My, ludzie z planety Ziemia - ebook

Odyseja Terrańska

A co zrobicie, jeśli imię moje brzmi: przypadek
i nie jestem taki jak myślicie? – zapytał Bóg

Część 1 – 5.500.000.000 lat BP

Na początku Terra była gorąca i niedostępna, nie było dnia, w którym młoda i cienka skorupa nie pękałaby, dając upust tkwiącemu w niej żywiołowi. Dopiero co powstałe struktury, niszczone były przez kolejne wściekłe erupcje. Wszechobecne trujące gazy, potoki płynącej lawy, popioły przysłaniające Słońce, tworzyły niegościnny krajobraz kształtującej się planety. Niezmienne były jedynie wschody i zachody Słońca, które odmierzały rytm życia na tej niegościnnej planecie. Każdy dzień udowadniał potęgę nieujarzmionej natury. Z przestrzeni kosmicznej Terra bombardowana była meteorami, których nie mogła zatrzymać kształtująca się dopiero atmosfera.

Pewnej nocy rozgwieżdżone niebo przeszył błysk i pojawił się na nim lśniący obiekt latający. Pilotujący go nie byli humanoidami. Z zainteresowaniem śledzili widok rozciągający się w dole, zerkając co chwilę na odczyty czujników rejestrujących właściwości fizyczne i chemiczne planety, nad którą się znaleźli. Ich spojrzenia nie wyrażały głębszych emocji, raczej analityczną ciekawość, a sposób ich zachowania wskazywał na rutynowe działania, którymi zajmowali się nie pierwszy raz.

– Myślisz, że możemy tutaj przeczekać? – pomyślał niższy z nich.

– Byle nie lądować, spójrz, nie ma zbyt wiele stabilnego podłoża – odpowiedział mu także w myślach wyższy – Ryzyko uszkodzeń zbyt duże.

– Czyli wisimy – stwierdził niższy – Trzydzieści jednostek powinno wystarczyć. Tylko to przyciąganie, stracimy zbyt dużo energii.

– Nie martw się. Deszcz meteorów nie trwa wiecznie, w przestrzeni międzygwiezdnej doładujemy silniki. Manewruj tak, aby cały czas zasłaniała nas ta planeta. A swoją drogą ciekawe jak doszło do tej katastrofy? Która to?

– Chyba piąta lub szósta od strony gwiazdy, rozwaliło ją w drobny pył. Może jakaś kometa, choć rozmiar katastrofy świadczyłby raczej o kolizji planet z powodu przecinających się orbit. Pech.

– Co nas podkusiło by wejść w tak młody wszechświat...

– Widocznie przełożeni myślą, że nasze statki są niezniszczalne.

– Nie lubię tych wszystkich teoretyków. Myślą, że wszystko da się obliczyć. Powinni mieć stałe szkolenia w młodych wszechświatach, wtedy nie wysyłaliby nas tutaj.

– Nie narzekaj. Sam wiesz, że nie mamy innego wyjścia, a ten wszechświat leży na uboczu.

– Wiem... Inaczej nie latalibyśmy w tych warunkach.

Jeden z pilotów odwrócił się w stronę migających ekranów, niebiesko zielone płaty skórne pokrywały stożkową, dość krępą sylwetkę, w górnej części stożka otoczenie śledziły dwie pary nieco wyłupiastych, ciemnych oczu. Pod nimi znajdowały się owalne usta, które lekko poruszały się w trakcie toczącej się rozmowy. Jedną z czterech rąk, zakończonych trzema palcami, dotknął ekranu, by połączyć się z urządzeniem w celu wymiany danych.

– Co o tym myślisz? – niższy wskazał na ekrany przy pulpicie – Odczyty wskazują, że warunki tutejsze mogą być sprzyjające dla rozwoju życia. Może spróbujemy?

– Może za kilka aków (ak – miara czasu stosowana powszechnie wśród podróżujących między wszechświatami – przyp. autora). W tej chwili to strata cennego materiału.

– Wystrzelmy więc materiał w osłonie z programatorem czasowym. Za kilka aków osłona wybuchnie i powinno się zacząć.

– Jak sądzisz? Coś się z tego rozwinie?

– W tej chwili ciężko powiedzieć, czujniki wskazują inne przyciąganie aniżeli u nas, atmosfera dopiero kształtuje się, są duże szanse, że kiedyś powstanie woda. Myślę, że za dwa aki, może trzy... wtedy można by odpalić osłonę.

– Czyli nie będą do nas podobni?

– A jakie to ma obecnie znaczenie? Jakie to ma dla nas znaczenie? Nasz wszechświat ginie a my mamy wyraźne rozkazy by rozsiać życie, oparte na naszych pierwiastkach, na jak największej ilości planet. Tylko to się liczy.

– Szkoda... Wiesz czasem sobie wyobrażam, że odrodzę się kiedyś na jednej z planet, której dałem życie. Na pewno w innej postaci, lecz będzie to jakaś kontynuacja mnie. Mam nadzieję, że będą mądrzejsi od nas, nie popełnią tych samych błędów. Szkoda, że wiedząc tak wiele, odchodzimy w niepamięć.

– Tak było zawsze. Cywilizacje odchodziły, nie rozumiejąc nawet do końca swojej roli w tej układance. Choć z drugiej strony to fascynujące... Coś tworzy się od podstaw, rozkwita, trwa, aż zamiera w zapomnieniu nie obchodząc nikogo. Gdzieś obok zaś tętni życie, ale to pozory, bo wyrok jest już wydany i cywilizacja, kwitnąc, zbliża się stale do krańca swego istnienia.

– My już to wiemy...

– I też odchodzimy. Ale spójrz jakie to dobre i bezinteresowne. Skąd możemy wiedzieć jakie efekty da nasza praca, ale wykonujemy ją w nadziei, że któreś ziarno będzie doskonałe. Dajemy szanse życiu, by trwało, nic za to nie chcąc, niczego nie oczekując. Nigdy nie dowiemy się co z tego wyniknie.

– Tak. Życie we wszechświecie jest takie kruche a zarazem nieuniknione. Czasem przypomina mi chwast, który staramy się zniszczyć w ogrodzie, robimy wszystko by zginął, a on wyrasta obok mimo, że włożyliśmy wiele pracy w jego unicestwienie, czasem wyrasta silniejszy, przystosowuje się do nowych warunków, lecz nie wie, że i tak nie ma szans, będzie zniszczony, ale mimo to walczy. A swoją drogą ciekawe jakie chwasty wyrosną kiedyś na tej planecie?

– Nie wiem, ale zobaczysz, jak się tutaj odrodzisz – na myśl o tym zaśmiali się na swój sposób – Będziesz może rzucał podobnymi przekleństwami, jak na swojej plantacji. Pamiętasz? Trzy cykle temu. Byłem u ciebie gdy walczyłeś z tą rośliną oplatającą twoje nowo wyhodowane kwiaty. Nigdy nie zapomnę twojego zawziętego wzroku.

– Zniszczyłem w końcu ten chwast. Ale to nic nie dało. Inny, mniejszy, na który nie zwróciłem wtedy uwagi zabierał zbyt dużo wody, więc kwiaty i tak zginęły.

– Życie zabija życie. Ciekaw jestem co wyrośnie na gruzach naszej cywilizacji? Myślę, że cokolwiek nastąpi po nas, będzie od nas doskonalsze i silniejsze a jeżeli ktoś podejmie się kiedyś kontynuować naszą pracę, to z pewnością będzie tego godzien.

– Bo będzie silniejszy?

– Nie... Raczej mądrzejszy, bardziej zdeterminowany, by żyć.

– Czyli wszystko opiera się na trwaniu?

– A może trwanie jest czymś najlepszym co może nas spotkać? Przyznaj się, dużo byś dał by nasza cywilizacja mogła dalej trwać?

– Tak, dużo bym dał, ale sam wiesz, że to puste gadanie. Skoncentrujmy się lepiej na chwili obecnej. Skoro mamy podjąć tutaj próbę inicjowania życia, to nie powinniśmy zwlekać. Ten deszcz meteorów nie potrwa wiecznie a myślę, że gdy się skończy, powinniśmy niezwłocznie opuścić ten układ.

– Racja. Proponuję osłonę ceramiczną, możemy wypróbować ten nowy prototyp, który dorzucono nam przed startem.

– Chodzi ci o tę osłonę, której wzoru chemicznego nie umiałem zapamiętać?

– Dokładnie.

– Są cztery. Uzbrojone, czekają na wystrzał. Rozejrzyj się za sprzyjającym terenem.

– Myślę, że ta skała o współrzędnych dwadzieścia osiem i sto trzy, będzie się nadawała. Sądząc po rozmiarach i składzie chemicznym, powinna długo przetrwać w tutejszym środowisku. Sądzę, że powinniśmy wbić pojemnik na co najmniej dwie jednostki w głąb skały. Dla pewności wstrzelił bym tutaj dwie kapsuły, jedną teraz, a drugą jak będziemy stąd odlatywać. Może na drugiej półkuli.

– Namierzyłem cel. Będzie dobry.

– Wskazania w normie.

– Odpalam.

Przeciągły syk lecącego pocisku przeszył powietrze. Jałowa i martwa jeszcze planeta, była świadkiem pierwszej sztucznej ingerencji w jej środowisko. Huk z jakim kapsuła zderzyła się z podłożem, rozbrzmiewał nieśmiało w kanonadzie jeszcze głośniejszych wybuchów wulkanicznych i niknął gdzieś stłumiony szumem gwałtownych burz.

– Wbiła się chyba dość głęboko. Tak, są dwie jednostki. Powinno to dać wystarczającą osłonę dla kapsuły. Wpisz dane do rejestru, niech automat wyśle je do centralnego rejestru, gdy tylko wyjdziemy poza atmosferę tej planety.

– Nazwiemy ją jakoś?

– Chyba nie powinniśmy. Nie my będziemy tutaj żyć. Nadaj jej tylko numer.

Część 2 – 66.000.000 lat BP

Stali na wapiennym wzgórzu, pod nimi rozciągał się rozległy płaskowyż. Obaj obserwowali pasące się w oddali stado wielkich gadów. Mimo, że ich twarze nie wyrażały żadnych uczuć, uważny obserwator dostrzegłby błysk zaciekawienia w ich oczach.

– Pięknie tu.

– Tak. Czegoś takiego dawno nie widziałem. Biorąc pod uwagę minimalną ingerencję naszych poprzedników, efekt jest lepszy niż się spodziewałem. Jak znalazłeś te współrzędne?

– Przypadek, przeglądałem stare katalogi, poszukując początków projektowania życia na FLO i natknąłem się na niesprawdzony raport.

– Czyj?

– Oramonczyków. Na pewno o nich słyszałeś, to ci, którym nie udało się podczas wielkiej kolizji wszechświatów.

– Wyginęli wszyscy?

– Prawie. Ale trzeba przyznać, że ich zwiadowcy zrobili kiedyś kawał dobrej roboty, zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że dzięki nim istoty myślące trwać będą wiecznie.

– Czyli wszyscy jesteśmy Oramonczykami?

– Coś w tym stylu, choć słyszałem, że prawdopodobnie wyglądali dosyć dziwnie.

Służyłem już w trzech wszechświatach. Chyba nic mnie już nie zdziwi – rozejrzał się wokół – Gdzie jest Ea? Nie przyleciała z tobą?

– Opracowuje tutejsze kwiaty, stwierdziła, że roślinność jest tutaj niesamowicie różnorodna. Znasz ją, może tak godzinami.

– Powinna na siebie uważać, w jej stanie nie powinna wychodzić z lądownika.

– I tak by cię nie posłuchała.

– Wiem, ale zachowuje się lekkomyślnie, nie wróciły jeszcze szczegółowe bioanalizy tutejszego powietrza. Wstępnie nic nie było, ale z doświadczenia wiem, że czasem niewielkie kolonie wirusów lub bakterii, były w stanie zabić całe załogi statków międzygwiezdnych.

Astronauci jeszcze przez chwilę podziwiali nieświadome niczego zwierzęta, po czym zniknęli we wnętrzu niewielkiego pojazdu latającego. Po kilkuminutowym locie ujrzeli ocean i lśniące moduły ich tymczasowej bazy. Składało się na nią pięć tytanowych kopuł połączonych ze sobą rękawami komunikacyjnymi, z których jeden prowadził do potężnego lądownika górującego nad okolicą, który był jednocześnie centrum dowodzenia, magazynem trofeów zebranych na tej planecie, jak i szpitalem, gdyby tutejsze środowisko zaingerowało w układ immunologiczny któregoś z astronautów. Wokół lądownika powietrze jakby drżało, tworząc niewidzialną zasłonę pola siłowego. Po podaniu kodów do lądownika, pojazd z astronautami zgrabnie prześlizgnął się przez okno utworzone w zasłonie pola siłowego, po czym opadł delikatnie na prowizoryczne lądowisko.

– Ea? – rzucił astronauta wchodząc do pustego pomieszczenia laboratorium, czując, że coś jest nie tak.

– Nie martw się o mnie – poczuł jej słowa w swojej głowie, były mocne i wyraźne, jak nagły rozsadzający napływ euforii. Spokojnie, pomyślał, a więc nic się nie stało.

– Gdzie jesteś – zapytał w myślach.

– Przyjdźcie do modułu szpitalnego, czekam na was – usłyszał już spokojniejsze drgania jej myśli i jeszcze coś, czego nie mógł zidentyfikować.

– Słyszałeś to? – a widząc skinienie głowy swego towarzysza mówił dalej – Jest w module szpitalnym, chodźmy.

Moduł szpitalny oddzielony był od reszty bazy potrójnym systemem śluz, dla bezpieczeństwa zarówno tych, którzy się w nim znajdowali, jak i dla pozostałych członków załogi, gdyby zaszła konieczność odizolowania kogoś. Procedura przejścia przez śluzy była więc uciążliwa, ale znosili zabiegi odkażające spokojnie, jak przystało na doświadczonych w badaniu obcych światów astronautów. Gdy dotarli na miejsce, Ea leżała w łóżku, lecz nie była sama. Obok niej leżało małe kwilące zawiniątko, dziecko.

– To dziewczynka.

– Ea, przecież miałaś urodzić na statku orbitalnym, co się stało?

– Nie wiem – odrzekła zmieszana, ale rozpromieniona – Ale badania w przestrzeni kosmicznej dają pewien zakres błędu i chyba to właśnie jest powodem.

– Wszystko w porządku? – zapytał drugi – Dlaczego nas nie wzywałaś? Mogło ci się coś stać.

– Sama byłam zaskoczona, ale nic mi nie jest, zdałam się na nasze, dotąd niezawodne, roboty – uśmiechnęła się – A poza tym... jesteśmy najtwardszym materiałem myślącym w tym wszechświecie, nie zapominajcie o tym.

– Masz rację – wyraźnie poprawił im się humor – Zrobiłaś testy?

– Tak, wszystko jest w normie, tylko... chyba opóźni się nasz wylot stąd. To niestety zawaliłam.

– Nie przejmuj się. Jak wyglądają procedury? – zapytał towarzysza.

– Stosując miejscową miarę, musimy tu czekać przez czwartą część obrotu tej planety wokół gwiazdy. No i oczywiście Ea pod żadnym pozorem nie może opuścić modułu szpitalnego.

– Słyszałaś?

– Zastosuję się – odpowiedziała z uśmiechem – Spójrzcie na nią, śmieje się.

Przez jakiś czas zapomnieli o swojej pracy, o miejscu w które rzucił ich los. Na chwilę zamienili się w zwyczajne istoty, wyrażające swą radość z narodzin nowego życia. Nie naukowcy, nie żołnierze, po prostu troje młodych, jakby przypadkiem rzuconych w ten dziwny punkt czasoprzestrzeni. Wiedzieli, że jest to wydarzenie dla tej planety doniosłe, którego jednak nikt poza nimi samymi nie będzie tu pamiętał.

– To fascynujące, pierwsza myśląca istota urodzona na tej planecie. Jak dasz jej na imię?

– Będzie miała imię po mojej siostrze, która zginęła w Mgławicy Zeta.

– Nie opowiadałaś nigdy o tym.

– Była badaczem, jak ja, zginęła w huraganie na jednej z tamtejszych planet. Nawet nam się to jeszcze zdarza.

– Jak miała na imię?

– Terra – spojrzała na dziecko – Witaj na swojej planecie, Terra. Wiecie co? Chciałabym aby ta planeta, na jej cześć, też tak się nazywała.

Spojrzeli po sobie a na ich twarzach wprawne oko mogłoby dostrzec cień zdziwienia. Po chwili pierwszy stwierdził:

– Załatwione, zaraz wpiszę w rejestry.

– Nie. Chciałabym inaczej.

– Jak?

– Chciałabym aby tak nazywali tę planetę jej przyszli, inteligentni mieszkańcy. Kiedyś.

– Chcesz zostawić telepatyczną wiadomość? To zabronione – zawahał się jej towarzysz.

– Z drugiej strony... Nikt nie musi wiedzieć – stwierdził drugi.

– No w końcu jesteśmy tylko badaczami, zawsze możemy się tłumaczyć, że nie doszliśmy do tego punktu regulaminu – filozoficznie dodał pierwszy – Niech więc będzie.

– A więc Terra – powiedziała Ea wyciągając rękę do swoich towarzyszy podróży

Położyli swoje ręce na jej drobnej dłoni, jeden z nich, może dowódca tej wyprawy, skinieniem głowy wskazał na okno, ich myśli stworzone w trzech potężnych umysłach połączyły się tworząc delikatną wibrację, od której zadrżało lekko powietrze, lecz tylko oni to widzieli. Wibracja oddaliła się.

– Uda się? – zapytała.

– Będzie w nieskończoność okrążać tę planetę, aż znajdzie się wszędzie, stanie się jej częścią. Być może kiedyś napotka na swej drodze mózg na tyle dobrze rozwinięty, że odbierze tę wiadomość. Nie będzie jeszcze zdawał sobie sprawy, że działa pod naszym wpływem, ale to nie ma znaczenia. Będzie to dla tego kogoś oczywiste, jak ma nazwać świat w którym żyje. Uda się.

– Ciekawe jak będą wyglądać? – zamyśliła się.

– Ciekawe z czego wyewoluują? – dodał pierwszy – Na pewno nie z tych wielkich stworzeń, których tu dzisiaj pełno.

– Ciekawe czy któryś gatunek przeżyje uderzenie asteroidy? – zauważył drugi – To już ich ostatnie chwile na tej planecie. Nie zapomnijcie, że czeka ją zagłada.

– Robiłem rano symulacje, małe prawdopodobieństwo by przeżyły te największe – wtrącił się pierwszy – Większość gatunków zginie, ale niektóre przetrwają. To jeszcze nie koniec tej planety, jeszcze nie teraz. Życie się odrodzi i kiedyś ktoś odbierze naszą wiadomość.