Niech to usłyszą - ebook

PROLOG

To nie tak miało wyglądać, pomyślał Marek. Co tydzień wypożyczał przecież te wszystkie filmy ze Schwarzeneggerem, Stallone’em czy Kurtem Russellem i wspólnie z Joasią oglądali, jak ci nieustraszeni herosi pokonują kolejne hordy wrogów. A potem zdejmował koszulkę, robił na podłodze kilka pompek lub podciągał się na zawieszonym na framudze drążku. Napinał mięśnie, a ona gładziła go po bicepsach, niczym jakiegoś Rambo. Naprawdę – czuł się wtedy jak jeden z bohaterów kina akcji. A teraz mógł tylko bezradnie patrzeć, jak ten człowiek zabija jego żonę.

To wszystko wydarzyło się tak szybko. Walenie do drzwi, jakby stało się coś złego. Wyjrzał przez okno. Zobaczył człowieka w policyjnym mundurze. Zaniepokojony zapytał, o co chodzi. Bał się, że ta wizyta ma coś wspólnego z jego interesami, z furami z Niemiec, które przywozili mu panowie o grubych karkach. Ale to, co usłyszał, było jeszcze gorsze. Pański syn, usłyszał. Proszę mnie wpuścić.

Chłopak miał dziesięć lat. Poszedł się bawić z kolegami. Nie chciał go puszczać. Nie tak późno. Ale Joasia go uspokoiła. Jest czerwiec. Na dworze długo jasno. Nic złego się nie stanie. Uległ jej. A teraz żałował. To jedno imię dudniło mu w głowie. Otworzył drzwi, nie zastanawiając się nawet, kim jest ten policjant. Bo mimo że znał wszystkich, tego nie kojarzył. Do tego gość stał tak dziwnie, że nie było widać jego twarzy. No i w pobliżu nie dostrzegł żadnego radiowozu. A chyba powinien, przecież funkcjonariusz nie przyszedł do nich pieszo. Tyle że te wszystkie wątpliwości pojawiły się dopiero teraz. Kiedy było już za późno.

Mężczyzna po drugiej stronie ciągle był w mundurze, ale teraz na twarz miał nasuniętą kominiarkę. Wepchnął go do środka. W dłoni napastnika pojawił się nóż. Zanim zdążył zareagować, choćby krzyknąć, ostrze wbiło się trzy razy w jego brzuch. Jęknął. Chwycił jeszcze za materiał policyjnego munduru. Chciał go szarpnąć, ale nie miał siły. Przez chwilę tak trwali, patrząc na siebie nawzajem. W oczach agresora dostrzegł najpierw strach. Jakby tamten przeraził się tym, co właśnie zrobił. Ale z każdą sekundą ten jego lęk ustępował miejsca satysfakcji, a potem podnieceniu. I Marek zdał sobie sprawę, że to jeszcze nie koniec. Że tamtemu mało. Że on sam nie jest jedyną osobą, która zginie dzisiejszego wieczora.

– Kochanie, co się dzieje?! – Dobiegł go przerażony głos Joasi.

Z trudem spojrzał za siebie. Ujrzał ją, piękną jak zawsze, jak idzie w ich stronę, a potem zamiera. Próbował przytrzymać napastnika, ale ten zerwał z siebie jego rękę jednym machnięciem ramienia. W tym momencie podłoga stała się śliska jak lodowisko. A jego nogi zrobiły się miękkie, jak z przeżutej gumy. Nie miał nad nimi żadnej władzy. Upadł na ziemię i mógł tylko patrzeć, jak fałszywy policjant, wciąż z tym zakrwawionym nożem w dłoni, biegnie w kierunku Joanny.

– Uciekaj – wyszeptał.

Wrzasnęła w panice i rzuciła się w stronę salonu. Obcy mężczyzna czaił się tuż za nią. Przewróciła stojący przy ścianie wysoki zegar, żeby go spowolnić. Antyk liczący blisko sto lat, który przetrwał dwie wojny i dopiero teraz jego wnętrzności gruchnęły, jakby ktoś je próbował wyrwać. Joanna chwytała tymczasem kolejne rzeczy, które wpadały jej pod rękę, i rzucała nimi w tamtego faceta. Rozbijały się szklanki, wazony, talerze.

– Pomocy! Pomocy! – krzyczała.

Leżąc tak na ziemi i przyciskając dłonie do wciąż krwawiącej rany, rozumiał, że nikt ich nie uratuje. Wybudowali się niedawno. Na wymarzonej działce pod lasem i nad jeziorem. Tam gdzie cicho i spokojnie. Gdzie rano budził ich śpiew ptaków, a do najbliższego sąsiada mieli ponad dwieście metrów. Wydawało im się, że to zaleta. Ale teraz oznaczało, że nikt nie usłyszy ich wołania o pomoc.

Joanna wyminęła wciąż idącego ku niej mężczyznę i uciekła z salonu. Biegła w stronę drzwi. Aż serce zabiło mu szybciej – pomyślał, że jej się uda. Że zdoła uciec z tego przeklętego domu. A kiedy będzie na zewnątrz, nikt już jej nie zatrzyma. Przynajmniej ona przeżyje.

Ale wtedy ich spojrzenia się spotkały. Zwolniła. Stanęła. Wyciągnął w jej stronę rękę. Próbował krzyknąć, żeby się nim nie przejmowała, lecz z jego gardła wydobyło się tylko coś na kształt bulgotu, z którego z trudem dało się zrozumieć to jedno słowo.

– Uciekaj.

Nie zrozumiała albo nie chciała zrozumieć. Podeszła do niego. Chwyciła za ramię i próbowała podnieść, chociaż był od niej o niemal trzydzieści kilo cięższy.

Wtedy za jej plecami pojawił się fałszywy policjant. Szarpnął ją za włosy, pociągnął i rzucił na najbliższą ścianę. Chociaż trudno w to uwierzyć, próbowała się bronić. Próbowała dokonać tego, co było przecież jego zadaniem – walczyła o ich życie. Natarła na agresora z dziką furią. Uderzała go pięściami, wsadzała mu palce do oczu, a kiedy ją chwytał, gryzła. Napastnik krzyknął dwa razy z zaskoczenia i bólu, ale ona była słabsza, przerażona. A on miał nóż.

Jęknęła. Chciał wrzeszczeć, ale nie dał rady. Tylko otwierał i zamykał usta, jak ryba wyciągnięta z wody.

Pierwszy cios, potem kolejny i następne. Krew Joanny spływała na podłogę i tworzyła na niej kałużę, a mimo to jego żona ciągle walczyła. Aż do ostatniej sekundy. Aż do momentu, kiedy jej ciało upadło z głuchym hukiem na ziemię.

Zacisnął zęby. Nie zważając na ból, który palił mu ciało żywym ogniem, czołgał się w jej kierunku. Chciał jej dotknąć. Chciał po raz ostatni poczuć pod palcami jej miękką skórę. Chciał się pożegnać.

Facet zastąpił mu drogę. Klęknął naprzeciwko niego. Ciężko dysząc, wskazał ostrzem noża rozbity zegar.

– Patrz – warknął. – To jest ta godzina. To jest dokładna godzina twojej śmierci. Jak się z tym czujesz?

Wyciągnął słabnące ramię. Chwycił za kominiarkę napastnika i pociągnął, zdejmując mu ją z twarzy. Tamten się nie bronił – chciał, żeby było jasne, kim jest.

– Ty?! – jęknął słabo.

Wtedy obaj usłyszeli odgłos otwieranych drzwi tarasowych, a potem tupot dziecięcych stóp wbiegających do środka.

– Już jestem!!! Mamo, tato?!

Poczuł nagły przypływ sił.

– Uciekaj!!! – krzyknął.

Chłopiec – posłuszny temu instynktowi przeżycia, który u dzieci jest silniejszy, bo inaczej niż u dorosłych, jeszcze zupełnie pierwotny – rzucił się do ucieczki. Grzeczny dzieciak, pomyślał.

Napastnik przeskoczył nad nim, żeby popędzić za chłopcem. Ale on zdołał go jeszcze chwycić za stopę. Fałszywy policjant padł jak długi.

– Szlag! – wysyczał przez zaciśnięte zęby, a potem kopnął go w twarz.

Puścił jego nogę. Nie miał już siły. Na jego oczy opadała powoli szkarłatno-czarna zasłona. W uszach słyszał tylko szum, który cichł z każdą sekundą. Pomyślał, że jedno mu się udało. Że kupił synowi te kilka sekund. Może to wystarczy, by uratować mu życie. I z tą myślą umarł.

***

– I co myślisz, Tobiasz? Szał, nie? – pyta Agnieszka.

Redaktor Radia Zet Tobiasz Ornowski stoi na lewo od realizatora i przypatruje się siedzącemu w studiu lektorowi, który odkłada właśnie ostatnią kartkę tekstu. Ornowski skubie wargę. Głupi i nieprzyjemny nawyk, ale nie potrafi się go pozbyć. Agnieszka tymczasem patrzy na niego wyczekująco.

– No, niezłe – mówi wreszcie Ornowski.

Agnieszka niemal podskakuje w górę z radości. Ma powody. Ornowski nie do końca wie, kto jest pomysłodawcą tego projektu. Ale to Agnieszka mu go przedstawiła i to Agnieszka walczyła o niego jak lwica. On sam nie był przekonany. Teraz jednak powoli zaczyna zmieniać zdanie.

– Powiem ci szczerze, że ja miałam ciary – mówi Agnieszka. – Szczególnie na końcu, jak się pojawił ten dzieciak. No moc. Jest moc.

Na jej policzkach aż pojawiły się rumieńce z ekscytacji. Ornowski myśli, że wygląda przez to uroczo: jak dziewczynka, której mama wreszcie pozwoliła przekłuć sobie uszy.

– I to by był początek? – pyta, przybierając chłodny, profesjonalny ton.

Agnieszka marszczy brwi. Dociera do niej, że trochę przesadziła z entuzjazmem. I że Ornowski wcale nie wygląda na specjalnie zachwyconego. Ciągle wpatruje się w siedzącego po drugiej stronie szyby lektora. Skubie sobie tę wargę, jakby chciał ją urwać. Przybiera nieodgadniony wyraz twarzy. Jak gość w restauracji, który zamówił egzotyczne danie o kuszącej nazwie, a kelner położył właśnie przed nim talerz z jakąś dziwną breją o nieokreślonym kolorze. Agnieszka uświadamia sobie, że sporo zainwestowała w ten pomysł. Wysiłku i czasu. I naprawdę uważa, że udało się jej przygotować coś wartościowego. Nie widzi powodu, by się tego wstydzić. Trudno, myśli, najwyżej Ornowski to uwali. Nie pierwszy to byłby taki przypadek i nie ostatni. Bierze głębszy oddech.

– Tak – mówi. – Od tego zaczynamy. I co myślisz? Bo moim zdaniem to może się udać. To może być naprawdę fajny, mocny projekt.

Tobiasz przez chwilę tkwi w bezruchu, a potem puszcza wreszcie wargę, zaś kąciki jego ust unoszą się w lekkim uśmiechu.

– Masz rację – stwierdza. – Były ciary. I to się może faktycznie udać. Robimy to!ROZDZIAŁ 1

– Jak tutaj jest pięknie! – wyrzuca z siebie Maggie i jest w tym zachwycie szczera.

– No, jest nieźle – potwierdza Ziemek, zbliżając się do niej ze szklanką, w której chlupocze bursztynowy płyn. Maggie ma nadzieję, że to sok jabłkowy, a nie whisky. Nie ma nic przeciwko alkoholowi. Chociaż teraz pije zdecydowanie mniej niż na początku kariery. Wtedy dała się porwać imprezom, nagły sukces uderzył jej do głowy. Ale już się uspokoiła. Kieliszek wina, może dwa od czasu do czasu wieczorem. Na przyjęciach ledwo umoczy usta. Zamiast balować do rana z szumiącymi w głowie procentami, woli zachować jasność umysłu, a potem porządnie się wyspać. Nie ocenia jednak innych. No ale oni oboje mają dzisiaj wieczorem pracować. A alkohol w tym nie pomoże.

– Tylko powiem ci, że jakbym ja to budował – kontynuuje Ziemek – to walnąłbym chałupę głębiej w las. Wiesz, żeby ze wszystkich stron były tylko drzewa. Jak w horrorze.

– Głębiej w las to chyba nie można – zauważa Maggie.

– Bo?

– Tam jest park narodowy.

Ziemek przystaje obok niej. Tak blisko, że stykają się ramionami. Maggie robi delikatny unik. Tymczasem on nachyla się do przodu, w stronę okna, jakby po raz pierwszy widział rosnące po drugiej stronie płotu drzewa.

– Park srark – rzuca lekceważąco i uśmiecha się szeroko, odsłaniając złoty ząb. – Trzeba po prostu komuś dać w łapę i się wszystko da załatwić, nie? No ale tak, chałupa fajna, po taniości kupiłem. A ile kasy poszło w remont, to głowa mała, malutka, maciupeńka. Mówię ci! Ale teraz jest błysk i pełen luksus. Jest beemka w garażu, jest jacuzzi, jest łóżko z francuskim materacem. Francuskim, czaisz? Żaden polski, żaden szwedzki szajs, francuski! Wszystko ręcznie robione, w tej samej fabryce, która tam stoi od ponad stu lat. Rozumiesz, ferrari wśród materacy. I mówię poważnie. Tyle ten materac kosztował, co nowe ferrari.

– No i masz tutaj to studio, nie? – zauważa Maggie, żeby naprowadzić rapera na powód ich spotkania.

Ziemek podnosi szklankę. Upija z niej duży łyk. Do nozdrzy piosenkarki dociera charakterystyczny ostry zapach. Jej nadzieje okazały się płonne. Na pewno nie ma tam soku jabłkowego.

– No, mam – mruczy Ziemek. – Żeby lepić muzę w domu, a nie jeździć bez sensu.

– To może pójdziemy do tego studia i zajmiemy się kawałkiem dla Zetki? – proponuje Maggie. Póki jesteś trzeźwy, dodaje w myślach.

– A co ci się tak spieszy? – pyta rozbawiony Ziemek.

Maggie wzrusza ramionami.

– Późno jest.

Raper wybucha głośnym śmiechem. Nie takim przyjemnym, który sprawia, że druga osoba też ma ochotę się roześmiać. Raczej przykrym, drażniącym. I jeszcze uderza się dwa razy w udo. Nie zauważa nawet, że bardziej niż wyluzowanego hiphopowca przypomina jednego z tych wąsatych wujów, którzy przy rodzinnym obiedzie opowiadają słabe dowcipy, a potem sami z nich rechoczą.

– Późno?! Może dla ciebie. Ja mam taki rytm dnia, nie? Przed szesnastą nie wstaję. Szkoda się męczyć. – Przerywa na moment, żeby pociągnąć ze szklaneczki. – Dopiero po dwudziestej zaczynam żyć, a główka to najlepiej pracuje po dwudziestej pierwszej. Wcześniej to, mówię ci, nie ma co do studia wchodzić. Nic z tego nie będzie.

– To czemu się umówiłeś ze mną na szóstą?

– Żeby jakiś wspólny fajny flow złapać, nie? Pogadać. Napić się czegoś. – Ziemek potrząsa znacząco szklanką. – Coś wypalić. Wiesz, wyczaić, czy mamy tę wspólną energię. Czy nasze fale się na siebie nakładają.

– Fale?

– Mózgowe – mówi raper, jakby to było coś oczywistego. – A poza tym wiesz, pomyślałem, że ci dom pokażę, nie? Żebyś się tu swobodnie czuła podczas pracy. I to jacuzzi. No i materac.

Maggie czuje, jak równocześnie robi jej się niedobrze i gorąco ze złości.

– Żartujesz, prawda?

– No co ty. Ja do pięknych pań to z samą powagą i sercem na dłoni – mówi Ziemek, rozkładając szeroko ramiona. – To co, może najpierw wskoczymy do jacuzzi? Wypijemy tam trochę bąbelków. Czaisz? Bąbelki w bąbelkach! A potem bardzo dokładnie cię wytrę. Mam świetne ręczniki. Z Włoch przywiozłem. Z Mediolanu.

– Pewnie ferrari wśród ręczników, co? – rzuca zgryźliwie piosenkarka.

– Aż tak to nie, ale drogie były – odpowiada jej Ziemek.

Ten typ jest na tyle głupi, że nawet nie zauważył ironii, myśli Maggie.

– Co za porażka…

Wymija Ziemka. Przechodzi na środek salonu i podnosi swoją torbę. Rozpina zamek, grzebie trochę wśród wrzuconych tam rzeczy – kluczy, na wpół wypitej butelki z wodą, papierków po batonach, paczek chusteczek i kosmetyków. Aż w końcu odnajduje smartfona.

– Co robisz? – pyta raper.

– A na co ci to wygląda? – odpowiada piosenkarka, nawet nie odrywając wzroku od ekranu komórki. – Zamawiam ubera.

– Ale że jedzenie?

– Nie! Samochód! Normalny! Żeby mnie zawiózł do domu! – krzyczy piosenkarka. – I spotkamy się w studiu! W Warszawie! O normalnej godzinie! Jak ludzie.

Ziemek dopija to, co zostało w szklance, i odstawia ją przesadnie powolnym ruchem, równocześnie nie spuszczając Maggie z oka. Na jego twarzy maluje się szczere zaskoczenie.

– Ale co cię ugryzło? – pyta.

Maggie nie zamierza mu niczego tłumaczyć. Nie ma ochoty, poza tym czuje, że to nie ma większego sensu. Pozwoli, żeby zajęła się tym jej menadżerka. W końcu płaci jej za takie rzeczy.

– Cholera, dopiero za czterdzieści minut tutaj może być – mówi do siebie.

– To może jednak zostaniesz? – pyta Ziemek i robi kilka kroków w jej stronę, wyciągając ręce tak, jakby zamierzał ją objąć. Jednak groźny błysk w jej oku sprawia, że chłopak się zatrzymuje.

– Nie ma mowy! – warczy Maggie. – Wychodzę! W tej chwili!

– I gdzie pójdziesz? – pyta Ziemek i nagle chichocze, rozbawiony nie wiadomo czym. – Wieje, zimno jest. Do lasu pójdziesz? Wilki cię zjedzą.

– Wilków tutaj nie ma.

– To łosie.

– Zaryzykuję – mruczy pod nosem Maggie.

W tej chwili rozlega się dzwonek do drzwi, a już ułamek sekundy później ktoś w nie uderza z całych sił, jakby chciał je rozwalić.

– Co jest? – rzuca Ziemek. – Brama jest otwarta, że tak prosto do drzwi wali? To twój uber?

– Jeszcze nie zamówiłam – odpowiada mu Maggie.

– Dziwne. – Raper najpierw marszczy brwi w zastanowieniu, a potem klaszcze w dłonie i uśmiecha się szeroko, odsłaniając złoty ząb. – Wiem! Pewnie jakiś ziomek przyszedł, bo chce cię poznać. Czekaj, Maggie, niczego nie zamawiaj, zaraz odpalimy melanż.

– Przecież mówiłam, że wychodzę!

Znowu ktoś wali pięścią w drzwi.

– Już idę! – krzyczy Ziemek, a potem wskazuje palcem na Maggie. – A ty poczekaj, pogadamy jeszcze!

Raper, co pewien czas podskakując, pędzi w stronę drzwi wejściowych. Maggie kręci głową z niedowierzaniem. Naprawdę będzie musiała sobie porozmawiać z menadżerką na temat projektów, które ta jej proponuje. W tym kraju są setki hiphopowców, w tym dziesiątki fajnych, sensownych chłopaków, którzy znają znaczenie słowa „profesjonalizm”, a ona musiała ją władować akurat w projekt z Ziemkiem.

Maggie słyszy, jak raper otwiera drzwi.

– Co jest? – pyta chłopak.

A potem rozlega się głuche, nieprzyjemne łupnięcie. Coś jak uderzenie młotem w dojrzałego arbuza. I zaraz następne. Jakby ktoś rzucił o ziemię workiem ziemniaków. I wreszcie kroki. Dłoń Maggie zaczyna drżeć, jakby to wpierw jej ciało zorientowało się, że dzieje się coś złego. Smartfon wysuwa jej się spomiędzy palców i upada koło torebki. Dziewczyna zmusza się, by obrócić się w stronę drzwi, i dostrzega tam ciemną męską sylwetkę. Ale to nie jest raper. To ktoś wyższy, potężniej zbudowany.

– Kim pan jest? Gdzie jest Ziemek? – pyta piosenkarka.

Postać milczy.

– Kim pan jest?! – powtarza Maggie.

– Lubię twoje piosenki – odpowiada mężczyzna.

Rusza w jej stronę.

– Co takiego?! Co pan robi?! Ratunku! – krzyczy piosenkarka. – Ziemek! Ratunku! – powtarza głośniej.

Ale nikt jej nie słyszy. Ziemek też nie.ROZDZIAŁ 2

Naprzeciwko rozpościera się intensywnie zielony i niewiarygodnie gęsty las.

– Szkoda, że to tylko fototapeta – mruczy Edyta i wraca do pracy.

Dziewczyna siedzi w pokoju reporterów w redakcji Radia Zet. O tej porze jest tu sama. I bardzo jej to pasuje. Lubi wieczory, gdy wokół panuje cisza, a ona może się skupić na pracy. Czasami udaje się jej nawet zapomnieć o tym, że prędzej czy później będzie jednak musiała wrócić do domu.

– A już zaraz po serwisie informacyjnym rozpoczynamy kolejną urodzinową zabawę naszego radia – zaczyna czytać zmęczonym głosem. – Tym razem w mocno kryminalnym klimacie. Będzie strasznie, będzie krwawo, będzie dokładnie tak, jak lubicie. Zostańcie z nami!

Edyta przebiega wzrokiem po ekranie monitora. Marszczy brwi, a później mimowolnie gładzi wytarte klawisze komputerowej klawiatury. Zupełnie jakby to był fortepian, a ona szykowała się do koncertu w finale konkursu chopinowskiego.

– A po serwisie informacyjnym rozpoczynamy kolejną urodzinową zabawę Radia Zet. Tym razem w kryminalnym klimacie. Będzie strasznie i krwawo, czyli tak, jak lubicie. Zostańcie z nami! – czyta, przerywa, patrzy długo w tekst, a potem mówi cicho sama do siebie: – Chyba lepiej.

Ktoś puka. Zanim Edyta zdąży odpowiedzieć, drzwi się otwierają i do środka wsuwa się głowa trzydziestoletniej brunetki w czerwonej bluzie z kapturem.

– Skończyłaś już swój materiał? – pyta.

– Jeśli nic się nie wydarzy w ciągu następnych dwudziestu minut, to tak – odpowiada Edyta.

– To chodź na kawę.

– Poczekaj moment i posłuchaj tego. Będzie strasznie, krwawo, czyli dokładnie tak, jak lubicie. Czy raczej: będzie strasznie, krwawo, czyli tak, jak lubicie.

– No dla mnie to jedno i to samo.

– Ewelina, proszę!

Brunetka zastanawia się przez chwilę, a potem kręci głową.

– Sorry, Edzia, ale wychodzi na jedno.

– No dla mnie nie.

– Za bardzo się przykładasz. Zmieniłaś tylko jedno słowo, nie? Nikt się nie zorientuje. Ja ledwo to wyłapałam. Co to w ogóle jest?

Edyta wzdycha.

– Zapowiedź tego nowego programu, który robimy z okazji trzydziestolecia. Tego kryminalnego…

– I pisaniem takich rzeczy zajmują się reporterzy?

– Jeśli akurat są na dyżurze, nie mają nic innego do roboty i starają się wykazać w pracy, bo zależy im na podwyżce? Tak. Zajmują się.

– No to staraj się tak dalej. Na pewno to ktoś zauważy – mówi z przekąsem Ewelina. – A teraz to ślij i idziemy na kawę.

Edyta po raz kolejny szybko sprawdza tekst. Upewnia się, że nie ma w nim żadnych błędów czy literówek, i wreszcie klika przycisk „Wyślij”. Nie wygląda jednak na zadowoloną. Już ma wstawać, kiedy leżący na biurku telefon zaczyna wibrować w rytm dzwonka. Edyta sięga po komórkę i krzywi się lekko.

– Łukasz – domyśla się Ewelina.

– Ano… Łukasz.

– To nie odbieraj. Powiesz, że byłaś w kiblu.

– Wiesz, że nie mogę… – mówi Edyta. Bierze głęboki oddech i odbiera telefon. – No cześć, kochanie… W pracy jestem… Z kim na dyżurze? Z nikim. Mówiłam ci przecież. To znaczy teraz jest tutaj Ewelina.

Ewelina na dźwięk swojego imienia krzywi się niezadowolona.

– Cześć, Łukasz! – krzyczy do telefonu, równocześnie pokazując w jego stronę środkowy palec. I nawiązuje do tego, że Łukasz też pracuje z nimi w radiu, jako realizator. – Szkoda, że z Edzią dyżury wam się nie pokrywają.

– No okej! – krzyczy Edyta do telefonu, jakby chciała zagłuszyć koleżankę. – To do zobaczenia w domu.

Rozłącza się, po czym rzuca telefon na biurko, jakby parzył ją w rękę.

– Nie powinnaś pozwolić się tak traktować.

– Podobno chciałaś się napić kawy? – pyta Edyta, ignorując słowa Eweliny. – Idziemy?

Wstaje z krzesła. Przeciąga się, żeby rozprostować kości i rozciągnąć wymęczone wielogodzinną pracą przy biurku mięśnie. Wychodzą wspólnie z pokoju reporterów, żeby zaraz znaleźć się w kuchni. Tam, przy stole, zatopiony w lekturze notatek, siedzi ubrany w czarną marynarkę i białą koszulę młody szczupły mężczyzna. Ma nie więcej niż trzydzieści lat, czarne, krótko obcięte włosy i pociągłą twarz z lekkim, zadbanym zarostem. Na jednym przegubie nosi drogi zegarek ze stalową, lśniącą kopertą, a na drugim skórzane modne bransolety. Zdaje się nie zauważać dziennikarek. Nawet wtedy, kiedy Ewelina zaczyna demonstracyjnie głośno stukać naczyniami czy przesuwać je z jednego miejsca na drugie, niby szukając kubków. Edyta obserwuje koleżankę, która robi wokół siebie znacznie więcej zamieszania, niż wymagałyby tego dwie kawy, i uśmiecha się pod nosem. Bo trzeba przecież jeszcze znaleźć mleko i trzasnąć drzwiami lodówki, kiedy się je wyjmuje. Czy uderzać łyżeczką po brzegu kubka podczas mieszania. Żadna z tych czynności nie zwraca jednak uwagi siedzącego przy stole chłopaka.

Wreszcie kawy są gotowe. Edyta bierze swój kubek i rusza z powrotem w stronę pokoju reporterów.

– A ty gdzie idziesz? – pyta Ewelina.

– Do siebie.

– Przecież wysłałaś ten materiał. Siadaj na tyłku i odpocznij trochę.

Edyta wie, że nie przekona koleżanki. Szczególnie że ta już zajmuje miejsce przy stole. I siadając, bardzo głośno uderza kubkiem o blat. Na tyle mocno, że przy okazji wylewa sobie sporo kawy na bluzkę i spodnie.

– O cholera!

– Karma – rzuca Edyta, nawet nie próbując ukryć delikatnej złośliwości.

„Zołza”, mówi bezgłośnie Ewelina i biegnie po papierowe ręczniki. Zaczyna wycierać ubranie, ale i tak zostają na nim brązowe plamy. Dopiero wtedy mężczyzna zauważa je obie. Podnosi głowę, a na jego twarzy odmalowuje się szczere zaskoczenie.

– No cześć… – mówi Ewelina.

– Cześć – odpowiada tamten.

– Ewelina jestem.

– Artur.

Ewelina mnie mokre papierowe ręczniki w kulkę i wyrzuca je do kosza. A potem zakłopotana podnosi dłoń do ust.

– O kurczę! To ty jesteś tym pisarzem, nie?!

– Tak. To chyba ja.

– Edyta, patrz, to jest ten pisarz!

– Widzę – odpowiada reporterka i zaczyna się jej robić wstyd za Ewelinę, która robi scenę, jakby odwiedził ich co najmniej Mick Jagger.

– Ale się odstawiłeś! – rzuca Ewelina. – Jak do komunii, nie?

– A to źle? – pyta Artur.

– No dobrze. Tylko wiesz, że to jest radio, nie? Pracujesz głosem.

– Ale macie chyba kamery w studiu, prawda?

– No niby mamy – przyznaje Ewelina – i idzie transmisja, a jednak ludzie bardziej słuchają, niż oglądają. Pierwszy raz w radiu?

– No nie… Miałem wywiady. Ale to pierwsza własna audycja. I do tego taka ważna.

– Wcześniej nic nie prowadziłeś?

– Nie.

– A podkasty kryminalne? – włącza się do rozmowy Edyta.

Artur kiwa głową.

– Faktycznie. Ale to co innego, bo nagrywałem w domu, a nie w prawdziwym studiu. No i jednak trochę mniejsza publika. Słuchałaś ich?

– Na pewno słuchała! – krzyczy Ewelina. – Ona ma fioła na punkcie tych wszystkich zabójstw i morderców. Do tego nagrywa swój!

– Naprawdę? Jaki?

– „Mordercze Fiołki” – mówi Edyta z ociąganiem.

Artur wyprostowuje się gwałtownie, a w jego oczach pojawia się błysk uznania.

– Znam! Ty to robisz?! Jest świetny!

Pochwała brzmi szczerze, ale Edyta zamiast radości, odczuwa irytację.

– Chciałabym to samo powiedzieć o twoim – mówi, zanim zdąży się ugryźć w język. A potem, ignorując ostrzegawcze spojrzenie Eweliny, idzie za ciosem. – Dwadzieścia minut na zaginięcie Iwony Wieczorek? Serio?

– Edzia, bądź miła! – mówi Ewelina, a potem zwraca się do Artura: – Przepraszam, ma kiepski humor dzisiaj. Problemy z chłopakiem.

Zanim Edyta zdoła odgryźć się koleżance, do kuchni wbiega kolejna kobieta: czterdziestoletnia blondynka, tak zdenerwowana, że aż czerwona na twarzy. Na widok pisarza podnosi ręce w górę, jakby wznosiła dziękczynne modły.

– Cześć, Agnieszka – rzuca Ewelina.

– Cześć, dziewczyny – odpowiada tamta, ale cała jej uwaga skupia się na pisarzu. – Panie Arturze! Tutaj pan jest! Zaraz wchodzimy na antenę. Proszę ze mną do studia. Szybciutko, szybciutko!

Młody pisarz spogląda na zawieszony na ścianie zegar. Zorientowawszy się, że wskazówki pokazują prawie dziewiątą, podrywa się z miejsca i pospiesznie zbiera swoje notatki. Macha dziennikarkom na pożegnanie i wybiega za Agnieszką z kuchni.

– Fajny facet – mówi Ewelina, patrząc, jak oboje znikają na klatce schodowej.

– Możemy już wracać? – pyta Edyta. – Mam jeszcze trochę roboty.