My z poprawczaka - ebook

Rozdział I

Trze­ba być twar­dym – ta­kie są re­gu­ły, jak chcesz w te kloc­ki grać. Mu­sisz być twar­dy. Bar­dziej niż so­bie to wy­obra­żasz, bo na­sze ży­cie, to nie jest aku­rat ko­lo­ro­wy slajd, to gów­no, w któ­rym ty aku­rat się nie znaj­dziesz, co naj­wy­żej, do­sta­niesz wy­pie­ki na twa­rzy, jak ktoś coś to­bie bę­dzie opo­wia­dał lub coś prze­czy­tasz, no i też, nie tak do koń­ca. W tym gów­nie, ko­leś, ty się nie znaj­dziesz, ale my w nim tkwi­my, po przy­sło­wio­we uszy, no wła­śnie, w tym gów­nie. Bo mu­si­cie pa­mię­tać, wszyst­ko w ży­ciu, to gów­no, oprócz mo­czu, a to co masz zro­bić, to umrzeć i żyć do­pó­ki nie umrzesz, resz­tę so­bie wy­my­ślasz. Może też i nie tak do koń­ca, bo i tak naj­lep­sze sce­na­riu­sze pi­sze samo je­ba­ne ży­cie, więc też nie za­wsze, mo­żesz wy­my­ślić coś tak tyl­ko dla sie­bie, no cóż. Ta­kie jest wła­śnie ży­cie i mu­sisz jesz­cze o jed­nym pa­mię­tać, w ży­ciu spo­dzie­waj się za­wsze naj­gor­sze­go, a poza tym nie przej­muj się jaka bę­dzie po­go­da w dniu two­je­go po­grze­bu. Naj­ogól­niej na­sza hi­sto­ria za­czę­ła się od bar­dzo drob­nych nu­me­rów, wszyst­ko się tak wła­śnie za­czy­na. Z moim naj­lep­szym ko­le­siem zna­li­śmy się od za­wsze, by­li­śmy dla sie­bie jak bra­cia – wszyst­ko ro­bi­li­śmy ra­zem. Kra­dli­śmy i wcią­ga­li­śmy i dzie­li­li­śmy ze sobą za­je­bi­stą fazę. Wszyst­ko – do­słow­nie wszyst­ko mie­li­śmy wspól­ne. Tak na­praw­dę za­czę­ło się to pew­nej nocy, kie­dy cho­dzi­li­śmy na­wcią­ga­ni po uli­cach na­sze­go mia­sta i roz­pier­da­la­li­śmy wszyst­ko co było na na­szej dro­dze, by­li­śmy waż­ni, by­li­śmy sil­ni i nie­po­ko­na­ni. Wyj­ście z pubu, pa­trzy­my – idzie fra­jer, na pew­no z nie­złą kasą, tak so­bie po­my­śle­li­śmy, na­sza de­cy­zja. Jeb­nę­li­śmy go z dwa razy, je­ba­ny tak się darł, że my­śla­łem, za­je­bię gno­ja, ale do­stał jesz­cze z bani i padł na gle­bę. Tro­chę haj­su tra­fi­li­śmy, ta­ry­fa – je­dzie­my do ko­le­sia po fete, a póź­niej do klu­bu na im­prez­kę. Wcią­gnę­li­śmy to­war, na im­pre­zie było za­je­bi­ście, w pew­nym mo­men­cie urwał mi się film – by­łem tak za­je­ba­ny, nie wiem na­wet jak zwi­ną­łem się na cha­tę. Po kil­ku dniach przy­szedł nasz dziel­ni­co­wy, a po­tem do­sta­łem we­zwa­nie na men­tow­nie. Nie­któ­rzy mó­wią, men­dow­nia, też tak mó­wią. Prze­słu­chi­wał mnie ja­kiś aspi­rant czy jak mu tam, no… tak ich zwa­ne po­stę­po­wa­nie wy­ja­śnia­ją­ce, po­tem spra­wa. Na pierw­szy raz było to chu­jo­we uczu­cie, ale wie­dzia­łem, że mój zio­mal nie sprze­da mnie i mogą mi kur­wy chu­ja zro­bić. Moi ro­dzi­ce byli wkur­wie­ni, ale wy­par­łem się wszyst­kie­go – uwie­rzy­li. Po­je­cha­łem z oj­cem do sądu i za­czę­ło się. Wcho­dząc na salę by­łem bar­dzo zde­ner­wo­wa­ny, je­ba­ny fra­jer, któ­re­mu jeb­nę­li­śmy dzie­sio­nę roz­po­znał mnie. Na dzień do­bry do­sta­li­śmy ku­ra­to­ra, ja i mój kum­pel Prze­mo. Po­win­ni­śmy się uspo­ko­ić, ale od­bi­ło nam kom­plet­nie – na maxa. Żyć albo umrzeć – jak w fil­mie. Je­ba­li­śmy wła­my i dzie­sio­ny, dzie­li­li­śmy się wszyst­kim, bra­li­śmy co się dało, kwa­chy, amfę i inne za­je­bi­ste to­wa­ry. Prze­sta­łem cho­dzić do szko­ły i nie przej­mo­wa­łem się już ni­czym. Ro­dzi­ce byli już dla mnie źli i nie przej­mo­wał ich mój los. Mia­łem tro­je ro­dzeń­stwa, by­łem dla nich kimś gor­szym, czar­ną owcą w domu. Pier­do­li­ło mnie to wszyst­ko, sta­łem się jak­by in­nym czło­wie­kiem, da­lej kra­dłem i ba­wi­łem się z Prze­mem. Oczy­wi­ście ba­wi­łem się za cu­dze pie­nią­dze. Były pie­nią­dze, były pro­chy, były też dupy. Po trze­ciej spra­wie zna­la­złem się w schro­ni­sku dla nie­let­nich, żeby ukoń­czyć szko­łę, da­lej ta­kie bla bla bla. Póź­niej do­sta­łem po­pra­wę. Po­je­cha­łem lo­dó­wą tzn. za­wieź­li mnie kon­wo­jem, na pierw­sze po­wi­ta­nie, od razu było wi­dać, że będę miał moc­no prze­je­ba­ne jak ten za­jąc w dow­ci­pie. Chcia­łem być z Prze­mo, pójść do pubu na­je­bać się, na­ćpać, chcia­łem za­po­mnieć o wszyst­kim. Na na­stęp­ny dzień za­czął się kosz­mar, było tam prze­je­ba­ne, ze­ksi pi­zga­li nas za byle chuj. Bra­ko­wa­ło mi wol­no­ści, tych za­je­bi­stych im­prez i za­pier­da­la­nia w no­cha. Wkur­wi­łem się i zje­ba­łem stam­tąd. Mu­sia­łem się ukry­wać, żeby kur­wy mnie nie zła­pa­ły, wte­dy wró­cił­bym do syfu. W pierw­szy dzień po­je­cha­łem do Prze­ma, po­szli­śmy do mo­jej dupy, była to so­bo­ta, póź­niej pub i im­pre­za – tak jak za­wsze było za­je­bi­ście. Po im­pre­zie od­pro­wa­dzi­łem Ka­ro­li­nę. Wra­ca­jąc do domu zo­ba­czy­łem pod­jeż­dza­ją­cą sukę, wol­no je­cha­li i ob­ser­wo­wa­li. Za­czą­łem spier­da­lać, mia­łem za­je­bi­ste­go far­ta, że by­łem bli­sko domu, skrę­ci­łem do są­sia­da. Prze­sko­czy­łem płot – pra­wie mnie do­pa­dli – wi­dzia­łem w tyle sno­py bły­ska­ją­cych la­ta­rek. Wsze­dłem ci­cho do domu, tak, żeby nie obu­dzić ro­dzi­ców – mia­łem klucz. Usia­dłem cięż­ko od­dy­cha­jąc, chwi­lę jesz­cze sie­dzia­łem, ale kur­wa mia­łem far­ta. Za­sną­łem na­wet nie wie­dząc w któ­rym mo­men­cie. Spa­łem na tak zwa­ne wy­ryw­ki, nie chcia­łem, żeby ro­dzi­ce mnie przy­uwa­ży­li, wy­mkną­łem się bar­dzo rano, fakt, że ku­rew­sko nie­wy­spa­ny, ale nie mia­łem ocho­ty sta­rym się tłu­ma­czyć. Co miał­bym im po­wie­dzieć, że mi jest źle tam, gdzie sam się wpa­ko­wa­łem?! Prze­mo był nie­wąt­pli­wie moim naj­lep­szym kum­plem, ob­cho­dził jego mój los, kie­dy miał kasę – przy­sy­łał ją, pi­sał – po pro­stu po­ma­gał mi prze­trwać. Mia­łem i tak dużo szczę­ścia, bo gdy kra­dłem nie zgar­nia­łem przy­pa­łu, to zna­czy nie mia­łem wpad­ki, co­raz wię­cej kra­dłem, ma­jąc co­raz wię­cej kasy. Ostat­nio w te­le­wi­zji ktoś bar­dzo mą­dry po­wie­dział, że my tak na­praw­dę nie mu­si­my kraść, tyl­ko po pro­stu chce­my to ro­bić. Poza tym nas to wszyst­ko wali. Tak czy in­a­czej zle­wa­my sta­rych i ole­wa­my szko­łę, bo i co po niej póź­niej ro­bić? W du­pie tę całą na­ukę mamy, bo i po co? No, oczy­wi­ście do­cho­dzą do tego pro­chy i ta cała jaz­da wo­kół tego wszyst­kie­go. Nie pa­mię­tam, może po dzie­się­ciu, może po dwu­na­stu dniach zwi­nę­li mnie. Wra­ca­łem aku­rat od mo­jej ma­niu­ry, pod­je­cha­ła suka – było za póź­no na ja­ką­kol­wiek uciecz­kę – wpa­dłem. Za­wieź­li mnie na men­tow­nie, wsa­dzi­li mnie do celi z ja­ki­miś dwo­ma in­ny­mi ko­le­sia­mi. Oka­za­ło się, że aku­rat ich zwi­nę­li po dys­ko­te­ce, ale w chuj z tym, wa­li­ło mnie to, aku­rat ich przy­je­ba­ne pro­ble­my, kie­dy sam by­łem w gów­nie po uszy. Prze­wieź­li mnie z Izby Dziec­ka. Zo­sta­łem tam prze­słu­cha­ny. Póź­niej jesz­cze raz przez ko­goś in­ne­go z Po­li­cji.

Po dwóch dniach, chy­ba był to wto­rek, za­brał mnie kon­wój do „po­pra­wy”. Tak ogól­nie to kon­wo­je cho­dzą we wtor­ki i czwart­ki.

Przy­po­mnia­ła mi się jed­na hi­sto­ria z dwo­ma nie­źle wy­je­ba­ny-mi ko­le­sia­mi. Po pro­stu za­je­bi­ści lu­za­cy no i cool go­ście tak ogól­nie, je­cha­łem wte­dy w kon­wo­ju z nimi, strze­li­li tak zwa­ną pod­mian­kę i je­den z nich zo­stał tam gdzie nie po­wi­nien. To­tal­ne jaja na mak­sa, a ten dru­gi po­je­chał na jego miej­sce, kie­dy kla­wi­sze z kon­wo­ju sku­ma­li o co cho­dzi, tam­ten już spier­do­lił.

Zo­sta­łem przy­ję­ty przez ze­ksa i po­sze­dłem z nim do gru­py – tak to się mó­wi­ło. Do­sta­łem taki wjeb, że mnie chuj z ner­wów strze­lił i my­śla­łem, że coś so­bie lub ko­muś zro­bię. Mu­sia­łem to prze­trzy­mać. Po­cząt­ko­wo ro­bi­łem ze­ksom „jaz­dę”, ale do­sta­łem znów po­rząd­ny wjeb i wie­dzia­łem, że trze­ba bę­dzie się przy­cza­ić. Po pew­nym cza­sie w ra­mach tzw. do­bre­go za­cho­wa­nia – ha… ha… – po­je­cha­łem na prze­pust­kę – sąd wy­ra­ził też zgo­dę, więc nie było prze­szkód. Po­je­cha­łem na prze­pust­kę, spo­tka­łem się z Prze­mo i swo­ją ma­niu­rą. Jak za­wsze było od­lo­to­wo. Za­czę­ły się im­pre­zy „dy­chy” i „kwa­dra­ty”. Za­wsze moż­na było coś skro­ić. Było za­je­bi­ście. Po trzech dniach tuż przed po­wro­tem do „syfu” zde­cy­do­wa­łem – nie wra­cam, będę się ukry­wał. Wy­nio­słem z domu wie­żę ste­reo, opy­li­łem ją. Mat­ka zro­bi­ła mi strasz­ną awan­tu­rę, po­szła na Po­li­cję, po­wie­dzia­ła, że sprze­da­ję jej rze­czy, nie wra­cam na noc do domu – wte­dy już prze­je­ba­ła so­bie na ca­łej li­nii. By­łem tak wkur­wio­ny, że nie wie­dzia­łem co mam ro­bić. Je­dy­ne co mi przy­cho­dzi­ło do gło­wy na myśl, żeby się na­je­bać z Prze­mo, przy­ja­rać coś i za­ru­chać. Wie­dzia­łem tak­że – tak czy in­a­czej – już nic mi nie po­mo­że. W ten ostat­ni dzień mo­jej prze­pust­ki do­sta­łem pie­nią­dze na po­dróż od sta­rych, po­że­gna­łem się i… nig­dzie nie po­je­cha­łem! Po­sze­dłem do pubu jak dzień w dzień, oczy­wi­ście z Prze­mo. Opo­wie­dzia­łem mu o wszyst­kim, sie­dzie­li­śmy dłu­go przy bro­war­ku, do­brze po dru­giej w nocy wkra­dłem się do domu. Po­sze­dłem spać. Gdy się obu­dzi­łem, drzwi od mo­je­go po­ko­ju były otwar­te. Wie­dzia­łem, że coś się może za­cząć dziać, nie my­li­łem się. Wie­dzia­łem, że coś jest nie tak, szyb­ko wsko­czy­łem w ciu­chy, zsze­dłem i usły­sza­łem jak oj­ciec roz­ma­wia z kimś przez te­le­fon – za­ja­rzy­łem na­tych­miast. Dzwo­nił na Po­li­cję, ubra­łem szyb­ko buty, wzią­łem pie­nią­dze z port­mo­net­ki mo­jej sio­stry i ile sił w no­gach zje­ba­łem z domu. Oj­ciec to za­uwa­żył, wy­le­ciał za mną na uli­cę – krzy­czał – wra­caj! Prze­bie­głem się nie­zły ka­wa­łek dro­gi, gdy za­uwa­ży­łem, że jadą „szkie­ły”. Je­den z nich wy­siadł i za­czął mnie go­nić – ucie­kłem w stro­nę osie­dlo­wych ru­der, gdzie też kie­dyś mie­ści­ła się re­mi­za stra­żac­ka. Skok na dra­bin­kę, mo­ment i by­łem już na da­chu. Przez chwi­lę by­łem jesz­cze bez­piecz­ny, mo­głem ich ob­ser­wo­wać. Suka sta­nę­ła i wy­szedł jesz­cze je­den „szkieł” od razu wspi­na­jąc się po dra­bin­ce. Szyb­ko ze­sko­czy­łem na taki jak­by pół­da­szek – za­da­sze­nie, skok na dach ja­kie­goś tam ga­ra­żu i mo­ment by­łem na dro­dze, a wła­ści­wie ścież­ce pro­wa­dzą­cej do rze­ki. My­śla­łem, że ich od­sta­wi­łem i to znacz­nie, ale nie­sa­mo­wi­cie przy­śpie­szy­li, byli tuż za mną, aż się zdzi­wi­łem. Nie mia­łem wyj­ścia, do­bie­głem do rze­ki i wsko­czy­łem. My­śla­łem, że już po mnie – mo­men­tal­nie wodę mia­łem po szy­ję, prąd rze­ki rwał mnie i zno­sił. Ja­sne, że rze­czy mia­łem mo­kre, by­łem na­dmu­cha­ny wodą, czu­łem jak­by wszyst­ko od­by­wa­ło się w zwol­nio­nym tem­pie. Chy­ba tro­chę spa­ni­ko­wa­łem, ale tra­fi­łem na pły­ci­znę – całe szczę­ście, by­łem na dru­gim brze­gu. Szkie­ły ma­cha­li do mnie, krzy­cze­li, wy­zy­wa­li ale nie mie­li jak przejść. Po­ka­za­łem im jesz­cze fuck you i zwi­ną­łem się jak naj­szyb­ciej z ich pola wi­dze­nia. Ku­pi­łem po dro­dze za­pał­ki, szlu­gi, tro­chę żar­cia. Gdzieś oko­ło ki­lo­me­tra, idąc pe­ry­fe­ria­mi do­tar­łem do nie­wiel­kiej po­la­ny w le­sie. Zdją­łem blu­zę i całą resz­tę mo­krych ciu­chów. Roz­pa­li­łem ogni­sko i całe szczę­ście, bo za­czę­ło mi być co­raz zim­niej. Trzą­słem się jak ga­la­re­ta i gdy­bym nie biegł, praw­do­po­dob­nie za­ła­pał­bym się na wie­czor­ne wia­do­mo­ści, oczy­wi­ście jako trup. Parę go­dzin póź­niej, do­brze pod wie­czór, uda­łem się do cen­trum. Za­dzwo­ni­łem do Prze­ma, na całe szczę­ście był. Opo­wie­dzia­łem mu, co się wy­da­rzy­ło. Po­wie­dział, że da mi nowe ciu­chy i nie mam pę­kać, no bo tak nie­raz jest w ży­ciu. Mu­sia­łem zro­bić do­dat­ko­we ki­lo­me­try do nie­go i by­łem tak zmę­czo­ny tym wszyst­kim, po pro­stu pa­da­łem na ryj. No i te mo­kre na wpół wy­su­szo­ne ła­chy. My­śla­łem, że zdech­nę z zim­na. Prze­bra­łem się u nie­go, zja­dłem, wy­pi­łem tro­chę bro­wa­ru i po­je­cha­li­śmy tak­są do pubu. Kur­wa za­je­ba­na mać, nie mo­głem tego na­wet przy­pusz­czać, że te kur­wy, te skur­wie­le będą mnie szu­kać tam gdzie mogą mnie zna­leźć, ska­po­wa­li się, gdzie mogą się na mnie przy­cza­ić. Cze­ka­li na mnie i zwi­nę­li, niby im nie wol­no ale kaj­dan­ki mi za­ło­ży­li. My­śla­łem, że się roz­kur­wię. Wje­ba­li mnie do po­lo­ne­za i za­wieź­li na men­tow­nie na ich skur­wia­łą ko­men­dę. Prze­słu­chi­wa­li mnie czy nic nie od­je­ba­łem. Pró­bo­wa­li sta­rą zna­ną mi me­to­dą przy­kle­pać mi to i owo, ale nie­sku­tecz­nie tym ra­zem. Nie przy­zna­wa­łem się do ni­cze­go, choć nie­złe nu­me­ry od­je­ba­łem na tej prze­pu­st­ce, ale chu­ja ze mnie wy­cią­gnę­li. Od­wieź­li mnie do Po­li­cyj­nej Izby Dziec­ka – póź­niej we wto­rek kon­wój i do po­praw­cza­ka. Po dwóch dniach oznaj­mio­no mi – je­dzie­my gdzie in­dziej – gdy to usły­sza­łem pra­wie łzy po­szły mi z oczu, ale uspo­ko­iłem się. Za­wsze trzeb a po­ka­zać, że jest się twar­dy, bez wzglę­du na to co by się dzia­ło – nie moż­na nic po so­bie po­ka­zać. Je­steś sła­by, to mają cie­bie. Pła­kać to moż­na do po­dusz­ki – nig­dy tak aby ktoś to wi­dział. Zno­wu nowi ko­le­dzy, nowe oto­cze­nie, nowe sy­tu­acje. Więk­szość ko­le­siów była w po­pra­wie za po­dob­ne rze­czy co ja lub inne. Tak to już jest. Po­wo­li za­czą­łem przy­zwy­cza­jać się do no­wych za­sad i no­wych osób. Za­czę­li­śmy się wza­jem­nie wy­py­ty­wać i opo­wia­dać. Za­wsze tak jest na po­cząt­ku – co, jak, jak było i tak da­lej. Opo­wia­da­li mi o swo­ich prze­ży­ciach i przy­go­dach, ja o swo­ich. Tak mija czas w po­pra­wie. No jest szko­ła i inne za­ję­cia, ale jak ktoś ma ocho­tę się wy­dziar­gać i to nie­źle, znaj­dzie też czas na to. Był taki ko­leś z oko­lic Wro­cła­wia, któ­ry był mi­strzem w ta­tu­owa­niu. Nie było rze­czy, któ­rej by nie wy­ta­tu­ował, bio­rąc pod uwa­gę ja­kie pry­mi­tyw­ne mie­li­śmy ma­szyn­ki. Jego ulu­bio­nym po­wie­dze­niem było – co tam sły­chać San­cho, chy­ba nie­zbyt – co? Bar­dzo go lu­bi­łem, był to na­praw­dę po­rząd­ny ko­leś. Tak jak mó­wi­łem, tak mija czas w po­pra­wie. Nie cze­ka­łem na list, ale po pew­nym cza­sie na­pi­sa­ła do mnie mama. Pi­sa­ła, że prze­my­śla­ła to wszyst­ko, że pła­ka­ła przez całe noce. Pro­si­ła, pi­sa­ła o na­dziei, że się po­pra­wię i się zmie­nię, wró­cę do domu. Ten list miał mnie chy­ba od­mie­nić, a może w ja­kiś spo­sób zmie­nić? Nie wiem i do dzi­siaj go pa­mię­tam – ten pierw­szy list do mnie. Nikt tego nie jest w sta­nie zro­zu­mieć jak zu­peł­nie in­a­czej jest trak­to­wa­ny list w ta­kiej sy­tu­acji w ja­kiej ja by­łem. To jest zu­peł­nie coś in­ne­go niż nor­mal­nie list od ciot­ki na świę­ta, obo­jęt­nie ja­kie to by były. Ba, ro­dzi­na za­czę­ła się mną in­te­re­so­wać, za­czę­li przy­jeż­dżać, ko­re­spon­den­cja się za­czę­ła, czę­ściej niż kie­dy­kol­wiek. Na pew­no mi to w ja­kiś spo­sób po­ma­ga­ło i tak są­dzę po­mo­gło. Na pew­no prze­trwać. W po­praw­cza­ku mia­łem nie­raz pro­ble­my z pod­po­rząd­ko­wa­niem się re­gu­la­mi­nom i ogól­nie przy­ję­tym za­sa­dom, ale na­uka szła mi cał­kiem nie­źle. Na pierw­szą prze­pust­kę mu­sia­łem cze­kać bar­dzo dłu­go. Wresz­cie ją otrzy­ma­łem. Wie­dzia­łem, że jak będę za dużo fi­kał, to do­pier­do­lą mi po­pra­wę do dwu­dzie­ste­go pierw­sze­go roku. Kur­wa, chy­ba bym tego nie prze­żył. Ja pier­do­lę, na­wet nie je­stem w sta­nie so­bie tego wy­obra­zić, ja pier­do­lę, ale szajs, co to by był za ki­bel. Chy­ba le­piej się bajt­nąć na linę! Pierw­sza wia­do­mość w moim mie­ście nie była naj­lep­sza – przy­ja­ciel tra­fił do za­kła­du. Do­wie­dzia­łem się o ad­res i te­le­fon – za­dzwo­ni­łem do nie­go. Oka­za­ło się, że nasz wspól­ny ko­leś „sprze­dał” go z wła­ma­niem jak wpadł. Po spra­wie wje­ba­li go do Schro­ni­ska dla Nie­let­nich, a po trzech ty­go­dniach wy­wieź­li go do za­kła­du. Bar­dzo ufa­li­śmy temu ko­le­sio­wi, a tu taka wpa­da! Dużo, dużo póź­niej do­rwa­li­śmy kon­fi­den­ta i tak mu wpier­do­li­li­śmy, że le­żał ku­tas je­ba­ny i pro­sił, żeby uwie­rzyć w to, że to nie on „sprze­dał”. Nie mo­gli­śmy jed­nak w to uwie­rzyć. Pew­ne rze­czy były dla nas zbyt oczy­wi­ste. Na tej prze­pu­st­ce nic kom­plet­nie nie wy­je­ba­łem, kom­plet­nie żad­ne­go nu­me­ru. Na im­pre­zy cho­dzi­łem tyl­ko z ma­niu­rą. Pra­wie cały czas spę­dzi­łem w domu i z ma­niu­rą. Jed­nak bra­ko­wa­ło mi tych za­je­bi­stych za­dym. Mia­łem na­dziej ę, że Prze­mo szyb­ko przy­je­dzie na prze­pust­kę i znów bę­dzie­my kraść i ba­wić się ra­zem. Wszyst­ko się tak jak­by bez nie­go uspo­ko­iło, prze­sta­łem od­pier­da­lać nu­me­ry. Naj­więk­szym jed­nak nu­me­rem było to, kie­dy w ter­mi­nie po­wró­ci­łem z prze­pust­ki do za­kła­du. W za­kła­dzie mi­jał dzień za dniem tak jak za­wsze utar­tym re­gu­la­mi­no­wym try­bem. By­łem jed­nym z lep­szych wy­cho­wan­ków, do­bre za­cho­wa­nie i do­bre oce­ny. Chcia­łem prze­trwać ja­koś do wa­ka­cji, któ­re po­wo­li się zbli­ża­ły. Ko­niec czerw­ca przy­je­cha­ła do mnie sio­stra ze swo­im fa­ciem i po­je­cha­łem do domu. Po przy­jeź­dzie nie wy­cho­dzi­łem z domu przez kil­ka dni. Nie­moż­li­we niby, a jed­nak tak było. Po­ma­ga­łem ma­mie w domu i ogro­dzie. Po­my­śla­łem, że za­dzwo­nię do ma­niu­ry, a tak­że do Prze­ma, może też przy­je­chał. Nie mia­łem in­for­ma­cji, czy go wy­pu­ści­li czy też nie. Oka­za­ło się, że też przy­je­chał, ale za­lał pałę w pu­bie – ale miał prze­dzwo­nić, niby. Tłu­ma­czył się, że tak ja­koś wy­szło no i co. Umó­wi­li­śmy się na dwu­dzie­stą w jak­że by in­a­czej w na­szym ulu­bio­nym pu­bie. Przy­je­chał po mnie – ru­szy­li­śmy po na­sze ma­niu­ry. Wy­je­ba­li­śmy do cen­trum na im­pre­zę i znów się czu­łem za­je­bi­ście, tak jak wte­dy, tak jak za­wsze. Wy­da­wa­ło się, że to mój ży­wioł, po pro­stu chy­ba ko­cham ta­kie ży­cie. Im­pre­za, al­ko­hol, dra­gi i ma­niu­ry. Gdy wcią­gną­łem ście­chę to­wa­ru, czu­łem się to­tal­nie od­prę­żo­ny i nic mnie nie ob­cho­dzi­ło. Za­po­mnia­łem o wszyst­kim – o tym ca­łym gów­nie w któ­rym by­łem. Ma­niu­ry też wal­nę­ły so­bie po exta­sie. Było na­praw­dę su­per­ow­sko. Pod­czas tań­cze­nia „po­ście­ló­wek” mó­wi­ły, że są tak pod­ja­ra­ne, bo aż szczy­pie je w kro­ku z pod­nie­ce­nia. Mnó­stwo go­rzał­ki, mnó­stwo się po­la­ło.

By­łem w zu­peł­nie in­nym świe­cie, ła­pa­łem za­je­bi­stą fazę i wy­da­wa­ło mi się, że je­stem kimś wiel­kim i nie ma lep­sze­go. Ma­niu­ra wzię­ła mnie za rękę, po­cią­gnę­ła do to­a­le­ty. Tłok jak skur­wy­syn, ni­ko­go nic nie dzi­wi, każ­dy coś jara albo… Od­cze­ka­li­śmy swo­je, gdy ja­kaś zdy­sza­na par­ka wy­szła z jed­ne­go klo­pa. Strasz­nie nas to pod­ja­ra­ło, gdy so­bie wy­obra­zi­li­śmy w ja­kiej ak­cji byli. Nie było żad­nych słów czy za­pro­szeń. Opar­ła się o ścia­nę gło­wą, zdją­łem jej majt­ki, zo­ba­czy­łem jej za­je­bi­sty ty­łe­czek, roz­sta­wio­ne sze­ro­ko nogi. Po chwi­li by­łem już w sza­leń­czym tem­pie, mia­łem to­tal­ne­go „po­we­ra”. Ka­ro­li­na wie jak to ro­bić, krę­ci­ła dup­cią tak fan­ta­stycz­nie, tak szyb­ko, by­li­śmy bar­dzo pod­ja­ra­ni. Tro­chę to trwa­ło, gdy po­my­śla­łem, tyle ru­cha­nia i nic – nie mo­głem się spu­ścić, a tak bar­dzo chcia­łem. To do­syć pro­ste, bo kie­dy wal­niesz w no­cha za dużo „szu­wak­su”, to mo­żesz, ale nie do koń­ca, nie mo­żesz się spu­ścić. Za to Ka­ro­li­na dy­sza­ła jak dzi­ka, jej było ła­twiej po „amor­ku”. Wresz­cie da­łem so­bie spo­kój, nie tym ra­zem, zresz­tą i tak już nie mo­głem. Wy­szli­śmy. Obok w ka­bi­nie ktoś trze­pał so­bie ko­nia, wi­docz­nie usły­szał co się dzie­je i się pod­ja­rał. Ja­sne, też tak moż­na. Ba­wi­li­śmy się da­lej, Prze­mo ko­goś mi przed­sta­wił, ale już nie pa­mię­tam kogo. Znał spo­ro osób, do kel­ne­rek mó­wił na ty. Na koń­cu „dys­ki” umó­wi­li­śmy się z wia­rą na na­stęp­ną im­pre­zę. Po­je­cha­li­śmy tak­są do domu. Fazę mia­łem za­je­bi­stą, obłęd jak by­łem na­fa­zo­wa­ny. W tak­sów­ce Prze­mo ze swo­ją Mag­dą nie­źle dzia­łał. Wi­dzia­łem tyl­ko jego rękę pod jej mi­nió­wą, całą dro­gę się ca­ło­wa­li, a on jej je­chał z pal­ca. Dwa dni póź­niej ro­dzi­ce za­bra­li mnie na wcza­sy za gra­ni­cę. Do­kład­nie do Chor­wa­cji. Było tam nie­źle, ale nud­no. Naj­bar­dziej roz­ba­wił mnie fakt, że mu­sia­łem ką­pać się w klap­kach, żeby nie na­dep­nąć na ja­kie­goś je­ża­ka czy coś w tym ro­dza­ju. Ale heca. Ale i tak było nud­no, bez Prze­ma, bez Ka­ro­li­ny, bez im­prez. Chcia­łem jak naj­szyb­ciej wró­cić i za­ba­wić się z mo­imi ko­le­ga­mi. Po po­wro­cie oj­ciec obie­cał mi sfi­nan­so­wać kurs pra­wa jaz­dy, a po­tem kto wie czy nie będę mógł jeź­dzić jego sa­mo­cho­dem. Bar­dzo się ucie­szy­łem, ale też nie bar­dzo wie­dzia­łem o co jemu cho­dzi. Nig­dy nie do­sta­wa­łem od nie­go ta­kich pre­zen­tów. Za­dzwo­ni­łem do Prze­ma i opo­wie­dzia­łem mu o tym. Też się ucie­szył, zwłasz­cza gdy mu obie­ca­łem jaz­dę au­tem. No, jak oczy­wi­ście bę­dzie to moż­li­we. Przez całe wa­ka­cje pier­dol­nę­li­śmy z Prze­mem kil­ka „dzie­sion”, ale bez żad­ne­go nie­po­trzeb­ne­go przy­pa­łu. Mie­li­śmy duże pla­ny na przy­szłość. Chcie­li­śmy być w przy­szło­ści gang­ste­ra­mi, być nie­za­leż­nym od in­nych i ro­bić duże in­te­re­sy. Zro­bi­łem pra­wo jaz­dy, tak jak oj­ciec mi obie­cał. Od­pa­lił dolę dla eg­za­mi­na­to­ra i zda­łem za pierw­szym ra­zem. Ale zdol­ny je­stem, co? Sta­rzy mie­li Audi 80 tak zwa­ną przej­ściów­kę. Na po­czą­tek to i tak nie­bo. Po­je­cha­łem do Prze­ma, wy­rwa­li­śmy na mia­sto, ale czad. Dwa razy chy­ba bym w ko­goś przy­pier­do­lił, ale mie­li nie­zły re­fleks. Do cho­le­ry, w koń­cu też mają pra­wo jaz­dy. Sza­le­li­śmy nie­sa­mo­wi­cie. Póź­niej wy­rwa­li­śmy za mia­sto na sta­ry opusz­czo­ny au­to­drom, tam do­pie­ro da­li­śmy kitu. Póź­niej wie­czo­rem, jak zwy­kle im­prez­ka, cho­le­ra ja­sna – po­że­gnal­na. Aku­rat au­tem dłu­go się nie na­cie­szy­łem, bo mu­sia­łem wra­cać do za­kła­du. Ko­niec wa­ka­cji, ko­niec wszyst­kie­go. Było to strasz­nie przy­gnę­bia­ją­ce, strasz­nie, po pro­stu chcia­ło mi się aż pła­kać. Po po­wro­cie wszyst­ko było jak­by inne, tak mi się wy­da­wa­ło. My­śla­łem, że nie wy­trzy­mam. Sta­ło się, wy­trzy­ma­łem, gdzieś oko­ło trzech ty­go­dni. Pod­czas wyj­ścia do mia­sta ucie­kłem ze­kso­wi. Po­je­cha­łem do domu. Mu­sia­łem wszyst­ko zro­bić tak, żeby ro­dzi­ce nie sku­ma­li o co cho­dzi. Mo­men­tal­nie miał­bym wy­wóz. Po­sze­dłem do swo­jej dziew­czy­ny, ale spa­nie u niej od­pa­da­ło. Jej sta­rzy zna­li mo­ich, mo­gli by coś po­dej­rze­wać, że coś jest nie tak. Póź­nym wie­czo­rem wy­lą­do­wa­łem w domu, po­ło­ży­łem się spać. Rano moja sio­stra od razu do­my­śli­ła się co jest gra­ne i to, że je­stem w domu. Pro­si­ła, żeby z nią po­roz­ma­wiać, opo­wie­dzieć o wszyst­kim, dla­cze­go je­stem tu a nie tam. Mia­łem wra­że­nie, że to co opo­wia­dam spły­wa po niej i tak mi nie wie­rzy. Po chwi­li na­my­słu wsta­ła i po­szła po mamę. Sie­dzia­łem w po­ko­ju i nie wie­dzia­łem co mam ro­bić, za­czą­łem roz­my­ślać i sta­rać się ja­koś to so­bie po­ukła­dać. We­szła sio­stra z mamą. Mama za­py­ta­ła się, co ty tu ro­bisz syn­ku? Od­po­wie­dzia­łem, że ucie­kłem, jest mi po pro­stu tam źle. Po­wie­dzia­łem, że prze­cież mogę się tu­taj na miej­scu uczyć, a nie tam. Mama po­wie­dzia­ła, że to nie jest ta­kie pro­ste jak my­ślę. Wście­kła się krzy­cząc, że przed­tem mo­głem o tym po­my­śleć i nie roz­ra­biać i wstyd ca­łej ro­dzi­nie przy­no­sić. Za­czę­ła pła­kać, mó­wić ja­kie nie­przy­jem­no­ści i kło­po­ty ją spo­ty­ka­ją. Za­czą­łem tłu­ma­czyć ma­mie – pój­dzie­my do sądu, po­roz­ma­wiasz z kim trze­ba, uda się to za­ła­twić. Mama się zgo­dzi­ła – ju­tro pój­dzie­my. Wcho­dząc do sądu trzą­słem się cały, wie­dzia­łem jak to jest waż­ne dla mnie. Mama do­wie­dzia­ła się, że nie­ste­ty, ale pani sę­dzia ma wo­kan­dę, a poza tym wyda na­kaz do­pro­wa­dze­nia mnie do za­kła­du po­praw­cze­go, le­piej gdy­bym wró­cił sam. Po­noć była bar­dzo zła i nie mo­gła uwie­rzyć, że kto­kol­wiek może w ten spo­sób za­wra­cać jej gło­wę. Jak to okre­śli­ła moja mama, też była wście­kła na za­ist­nia­łą sy­tu­ację. W gło­wie mia­łem wiel­ki za­męt i wszyst­ko mi w niej bu­zo­wa­ło. Jed­nak pani sę­dzia nie zo­sta­wi­ła tego wszyst­kie­go bez ja­kie­go­kol­wiek roz­wią­za­nia. Za­dzwo­ni­ła do za­kła­du i po­ga­da­ła z pe­da­go­giem, któ­ry obie­cał, że ju­tro przy­je­dzie po mnie. Mó­wiąc sło­wa­mi mo­je­go ko­le­gi mi­ni­stran­ta „tak też się sta­ło”. Po mie­sią­cu ze wzglę­du na dziad­ków po­je­cha­łem na prze­pust­kę na Świę­to Zmar­łych. Nie­źle, trzy dni wol­ne­go. Przy­je­chał też Prze­mo, mó­wił, żeby się nie mar­twić, bo na lato bę­dzie­my na wol­ce i mogą nas wte­dy wszy­scy w dupę po­ca­ło­wać.

Wie­czo­rem po­je­cha­li­śmy do klu­bu na im­pre­zę, ku­pi­li­śmy to­war, za­je­ba­li­śmy w no­cha dzia­łę śnie­gu. Do­syć szyb­ko mia­łem za­je­bi­stą fazę. Prze­mo zresz­tą też. Dys­ka trwa­ła w naj­lep­sze, ba­wi­li­śmy się na­praw­dę nie­źle. Jak za­wsze wzię­li­śmy żu­brów­kę z so­kiem jabł­ko­wym i lo­dem, no ja­sne cy­try­na też. Skąd te upodo­ba­nia? Oooo, to dłu­ga i faj­na hi­sto­ria, ale mó­wiąc skró­tem, to jed­na taka Lu­cyn­ka to uwiel­bia­ła i mnie też to wzię­ło. Po­zna­łem ją w za­je­bi­stej dys­ko­te­ce Sa­voy. Była tam z ko­le­żan­ką, jak pa­mię­tam Da­ria mia­ła na imię. Dla­cze­go tak to okre­ślam? Ba… póź­niej się oka­za­ło, że Lu­cy­na to Mo­ni­ka, to zna­czy od­wrot­nie, przed­sta­wi­ła się jako Mo­ni­ka, ale to była Lu­cy­na. Ale jaja, nie­któ­re cip­ki my­ślą, że imię ja­kie mają może się nie spodo­bać ja­kie­muś tam po­zna­ne­mu chło­pa­ko­wi. Na moje to ona może mieć na imię Her­me­ne­gil­da i ob­cho­dzić swo­je imie­ni­ny 13 kwiet­nia w pią­tek albo też na­wet Ger­tru­da albo też Her­ta, pies je je­bał. Je­że­li jest nie­zła i masz ocho­tę ją wy­je­bać, jed­nym sło­wem, je­że­li to­bie się po­do­ba, póź­niej to na­wet może być Mo­ni­ka. Oczy­wi­ście, je­że­li jej tak na tym za­le­ży. Aha, a ta Da­ria mia­ła nie­złe cy­cu­sie, cu­dow­ny de­kolt po pro­stu. Naj­ogól­niej była to smut­na szmu­la za­ko­cha­na w swo­im chło­pa­ku, któ­re­go aku­rat nie było, ale jak był, to za­zwy­czaj ro­bił z nią co chciał i po go­dzi­nie zmy­wał się do in­nej dys­ko­te­ki wa­lić w krok inne pa­nien­ki. Zresz­tą, któ­re też na nie­go cze­ka­ły. Tak, tak, to był dla nie­go za­je­bi­sty układ. Je­że­li cho­dzi o Lu­cyn­kę, to fan­ta­stycz­nie tań­czy­ła i nie cho­dzi­ło tu o to jako sztu­kę lecz jako for­mę. Tań­cząc z nią mia­łem od­czu­cie, że jest wszę­dzie w moim cie­le. Po­tra­fi­ła tak umie­jęt­nie ocie­rać się swo­ją pupą o mój roz­po­rek, że rze­czy­wi­ście, czy to ta­kie waż­ne, czy Mo­ni­ka, czy Lu­cy­na, jak ku­tas mi stał jak głu­pi? Na ra­zie to tyle… Prze­mo coś po­wie­dział, usie­dli­śmy z ma-niu­ra­mi przy sto­li­ku. Za­czę­ła się jak zwy­kle gad­ka szmat­ka i póź­niej już się wszyst­ko roz­krę­ci­ło nor­mal­nym, a jak­że try­bem – na­szym try­bem. Po paru drin­kach z Prze­mem po­sta­no­wi­li­śmy – „skro­imy kwa­drat” naj­le­piej wy­je­bać ja­kąś ha­wi­rę lub sklep. Do czwart­ku bę­dzie­my mieć wszyst­ko ob­cy­ka­ne, tak, żeby nie było przy­pa­łu. Bar­dzo bra­ko­wa­ło nam tego i cie­szy­łem się, że znów za­czną się za­dy­my tak jak kie­dyś. Już oko­ło pierw­szej by­łem tak na­je­ba­ny, że nie wie­dzia­łem co ro­bię, wkur­wi­łem się na Ka­ro­li­nę i za­je­ba­łem jej w twarz. Za­czę­ła pła­kać, tak­że Prze­mo­wi chcia­łem wy­je­bać, ale w ostat­niej chwi­li się po­wstrzy­ma­łem. Po paru chwi­lach szar­pa­nia się z Prze­mem za­czą­łem my­śleć – co ja ro­bię? Co ja do kur­wy nę­dzy od­pier­da­lam? Na­gle oprzy­tom­nia­łem, zda­łem so­bie spra­wę, że po­stą­pi­łem jak ostat­ni kre­tyn. Sie­dzia­łem już cał­kiem spo­koj­ny obok Ka­ro­li­ny, za­czą­łem ją pro­sić, żeby mi prze­ba­czy­ła, że na­praw­dę nie wie­dzia­łem co ro­bię. Po­wie­dzia­ła, że cze­goś ta­kie­go nie spo­dzie­wa­ła się po mnie, jesz­cze raz taki nu­mer od­wa­lisz – to ko­niec z nami. Mó­wi­ła i na prze­mian pła­ka­ła i wy­cie­ra­ła oczy. Do­brze, już do­brze – po­wie­dzia­łem. By­łem na sie­bie i tak zły, nie z po­wo­du ca­łe­go, no, tego zaj­ścia, ale z tego po­wo­du, że nie wie­dzia­łem dla­cze­go mi tak od­bi­ło. Do koń­ca im­pre­zy pra­wie już nic nie pi­łem tyl­ko pa­li­łem, prak­tycz­nie je­den za dru­gim. Po „dys­ce” od­wieź­li­śmy tak­są Prze­ma z Mag­dą do domu. W tak­sie cały czas ga­da­łem jak to je­stem na­je­ba­ny, jaką mam fazę i nie dam rady sta­nąć na nogi. Prze­mo na dru­gi dzień mi opo­wia­dał, że Ka­ro­li­nie mó­wi­łem, że ko­cham ją, że chcę z nią być do koń­ca i tak da­lej. Po­wta­rza­łem jej bez prze­rwy, że ko­cham, że ma być ze mną już na za­wsze. Bę­dąc już w domu jesz­cze o wszyst­kim roz­my­śla­łem, wy­ką­pa­łem się i szyb­ko bar­dzo szyb­ko za­sną­łem. Czwar­tek. Umó­wi­łem się z Prze­mem na dzie­więt­na­stą – po­je­cha­łem po nie­go. Za­par­ko­wa­li­śmy na par­kin­gu nie­da­le­ko od bud­ki z Lot­to. W oczy rzu­cił się nam pla­kat z tę ich ku­mu­la­cją na so­bo­tę. Tro­chę to nas roz­ba­wi­ło, bo ku­mu­la­cja czy kul­mi­na­cja, to jak do­brze nam pój­dzie, też w so­bo­tę bę­dzie­my się nie­źle ba­wić. Wie­rzy­łem, że też bę­dzie­my mieć far­ta. Zro­bi­li­śmy ob­cin­kę, czy nikt się nie krę­ci i jest bez przy­pa­łu. Mie­li­śmy ob­cy­ka­ny sklep z elek­tro­ni­ką. Mo­men­ta­mi też mia­łem dziw­ne od­czu­cie, że mo­że­my tak­że wpaść, a to rów­na­ło się z tym, że będę mu­siał wró­cić do syfu i ko­niec z wol­no­ścią. No ale nic, wy­szli­śmy z auta jak na ha­sło. Zresz­tą co tam, przed­tem jesz­cze jeb­nę­li­śmy w no­cha dział­kę, żeby pu­ści­ły z nas ner­wy. Po pro­stu, żeby nie mieć cy­ko­ra i nie przej­mo­wać się ni­czym. Śmierć fra­je­rom, ży­cie lu­dziom i zło­dzie­jom.

Póź­niej wszyst­ko dzia­ło się już bły­ska­wicz­nie. Prze­mo wy­jął „mi­cha­ła”, jed­nym wal­nię­ciem wy­je­bał szy­bę, wsko­czy­li­śmy do środ­ka. Dużo, dużo póź­niej, po­my­śla­łem so­bie, jaki to był­by nie­fart, gdy­by­śmy tra­fi­li na tę wzmac­nia­ną szy­bę, któ­rej zresz­tą nie jest się w sta­nie wy­bić. Ale jest to jed­nak dziw­ne, że skle­py, któ­re są świe­żo otwar­te od nie­daw­na, to i alar­mów nie mają, a tym bar­dziej tych szyb. Nie­raz tak bywa, że wła­ści­ciel jak ma kre­dy­ty, to też so­bie ubez­pie­cza na nie­złą sum­kę, w ra­zie cze­go to i tak może so­bie od­bić z nad­wiąz­ką, ma alarm, ale szy­by do dupy. Cho­ciaż te­raz i ci co ubez­pie­cza­ją, no te fir­my już się też wy­cwa­ni­ły, wie­dzą co i jak, no i dla­cze­go. Tak, tak – za to wszyst­ko ka­su­ją i to nie­źle. Po chwi­li w ple­ca­ku mia­łem czte­ry cy­fro­we ka­me­ry, ale cac­ka, ta­kie ma­leń­kie, mój ko­leś też nie był gor­szy. W uszach tak na­praw­dę dzwo­ni­ła mi ci­sza. Dziw­ne, żad­ne­go alar­mu, nic kom­plet­nie. Ale ży­cie uczy, póź­niej się do­wie­dzia­łem dużo rze­czy na te­mat „kro­je­nia kwa­dra­tów” i tych alar­mów z tych ich tzw. ci­chym po­wia­do­mie­niem. Ja pier­do­lę, jacy my by­li­śmy na­iw­ni. Umó­wi­li­śmy się na tzw. krót­ki wpad, bie­rze­my co pod ręką – góra trzy mi­nu­ty i cho­du. Ale Prze­mo ubz­du­rał so­bie, że w ka­sie fi­skal­nej są na pew­no ja­kieś pie­nią­dze i zrzu­cił ją ze sto­łu. Jak opę­ta­ny klnąc i ko­piąc, my­ślał, że być może otwo­rzy mu się, czy też roz­wa­li ją do­szczęt­nie i wy­sy­pią mu się sze­ro­kim stru­mie­niem pie­nią­dze. Mó­wię do nie­go, kur­wa Prze­mo do chu­ja, wy­ry­wa­my stąd! Spier­da­laj­my, cza­su nie ma, jesz­cze nas zwi­ną. Wy­rwa­li­śmy co sił w gi­czach, by­łem strasz­nie spo­co­ny, sam nie wiem dla­cze­go. Parę me­trów dzie­li­ło nas od sa­mo­cho­du, kur­wa mać, je­ba­na suka-ra­dio­wóz wprost z re­flek­to­ra­mi na nas, niech to chuj strze­li, co za przy­pał. Nie, wte­dy już nie było mi do śmie­chu. Ja w jed­ną stro­nę, Prze­mo w dru­gą. Po kil­ku­na­stu me­trach sprin­tu, od­ru­cho­wo obej­rza­łem się, ja pier­do­lę, mają Prze­ma i wał­ku­ją go na gle­bie. Wi­dzia­łem to przez mo­ment, ale mu­sia­łem spier­da­lać co sił w no­gach. Jak naj­da­lej, jak naj­szyb­ciej, nie ma wyj­ścia, mu­sisz być za­wsze jak naj­da­lej od miej­sca gdzie ro­bi­łeś co­kol­wiek, co jest nie tak. Za­wsze. Jak naj­da­lej, spier­da­laj tak jak­by go­nił cie­bie wście­kły pit­t­bull z ko­le­gą am­sta­fem. Całe szczę­ście, że by­łem tro­chę przed tym na­spi­do­wa­ny, wte­dy moż­na spier­da­lać i to nie­źle. Bie­gnąc, na do­brą spra­wę też nie­źle spa­ni­ko­wa­łem, bo nie wie­dzia­łem co ro­bić, tu li­czą się ułam­ki chwil, nie ma cza­su na za­sta­na­wia­nie się i dłuż­sze roz­my­śla­nia, co i dla­cze­go, jak i w któ­rą stro­nę. Na pew­no wie­dzia­łem jed­no, spier­da­laj tak aby cię nie do­rwa­li, bo oprócz pa­ło­wa­nia, to i ko­niec będę miał za­pew­nio­ny. Gna­łem jak wa­riat, gdzieś w po­ło­wie dro­gi na ha­wi­rę, to zna­czy do domu, za­czą­łem iść. Pra­wie już do­cho­dzi­łem, skrę­ci­łem za róg, to sta­ło się tak szyb­ko, że na ja­kie­kol­wiek fil­mo­we re­ak­cje było już za póź­no. Do­sta­łem tak w fa­cja­tę, że zo­ba­czy­łem nie tyl­ko gwiaz­dy, ale całe nie­bo roz­ja­śnio­ne aż do bólu. Ka­za­li mi wsiąść do ra­dio­wo­zu. Za­py­ta­łem po chwi­li od­de­chu, o co cho­dzi? Je­den z po­li­cjan­tów od­po­wie­dział – jak ci wy­je­bię, to bę­dziesz wie­dział o co cho­dzi. W tym mo­men­cie mo­głem tyl­ko przy­pusz­czać, że Prze­mo mnie sprze­dał. Po­je­cha­łem z kur­wa­mi na ko­mi­sa­riat. Wsa­dzi­li mnie na celę, by­łem wkur­wio­ny jak chuj, gdy przy­cho­dzi­ła mi myśl, że Prze­mo mógł­by mnie sprze­dać. To nie do wia­ry, mój naj­lep­szy przy­ja­ciel od tylu lat mnie sprze­dał. Mia­łem ocho­tę za­je­bać jego i sie­bie, tak by­łem wkur­wio­ny. Dłu­żej nie mia­łem cza­su na roz­my­śla­nia, bo przy­szła po mnie ja­kaś kur­wa, ja­kiś sier­żant czy coś tam i za­pro­wa­dził mnie do naj­gor­sze­go szkie­ła w szkie-łow­ni świa­ta. Co za je­ba­na men­da z men­tow­ni, śmieć je­ba­ny. Za­czął mnie prze­słu­chi­wać, pro­to­ko­ło­wać, ro­bić róż­ne za­pi­ski. To do­pie­ro był po­czą­tek. Póź­niej przy­szedł dru­gi, krzy­czał, wy­ma­chi­wał, cho­dził do­oko­ła mnie. Do­sta­łem ni stąd ni zo­wąd strzał w pape, aż spa­dłem z fi­ko­ła. Póź­niej jesz­cze raz i jesz­cze raz. Jak tak już się śmieć roz­ocho­cił, to od­ru­cho­wo się za­sła­nia­łem, żeby tyl­ko nie obe­rwać. Pod­pusz­czał mnie, że­bym sprze­dał Prze­ma – mó­wił, że to on mnie wko­pał. Opo­wia­dał mi ta­kie rze­czy o któ­rych wie­dzia­łem tyl­ko ja i Prze­mo.

Wte­dy uświa­do­mi­łem so­bie, że ta kur­wa je­ba­na za­je­ba­ła mnie z piz­dy. Tego po nim bym się nig­dy nie spo­dzie­wał. Obie­ca­łem so­bie wte­dy, że go roz­kur­wię jak go tyl­ko spo­tkam je­ba­ne­go szma­cia­rza, no co za kur­wa je­ba­na, jak tak mógł zro­bić. Ale szkieł mnie pod­pusz­czał cały czas. Do­sko­na­le wie­dzia­łem o co mu je­bań­co­wi cho­dzi! No ja­sne, że nie zna­leź­li wszyst­kich fan­tów, bo swo­je scho­wa­łem po dro­dze przy sta­rych ga­ra­żach. Peł­no jest tam róż­nych za­ka­mar­ków, sto­sów ce­gieł, dziur, że sa­me­mu moż­na by­ło­by się zgu­bić. Dru­gi szkieł za­czął mnie prze­ko­ny­wać, uspo­ka­jać, no po­wiedz wresz­cie, daj so­bie spo­kój z tym two­im nie­po­trzeb­nym upo­rem, no mów, itd. Wie­dzia­łem o co mu bie­ga. Skąd? Z fil­mów! Je­den uda­je do­bre­go, za­ga­du­je, pro­si, mówi spo­koj­nie, dru­gi de­ner­wu­je, za­da­je w kół­ko te same py­ta­nia, pod­pusz­cza, krzy­czy, bije. Je­den uda­je do­bre­go dru­gi złe­go, aż ci się w mó­zgu po­je­bie, za­cznie ci się wszyst­ko plą­tać, po­my­lisz się raz i ko­niec. Bio­rą cie­bie wte­dy bra­cie na huki – krzy­czą, stra­szą, a ty się pu­cu­jesz do tego i mają cię jak na tacy. Tak to jest jak nie wiesz o co bie­ga, to ci za­gęsz­cza­ją te­mat niby nie­chcą­cy. Ale trze­ba pa­mię­tać, że trze­ba być twar­dym, ta­kie są re­gu­ły jak chcesz w te kloc­ki grać. Mu­sisz być twar­dy, iść w za­par­te, do ni­cze­go się nie przy­zna­wać! Kra­dłeś? Nie! Wi­dzia­łem, to by­łeś ty! Nie­praw­da, to nie ja – może ktos inny? Na pew­no ty – po­zna­ję cie­bie. Je­że­li to ja, to po­wi­nie­nem być tam zła­pa­ny, a nie by­łem. Ko­le­ga cie­bie wy­dał! Dziw­ne, bo ja nie mam ko­le­gów! Moż­na to cią­gnąć w nie­skoń­czo­ność, ale mogą się wkur­wić i wte­dy, wjeb mu­ro­wa­ny na bank, czy­li jak mó­wi­łem przed­tem – trze­ba być twar­dym i to na­praw­dę twar­dym! Mo­żesz do­stać wpier­dol pałą po pię­tach lub po ne­rach. Dla­cze­go aku­rat tak? Bo nie wi­dać póź­niej śla­dów, że do­sta­łeś nie­zły wy­cisk. Ale i tak naj­le­piej iść w za­par­te. Kra­dłeś? Nie! Ale zła­pa­li­śmy cie­bie za rękę! To nie moja ręka! Wy­przeć się wszyst­kie­go, bo tak czy in­a­czej zy­sku­jesz na cza­sie i mo­żesz wszyst­ko na spo­koj­nie póź­niej so­bie prze­my­śleć. To nie ja – nic nie wiem – nie pa­mię­tam. Moż­li­we, ale nie pa­mię­tam. Nie wiem – nie by­łem – nie wiem – nie znam ni­ko­go ta­kie­go. Jaki ad­res? Pierw­sze sły­szę, nie wiem, może na in­for­ma­cji ktoś bę­dzie wie­dział. W tym mo­men­cie mo­żesz się spo­dzie­wać, że do­sta­niesz strza­ła w pape. Naj czę­ściej tak bywa, no i tym ra­zem też tak było. Pod­nio­słem się już ko­lej­ny raz, kie­dy upa­dłem ra­zem z krze­słem. Szkieł nie­stru­dze­nie pró­bo­wał mnie prze­ko­ny­wać w dal­szym cią­gu, ro­biąc swo­je nie ro­bią­ce na mnie wra­że­nia ko­lej­ne wy­wo­dy. Chciał mnie prze­ku­pić swo­ją bez­sen­sow­ną gad­ką. Strze­lał na­wij­kę – ja się tyl­ko śmia­łem – chy­ba go po­je­ba­ło. Je­den z nich za­dzwo­nił po mo­je­go ojca in­for­mu­jąc go o wszyst­kim. Po prze­słu­cha­niu pod­pi­sa­łem te ich ze­zna­nia, do­kład­nie je czy­ta­jąc przed­tem, bo cza­sa­mi mogą coś do­pi­sać i wte­dy dupa zim­na. Pod­pi­sa­łeś? To masz ja­kieś pre­ten­sje? Zna­my te ich kan­ty, oj zna­my. Wszedł oj­ciec, był strasz­nie wku­rzo­ny, rzu­cił do mnie ja­kieś dwa może trzy zda­nia i wy­szedł. Póź­niej mia­łem kon­wój do Izby Dziec­ka, póź­niej mie­li mnie prze­wieźć do za­kła­du. Po­zna­łem kil­ku faj­nych ko­le­si na izbie, tro­chę po­ga­da­li­śmy, były też dwie dziew­czy­ny. Za­dzwo­ni­łem do Ka­ro­li­ny, opo­wie­dzia­łem jej wszyst­ko, nie chcia­ła w to uwie­rzyć. Do­sko­na­le wie­dzia­ła ja­ki­mi je­ste­śmy przy­ja­ciół­mi od lat. Po­ło­ży­łem się spać, ale nie mo­głem za­snąć, roz­my­śla­łem. Roz­my­śla­łem cały czas o tym co się wy­da­rzy­ło i jak tak to mo­gło się skoń­czyć. My­śla­łem o Prze­mo, nie mo­głem zro­zu­mieć, jak on mi to mógł zro­bić. Był dla mnie jak brat, był kimś dla mnie – kimś kogo moż­na na­śla­do­wać, ale stał się kur­wą i kon­fi­den­tem, wie­dzia­łem, że to się sta­ło przez Prze­ma. Mia­łem po­je­ba­ne sny, je­den z nich jesz­cze za­pa­mię­ta­łem. Po­sze­dłem do dys­ko­te­ki, aby po­szu­kać go i się ze­mścić, szu­ka­łem i nie mo­głem zna­leźć. Nie ba­wi­łem się tak jak za­wsze, by­łem przy­gnę­bio­ny. Do­oko­ła wszy­scy się ba­wi­li i śmia­li, po­ka­zu­jąc mnie pal­ca­mi i ki­wa­jąc gło­wa­mi. Tak jak­by chcie­li po­wie­dzieć – pa­trz­cie to ten fra­jer, któ­ry my­ślał na­iw­nie, że ist­nie­je przy­jaźń. Pa­trzy­łem i my­śla­łem, co wy mo­że­cie wie­dzieć, stra­ci­łem naj­lep­sze­go ko­le­sia. Całą noc sie­dzia­łem i pi­łem nie mo­gąc wy­rzu­cić tej my­śli z gło­wy. Wte­dy zo­ba­czy­łem jak zbli­ża się do mnie Prze­mo, ale ja­koś nie może do mnie dojść. Wte­dy wszy­scy pa­trzą w na­szym kie­run­ku i strasz­nie za­czy­na­ją się śmiać i krzy­czeć jak na ja­kimś me­czu pił­ki noż­nej. Nie wy­trzy­ma­łem wte­dy i ze­rwa­łem się bie­gnąc w jego kie­run­ku, wi­dząc te wszyst­kie dziw­nie wy­krzy­wio­ne twa­rze, te dziw­ne gry­ma­sy i wy­szcze­rzo­ne zęby. Bie­gnę i czu­ję, że spa­dam w ot­chłań, ciem­ną i bez dna i tyl­ko sły­szę ten śmiech. Obu­dzi­łem się strasz­nie zla­ny po­tem, uff to tyl­ko sen, po­my­śla­łem. Do rana już nie mo­głem za­snąć. Na izbie sie­dzia­łem aż pięć dni i jesz­cze dwa do­dat­ko­we prze­słu­cha­nia, oczy­wi­ście, Po­li­cja mnie za­bie­ra­ła i od­wo­zi­ła. Pięć dni w ocze­ki­wa­niu na kon­wój. Gdzieś, oko­ło ósmej, po śnia­da­niu mia­łem kon­wój do za­kła­du. Na po­cząt­ku by­łem jesz­cze tak ja­koś dziw­nie tym oszo­ło­mio­ny, jak­by to mnie nie do­ty­czy­ło. Nie chcia­łem do­pu­ścić my­śli, że to już ko­niec, że znów się za­cznie „od­ra­bia­nie za­dań do­mo­wych”. Jed­nak to była praw­da, któ­ra była moją naj­więk­szą po­raż­ką w moim do­tych­cza­so­wym ży­ciu. Na po­wi­ta­nie w za­kła­dzie do­sta­łem wpier­dol gumą za to, że nie wró­ci­łem nor­mal­nie tyl­ko mnie przy­wieź­li po od­pier­do­lo­nych nu­me­rach, mnie to na do­brą spra­wę pier­do­li­ło, to był chuj, mógł­bym taki wpier­dal do­sta­wać co­dzien­nie. Wo­lał­bym, żeby nie­praw­dą było to, że Prze­mo to ka­puś. Ro­dzi­na prze­sta­ła kon­tak­to­wać się ze mną. Zero te­le­fo­nów, zero li­stów czy cze­go­kol­wiek. W pew­nym sen­sie było to do prze­wi­dze­nia i mu­sia­łem się z tym po­go­dzić, za­po­wie­dzie­li, że na świę­ta nie we­zmą mnie i nie mam co na to li­czyć. Nie li­czy­łem na to, bo i tak by mnie z za­kła­du nie pu­ści­li, a poza tym sę­dzi­na też nie jest w cie­mię bita. Wąt­pię, żeby wy­ra­zi­ła na wy­jazd zgo­dę. Ra­czej to było po­su­nię­cie mo­ich sta­rych, jaką to niby te­raz mam karę, że oni o tym de­cy­du­ją, wy­sła­łem list, żeby mi wy­ba­czy­li te spra­wy, ale nie otrzy­ma­łem od­po­wie­dzi. Jed­nak sio­stra na­pi­sa­ła do mnie, że wszyst­ko bę­dzie do­brze i mam się trzy­mać.

Czas do świąt Bo­że­go Na­ro­dze­nia bar­dzo mi się dłu­żył, do­sko­na­le wie­dzia­łem, że je spę­dzę w za­kła­dzie. Nie ro­bi­łem so­bie na­dziei, aż tak głu­pi nie by­łem. Przy­szedł czas wy­jaz­dów in­nych wy­cho­wan­ków, wte­dy do­pie­ro się robi ku­rew­sko przy­kro, nie­wy­obra­żal­nie przy­kro. Wy­jeż­dża­ją, a ty kur­wa za­je­ba­na mać, zo­sta­jesz jak ja­kiś je­ba­ny pier­do­lo­ny fi­lut i na to wszyst­ko tyl­ko pa­trzysz za­ci­ska­jąc zęby. Trze­ba być twar­dym, wiem, już o tym mó­wi­łem – mu­sisz być twar­dy, nie masz wyj­ścia. Za­czę­ło mi od­pier­da­lać, źle się za­cho­wy­wa­łem, po pro­stu wszyst­ko mia­łem w chu­ju. Świę­ta Bo­że­go Na­ro­dze­nia i Syl­we­ster ja­koś zle­cia­ły. Za­czę­li wra­cać ko­le­dzy z prze­pu­stek. Znów było za­je­bi­ście, każ­dy coś no­we­go opo­wia­dał. Dwóm ziom­kom z ko­mar­ki opo­wie­dzia­łem swo­ją hi­sto­rię, stwier­dzi­li, że z Prze­ma to nie­zły fra­jer i kur­wa sko­ro sprze­dał naj­lep­sze­go ko­le­gę. Stra­ci­łem przez nie­go tyle rze­czy. Za­czę­ła się na­uka. Za­czą­łem się za­sta­na­wiać, czy nie le­piej dać so­bie spo­kój cho­ciaż na ra­zie z od­pier­da­la­niem nu­me­rów, czy nie przy­cza­ić się cho­ciaż na tro­chę? Po­sta­no­wi­łem do­brze się uczyć, żeby ro­dzi­na mi wy­ba­czy­ła. Być może za­czął­bym wszyst­ko na nowo? Po dwóch mie­sią­cach na­pi­sa­łem do mamy i wy­sła­łem spis mo­ich ocen po­świad­czo­nych przez szko­łę. Po kil­ku dniach otrzy­ma­łem od­po­wiedź, od­pi­sa­ła, że bar­dzo się z tego cie­szy, z ocen i do­bre­go za­cho­wa­nia, ma na­dzie­ję, że nie spra­wię jej już wię­cej za­wo­du. Obie­ca­ła wziąć mnie na Świę­ta Wiel­ka­noc­ne. Bar­dzo się wte­dy ucie­szy­łem, nie mo­głem do­cze­kać się chwi­li, kie­dy po­ja­dę do domu. Chcia­łem po­ga­dać jak naj­szyb­ciej z moją dziew­czy­ną. Do­sta­łem od niej list, gdzie mi wy­tłu­ma­czy­ła, że Prze­mo mu­siał tak zro­bić, na­pi­sa­ła, że strasz­nie go stłu­kli i nie wy­trzy­mał. Pro­si­ła aby mu wy­ba­czyć, bo praw­dzi­wa przy­jaźń, to też musi ta­kie rze­czy prze­trwać jako swo­istą pró­bę. Po­cząt­ko­wo chcia­łem o Prze­mo za­po­mnieć, ale nie mogę i jak po­ja­dę do domu, to spró­bu­ję się z nim spo­tkać i po­roz­ma­wiać. Być może bę­dzie­my mo­gli znów być przy­ja­ciół­mi i bę­dzie tak jak kie­dyś. Każ­dy z nas po­peł­nia w ży­ciu błę­dy i nie wszyst­ko jest tak na­praw­dę za­leż­ne od nas. Ale bę­dzie mu­siał mi obie­cać, że już nig­dy nie zro­bi mi ta­kie­go świń­stwa. Chy­ba to jest naj­gor­sza rzecz stra­cić przy­ja­cie­la. Sie­dzę w za­kła­dzie i od­li­czam dni do wa­ka­cji. Nie chciał­bym już nic złe­go ro­bić. Nie wiem, spró­bu­ję, ale czy to się mi uda? Kie­dy o tym tak my­śla­łem, nie wie­dzia­łem jesz­cze jak bar­dzo się mylę, jak trud­ne jest to, co dla in­nych jest cał­kiem ła­twe. W mię­dzy­cza­sie do­wie­dzia­łem się, że Ka­ro­li­na dała ja­kie­muś ko­le­sio­wi dupy w skła­dzie przy tar­ta­ku, gdzie ją sam tam py­ka­łem, zna­łem ko­le­sia, jest przy­pa­ko­wa­ny i ma kasę, przy­ją­łem to o dzi­wo spo­koj­nie, chy­ba mi na niej nie za­le­ża­ło. Nie zmie­nia to fak­tu, że to była zwy­kła zdzi­ra, zwy­kła szma­ta. Je­bał ją pies, je­ba­ła cała wieś. Prze­pust­ki na świę­ta nie do­sta­łem. Wy­je­cha­łem do­pie­ro na wa­ka­cje, do­brze pod ko­niec czerw­ca.