Niekończąca się historia - ebook

Ten napis widniał na szklanych drzwiach małego sklepu, ale naturalnie tak wyglądał tylko wówczas, gdy z mrocznego wnętrza patrzyło się przez szybę na ulicę.

Na dworze był szary, zimny listopadowy ranek, deszcz lał strumieniami. Krople spływały po szkle i zawijasowatych literach. Przez szybę widać było jedynie upstrzony deszczowymi zaciekami mur po drugiej stronie ulicy.

Nagle drzwi otworzyły się tak gwałtownie, że mała kiść zawieszonych nad nimi mosiężnych dzwoneczków rozdzwoniła się niespokojnie i przez długą chwilę nie mogła się uciszyć.

Sprawcą tego zgiełku był mały, gruby chłopak, dziesięcio-, może jedenastoletni. Mokre ciemne włosy opadały mu na twarz, przemoczony płaszcz ociekał deszczem, na pasku przerzuconym przez ramię miał szkolną teczkę. Był blady i zadyszany, ale choć jeszcze dopiero co bardzo mu się spieszyło, teraz stał w otwartych drzwiach jak wryty.

Przed nim ciągnęło się długie, wąskie pomieszczenie, niknące w mrocznej głębi. Pod ścianami stały regały, sięgające do sufitu i zapchane książkami wszelkich kształtów i wielkości. Na podłodze piętrzyły się sterty wielkich foliałów, na kilku stołach leżały stosy mniejszych tomów, oprawnych w skórę i połyskujących po bokach złoceniami. Za ścianą z książek, która na przeciwległym krańcu pomieszczenia wznosiła się na wysokość wzrostu mężczyzny, widać było blask lampy. W owym blasku co jakiś czas wzbijał się w górę obwarzanek dymu, powiększał się i wyżej rozpływał w ciemności. Wyglądało to jak sygnały, którymi Indianie przesyłają sobie wiadomości ze szczytu na szczyt. Widać ktoś tam siedział – i rzeczywiście, dobiegł stamtąd opryskliwy głos:

– Dziwić się to można w sklepie albo na ulicy, ale drzwi trzeba zamknąć. Wieje.

Chłopak usłuchał i cicho zamknął drzwi. Potem zbliżył się do ściany z książek i ostrożnie wyjrzał zza niej. W wysokim, obitym wyświechtaną skórą fotelu siedział przysadzisty mężczyzna. Był w pogniecionym czarnym ubraniu, które wyglądało na znoszone i jakoś zakurzone. Brzuch opinała kamizelka w kwiatki. Mężczyzna miał łysą głowę jak kolano, tylko nad uszami sterczało po kępce siwych włosów. Czerwona twarz przypominała pysk złego buldoga. Na bulwiastym nosie tkwiły małe złote okulary. Ponadto mężczyzna pykał wygiętą fajkę, zwisającą w kąciku ust, które całe były wskutek tego wykrzywione. Na kolanach trzymał książkę, którą widać właśnie czytał, bo zamykając ją, pozostawił między kartkami gruby palec wskazujący – niejako w charakterze zakładki.

Teraz prawą ręką zdjął okulary i przyjrzał się bacznie małemu, grubemu chłopakowi, który stał przed nim i ociekał deszczem. Mrużąc oczy, co jeszcze potęgowało wrażenie bijącej od niego złości, mężczyzna mruknął tylko: – O, toś ty pętak! – po czym na powrót otworzył książkę i czytał dalej. Chłopak nie bardzo wiedział, co zrobić, toteż po prostu nie ruszył się z miejsca i wielkimi oczyma patrzył na mężczyznę. Ten w końcu zamknął książkę – jak przedtem, pozostawiając palec między kartkami – i burknął:

– Posłuchaj, mały, ja nie lubię dzieci. W dzisiejszych czasach jest co prawda taka moda, że wszyscy się z wami niebywale cackają – ale nie ja! Ani trochę nie jestem przyjacielem dzieci. W moim przekonaniu dzieci to krzykacze, męczydusze, które wszystko psują, mażą książki marmoladą i wydzierają kartki, gwiżdżą sobie na to, że może też dorośli mają swoje kłopoty i zmartwienia. Mówię ci o tym jedynie po to, żebyś od razu wiedział, jak sprawy stoją. Poza tym nie ma u mnie książek dla dzieci, a innych ci nie sprzedam. No, mam nadzieję, żeśmy się zrozumieli!

Powiedział to wszystko, nie wyjmując fajki z ust, a następnie znów otworzył książkę i zagłębił się w lekturze.

Chłopak milcząco skinął głową i ruszył już do wyjścia, lecz wydało mu się, że nie może przyjąć tych słów bez żadnego sprzeciwu, zawrócił więc i powiedział cicho:

– Ale nie wszystkie są takie.

Mężczyzna powoli uniósł wzrok i ponownie zdjął okulary.

– Jeszcze tu jesteś? Co właściwie trzeba zrobić, żeby pozbyć się takiego jak ty, możesz mi zdradzić? I cóż to tak niezwykle ważnego miałeś przed chwilą do powiedzenia?

– Nie ważnego – odparł chłopak jeszcze ciszej. – Chciałem tylko… nie wszystkie dzieci są takie, jak pan mówi.

– Ach tak! – Mężczyzna uniósł brwi w udawanym zdziwieniu. – Wobec tego pewnie ty sam jesteś tym wspaniałym wyjątkiem, prawda?

Gruby chłopak nie znalazł odpowiedzi. Wzruszył tylko lekko ramionami i znów ruszył do wyjścia.

– A dobrych manier – usłyszał za plecami gderliwy głos – to nie masz nawet za pięć fenigów, bo w przeciwnym razie najpierw byś się przynajmniej przedstawił.

– Nazywam się Bastian – powiedział chłopak. – Bastian Baltazar Buks.

– Dosyć dziwne nazwisko – mruknął mężczyzna – z tymi trzema B. No cóż, nie ma na to rady, ty go sobie nie wybierałeś. Ja nazywam się Karol Konrad Koreander.

– To są trzy K – stwierdził chłopak poważnie.

– Hm – burknął stary – zgadza się!

Parę razy dmuchnął obłoczkami dymu.

– No cóż, to całkiem obojętne, jak się nazywamy, skoro i tak więcej już się nie zobaczymy. Chciałbym jeszcze tylko wiedzieć jedno: czemuś to mianowicie wpadł do mojego sklepu z takim impetem? Robiło to wrażenie, jakbyś przed kimś uciekał. Zgadza się?

Bastian przytaknął. Jego okrągła twarz wydawała się nagle jeszcze odrobinę bledsza, a oczy jeszcze odrobinę większe.

– Prawdopodobnie obrabowałeś kasę sklepową – próbował domyślić się pan Koreander – albo pobiłeś staruszkę, czy co tam jeszcze w dzisiejszych czasach wyprawiają tacy jak ty. Policja cię goni, mały?

Bastian potrząsnął głową.

– Gadajże – powiedział pan Koreander – przed kim uciekałeś?

– Przed tamtymi.

– Jakimi tamtymi?

– Chłopakami z mojej klasy.

– Dlaczego?

– Bo oni… oni nie dają mi spokoju.

– A co robią?

– Czatują na mnie przed szkołą.

– A potem?

– Wykrzykują takie różne rzeczy. Szturchają mnie i wyśmiewają.

– I ty zwyczajnie na to pozwalasz? – Pan Koreander przez chwilę przyglądał się chłopakowi z dezaprobatą, po czym zapytał: – Dlaczego nie walniesz jednego z drugim w nos?

Bastian spojrzał na niego zdziwiony.

– Nie, tego nie lubię. A poza tym… nie umiem się boksować.

– A jak tam jest z zapasami? – dopytywał się pan Koreander. – Z biegami, pływaniem, piłką nożną, gimnastyką? Umiesz coś z tego?

Chłopak potrząsnął głową.

– Innymi słowy – powiedział pan Koreander – jesteś ciamajda, prawda?

Bastian wzruszył ramionami.

– Ale bądź co bądź umiesz mówić – zauważył pan Koreander. – Czemu, kiedy cię wyśmiewają, nie odpłacisz się im tym samym?

– Raz to zrobiłem…

– I co?

– Wpakowali mnie do pojemnika na śmieci i zablokowali pokrywę. Dwie godziny wołałem, zanim ktoś usłyszał.

– Hm – mruknął pan Koreander – i teraz nie masz już odwagi.

Bastian przytaknął.

– A zatem – stwierdził pan Koreander – na dodatek masz zajęcze serce.

Bastian spuścił głowę.

– Pewnie z ciebie nielichy kujon, co? Prymus z samymi piątkami, ulubieniec wszystkich nauczycieli, prawda?

– Nie – odrzekł Bastian, nadal nie podnosząc wzroku – w zeszłym roku powtarzałem klasę.

– O Boże! – zawołał pan Koreander. – Więc niewypał na całej linii!

Bastian nic nie powiedział. Stał sobie po prostu, zwiesiwszy ręce, z płaszcza kapało.

– A co oni takiego krzyczą, kiedy cię wyśmiewają? – dopytywał się pan Koreander.

– Ach, co im ślina na język przyniesie.

– Na przykład?

– Gruba beka, tłuste sadło, na sedesie ciężko siadło, sedes trzeszczy, sadło wrzeszczy, potem łomot, potem plusk, no i nie ma sadła już.

– Niezbyt dowcipne – zauważył pan Koreander. – Co jeszcze?

Bastian z ociąganiem zaczął wyliczać:

– Fioł, cymbał, blagier, szachraj…

– Fioł? Dlaczego?

– Gadam czasami sam ze sobą.

– O czym na przykład?

– Wymyślam sobie historyjki, wynajduję słowa i nazwy, których jeszcze nie ma, i różne takie.

– I sam to sobie opowiadasz? Dlaczego?

– No bo nikogo innego to nie interesuje.

Pan Koreander milczał chwilę w zamyśleniu.

– Co na to mówią twoi rodzice?

Bastian nie od razu odpowiedział. Dopiero po jakimś czasie bąknął:

– Ojciec nic nie mówi. Zawsze tak jest. Jemu wszystko jedno.

– A matka?

– Ona… jej już nie ma.

– Rodzice się rozwiedli?

– Nie – powiedział Bastian – ona umarła.

W tym momencie zadzwonił telefon. Pan Koreander z pewnym wysiłkiem dźwignął się z fotela i poczłapał do małego pokoiku, który znajdował się na tyłach sklepu. Podniósł słuchawkę i Bastian słyszał niewyraźnie, jak pan Koreander wymienia swoje nazwisko. Potem drzwi pokoiku zamknęły się i nie było już słychać nic prócz stłumionego mamrotania.

Bastian stał jak odrętwiały i nie bardzo wiedział, co się z nim takiego stało, że zdobył się na powiedzenie tego wszystkiego. Nie znosił takiego wypytywania. Gorąco mu się zrobiło, gdy doszło do niego, jak bardzo spóźni się do szkoły; tak, to jasne, musi się pośpieszyć, musi biec – ale nie ruszał się z miejsca i nie mógł się zdecydować. Coś go tu trzymało, nie wiedział co.

Z pokoiku nadal dochodził przytłumiony głos. Była to długa telefoniczna rozmowa.

Bastian uprzytomnił sobie, że przez cały czas wpatruje się w książkę, którą przedtem miał w ręku pan Koreander i która teraz leżała na skórzanym fotelu. Nie mógł po prostu oderwać od niej oczu. Zdawało mu się, że tchnie ona jakąś magiczną siłą, która przyciąga go nieodparcie.

Zbliżył się do fotela, pomału wyciągnął rękę, dotknął książki – i w tej samej chwili coś w nim zabrzęczało, tak jakby zatrzasnęła się pułapka. Bastian miał niejasne wrażenie, że wraz z tym dotknięciem zaczęło się coś nieodwołalnego i odtąd potoczy się swoim biegiem.

Podniósł książkę i oglądał ją ze wszystkich stron. Była oprawna w jedwab koloru miedzi, który połyskiwał przy każdym poruszeniu. Pobieżnie przerzucając kartki, zobaczył, że tekst był drukowany dwiema różnymi barwami. Nie miała chyba ilustracji, za to wspaniałe, wielkie inicjały. Gdy uważniej przyjrzał się okładce, dostrzegł na niej dwa węże – jeden był jasny, drugi ciemny – które połykały nawzajem swoje ogony, tworząc w ten sposób owal. A w tym owalu znajdował się tytuł wypisany osobliwie splątanymi literami:

Niekonczaca sie historia

Ludzkie namiętności stanowią nie lada zagadkę, a dzieci ulegają im w nie mniejszym stopniu niż dorośli. Ci, którymi zawładnęła namiętność, nie potrafią jej wytłumaczyć, a ci, którzy czegoś takiego nigdy nie zaznali, nie potrafią jej pojąć. Bywają ludzie, którzy ryzykują życiem, aby zdobyć górski szczyt. Nikt, nawet oni sami, nie umiałby naprawdę wyjaśnić, dlaczego to robią. Inni doprowadzają się do ruiny, aby pozyskać serce określonej osoby, która nie chce o nich słyszeć. Jeszcze inni pędzą do zguby, ponieważ nie potrafią odmówić sobie rozkoszy jedzenia lub picia. Ten i ów wydaje cały swój majątek, aby wygrać w hazardowej grze, albo składa wszystko w ofierze urojeniu, które nigdy nie stanie się rzeczywistością. Nie brak takich, co sądzą, że mogą być szczęśliwi tylko tam, gdzie ich nie ma, i przez całe życie jeżdżą po świecie. A niekiedy ktoś nie zaznaje spokoju dopóty, dopóki nie obejmie władzy. Krótko mówiąc, tyle jest różnych namiętności, ilu jest różnych ludzi.

Dla Bastiana Baltazara Buksa były nią książki.

Kto nigdy z płonącymi uszami i potarganym włosem nie przesiadywał nad książką całych popołudni, czytając, czytając i czytając, zapominając o świecie, nie zauważając już, że chce mu się jeść albo że jest mu zimno –

Kto nigdy nie czytał ukradkiem pod kołdrą przy blasku latarki, bo ojciec lub matka, a może jeszcze ktoś inny, troskliwy, zgasił mu światło, uważając nie bez racji, że czas już spać, bo jutro rano tak wcześnie trzeba zerwać się z łóżka –

Kto nigdy, jawnie czy skrycie, nie wylewał gorzkich łez, bo wspaniała opowieść dobiegła końca i trzeba było się rozstać z postaciami, z którymi przeżyło się razem tyle przygód, które kochało się i podziwiało, śledząc ich losy to z lękiem, to z nadzieją, i bez których towarzystwa życie wydawało się puste i pozbawione sensu –

Kto czegoś takiego nie zna z własnego doświadczenia, cóż, ten prawdopodobnie nie zdoła pojąć, co teraz zrobił Bastian.

Wlepił wzrok w tytuł książki i na przemian robiło mu się gorąco i zimno. O tym, właśnie o tym, często już marzył i tego, odkąd opanowała go namiętność, pragnął: Historia, która nie kończyła się nigdy! Książka nad książkami!

Musiał ją mieć, za wszelką cenę!

Za wszelką cenę? Łatwo powiedzieć! Nawet gdyby mógł dać więcej niż trzy marki i piętnaście fenigów kieszonkowego, jakie miał przy sobie – przecież ten niesympatyczny pan Koreander oznajmił aż nadto wyraźnie, że nie sprzeda mu żadnej książki. A tym bardziej nie podaruje. Beznadziejna sprawa.

A jednak Bastian wiedział, że bez tej książki nie będzie mógł stąd pójść. Było już dla niego jasne, że w ogóle przyszedł tutaj tylko z jej powodu, to ona w tajemniczy sposób go przywołała, gdyż chciała należeć do niego, ba! właściwie zawsze do niego należała!

Bastian nastawił ucha na owo mamrotanie, które w dalszym ciągu dochodziło z małego pokoiku.

W mgnieniu oka błyskawicznym ruchem wsunął książkę pod płaszcz i obiema rękami przycisnął do piersi. Bezszelestnie ruszył tyłem ku drzwiom wejściowym, wpatrując się lękliwie w inne drzwi, te do pokoiku. Ostrożnie nacisnął klamkę. Nie chciał, żeby mosiężne dzwoneczki narobiły hałasu, toteż uchylił szklane drzwi jedynie na tyle, że ledwie zdołał się przecisnąć. Cicho i przezornie zamknął je, będąc już na zewnątrz.

Dopiero potem zaczął pędzić.

Zeszyty, podręczniki i piórnik w teczce podskakiwały i klekotały w takt jego kroków. W boku go kłuło, ale pędził dalej.

Deszcz zalewał mu twarz, spływał za kołnierz. Zimno i wilgoć przenikały przez płaszcz, lecz Bastian nie czuł tego. Było mu gorąco, ale nie od biegu.

Sumienie, które przedtem, w antykwariacie, ani drgnęło, raptem się przebudziło. Wszelkie powody, które były tak przekonujące, nagle wydały mu się całkiem niewiarygodne, topniały jak śniegowe bałwany pod tchnieniem ziejącego ogniem smoka.

Dopuścił się kradzieży. Był złodziejem!

To, co uczynił, było nawet gorsze niż zwykła kradzież. Ta książka jest z pewnością niepowtarzalna i niezastąpiona. Niewątpliwie stanowiła największy skarb pana Koreandera. Ukraść skrzypkowi niezwykłe skrzypce albo królowi koronę to coś innego niż wziąć pieniądze z kasy.

Pędząc co tchu, przyciskał książkę pod płaszczem do piersi. Nie chciał jej stracić, choćby miało go to kosztować nie wiem ile. Była wszystkim, co jeszcze miał na tym świecie.

Bo w domu oczywiście nie mógł się już pokazać.

Usiłował wyobrazić sobie ojca, jak siedzi w dużym pokoju, urządzonym na laboratorium, i pracuje. Wokół niego leżały dziesiątki gipsowych odlewów ludzkiego uzębienia, bo ojciec był technikiem dentystycznym. Bastian jeszcze nigdy nie zastanawiał się nad tym, czy ojciec właściwie lubi tę pracę. Teraz przyszło mu to na myśl po raz pierwszy, ale już nigdy nie będzie mógł go o to zapytać.

Gdyby poszedł teraz do domu, ojciec by wyjrzał z laboratorium w swoim białym fartuchu, może z gipsowym odlewem w ręce, i zapytał: „Już wróciłeś?” – „Tak” – odpowiedziałby Bastian. – „Nie ma dziś lekcji?” Wyobraził sobie spokojną, smutną twarz ojca i wiedział, że nie potrafiłby go okłamać. Ale tym bardziej nie mógłby mu powiedzieć prawdy. Nie, jedyna rzecz, jaką mógł zrobić, to odejść, gdziekolwiek, daleko stąd. Ojciec nie powinien się nigdy dowiedzieć, że jego syn został złodziejem. I może wcale nie zauważy, że Bastiana już nie ma. W tej myśli było nawet coś pocieszającego.

Bastian przestał biec. Szedł wolnym krokiem i widział na końcu ulicy budynek szkoły. Nie spostrzegł do tej pory, że pędził swoją codzienną drogą do szkoły. Ulica wydawała mu się wręcz wyludniona, choć tu i ówdzie podążali przechodnie. Ale na kimś, kto przychodzi z wielkim opóźnieniem, świat wokół szkoły zawsze sprawia wrażenie jakby wymarłego. I Bastian czuł z każdym krokiem, jak wzbiera w nim strach. Tak czy owak, lękał się szkoły, miejsca swoich codziennych klęsk; bał się nauczycieli, którzy dobrotliwie przemawiali mu do sumienia albo wyładowywali na nim złość; bał się innych dzieci, które natrząsały się z niego i nie pomijały żadnej okazji, aby mu udowodnić, jaki jest niezdarny i bezbronny. Szkoła wydawała mu się zawsze niezmiernie długą karą więzienia, która będzie trwać, dopóki on nie dorośnie, i którą musi po prostu odsiedzieć milcząco i ulegle.

Ale gdy szedł teraz przez rozbrzmiewające echem korytarze, w których pachniało pastą do podłogi i mokrymi płaszczami, gdy przyczajona w budynku cisza nagle zatkała mu uszy jakby zatyczkami z waty i gdy w końcu stanął przed drzwiami swojej klasy, pomalowanymi na ten sam kolor starego szpinaku co ściany wokoło – stało się dla niego jasne, że od tej pory i tutaj nie ma czego szukać. Musiał przecież zniknąć stąd. Więc mógł odejść zaraz.

Ale dokąd?

Bastian czytał w swoich książkach opowieści o chłopcach, którzy zaciągali się na statek i płynęli w daleki świat, aby zdobyć szczęście. Ten i ów zostawał też piratem albo bohaterem, inni po wielu latach wracali w ojczyste strony jako ludzie bogaci i nikt nie odgadł, kim byli. Lecz na coś takiego Bastian by się nie odważył. Nie mógł też wyobrazić sobie, że w ogóle przyjęto by go na chłopca okrętowego. Poza tym nie miał zielonego pojęcia, jak dostać się do portowego miasta, gdzie były odpowiednie statki do takich śmiałych przedsięwzięć.

Dokąd więc?

I nagle przyszło mu na myśl właściwe miejsce, jedyne, w którym – przynajmniej na razie – nie będą go szukać i nie znajdą.

Strych był duży i mroczny. Pachniał kurzem i kulkami na mole. Nie słychać było żadnego dźwięku prócz cichego dudnienia deszczu na miedzianej blasze ogromnego dachu. Sczerniałe ze starości potężne belki w regularnych odstępach wyrastały z drewnianej podłogi, spotykały się z innymi belkami wiązania dachowego i niknęły gdzieś w ciemności. Tu i ówdzie wisiały pajęczyny wielkości hamaka i kołysały się lekko i widmowo w przeciągu. Z wysoka, gdzie było okienko dachowe, padało mleczne światło.

Jedyną żywą istotą w tym otoczeniu, w którym czas jakby stał w miejscu, była mała mysz; nierównymi susami sadziła po podłodze, pozostawiając w kurzu malutkie ślady łapek. Pośród tych śladów cienką kreską odciskał się mysi ogonek. Nagle mysz uniosła się, nasłuchując. A potem zniknęła momentalnie w dziurze między deskami podłogi.

Rozległ się chrzęst klucza w wielkim zamku. Powoli, ze skrzypieniem, otworzyły się drzwi strychu, na chwilę długie pasmo światła padło na podłogę. Bastian wśliznął się do środka, drzwi, znów ze skrzypieniem, zamknęły się za nim. Chłopak włożył od wewnątrz duży klucz do zamka i przekręcił go. Następnie zasunął jeszcze rygiel i odetchnął z ulgą. Teraz rzeczywiście już go nie znajdą. Tutaj nikt nie będzie go szukał. Strych bywał odwiedzany niezmiernie rzadko – Bastian wiedział o tym z dużą dozą pewności – i nawet jeśli przypadek by zrządził, że akurat dziś lub jutro ktoś się tu wybierze, to zastanie drzwi zamknięte. A klucza już nie było. Gdyby jednak udało się w jakiś sposób sforsować drzwi, Bastian miałby dość czasu, żeby schować się wśród rupieci.

Jego oczy stopniowo przyzwyczajały się do mroku. Znał to miejsce. Pół roku temu na wezwanie woźnego pomógł mu nieść duży kosz na bieliznę pełen starych formularzy i dokumentów, które miały wylądować na strychu. Wówczas to zobaczył, gdzie przechowuje się klucz: w szafce ściennej, zawieszonej na najwyższym podeście schodów. Od tamtego czasu ani razu o nim nie myślał. Ale teraz sobie przypomniał.

Bastian zaczął marznąć, bo miał przemoczony płaszcz, a tu na górze było bardzo zimno. Najpierw musiał poszukać sobie miejsca, gdzie można by się usadowić w miarę wygodnie. Ostatecznie będzie przecież musiał zostać tu długi czas. Jak długi – tym na razie nie zaprzątał sobie głowy, a także nie martwił się, że już niebawem poczuje głód i pragnienie.

Pokręcił się trochę po strychu.

Stało tu i leżało mnóstwo rupieci: regały pełne skoroszytów i dawno już niepotrzebnych akt, spiętrzone jedne na drugich ławki szkolne z powalanymi atramentem pulpitami, stojak, na którym wisiało z tuzin starych map, kilka tablic ściennych z odłupaną czarną farbą, zardzewiałe piecyki żelazne, wysłużone przyrządy gimnastyczne, jak na przykład kozioł z dziurami w skórzanym pokryciu, z których sterczały kłęby wyściółki, sflaczałe piłki lekarskie, sterta sfatygowanych, poplamionych mat gimnastycznych, dalej kilka wypchanych zwierząt, mocno nadgryzionych przez mole, wśród nich duża sowa, orzeł przedni i lis, rozmaite retorty chemiczne i popękane szklane pojemniki, maszyna elektrostatyczna, szkielet ludzki umieszczony na czymś w rodzaju wieszaka, masa skrzyń i pudeł wypełnionych starymi zeszytami i podręcznikami. Bastian postanowił w końcu wybrać stertę sfatygowanych mat na swoje legowisko. Kiedy człowiek wyciągnął się na nich, czuł się prawie jak na kanapie. Zawlókł je pod okienko, gdzie było najjaśniej. Nieopodal leżało na kupie kilka szarych koców, były co prawda bardzo zakurzone i podarte, ale całkiem zdatne, więc Bastian je wziął. Zdjął mokry płaszcz i powiesił go obok szkieletu na wieszaku. Kościotrup zakołysał się lekko, ale Bastian nie bał się go ani trochę. Może dlatego, że w domu przywykł do podobnych rzeczy. Zdjął też przemoknięte buty. W skarpetkach usiadł po turecku na matach i jak Indianin narzucił sobie na ramiona szare koce. Obok leżała jego teczka i książka koloru miedzi.

Pomyślał, że koledzy z klasy mają teraz właśnie lekcję niemieckiego. Może muszą pisać klasówkę na jakiś śmiertelnie nudny temat.

Bastian wpatrywał się w książkę.

– Ciekaw jestem – powiedział do siebie – co właściwie dzieje się w książce, póki jest zamknięta. Naturalnie są w niej tylko litery wydrukowane na papierze, ale mimo to – coś jednak musi się dziać, bo kiedy ją otwieram, to nagle jest tam już cała historia. Są osoby, których jeszcze nie znam, są najróżniejsze przygody, wyczyny i walki – czasem zdarzają się burze morskie, a czasem przybywa się do obcych krajów i miast. Wszystko to w jakiś sposób tkwi w książce. Trzeba ją czytać, żeby to przeżywać, jasne. Ale w niej tkwi to już przedtem. Ciekaw jestem jak?

I raptem ogarnął go nieomal uroczysty nastrój.

Usiadł jak należy, sięgnął po książkę, otworzył na pierwszej stronie i zaczął czytać

Niekończące się historię1
FANTAZJANA W OPRESJI

Aż po najdalszy skraj Dziwoboru wszelka zwierzyna przycupnęła w swych jaskiniach, gniazdach i norach.

Była północ, a w wierzchołkach olbrzymich, prastarych drzew huczał wicher. Pnie niezwykłej grubości trzeszczały i skrzypiały.

Nagle w zaroślach pojawiło się nikłe światełko, przemykało zygzakami, zatrzymywało się drżąc to tu, to tam, ulatywało w górę, siadało na gałęzi i zaraz pędziło dalej. Była to lśniąca kula wielkości mniej więcej dziecięcej piłki, sadziła długimi susami, co jakiś czas dotykała ziemi i znów się wznosiła. Ale to nie była piłka.

Był to błędny ognik. Zdarzyło mu się zmylić drogę. Był to więc zbłąkany błędny ognik, zjawisko nawet w Fantazjanie dość rzadkie. Na ogół to właśnie za sprawą błędnych ogników błądzą inni.

We wnętrzu kulistego światełka widać było małą, nadzwyczaj ruchliwą postać, która skakała i pędziła co sił. Nie był to ani samczyk, ani samiczka, bo takich podziałów u błędnych ogników nie ma. W prawej ręce niósł miniaturową białą flagę, która trzepotała mu za plecami. Mógł to więc być poseł albo parlamentariusz.

Niebezpieczeństwo, że posuwając się wielkimi susami, uderzy w ciemności o jakieś drzewo, nie istniało, gdyż błędne ogniki są niewiarygodnie zwinne i śmigłe, potrafią już w trakcie skoku zmieniać kierunek. Stąd ów zygzakowaty szlak, jaki obierał, ale w gruncie rzeczy podążał stale w jednym kierunku.

Aż do momentu, gdy wyskoczył poza występ skalny i cofnął się przestraszony. Dysząc jak zziajany psiak, przysiadł w dziupli i usiłował zebrać myśli, zanim odważył się ruszyć ponownie i ostrożnie wyjrzał zza skały.

Przed nim rozciągała się leśna polana, a w blasku ogniska siedziały sobie trzy postacie bardzo różnego rodzaju i wielkości. Olbrzym, który sprawiał wrażenie, że wszystko w nim jest z szarego kamienia, leżał wyciągnięty na brzuchu i miał prawie dziesięć stóp długości. Podparłszy się na łokciach, patrzył w ogień. W jego zwietrzałej kamiennej twarzy, dziwnie małej w zestawieniu z potężnymi ramionami, zęby sterczały jak rząd stalowych dłut. Błędny ognik poznał, że należy on do gatunku skałojadów. Owe istoty żyły w górach niewyobrażalnie odległych od Dziwoboru – ale nie tylko żyły w tych górach, żyły również z nich, bo pomału je zjadały. Żywiły się skałą. Na szczęście były bardzo wstrzemięźliwe i jeden kęs niezwykle dla nich treściwego pokarmu wystarczał im na całe tygodnie i miesiące. Zresztą skałojady były nieliczne, a góry ogromne. Ale ponieważ te stworzenia żyły tam już bardzo długo – były znacznie starsze od większości innych istot zamieszkujących Fantazjanę – góry przybrały z biegiem czasu nader osobliwy wygląd. Przypominały gigantyczny ser szwajcarski, pełen dziur i jaskiń. Toteż nosiły miano Gór Korytarzowych.

Jednakże skałojady nie tylko żywiły się skałą, lecz także wyrabiały z niej wszystko, co było im potrzebne: meble, kapelusze, buty, narzędzia, ba, nawet zegary z kukułką. Nie było więc czemu się dziwić, że nieopodal obecnego tu skałojada stał swego rodzaju rower wykonany w całości ze wspomnianego materiału, o dwóch kołach jak potężne młyńskie kamienie. W sumie był raczej podobny do walca parowego wyposażonego w pedały.

Drugą postacią, która siedziała po prawej stronie ogniska, był mały nocny zmór. Co najwyżej dwukrotnie większy od błędnego ognika, przypominał czarną jak smoła, kosmatą gąsienicę, której zachciało się usiąść. Mówiąc, gestykulował gwałtownie dwiema malutkimi różowymi rączkami, a tam, gdzie pod zmierzwioną czarną czupryną przypuszczalnie była twarz, gorzało dwoje dużych oczu, okrągłych jak księżyce.

Zmory nocne najrozmaitszych kształtów i rozmiarów występowały w całej Fantazjanie, zrazu więc nie sposób było odgadnąć, czy ten tutaj zmór przybył z bliska, czy z daleka. Chyba jednak i on znajdował się w podróży, bo używany zwykle przez zmory wierzchowiec, duży nietoperz, zwisał z gałęzi za jego plecami, zawinięty w skrzydła, niczym złożony parasol.

Trzecią postać, po lewej stronie ogniska, błędny ognik odkrył dopiero po dłuższej chwili, była bowiem tak drobna, iż z tej odległości z wielkim trudem dało się ją wypatrzyć. Należała do gatunku miniludków, była filigranowym człowieczkiem w kolorowym ubranku i czerwonym cylindrze na głowie.

O miniludkach błędny ognik nic prawie nie wiedział. Raz tylko obiło mu się o uszy, że plemię to budowało całe miasta na gałęziach drzew, łącząc poszczególne domki schodkami, drabinkami sznurowymi i zjeżdżalniami. Lecz te stworzonka mieszkały w zupełnie innej części bezkresnego fantazjańskiego imperium, jeszcze dużo, dużo dalej stąd niż skałojady. Tym bardziej zdumiewało, że wierzchowcem, którego miał tu ze sobą ów miniludek, był akurat ślimak. Siedział za swoim panem. Na różowej muszli iskrzyło się srebrzyste siodełko, także uzda i cugle, przymocowane do czułków zwierzęcia, lśniły jak srebrne nitki.

Błędny ognik dziwił się, że te trzy tak różnorodne istoty siedziały sobie zgodnie razem, bo zazwyczaj w Fantazjanie daleko było do tego, by wszystkie gatunki żyły w pokoju i zgodzie. Często wybuchały walki i wojny, zdarzały się też wielowiekowe waśnie pomiędzy niektórymi rodzajami, a poza tym istniały stworzenia nie tylko zacne i dobre, lecz również występne, złośliwe i okrutne. Sam błędny ognik należał przecież do rodziny, której niejedno, jeśli chodzi o wiarygodność i niezawodność, można było zarzucić.

Obserwując scenę w blasku ogniska, błędny ognik po dłuższym czasie zauważył wreszcie, że każda z trzech postaci miała albo białą flagę pod ręką, albo białą szarfę na piersi. Byli to zatem również posłowie albo parlamentariusze i to naturalnie tłumaczyło ich pokojowe zachowanie.

Czyżby w końcu wybrali się w drogę zgoła w tej samej sprawie co i on, błędny ognik?

O czym mówili, tego ze względu na huczący wiatr, który targał wierzchołkami drzew, z daleka nie dało się zrozumieć. Ale ponieważ respektowali się nawzajem jako posłowie, może uznają też błędnego ognika za równego sobie i nie zrobią mu nie złego. A kogoś musiał ostatecznie zapytać o drogę. Lepsza sposobność w środku lasu i w środku nocy chyba już się nie nadarzy. Zebrał się więc na odwagę, wyszedł z ukrycia, pomachał białą flagą i drżąc, zatrzymał się w powietrzu.

Skałojad, który leżał zwrócony twarzą w jego stronę, pierwszy go zauważył.

– Ogromny tu dzisiaj ruch – powiedział trzeszczącym głosem. – Jeszcze ktoś idzie.

– Hu-hu, błędny ognik! – zaszemrał nocny zmór, a jego księżycowe oczy rozżarzyły się. – Miło mi, miło mi!

Miniludek wstał, zrobił kilka kroczków w kierunku przybysza i pisnął:

– Jeśli mnie wzrok nie myli, to i pan jest tutaj w charakterze posła?

– Tak – odrzekł błędny ognik.

Miniludek zdjął czerwony cylinder, złożył lekki ukłon i zaćwierkał:

– Och, niechże więc pan podejdzie bliżej, bardzo proszę. My też jesteśmy posłami. Niech pan usiądzie w naszym gronie.

I zapraszająco wskazał kapelusikiem wolne miejsce przy ognisku.

– Serdeczne dzięki – powiedział błędny ognik i zbliżył się nieśmiało – jeśli panowie pozwolą. Chciałbym się przedstawić: mam na imię Blubb.

– Bardzo mi miło – odparł miniludek. – Ja jestem Ykik.

Nocny zmór skłonił się na siedząco.

– Na imię mi Wuszwuzul.

– I mnie przyjemnie – zatrzeszczał skałojad. – Jestem Pjernrachtsark.

Wszyscy trzej patrzyli na błędnego ognika, który wił się zakłopotany. Błędne ogniki czują się nadzwyczaj nieswojo, kiedy ktoś przygląda się im otwarcie.

– Nie usiądzie pan, drogi Blubbie? – spytał miniludek.

– Właściwie – odrzekł błędny ognik – bardzo mi spieszno i chciałem tylko zapytać, czy panowie nie mogliby mi powiedzieć, w którą stronę mam się udać, by dotrzeć stąd do Wieży z Kości Słoniowej?

– Hu-hu! – chrząknął zmór. – Czyżby do Dziecięcej Cesarzowej?

– Ano właśnie – oznajmił błędny ognik – mam jej przekazać ważną wiadomość.

– Jaką? – zgrzytnął skałojad.

– No cóż – błędny ognik przestępował z nogi na nogę – to jest wiadomość tajna.

– My trzej zdążamy do tego samego celu co ty, hu-hu! – stwierdził zmór Wuszwuzul. – Jesteś między kolegami.

– Może nawet mamy tę samą wiadomość – zauważył miniludek Ykik.

– Siadaj i mów! – zachrzęścił Pjernrachtsark.

Błędny ognik spoczął na wolnym miejscu.

– Mój rodzinny kraj – zaczął po krótkim namyśle – leży dość daleko stąd i nie wiem, czy ktoś z obecnych go zna. Nazywa się Cuchnące Błota.

– Huuu! – westchnął zmór z zachwytem. – Przepiękna kraina!

Biedny ognik uśmiechnął się słabo.

– Tak, prawda?

– I to już wszystko? – zatrzeszczał Pjernrachtsark. – Czemuś ruszył w drogę, Blubbie?

– U nas w Cuchnących Błotach – podjął, zacinając się, błędny ognik – stało się coś… coś niepojętego… znaczy się, dzieje się wciąż jeszcze… trudno to opisać… zaczęło się od tego, że… więc we wschodniej części naszego kraju jest jezioro… a raczej było… nazywa się Wrząca Kipiel. I zaczęło się od tego, że jeziora Wrząca Kipiel pewnego dnia już nie było… po prostu zniknęło, rozumiecie?

– Chce pan powiedzieć – zapytał Ykik – że wyschło?

– Nie – odparł błędny ognik – bo wtedy byłoby tam wyschnięte jezioro. Ale tak nie jest. Tam, gdzie było jezioro, nie ma już nic, po prostu nic, rozumiecie?

– Dziura? – chrząknął skałojad.

– Nie, skądże – błędny ognik wydawał się coraz bardziej bezradny – dziura to przecież jest coś. A tam nie ma nic.

Trzej pozostali posłowie wymienili spojrzenia.

– I jakże, hu-hu, to nic wygląda? – spytał zmór.

– Właśnie to tak trudno jest opisać – zapewnił nieszczęsny błędny ognik. – Na dobrą sprawę wcale nie wygląda. Jest tak… jest tak, jakby… ach, nie ma na to słowa!

– Jest tak – wtrącił miniludek – jakby człowiek, patrząc na to miejsce, był ślepy, prawda?

Błędny ognik z otwartymi ustami wlepił w niego oczy.

– To jest właściwe określenie! – zawołał. – Ale skąd… znaczy się, w jaki sposób… a może wy też to znacie…?

– Chwileczkę! – zaskrzypiał skałojad. – I skończyło się na tym jednym miejscu? Powiedz!

– Z początku tak – oświadczył błędny ognik. – Znaczy się, to miejsce pomału coraz bardziej się powiększało. Z każdym dniem brakowało kolejnego kawałka tej okolicy. Prastary kumak Umpf, który żył ze swoimi w wodach Wrzącej Kipieli, też nagle po prostu przepadł. Inni mieszkańcy zaczęli uciekać. Ale stopniowo pojawiło się to również w innych miejscach Cuchnących Błot. Czasem owo nic było na początek maleńkie, jak jajko wodnej kokoszki. Ale te miejsca się poszerzały. Ilekroć ktoś przez nieuwagę stąpnął na nie nogą, noga też znikała – albo ręka – albo jakaś inna część ciała, która znalazła się w tej strefie. To zresztą nie boli, tylko że nieszczęśnikowi raptem czegoś brakuje. Niektórzy nawet, podszedłszy zbyt blisko do owego nic, umyślnie rzucali się w nie. Ma ono nieodpartą siłę przyciągania, tym większą, im miejsce jest bardziej rozległe. Nikt z nas nie umiał sobie wytłumaczyć, czym jest ta straszna sprawa, skąd się wzięła i jak jej przeciwdziałać. A ponieważ ta nicość sama nie znikała, lecz rozprzestrzeniała się coraz bardziej, postanowiono w końcu wysłać posła do Dziecięcej Cesarzowej z prośbą o radę i pomoc. A tym posłem jestem ja.

Trzej pozostali spoglądali w milczeniu w przestrzeń.

– Hu-hu! Hu-hu! – odezwał się po chwili jękliwym głosem nocny zmór. – Tam, skąd ja przybywam, jest zupełnie tak samo. I wyruszyłem w drogę z tym samym zamiarem, hu-hu!

Miniludek zwrócił twarz ku błędnemu ognikowi.

– Każdy z nas – pisnął – przybywa z innego kraju Fantazjany. Spotkaliśmy się tutaj całkiem przypadkowo. Ale każdy ma dla Dziecięcej Cesarzowej tę samą wiadomość.

– A to znaczy – stęknął skałojad – że cała Fantazjana jest w niebezpieczeństwie.

Błędny ognik w śmiertelnym przerażeniu przenosił wzrok z jednego na drugiego.

– Wobec tego – zawołał i zerwał się – nie wolno nam tracić ani chwili!

– Tak czy owak, mieliśmy już właśnie ruszać – oznajmił miniludek. – Zatrzymaliśmy się na postój tylko ze względu na nieprzeniknione ciemności w tym Dziwoborze. Ale teraz, skoro jest pan z nami, Blubbie, może nam pan przecież poświecić.

– To niemożliwe! – krzyknął błędny ognik. – Nie mogę czekać na kogoś, kto dosiada ślimaka, bardzo mi przykro.

– Ale to jest ślimak wyścigowy – odrzekł miniludek z lekka urażony.

– A poza tym, hu-hu! – zaszemrał zmór – jak nam nie poświecisz, to my ci po prostu nie podamy właściwego kierunku!

– Z kim wy w ogóle rozmawiacie? – burknął skałojad.

Rzeczywiście, błędny ognik nie słyszał ostatnich słów pozostałych posłów, lecz sadził już długimi susami przez las.

– No cóż – stwierdził Ykik, miniludek, i zsunął czerwony cylinder na tył głowy – błędny ognik chyba i tak nie byłby najbardziej odpowiednim światłem na drogę.

I wskoczył na siodło swego wyścigowego ślimaka.

– Ja tam też wolę – oznajmił nocny zmór i cichym „hu-hu!” przywołał swojego nietoperza – żeby każdy z nas podróżował na własną rękę. Ostatecznie – leci się!

I w jednej chwili zniknął z oczu.

Skałojad zagasił ognisko, parę razy po prostu przyduszając je dłonią.

– I mnie to bardziej odpowiada – rozległo się w ciemności jego trzeszczenie – nie muszę przynajmniej uważać, czy nie rozjadę jakiegoś drobiazgu.

A potem z trzaskiem i chrzęstem wjechał na swym potężnym skalnym rowerze wprost w zarośla. Co jakiś czas zderzał się z jakimś drzewnym olbrzymem, słychać było, jak zgrzytał i pomrukiwał. Powoli łomot oddalał się w mroku.

Ykik, miniludek, został sam. Chwycił cugle z cieniutkich srebrnych nitek i powiedział:

– No cóż, zobaczymy, kto będzie pierwszy. Wio, staruszku, wio!

I cmoknął zachęcająco.

A potem nic już nie było słychać prócz wichru, który huczał w wierzchołkach drzew Dziwoboru.

Zegar na pobliskiej wieży wybił dziewiątą.

Myśli Bastiana bardzo niechętnie powróciły do rzeczywistości. Rad był, że NIEKOŃCZĄCA SIĘ HISTORIA nie miała z nią nic wspólnego.

Nie lubił książek, w których opowiadano mu w tonacji markotnej i zgorzkniałej o najzupełniej powszednich zdarzeniach z najzupełniej powszedniego życia jakichś najzupełniej powszednich ludzi. Miał tego dość już w rzeczywistości, po co jeszcze o tym czytać? Ponadto krew go zalewała, kiedy spostrzegał, że chcą go w coś wplątać. A w takich książkach czytelnik zawsze, mniej czy bardziej wyraźnie, miał zostać w coś wplątany.

Bastian przepadał za książkami, które były zajmujące lub zabawne, które pozwalały marzyć, za książkami, w których wymyślone postacie przeżywały wspaniałe przygody, a człowiek mógł sobie wyobrazić rzeczy najniezwyklejsze.

Bo to potrafił – może było to jedyne, co naprawdę potrafił: wyobrazić sobie coś tak wyraźnie, jakby to naprawdę widział i słyszał. Kiedy opowiadał sobie swoje historyjki, zapominał nieraz o wszystkich wokoło i budził się dopiero na koniec jak ze snu. A ta książka była całkiem w stylu jego własnych historyjek! Czytając, słyszał nie tylko trzeszczenie grubych pni i huk wiatru w wierzchołkach drzew, lecz także różnorakie głosy czterech komicznych posłów, ba, wydawało mu się nawet, że czuje zapach mchu i leśnego poszycia.

W jego klasie zacznie się niedługo lekcja przyrody, polegająca głównie na wyliczaniu kwiatostanów i pręcików. Bastian był rad, że siedzi sobie ukryty na strychu i może czytać. To była książka w sam raz dla niego, uznał, książka wymarzona!

W tydzień później Wuszwuzul, mały nocny zmór, pierwszy dotarł do celu. A raczej był przekonany, że jest pierwszy, bo przecież podróżował w przestworzach.

W porze zachodu słońca, gdy chmury na wieczornym niebie wyglądały jak płynne złoto, spostrzegł, że jego nietoperz unosi się już nad Labiryntem. Tak brzmiała nazwa rozległej równiny, która ciągnęła się od horyzontu po horyzont i była po prostu jednym wielkim ogrodem kwiatowym pełnym odurzających zapachów i bajecznych kolorów. Pomiędzy kępami krzewów, żywopłotami, trawnikami i rabatami niezwykle osobliwych i rzadkich kwiatów biegły szerokie drogi i wąskie ścieżki o tak wymyślnym i zawiłym układzie, że cały park stanowił niewyobrażalnie skomplikowaną gmatwaninę. Naturalnie owa gmatwanina powstała jedynie dla zabawy i przyjemności, nie po to, by kogoś naprawdę wystawić na niebezpieczeństwo czy zgoła udaremnić najazd wroga. Do tego by się nie nadawała, a Dziecięca Cesarzowa nie potrzebowała też zupełnie takiej obrony. W całym bezkresnym fantazjańskim imperium nie było nikogo, przed kim musiałaby się chronić. Miało to przyczynę, którą niebawem poznamy.

Szybując na swym nietoperzu całkiem bezszelestnie nad tą kwietną plątaniną, mały zmór mógł też obserwować rozmaite rzadkie zwierzęta. Na małej polanie pomiędzy bzem a złotokapem bawiła się w wieczornym słońcu grupa młodych jednorożców, a raz wydało mu się nawet, że pod niebieskim kwiatem bukietnicy dojrzał w gnieździe słynnego ptaka Feniksa, ale nie był zupełnie pewien, a zawrócić i sprawdzić nie chciał, żeby nie tracić czasu. Bo już pośrodku Labiryntu wyłoniła się przed nim migocząca fantastyczną bielą Wieża z Kości Słoniowej, serce Fantazjany i siedziba Dziecięcej Cesarzowej.

Słowo „wieża” mogłoby w kimś, kto tego miejsca nigdy nie widział, wywołać błędne wyobrażenie, powiedzmy wieży kościelnej czy zamkowej. Tymczasem Wieża z Kości Słoniowej to było całe miasto, z daleka wyglądała jak spiczasta, wysoka góra stożkowa, zwinięta spiralnie niczym muszla ślimaka, z wierzchołkiem w chmurach. Dopiero z bliższej odległości można było dostrzec, że ta olbrzymia głowa cukru składała się z niezliczonych wież, wieżyczek, kopuł, dachów, wykuszów, tarasów, bram, schodów i balustrad, połączonych ze sobą ciasno wzdłuż i wzwyż. Wszystko to wzniesiono z najbielszej fantazjańskiej kości słoniowej, a każdy szczegół został wykrojony tak misternie, że całość można było wziąć za wzór najdelikatniejszej koronki.

W tych wszystkich budowlach mieszkali dworacy z otoczenia Dziecięcej Cesarzowej, podkomorzowie i służebne, mądre kobiety i astrologowie, magowie i błaźni, posłańcy, kucharze i akrobaci, linoskoczkinie i bajarze, heroldowie, ogrodnicy, strażnicy, krawcy, szewcy i alchemicy. A na samym szczycie, na najwyższym wierzchołku potężnej wieży mieszkała Dziecięca Cesarzowa w pawilonie mającym kształt pąku białej magnolii. W niektóre noce, kiedy księżyc w pełni ukazywał się z niezwykłą wspaniałością na gwiaździstym niebie, płatki z kości słoniowej otwierały się szeroko i rozwijały się w cudowny kwiat, a w jego środku siedziała wówczas Dziecięca Cesarzowa.

Mały zmór wylądował ze swym nietoperzem na jednym z niższych tarasów, tam, gdzie znajdowały się stajnie dla zwierząt wierzchowych. Ktoś widocznie zapowiedział jego przybycie, gdyż oczekiwało go już czterech cesarskich stajennych, którzy pomogli mu zejść z siodła, skłonili się, a następnie w milczeniu wręczyli ceremonialny napój powitalny. Wuszwuzul tylko umoczył usta w pucharze z kości słoniowej, aby nie uchybić dobrym obyczajom, po czym go oddał. Każdy ze stajennych również wypił po łyku, potem skłonili się ponownie i odprowadzili nietoperza do stajni. Wszystko to odbyło się bez słowa.

Gdy nietoperz dotarł na wyznaczone mu miejsce, nie tknął ani picia, ani obroku, lecz natychmiast zwinął się w kłębek, zawisł głową w dół na swoim haku i zapadł z wyczerpania w głęboki sen. Mały zmór zmusił go do nie lada wysiłku. Stajenni zostawili zwierzę w spokoju i odeszli na palcach.

W tej stajni było zresztą ponadto dużo innych wierzchowców: dwa słonie, jeden różowy, drugi niebieski, ogromny ptak gryf o głowie orła i ciele lwa, biały skrzydlaty koń, którego imię znane było niegdyś również poza Fantazjaną, ale poszło w zapomnienie, kilka latających psów, także parę innych nietoperzy, ba, nawet ważki i motyle dla wyjątkowo małych jeźdźców. W dalszych zabudowaniach przebywały jeszcze inne zwierzęta wierzchowe, które nie latały, tylko biegały, pełzały, skakały lub pływały. Każde z nich do obrządzania i doglądania miało specjalnych stajennych.

Normalnie rzecz biorąc, powinien tu właściwie panować nieopisany harmider: ryk, skrzek, gwizd, pisk, rechot, gęganie. Ale była zupełna cisza.

Mały zmór nadal stał w tym miejscu, gdzie zostawili go stajenni. Poczuł się nagle zgnębiony i markotny, nie bardzo wiedząc dlaczego. On też bardzo był zmęczony długą, długą podróżą. I nawet fakt, że przybył tu pierwszy, nie dodawał mu otuchy.

– Halo – usłyszał nagle piskliwy głosik – czy to nie kolega Wuszwuzul? Jak to ładnie, że nareszcie i pan tu jest.

Nocny zmór obejrzał się, a jego księżycowe oczy rozjarzyły się zdumieniem, bo na balustradzie, oparty niedbale o doniczkę z kości słoniowej, stał miniludek Ykik i wymachiwał czerwonym cylindrem.

– Hu-hu! – wykrztusił skonsternowany zmór, a po chwili jeszcze raz: – Hu-hu! – Po prostu nic mądrzejszego nie przyszło mu do głowy.

– Tamtych dwóch – oznajmił miniludek – do tej pory jeszcze nie ma. Ja jestem tu od wczoraj rana.

– Jakim – hu-hu! – jakim cudem to się udało? – zapytał zmór.

– No cóż – odrzekł miniludek i uśmiechnął się z odrobiną wyższości – mówiłem panom, że mam wyścigowego ślimaka.

Nocny zmór małą różową rączką podrapał się po głowie zwieńczonej czarną czupryną.

– Muszę zaraz być u Dziecięcej Cesarzowej – powiedział płaczliwie.

Miniludek popatrzył na niego w zamyśleniu.

– Hm – chrząknął. – No cóż, ja zapisałem się już wczoraj.

– Zapisałem? – spytał zmór. – To nie można dostać się do niej od razu?

– Obawiam się, że nie – pisnął miniludek. – Trzeba długo czekać. Przybyła tu, jak by to powiedzieć, cała chmara posłów.

– Hu-hu – zakwilił zmór – jakże to tak?

– Najlepiej – ćwierknął miniludek – niech pan sam zobaczy. Chodźmy, drogi Wuszwuzulu, chodźmy!

We dwóch ruszyli w drogę.

Główna ulica, która coraz bardziej zwężającą się spiralą biegła w górę wokół Wieży z Kości Słoniowej, była zatłoczona gęstą ciżbą najosobliwszych postaci. Olbrzymie dżiny w turbanach, maleńkie koboldy, trójgłowe trolle, brodate karły, połyskliwe wróżki, kozłonodzy faunowie, porośnięte złocistym, kędzierzawym włosem rusałki, roziskrzeni śnieżnicy i inne niezliczone istoty podążały ulicą w górę i w dół, stały grupkami i rozmawiały cicho albo też przykucnąwszy w milczeniu na ziemi, spoglądały smutno w przestrzeń.

Na ich widok Wuszwuzul przystanął.

– Hu-hu! – powiedział. – A co tu się dzieje? Co oni tu wszyscy robią?

– To sami posłowie – wyjaśnił cicho Ykik – posłowie ze wszystkich krain Fantazjany. I każdy przynosi tę samą wiadomość co my. Rozmawiałem już z wieloma z nich. Wygląda na to, że wszędzie pojawiło się to samo niebezpieczeństwo.

Nocny zmór wydał długie, jękliwe westchnienie.

– A wiadomo chociaż – zapytał – co to jest i skąd się bierze?

– Obawiam się, że nie. Nikt nie potrafi tego wytłumaczyć.

– A sama Dziecięca Cesarzowa?

– Dziecięca Cesarzowa – powiedział cicho miniludek – jest chora, bardzo, bardzo chora. Może to stanowi przyczynę niepojętego nieszczęścia, jakie nawiedziło Fantazjanę. Ale jak dotąd żaden z wielu lekarzy, zebranych tam w górze, w dzielnicy pałacowej, koło magnoliowego pawilonu, nie umiał powiedzieć, na co zachorowała i jak temu zaradzić. Nikt nie zna lekarstwa.

– Hu-hu! – odezwał się głucho zmór – ależ to katastrofa.

– Tak – przyznał miniludek – na to wygląda.

W tej sytuacji Wuszwuzul na razie zrezygnował z zapisywania się na posłuchanie u Dziecięcej Cesarzowej.

W dwa dni później przybył zresztą także błędny ognik Blubb, który naturalnie pomknął w fałszywym kierunku i przez to ogromnie nadłożył drogi.

A na koniec – po dalszych trzech dniach – zjawił się też skałojad Pjernrachtsark. Przyczłapał na piechotę, bo w nagłym przypływie wilczego głodu zżarł swój kamienny rower – był to poniekąd jego prowiant na drogę.

Przez długi czas oczekiwania na audiencję czterej tak odmienni posłowie bardzo się zaprzyjaźnili i również później tworzyli zgraną paczkę.

Ale to już inna historia i opowiemy ją innym razem.