- promocja
-
W empik go
Niestosowne zachowanie - ebook
Ebook
Audiobook
42,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Niestosowne zachowanie - ebook
Zwolniona za niestosowne zachowanie.
Nie mogłam uwierzyć, kiedy czytałam list w moich rękach.
Dziewięć lat. Dziewięć cholernych lat zapracowywałam się na śmierć dla jednej z największych firm w Ameryce, a kiedy wróciłam do domu po tygodniu spędzonym na Arubie, wyrzucono mnie, w dodatku za pośrednictwem listu.
Wszystko za sprawą filmu nakręconego, gdy byłam na wakacjach ze znajomymi – prywatnego filmu nakręconego w moim prywatnym czasie. A przynajmniej tak myślałam…
Wkurzona otworzyłam butelkę wina i napisałam swój własny list do dyrektora generalnego, miliardera, w którym powiedziałem mu, co myślę o jego firmie i jej praktykach. Nie sądziłam, że faktycznie zareaguje.
Z pewnością nigdy nie myślałam, że nagle zostanę korespondencyjną kumpelą bogatego palanta.
W końcu zdał sobie sprawę, że zostałam pokrzywdzona, i dopilnował, bym odzyskała pracę.
Tylko… to nie była jedyna rzecz, jaką Grant Lexington chciał dla mnie zrobić.
Ale nie było mowy, żebym związała się z szefem szefa mojego szefa. Nawet jeśli był absurdalnie wspaniały, pewny siebie i czarujący.
Byłoby to całkowicie nieodpowiednie, a nawet… niestosowne.
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-67137-88-1 |
| Rozmiar pliku: | 2,4 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ 2
Grant
Zamówić dla pana lunch, panie Lexington? Facet, z którym miał się pan spotkać o czternastej, właśnie zadzwonił i poinformował, że spóźni się pół godziny, więc ma Pan małą przerwę.
– Dlaczego ludzie się wiecznie spóźniają? – wymamrotałem pod nosem i wdusiłem przycisk interkomu, żeby odpowiedzieć asystentce: – Czy może mi pani zamówić pełnoziarnistą kanapkę z indykiem Boar’s Head i plasterkiem sera Alpine Lace? Tylko proszę wyraźnie zaznaczyć, że chcę tylko jeden plasterek. Ostatnim razem kanapkę przyrządzał mi chyba ktoś z Wisconsin.
– Oczywiście, panie Lexington.
Skoro kolejny spóźnialski rozwalił mi mój idealny harmonogram dnia, postanowiłem odpowiedzieć na zaległe e-maile, więc otworzyłem laptopa. Zacząłem przeglądać wiadomości w poszukiwaniu tej najpilniejszej, kiedy mój wzrok się zatrzymał na nazwisku: Ireland Saint James.
Ta kobieta musiała być alkoholiczką lub wariatką, albo nawet jedno i drugie. A jednak jej ostatni e-mail okazał się znacznie bardziej interesujący niż połowa tych wszystkich spraw, które na mnie czekały. Zaciekawiony odczytałem więc jej nową wiadomość:
Szanowny Panie Lexington,
czy uwierzy Pan, jeśli napiszę, że ktoś włamał się wczoraj na moje konto i wysłał Panu tego niedorzecznego e-maila?
Zapewne nie, zważywszy na Pańskie wykształcenie, inteligencję, pracowitość i liczne sukcesy zawodowe.
Przesadzam z kadzeniem Panu?
Przepraszam, ale trochę sobie nagrabiłam.
Czy możemy zacząć od nowa? Wbrew temu, co Pan sobie teraz o mnie myśli, w zasadzie jestem prawie abstynentką. Dlatego też po otrzymaniu wypowiedzenia umowy o pracę, nie potrzebowałam wiele, aby zatopić swoje żale… I najwyraźniej również rozum.
W każdym razie jestem Panu wdzięczna, jeśli nadal Pan to czyta. Oto wiadomość, jaką powinnam była Panu wysłać:
Szanowny Panie Lexington,
uprzejmie proszę o pomoc z powodu mojego bezprawnego – w moim odczuciu – zwolnienia. Pragnę zaznaczyć, iż byłam oddanym pracownikiem Lexington Industries przez dziewięć i pół roku. Zaczęłam jako stażystka i z czasem awansowałam na różne stanowiska dziennikarskie, aby ostatecznie osiągnąć swój cel i zostać prezenterką telewizyjną.
Ostatnio w ramach przyjęcia panieńskiego wraz z ośmioma innymi kobietami udałam się na bardzo potrzebne mi wakacje na Arubę. Do naszego hotelu przynależał prywatny kawałek plaży przeznaczony dla nudystów. Chociaż nie należę do ekshibicjonistek, dołączyłam do kilku opalających się topless koleżanek. Zrobiono wówczas parę niewinnych zdjęć, z których żadnego osobiście nie opublikowałam. Nie oznaczono mnie na filmiku pod nazwiskiem, jakim przedstawiam się na antenie. A jednak po powrocie do domu otrzymałam list z wypowiedzeniem umowy z powodu niestosownego i naruszającego politykę firmy zachowania.
Popieram politykę Lexington Industries, ale szczerze wątpię, aby karanie pracownika za jego niewinne prywatne wakacje rzeczywiście chroniło dobre imię firmy. Z tego względu uprzejmie proszę Pana o zapoznanie się z przyczyną rozwiązania mojej umowy.
Z poważaniem
Ireland Saint James (na wizji Ireland Richardson)
Saint James. Skąd znam to nazwisko? Już wcześniej wydało mi się znajome, więc sprawdziłem je w końcu w katalogu firmy. Pracowała w dziale wiadomości, który prowadziła moja siostra i którego unikałem jak zarazy, odkąd objąłem stanowisko prezesa po śmierci ojca osiemnaście miesięcy temu. Nie przepadałem za polityką, propagandą i biurokracją. Formalnie zostałem prezesem, ale w praktyce zajmowałem się głównie finansami Lexington Industries.
Wygrzebałem pierwszego e-maila od pani Saint James i przeczytałem go ponownie. Ten nowy z pewnością był stosowniejszy, ale nie tak zabawny jak pierwszy. Podpisała go: „Pocałuj mnie gdzieś”, czym tak mnie rozbawiła, że aż zachichotałem. Nikt nie odnosił się do mnie w taki sposób. Co ciekawe, uznałem to za miłą odmianę. W dodatku poczułem dziwną chęć porozmawiania z panią Richardson przy kilku drinkach. Ta kobieta naprawdę mnie zaintrygowała. Znów wdusiłem przycisk interkomu.
– Millie, czy możesz zadzwonić do producenta porannych wiadomości? Jak on się nazywa? Harrison Bickman czy Harold Milton… jakoś tak.
– Oczywiście. Umówić go z panem?
– Nie. Powiedz mu, że chciałbym zobaczyć akta jednej z jego pracownic: Ireland Saint James. Oficjalnie występowała pod nazwiskiem Ireland Richardson.
– Już się robi.
– Dziękuję.
Moje popołudniowe spotkanie trwało zaledwie kwadrans. Nie dość, że facet się spóźnił półtorej godziny, to jeszcze w ogóle nie był przygotowany. Nie mam cierpliwości do ludzi, którzy nie cenią mojego czasu, więc dałem sobie z nim spokój. Wyszedłem z sali konferencyjnej powiadomiwszy go, żeby nie próbował nawet do mnie dzwonić.
– Wszystko w porządku? – Millie spojrzała na mnie, gdy mijałem jej stanowisko. – Potrzebuje pan czegoś ze swojego biura?
– Nie, spotkanie zakończone. Jeśli zadzwoni tu jeszcze ktoś z Bayside Investments, proszę się rozłączyć.
– Och… Dobrze, panie Lexington. – Millie wstała i poszła za mną do mojego biura z notatnikiem w ręku. – Dzwoniła pana babcia. Kazała przekazać, że nie potrzebują alarmu i odesłali instalatora do domu.
Okrążyłem biurko i potrząsnąłem głową.
– Wspaniale. Po prostu świetnie.
– Odnalazłam dla pana dokumenty pani Saint James i je wydrukowałem. Leżą w folderze na pana biurku. Znalazłam też jakieś nagranie w aktach działu kadr i podesłałam je panu e-mailem.
– Dziękuję, Millie. – Usiadłem przy biurku. – Możesz zamknąć za sobą drzwi?
• • •
Jezu Chryste. Teraz ją sobie przypomniałem. To się wydarzyło dawno temu, ale nie sposób było zapomnieć takiej historii. Firmą zarządzał wtedy mój ojciec. Siedziałem w jego biurze, kiedy Millie przyniosła mu jakieś dokumenty na temat Ireland Saint James. Opowiedział mi jej historię i wyjaśnił, jakie działania podejmuje firma, żeby chronić swój wizerunek.
Odchyliłem się na krześle. Od zawsze sprawdzaliśmy przeszłość pracowników, zwłaszcza tych znanych z twarzy i nazwiska, których życie prywatne mogło wpłynąć na wizerunek marki. Lustracją zajmował się głównie dział HR i zewnętrzna firma detektywistyczna. Jeśli dany pracownik okazywał się czysty, menedżer zatrudniał go za zgodą dyrektora działu. Kierownictwo wyższego szczebla zwykle nie angażowało się w ten proces – chyba że menedżer chciał zaproponować stanowisko komuś, kto stwarzał potencjalne zagrożenie dla marki.
Ireland Saint James. Potarłem lekki zarost na brodzie. Pewnie zapamiętałem ją ze względu na dość niezwykłe imię, chociaż wyparłem mnóstwo wspomnień sprzed dziesięciu lat.
Przejrzałem jej akta… Podsumowanie zmieściło się na jednej stronie, ale cała teczka miała z pięć centymetrów grubości.
Na UCLA zdobyła licencjat z telekomunikacji oraz ukończyła kierunek dodatkowy: język angielski. W Berkeley Graduate School of Journalism zrobiła specjalizację podyplomową w dziennikarstwie śledczym. Nieźle. Nigdy nie została aresztowana i dostała tylko jeden mandat za nieprawidłowe parkowanie. Osiemnaście miesięcy temu, kiedy objęła stanowisko prezenterki, jej dokumentacja została zaktualizowana. Wyglądało na to, że spotyka się z jakimś prawnikiem. Podsumowując, niczym się nie wyróżniała. Ot, idealny pracownik i uczciwy obywatel.
Ale jej ojciec to inna historia…
Następne pięćdziesiąt stron dotyczyło głównie jego. Swego czasu był ochroniarzem w miejskim kompleksie apartamentów, ale wszystkie informacje z teczki dotyczyły okresu po jego odejściu z pracy. Przeglądałem kolejne strony, pozwalając im opadać powoli jedna po drugiej, aż doszedłem do zdjęcia małej dziewczynki. Zbliżyłem je do oczu, żeby lepiej się przyjrzeć, i odczytałem podpis. Przedstawiało Ireland, która musiała mieć jakieś dziewięć lub dziesięć lat. Z jakiegoś powodu nie mogłem oderwać wzroku od tego zapłakanego dziecka wyprowadzanego z domu za rękę przez policjantkę.
„Dzielna mała”. To ci wyjdzie na dobre, Ireland – jeszcze sporo osiągniesz.
Z jakiegoś powodu uśmiechnąłem się do tej fotografii. Po takiej tragedii jej życie mogło się potoczyć w zupełnie innym kierunku, ale najwyraźniej była wojowniczką. Nic dziwnego, że odważyła się wysłać mi drugiego e-maila.
Wcisnąłem guzik interkomu w telefonie na biurku.
– Tak, panie Lexington? – odezwała się Millie.
– Potrzebuję kilka ostatnich odcinków porannych wiadomości z panią Saint James. Na antenie występuje pod nazwiskiem Ireland Richardson. Czy możesz poprosić, aby wysłali mi e-mailem link do archiwum?
– Oczywiście.
• • •
Poświęciłbym więcej uwagi Broadcast Media, gdybym wiedział, jak wygląda ich prezenterka. Nigdy nie oglądałem porannych wiadomości.
Ireland Saint James była prawdziwą pięknością – miała duże niebieskie oczy, jasne blond włosy, pełne usta i białe zęby, które często pokazywała w uśmiechu. Wyglądała jak młodsza wersja tej wysokiej aktorki z ostatniego _Mad Maxa_.
Obejrzałem trzy pełne odcinki wiadomości, zanim zajrzałem do e-maila, którego wcześniej wysłała mi Millie. Otworzyłem filmik z załącznika i na ekranie niespodziewanie wyskoczyły mi trzy pary cycków. Zdezorientowany odsunąłem głowę. Nagranie z pewnością nie miało nic wspólnego z pracą Ireland. Ubrane jedynie w skąpe majteczki od bikini kobiety wylegiwały się na plaży i popijały przez słomkę drinki w skorupie orzecha kokosowego. Zmusiłem się do podniesienia wzroku, żeby się przyjrzeć ich twarzom. Żadnej z nich nie znałem, ale na kilka sekund przed końcem filmiku podeszła do nich jeszcze inna kobieta. Jej mokre włosy wyglądały na ciemniejsze po kąpieli w morzu, ale tego uśmiechu nie sposób było pomylić z żadnym innym.
Chociaż najpierw zwróciłem uwagę na ciała tamtych kobiet, a dopiero potem na ich twarze, to w przypadku Ireland spojrzałem w dół dopiero wtedy, gdy filmik się skończył – bynajmniej nie z powodu jej nieatrakcyjności – i na ekranie pozostała stopklatka akurat z nią. Miała pełne i naturalne piersi, które doskonale pasowały do jej ponętnych kształtów. Ale to ten rozbrajający uśmiech wydał mi się najbardziej niebezpieczny.
Poprawiłem się na swoim miejscu i zamknąłem plik. Co prawda Ireland po pijanemu zasugerowała, żebym dodał go do swojej kolekcji filmów porno, ale uznałem, że ta kobieta zasługuje na większy szacunek. Co innego, gdyby sama wysłała mi to nagranie. Na pewno nie zamierzałem odtwarzać tego wideo kilkanaście razy i fundować sobie erekcji w biurze, bez względu na to, jak bardzo kusił mnie mój wewnętrzny dupek.
Odwróciłem się na krześle, żeby wyjrzeć przez okno. „Ireland Saint James. Wyglądasz na niezłe ziółko”. Z pewnością należała do tego rodzaju kobiet, które powinienem omijać szerokim łukiem. A jednak czułem, że muszę się dowiedzieć o niej czegoś więcej. Przez kilka minut się zastanawiałem, czy nie zgłębić tematu jej zwolnienia i nie wysłuchać jej wersji wydarzeń.
Ale dlaczego miałbym to robić?
Bo byłem ciekaw Ireland Saint James.
Czy zależało mi na sprawiedliwym traktowaniu pracowników w mojej firmie, czy też chodziło raczej o hipnotyzujący uśmiech tej kobiety, jej zabójczy tyłek i popieprzoną przeszłość, która mnie zaintrygowała?
Już po chwili nie miałem żadnych wątpliwości, jak brzmi odpowiedź na te pytania. Wszystkie czujniki ostrzegawcze w moim mózgu kazały mi usunąć tego e-maila i zniszczyć wszystkie jej dokumenty w niszczarce. To byłaby najrozsądniejsza i zdecydowanie najwłaściwsza decyzja biznesowa. A jednak…
Ponownie włączyłem laptopa, otworzyłem okno nowej wiadomości i zacząłem pisać.
Szanowna Pani Richardson,
po głębszej analizie…
Grant
Zamówić dla pana lunch, panie Lexington? Facet, z którym miał się pan spotkać o czternastej, właśnie zadzwonił i poinformował, że spóźni się pół godziny, więc ma Pan małą przerwę.
– Dlaczego ludzie się wiecznie spóźniają? – wymamrotałem pod nosem i wdusiłem przycisk interkomu, żeby odpowiedzieć asystentce: – Czy może mi pani zamówić pełnoziarnistą kanapkę z indykiem Boar’s Head i plasterkiem sera Alpine Lace? Tylko proszę wyraźnie zaznaczyć, że chcę tylko jeden plasterek. Ostatnim razem kanapkę przyrządzał mi chyba ktoś z Wisconsin.
– Oczywiście, panie Lexington.
Skoro kolejny spóźnialski rozwalił mi mój idealny harmonogram dnia, postanowiłem odpowiedzieć na zaległe e-maile, więc otworzyłem laptopa. Zacząłem przeglądać wiadomości w poszukiwaniu tej najpilniejszej, kiedy mój wzrok się zatrzymał na nazwisku: Ireland Saint James.
Ta kobieta musiała być alkoholiczką lub wariatką, albo nawet jedno i drugie. A jednak jej ostatni e-mail okazał się znacznie bardziej interesujący niż połowa tych wszystkich spraw, które na mnie czekały. Zaciekawiony odczytałem więc jej nową wiadomość:
Szanowny Panie Lexington,
czy uwierzy Pan, jeśli napiszę, że ktoś włamał się wczoraj na moje konto i wysłał Panu tego niedorzecznego e-maila?
Zapewne nie, zważywszy na Pańskie wykształcenie, inteligencję, pracowitość i liczne sukcesy zawodowe.
Przesadzam z kadzeniem Panu?
Przepraszam, ale trochę sobie nagrabiłam.
Czy możemy zacząć od nowa? Wbrew temu, co Pan sobie teraz o mnie myśli, w zasadzie jestem prawie abstynentką. Dlatego też po otrzymaniu wypowiedzenia umowy o pracę, nie potrzebowałam wiele, aby zatopić swoje żale… I najwyraźniej również rozum.
W każdym razie jestem Panu wdzięczna, jeśli nadal Pan to czyta. Oto wiadomość, jaką powinnam była Panu wysłać:
Szanowny Panie Lexington,
uprzejmie proszę o pomoc z powodu mojego bezprawnego – w moim odczuciu – zwolnienia. Pragnę zaznaczyć, iż byłam oddanym pracownikiem Lexington Industries przez dziewięć i pół roku. Zaczęłam jako stażystka i z czasem awansowałam na różne stanowiska dziennikarskie, aby ostatecznie osiągnąć swój cel i zostać prezenterką telewizyjną.
Ostatnio w ramach przyjęcia panieńskiego wraz z ośmioma innymi kobietami udałam się na bardzo potrzebne mi wakacje na Arubę. Do naszego hotelu przynależał prywatny kawałek plaży przeznaczony dla nudystów. Chociaż nie należę do ekshibicjonistek, dołączyłam do kilku opalających się topless koleżanek. Zrobiono wówczas parę niewinnych zdjęć, z których żadnego osobiście nie opublikowałam. Nie oznaczono mnie na filmiku pod nazwiskiem, jakim przedstawiam się na antenie. A jednak po powrocie do domu otrzymałam list z wypowiedzeniem umowy z powodu niestosownego i naruszającego politykę firmy zachowania.
Popieram politykę Lexington Industries, ale szczerze wątpię, aby karanie pracownika za jego niewinne prywatne wakacje rzeczywiście chroniło dobre imię firmy. Z tego względu uprzejmie proszę Pana o zapoznanie się z przyczyną rozwiązania mojej umowy.
Z poważaniem
Ireland Saint James (na wizji Ireland Richardson)
Saint James. Skąd znam to nazwisko? Już wcześniej wydało mi się znajome, więc sprawdziłem je w końcu w katalogu firmy. Pracowała w dziale wiadomości, który prowadziła moja siostra i którego unikałem jak zarazy, odkąd objąłem stanowisko prezesa po śmierci ojca osiemnaście miesięcy temu. Nie przepadałem za polityką, propagandą i biurokracją. Formalnie zostałem prezesem, ale w praktyce zajmowałem się głównie finansami Lexington Industries.
Wygrzebałem pierwszego e-maila od pani Saint James i przeczytałem go ponownie. Ten nowy z pewnością był stosowniejszy, ale nie tak zabawny jak pierwszy. Podpisała go: „Pocałuj mnie gdzieś”, czym tak mnie rozbawiła, że aż zachichotałem. Nikt nie odnosił się do mnie w taki sposób. Co ciekawe, uznałem to za miłą odmianę. W dodatku poczułem dziwną chęć porozmawiania z panią Richardson przy kilku drinkach. Ta kobieta naprawdę mnie zaintrygowała. Znów wdusiłem przycisk interkomu.
– Millie, czy możesz zadzwonić do producenta porannych wiadomości? Jak on się nazywa? Harrison Bickman czy Harold Milton… jakoś tak.
– Oczywiście. Umówić go z panem?
– Nie. Powiedz mu, że chciałbym zobaczyć akta jednej z jego pracownic: Ireland Saint James. Oficjalnie występowała pod nazwiskiem Ireland Richardson.
– Już się robi.
– Dziękuję.
Moje popołudniowe spotkanie trwało zaledwie kwadrans. Nie dość, że facet się spóźnił półtorej godziny, to jeszcze w ogóle nie był przygotowany. Nie mam cierpliwości do ludzi, którzy nie cenią mojego czasu, więc dałem sobie z nim spokój. Wyszedłem z sali konferencyjnej powiadomiwszy go, żeby nie próbował nawet do mnie dzwonić.
– Wszystko w porządku? – Millie spojrzała na mnie, gdy mijałem jej stanowisko. – Potrzebuje pan czegoś ze swojego biura?
– Nie, spotkanie zakończone. Jeśli zadzwoni tu jeszcze ktoś z Bayside Investments, proszę się rozłączyć.
– Och… Dobrze, panie Lexington. – Millie wstała i poszła za mną do mojego biura z notatnikiem w ręku. – Dzwoniła pana babcia. Kazała przekazać, że nie potrzebują alarmu i odesłali instalatora do domu.
Okrążyłem biurko i potrząsnąłem głową.
– Wspaniale. Po prostu świetnie.
– Odnalazłam dla pana dokumenty pani Saint James i je wydrukowałem. Leżą w folderze na pana biurku. Znalazłam też jakieś nagranie w aktach działu kadr i podesłałam je panu e-mailem.
– Dziękuję, Millie. – Usiadłem przy biurku. – Możesz zamknąć za sobą drzwi?
• • •
Jezu Chryste. Teraz ją sobie przypomniałem. To się wydarzyło dawno temu, ale nie sposób było zapomnieć takiej historii. Firmą zarządzał wtedy mój ojciec. Siedziałem w jego biurze, kiedy Millie przyniosła mu jakieś dokumenty na temat Ireland Saint James. Opowiedział mi jej historię i wyjaśnił, jakie działania podejmuje firma, żeby chronić swój wizerunek.
Odchyliłem się na krześle. Od zawsze sprawdzaliśmy przeszłość pracowników, zwłaszcza tych znanych z twarzy i nazwiska, których życie prywatne mogło wpłynąć na wizerunek marki. Lustracją zajmował się głównie dział HR i zewnętrzna firma detektywistyczna. Jeśli dany pracownik okazywał się czysty, menedżer zatrudniał go za zgodą dyrektora działu. Kierownictwo wyższego szczebla zwykle nie angażowało się w ten proces – chyba że menedżer chciał zaproponować stanowisko komuś, kto stwarzał potencjalne zagrożenie dla marki.
Ireland Saint James. Potarłem lekki zarost na brodzie. Pewnie zapamiętałem ją ze względu na dość niezwykłe imię, chociaż wyparłem mnóstwo wspomnień sprzed dziesięciu lat.
Przejrzałem jej akta… Podsumowanie zmieściło się na jednej stronie, ale cała teczka miała z pięć centymetrów grubości.
Na UCLA zdobyła licencjat z telekomunikacji oraz ukończyła kierunek dodatkowy: język angielski. W Berkeley Graduate School of Journalism zrobiła specjalizację podyplomową w dziennikarstwie śledczym. Nieźle. Nigdy nie została aresztowana i dostała tylko jeden mandat za nieprawidłowe parkowanie. Osiemnaście miesięcy temu, kiedy objęła stanowisko prezenterki, jej dokumentacja została zaktualizowana. Wyglądało na to, że spotyka się z jakimś prawnikiem. Podsumowując, niczym się nie wyróżniała. Ot, idealny pracownik i uczciwy obywatel.
Ale jej ojciec to inna historia…
Następne pięćdziesiąt stron dotyczyło głównie jego. Swego czasu był ochroniarzem w miejskim kompleksie apartamentów, ale wszystkie informacje z teczki dotyczyły okresu po jego odejściu z pracy. Przeglądałem kolejne strony, pozwalając im opadać powoli jedna po drugiej, aż doszedłem do zdjęcia małej dziewczynki. Zbliżyłem je do oczu, żeby lepiej się przyjrzeć, i odczytałem podpis. Przedstawiało Ireland, która musiała mieć jakieś dziewięć lub dziesięć lat. Z jakiegoś powodu nie mogłem oderwać wzroku od tego zapłakanego dziecka wyprowadzanego z domu za rękę przez policjantkę.
„Dzielna mała”. To ci wyjdzie na dobre, Ireland – jeszcze sporo osiągniesz.
Z jakiegoś powodu uśmiechnąłem się do tej fotografii. Po takiej tragedii jej życie mogło się potoczyć w zupełnie innym kierunku, ale najwyraźniej była wojowniczką. Nic dziwnego, że odważyła się wysłać mi drugiego e-maila.
Wcisnąłem guzik interkomu w telefonie na biurku.
– Tak, panie Lexington? – odezwała się Millie.
– Potrzebuję kilka ostatnich odcinków porannych wiadomości z panią Saint James. Na antenie występuje pod nazwiskiem Ireland Richardson. Czy możesz poprosić, aby wysłali mi e-mailem link do archiwum?
– Oczywiście.
• • •
Poświęciłbym więcej uwagi Broadcast Media, gdybym wiedział, jak wygląda ich prezenterka. Nigdy nie oglądałem porannych wiadomości.
Ireland Saint James była prawdziwą pięknością – miała duże niebieskie oczy, jasne blond włosy, pełne usta i białe zęby, które często pokazywała w uśmiechu. Wyglądała jak młodsza wersja tej wysokiej aktorki z ostatniego _Mad Maxa_.
Obejrzałem trzy pełne odcinki wiadomości, zanim zajrzałem do e-maila, którego wcześniej wysłała mi Millie. Otworzyłem filmik z załącznika i na ekranie niespodziewanie wyskoczyły mi trzy pary cycków. Zdezorientowany odsunąłem głowę. Nagranie z pewnością nie miało nic wspólnego z pracą Ireland. Ubrane jedynie w skąpe majteczki od bikini kobiety wylegiwały się na plaży i popijały przez słomkę drinki w skorupie orzecha kokosowego. Zmusiłem się do podniesienia wzroku, żeby się przyjrzeć ich twarzom. Żadnej z nich nie znałem, ale na kilka sekund przed końcem filmiku podeszła do nich jeszcze inna kobieta. Jej mokre włosy wyglądały na ciemniejsze po kąpieli w morzu, ale tego uśmiechu nie sposób było pomylić z żadnym innym.
Chociaż najpierw zwróciłem uwagę na ciała tamtych kobiet, a dopiero potem na ich twarze, to w przypadku Ireland spojrzałem w dół dopiero wtedy, gdy filmik się skończył – bynajmniej nie z powodu jej nieatrakcyjności – i na ekranie pozostała stopklatka akurat z nią. Miała pełne i naturalne piersi, które doskonale pasowały do jej ponętnych kształtów. Ale to ten rozbrajający uśmiech wydał mi się najbardziej niebezpieczny.
Poprawiłem się na swoim miejscu i zamknąłem plik. Co prawda Ireland po pijanemu zasugerowała, żebym dodał go do swojej kolekcji filmów porno, ale uznałem, że ta kobieta zasługuje na większy szacunek. Co innego, gdyby sama wysłała mi to nagranie. Na pewno nie zamierzałem odtwarzać tego wideo kilkanaście razy i fundować sobie erekcji w biurze, bez względu na to, jak bardzo kusił mnie mój wewnętrzny dupek.
Odwróciłem się na krześle, żeby wyjrzeć przez okno. „Ireland Saint James. Wyglądasz na niezłe ziółko”. Z pewnością należała do tego rodzaju kobiet, które powinienem omijać szerokim łukiem. A jednak czułem, że muszę się dowiedzieć o niej czegoś więcej. Przez kilka minut się zastanawiałem, czy nie zgłębić tematu jej zwolnienia i nie wysłuchać jej wersji wydarzeń.
Ale dlaczego miałbym to robić?
Bo byłem ciekaw Ireland Saint James.
Czy zależało mi na sprawiedliwym traktowaniu pracowników w mojej firmie, czy też chodziło raczej o hipnotyzujący uśmiech tej kobiety, jej zabójczy tyłek i popieprzoną przeszłość, która mnie zaintrygowała?
Już po chwili nie miałem żadnych wątpliwości, jak brzmi odpowiedź na te pytania. Wszystkie czujniki ostrzegawcze w moim mózgu kazały mi usunąć tego e-maila i zniszczyć wszystkie jej dokumenty w niszczarce. To byłaby najrozsądniejsza i zdecydowanie najwłaściwsza decyzja biznesowa. A jednak…
Ponownie włączyłem laptopa, otworzyłem okno nowej wiadomości i zacząłem pisać.
Szanowna Pani Richardson,
po głębszej analizie…
więcej..
