Niech świat zapłonie - ebook

PROLOG

Byli tu wszyscy.

Po raz pierwszy i, jak się miało okazać, ostatni wszyscy członkowie komórki spotkali się w opuszczonym magazynie na obrzeżach Nowego Jorku. Ponad trzydziestka wiernych synów i córek Islamu. Spomiędzy nich wystąpił ten, który to wszystko zorganizował – Ahmed, powszechnie znany jako Jastrząb. Czterdziestoczteroletni bojownik Państwa Islamskiego, pochodzący z jednej z byłych republik sowieckich, popatrzył na zgromadzonych, wyszukując w ich oczach oznak zawahania. Odczuł wyraźną ulgę, kiedy nie znalazł w towarzyszach tego, czego szukał. Pogratulował sobie w duchu, że wybrał i wytrenował tak dobrych bojowników.

– Spotykaliśmy się już w tym magazynie, ale nigdy wszyscy razem – rozpoczął, gdy pojął, że cisza trwa już zbyt długo. – A to oznacza, że nasza praca właśnie się zaczyna. Każdy z was zna swoje zadania, przygotujcie się i pamiętajcie: Allah jest dziś z nami…

Godzinę później ich kryjówkę opuścił ostatni wypełniony materiałami wybuchowymi samochód. Ahmed odprowadził wyjeżdżający pojazd wzrokiem, póki ten nie zniknął mu z pola widzenia. Zamknął drzwi magazynu i powolnym krokiem skierował się do pozostałej grupy specjalnie wyselekcjonowanych bojowników. Oni mieli inne zadanie – zginąć z bronią w ręku, a nie w wyniku samobójczych zamachów. Nagle w kieszeni mężczyzny zawibrował telefon. Wiedział, co oznacza ten sygnał, więc nieznacznie zmienił obrany kierunek i udał się po skrzypiących metalowych schodach na wyższe piętro, do opuszczonego gabinetu dyrektora. Gdy odgłos kroków na stalowych stopniach zaczął wybrzmiewać w magazynie, kilku z bojowników zerknęło w stronę Ahmeda, ale żaden z nich nie poświęcił mu więcej uwagi. Każdy z nich był doświadczonym żołnierzem, walczącym w imię proroka od dłuższego czasu, i każdy z nich wiedział, że teraz najważniejsze jest skupienie.

Gdy tylko Ahmed przekroczył próg gabinetu, za jego plecami pojawił się wysoki ochroniarz. Drugi chwilę później zablokował mu drogę z przodu. Obaj byli wyżsi od mężczyzny o głowę i o kilkanaście kilogramów ciężsi, ubrani w idealnie dobrane garnitury. Wybrzuszenie tkaniny pod lewą pachą każdego z nich nie pozostawiało wątpliwości, że nie znaleźli się tu przez przypadek. Po chwili strażnik stojący z przodu odsunął się, przepuszczając Ahmeda do gabinetu.

– Wszystko gotowe, przyjacielu – powiedział, gdy tylko znalazł się przed masywnym biurkiem dyrektora.

– Dobrze, bardzo dobrze – odrzekł człowiek zasiadający w dyrektorskim fotelu, pomysłodawca całej akcji i jednocześnie najważniejsza osoba w tym magazynie. – Jesteś ich pewien? – zapytał, wskazując na główną salę magazynu.

– Tak, nie zawiodą. Możesz być spokojny.

– A czy ty, Ahmedzie Ibrahimowiczu, jesteś na to gotowy? – rzucił zaczepnie, powoli wstając i kierując się w stronę okna.

Dopiero teraz można było go zobaczyć. Mężczyzna niedawno przekroczył sześćdziesiątkę. Jego krok nie był już tak pewny, jak w czasach, gdy widywali się regularnie, a broda osiwiała niemal całkowicie. Ahmeda jednak nie zmyliła zniedołężniała postawa dawnego mentora i przyjaciela z czasów Al-Kaidy. Wiedział, że ten latami zdobywał doświadczenie i wiedzę, którym zawdzięczał swoją obecną pozycję w organizacji. Był niezastąpiony.

– Wiele razy narażałem się na kule w imię Allaha – odpowiedział na zaczepkę zamachowiec.

– Tak, ale jeszcze nigdy nie podążałeś ścieżką ku pewnej śmierci – odpowiedział poetycko Starzec.

– Wiem, znam ryzyko, odkąd zaproponowałeś mi to zadanie prawie dwa lata temu. I wiem, że za kilka godzin ja i oni wszyscy – wskazał na dół magazynu – zginiemy w imię naszej wiary i naszych wartości.

– Raduje mnie twoja niezłomność, Jastrzębiu. – Odpowiedź Ahmeda nieznacznie uspokoiła Starca. – Podejdź tu do mnie i powiedz, co widzisz.

– Nowy Jork – odpowiedział, nie rozumiejąc, o co chodzi.

– Dokładnie: gnijące jabłko, a w jego sercu twój cel i twoje odkupienie za poprzednie błędy. – Przerwał, aby dać znak ochroniarzom, którzy natychmiast skierowali się do znajdujących się na tyłach gabinetu drzwi ewakuacyjnych. – Twoje zadanie. Będziesz niósł nadzieję na lepszą przyszłość dla następnych pokoleń wojowników. Dasz światu fundament, na którym my zbudujemy nasz świat, wolny od knowań Ameryki i całego tego zepsutego zachodu z ich niemoralnymi prawami, wolnościami i przekonaniami. Wszystko dzięki tobie, pamiętaj o tym – powiedział jeszcze, nim zniknął za drzwiami, odprowadzany przez ciągle czujnych towarzyszy. Cała trójka szybko wsiadła do czekającego na dole SUV-a. Odjechali, zostawiając za sobą magazyn i Ahmeda, którego mieli już nigdy nie zobaczyć.

– Wszystko dopięte? – zapytał mężczyzna, siedzący na przednim fotelu pasażera, ubrany jak pozostali ochroniarze.

– Możesz być tego pewien.

– Mam nadzieję, że nikt was nie widział. – Pasażer spojrzał na strażników, a ci nieznacznie pokręcili głowami.

– Spokojnie. Na całym tym terenie nie spotkasz nikogo niewtajemniczonego – odrzekł Starzec. – Tylko Ahmed wie, że tu byliśmy. Reszta nawet nie ma świadomości, że jest ktoś ponad nim. On zginie za kilka godzin, a wraz z nim znikną jakiekolwiek możliwości powiązania nas z tym aktem terroru. – Po tych słowach przeszedł na turecki: – Możesz powiadomić generała, że wszystko idzie zgodnie z planem.

– To dobrze. Samolot już czeka. Gdy tylko wylecimy, powiadomię go o wszystkim – odparł rozmówca i odwrócił głowę w stronę szyby.

Nadal nie mógł się przyzwyczaić, że on – wojownik Islamu, przez wszystkich określany jako terrorysta – podróżuje prywatnym odrzutowcem. Daleko zaszedłem, pomyślał. Gdy tu wybuchną bomby, oni już dawno będą bezpieczni w powietrzu. Ktoś musi przecież przypilnować przebiegu całej Fazy I.