Nie zapomnisz o miłości - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland - ebook

OD AUTORKI

Dom, o którym mowa w książce, naprawdę nazywa się Longleat i jest najpiękniejszą rezydencją rodową w Amglii. Należy do markiza Bath i stanowi najświetniejszy przykład renesansowej architektury elżbietańskiej. Jego uroda jest tak subtelna, że wydaje się wy czarowana blaskiem promieni słonecznych.

Pierwotnie Longleat był klasztorem wzniesionym przez ojców Augustynów. W 1515 roku, gdy Henryk VIII rozwiązał zakony w Anglii, posiadłość nabył sir John Thynne za pięćdziesiąt trzy funty.

Dom zachował się w idealnym stanie. Wielka sień, wyłożona posadzką z płyt kamiennych, z pięknym belkowanym sufitem, pozostała nietknięta od 1559 roku, a w czerwonej bibliotece znajduje się egzemplarz Wielkiej Biblii Henryka VIII z 1641 roku. Historię Longleat uświetniła swoją wizytą królowa Elżbieta I, którą w 1574 roku podejmowano w wielkiej jadalni. Oczywiście, jak w większości angielskich domów o wielowiekowej tradycji, nocami można w nim spotkać ducha. Ja poznałam jednak innego ducha, który pojawił się w mojej wyobraźni i zainspirował mnie do napisania tej książki.ROZDZIAŁ 1

ROK 1818

Spóźniłeś się! — zganiła Nerissa brata. Harry właśnie wszedł frontowymi drzwiami i rzucił szpicrutę na krzesło.

— Wiem, ale musisz mi wybaczyć. Rumak, którego ujeżdżałem, poczuł ducha walki i dawał z siebie wszystko.

Nerissa uśmiechnęła się. Wiedziała, że ilekroć nadarzyła się okazja, by pojeździć konno, Harry zapominał o bożym świecie.

Czasami podczas mozolnych prac domowych, czy to gotując na piecu tak starym, że wciąż odmawiał posłuszeństwa, czy borykając się z dziesiątkiem innych kłopotów, które co rusz się pojawiały, marzyła, że któraś z książek ojca z dnia na dzień stanie się poczytna i ojciec zdobędzie sławę, a cała rodzina pieniądze.

Było to jednak mało prawdopodobne, więc Nerissa śmiała się ze swych dziecinnych urojeń, choć wiele by dała, aby Harry miał konie, którymi się pasjonował oraz stroje, w których nie ustępowałby elegancją kolegom z Oksfordu.

I tak był, jej zdaniem, najprzystojniejszy, nawet w znoszonym stroju do jazdy konnej, zszywanym i cerowanym przez siostrę tyle razy, że chyba niewiele w nim zostało pierwotnego materiału.

Nic dziwnego, przecież ich ojciec, choć włosy przyprószyła mu siwizna, a twarz poorały zmarszczki, był jeszcze wyjątkowo przystojnym mężczyzną. Nerissa dziwiła się, dlaczego po śmierci matki żadna kobieta nie próbowała usidlić taty.

Kwitowała śmiechem swoje domysły, gdyż Marcus Stanley niewątpliwie zapomniał już o istnieniu płci pięknej, pochłonięty pracą nad książkami, żmudnymi opisami i badaniami nad rozwojem rodzimej architektury.

Harry nie taił, że nie jest dość bystry, by zrozumieć te dzieła, a nawet Nerissa, mimo ogromnej miłości do ojca, przyznawała, że ich styl jest nader monotonny. _Architectural Society_ oceniało je wysoko, lecz z powodu znikomej poczytności dochody ze sprzedaży były symboliczne. Niepodobna jednak nie czuć dumy, odkurzając w bibliotece półkę, na której spoczywało pięć opasłych tomów z nazwiskiem ojca na grzbiecie.

Tymczasem Harry zdejmował zabłocone po cholewy buty.

— Czy podziękowałeś Jacksonowi, że pozwolił ci pojeździć na jednym ze swoich koni?

— To on mi podziękował! — odparł Harry. — Powiedział, że sam bał się go dosiąść i z niecierpliwością czekał, aż wrócę do domu. Wiedział, że jeśli ktoś go poskromi, to tylko ja!

Nerissa spojrzała na zabłocone buty i spodnie, lecz brat uprzedził jej słowa:

— Tak, zrzucił mnie dwa razy! Musiałem się nieźle nabiegać, żeby go złapać, ale gdy wracaliśmy na farmę, zaczął uznawać we mnie pana.

Radość, jaka przebijała z jego głosu, nie uszła uwagi Nerissy.

— Chodź do jadalni, gdy tylko umyjesz ręce. Zawołam tatę, choć prawdę mówiąc, obiad czeka już od godziny!

— Nie sądzę, aby tata zauważył to opóźnienie! — stwierdził Harry, a Nerissa w duchu przyznała mu rację.

Poszła do kuchni, gdzie unosił się smakowity zapach potrawki z królika, zaś stara kobieta z rękami wykrzywionymi reumatyzmem dość niepewnie wyjmowała talerze.

— Ja to zrobię, pani Cosnet—zaoferowała prędko Nerissa, wiedząc, jak wiele talerzy stłukła już służąca.

W ostatniej zdaje się chwili uratowała naczynia i zaniosła je do jadalni, po czym szybko wróciła, by wyłożyć główne danie na porcelanowy półmisek. Ustawiwszy go na stole w jadalni, pobiegła niewielkim korytarzem do gabinetu ojca.

— Obiad gotowy, tato! —zawołała. —Pospiesz się, bo wrócił już Harry, i to głodny jak wilk.

— Już obiad? — ojciec z trudem powracał do rzeczywistości.

Nerissa oparła się pokusie, by sprostować, że dopiero będzie obiad, a ona sama była nie mniej głodna niż Harry. Z niechęcią odkładając rękopis i książkę, która widać stanowiła materiał źródłowy, Marcus Stanley podniósł się i podążył za córką do jadalni.

— Dużo się dziś napracowałeś, tato — Nerissa nakładała mu potrawkę, zdając sobie doskonale sprawę, że mięso jest rozgotowane. — Musisz przejść się trochę po obiedzie, zanim powrócisz do książek. Pamiętaj, że powinieneś zażywać świeżego powietrza.

— Właśnie piszę rozdział o okresie elżbietańskim i jestem akurat w najciekawszym miejscu — odparł ojciec. — Oczywiście nic prostszego, niż podać przykład naszego domu i opisać jak jego cegły, choć zmurszałe ze starości, opierają się działaniu deszczu i wiatru lepiej niż mury wznoszone ponad dwa wieki później!

Nerissa nie odpowiedziała, gdyż w tej chwili do pokoju wszedł Harry.

— Tak mi przykro, że się spóźniłem, tato — przepraszał — ale koń był prawdziwie ognisty. Nieco go ujarzmiłem.

Marcus Stanley zatrzymał zamyślony wzrok na uśmiechniętej twarzy syna i powiedział:

— Pamiętam, że gdy byłem w twoim wieku, nie ujeżdżony koń stanowił dla mnie nieodparte wyzwanie.

— Na pewno i teraz marzysz o przejażdżce — zachęcał Harry, biorąc talerz z rąk siostry, i zaczął jeść z wilczym apetytem.

Obserwując go Nerissa zastanawiała się, czy pod koniec wakacji brata będzie jeszcze co podać na stół. Nawet podczas jego nieobecności trudno było ze skromnych zasobów, jedynych, jakie otrzymywała od ojca na utrzymanie, wygospodarować dość środków na żywność.

Ale Harry przejadał cały dom, jak to określała w myślach, musiała więc popaść w długi, a co gorsza, lękała się, że brat, choć nigdy się nie skarżył, wstaje od stołu głodny.

Królik był u nich typowym daniem o każdej porze roku. Cieszyła się na myśl, że niedługo farmerzy zaczną strzelać do gołębi, niszczących kiełkujące zboże, a Harry zawsze uwielbiał pieczone przez nią gołębie. Żałośnie myślała, że właśnie jest sezon na jagnięta, a oni znów nie skosztują tego rarytasu.

Stać ich było tylko na zwykłą baraninę, tanią z racji swej twardości, która ustępowała jedynie po bardzo starannym przyrządzeniu.

Kładąc do ust kęs królika, Nerissa dziękowała losowi, że matka była niezrównaną kucharką i pokazała jej, jak przyrządzać ulubione dania ojca i Harry’ ego, a także jak sprawić, aby skromny posiłek wydawał się obfitszy. Było to możliwe dzięki ziemniakom. Pieczone, smażone, gotowane czy podsmażane, warzywo to znakomicie uzupełniało posiłek, gdy porcje drogiego mięsa z konieczności stawały się coraz mniejsze.

— Czy można prosić o dokładkę? — przerwał jej rozważania Harry.

— Tak, oczywiście.

Nałożyła mu wszystko, co pozostało na półmisku, zaledwie odrobinę dorzuciła tacie, wiedząc, że przebywa on w odległych czasach elżbietańskich, a spożywanie posiłków było dlań czynnością automatyczną. Zapewne nie miał najmniejszego pojęcia, co właściwie trafia do jego ust.

Na stole był jeszcze bochenek chleba z domowego wypieku. Harry ukrajał sobie dużą porcję i umaczał w sosie.

— Palce lizać — delektował się brat. — Nikt nie potrafi gotować tak jak ty, Nerisso. To, co podają nam w Oksfordzie, jest zupełnie niejadalne.

Siostra odpowiedziała na komplement uśmiechem, zebrała talerze oraz pusty półmisek i wszystko zaniosła do kuchni. W trosce o zmęczonego ćwiczeniami Harry’ego przygotowała jeszcze nadziewane ciasto. Lekki, złocisty biszkopt urósł wysoko. Pozostało jedynie dodać dżem truskawkowy, który sporządziła w zeszłym roku, a po polaniu odrobiną śmietanki, jaką udało jej się zebrać z mleka, danie było, przynajmniej jak na gust brata, zadowalające.

Na zakończenie pozostał jedynie kawałek sera. Nerissa zamierzała jechać na zakupy właśnie dziś po południu, bo wczoraj na obiad, który w dużej mierze przypominał dzisiejszy, Harry zjadł o wiele więcej niż się spodziewała.

Skończywszy swoją porcję ciasta, ojciec podniósł się od stołu.

— Wybacz, Nerisso — tłumaczył się. — Pozwolisz, że wrócę do pracy.

— Nie, tato! —powiedziała córka stanowczo.— Przecież wiesz, że powinieneś najpierw zażyć trochę ruchu, więc proponuję, abyś przeszedł się po sadzie i sprawdził, jak przyjęły się nowe sadzonki. Coś trzeba było zrobić, na pewno pamiętasz, że najcenniejsze drzewa straciliśmy w marcowych zawieruchach!

— Tak, oczywiście — zgodził się ojciec.

Potem, widać w przekonaniu, że im prędzej upora się z niemiłym zadaniem, tym lepiej, przeszedł do sieni, włożył stary filcowy kapelusz, a raczej jego strzępy, i wyszedł do skąpanego w promieniach słońca ogrodu.

Harry roześmiał się.

— Ty go po prostu terroryzujesz!

— Ale on nie powinien dzień i noc tkwić w tym swoim dusznym gabinecie!

— Może nie powinien ze względu na zdrowie, ale przecież to jego największa radość!

Dopiero po chwili Nerissa odparła:

— Nie jestem tego pewna. Często czuję, że jemu bardzo brakuje mamy. Stara się choć na krótko o niej zapomnieć i dlatego pogrąża się bez reszty w swoich książkach.

Mówiła miękko i łagodnie. Harry spojrzał na nią.

— Tobie też brakuje mamy! — zauważył.

— Okropnie! Bez niej życie już nie jest takie samo. Gdy ciebie nie ma, a tata nie widzi, że ja w ogóle istnieję, jest mi bardzo trudno!

— Przykro mi — współczuł Harry. — Nie miałem pojęcia, że tak się czujesz. To chyba samolubne z mojej strony, że bawię się beztrosko w Oksfordzie, podczas gdy ty się zapracowujesz.

— Nie chodzi mi o zapracowywanie się. Po prostu czasem całymi dniami nie widuję żywej duszy, chyba że wybiorę się do miasteczka. Wszyscy są dla mnie mili, ale to nie to samo, co być z mamą i podejmować jej znajomych.

— Oczywiście, że nie — zgodził się Harry. — Czy już nas nie odwiedzają?

— Okazali pewną sympatię po śmierci mamy, ale przecież przyjeżdżali do niej, a nie do siedemnastolatki, jaką wtedy byłam, a nawet kiedy wspaniałomyślnie zapraszali mnie na rozmaite przyjęcia, nie było czym na nie pojechać ani co na siebie włożyć.

Harry milczał chwilę. Potem powiedział:

— Został mi tylko rok studiów, dopiero potem będę mógł zarobić trochę pieniędzy. Chyba nie byłoby zbyt rozsądne rezygnować nie otrzymawszy dyplomu.

Nerissa zawołała ze zgrozą:

— Nie, oczywiście, że nie! Nie wolno ci rezygnować ze studiów. Przecież dyplom jest najważniejszy.

— Zdaję sobie z tego sprawę — przytaknął Harry — a w ostatnim semestrze usilnie się starałem. Wykładowcy są ze mnie bardzo zadowoleni.

Nerissa obeszła stół, by objąć i pocałować brata.

— Jestem z ciebie taka dumna — powiedziała. — Nie zwracaj na mnie uwagi, gdy zrzędzę. To moje szczęście, że mam cię w domu, tak jak i tatę, oczywiście w chwilach, gdy mnie zauważa! Nie mam prawa rozczulać się nad sobą jak pani Withers.

Ubawiła Harry’ego aluzją do sąsiadki. Otoczył ją ramieniem i powiedział:

— Pomyśl o nowej sukni, bo postaram się, abyś miała okazję ją włożyć.

— Nową suknię? — zawołała Nerissa. — Skąd miałabym wziąć tyle pieniędzy?

— Dla chcącego nic trudnego, jak mawiała niania. Chyba najlepiej zrobimy, jeśli poświęcimy jeden dzień na post, a za to wystroimy cię jak królową Saby!

— Znakomity pomysł — roześmiała się Nerissa. — Już wyobrażam sobie, jaką sukienkę kupię kosztem takich wyrzeczeń.

— Ja proponuję tylko... — zaczął Harry.

Jego propozycja nie została jednakże wypowiedziana, gdyż w tej chwili rozległo się nieoczekiwane, donośne pukanie do drzwi. Spojrzeli po sobie.

— Kto to może być? — zastanawiał się Harry. — Skądkolwiek przybywa, zdaje się niecierpliwy. Czy spodziewasz się wierzycieli albo komornika z nie zapłaconym rachunkiem?

— Nie.

Zdjęła fartuszek, który nosiła przy pracach kuchennych, i ruszyła korytarzem do drzwi.

Harry pozostał w jadalni, sięgnął po duży okruch ze stołu i czym prędzej włożył go do ust.

Potem jego uszu dobiegł okrzyk zdziwienia. Gdy tylko zdążył wstać, usłyszał:

— To niemożliwe! A jednak! Delfino, to ty!

— Wiedziałam, że cię zaskoczę! — sądząc po głosie, rozmówczyni Nerissy musiała być kobietą światową.

Harry podszedł do drzwi, by przyjrzeć się gościowi. Delfina była ubrana zgodnie z najnowszą modą w wysoki kapelusz z drobnymi strusimi piórami, kolorem dobranymi do sukienki. Na ramiona miała narzuconą obszytą futrem pelerynkę. Postąpiła dwa kroki i zawołała:

— Już zapomniałam, jak tu ciasno!

— A my myśleliśmy, że zapomniałaś o nas! — stwierdził bez ogródek Harry. — Jak się masz, Delfino, choć może to zbyteczne pytanie.

Przybyłe zjawisko zamarło w bezruchu, wpatrując się bystrymi oczkami w jego wysoką, przystojną postać i niestarannie zawiązany krawat.

— Jak ty urosłeś, Harry!

— No wiesz, nie widziałaś mnie od sześciu lat! — odparł. — Ale muszę przyznać, że wyglądasz jak z żurnala!

— Dziękuję — odparła Delfina z lekką ironią. — Potem zmieniła ton. — Chcę z wami porozmawiać, chyba jest tu gdzie usiąść? — powiedziała nieco obcesowo.

— Chodź do salonu — zaprosiła Nerissa. — Nic tam nie zmienialiśmy, więc pozostał taki, jakim go chyba pamiętasz.

Otworzyła drzwi w końcu korytarza. Weszli do niskiego pokoju, w którym matka zawsze podejmowała szczególnych gości. Był najlepiej umeblowany, tam też umieszczono najcenniejsze przedmioty, jakie posiadali, a na wybitej boazerią ścianie wisiały najpiękniejsze portrety przodków.

Delfina weszła z szelestem drogich, sztywnych halek.

Potem zdjęła pelerynkę obszytą drogim futrem, wręczyła ją Nerissie, i usiadła w fotelu przy kominku. Ani nie spojrzała na siostrę, za to rozejrzała się po pokoju.

— Takim go pamiętam — powiedziała. — Najlepiej wygląda wieczorem, w blasku świec.

— Po śmierci mamy rzadko tu przesiadujemy — opowiadała Nerissa. — Wolimy gabinet taty, a Harry upodobał sobie pokój poranny.

Jednak siostra najwyraźniej jej nie słuchała. Nerissa zastanawiała się, co ją sprowadza i to tak nagle, bez ostrzeżenia. Starsza o cztery lata od Harry’ego, a o pięć od Nerissy, Dellfina w wieku osiemnast u lat wyszła za mąż za lorda Bramwella, który przez przypadek zobaczył ją na przyjęciu w ogrodzie namiestnika hrabstwa i zakochał się bez pamięci. Był od niej o wiele starszy i matka sądziła, że nie należy przyjmować jego oświadczyn.

— Kwestię małżeństwa trzeba przemyśleć bardzo starannie — mawiała — a przecież poznałaś w życiu tak niewielu mężczyzn. Poza tym lord Bramwell jest już bardzo leciwy!

— Ale za to majętny i wysoko postawiony, więc chcę za niego wyjść, mamo! — upierała się Delfina.

Nie słuchała błagań matki, aby ze spokojem rozważyła, czy to rozsądne posunięcie, nie chciała też długiego narzeczeństwa. A ponieważ nie było innych przyczyn, dla których państwo Stanley mieliby odmówić zgody na ten związek, Delfina dopięła swego i czym prędzej oddała rękę lordowi Bramwellowi.

Gdy tylko zniknęła w eleganckiej karocy zaprzężonej w cztery starannie dobrane konie czystej krwi, nie pojawiła się więcej w ich życiu. Sięgając pamięcią wstecz, Nerissa wciąż nie mogła w to uwierzyć.

Delfina wydawała się szczęśliwa na łonie rodziny, w ich zabytkowym, elżbietańskim domu znanym jako Queen’s Rest. A potem przepadła bez wieści, jakby w ogóle nie istniała.

Cztery lata później, gdy zmarła pani Stanley, córka bawiła akurat w Paryżu i nie przyjechała na pogrzeb. Napisała do ojca krótki, dość chłodny list kondolencyjny, po czym znów ślad po niej zaginął.

Nerissie, która kochała siostrę, jak wszystkich swoich bliskich, wydawało się to nieprawdopodobne.

Nawet świadomość, że lord Bramwell mieszka w Londynie, a jego wiejska rezydencja znajduje się w odległym hrabstwie, nie pocieszała jej. Delfina była przecież jedną z nich.

— Wysłałam jej życzenia urodzinowe — zwierzyła się kiedyś Harry’emu — ale nie odpowiedziała.

— Nie jesteśmy już jej potrzebni — odparł Harry. — Ona jest teraz wielką panią, uznaną pięknością w pałacu St. James.

— Skąd wiesz?

— Mówili o niej koledzy na uczelni, a jej nazwisko często pojawia się w kolumnach plotkarskich. W zeszłym tygodniu ogłoszono, że jest najpiękniejszą kobietą w Devonshire House, gdzie na jednostkę powierzchni przypada najwięcej ślicznotek w kraju!

Harry roześmiał się, szczerze ubawiony. Ale Nerissa nie dowierzała mu i czuła się głęboko zraniona, że siostra nie dba już ani o nią, ani nawet o ojca.

A teraz patrząc na Delfinę wiedziała, dlaczego okrzyknięto ją najpiękniejszą kobietą w Londynie.

Siostra naprawdę była prześliczna. Jej włosy miały złocistą barwę dojrzewającego zboża, oczy błyszczały żywym błękitem, na cerze zaś nie sposób było dopatrzeć się choćby najmniejszej skazy.

Miała ten sam typ urody co Georgiana, księżna Devonshire, i inne piękne kobiety, wspominane przez Harry’ego, którymi zachwycali się młodzieńcy z otoczenia księcia regenta.

Od czasu, gdy się ostatnio widziały, Delfina wyszczuplała, a jak zauważyła Nerissa, ruchy jej rąk stały się posuwiste, uwodzicielskie, zaś łabędzia szyja miała w sobie coś bardzo delikatnego.

Gdy Harry usiadł z nimi, nastąpiło dłuższe milczenie. Wreszcie przemówiła Delfina:

— Spodziewałam się, że zaskoczę was moim przybyciem, ale przyjechałam, by prosić was o pomoc.

— Nas o pomoc? — Harry nie posiadał się ze zdumienia. —Nie wyobrażam sobie, co możemy ci zaoferować. Słyszałem o koniach twojego męża i wiem, że dwa lata temu wygrał na wyścigach fortunę.

Delfina dość długo milczała.

— Mój mąż nie żyje!

— Nie żyje?

Nerissa znieruchomiała.

— Czy chcesz przez to powiedzieć, Delfino, że owdowiałaś? — przemówiła wreszcie. — Dlaczego nikt nas nie powiadomił?

— Pewnie nie stać was na gazety — odparła zjadliwie Delfina. — On umarł rok temu i, jak widzicie, już zdjęłam żałobę.

— Tak mi przykro — ubolewała Nerissa. — Czy bardzo ci go brakuje?

— Ani trochę. Dlatego właśnie potrzebuję waszej pomocy.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.