawdę. Zaczyna mnie drażnić.

– Puść mnie – mówię.

Przytakuje i rozluźnia uścisk.

Odwraca się i odchodzi bez słowa, a ja stoję pod ścianą, masując obolałe ramiona.