Najszczęśliwsza - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tamtego dnia być może była najszczęśliwsza w całym swoim życiu. Być może, bo nigdy się tego nie dowiedziałem. Ale z perspektywy czasu mam naprawdę solidne powody, żeby tak sądzić.

I nie mniej dobre, żeby sądzić całkowicie inaczej.

Tak to już jest. Karma. Jin i jang. Do połowy pełna szklanka…

Cokolwiek by mówić, równie dobrze moja żona mogła być wtedy najbardziej zagubioną osobą pod słońcem, a ja o tym, do diabła, nie miałem pojęcia.

Ta niepewność przez długi czas zżerała mnie jak robaki żrące trupa. To mocne słowa, ale doskonale oddają sytuację. Byłem martwy i jednocześnie dawałem się niepewności zrobić na szaro. Kiedy byłem gówniarzem, mówiło się o robieniu kogoś w bambuko albo balona, ale bambuko kojarzy się z czymś orientalnym, a balon z zabawą. Natomiast wtedy wszystko stało się po prostu szare i trupie.

A zatem, była szczęśliwa czy zagubiona?

Najszczęśliwsza czy najsmutniejsza?

Podobno gdy dwie osoby znają się na wylot (to brzmi dość dosadnie), nie potrafią ukryć swoich prawdziwych emocji.

Znamy się jak łyse konie (to brzmi zwyczajnie głupio) i od razu widzę, kiedy kłamie.

Jesteśmy małżeństwem od tylu lat, że niczego przede mną nie ukryje.

Ple, ple, ple.

Gówno prawda, pyszna naiwniaro.

Ludzie potrafią ukryć przed partnerami romanse, utratę pracy i alkoholizm, więc nie ma co się łudzić. Nigdy nie możemy mieć absolutnej pewności, że znamy drugiego człowieka. Tyle zdołałem się nauczyć.

W każdym razie tamtego dnia z pełną pompą otworzyłem swój kolejny, jubileuszowy wernisaż. Pięć lat malowania dla najlepszego towarzystwa. Pięć lat taplania się w śmietance towarzyskiej, odbierania nagród, poklepywania po otłuszczonych plecach i ściskania spoconych rąk. Pięć lat w wieku trzydziestu lat. Podobno odniosłem sukces.

I mam to gdzieś.

Mój najlepszy kumpel – Buda, a formalnie rzecz biorąc, Marcin Budrys – sporo się napocił, żeby zorganizować ten cudaczny spęd. Pojawili się ludzie z urzędu miasta, przedstawiciel ministerstwa kultury, paru ważniaków z piorących kasę fundacji, a przede wszystkim cała masa prawdziwych fanów. Do tego wino, krewetki i drobne przekąski nadające się bardziej na kolację u francuskiego ambasadora niż na wieczór malarski. To galijscy biedacy ponoć dopiero niedawno odkryli dzięki nam sztućce. Ja zamiast kanapeczek wolałbym solidne pieczyste.

Pamiętam, że główne pomieszczenie było nieforemnym ośmio- albo dziewięciokątem, jednym z tych, jakie stają nam przed oczami na hasło „nowoczesna galeria sztuki”. Choć w tym światku używa się bardziej wyrafinowanych określeń. Awangardowa. Alternatywna. Innowacyjna. A ostatnio najchętniej – progresywna. Progresywna pinakoteka. A w niej tyle progresywnych kątów, załamań i cieni, że ni cholery nie ma gdzie wieszać płócien. Choć inna sprawa, że byłem dinozaurem, malując ciągle na płótnach. Fart chciał, że teraz to klasyka wywoływała skandale i krytycy potraktowali mnie, jakbym malował co najmniej na wodzie.

Siedziałem na podwyższeniu, łokciem opierałem się o okrągły stoliczek, na którym stała szklanka kranówy (po pięciu latach w biznesie nauczyłem się pijać wino dopiero po części oficjalnej), a naprzeciw mnie siadali kolejni rozmówcy. Buda nazwał to SUK-ą. Systemem Uprzejmej Konsumpcji. Ja zagadywałem, czarowałem i kupowałem gości swoim rzekomym urokiem. Dzięki temu oni kupowali mnie. Proste jak konstrukcja maszyny LOTTO.

Ale na wernisażu pojawiali się nie tylko zawodowi kupcy i kolekcjonerzy.

Po całej tyralierze progresywnych profesorów, artystów i dziennikarzy dopadli mnie prawdziwi fani. To cholernie przyjemne, gdy ktoś z własnej woli przychodzi obejrzeć owoce twojej katorgi. Niektórych mogły przyciągnąć wino i krewetki, ale bilety w końcu nie były darmowe. I to mogłem nazwać sukcesem.

Jako pierwsza w kolejce ustawiła się młoda, może siedemnastoletnia dziewczyna. Niezdarnie wbiegła po schodkach, omal się nie wywróciła i ze wzrokiem wbitym w podłogę podeszła do mojego stolika. Na krześle wylądowała z głuchym plaśnięciem. Prawie usłyszałem, jak kości jej puszystego tyłka chrupoczą o metalowy stelaż.

Dziewczyna zrobiła się cała purpurowa. Wydaje mi się, że na jej czole widziałem szron potu. Usiadła jak guwernantka, złożyła dłonie na podołku i szybko się wyprostowała. Plecy i uda utworzyły idealny kąt prosty.

– Najbardziej podoba mi się obraz, który zatytułował pan Sawanna polskości – odezwała się z takim przekonaniem, że w myślach zacząłem poszukiwać tego dzieła.

Rzeczywiście, namalowałem obraz pod takim tytułem. Pewnie podpowiedział mi go Buda, bo sam zazwyczaj nie miałem zielonego pojęcia, jak opisywać te bohomazy. Najchętniej po skończonej pracy zamykałbym je w cyklach. Gówno jeden, gówno dwa i gówno trzy. A pod spodem tryptyk miłosny. Raz, dwa, trzy. No, nie ukrywam – wewnętrzny głos kazał mi tworzyć, ale nigdy nie byłem gorącym pasjonatem własnego stylu.

– Kiedy na niego patrzę, przypomina mi się taka przypowiastka z książek pani Simmons. Wie pan, to ta, która od lat dziewięćdziesiątych bada populacje szympansów w Sierra Leone. Opisywała między innymi zagrożone wyginięciem stado Kapana. I w tym stadzie pani Simmons zaobserwowała, że jeżeli któryś z osobników okazuje, że jest zbytnio szczęśliwy, współplemieńcy go zabijają. – Ta siedemnastolatka była naprawdę wyszczekana. – Rozumie pan? Zabijają tych, którzy za dużo się śmieją, za często machają ogonem albo Bóg jeden wie, co robią. Ale przepraszam za tę paplaninę, już wracam do sedna. Naturalna eliminacja szczęścia. To właśnie widzę w pańskich obrazach.

– Naturalną eliminację szczęścia? – zapytałem, puszczając większość jej wywodu mimo uszu. Czym do cholery jest naturalna eliminacja szczęścia…

– Pani Simmons przypuszcza, że stado Kapana zachowuje się tak dlatego, że szczęśliwe osobniki tracą czujność. I podkreślają nieszczęście nieszczęśliwych. To takie trochę głupie, nie sądzi pan? Ojej… – Dziewczyna się zarumieniła. Spuściła wzrok i wbiła spojrzenie w złożone na podołku dłonie. – Strasznie pana zanudzam, ale to… takie inspirujące móc porozmawiać z kimś, czyje obrazy wzbudzają tyle emocji. Naprawdę widzę mnóstwo odniesień…

Jezus Maria. Albo trafiali mi się świrnięci artyści deliberujący nad przesłaniem, którego sam za cholerę nie znałem, albo dziewczę przyrównujące moje gówno numer dwa do zachowań szympansów. To właśnie jest świat sztuki.

Tylko że ta zestresowana, zarumieniona dziewczyna okazała się czarnym kotem. Trzynastką i rozbitym lustrem w jednym. Wkrótce miałem pomyśleć, że moja żona jest najszczęśliwszą kobietą pod słońcem. Sam też miałem być diabelnie szczęśliwy. Dlatego stado Kapana, zwane w tej części świata pieprzonym losem, musiało się nas pozbyć.

Na amen.MOJE ŻALE RAZ

Idą święta. Najpierw Mikołaj, potem Gwiazdka, a na koniec Nowy Rok. Bo dla mnie Nowy Rok to zawsze jest bardziej koniec poprzedniego niż początek nowego.

W Nowy Rok moja matka została zgwałcona.

To pewnie przez to. Skoro mam pisać wszystko szczerze i niczego przed sobą nie ukrywać, muszę się przyłożyć. Na papierze te kilka słów nie wygląda najgorzej.

ZGWAŁCONA.

Nawet dużymi, tfu, wielkimi literami. Ze sobą trzeba być zawsze poprawną. Pamiętaj.

Doktor Dobra Rada, plotący dyrdymały mądrala, wymyślił mi taki sposób radzenia sobie ze sobą. Już widzę, że będzie do niczego. Miałam nastrajać się pozytywnie, ale co niby miałoby wywołać durne słowo na ubabranej kartce papieru. Hm?

ZGWAŁCONA.

Litery nie niosą ze sobą żadnego przekazu. Tak nazywa się po prostu coś, co przytrafiło się mojej matce. Najgorsze są dopiero wspomnienia, ale od tych nauczyła się podobno trzymać z daleka. Hamowało je wbijanie paznokci w podniebienie, zaciskanie palców wokół języka, a najlepiej wstrzymywanie tchu.

Tak długo, aż zaczynało kręcić jej się w głowie.

Owocem tej niezbyt wzajemnej miłości jestem ja. Jeden z kilkudziesięciu bękartów rodzących się każdego roku jako ofiary gwałtów. To brzmi trochę gorzej, ale nadal mniej tragicznie, niż jest w rzeczywistości. Rzeczywistość była taka, że moja matka mimo całej miłości, którą mi dawała (zero ironii), zabiła się, gdy powinna w najlepsze odsypiać noc po moich szóstych urodzinach. Może w słodziutkiej twarzy swojej córeczki widziała twarz oprawcy? Nie wiem.

No więc, idą święta. Miałam zapisywać co najmniej kartkę, więc niech tak będzie.

Ple, ple, ple.

Mój mąż wchodzi ze mną do sklepu. Przed sobą pcha wózek, pod pachą ściska saszetkę z portfelem wypełnionym pieniędzmi. Taki ma styl. Żadnych kart kredytowych ani innych cudów. Gotówka to gotówka, powtarza aż do znudzenia.

Odkąd wysiedliśmy z samochodu, przez cały czas rozmawia z Nikolką. Jest dumny, że tak dobrze zniosła drogę, że dobrze się czuje, a przede wszystkim, że po dawnych symptomach choroby lokomocyjnej nie ma już śladu. Trzy razy to samo na różny sposób. Ale mała oczywiście jest zachwycona zainteresowaniem ojca.

Obijamy się o skłębionych w dzikim szale ludzi. W grudniu wszyscy dostają prawdziwego amoku. Żeby sięgnąć po cholerne mleko, trzeba się przepchnąć wśród bachorów błagających matki o skondensowane mleko w tubce. Żeby wziąć podpaski, trzeba się przebić przez tłum facetów udających, że są w tej alejce tylko przypadkiem.

Święta.

Kotek uśmiecha się do mnie pokrzepiająco. Zachęca, abym brała, co chcę, byle szybko, a zaraz potem przestrzega, żeby niczego nie zapomnieć. To wspaniały facet, choć trochę narwany.

Kiedy skreślam kolejne produkty z listy zakupów, gestykulując, tłumaczy coś Nikolce. Ma kompletnego świra na jej punkcie. Zresztą ona na jego również, o czym muszę go regularnie zapewniać.

Nagle wpadam na pomysł, żeby upiec ciasto. Lubią przecież, jak wieczorem w domu pachnie wypiekami, a potem na śniadanie z chęcią pałaszują wszystkie słodkości. Oni to lubią, a ja mogę pospać chwilę dłużej, zamiast robić śniadanie. Choć ze względu na dietę sama nawet nie tknę tego ciasta.

Sięgam po babeczki czekoladowe instant i ładuję je do wózka.

– Cześć, kochana! – krzyczy do mnie rudy chudzielec. Maria vel Mery Wilczyńska. Lat dwadzieścia osiem. Mocna siódemka w dziesięciostopniowej skali mojego męża.

– Święta? – zagaduję, jakby za tym słowem krył się tajemniczy podtekst.

– Święta – zgadza się.

Mogłybyśmy przybić piątkę. Zamiast tego całujemy się w policzki i śmiejąc się, spoglądamy sobie głęboko w oczy. Kopę lat. Nie widziałyśmy się naprawdę kawał czasu.

– Jak pięknie wyglądasz! – ekscytuję się. Rzeczywiście Maria nieco się zaokrągliła. Jest teraz lekko zaokrągloną anorektyczką.

– A tam. Nie przesadzaj…

Mój mąż delikatnie szturcha mnie w plecy. Nie lubi tracić czasu na ploty. Szczególnie jeśli właśnie niesie na barana Nikolę, a przed sobą pcha wózek.

– Kotku, może dasz nam chwilę? Tyle się nie widziałyśmy…

Jego spojrzenie mówi wszystko. Jeżeli nie podejdziemy natychmiast do kasy, padnie na zawał albo osobiście pozbawi nas życia. Pospiesznie żegnam się z Marią i uśmiecham do Nikolki. Dziewczynka i mój mąż dostają jeszcze od niej pożegnalnego całusa, a ja zapewnienie, że lada dzień do nas zadzwoni.

– Chodź, kochanie, idziemy.

Drepczemy wzdłuż regału z owocami i stajemy na końcu ogromnej kolejki. Ktoś prosi o otwarcie dodatkowych kas, ale mimo przyzywających personel dzwonków nic się nie dzieje. Dwójka, czwórka i piątka palą się na zielono. Nieczynne jedynka i trójka są ledwie widoczne na niepodświetlonych czerwonych tablicach.

Jedną ręką trzymam dłoń Kotka, a drugą wyciągam do Nikolki. Lubię te beztroskie wypady na zakupy, choć zakaz handlu w niedzielę mocno popsuł mi plany. Lubię zakupy. Ale nie tłok. Wiem, że mój mąż nie znosi marnotrawienia czasu na stanie w kolejkach. Mimo wszystko cieszę się, że wybraliśmy się wszyscy razem. To ważne. Takie szczegóły budują relacje.

Jeszcze bardziej cieszę się, widząc, że sięga po jedną z gazet rozłożonych przy kasach. Ważne, że czymś się zajmie, bo czasem zabawa z Nikolką już nie wystarcza. Czekanie szybciej mu minie i nie będzie mi robił wyrzutów. Wieczorem siądziemy w pachnącej ciastem kuchni albo…

Dość tego. Kolejka się przesuwa i zaraz trzeba będzie wykładać towary na taśmę. Jeszcze nie. O, już.

Patrzę, jak Kotek przegląda gazetę. Szuka jakiegoś artykułu, śliniąc co chwilę opuszki palców. Przerzuca strony. Nagle jego oczy rozwierają się, a koniuszek języka oblizuje usta. Udaję, że tego nie zauważyłam. Powoli wyciągam z koszyka kolejne rzeczy. Pomidory, mleko, pierś kurczaka… A pomiędzy nimi łypię na to, o czym czyta.

Muszę się nieco przesunąć.

Nagle wypada mi z rąk pokaźny grejpfrut. Leci dokładnie tam, gdzie zaplanowałam. Sięgam po niego i bardzo powoli się prostuję. Kątem oka dostrzegam, że mój mąż wczytuje się w artykuł o zaginionej kobiecie. Przyrównują tę sprawę do jakiejś zbrodni sprzed lat. Widzę wielkie litery nagłówka:

TAJEMNICZE ZAGINIĘCIE CZY DZIEŁO PSYCHOPATY?

Po raz pierwszy nachodzi mnie paraliżująca myśl, że mój ukochany może mieć z tym coś wspólnego. Ale pewne myśli lepiej zachować dla siebie. No nie?

– Kochanie, odłóż tę pomarańczę – mówi ciepłym głosem. – Pewnie się stłukła i zaraz zgnije.

Grejpfruta – poprawiam go w myślach i posłusznie odkładam owoc na bok.

Nikolka kwituje wszystko milczeniem.ROZDZIAŁ DRUGI

Ilona nie mogła zjawić się na otwarciu. Bardzo przepraszała, bardzo kręciła, ale miała coś ważnego do załatwienia. Nigdy nie dopytałem co. Po pierwsze nie jestem wścibski, po drugie byłem przekonany, że to coś ma związek z wernisażem. Wyobrażałem sobie, że gdy tylko skończę pogadankę, wbiegnie na salę w kawalkadzie modelek. Albo coś takiego. U licha, byłbym najszczęśliwszy, gdyby szykowała po prostu romantyczną kolację i małe co nieco w naszym podmiejskim domu.

Jednak stado Kapana zadecydowało, że nigdy nie dowiedziałem się, co załatwiała. Choć teraz, z perspektywy lat, mogę się odrobinę domyślać.

Gdy weszła na salę (samotnie), niezmiennie gniłem przy progresywnym stoliku i prowadziłem kolejną progresywną rozmowę o niczym. Zobaczyłem ją praktycznie od razu. W przypadku tak pięknych kobiet okoliczności nie mają znaczenia i światło reflektora zawsze kieruje się w ich stronę. Choćbyś był gwiazdą własnego wernisażu. Wysoka, smukła z kręconymi blond włosami okalającymi twarz niczym niesforne serpentyny. Poruszała się z wdziękiem, ale nie wyzywająco. By zwrócić na siebie uwagę, nie musiała machać biodrami, jakby kręciła niewidzialnym hula-hoop. Wystarczyła prosta, czarna sukienka i dostojny krok. Ona zawsze bardziej kusiła, niż uwodziła.

Zasuszony okularnik w malinowym swetrze właśnie wałkował mnie z technik malarskich.

– Po tym jak połączył pan olej z pastelem, nie miałem słów. Tych barw nie da się podrobić, a kontrasty…

Gdyby tylko wiedział, że malując Kicz numer pierdylion, byłem tak nachlany, że pomyliłem kredkę z pędzlem. Przysięgam, miały podobną grubość!

W kolejce było już tylko kilka osób, ale nie dostrzegłem nikogo istotnego. Buda powtarza, aby nie lekceważyć żadnego klienta, ale u licha, co do zaoferowania mają dwie nastolatki z tornistrami w dłoniach? Kolejną opowieść o szczęściu i stadzie Kapana?

Mimo wszystko nie jestem draniem.

Przeprosiłem okularnika, wstałem od stołu i zszedłem z mikrosceny. Uważałem, aby się nie wywrócić. Licealistki załatwiłem kilkoma frazesami, obiecałem, że jeszcze porozmawiamy, i ruszyłem naprzeciw żony. Ktoś chciał mi wcisnąć lampkę wina (wziąłem dwie), a ktoś inny uporczywie starał się zwrócić moją uwagę. Szedł obok, krok w krok, nadając jak radziecka rozgłośnia propagandowa.

Na szczęście mam umiejętność całkowitego odcinania się od świata.

– Kochanie. – Ucałowałem Ilonę prosto w usta i podałem jej jeden z kieliszków. – Dobrze cię widzieć na zlocie świrusów.

Jestem pewny, że wywróciła wtedy oczami i przyłożyła uciszająco palec do ust. Albo chociaż syknęła coś w stylu „szzzzz…”.

Pamiętam, że upiła tylko łyk wina i odstawiła kieliszek na progresywny występ w ścianie.

– Musimy pogadać – odezwała się całkiem poważnie, ale nie oschle. Przynajmniej niczego nie wyczułem.

W tym miejscu muszę obalić jeszcze jeden mit. Choć odtwarzałem w myślach tamten wieczór przez lata, nie pamiętam dokładnie wyrazu jej twarzy. Żadna brzytwa nie wycięła go w mojej pamięci.

– Jasne. O czym?

– Nie tutaj. Jak skończysz, pójdziemy w inne miejsce i… Pomyślałem, że szykuje niespodziankę. Chce mnie zaciągnąć do jakiegoś pomieszczenia na uboczu, a tam wszyscy znajomi z Budą na czele będą stali z balonikami pomalowanymi w motywy z moich obrazów. Jak na zawołanie wypuszczą je, a klimatyzator zrobi swoje, siekając je niczym symboliczne ostrze krytyki. Performance przyjaźni.

Chciałem się jednak podroczyć.

– Chodźmy do tego obskurnego baru na rogu – zaproponowałem. – Potańcówka? Posiadówka? Jakoś tak, wiesz, który mam na myśli…

Ilona wyglądała na zaskoczoną, a ja obróciłem się już do drzwi. Kuj żelazo, póki gorące.

– Teraz? Masz tu z dwustu gości na głowie!

Wzruszyłem ramionami.

– Wiesz, że te szopki tylko mnie drażnią – kontynuowałem grę. – Poza tym zgłodniałem. Jestem pieruńsko głodny i pochłonąłbym za jednym razem… – Zastanowiłem się co, ale chyba nic adekwatnego nie przyszło mi do głowy. W każdym razie coś konkretniejszego niż mikroskopijne aperitify serwowane tutaj. – Nikt nie zauważy, jeśli na chwilę się urwę.

– Ale…

– Chodź, wyskoczymy coś skubnąć. – Pocałowałem ją prosto w usta. Ktoś obił się o mnie, niemal wytrącając mi z dłoni kieliszek. Westchnąłem wymownie. – Wino i krewetki? Można się po tym nieźle rozchorować, ale nie najeść.

Wtedy Ilona uśmiechnęła się po raz pierwszy tego wieczoru. Jej pełne usta delikatnie się rozchyliły, a w kącikach oczu pojawiły się kreseczki radości. Tak je nazywała.

– Buda przyszalał – powiedziała, przesuwając się, by ktoś mógł zrobić zdjęcie jednego z obrazów. – Kiedy dowie się, że ci nie smakowało, skoczy z mostu.

O tak. Buda odwalił kawał dobrej roboty. Usunął się teraz gdzieś na bok, być może maczał swe kościste paluszki w tajemniczej niespodziance, ale wernisaż zorganizował prima sort.

– Brakuje tu tylko prezydenta – szepnąłem i objąłem Ilonę w pasie. Skierowaliśmy się do wyjścia.

– Zjawiłby się, gdyby nie twoja wizja Polski.

Namalowałem kiedyś coś przypominającego rozkwaszone czerwone jabłko z wypływającym białym sokiem. Jabłko unosiło się w powietrzu, rzucało cień w kształcie krzyża, a skapujący sok zmieniał na nim barwę na czerwoną. W tle znajdowały się inne jabłka, które ponoć przypominały kłócące się głowy. Poczciwy Buda dał temu tytuł „Polska”, a nawet „POLSKA”. Ponieważ miałem już wtedy niezłą renomę, wybuchła debilna afera. Do tej pory nie mam pojęcia, dlaczego zostałem „Naczelnym Metaforystą Zadr Narodowych”. Tak ujął to ktoś z „Wyborczej”. Albo jakiegoś innego „Newsweeka”.

– Garniturowcowi z ministerstwa to nie przeszkadzało – odparłem, przeciskając się przez tłum zgromadzony przed jedną z zadr. – Chodził aż sztywny z dumy.

– Bo to nie w jego twarzy doszukano się aluzji wśród kłócących się głów.

Roześmiałem się. Naprawdę cholernie śmieszyły mnie te interpretacje. Żadnych oczywiście nie dementowałem, ale albo moja podświadomość robiła sobie ze mnie jaja, albo ja robiłem sobie jaja ze wszystkich. Wolę wierzyć w ten drugi scenariusz.

Specjalnie się nie kryjąc, wyszliśmy na dwór. Było ciepło, słońce skryło się już za kamienicami, a niebo nabrało barwy nadgniłej pomarańczy.

– Mam nadzieję, że kuchnia pracuje pełną parą.

Wciąż się obejmując, szliśmy w stronę wielkiego reklamowego potykacza z czerwoną strzałką pod napisem „Piwo i Parówka”. Czyli nie „Posiadówka” i nie „Potańcówka”. Ilona nie spowalniała mnie ani nie utyskiwała. Zacząłem nawet podejrzewać, że to właśnie tam szykowali niespodziankę.

Nieco zaniepokojony, pchnąłem drzwi. Nic się nie stało. Żadnych fanfar, konfetti ani baloników.

– Może być tutaj?

– Wszystko jedno. – Delikatnie wywinęła się z mojego uścisku. – To nie ma różnicy.

Widziałem, że chce jak najszybciej usiąść, ale byłem w wernisażowym humorze. Zgłodniałem, apetyt wyostrzył mi zmysły, lecz zabił czujność. Szukałem podstępu gdzie indziej.

Knajpa śmierdziała tłuszczem, frytkami i spalonym mięsem. Trafiliśmy do innego świata. Z tarasu widokowego na Manhattanie zrzucono nas prosto w środek slumsu. Koreczki z awokado i łososia zastąpił sos pomidorowy zrobiony z parszywego, rozwodnionego keczupu.

I podobało mi się to.

Lubię takie małe, sympatyczne mordownie, do których chodzą tylko stali klienci. Choć o jakości większości z nich nie miałem pojęcia. W środku „Piwa i Parówki” był tylko właściciel i podchmielony nastolatek siedzący przy oknie.

Lokal był mniejszy od sali, w której wystawiono moje obrazy. Trzy stoliki, lodówka z dogorywającymi warzywami i ekspozycją sosów, z tyłu dwie kuchenki mikrofalowe. Wzdłuż jednej ze ścian zamontowano długą ladę. Była usyfiona wszystkim, co jesteście sobie w stanie wyobrazić. Tak jakby każdy z gości traktował ją jako chusteczkę, papier toaletowy i spluwaczkę w jednym.

– Moja droga. – Śmiejąc się, zamaszystym ruchem odciągnąłem czerwony hoker. – Usiądź, proszę, a ja coś zamówię.

– Dawid…

Zaczynała się denerwować. Nie w taki sposób, jak robią to ludzie, którzy mają zaraz wybuchnąć, ale raczej jak ci, którzy przestępują z nogi na nogę w kolejce do skoku na bungee. Choć nigdy takowych nie widziałem.

– Zaczekaj, kochanie. – Złożyłem dłonie niczym do modlitwy i ucałowałem środkowe palce. Obróciłem je następnie w jej stronę. To był mój prywatny patent na przesyłanie całusów. – Tylko wezmę nam coś do żarcia i jestem cały twój.

Nabrała głęboko powietrza, ale się nie odezwała. Położyła torebkę na kolanach i, o ile dobrze pamiętam, wyjrzała przez okno.

Chwilę później poprosiłem o dwa „Jebutne Zestawy”. Na kolorowym, obrobionym pewnie w Paincie menu wyglądały całkiem apetycznie.

Ale gdybym wiedział, że to nasza ostatnia wspólna kolacja, daję słowo, zamówiłbym coś lepszego.ROZDZIAŁ TRZECI

W „Piwie i Parówce” była częściowa samoobsługa. Właściciel wrzucał do bułek lub pit podgrzane mięso oraz dodatki, a sosy nalewało się samemu. O kelnerkach nie było mowy. Dlatego na zamówienie czekałem przy kasie. Co chwilę odwracałem się, usiłując złapać spojrzenie żony, ale Ilona niezmiennie patrzyła za okno. Choć szybę wyklejono kartkami z promocjami dnia (obowiązywały, odkąd pamiętam), widać było fragment ulicy oraz secesyjną kamienicę naprzeciwko.

Pięćdziesiąt metrów i jakieś pięć ścian dalej nadal trwała krewetkowa uczta. Buda (o ile nie był zamieszany w niespodziankowy spisek) z pewnością już spostrzegł moją nieobecność. Nie martwiłem się tym. Doskonale wiedział, że nie znoszę tych lipnych wieczorków wśród napuszonej socjety, i miał dla mnie tysiąc usprawiedliwień. Ważne, że dałem sobie zrobić zdjęcie paru dziennikarzom. Gdy się jest uwiecznionym na fotografii, to tak jakby się gdzieś zostało na zawsze. Prawda?

Buły się grzały, mikrofale rzęziły, a ja czekałem.

Zastanawiałem się, co takiego chce mi powiedzieć Ilona. Jeżeli nie miała na myśli czegoś związanego z wernisażem, mogłem się niepokoić. Mogłem, ale miałem zbyt proste podejście do życia. Poza tym świat wtedy kręcił się tylko wokół mnie, więc byłem pewny, że chodzi o niespodziankę. Bo o cóż innego?

Na trzecią rocznicę zdobycia Wielkiej Nagrody (prawidłowej nazwy nie zdołałbym przeczytać, nie mówiąc o zapamiętaniu) Ilona sprawiła mi świetny prezent. Z zasłoniętymi apaszką oczami wywiozła mnie gdzieś za miasto, a ja przez całą drogę usiłowałem podglądać. Apaszka zawiązana była jednak zbyt ciasno. Wyprowadziła mnie z auta, coś z kimś skonsultowała, coś założono mi na plecy i nagle usłyszałem tylko głośne: biegnij!

W tym momencie zrzucono mi przesłonę. Jak głupi pędziłem za gościem, do którego byłem przywiązany. Dreptałem ile sił po wiejskiej drodze i nagle poczułem, że odrywam się od ziemi. Co za uczucie!

– Zawsze miałeś głowę w chmurach! Teraz zobacz, jak to jest!

Śmiech Ilony dobiegał gdzieś spod moich stóp. Kątem oka dostrzegłem, że wiatr rozwiewa jej jasne jak słoma włosy, ale cała sylwetka stawała się ledwie pionkiem na szachownicy pól.

– Wzniesiemy się na sześćset metrów – poinformował mnie głos obok. – A potem pańska żona zamówiła pokaz akrobacji. Podobno się pan nie boi?

Nie, gdzie tam – pomyślałem. – Przynajmniej jak się rozpieprzymy, to na amen. Żadnych złamań i zwichnięć, tylko miazga w dziurze w ziemi. Bułka z masłem. Bozia i Ilona pokarały mnie za łatwowierność.

– Dwa Jebutne Zestawy. Proszę!

Prawie podskoczyłem. Człowieczek w białym fartuchu z napisem „Piwo i Parówka” stał tuż obok, a wydzierał się, jakby prowadził lokal dla głuchych. Choć to chyba bez sensu.

Wziąłem zapakowane w papierki buły, nalałem sporo sosu i ruszyłem w stronę żony. Nie mogłem się powstrzymać, aby nie spróbować Jebutnego Zestawu już po drodze. A szkoda. Smakował jak papier polany domestosem i chyba po części tak było.

Z przepraszającą miną wsunąłem się na stołek barowy. Ilona wzięła ode mnie burgera, ale zaraz odłożyła go na blat. Najwidoczniej nie była tak piekielnie głodna jak ja.

Z perspektywy czasu widzę, że zachowywała się trochę dziwnie. Przypominała niezsynchronizowanego robota, którego każda część dostała inne zadanie. Zmrużyła wielkie, niebieskie oczy, a skóra nad jej nosem wygięła się w kształt litery V. Chwilę potem złapała mnie za rękę. Jej dłoń była wyjątkowo sucha i wyjątkowo zimna. Uśmiechnęła się, choć dość niewyraźnie.

– Jesteśmy… – zaczęła i zaraz urwała. – Po chwili podjęła na nowo. – Jestem…

– Jestem co? – zapytałem, puszczając do niej oko. Ciągle czekałem na niespodziankę.

I słusznie.

– Jestem w ciąży – wydusiła jednym tchem. – Będziemy rodzicami.

Takie słowa każą myśleć, że to był najszczęśliwszy dzień naszego życia. Prawda?

Ale wspominałem już o karmie. Jin i jang. Do połowy pełnej szklance…

A przede wszystkim o nieznoszącym szczęścia stadzie Kapana.

Ciąg dalszy w wersji pełnej