Najgorsze dopiero nadejdzie - ebook

Miałem krew na rękach, chociaż nigdy nikogo nie zabiłem.

Otarłem pot z czoła. Po chwili usłyszałem swój świszczący, krótki oddech, który mieszał się z charczeniem i pojękiwaniami nagiego człowieka leżącego u moich stóp. Wciąż próbował stąd uciec, ale brakowało mu siły, by przesunąć się choćby o centymetr. Podłogę i dwie ściany tworzące narożnik tej niewielkiej piwnicy wyłożono grubą, czarną folią. Szeleściła pod każdym moim krokiem i jego spazmatycznym ruchem.

Miałem krew na rękach.

Tak to bywa, kiedy grunt rozstępuje się pod nogami i widzisz, jak wszystko, co do tej pory miałeś, znika w nicości. Przebiegam myślą moje życie i widzę w nim wyraźnie jak znaki ostrzegawcze wszystkie te rozwidlenia dróg, na których poszedłem w złą stronę. Czasami przez przypadek, czasami świadomie. Ale kiedy myślę o niej…

Nie… Po prostu nie mogę…

Czuję, jak zaciska się gardło, łzy napływają do oczu. Jeśli myślicie, że się użalam, jesteście w błędzie. Po prostu podliczam straty i zastanawiam się, ile ciosów musiałbym zadać, by wyrównać wszystkie rachunki.

Nie zostało mu wiele czasu. Z ust na pomarszczoną folię sączyła się krew. Zbierała się w nieregularną plamę mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie leżały dwa ukruszone zęby, i niewiele dalej od podłużnej kałuży moczu, której kształt nadawały zagięcia materiału. Czerwonych śladów było więcej. Kropki, rozpryski, smugi, wszystkie połyskiwały w świetle jedynej lampy zawieszonej pod sufitem.

Wcześniej, kiedy mógł jeszcze mówić, błagał o litość, płakał i przepraszał. Bredził coś o złej drodze, błędach młodości i późniejszym nawróceniu. Wreszcie, kiedy argumenty odbijały się ode mnie jak od ściany, zaoferował pieniądze. Dużo pieniędzy. A to tylko bardziej mnie rozwścieczyło.

Smród moczu unosił się i mieszał z metalicznym zapachem krwi, wypełniał ponurą piwnicę.

– Wystarczy – usłyszałem spokojny głos zza swoich pleców.

Mój oddech jeszcze świszczał, a klatka piersiowa unosiła się szybko. Podniosłem ręce na znak, że skończyłem, i niespiesznie odwróciłem się do Aliena. Do tej pory w milczeniu przypatrywał się jatce dokonywanej w piwnicy domu stojącego na uboczu, daleko od przedmieść Torunia.

Nie wystarczy, pomyślałem, chociaż faktycznie nie miałem już ochoty dobijać leżącego. Nie wystarczy, bo zła, które ten facet wyrządził, w żaden sposób nie da się wymazać i zaszpachlować dobrem. Możesz udawać, że wygładziłeś ścianę, ale rysa zawsze w niej będzie. Ze mną było tak samo. Nosiłem w sobie rysę, której nic nie mogło wypełnić. Mimo to pokiwałem głową na znak, że się zgadzam, i odszedłem w stronę drzwi. Dopiero kiedy złapałem klamkę, dostrzegłem zdartą do żywego skórę na kostkach obu dłoni. Zerknąłem na buty i układające się na nich wyraźne smugi bordowej mazi. Podążyłem wzrokiem po śladach na foli do posiniaczonego ciała, opuchniętej twarzy. Widziałem jego cierpienie, ale nie miałem za grosz współczucia.

– No idź już – usłyszałem. – Resztą zajmę się sam.

Spojrzałem na Aliena. W blasku lampy, która wisiała tuż nad jego głową, wyglądał jak upiór. Oczy tonęły w cieniu szerokiego czoła, skóra miała nierzeczywisty żółty kolor, a wytatuowany na szyi ogon kosmicznego stwora z filmu Ridleya Scotta jakby ciaśniej się na niej zaciskał. Sięgnął po brązową butlę, na której drukowanymi literami napisano „KWAS”. Z powrotem przeniosłem wzrok na leżącego mężczyznę. Może mi się tylko zdawało, że podniósł opuchniętą powiekę i spojrzał w moją stronę, a jego usta ułożyły się w sylaby, których nie był w stanie wypowiedzieć.

– Bła-gam…

Tak to odczytałem i nawet poczułem ulgę. Nie, nie jestem zwyrodnialcem. Każdy z was po tym, co przeżyłem, zrobiłby dokładnie to samo, ale tylko niewielu ma odwagę się do tego przyznać.

Nacisnąłem klamkę i uchyliłem drzwi w chwili, gdy dotarł do mnie dźwięk odkręcanego korka.

Wyobrażam sobie, że wychodzę z piwnicy, idę wolno schodami w górę, w stronę światła wpadającego przez uchylone drzwi. Kiedy znajduję się przed nimi, słyszę potworny wrzask, taki prosto z trzewi, a potem jęk. W filmach – na pewno to znacie – w tej scenie kamera unosi się w górę, a echo krzyku, którego przecież nikt nie usłyszy, niesie się po spokojnej okolicy. Bo świata nie obchodzi ta jedna ludzka tragedia.

Kiedy wychodzę na zewnątrz, jest noc, a listopadowy wiatr owiewa mi twarz i poranione dłonie. Patrzę na czarne chmury, które przewalają się nisko nad moją głową, i wiem, że do świtu jeszcze kilka godzin. Każdemu mojemu oddechowi towarzyszy kłąb gęstej pary. Na podwórzu panuje cisza, a może tylko ja nie słyszę szumu pobliskiego lasu, chociaż widzę kołyszące się korony brzóz i sosen.

Uruchamiam samochód, wrzucam bieg i zwalniam sprzęgło. Dopiero teraz wyławiam z otoczenia pierwsze dźwięki. Opony szurają na zmarzniętej, gruntowej drodze. Szeleści moja kurtka, kiedy kręcę kierownicą i mijam bramę. Głośno pociągam nosem.

Niespiesznym tempem dojeżdżam do szosy, wrzucam kierunkowskaz, który tyka miarowo. Przepuszczam dwa samochody, a następnie włączam się do ruchu. Silnik wchodzi na wyższe obroty. Po chwili znacznie przekraczam dozwoloną prędkość.

Świat wraca do normalności, ale ja jestem gdzieś daleko stąd.

Wiem, że nie ucieknę od tego. Jest przecież coś, co sprawia, że nic już nie będzie takie jak dawniej. Jedna myśl, która wwierca się we mnie i ciąży, jakbym połknął kamień. Jedno pytanie, na które nie znam odpowiedzi.

Czy jej krzyku też nikt nie słyszał?1

Skrzypienie zawiasów powinno być dla mnie przestrogą.

Mimo to przekroczyłem próg. Rzuciłem nawet coś na powitanie, a ona ledwie skinęła głową, wpatrując się w ekran laptopa. Pomalowane na niebiesko paznokcie energicznie stukały w klawiaturę.

Wcześniej zobaczyłem swoje odbicie w szklanych drzwiach prowadzących do gabinetu naczelnej i związałem frotką długie włosy. Wygładziłem wymięty T-shirt, wytarłem czubki trampek o nogawki czarnych bojówek. Nie świeciły jak lakierki, ale wyglądały ciut lepiej.

W kieszeni zabrzęczała komórka. Sięgnąłem po nią, ale nie odczytałem SMS-a, bo Majka właśnie skończyła pisać i wbiła we mnie chłodny wzrok.

– Nie spodoba ci się to, co usłyszysz. – Jej głos też miał ujemną temperaturę. Przydałby się polar. – Ale może najpierw byś się, kuźwa, wytłumaczył, co?

Usiadłem w wąskim fotelu ustawionym naprzeciwko jej biurka, na którym sterczał stos równo ułożonych gazet i leżał otwarty notes. Obok komputera stał firmowy kalendarzyk z pobazgranymi kartkami, a przed nim trzy aniołki – a jakże, dupami w moją stronę. Żebym nie zapomniał, jak bardzo właśnie byłem w dupie.

Przez chwilę milczeliśmy. W ręku obracałem telefon. Unikałem jej wzroku. Zerknąłem przez okno na ukryty w cieniu toruński Rynek Nowomiejski. Psa z kulawą nogą. Nawet październikowe słońce, które świeciło od rana, nie chciało tu zaglądać.

Potarłem oczy.

Do Torunia wróciłem dopiero nad ranem po długiej podróży z Berlina. Zasnąłem natychmiast, a kiedy zadzwonił budzik, bezwiednie wyłączyłem alarm. Zerwałem się kilka godzin później z pulsującym bólem głowy i piaskiem, którego nie dało się usunąć spod opadających ze zmęczenia powiek. Walczyłem z każdym mięśniem, żeby wstać, ubrać się i przyjść do roboty. Nie było łatwo i nie chodziło tylko o fizyczne zmęczenie. Po prostu po tym, co stało się w Berlinie, opuściły mnie wszystkie siły. Nie byłem wybrańcem losu. Od trzech lat budziłem się w pustym domu, w którym jedynie zawieszone na ścianach zdjęcia fauny i flory niedostępnych zakamarków świata boleśnie przypominały mi o tym, że kiedyś miałem cudowną żonę. To ona zrobiła te zdjęcia. Byłem z nią szczęśliwy. Teraz czułem się jak żywy trup.

– No, co jest? Nie masz mi nic do powiedzenia? – Naczelna odsunęła się od biurka i założyła nogę na nogę.

Ucisnąłem skronie, bo ból głowy narastał i stawał się nie do zniesienia. Obraz się rozmywał.

– No, ejże! – ponagliła.

Maja Dymowska. Nazywaliśmy ją Majką Dymajką. Świńska blondyna o prostych włosach z grzywką ściętą równo nad brwiami, bywała bezwzględna i zasadnicza jak Terminator. Wyzywająco ubrana, ryzykownie testowała granice wytrzymałości tkanin, które ciasno opinały jej wielki biust i brzuch. Z dumą prezentowała każdy znajdujący się tam wałek. Wraz z nadmiarem kilogramów pojawił się nadmiar libido, o którym w redakcji i na mieście krążyły legendy. A pięćdziesięciojednoletnie ciało Majki wciąż cieszyło się w VIP-owskich sferach niemal hurtowym wzięciem.

– Jeśli masz zamiar milczeć, to lepiej wyjdź. – Wskazała na przeszklone drzwi z niebieskim napisem „Redaktorka Naczelna”. Redaktorka, litości!

– Łeb mnie boli, daj jakąś tabletkę – poprosiłem.

Sięgnęła do torebki i wycisnęła z opakowania podłużną pastylkę. Popiłem jej zimną herbatą. Naczelna skrzywiła się i odstawiła kubek na skraj biurka.

Ukradkiem zerknąłem na ekran telefonu.

„Masz 1 nową wiadomość”.

Świat za tymi drzwiami kusił nie mniej niż ta zapowiedź, która równie dobrze mogła być informacją z banku albo zakichaną reklamą. Ale w porównaniu do tej sytuacji wszystko wydawało się wielką przygodą, jakby na korytarzu czekał na mnie Indiana Jones.

Z rezygnacją schowałem komórkę.

– To był ostatni raz – powiedziałem głosem wypranym z emocji. Nie przekonałem nawet samego siebie. Jej oczywiście też nie, bo prychnęła i zaniosła się sztucznym śmiechem, od którego zapulsowało mi w skroniach.

– Oj, Mareczku. Mareczku… – Pogroziła palcem. – Zawsze to mówisz. I zawsze dajesz ciała.

Nienawidzę, gdy tak się do mnie zwraca, ale jeśli tylko jej o tym powiem, wykorzysta to przy każdej okazji. I będzie uważała za dobry żart. Zabiję ją kiedyś, to pewne, a potem wypatroszę i powieszę, jak Hannibal Lecter tego gliniarza z Florencji.

Przestała się uśmiechać, wstała i poprawiła białą jak śnieg koszulę. Przeszła przed biurko i przysiadła półdupkiem na jego rogu. Producent powinien otrzymać nagrodę, coś w rodzaju „Solidny mebel 2013 roku”. Już słyszałem te owacje.

Jej okryte czarną spódniczką masywne uda znajdowały się tuż naprzeciwko moich kolan. Na nogach miała wysokie czarne szpilki. Że też one to wytrzymywały. Ze stali były, czy jak?

Jej brwi zbiegły się ze sobą. Oddzielała je tylko wąska linia pionowych zmarszczek nad nosem. Gdyby w tym pomieszczeniu znajdowały się głośniki, pewnie usłyszałbym nawoływanie do ewakuacji. Erupcja wulkanu zbliżała się nieuchronnie. Wolałbym, żeby tabletka zaczęła już działać.

– Kuźwa! Gazeta jest w proszku, robią ją studenci w przerwie między wykładami a kserowaniem książek. Strony śmierdzą amatorszczyzną i popłuczynami! – ryknął Wezuwiusz. – A ty, zamiast wrócić tu następnego dnia po urlopie, wysyłasz mi informację, że masz mnie w dupie!

– Że wrócę później – sprostowałem.

– Właśnie! Czyli że masz mnie i naszą gazetę w dupie! – warknęła przez zaciśnięte zęby. – Zresztą nie pierwszy raz odstawiasz taki numer.

Gdybyśmy kręcili film, w tej scenie zapadałbym się w fotelu.

– Majka, powiedziałem, że to się więcej nie powtórzy.

– Masz rację. To się więcej nie powtórzy, kuźwa! – Z powrotem usiadła za biurkiem.

W głowie zabrzmiał mi sygnał ostrzegawczy.

– Co masz na myśli? – spytałem.

– Bierz się do roboty. – Postukała palcem w złoty zegarek na pulchnym nadgarstku. – Nie wiem, czy zauważyłeś, ale minęły dwie godziny od kolegium.

– Przestań pieprzyć, mów, o co chodzi. – W głowie nadal trwało bombardowanie. Przymknąłem oczy.

Naczelna dmuchnęła w grzywkę, a potem zaczęła skubać niebieskie paznokcie, przyglądając się im z niezwykłą uwagą.

– Żarty się skończyły. Zabawa w szkolną gazetkę też – stwierdziła sucho. – Będą zwolnienia.

O kuźwa, przedrzeźniłem ją w myślach. Poczułem się pewniej, ale i tak cały ten majdan miałem gdzieś. Co mnie to obchodzi, psiakrew! Mam ważniejsze sprawy na głowie.

– Zwolnieniami straszą nas od zawsze. Nie wiem, czy nie powinniśmy walnąć o tym tekstu na pierwszą stronę. Kogo chcą zwolnić, skoro tu już prawie nikogo nie ma? Przecież to się kwalifikuje pod mobbing. – Zdobyłem się nawet na uśmiech. Doprawdy ułańska fantazja.

– Mobbing-srobbing. – Zmarszczyła nos. – Nie widziałeś jeszcze wrześniowych wyników sprzedaży. Lato było fatalne, ale prezes dał się przekonać, że to martwy okres i że wrócimy do gry właśnie we wrześniu, z odświeżonym layoutem i eventami. Bla, bla, bla. Nawet zwiększył nam budżet na promocję. Ale już wtedy się nie pitolił i ostrzegał.

– No dobrze, ale przecież Janka przeszła do „Nowości” i tej dziury jakoś nie załataliśmy, więc tu też ma oszczędności. Poza tym Agnieszka Mejer sprzedaje już reklamy dla Agencji Gra. To kolejny etat mniej.

– Mareczku, na jakim ty, kuźwa, świecie żyjesz? – Z niedowierzaniem pokręciła głową, nie przestając zajmować się paznokciami, które – dopiero teraz to zauważyłem – współgrały kolorystycznie z kamyczkami powieszonymi na szyi i podobnymi kolczykami. – Przecież ta foczka zawinęła się razem ze swoimi reklamodawcami. Więc zamiast oszczędności mamy megadziurę w przychodach ze sprzedaży reklam. Ten dział zresztą też przeżyje tsunami.

– No, a ta młoda…

Machnęła ręką.

– Ta młoda z trudem zbiera ogłoszenia drobne i reklamy wielkości pocztowego znaczka od handlarzy z Szerokiej, którzy i tak ledwie zipią. Na marginesie, czytelnikom powinniśmy dorzucać gratis lupę. A my potrzebujemy potężnego zastrzyku. Najsilniejszych, kuźwa, sterydów. – Trzasnęła otwartą dłonią w blat.

Kolejna bomba wybuchła w mojej głowie.

Sterydy to ona musiała żreć garściami w podstawówce.

– No to już nie wiem… – Wzruszyłem ramionami i zamknąłem oczy. Pod powiekami przesuwały mi się obrazy z Berlina. Zielona stacja przewieszona nad skrzyżowaniem, tłumy ludzi wysiadających na peronie, smutny wzrok Marleny Dietrich, która spoglądała na mnie z malowidła na wielkim filarze, a potem oczy tej kobiety, która wyszła z pociągu. Jej zaskoczenie przeradzające się w niepewność, a potem strach. Boże, wszystko na nic! Jak długo będę przeżywał takie rozczarowania? Chciałem wrócić do łóżka i już nigdy się nie obudzić. Zrugałem się w myślach za to, że przylazłem do roboty i musiałem wysłuchiwać jęków tej pindy.

– Ale prezes wie – zawiesiła głos.

Zmieniłem pozycję.

Ding! Dong! Dopiero teraz zrozumiałem, do czego zmierza. Zrobiło mi się duszno, na czole pojawiły się pierwsze krople potu.

– Przykro mi – dodała po chwili.

– Chyba nie chcesz powiedzieć, że… – jęknąłem.

– Chcę powiedzieć, że długo broniłam twojej kształtnej dupy. – Znowu dmuchnęła w grzywkę, a jej wzrok zjechał w okolice mojego rozporka.

Serce zabiło mi mocniej.

– Nic na to nie poradzę. – Majka wyjęła z szuflady jakieś wydruki. – Przepracujesz z nami październik i część listopada, potem weźmiesz zaległy urlop.

Słuchałem tego, co mówiła, ale miałem wrażenie, jakby zwracała się do kogoś innego. Kogoś, kto był w tym pokoju, ale ze strachu schował się w szafie lub pod biurkiem. Nawet nie wiem, czy się za nim nie rozejrzałem, bo przecież ta sprawa nie mogła dotyczyć mnie. Dłonie zrobiły się wilgotne, wytarłem je w bojówki.

– Na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że jeszcze dwie osoby stracą etaty – odarła mnie ze złudzeń. – A jeśli nie zwiniemy sztandarów do końca roku, to od stycznia będziesz mógł z nami współpracować. Założysz firmę, będziesz wystawiał nam faktury – przerwała, podając mi wydruki i długopis. – Tylko tyle mogę dla ciebie zrobić.

Uśmiechnęła się. Cieszyła się albo z tego, że wreszcie pozbyła się mnie z redakcji, albo że jest tak wspaniałomyślna, bo nie da mi zdechnąć z głodu.

– Podpisz – ponagliła.

Spojrzałem na dokumenty.

– Co to jest?

– Najlepsza opcja. Rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. Dzięki temu nie będziesz miał żadnych kwasów w papierach.

Zrobiło mi się słabo.

Marek Bener – zobaczyłem swoje imię i nazwisko wydrukowane w miejscu, w którym miałem postawić parafkę. Powinienem podrzeć te papiery w cholerę, rzucić skrawki na jej biurko i iść prosto do lekarza po zwolnienie. A zaraz potem do prawnika. W takiej sytuacji każdy normalny człowiek próbuje się ratować. Powinienem stąd spieprzać.

– Urząd Pracy daje kasę na założenie działalności. Mógłbyś złożyć tam papiery, dostaniesz trochę szmalu na komputer i…

Nie słuchałem jej. Walczyłem ze sobą. Lont skrzył się, iskry gnały w kierunku dynamitu. Lata pracy dla tego szmatławca, piątek, świątek i niedziela, dyżury weekendowe, zero życia osobistego. Wielu informatorów, którzy mi ufali i dzięki którym zapełniałem czołówki, podnosząc sprzedaż i jednocześnie ciśnienie urzędnikom, politykom i ich przydupasom. Wszystko to przestaje się liczyć, kiedy liczą się pieniądze. Szlag! A ja ich tak potrzebowałem! Poszukiwania sporo mnie kosztowały, wydawałem na nie prawie każdą zarobioną złotówkę. Zamiast remontować stary dom po dziadku albo wymienić samochód, odkładałem kasę na chwile takie jak ta sprzed kilku dni. Bo w tej kwestii żadnego sygnału nie mogłem bagatelizować.

Sięgnąłem po kartki i przedarłem je szybko, żeby ukryć drżenie rąk. A potem spojrzałem na Majkę. Nie zrobiło to na niej wrażenia, domyśliła się mojej reakcji. Zgarnęła skrawki i wyrzuciła do kosza.

Podszedłem do drzwi.

– Okej, jeśli chcesz sam złożyć wypowiedzenie, masz czas do jutra – oznajmiła, a ja szarpnąłem klamkę.

– Do jutra – powtórzyłem i wtedy stało się coś, czego mogłem się spodziewać.

– Marek? – Wyczułem nutę troski, jakby odezwała się do mnie inna osoba. Widocznie to był ten moment, w którym skarconego pieska można łaskawie podrapać za uchem. – A co z Agatą?

Zatrzymałem się w progu, zadrżała mi żuchwa. Musiałem zacisnąć zęby.

– Czy te informacje z Berlina, no wiesz, te nagrania z monitoringu na stacji…

Odwróciłem się do niej, ale nie wytrzymała mojego spojrzenia.

– Fałszywy alarm! – uciąłem i trzasnąłem drzwiami z nadzieją, że wyskoczy z tych czarnych szpilek.

Redakcja „Gazety Miejskiej” mieściła się na pierwszym piętrze w niepozornej kamienicy przy Rynku Nowomiejskim, tuż u początku Browarnej. Pod nami był zakład fryzjerski i pracownia zegarmistrza, który zasłynął walką ze strażnikami miejskimi, policją i tutejszym sądem o parkowanie samochodu. Stawiał go przy przejściu dla pieszych w pobliżu dworca PKS. Na drzwiach do zakładu powiesił plakat z Układu zamkniętego z wizerunkiem Janusza Gajosa, a do internetu wrzucił kilkuminutowy filmik z monitoringu, na którym widać jak na dłoni wykroczenia innych kierowców. Ale policjanci podeszli tylko do niego. I tylko jego poczęstowali mandatem. Wcześniej, jak twierdził, zakładali na jego samochód blokady, ale w końcu, chcąc dobrać mu się do tyłka, zasadzili się po przeciwnej stronie ulicy na parkingu przy stacji paliw i supermarkecie. Zegarmistrz wiedział o tym, bo informację sprzedał mu kolega ze Straży Miejskiej, a mimo to zaparkował tam gdzie zawsze. Sprawa zakończyła się wyrokiem nakazowym. Pisałem o tym ponad rok temu.

Teraz miałem wrażenie, że ktoś powinien opisać niesprawiedliwość tego świata w stosunku do mnie.

Wybrałem numer i przyłożyłem telefon do ucha. Stałem przed witryną zegarmistrza i cały czas wpatrywałem się w oczy Gajosa ukryte za szkłami okularów i jego rozpiętą pod szyją koszulę. Kiedy Rak odebrał, rzuciłem tylko hasło „Na schodach” i rozłączyłem się. Przemaszerowałem do pobliskiego warzywniaka po cztery piwa i zawróciłem w stronę teatru. W pobliżu Baja Pomorskiego znajdowały się betonowe schody prowadzące w dół do Stawu Komtura, gdzie urządzono boiska i zewnętrzną siłownię. Mimo słońca ranek był chłodny, a średniowieczne, grube mury chroniły przed wiatrem. Przysiadłem na zimnym stopniu i otworzyłem browara, oblewając się gęstą pianą. Wytarłem ręce w spodnie. Byłem w połowie, gdy pojawił się Rak. Wyciągnąłem w jego stronę butelkę, ale nie drgnął. Wzruszyłem tylko ramionami i pociągnąłem kolejny łyk.

– Poleciałeś? – spytał.

Pokiwałem tylko głową i raz jeszcze podałem mu piwo.

– No dobra, ale tylko jedno, bo mam dziś sporo jeżdżenia. – Zdjął kapsel i przetarł dłonią szyjkę. – Mnie też spuściła na drzewo. Zakładam firmę, od grudnia mam być na kontrakcie.

Wypił kilka łyków i skrzywił się.

– Będzie dobrze – rzucił.

Nie wiem, czy pocieszał siebie czy mnie.

Nie chciało mi się gadać. Z Radosławem Rakiem, fotoreporterem „Miejskiej”, znałem się od kilku dobrych lat, był sporo młodszy ode mnie, ale na szczęście rozumieliśmy się bez słów. Usiadł obok, stuknęliśmy się butelkami i bez słowa piliśmy. Czas leciał. Z każdym kolejnym łykiem czułem, że powoli przetrawiam koktajl gniewu, żalu i frustracji. Pieprzę Majkę i całą resztę. Coś się wymyśli.

Nagle Radek uśmiechnął się i podniósł rękę na powitanie.

– Hej! – krzyknął.

Spojrzałem w stronę, w którą patrzył. Na dole stała blondynka w pikowanej kurtce. Nawet nie dojrzałem, czy ładna. W każdym razie z daleka całkiem, całkiem. Zaczęła wspinać się po schodach.

– Twoja? – zagadnąłem po cichu.

Rak odwrócił się do mnie i wyszczerzył zęby.

– Myśl, chłopie. – Przyłożył palec do skroni. – To studentka, robi u nas staż. Jak dobrze pójdzie, wkrótce zajmie twoje miejsce.

Ciąg dalszy w wersji pełnejPOLECAMY

NAWET TO, CZEGO NIE POWIESZ,

MOŻE ZOSTAĆ UŻYTE PRZECIWKO TOBIE

W centrum Krakowa dochodzi do wstrząsającego odkrycia. Brutalnie okaleczone ciało kobiety zostaje odnalezione w parku. Przyczyna śmierci – liczne ciosy zadane ostrym narzędziem. To już trzecia ofiara zamordowana w podobny sposób w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Prowadzący sprawę komisarz Jakub Zagórski jest pewien, że ma do czynienia z seryjnym zabójcą.

Co łączy te kobiety? Przypadek czy misternie ułożony plan?

Komisarz Zagórski zwraca się o pomoc do Leny Zamojskiej – specjalistki od komunikacji niewerbalnej. Jej wiedza i doświadczenie mają pomóc w ujęciu przestępcy. Śledztwo nabiera tempa. Czy uda im się powstrzymać mordercę zanim zginie kolejna kobieta?

Nietypowa sprawa wymaga nietypowych rozwiązań.