Największy wróg Hitlera - ebook

Tajemnica

O godzinie 2.50 w nocy 24 maja z Bremy, miasta odległego o 130 kilometrów od Lüneburga, agent „Mr Thomas” wysłał szyfrogram utajniony za pomocą szyfru jednonotatnikowego. Adresatem był Bruce Lockhart, szef Departamentu Wywiadu Politycznego z Political Warfare Executive (Zarządu Wojny Politycznej), agendy rządu brytyjskiego^():

„Nawiązując do otrzymanych rozkazów, informuję, że przechwyciliśmy HH ostatniego wieczoru w Lüneburgu, zanim został przesłuchany. Zgodnie z instrukcją poczyniono kroki, aby trwale go uciszyć. Wydałem rozkaz, aby moja obecność w Lüneburgu nie została zarejestrowana w żaden sposób i możemy uznać, że problem HH^() się zakończył”.

Niski, szczupły mężczyzna zwracał na siebie uwagę wyglądem niecodziennym jak na jeńca. Na ramionach miał narzucony szary wojskowy koc, spod którego widać było angielską koszulę khaki i wojskowe kalesony, kończące się tuż nad kolanami chudych nóg. Drżał, choć trudno określić czy z emocji, czy też z przenikliwego zimna majowego wieczoru. Ci, którzy wiedzieli, że ten mężczyzna, wzbudzający swoim wyglądem współczucie, a nawet litość, to Reichsführer SS Heinrich Himmler, mogliby zastanawiać się nad niezwykłymi wyrokami Opatrzności.

Stał pośrodku dużego, pustego pokoju na parterze jednopiętrowej willi przy Ülzenerstrasse w Lüneburgu, niewielkim mieście na północy Niemiec. Byli tam jeszcze pułkownik Michael Murphy, szef oddziału wywiadu 2. armii brytyjskiej, kapitan Clement Wells, lekarz, pospiesznie ściągnięty do willi, aby zbadał więźnia, jego pomocnik, sierżant Austin, który stanął za Himmlerem, oraz wartownik z pistoletem maszynowym pilnujący drzwi.

Telegram informujący o śmierci Heinricha Himmlera
(archiwum autora).

Czy był jeszcze ktoś, kogo obecność została starannie ukryta, a wszelkie ślady jego pobytu w willi w Lüneburgu zatarte ze względu na konieczność zachowania najściślejszej tajemnicy państwowej?

Wszystko, co działo się w ciągu ostatnich kilkunastu godzin, od momentu aresztowania Himmlera do jego śmierci, nie jest jasne, a zeznania ludzi obecnych przy tych wydarzeniach są całkowicie sprzeczne.Nazywam się Heinrich Himmler

Aresztowano go 22 maja 1945 roku o godzinie 17.00, gdy przechodząc obok brytyjskiego posterunku na moście w Bremervörde, niespodziewanie podszedł do żołnierzy i się wylegitymował. Takie zachowanie zaskoczyło wartowników, przyzwyczajonych do tego, że większość przechodzących nie miała dokumentów. Było to normalne w pierwszych dniach po wojnie, gdy Niemcy zamieniły się w wielki tygiel, w którym mieszały się tłumy jeńców i więźniów zwalnianych z obozów, demobilizowanych żołnierzy, bezdomnych, których dobytek spłonął w zbombardowanych domach. Kto wtedy myślał o dokumentach?! Kto miałby je wystawiać? Himmler, nie dość, że zachował się bardzo nieostrożnie, to w dodatku towarzyszyło mu dwóch mężczyzn zwracających na siebie uwagę długimi pelerynami, noszonymi przez żandarmów.

Pokazał legitymację na nazwisko Heinricha Hitzingera. Wskazywała, że jest sierżantem zwolnionym 3 maja ze służby w Geheime Feldpolizei. Funkcjonariuszy tej formacji, jako podlegającej od 1942 roku zbrodniczej Służbie Bezpieczeństwa (Sicherheitsdienst, SD), aliancki wymiar sprawiedliwości włączył do grupy ściganych. Dalszy bieg wypadków był konsekwencją dziwnego zachowania sierżanta Hitzingera. Żołnierze aresztowali go, nie zdając sobie sprawy, kim jest. W istocie trudno było rozpoznać Himmlera, gdyż zgolił wąsy, nie nosił okularów, a lewe oko przysłonił czarną opaską.

Następnego dnia, po nocy spędzonej w prowizorycznym areszcie w młynie przewieziono go, wraz z dwoma towarzyszami, do obozu nazwanego Civil Internment Camp No 31 w byłym niemieckim obozie dla jeńców-marynarzy pod miastem Westertimke. Komendantem był kapitan Thomas Selvester^(). On dokładnie opisał spotkanie z Himmlerem:

„Pierwszy z mężczyzn, którzy weszli do mojego pokoju, był niski, wyglądający na chorego i nędznie ubrany. Za nim weszło dwóch innych, wysokich, o żołnierskim wyglądzie: jeden szczupły, drugi potężnie zbudowany. Ten potężnie zbudowany utykał. Wyczuwałem w nich coś niepokojącego i kazałem jednemu z moich żołnierzy, aby zabrał tych dwóch pod ścisłą straż i nie pozwolił im rozmawiać ze sobą bez mojej zgody. Wyprowadzono ich z mojego biura, a ten niski mężczyzna, noszący opaskę na lewym oku, zdjął ją i założył okulary. Jego tożsamość stała się dla mnie oczywista, a on powiedział: „Heinrich Himmler” bardzo spokojnym głosem”.

Raport z aresztowania Heinricha Himmlera
(archiwum autora).

Selvester zgodnie z regulaminem poinformował o sytuacji kwaterę główną brytyjskiej 2. armii w Lüneburgu, skąd wysłano majora Rice’a, aby potwierdził tożsamość więźnia, a następnie przystąpił do rewizji.

„Przeprowadziłem ją osobiście, wręczając każdą część jego odzienia sierżantowi, który sprawdzał ją ponownie. W kieszeni kurtki znalazłem małe, mosiężne pudełko, podobne do łuski naboju, zawierające szklaną ampułkę”.

Prawdopodobnie wszyscy dostojnicy hitlerowscy zostali wyposażeni w fiolki z trucizną, wytwarzane przez więźniów obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Tam przygotowano 4 tysiące ampułek, z których około 900 otrzymali wyżsi rangą urzędnicy, aby mogli ich użyć w przypadku schwytania przez aliantów, a zwłaszcza przez Rosjan.

Ampułki o długości 35 milimetrów i średnicy 9 milimetrów zawierały 8 gramów cyjanku potasu, bardzo silnej trucizny, której bezbarwne kryształy działały szybko, blokując transport tlenu do tkanek.

„Zorientowałem się, co to jest, ale mimo to zapytałem Himmlera, co zawiera.

– To jest lekarstwo, na skurcze żołądka – odpowiedział.

Znalazłem drugie podobne pudełko, ale bez fiolki i doszedłem do wniosku, że została ukryta”.

Jeżeli z drugiej tulejki Himmler wydobył ampułkę z cyjankiem i miał ją gdzieś przy sobie, to dlaczego nie wyrzucił pudełka? Musiał zdawać sobie sprawę, że znalezienie przy nim pustego opakowania wzbudzi podejrzenie, że truciznę ukrył w ubraniu lub w ciele.

„Całe ubranie Himmlera zostało zdjęte i przeszukane, wszystkie otwory jego ciała zbadane, włosy przeczesane, ale nie znaleźliśmy fiolki. Na tym etapie nie kazałem mu otworzyć ust, gdyż uznałem, że jeżeli miał tam fiolkę, to gdybyśmy usiłowali ją usunąć, spowodowałoby to akcję, której potem mógłbym żałować. Aczkolwiek posłałem po grubą pajdę chleba z serem i herbatę, które podałem Himmlerowi, mając nadzieję, że zobaczę, jeżeli cokolwiek wyjąłby z ust. Obserwowałem go uważnie, gdy jadł, ale nie dostrzegłem niczego nadzwyczajnego”.

Około godziny 20.00 do obozu przyjechał z Lüneburga pułkownik Michael Murphy, szef oddziału wywiadu przy 2. armii brytyjskiej. Jego relacja jest całkowicie sprzeczna z opowieścią Selvestra i mało prawdopodobna.

„Himmler i jego dwaj oficerowie siedzieli przy stole i palili cygara. Wcześniej nikt ich nie rewidował”.

Czy to możliwe, aby kapitan Selvester, wiedząc kim są jego więźniowie, poczęstował ich cygarami i zabawiał rozmową? Wszyscy alianccy oficerowie wiedzieli, jak nadmiar elegancji zakończył się dla generała Roberta Stacka, który podał rękę Marszałkowi Rzeszy Hermannowi Göringowi, gdy ten oddawał się do niewoli. Nie dość, że został zrugany przez przełożonych, to prasa nie zostawiła na nim suchej nitki. Można więc odnieść wrażenie, że Murphy’emu zależało na wskazaniu, iż to zaniedbania Selvestra ułatwiły, czy wręcz umożliwiły Himmlerowi popełnienie samobójstwa.

„Kazałem wyprowadzić ochroniarzy Himmlera z pokoju i przeszukać ich. Potem powiedziałem Himmlerowi, że mam zamiar go zrewidować i kazałem mu się rozebrać. Odmówił:

– Jestem Heinrich Himmler, wiozę list do generała Montgomery’ego.

Przyznaję, że nie wiem, co stało się z listem. Nigdy go nie widziałem”.

On, Reichsführer SS, mógł domagać się spotkania z marszałkiem polnym (od września 1944 roku miał ten stopień) Bernardem Law Montgomerym dowodzącym 21. Grupą Armii, a ten, zaintrygowany co chce mu powiedzieć dowódca SS, Grupy Armii „Weichsel” i Waffen-SS, zapewne nie odmówiłby spotkania. Dlaczego więc wiózł list do Montgomery’ego?

„Powiedziałem Himmlerowi, że nie interesuje mnie, kim był. Zamierzałem przeszukać go i zdjąć z niego ubranie. Zapytał, co może włożyć zamiast swojego odzienia. Powiedziałem, że battledress^(). Himmler odpowiedział, że nie chciałby, aby zobaczono go martwego w brytyjskim mundurze”.

To ciekawe: pułkownik Murphy wyraźnie, chociaż bez potrzeby, sugeruje, że Himmler już podjął decyzję o popełnieniu samobójstwa. Dlaczego zabrano mu niemiecki mundur? Z żadnym ze schwytanych niemieckich dostojników nie postąpiono w ten sposób.

„Wtedy powiedziałem, że po rewizji zamierzam zabrać go do kwatery głównej armii, około 10 mil jazdy samochodem, i jeżeli nie założy brytyjskiego battledress, to będzie podróżował nago i może mu być zimno. Wtedy się zgodził. Został rozebrany, a jego ubranie przeszukane. Fiolka z cyjankiem została znaleziona pod podszewką jego kurtki. W czasie gdy tam byłem, Himmler nie dostał żadnego posiłku”.

Stało się dla mnie jasne, że możliwe było, iż Himmler mógł mieć ampułkę z trucizną, a najbardziej prawdopodobnymi miejscami, w których ją ukrył, były usta lub pośladki. Dlatego kazałem mu ubrać się i zatelefonowałem do mojego oddziału G-2 (wywiadu wojskowego) i kwatery głównej (2. armii), aby wysłali lekarza do willi, którą przygotowałem dla takich ludzi jak Himmler. Ja i drugi oficer towarzyszyliśmy Himmlerowi w podróży do tego domu”.

To się zgadza, gdyż w Lüneburgu telefon od pułkownika Murphy’ego odebrał jego adiutant, porucznik Jack Ashworth, który usłyszał, że ma natychmiast odszukać oficera medycznego i wysłać go do willi zajętej przez wywiad.

Spowodowało to spore zamieszanie. Internista, kapitan Clement Wells, właśnie zajmował się przygotowaniami do wyjazdu na urlop do Anglii i niechętnie przyjął rozkaz pułkownika. Nie wiedział też, o co chodzi. Sierżant, który go odnalazł, powiedział tylko, że ma zbadać więźnia przed przewiezieniem go do kwatery głównej marszałka polnego Montgomery’ego, co Wellsowi wydało się dziwne. Kwatera była tak blisko, że badanie przed krótką podróżą wydawało mu się bezsensem. A poza tym, czyżby w obozie w Westertimke nie było lekarza?

W tym czasie Himmler, w brytyjskiej wojskowej koszuli, z gołymi nogami owiniętymi kocem, wsiadł do samochodu. Ulokował się na tylnym siedzeniu, między wartownikiem i drugim oficerem wywiadu, podpułkownikiem Bernardem Stapletonem. Murphy usiadł z przodu, obok kierowcy. Minęła godzina 21.40, gdy wyruszyli z obozu w drogę liczącą ponad 100 kilometrów.

Sytuacja stawała się coraz bardziej tajemnicza.

Pułkownik Murphy, doświadczony funkcjonariusz wywiadu, o którym sam Montgomery mówił, że to „oficer pierwszej klasy i jeżeli czegoś nie wie o sytuacji na polu bitwy, to znaczy, że nie warto było się tym zajmować”, podejrzewając, że Himmler mógł ukryć drugą ampułkę z trucizną, nie próbuje jej znaleźć, lecz wyrusza w trwającą ponad dwie godziny nocną podróż. Dlaczego przewoził Himmlera w nocy? W obozie w Westertimke miał znacznie lepsze warunki do przesłuchiwania więźnia i zapewnienia mu bezpieczeństwa niż w willi w Lüneburgu, niedawno zajętej przez brytyjski wywiad i nieurządzonej. Podróż w nocy, po nieznanych drogach (w istocie zgubili się i to Himmler miał ich przekonać, że jadą we właściwym kierunku) była niebezpieczna. Murphy mógł bowiem zakładać, że obóz obserwują byli podwładni Himmlera, gotowi uwolnić go przy nadarzającej się okazji, a lepszej niż nocny wyjazd bez eskorty nie sposób sobie wyobrazić.

Dlaczego pułkownik Murphy nie zainteresował się dwoma esesmanami aresztowanymi razem z Himmlerem i nie zabrał ich ze sobą, ani nie kazał dowieźć do Lüneburga innym samochodem? Nie zostawił żadnych instrukcji, jak komendant obozu ma z nimi postępować. A byli to ważni świadkowie.

SS-Sturmbannführer Heinz Macher^() na rozkaz Himmlera objął 31 marca dowodzenie saperami, którzy wysadzili część zamku SS w Wewelsburgu, oraz ukrył przechowywane tam skarby SS, a następnie udał się do Flensburga, gdzie przebywał Himmler, aby osobiście złożyć mu raport. Skarbów z Wewelsburga do dzisiaj nie odnaleziono.

Drugi, SS-Sturmbannführer Werner Grothmann^(), dowodził adiutantami Himmlera.

Obydwaj – Macher i Grothmann, znali wiele faktów z życia i działalności dowódcy SS. Byli przy nim, gdy rozstawał się z nowym szefem niemieckiego rządu – wielkim admirałem Karlem Dönitzem. Dlaczego pułkownik Murphy ich zlekceważył?

Do Lüneburga dojechali przed godziną 23.00.

– Pan jest lekarzem? – Murphy zwrócił się do Wellsa, gdy weszli do pokoju na parterze. Ten nie odpowiedział, przyjmując, że jego odznaka wyraźnie na to wskazuje. Murphy też nie oczekiwał odpowiedzi, gdyż natychmiast dodał:

– To niech pan zbada więźnia, czy nie ma trucizny.

Takie polecenie, w dodatku wydane obcesowym tonem, rozzłościło Wellsa.

– Jestem lekarzem, nie policjantem – burknął, nie zważając, że zwraca się do oficera starszego stopniem.

„W półmroku on mógł nie dostrzec, że jestem od niego starszy, lub nie połapał się wystarczająco szybko, że ja nie zwracałem się do niego jako oficer do starszego stopniem, lecz jako profesjonalista do laika” – ocenił to spotkanie później Wells.

– Zrobi pan to, co powiedziałem – uciął Murphy.

Jeżeli opis tego, co stało się później, jest zgodny z prawdą, to Wells miał zażądać, aby pozostawiono go z więźniem bez zbędnych osób. Murphy niechętnie wyszedł z pokoju. Pozostali tam Wells i sierżant Austin, trzymający lampę, aby ułatwić badanie. W tym świetle lekarz dostrzegł metaliczny błysk w ustach Himmlera. Gdyby badanie prowadził ktoś bardziej doświadczony w postępowaniu z więźniami, a nie lekarz internista, zapewne lepiej poradziłby sobie w takiej sytuacji. Wells poczuł się zagubiony i zaczął gorączkowo rozważać, jak wydobyć ampułkę. Nic nie przyszło mu do głowy, więc udał, że nie zauważył niczego podejrzanego, ale postanowił ponowić badanie. Gdy wsunął palec do ust Himmlera ten zaczął się bronić.

„Walczyliśmy przez chwilę. Wyszarpnął moją rękę ze swoich ust i odchylił głowę. I wtedy, patrząc na mnie z pogardą, zmiażdżył zębami szklaną kapsułkę i wziął głęboki oddech. Krew napłynęła mu do twarzy, która wykrzywiła się z bólu. Żyły na szyi nabrzmiały, a oczy zabłysły. Potem upadł na podłogę”.

Opisując szamotaninę, Wells ani słowem nie wspomniał, że uderzył Himmlera. A na zdjęciu martwego Reichsführera, zrobionym następnego dnia, widać, że ma złamany nos.

„Nastąpiła seria chrapliwych oddechów, co trwało około pół minuty, i drgawki przez następną minutę”.

Kryształki szybko rozpuszczały się w ślinie i przenikały do krwi, rozpoczynając akcję blokowania transportu tlenu.

Zwłoki Heinricha Himmlera, widoczny złamany nos
(archiwum autora).

Himmler czuł się jak pilot, który bez maski wznosił się na dużą wysokość, gdzie w rozrzedzonym powietrzu jest coraz mniej tlenu. Konał.

Gorączkowe zabiegi ratunkowe na nic się nie zdały. Wells musiał mieć świadomość bezcelowości wysiłków, czując zapach gorzkich migdałów, charakterystyczny dla cyjanku, wydobywający się z ust umierającego człowieka.

„Każdy, kto miał taką zabójczą fiolkę lub też kiedyś wydawał leki, nieomylnie rozpoznałby zapach kwasu cyjanowodorowego, który wydobywał się z jego ust”.

Heinrich Himmler miał skonać o godzinie 23.14, niecałe pół godziny po przywiezieniu do Lüneburga.

Trzy i pół godziny później z brytyjskiej placówki w Bremie wysłano zaszyfrowany telegram podpisany „Mr Thomas”. Był to wystarczający czas do przejechania z Lüneburga do Bremy, napisania krótkiego raportu i zaszyfrowania go za pomocą szyfru jednonotatnikowego, używanego w łączności dyplomatycznej, całkowicie bezpiecznego, którego nie można było złamać. Nadawca miał więc pewność, że nikt poza adresatem nie odczyta jego meldunku.

Rano w Londynie Bruce Lockhart, szef Departamentu Wywiadu Politycznego, odebrał odszyfrowaną depeszę:

„. Wydałem rozkaz, aby moja obecność w Lüneburgu nie została zarejestrowana w żaden sposób i możemy uznać, że problem HH się zakończył”.

Napisał na niej ołówkiem „kopia dla PM”. Chodziło o premiera (Prime Minister) Winstona Churchilla.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------