Najgorszy dom - ebook

PROLOG

Mówią, że kiedy przychodzi koniec, całe życie przelatuje człowiekowi przed oczami.

Ona nie widziała nic, może dlatego, że kurczowo zaciskała powieki, a może dlatego, że była zbyt zajęta walką o przetrwanie. Nadzieja odchodzi ostatnia – to kolejny z frazesów, którego się uchwyciła. Nie wierzyła, że tak tutaj zostanie i po prostu umrze. Wróci po nią, na pewno wróci. Zrozumie swój błąd. Jeszcze wszystko można naprawić.

Ból odczuwała każdą komórką ciała. Rozsadzał jej płuca, palił i mroził jednocześnie gardło, nos, skórę. Nie mogła się ruszać. Straciła władzę nad swoim ciałem, zamkniętym w zimnym uścisku. To nie był pierwszy raz, kiedy się bała, w końcu strach jest wpisany w ludzką egzystencję, ale to był inny rodzaj lęku: pierwotny, najsilniejszy, niszczący, bo wywołany tym, co łączy wszystkich ludzi niezależnie od wieku, statusu społecznego, zasobności portfela czy szerokości geograficznej, w której przyszli na świat – śmiercią.

Nadzieja wcale nie umiera ostatnia, o czym przekonała się, kiedy w niekontrolowanym odruchu spróbowała zaczerpnąć powietrza. Jeszcze była świadoma, gdy woda zalała jej drogi oddechowe. Straciła wiarę w to, że nadejdzie ratunek. Marzyła już tylko o tym, żeby ten nieludzki ból, który rozrywał jej płuca, się skończył.

Zanim straciła przytomność, usłyszała coś, a może tylko umysł spłatał jej figla. Wydawało jej się, że to oddalający się stukot butów, ale równie dobrze mogło to być jej serce, które w przeciwieństwie do mózgu wciąż walczyło.

Życie nie przeleciało przed jej oczami. Poddała się chłodnym objęciom.ROZDZIAŁ 1

Łucja Buchta zawsze marzyła o tym, żeby zostać bohaterką książki. Najlepiej napisanej z rozmachem epickiej sagi rodzinnej w stylu Ósmego życia (dla Brilki). Czytała ją po raz czwarty i wciąż odkrywała kolejne warstwy, co niezwykle ją fascynowało. Była zdziwiona, kiedy podczas spotkania ze znajomymi okazało się, że jest jedyną osobą w towarzystwie, która wraca do książek przeczytanych w przeszłości. Wydawało jej się to naturalne – mieć na wyciągnięcie ręki tytuły, które zrobiły na niej największe wrażenie. Co z tego, że fabuła nie może już zaskoczyć? W dobrej literaturze chodzi o coś więcej niż tylko treść.

Łucja nie miała jednak szans zostać bohaterką książki, a już na pewno nie sagi rodzinnej. Nie żyła w tak ciekawych czasach i tak inspirującym miejscu jak Stazja, Kitty i Kostia. W jej rodzinie nie było też żadnego fabrykanta czekolady czy chociażby producenta rumu, herbaty, wędlin. Niczego, co ludzie by lubili. Żadnych cukierników, piekarzy, krawców. Nie było więc punktu zaczepienia dla teoretycznego autora tej teoretycznej książki. Łucja zatem musiała zadowolić się życiem, które z całą pewnością mogła określić jako stabilne, choć odrobinę nudne.

Miała poczucie misji. Chciała pomagać ofiarom przemocy, zapobiegać złu, dusić je w zarodku. To dlatego złożyła papiery do policji, ale odpadła po słynnym teście Multi-Select i rozmowie z psychologiem. Oczywiście, starała się odpowiadać tak, jak – o czym wiedziała – tego od niej wymagano. Na pytanie, czy jeśli ktoś wyrządzi jej krzywdę, czuje, że powinna wymierzyć mu karę, odpowiedziała przecząco; ale pytań było tak wiele i były one tak podchwytliwe, że w pewnym momencie się pogubiła i zaczęła zaprzeczać samej sobie. W wywiadzie psychologicznym też się nie popisała, w rezultacie jej kandydatura została odrzucona. Jednak poczucie misji było tak silne, że Łucja się nie poddała. Wymyśliła sobie, że zostanie prywatnym detektywem.

Kiedy podczas sobotniego tournée po knajpach powiedziała o tym koleżance, ta zakrztusiła się aperolem.

– Jezu, Lucy, to nie film sensacyjny. – Kaśka była wyjątkowo sceptyczna. – I co ty niby będziesz robić? Da się z tego wyżyć?

– Przekonam się. – Łucja wzruszyła ramionami, nie zamierzała się przejmować wątpliwościami koleżanki, choć musiała przyznać, że poczułaby się lepiej, gdyby jej nieco nietypowy plan na życie spotkał się z uznaniem innych.

Dopięła swego. Przeszła niezbędne szkolenie, zdała egzamin i złożyła wymagane dokumenty. Tutaj potrzebne było tylko zaświadczenie lekarskie o fizycznej i psychicznej zdolności do wykonywania zawodu, nikt nie oczekiwał od niej udzielania odpowiedzi na ponad trzysta podchwytliwych pytań. Łucja zdobyła licencję i dołączyła do elitarnego – bo w całym kraju ten zawód wykonuje tylko około dwóch tysięcy osób – grona i została prywatnym detektywem. Od tamtej chwili minęły trzy lata i Łucja miała już okazję „się przekonać”.

– Czy będzie coś jeszcze dla pani? – Z zamyślenia wyrwał ją głos wysokiej, chudej kelnerki.

Łucja zatrzymała wzrok na twarzy dziewczyny. Towarzyszyło jej nieodparte wrażenie, że skądś ją kojarzy. Spojrzała na plakietkę przyczepioną do bluzki kelnerki. Magda. Uczę się. Łucja często bywała w tej kawiarni, bo znajdowała się blisko jej biura, a wielu klientów wolało się spotkać na mieście – tłumaczyli to tym, że w neutralnym miejscu czują się swobodniej. Rozumiała to, dlatego zwykle proponowała spotkanie właśnie w tej knajpce. Znała więc z widzenia większość kelnerów i kelnerek, ale tę dziewczynę łączyła z innym miejscem, co plakietka na jej piersi tylko potwierdzała. Zresztą to pewnie było nieważne. Łucja przez trzy lata pracy nabawiła się pewnych nawyków zawodowych – i zauważyła, że przenosi je z pracy do życia codziennego.

Kelnerka uciekła wzrokiem, jakby niezdrowe zainteresowanie jej osobą ze strony klientki sprawiało jej problem, i pewnie tak właśnie było.

– Poproszę wodę niegazowaną – powiedziała Łucja i uśmiechnęła się do dziewczyny, ale kelnerka nie odpowiedziała tym samym.

– Oczywiście. – Wzięła ze sobą pustą filiżankę po kawie i odeszła.

Łucja odprowadziła dziewczynę wzrokiem i spojrzała na zegarek. Klientka spóźniała się już prawie pół godziny, a przy drzwiach ustawiła się kolejka osób oczekujących na wolny stolik. Nic dziwnego, że kelnerka podeszła do niej i zapytała, czy będzie coś jeszcze zamawiać.

Do kawiarni weszła elegancka blondynka w bliżej nieokreślonym wieku. Była jedną z tych kobiet, które upływ czasu rekompensowały sobie w gabinetach medycyny estetycznej, ale robiła to z głową. Nie wyglądała karykaturalnie, lecz po prostu świeżo. Kobieta rozejrzała się po lokalu. Łucja podniosła się lekko, bo z jakiegoś powodu wiedziała, że nowo przybyła szuka właśnie jej. Blondynka ruszyła w jej stronę, a Łucja z podziwem wpatrywała się w jej czerwoną kopertową sukienkę i wysokie beżowe szpilki. Skrycie podziwiała kobiety, które na co dzień nosiły się elegancko. Podjęła kiedyś próbę, kupiła sobie nawet sukienkę, ale ani razu jej nie włożyła; najlepiej czuła się w spodniach i bluzach z kapturem. Zazdrościła kobietom, które potrafiły podkreślać swoją kobiecość. Ona ją raczej ukrywała. To dlatego kilka lat temu podjęła decyzję o ścięciu długich, gęstych włosów w kolorze ciemny blond. Od tamtej pory strzygła się na krótko i właściwie w ogóle nie nakładała makijażu. Miała jasną oprawę oczu, przez co jej twarz bez make-upu sprawiała wrażenie pozbawionej wyrazu, ale Łucji właśnie o to chodziło. Schowała się głęboko pod tą nijakością, bo tam czuła się bezpiecznie, ale w chwilach takich jak ta budziła się w niej tęsknota za uśpioną kobiecością i cicha zazdrość o to, że inne nie boją się jej eksponować.

– Dzień dobry. Rozumiem, że to z panią jestem umówiona. Pani Łucja Buchta, zgadza się? – Kobieta zatrzymała się przy jej stoliku.

– Tak, zgadza się. Dzień dobry. – Łucja wyciągnęła w stronę kobiety dłoń, a tamta niepewnie ją uścisnęła.

– Ewa Stusińska – przedstawiła się nowo przybyła. – Dziękuję, że tak szybko znalazła pani dla mnie czas.

– Proszę usiąść. Napije się pani czegoś? – Łucja odruchowo zmierzwiła swoje krótkie włosy.

Maciek śmiał się, że to jej znak rozpoznawczy. Kiedy Łucja się nad czymś zastanawia, dotyka włosów. Kiedy Łucja jest zakłopotana, dotyka włosów. Kiedy Łucja słania się ze zmęczenia, dotyka włosów. I tak dalej.

– Poproszę tylko wodę.

Łucja przywołała kelnerkę. Gdy zobaczyła, jak dziewczyna podchodzi do stolika, przypomniała sobie, skąd ją kojarzy. Widziała ją kilka razy wychodzącą z mieszkania studentów, którzy wynajmowali mieszkanie w jej bloku na pierwszym piętrze. To oczywiście nie miało większego znaczenia, ale ucieszyła się, że dokonała tego odkrycia, bo to oznaczało, że jej umysł wciąż działa tak, jak tego od niego wymagała. Perfekcjonizm właściwie od zawsze był jej największą zaletą – czy też wadą, zależy, jak na to spojrzeć.

Złożyła zamówienie i poczekała, aż kelnerka odejdzie. Łucja przez trzy lata pracy przekonała się, że Kaśka miała rację co do jednego: to nie był film sensacyjny. Działalność biur detektywistycznych opierała się głównie na sektorze prywatnym. Łucja zajmowała się przede wszystkim zbieraniem informacji w sprawach cywilnych. Oczywiście, do klasyki należało szukanie dowodów zdrad, ale zdarzały się też takie zlecenia jak udowodnienie nieuczciwej konkurencji, lustracja potencjalnych kontrahentów, kontrola pracownika na zwolnieniu lekarskim czy weryfikacja prawdziwości testamentów. Otrzymywała też zlecenia na wykrycie podsłuchów, dyskretne pozyskanie materiału do badań porównawczych DNA lub ustalenie właściciela numeru telefonu. Na palcach jednej ręki zliczyłaby sprawy – przy takich chciała pracować, kiedy wybierała zawód – które chociaż ocierały się o postępowanie karne. Kiedyś przyszła do niej kobieta, której syn został oskarżony przez przełożonego o kradzież dużej sumy pieniędzy. Wierzyła, że jej pierworodny jest niewinny, i poprosiła Łucję o pomoc. Wyniki śledztwa przeprowadzonego przez prywatną detektyw nie zadowoliły jednak klientki, bo jednoznacznie potwierdzały winę podejrzanego, i Łucja miała problem z odzyskaniem swojego wynagrodzenia. Innym razem została poproszona o pomoc w odnalezieniu nastolatka, który uciekł z domu. Rodzice nie chcieli zgłaszać tego faktu na policję, ponieważ z chłopakiem już wcześniej było sporo problemów, a ojciec startował w wyborach samorządowych. Obawiali się, że ich kłopoty wychowawcze mogłyby zainteresować lokalne media, więc zlecili Łucji, aby dyskretnie rozejrzała się za nastolatkiem. Znalazła go w ciągu dwóch dni, za co dodatkowo dostała premię od wdzięcznych rodziców. I właściwie to by było na tyle. Ale Łucja nie traciła nadziei, że te największe, najważniejsze dla niej zlecenie wciąż jeszcze jest przed nią. Wierzyła, że trafi w końcu na coś spektakularnego, dzięki czemu wsiądzie do windy do sukcesu, a jej nazwisko będzie kojarzone już wyłącznie ze sprawami karnymi. Na razie jednak się na to nie zapowiadało, a ona mozolnie wchodziła po schodach.

Wyjęła ze zniszczonego plecaka – który aż się prosił o wymianę – równie sfatygowany notes i obgryziony długopis. Miała nieznośną manię pakowania do ust wszystkiego, co tylko można było nagryźć: ołówków, paznokci, zauszników okularów.

Ewa Stusińska spojrzała na trzymany przez Łucję długopis i się skrzywiła.

– Znajoma mi panią poleciła. Podobno odkryła pani podwójne życie jej męża i pomogła przejrzeć na oczy. Powiedziała, że jest pani najlepsza. – Kobieta zabrzmiała, jakby próbowała przekonać samą siebie. Usiłowała ukryć zaskoczenie wyglądem prywatnej detektyw, ale nie do końca jej się to udało.

Łucja przypuszczała, że ze swoją prezencją nie wzbudza zaufania w takich kobietach jak Stusińska, ale nie dbała o to. Wyglądała jak chłopczyca, bo tak wybrała – i walczyła o swoją wolność jak nasi pod Grunwaldem.

– Staram się, jak mogę. Czy możemy zacząć? Przez telefon wspomniała pani, że chodzi o prywatną sprawę.

– Tak – podchwyciła Stusińska, przenosząc powoli wzrok na twarz Łucji, choć tam też nie dostrzegła pewnie nic szczególnego. Łucja doskonale zdawała sobie sprawę, że ma wiele wspólnego z długopisem: była nijaka i poobgryzana z każdej strony. Nie próbowała też ukrywać tej przeciętności pod makijażem, bo po prostu nie chciało jej się go codziennie rano nakładać. – Prywatną i bardzo delikatną – uściśliła potencjalna klientka.

– Proszę mówić.

Stusińska wyłowiła kelnerkę wzrokiem i bezbłędnie odgadła, że ta zmierza właśnie ku ich stolikowi. Odczekała, aż dziewczyna postawi na stole szklankę i butelkę z wodą, i podziękowała jej szerokim uśmiechem. Łucja z podziwem odnotowała biel zębów Stusińskiej, tak kontrastującą z czerwoną matową pomadką. Łucja raz użyła szminki, ale kiedy później spojrzała w lustro i odkryła, że intensywna fuksja osadziła się na jej jedynkach, obiecała sobie, że już nigdy więcej nie popełni tego błędu. Zastanawiała się, jak kobiety pokroju Stusińskiej to robią – zawsze wyglądają perfekcyjnie, a pomadka nie osiada na ich cholernych zębach.

– Widzi pani, chciałabym, żeby sprawdziła pani moją przyszłą synową.

Łucja jęknęła w duchu. Oczywiście nie znała narzeczonej syna Stusińskiej, ale już jej z całego serca współczuła. Naturalnie nie dała tego po sobie poznać, w pracy zawsze zachowywała profesjonalizm.

– Rozumiem. Proszę powiedzieć mi o niej coś więcej.

– Nazywa się Ewelina Cieślak. – Stusińska wyjęła z torebki niewielką karteczkę i dyskretnie podała ją Łucji. – Tutaj ma pani jej dane.

– Dziękuję. Czego konkretnie mam szukać?

W błękitnych oczach Stusińskiej pojawiło się zaskoczenie.

– Nie wiem, czego konkretnie, to pani ma mi to powiedzieć.

– Ale czy… – Łucja się zawahała. – Może ma pani jakieś podejrzenia? Obawia się pani, że narzeczona zdradza pani syna?

– Po prostu chcę wiedzieć, co to za kobieta. Mój mąż prowadzi doskonale prosperującą firmę, ma filie w kilku europejskich krajach, jesteśmy majętnymi ludźmi, a ta dziewczyna pochodzi z ubogiej, raczej prostej rodziny. Proszę mnie źle nie zrozumieć. – Klientka się zmieszała. – Wiem, że to nie są czasy, w których coś takiego uchodziłoby za mezalians. – Zaśmiała się z własnego dowcipu, ale Łucja nie podzielała jej wesołości. – I nie mam nic przeciwko, żeby mój syn poślubił kobietę, którą kocha i która kocha jego, kimkolwiek ona będzie.

Akurat, przemknęło przez myśl Łucji.

– Po prostu muszę się upewnić – tłumaczyła Stusińska – że ona chce wyjść za niego właśnie z miłości, a nie z chęci wzbogacenia się. Przy okazji mogłaby pani sprawdzić, czy nie spotyka się z innymi mężczyznami, z kim się zadaje, jak spędza wolny czas, czy nie jest wplątana w żadną aferę w stylu, no nie wiem, dziecka, które w młodości oddała do adopcji, czy coś takiego.

Łucja zatrzymała wzrok na zapisanej starannym charakterem pisma karteczce, którą dostała od Stusińskiej. Ewelino Cieślak, pomyślała, spieprzaj od tych ludzi, póki nie podpisałaś paktu z diabłem. Łucja najchętniej by odmówiła, wytłumaczyła się, że ma mnóstwo zleceń i tak naprawdę brakuje jej czasu na sen, ale to nie była prawda, a ona potrzebowała pieniędzy na bieżące opłaty i zobowiązania. Kiedy zakładała biuro detektywistyczne, obiecywała sobie, że będzie brała tylko sprawy, które nie są dla niej wątpliwe moralnie. Rzeczywistość zweryfikowała jej wyobrażenia po trzech pierwszych miesiącach, kiedy okazało się, że dochody nie wystarczają na pokrycie kosztów prowadzenia działalności i opłat za wynajem biura.

– Dobrze, zajmę się tym – powiedziała Łucja, a jej dłoń znów zatrzymała się na krótkich, twardych w dotyku włosach. – Przyniosłam ze sobą umowę o świadczenie usług detektywistycznych. – Wyjęła z plecaka szarą teczkę, w której nosiła najpotrzebniejsze dokumenty. – Proszę o przejrzenie, a jeśli zgodzi się pani na taki kształt umowy, wpiszę przedmiot świadczenia i pani dane. – Położyła kartkę przed Stusińską. – Zwykle pobieram płatną z góry zaliczkę w kwocie ośmiuset złotych. Stawka godzinowa w przypadku tego typu spraw wynosi sto osiemdziesiąt złotych.

Klientka machnęła ręką, jakby pieniądze nie były tematem wymagającym jej uwagi, i pewnie tak właśnie było. Łucja złapała się na tym, że zastanawia się, jak to jest być kobietą, która nie musi się przejmować absolutnie niczym, bo jej mąż zarabia rocznie tyle kasy, ile Łucja pewnie nie dorobi się przez całe życie.

– Jest w porządku. – Stusińska oddała jej umowę. – Oczywiście chyba nie muszę wspominać, że proszę panią o dyskrecję, prawda?

– Nie musi pani, zawsze właśnie tak działam – oświadczyła Łucja. – Poproszę o pani dowód osobisty, wpiszę do umowy pani dane jako zleceniodawcy.

Dziesięć minut później było po wszystkim. Łucja pożegnała się z nową klientką i uregulowała rachunek. Po cichu liczyła, że zrobi to Stusińska, choć to przecież Łucja zaprosiła ją do kawiarni, kiedy kobieta zasugerowała, że zależy jej na spotkaniu w miejscu, w którym jej obecność nikomu nie wydałaby się dziwna. Łucja była pewna, że syn klientki nie ma najmniejszego pojęcia o tym, co wymyśliła matka, i podejrzewała, że również mąż nie wie o działaniach żony.

Wyszła z kawiarni i naciągnęła na głowę kaptur, bo zaczęło kropić. Wyjęła z kieszeni telefon, włączyła dzwonki. Zrobiło jej się trochę cieplej na sercu, kiedy zobaczyła, kto próbował się z nią skontaktować. Długo się wzbraniała przed związaniem się z kimś na stałe, ale miło było mieć kogoś, kto o niej myśli. Tak, właśnie tak. Miło. Do tego sprowadzała się jej znajomość z Maćkiem – było miło. Łucja w zasadzie nie potrzebowała niczego więcej. Już dawno minęły czasy, kiedy marzyła o przystojnym księciu na białym koniu, który uwolni ją z zamku strzeżonego przez złego smoka w ludzkiej postaci. Książę może i się pojawił, może i nawet sprzeciwił się potworowi, ale nie potrafił jej uwolnić, bo więzieniem Łucji, jak się okazało, wcale nie był zamek, ale jej własny umysł pełen demonów. O miłości też nie marzyła, bo ta okazała się przereklamowana. Łucja wierzyła, że można zbudować związek na sympatii i poczuciu, że jest miło, a kiedy coś nie grało, tłumaczyła sobie, że przecież każda para przeżywa wzloty i upadki.

Maciek był zawsze, kiedy demony Łucji dawały o sobie znać, a ona potrzebowała utulenia, choć nigdy o tych demonach nie mówiła. Musiał wiedzieć, że one są, ale nie zadawał pytań i chyba właśnie dlatego go wybrała. Był normalnym mężczyzną, jakich wielu wśród współczesnych trzydziestolatków. Nie wyróżniał się w zasadzie niczym szczególnym, ale i Łucja się nie wyróżniała, więc idealnie do siebie pasowali. Wiedziała, że kiedyś za niego wyjdzie i urodzi mu dzieci, bo taka była kolej rzeczy, ale na razie wolała o tym za często nie myśleć, bo osadzała to raczej w dalszej niż bliższej przyszłości. Wiadomo, obydwoje wynajmowali mieszkania, a ich dochody nie pozwalały na założenie rodziny. Łucja czuła się więc bezpiecznie z myślą, że kolejny etap jest daleko przed nią.

Wybrała numer do Maćka. Odczekała kilkanaście sekund i już miała się rozłączyć, kiedy w słuchawce rozległ się jego głos.

– Cześć, oddzwaniam – powiedziała.

– No cześć. Dzwoniłem, żeby zapytać, jak ci mija dzień.

Łucja rozejrzała się przed przejściem dla pieszych przy Emilii Plater. Przepuściła samochód pędzący zdecydowanie szybciej niż przepisowe pięćdziesiąt na godzinę i weszła na jezdnię.

– W porządku, właśnie dostałam nowe zlecenie.

– Coś ciekawego?

Wzruszyła ramionami, choć przecież nie mógł tego zobaczyć. Przeszła przez przejście i uniosła wysoko głowę. Jej wzrok zawisł gdzieś nad iglicą Pałacu Kultury i Nauki. Przez osiem lat spędzonych w stolicy nigdy nie poczuła się w Warszawie jak u siebie, lubiła jednak to miasto. Nie było jej domem, ale nie traciła nadziei, że kiedyś się nim stanie i że to poczucie obcości się ulotni. Pałac Kultury i Nauki był dla niej szczególnym punktem na mapie. Kiedy przyjechała do stolicy, miała w kieszeni niecałe pięćdziesiąt złotych. Powinna była wydać te pieniądze na coś pożyteczniejszego, choćby na jedzenie, ale pomyślała, że co to za różnica, czy umrze z głodu dziś, czy jutro – i kupiła bilet na taras widokowy. Wjechała windą na trzydzieste piętro i przez kilka godzin wpatrywała się w krajobraz obcej Warszawy, która przerażała ją swoją wielkością. W zasadzie nie wiedziała, dlaczego wybrała właśnie stolicę. Mogła przecież pojechać do Wrocławia, miała tam zdecydowanie bliżej. Ale to właśnie Warszawa była jej pierwszą myślą, a wcześniej wielokrotnie przekonywała się, że pierwsze myśli są tymi najlepszymi.

Słońce schodziło coraz niżej, było teraz tuż nad linią horyzontu. Łucja zatrzymała wzrok na moście Świętokrzyskim. To było dla niej kolejne ze szczególnych miejsc w tym mieście, bo kiedy spojrzała pierwszy raz na ten charakterystyczny wantowy most, pomyślała, że będzie żyć. Tak po prostu. Będzie żyć na przekór innym i trochę też sobie.

– Nic ciekawego – odpowiedziała Maćkowi, który czekał na jakąś reakcję z jej strony.

– Spotkamy się dzisiaj?

– Będę musiała popracować.

– Jadłaś już obiad? – Maciek nie zrażał się odmową.

– Nie, jeszcze nie.

– To może zjemy coś razem, a potem wrócisz do pracy?

– W sumie mam chwilę, ale… – Przygryzła wargę.

Byli ze sobą od dwóch lat, a jednak Łucja wciąż miała opory przed tym, żeby płacił za nią w knajpie. Chciała związku partnerskiego. Maciek często nazywał ją zosią samosią, czym doprowadzał ją do szału, ale chyba było w tym sporo racji. Wszystko robiła sama – od naprawy kranu po utrzymanie się w Warszawie. To dawało jej poczucie kontroli nad własnym życiem. Nigdy już nie chciała być od nikogo zależna, ale chyba jej chłopak mógł czasem zaprosić ją na obiad?

– Ale?

– Wiesz, że miałam kiepski czas ze zleceniami. Powinnam teraz oszczędzać – wyjaśniła, czując wdzięczność, że nie musi mu patrzeć w oczy, kiedy wypowiada te słowa.

– Daj spokój, przecież to ja cię zaprosiłem. Akurat dostałem premię – pochwalił się, ale Łucja nie wyłapała satysfakcji w jego głosie.

– Aha. No dobrze, skoro tak… Gdzie chcesz się spotkać?

– Może w Karmniku? – zasugerował Maciek. – Zapraszam cię na twoje ulubione pierogi z pieczoną kaczką!

– W porządku, będę tam za dwadzieścia minut.

– Cieszę się, że się zobaczymy. Stęskniłem się za tobą – powiedział z czułością.

Łucja nie chciała iść w tę stronę. Nie dlatego, że jej samej nie brakowało Maćka, kiedy z jakichś powodów, najczęściej związanych z pracą, mieli dłuższą przerwę w widywaniu się. Zauważała, że nie jest miło; oczywiście, że zauważała. Życie jednak nauczyło ją, że kiedy otwiera się na tyle, by mówić o swoich uczuciach i przeżyciach, jej codzienność burzy się jak domek z kart, a ona musi uciekać.

– Tak, to bardzo fajnie – rzuciła do telefonu i natychmiast tego pożałowała.

„Fajnie”? Od razu musiała robić z siebie aż taką kretynkę?

– Do zobaczenia – pożegnał się Maciek, nieco zbity z tropu.

– Pa.

Łucja coraz częściej zastanawiała się, dlaczego on właściwie nie znajdzie sobie kogoś innego. Nie był może facetem, który mógłby mieć najlepsze laski, ale przecież nawet wśród tych przeciętnych było całe mnóstwo pod każdym względem bardziej odpowiednich dla niego niż Łucja. Bardziej czułych, bardziej zaangażowanych, bardziej wdzięcznych, bardziej… Do cholery, wszystko bardziej. A jednak on z niewiadomych względów zawziął się właśnie na nią i od dwóch lat z uporem maniaka znosił jej chłód i dystans, który – w zależności od potrzeb – skracała lub zwiększała.

Skręciła w lewo, w stronę stacji metra na Świętokrzyskiej, uznała bowiem, że nie ma teraz ochoty na piesze wycieczki. Wiadomość na Messengerze przyszła, kiedy wchodziła do podziemi. Zdziwiła się, bo od dawna nie miała kontaktu ze znajomymi z czasów szkoły średniej. Przystanęła i z zaciekawieniem otworzyła wiadomość. Był w niej link do artykułu zamieszczonego na regionalnym portalu informacyjnym i krótki tekst.

Cześć. Przepraszam, że Ci zawracam teraz głowę, ale rzeczywiście chodzi o Twoją siostrę? Mam nadzieję, że to tylko głupie plotki i u Was wszystko w porządku.

Łucja drżącym palcem kliknęła w link i poczuła, że brakuje jej tchu.