Niedźwiedź i słowik - ebook

1.
MRÓZ

W północnej Rusi był koniec zimy, powietrze wydawało się ciężkie od wilgoci, której nie można nazwać ani deszczem, ani śniegiem. Promienny lutowy pejzaż przeszedł w szarą marcową ponurość, a w domostwie Piotra Władimirowicza wszyscy byli zakatarzeni i chudzi po sześciu tygodniach życia o ciemnym chlebie i kiszonej kapuście. Nikt jednak nie myślał o odmrożeniach, o cieknących nosach ani nawet nie tęsknił za kaszą i pieczonym mięsiwem, ponieważ Dunia właśnie miała opowiedzieć bajkę. Tego wieczoru staruszka siedziała w miejscu najlepszym do snucia opowieści: w kuchni, na drewnianej ławie przy piecu. Piec był ogromny, gliniany, wyższy od człowieka i tak pojemny, że w środku z łatwością zmieściłoby się czworo dzieci Piotra Władimirowicza. Na górze można było spać, a we wnętrzu gotować. Ogrzewał kuchnię, a chorym służył jako łaźnia parowa.

– Której bajki chcecie dziś posłuchać? – spytała Dunia, rozkoszując się ogniem grzejącym jej plecy.

Dzieci Piotra przycupnęły na stołkach naprzeciwko niej. Wszystkie uwielbiały opowieści Duni, nawet drugi syn, Sasza, dziecko bardzo pobożne. Gdyby ktoś go spytał, stwierdziłby pewnie, że woli spędzić wieczór na modlitwie, lecz w cerkwi było zimno, a na dworze padał deszcz ze śniegiem. Sasza wystawił nawet głowę za drzwi, lecz wycofał się pokonany z mokrą buzią. Usiadł na stołku, nieco z boku, z miną mającą zapewne wyrażać pobożną obojętność.

Pozostałe dzieci, słysząc pytanie Duni, zaczęły wykrzykiwać:

– Finist, dzielny sokół!

– Iwan carewicz i szary wilk!

– Żar-Ptak!

Mały Alosza stanął na stołku i wymachiwał rączkami, żeby przekrzyczeć starsze rodzeństwo, aż myśliwski pies Piotra podniósł wielki, pokryty bliznami łeb.

Zanim jednak Dunia zdążyła coś powiedzieć, drzwi wejściowe otworzyły się ze stukotem i do izby wtargnął ryk wichury. W progu stanęła kobieta strząsająca wodę z włosów. Twarz miała zarumienioną od chłodu, była jeszcze chudsza niż dzieci. Ogień rzucał cienie na jej zapadnięte policzki, szyję i skronie. W głęboko osadzonych oczach odbijał się blask płomieni. Pochyliła się i wzięła Aloszę na ręce, a on aż zapiszczał z radości.

– Mama! – wykrzyknął. – _Matuszka_!

Marina Iwanowna przysunęła stołek bliżej ognia i usiadła. Alosza zacisnął piąstki na warkoczu mamy. Zadrżała, choć pod grubym ubraniem nie było tego widać.

– Oby ta nieszczęsna owca dzisiaj urodziła – odezwała się. – W przeciwnym razie boję się, że już nigdy nie ujrzymy waszego ojca. Opowiadasz bajki, Duniu?

– Jeśli zamilkniecie choć na chwilę, to może opowiem – odrzekła staruszka.

– Chętnie posłucham bajki – zapewniła Marina. Kiedyś Dunia była także jej nianią. Powiedziała to lekkim tonem, lecz w jej oczach czaił się mrok. Dunia rzuciła jej ostre spojrzenie. Za oknem szlochał wiatr. – Opowiedz nam, Duniaszka, o Mrozie, o królu Karachunie, demonie zimy. Szaleje dziś na dworze i złości się na odwilż.

Dunia się zawahała. Starsze dzieci popatrywały na siebie niepewnie.

Na Mroza, demona zimy, mówiono czasem Morozko, jednak dawno temu ludzie nazywali go Karachun, bóg śmierci. Był królem najostrzejszej zimy, samego jej środka, przychodził po niegrzeczne dzieci i sprawiał, że zamarzały nocą. To było złowróżbne imię, nie należało wypowiadać go głośno, zwłaszcza gdy Mróz trzymał jeszcze ziemię w swym uścisku.

Marina mocno przytulała synka, a on wiercił się i ciągnął ją za warkocz.

– Dobrze – powiedziała Dunia po chwili wahania. – Opowiem wam o Morozce, o jego dobroci i okrucieństwie.

Bezpieczne imię demona zimy, to, którego nie trzeba było się lękać, wymówiła z naciskiem.

Marina uśmiechnęła się drwiąco i wyplątała ze swoich włosów rączki synka. Nikt nie protestował, chociaż bajka o Mrozie była bardzo stara i wszyscy słyszeli ją już wiele razy. Dunia jednak opowiadała tak ciekawie i barwnie, że nigdy nie mieli dość.

– W pewnym księstwie… – zaczęła, lecz urwała i spojrzała karcąco na Aloszę, który popiskiwał jak nietoperz i wiercił się w objęciach mamy.

– Ciii – szepnęła Marina i znów podała mu koniec warkocza do zabawy.

– W pewnym księstwie – powtórzyła staruszka z godnością – żył sobie wieśniak, który miał piękną córkę…

– Jak śś… nazywała? – wymamrotał sennie Alosza. Był dociekliwy, zawsze domagał się szczegółów potwierdzających, że to wszystko prawda.

– Nazywała się Marfa – odparła staruszka. – Mała Marfa. I była piękna niczym czerwcowe słoneczko, a przy tym dzielna i dobra. Nie miała mamy, jej prawdziwa mama umarła, kiedy dziewczynka była jeszcze malutka. A choć ojciec ożenił się powtórnie, Marfa nadal nie miała matki i żyła jak sierota. Mimo że macocha Marfy była, jak mówiono, niebrzydką kobietą, piekła pyszne ciasta, pięknie tkała i potrafiła przygotować aromatyczny kwas chlebowy, serce miała zimne i nieczułe. Nienawidziła Marfy za jej urodę i dobroć, a faworyzowała własną córkę, brzydką i leniwą. Najpierw chciała sprawić, żeby Marfa zbrzydła, zlecała jej więc najcięższe prace domowe, by dłonie dziewczyny powykręcały się, plecy zgarbiły, a twarz pomarszczyła. Marfa była jednak silna, być może obdarzona odrobiną magicznej mocy, gdyż wykonywała wszystkie prace bez narzekania, a w miarę upływu lat stawała się coraz piękniejsza. Kiedy więc macocha… – widząc, że Alosza zamierza jej przerwać, Dunia dodała: – która nazywała się Daria Nikołajewna, stwierdziła, że nie zdoła sprawić, by Marfa zrobiła się brzydka i zgorzkniała, postanowiła pozbyć się jej raz na zawsze. Pewnego dnia w środku zimy Daria zwróciła się do małżonka: „Mój drogi, sądzę, że już pora, by nasza Marfa wyszła za mąż”.

Marfa była akurat w izbie i smażyła placki. Spojrzała na macochę z radosnym zdziwieniem, bo przecież tamta nigdy się nią nie interesowała, chyba że chciała coś jej wytknąć, jednak radość szybko przemieniła się w trwogę.

„Już wybrałam dla niej odpowiedniego męża. Wsadź ją na sanie i zawieź do lasu. Wydamy ją za Morozkę, pana zimy. Czy któraś panna mogłaby sobie życzyć wspanialszego i bogatszego oblubieńca? Toż on jest władcą białego śniegu, czarnych jodeł i srebrnego szronu!”

Małżonek, a nazywał się Borys Borysowicz, spojrzał przerażony na żonę. Kochał córkę i dobrze wiedział, że lodowate objęcia boga zimy nie są przeznaczone dla śmiertelnych panien. Może jednak Daria również dysponowała odrobiną magii, ponieważ mąż nie potrafił niczego jej odmówić. Z płaczem usadowił córkę na saniach, zawiózł w głąb lasu i zostawił pod jodłą.

Dziewczyna długo siedziała sama, drżała i dygotała, bo było jej coraz zimniej i zimniej. Wreszcie usłyszała głośne stukoty i trzaski. Podniosła głowę i ujrzała samego Morozkę, który szedł ku niej, skacząc wśród drzew i dziarsko pstrykając palcami.

– A jak on wyglądał? – chciała wiedzieć Olga.

Dunia wzruszyła ramionami.

– Co do tego, każdy ma swoją wersję. Niektórzy twierdzą, że jest jedynie lodowatym powiewem szemrzącym wśród jodeł. Inni widzą w nim starca o przejrzystych oczach i zimnych dłoniach jeżdżącego saniami. A jeszcze inni mówią, że jest wojownikiem w kwiecie wieku odzianym na biało i dzierżącym w dłoniach broń zrobioną z lodu. Nikt nie wie tego na pewno. Tak czy inaczej, Mróz podszedł do Marfy. Jej twarz owionął lodowaty podmuch i poczuła jeszcze większy ziąb. A wtedy Mróz przemówił do niej głosem zimowego wiatru i sypiącego śniegu: „Ciepło ci, moja śliczna?”.

Marfa była dziewczyną dobrze wychowaną, bez narzekania znoszącą wszelkie trudy, odparła więc: „Ciepło, dziękuję, drogi panie Mrozie”. Słysząc to, demon zaśmiał się, a gdy to zrobił, zadął porywisty wiatr. Drzewa jęknęły nad ich głowami. Mróz znowu zapytał: „A teraz? Ciepło ci, kochanie?”. Marfa zaś, chociaż z zimna ledwie mogła mówić, zapewniła go: „Ciepło, tak, ciepło, dziękuję”.

Nagle rozszalała się śnieżyca, wiatr wył i szczerzył kły, a biedna Marfa była pewna, że oderwie jej skórę od kości. Mróz już się nie śmiał, a kiedy spytał po raz trzeci: „Ciepło ci, najdroższa?”, dziewczyna miała przed oczami czarne plamy i odpowiedziała, z trudem wydobywając głos przez zamarzające usta: „Tak… ciepło. Ciepło, mój panie Mrozie”.

Mróz poczuł podziw dla odwagi Marfy i ulitował się nad nią: otulił ją swoją peleryną z błękitnego brokatu i ułożył w saniach. Kiedy wyjechał z lasu i zostawił dziewczynę pod drzwiami chaty jej ojca i macochy, nadal była spowita we wspaniałą pelerynę i trzymała w rękach skrzynkę pełną klejnotów oraz złotych i srebrnych ozdób. Ojciec Marfy zapłakał z radości, widząc ją całą i zdrową, lecz Daria i jej córka były wściekłe, gdy zobaczyły, że Marfa jest bogato odziana, promienna i tak hojnie obdarowana.

Daria zwróciła się do męża tymi słowy: „Mój drogi, prędko! Bierz sanie i zawieź tam moją córkę Lizę. Podarunki, które Mróz dał Marfie, to nic z porównaniu z tymi, które wręczy mojej córeczce!”.

Chociaż w głębi serca Borys uważał polecenie żony za szaleństwo, zabrał dziewczynę na sanie i pojechali. Liza miała na sobie swoją najpiękniejszą suknię i była otulona grubym kożuchem. Ojciec zawiózł ją w głąb lasu i zostawił pod tą samą jodłą co przedtem Marfę.

Liza siedziała tam bardzo długo. Pomimo ciepłego okrycia było jej coraz zimniej. Wreszcie spomiędzy drzew wyłonił się Mróz, pstrykając dziarsko palcami i śmiejąc się do siebie. Podszedł do Lizy tanecznym krokiem i dmuchnął jej w twarz, a jego oddech był niczym wiatr z północy, od którego przemarza się na kość. Uśmiechnął się i spytał: „Ciepło ci, kochanie?”. Liza wzdrygnęła się i wrzasnęła: „Oczywiście, że nie, ty głupcze! Nie widzisz, że prawie umieram z zimna?!”.

Wtedy zerwał się jeszcze silniejszy wiatr, a jego podmuchy boleśnie smagały dziewczynę. Przekrzykując zawieruchę, Mróz spytał: „A teraz?! Ciepło?!”. Dziewczyna krzyknęła w odpowiedzi: „Ależ nie, durniu! Przemarzłam do szpiku kości! Nigdy w życiu nie było mi tak zimno! Czekam na mojego oblubieńca Mroza, ale ten gbur nie przychodzi!”. Na te słowa spojrzenie Mroza stało się twarde niczym diament. Położył palce na szyi dziewczyny, pochylił się nad nią i szepnął jej do ucha: „A teraz ci ciepło, moja gołąbeczko?”. Dziewczyna jednak nie mogła odpowiedzieć, bowiem kiedy jej dotknął, umarła, i teraz leżała zamarznięta na śniegu.

Daria czekała w domu, chodząc po izbie tam i z powrotem. „Dwie skrzynie złota przynajmniej – mówiła, zacierając ręce. – Suknia ślubna z jedwabnego aksamitu i narzuta na łoże małżeńskie z najlepszej wełny”. Mąż milczał. Cienie zaczęły się wydłużać, a Lizy wciąż nie było. Wreszcie Daria posłała męża po córkę, przestrzegając go, żeby uważał na skrzynię ze skarbami. Kiedy jednak Borys dotarł pod drzewo, gdzie rano zostawił Lizę, nie było tam ani śladu skarbu. Była tylko leżąca na śniegu martwa dziewczyna.

Mężczyzna z ciężkim sercem wziął ją na ręce i zabrał do domu. Daria wybiegła im na spotkanie. „Liza! – zawołała. – Moje kochanie!”.

A wtedy zobaczyła w saniach ciało córki. W tym samym momencie palec Mroza dotknął serca Darii i ona także w jednej chwili była martwa.

Zapadła cisza, pełna uznania dla opowieści Duni, po czym Olga spytała tęsknym głosem:

– A co stało się z Marfą? Wyszła za niego? Za króla Mroza?

– Dotyk mrożący krew w żyłach… – mruknął Kola z uśmieszkiem, nie zwracając się do nikogo w szczególności.

Dunia posłała mu surowe spojrzenie, lecz nie zaszczyciła go odpowiedzią.

– Raczej nie, Olu – zwróciła się do dziewczynki. – Nie wydaje mi się. Na co zdałby się król zimy śmiertelnej pannie? Bardziej prawdopodobne jest to, że wyszła za bogatego wieśniaka, wnosząc największy posag w całej Rusi.

Olga miała taką minę, jakby chciała zaprotestować wobec tak mało romantycznego zakończenia, jednak Dunia, której strzykało w kościach, już wstała, chcąc udać się na spoczynek. Góra pieca była wielkości sporego łóżka, więc starzy, mali i chorzy sypiali właśnie tam. Dunia przygotowała posłanie dla siebie i Aloszy.

Pozostałe dzieci pocałowały matkę na dobranoc i wymknęły się z kuchni. W końcu także Marina wstała ze stołka. Pomimo zimowych ubrań Dunia dobrze widziała, jak bardzo wychudła, i ścisnęło się jej serce.

Wkrótce nadejdzie wiosna, pocieszała się. Lasy się zazielenią, bydlęta będą dawać pożywne mleko. Upiekę jej placek z jajkami, twarogiem i mięsem bażanta, a słońce sprawi, że wydobrzeje.

Patrząc w oczy Mariny, stara niania miała jednak złe przeczucia.2.
WNUCZKA CZAROWNICY

Jagnię wydostało się wreszcie na świat, śliskie, wiotkie i czarne niczym martwe drzewo w deszczu. Owca zaczęła lizać energicznie swoje maleństwo i już po chwili jagniątko stanęło, chwiejąc się, na drobniutkich kopytkach.

– _Mołodiec_ – pochwalił Piotr Władimirowicz owcę i wstał. Kiedy się wyprostował, poczuł ból w plecach. – Mogłaś jednak wybrać lepszą noc.

Na zewnątrz wiatr zgrzytał zębami. Owca machnęła nonszalancko ogonem, a Piotr uśmiechnął się i zostawił ją z synkiem. Zdrowy baranek urodzony podczas śnieżycy pod koniec zimy to dobry znak.

Piotr Władimirowicz był wielkim panem: bojarem, posiadaczem żyznej ziemi, na jego rozkazy było mnóstwo ludzi. Towarzyszył rodzącym zwierzętom, bo tak chciał. Zawsze starał się być obecny, kiedy nowe stworzenie miało zasilić jego trzodę, a często bywało, że wyciągał je na świat własnymi zakrwawionymi rękami.

Deszcz ze śniegiem przestał padać, rozpogodziło się. Kiedy Piotr wyszedł na podwórze i zamknął za sobą wrota obory, między chmurami błysnęło kilka dzielnych gwiazd. Mimo odwilży jego dom wciąż był prawie po okap zasypany śniegiem. Widać było tylko spadzisty dach i kominy, a także przestrzeń wokół drzwi, którą parobkowie pracowicie odśnieżali.

W letniej części wielkiego domu były duże okna i kominek z otwartym paleniskiem. To skrzydło zamykano jednak na zimę i teraz, zagrzebane w śniegu i zapieczętowane mrozem, wyglądało na opuszczone. Zimowa część domu mogła się poszczycić ogromnymi piecami i małymi, umieszczonymi wysoko oknami. Z kominów nieustająco unosił się dym, a przy pierwszym silnym mrozie Piotr wstawił w ramy okien kawałki lodu, żeby nie wpuszczać zimna, ale pozwolić wpadać światłu. Teraz blask bijący z kominka w izbie jego żony tworzył na śniegu migoczącą sztabkę złota.

Piotr pomyślał o Marinie i przyspieszył kroku. Ucieszy się z narodzin jagniątka.

Przejścia między budynkami gospodarczymi były zadaszone i wyłożone balami drewna do ochrony przed deszczem, śniegiem i błotem. Wciąż zacinający mokry śnieg sprawiał, że drewno nasiąkało wodą, która natychmiast zamarzała. Na takiej zdradzieckiej powierzchni łatwo było się poślizgnąć. Wokół piętrzyły się wilgotne zaspy wysokości człowieka, dziobate od śniegu z deszczem. Piotr stąpał jednak pewnie w butach z filcu i futra. Zatrzymał się w sennej kuchni, by umyć ręce. Na górze pieca Alosza przekręcił się na drugi bok i zakwilił przez sen.

Sypialnia jego żony była mała – ze względu na mróz – lecz jasna, wygodna i przytulna. Drewniane ściany pokrywały połacie tkanin. Piękny dywan – część posagu Mariny – przybył tu krętymi drogami z samego Carogrodu. Drewniane stołki zdobiły fantastyczne rzeźbienia, wszędzie leżały sterty kap z puszystych wilczych i króliczych skór.

Mały piecyk w rogu rzucał przyjemny blask. Marina jeszcze się nie położyła. Siedziała przy ogniu otulona pledem z białej wełny i czesała włosy. Mimo że urodziła czworo dzieci, jej włosy wciąż były gęste, ciemne i sięgały kolan. W łagodnym świetle ognia wyglądała jak panna młoda, którą Piotr przywiózł do domu dawno, dawno temu.

– Urodziło się? – spytała. Odłożyła grzebień i zaczęła splatać włosy w warkocz, cały czas wpatrując się w ogień.

– Tak – odparł Piotr z roztargnieniem, zdejmując kaftan w przyjemnym cieple sypialni. – Ładny baranek. Jego mama także ma się dobrze, to dobry znak.

Marina się uśmiechnęła.

– Cieszy mnie to, bo potrzebujemy dobrych znaków – powiedziała. – Spodziewam się dziecka.

Piotr zamarł z na wpół zdjętą koszulą. Otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz po chwili je zamknął. To oczywiście możliwe, lecz Marina nie jest już młoda, a tej zimy tak bardzo schudła…

– Jeszcze jedno? – mruknął. Wyprostował się, zdjął koszulę i odłożył ją na bok.

Marina usłyszała w jego głosie troskę i na jej wargach pojawił się smutny uśmiech. Przewiązała koniec warkocza skórzanym rzemieniem i dopiero po chwili rzekła:

– Tak. – Odrzuciła warkocz na plecy. – Dziewczynka. Urodzi się jesienią.

– Marino… – zaczął Piotr.

Jego żona usłyszała nieme pytanie.

– Chciałam jej – powiedziała. – I nadal jej chcę. – Po czym dodała ciszej: – Pragnę córki, która będzie taka jak moja matka.

Piotr ściągnął brwi. Marina nigdy nie mówiła o swojej matce. Dunia, która towarzyszyła jej w Moskwie, również bardzo rzadko o niej wspominała.

Za panowania Iwana I, tak w każdym razie opowiadano, przez bramę Kremla wjechała obdarta dziewczyna, zupełnie sama, nie licząc oczywiście jej wysokiego siwego konia. Mimo że była brudna, głodna i zmęczona, natychmiast zaczęły krążyć o niej rozmaite plotki. Mówiono, że ma niezwykły wdzięk, a oczy niczym dziewczyna z bajki zamieniona w łabędzia. Wreszcie te fantastyczne pogłoski dotarły do uszu Wielkiego Księcia Iwana. „Sprowadźcie ją do mnie – zażądał. – Jeszcze nigdy nie widziałem dziewczyny łabędzia” – dodał nieco rozbawiony.

Iwan Kalita był surowym władcą, ambitnym, zimnym, przebiegłym i zachłannym. Inaczej by nie przetrwał, bo Moskwa szybko wykańczała swoich panujących. A jednak, opowiadali później bojarzy, że kiedy Iwan po raz pierwszy ujrzał tę dziewczynę, przez bite dziesięć minut siedział bez ruchu. Obdarzeni bardziej bujną wyobraźnią przysięgali, że kiedy podszedł do niej i wziął ją za rękę, w jego oczach błyszczały łzy.

Iwan pochował dwie żony, miał pierworodnego syna starszego od młodej ukochanej, mimo to rok później poślubił tajemniczą dziewczynę. Nawet jednak Wielki Książę Moskiewski nie potrafił uciszyć plotek, a księżna nie chciała zdradzić, skąd pochodzi: ani wtedy, ani nigdy potem. Służące szeptały, że potrafi oswajać zwierzęta, przewidywać przyszłość i sprowadzać deszcz.

***

Piotr zebrał swoje wierzchnie odzienie i powiesił je koło pieca. Jako mężczyzna praktyczny nie słuchał plotek, a przesądy zbywał wzruszeniem ramion. Teraz jednak jego żona siedziała nieruchomo, patrząc w ogień, tak że i on poczuł się nieswojo. Płomienie migotały, złocąc jej dłonie i szyję. Zaczął chodzić tam i z powrotem po drewnianej podłodze.

Ruś stała się chrześcijańska, odkąd Włodzimierz I ochrzcił Kijów w wodach Dniepru i strącił z piedestału starych bogów. Kraj był jednak ogromny i zmieniał się powoli. Pięćset lat po przybyciu mnichów do Kijowa na Rusi nadal żywe były dawne wierzenia i niektórzy odnosili wrażenie, że odbijają się one w zagadkowym spojrzeniu dziwnej księżnej. Cerkwi się to nie podobało. Na skutek nalegań biskupów jej jedyne dziecko, Marina, zostało wydane za bojara gospodarującego na odległych ziemiach, wiele dni drogi od Moskwy.

Piotr często błogosławił swoje szczęście. Jego żona była równie mądra, jak urodziwa, kochała go, a on kochał ją. Nigdy nie mówiła o swojej matce, a on nigdy o nią nie pytał. Ich córka Olga była zwyczajną dziewczyną, ładną i miłą. Nie potrzebowali kolejnej córki, a już na pewno nie dziedziczki domniemanych mocy dziwacznej babki.

– Jesteś pewna, że masz na to siłę? – zapytał wreszcie Piotr. – Już przyjście na świat Aloszy nas zaskoczyło, a to było trzy lata temu.

– Tak. – Marina odwróciła się do niego. Jej dłoń zacisnęła się wolno w pięść, lecz Piotr tego nie zauważył. – Urodzę ją.

Zapadła cisza.

– Marino, twoja matka była… – zaczął.

Marina ujęła jego dłoń i wstała, a on objął ją w pasie i poczuł, że sztywnieje pod jego dotknięciem.

– Nie wiem – odrzekła Marina. – Miała moc, którą ja nie zostałam obdarzona. Pamiętam, jak w Moskwie szeptały o tym szlachetnie urodzone panie. Ta moc przysługuje jednak z urodzenia kobietom z jej rodu. Olga jest bardziej twoją córką niż moją, lecz ta… – uniosła rękę i wykonała taki gest, jakby kołysała niemowlę – ta będzie inna.

Piotr przytulił żonę, a ona przywarła do niego, nagle pełna namiętności. Czuł bicie jej serca przy swojej piersi. Czuł jej ciepło. Wdychał zapach jej włosów umytych starannie w łaźni.

Już późno, pomyślał. Po co szukać kłopotów? Rolą kobiet jest rodzenie dzieci. Żona dała mu ich już czworo, z pewnością jednak zdoła urodzić jeszcze jedno. Jeśli dziecko okaże się pod jakimś względem dziwne, cóż, będą się martwić potem.

– Wydaj ją zatem zdrową na świat, Marino Iwanowno – powiedział, a żona się uśmiechnęła. Stała tyłem do ognia, więc nie dostrzegł jej mokrych od łez rzęs. Podszedł do niej, ujął ją pod brodę i pocałował. Na jej szyi pulsowało tętno. Pod ciężkim wełnianym odzieniem była chuda i krucha jak ptaszek.

– Chodź do łóżka – powiedział. – Jutro będzie mleko. Mama jagnięcia da nam go trochę, a Dunia coś ci z niego upiecze. Musisz teraz myśleć o dziecku.

Marina przywarła do niego całym ciałem. Wziął ją na ręce, jak za czasów narzeczeństwa, i okręcił się z nią, a ona wybuchnęła śmiechem i objęła go za szyję. Na chwilę jednak jej spojrzenie padło na ogień, jakby z płomieni mogła wyczytać przyszłość.

***

– Pozbądź się go – powiedziała Dunia nazajutrz. – Nie obchodzi mnie, czy nosisz dziewczynkę, czy księcia albo proroka. – Od świtu padał deszcz ze śniegiem, a za oknami dął wiatr. Kobiety przycupnęły przy piecu, by się ogrzać i mieć światło potrzebne do cerowania. Dunia energicznie wbiła igłę w materiał. – Im szybciej, tym lepiej. Nie masz ani wystarczającej wagi, ani siły, by mieć dziecko, a gdybyś jakimś cudem zdołała je donosić, poród cię zabije. Dałaś już mężowi trzech synów, masz też córkę, po co ci kolejne dziecko? – Dunia była nianią Mariny w Moskwie, przyjechała wraz z nią do domu jej męża i niańczyła czworo jej dzieci. Nie bała się mówić tego, co myśli.

– Ładna mi rada, Duniaszko – powiedziała Marina, uśmiechając się drwiąco. – Co by powiedział ojciec Siemion?

– Ojciec Siemion nie musi się obawiać, że umrze w połogu, prawda? Podczas gdy ty, Maruszko…

Marina opuściła wzrok na robótkę i nic nie odrzekła. Kiedy jednak spojrzała w zmrużone oczy starej niani, twarz miała bladą i przezroczystą niczym woda, i Dunia wyobraziła sobie, że widzi krew krążącą w jej żyłach. Przeszył ją dreszcz.

– Dziecko, co ty zobaczyłaś?

– Nieważne – szepnęła Marina.

– Pozbądź się go – powtórzyła Dunia niemal błagalnie.

– Duniu, muszę ją urodzić. Ona będzie taka jak moja matka.

– Twoja matka! Obdarta dziewczyna, która przybyła samotnie z lasu? I stała się bladym cieniem samej siebie, bo nie mogła znieść życia za bizantyjskimi parawanami! Czyżbyś zapomniała tę siwą wiedźmę o tępym spojrzeniu, w którą się przemieniła? Kuśtykającą w welonie do cerkwi? Ukrywającą się w swoich komnatach, objadającą się, aż zrobiła się tłusta? Twoja matka! Czy takiego losu pragniesz dla któregokolwiek ze swoich dzieci?

Głos Duni przypominał krakanie kruka, ponieważ ku swej rozpaczy dobrze pamiętała dziewczynę, która zjawiła się na dworze Iwana Kality, zagubioną, kruchą i przejmująco piękną, potrafiącą czynić cuda. Iwan był nią zauroczony.

Księżna… cóż, może odnalazła przy nim spokój, przynajmniej na jakiś czas, lecz umieszczono ją w kobiecym skrzydle pałacu, ubierano w ciężkie brokaty, dano ikony, służące i karmiono tłustym mięsiwem, a olśniewający blask, który z niej bił i wszystkim zapierał dech, stopniowo bladł. Dunia opłakiwała jej odejście na długo przed tym, nim złożono ją do grobu.

Marina uśmiechnęła się gorzko i pokręciła głową.

– Nie. Ale pamiętasz, co było przedtem? Opowiadałaś mi przecież.

– I jaki pożytek miała z magii czy cudów? – mruknęła Dunia.

– Odziedziczyłam tylko trochę jej mocy. – Marina zignorowała słowa starej niani, a Dunia znała swoją panią na tyle dobrze, by usłyszeć w jej głosie żal. – Moja córka jednak dostanie jej więcej.

– I to wystarczający powód, żeby osierocić pozostałą czwórkę?

Marina spuściła wzrok na podołek.

– Ja… nie… Tak. Jeśli będzie trzeba. – Jej głos był ledwie słyszalny. – Ale mogę przeżyć. – Podniosła głowę. – Dasz mi słowo, że się nimi zaopiekujesz?

– Maruszko, jestem stara. Mogę ci to obiecać, lecz jeśli umrę…

– Dadzą sobie radę. Oni… będą musieli. Duniu, nie potrafię przewidzieć przyszłości, ale zdążę jeszcze wydać ją na świat.

Dunia przeżegnała się i nic już więcej nie dodała.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji