Nietykalny - ebook

Jest wieczór, prawie noc. Brzęczenie nastawionej na milczący tryb komórki przerywa panującą w moim domu ciszę. Nagle, a przy tym jakby mimochodem zauważam, że tej ciszy jest w nim coraz więcej. Biorę telefon do ręki, odłączam kabel ładowarki i zerkam na wyświetlacz.

Odbieram.

– Dzień dobry, panie Suder – słyszę rozbawiony głos.

– Cześć… – mruczę w odpowiedzi.

– Chciałam tylko wiedzieć, czy spotkamy się w najbliższym czasie? Może jutro? Co ty na to?

Milczę. Przełykam ślinę, szykując się do powiedzenia jej tego, czego nie miałem odwagi powiedzieć w twarz wczoraj, kiedy dzieliła nas tylko wąska przestrzeń nad stolikiem w restauracji, a nie kilka kilometrów.

– To chyba nie ma sensu, Svetlana – mówię wreszcie cicho.

– Słucham?

– Mówię, że to nie ma sensu – powtarzam trochę głośniej. – Ja… Nie potrafię. I chcę być uczciwy wobec ciebie, zanim to wszystko zajdzie za daleko, rozumiesz?

– Za daleko?

– Zanim się za bardzo zaangażujesz.

Cisza. Oboje milczymy przez chwilę. Słyszę pisk paska alternatora przejeżdżającego za oknem samochodu. Sąsiadka Aśka wraca z miasta.

– A co, jeśli jest już za późno, Darek? Jeśli już się zaangażowałam? Nawet gdy to trwa tylko dwa tygodnie?

– To tym bardziej – odpowiadam bezlitośnie, ale naprawdę uważam, że tak będzie na pewno nie prościej, ale uczciwiej; jestem o tym przekonany. – Przykro mi. Nawet nie wiesz jak bardzo, ale nie zamierzam cię okłamywać ani niczego udawać. Ja po prostu nie potrafię… Już nie… I nic z tym nie zrobimy. Ani ty, ani ja. Przykro mi – powtarzam i czekam, sam nie wiedząc na co.

Svetlana jest przesympatyczną kobietą po czterdziestce. Litwinką z pochodzenia od dziecka mieszkającą w Polsce i rozwódką z odchowanymi dziećmi. Nie wiem, co odbiło jej byłemu mężowi, że ją zostawił. Jeszcze mi tego nie powiedziała, choć mogę się łatwo domyślić, nawet tego, że tamta nie ma jeszcze trzydziestki. Nie rozumiem faceta i dziwię mu się, choć nie powinienem, zważywszy na własną historię. A może jednak rozumiem, choć wciąż się dziwię. Poznaliśmy się ze Svetlaną jakiś miesiąc temu w hipermarkecie, w banalnych okolicznościach, jak to czasami bywa.

Oszczędzam jej tekstów o pozostaniu przyjaciółmi, bo za bardzo ją szanuję i lubię. Żegnamy się spokojnie i grzecznie; mówimy sobie „dobranoc” i rozłączamy się w tym samym momencie. Wiem, że będzie przeze mnie płakać, i jestem na siebie zły, że do tego doszło. Nie, nie doszło. To ja do tego dopuściłem. Ja. Pozwoliłem na to, wiedząc, że i tak mi się nie uda. Nie tym razem i zapewne żadnym następnym.

Kładę telefon na udzie i czując przez materiał spodni ciepło rozgrzanej baterii, patrzę przez okno na noc. Wiem, że jeśli kiedykolwiek spotkam Svetlanę, będzie to czysty przypadek.

Stan, w którym się znajduję od dwóch lat, sprawia, że rośnie we mnie przekonanie o czymś w rodzaju własnej wyjątkowości. Nie powodowanej posiadaniem nadnaturalnej mocy sprawiania czegokolwiek: cudu czy katastrofy, nic w tym rodzaju. To niedefiniowalne uczucie. Coś nadprzyrodzonego, ale rozrzedzonego wrodzonym sceptycyzmem. Jak wiara w Boga złamana tragedią wykluczającą swoją potwornością Jego istnienie. Jak stąpanie po twardej ziemi, kiedy wdeptujesz w kałużę i widząc odbijające się w niej niebo i chmury, przez ułamek sekundy nie wiesz, gdzie jesteś… Lekka dezorientacja, powątpiewanie w stan swoich zmysłów. Nie wiem, czy ma to związek z moim cierpieniem, czy nie. Milena powiedziałaby, że to naturalne w moim wieku i przy bagażu moich doświadczeń. Możliwe. To pewnie dlatego coraz częściej myślę o śmierci, choć nie jestem jeszcze stary ani bardzo chory, pomijając kawałek metalu w głowie. Coraz częściej w snach widzę coś ciemnego i nieokreślonego, jak otchłań, która kiedyś zabrała mi żonę i córkę i w której teraz zanurzają się moje senne marzenia. I ta otchłań pochłania je, wsysa jak czarna dziura wszelką materię, a ja budzę się ze ściśniętym sercem i szumem w głowie, nie pamiętając nawet, co mi się przed chwilą śniło. Może powinienem iść do lekarza i zacząć brać jakieś leki czy coś…

Przecież nie da się przewidzieć okoliczności własnej śmierci. Wiem to. Wiem to, ale wiedzieć to jedno, a czuć to zupełnie co innego…1

Jacek Mołczun umarł w sobotę. Umarł niespodziewanie dla wszystkich, samotnie, w swoim mieszkaniu, równie pustym jak moja altana na działkach w Bartoszewie. Umarł we śnie, a przynajmniej tak lekarz pogotowia powiedział jego sąsiadce. Cieszyło mnie to, o ile w ogóle śmierć może kogokolwiek cieszyć. Dobrze, że Jackowi przydarzyła się, kiedy spał; dobrze, że niczego nie czuł, że się nie bał… Po prostu zasnął, być może myśląc o następnym dniu, planując, co zrobi, a czego nie, a potem się po prostu nie obudził, bo przeszedł na drugą stronę. Bez strachu, bez cierpienia, w nieświadomości. Zasłużył na to. Zasłużył na dobrą śmierć, choćby w nagrodę za to, jakie miał życie przez ostatnich parę lat. A po tamtej stronie czekała już na Jacka jego żona. Zmarła kilka tygodni wcześniej, choć jej droga do miejsca, skąd się nie wraca, była pełna cierpienia i bólu. Ona również na nie nie zasłużyła, ale tak się złożyło, że doświadczyła w nadmiarze i cierpienia, i bólu, co nie zawsze jest przecież tożsame. Jacek starał się jej ulżyć, ale i towarzyszyć. Z tą ulgą bywało różnie, więc towarzyszenie Irce w cierpieniu i bólu było jedynym, co mógł zrobić, choć od lat miał wątpliwości, czy to jej w czymkolwiek pomaga. Irka twierdziła, że tak, potem nie mogła już mówić, tylko słuchać i patrzeć. Jacek wspomniał przy jakiejś okazji, że to towarzyszenie jej pomaga przynajmniej jemu. Odrobinę. Tak twierdził.

A potem umarł.

Znam wiele osób, które powiedziałyby, że Irka pociągnęła go za sobą w zaświaty. Nie zgadzam się. Nikt nikogo nigdzie nie ciągnął. Oni po prostu najzwyczajniej w świecie zmarli i tak się złożyło, że to stało się w krótkim odstępie czasu. Doszło do tego przypadkiem. Tak jak przypadkiem jeden pocisk ominął najważniejsze struktury mojego mózgu, pozostawiając mnie przy życiu, a kilka innych pocisków przerwało życie moich najbliższych.

Po prostu stało się.

– Szkoda chłopa – powiedział ktoś.

Nie wiedziałem kto, bo stał z tyłu, schowany wśród żałobników otaczających świeżo rozkopany grób. Była środa, od śmierci Jacka upłynęły cztery dni. Jakieś pięćdziesiąt osób zgromadziło się na Cmentarzu Centralnym wokół tego grobu w pełnej szacunku wobec śmierci ciszy. Wszędzie wokół rozkwitała wiosna, a my wszyscy, zamiast się nią cieszyć i rozkoszować, przyglądaliśmy się, jak ksiądz strząsa z łopatki grudki żółtej, zbrylonej ziemi. Wpadały do prostokątnego dołu otoczonego zielonymi płachtami sztucznej trawy i kończyły swój lot, uderzając z głuchym stukiem w wieko trumny, która zniknęła w nim chwilę wcześniej. Niecały miesiąc temu dokładnie tu, gdzie stałem teraz ja, stał Jacek, przyglądając się, jak w takiej samej dziurze, w tym samym miejscu, znika urna z prochami jego żony. A jakieś dwieście metrów stąd w kierunku starego wiatraka znajdował się inny grób. Grób mojej żony i mojej córki.

– Szkoda chłopa… – powtórzył ów ktoś po chwili.

Miał rację.

Kiedy nad Jackiem zamknęła się ziemia, wszystko się skończyło. Stałem jeszcze przez chwilę przed kopcem, wpatrując się w wiszącą na krzyżu tabliczkę z imieniem, nazwiskiem i dwiema, jedynymi istotnymi w życiu człowieka datami, kiedy nagle poczułem na ramieniu czyjąś dłoń. Zesztywniałem odrobinę. Nie lubię tego. Nie lubię, kiedy ktoś, w dodatku z zaskoczenia, narusza moją osobistą przestrzeń. Odwróciłem się i zobaczyłem Bartochę, komendanta wojewódzkiego. Wiedziałem, kim jest, ale nie znałem go osobiście; nastał po Szewczyku już po moim postrzeleniu i po aferze z Mileną.

Nie miał na sobie munduru, zresztą niemal wszyscy byli po cywilnemu. To nie był pogrzeb policjanta zabitego na służbie, tylko pożegnanie dobrego kolegi, z którym pracowało się od kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu lat. Bartocha był wyższy ode mnie, szczupły i szpakowaty. Włosy miał sztywne i dość długie, układały się w fale założone za uszy, kończyły odrobinę za nisko na karku i wyglądały jak włókna, którymi wypełnione są maskotki. Ciemne brwi nad głęboko osadzonymi brązowymi oczami niemal łączyły się nad nasadą lekko garbatego nosa, a wąskie usta niczym zdecydowana krecha postawiona czerwonym pastelem olejnym przecinały dół pociągłej twarzy.

Kiedy Bartocha napotkał mój wzrok, zdjął rękę z mojego ramienia. Nie był zmieszany, po prostu zabrał dłoń, schował ją za siebie, gdzie zapewne połączyła się z drugą, i zagaił ciepłym, spokojnym głosem:

– Dzień dobry, panie Darku. Jerzy Bartocha, komendant wojewódzki.

– Wiem, panie komendancie – odparłem, też spokojnie. – Dzień dobry.

– Proszę przyjąć moje kondolencje. Zdaje się, że byliście z inspektorem Mołczunem dość bliskimi przyjaciółmi. Tak przynajmniej słyszałem…

Pokiwałem w milczeniu głową. Nie wyprowadziłem go z błędu. Jacek i ja byliśmy kumplami. Dobrymi i sprawdzonymi, łączyło nas wiele, zarówno dobrego, jak i złego, choć nigdy nie nazywaliśmy siebie przyjaciółmi. Mieliśmy osobne życia, inne charaktery, ale mimo to wspieraliśmy się wzajemnie w ciężkich chwilach, których obaj w życiu doświadczyliśmy całkiem sporo. Definiowanie naszej relacji nie było nam tak naprawdę do niczego potrzebne. Ale w jednym Bartocha miał rację. Byliśmy z Jackiem blisko. Do zeszłej soboty.

Ruszyliśmy przed siebie niemal równocześnie i szliśmy wolnym krokiem, mijani przez pracowników komendy wojewódzkiej. Niektórzy kiwali nam w milczeniu głowami i szli dalej, wracając do swoich spraw i swojego życia, zostawiając za sobą Mołczuna, a zabierając tylko wspomnienie o nim, które w miarę upływu czasu będzie blaknąć jak klisza w świetle dnia. Obejrzałem się jeszcze na grób Jacka i Irki, a potem wystawiłem twarz do słońca, jakbym chciał ciepłem jego promieni ogrzać kawałek metalu w swojej głowie, który w końcu miał mnie zaprowadzić tam, gdzie był teraz Jacek. Wyszliśmy na szeroką asfaltową ścieżkę między kwaterami. Bartocha, wciąż z rękami założonymi z tyłu, kroczył obok mnie, patrząc pod nogi. Poły lekkiego, jasnego trencza powiewały wokół jego kolan. Wiaterek był chłodny, podobnie jak wczorajszy deszcz, tylko słońce pozwalało mieć nadzieję, że ten chłód w końcu zniknie, a wiosna przyjdzie na dobre. Tak zimnego maja nie było od lat, nawet zieleń świeżych liści mniej cieszyła oko i duszę.

– Chciałbym pana zaprosić na rozmowę – powiedział w końcu komendant, zerkając na zegarek. – Najlepiej przy obiedzie, bo to już ta pora. Zgodzi się pan?

– O czym chciałby pan ze mną porozmawiać? – zapytałem zdziwiony i lekko zaniepokojony.

– Chciałbym omówić z panem pewną sprawę, a potem złożyć propozycję.

– Propozycję nie do odrzucenia? – Zerknąłem na niego.

– Nie, skąd… – Wzruszył ramionami, nie patrząc na mnie, tylko na czubki swoich butów. – To od pana zależy, czy pan ją przyjmie, czy nie. Nie będę nalegał. No, może trochę, ale w granicach przyzwoitości.

– Co to za propozycja?

– Wolałbym nie mówić o tym… – rozejrzał się –
…tutaj.

Wszyscy żałobnicy już poszli, byliśmy sami. Przystanąłem na chwilę. Bartocha uznał to chyba za objaw niezdecydowania. Może i słusznie.

– Nie ma pan chyba teraz za wiele na głowie? – zapytał, zerkając na mnie spod lekko zmarszczonych brwi.

Jego słowa bez wątpliwości świadczyły o przekonaniu, że policyjny rencista jest bezużyteczny i nie ma zupełnie nic do roboty. Gdyby tak nie było, sformułowałby pytanie nieco inaczej. To zadane przed chwilą już zawierało odpowiedź, której udzielił sobie sam. Nie jestem przewrażliwiony, ale trochę zabolało. Leciutko, ale zawsze.

– Szczerze mówiąc, panie komendancie, mam. Mnóstwo. Muszę skosić trawnik – powiedziałem tonem koszmarnie zmęczonego człowieka.

Spojrzałem w bok, na zbiegające się w perspektywie rzędy żołnierskich grobów. Leżeli w nich chłopcy zabrani z kołchozów i szkół rzuceni w wir wojny, który ich pochłonął. Leżeli w nich wyrwani z obozów młodzi ludzie zamieszkujący kiedyś Rzeczpospolitą, których jedynym dziś przewinieniem było to, że wywieziono ich na wschód, a nie na zachód. Leżeli żołnierze polscy, ale z tej złej Polski, i radzieccy, których dziś zwano sowieckimi, jakby to stanowiło jakąś istotną różnicę. Patrzyłem na wodny pióropusz fontanny prześwitujący między grzebieniami pomnika zwycięstwa i na kaplicę zamykającą oś kompozycyjną cmentarza, zwieszając ramiona w geście potwierdzającym ton głosu.

– Ale trawnikowi chyba nie zaszkodzi, jeśli skosi pan go dwie godziny później? Czy nawet jutro? – zapytał Bartocha.

Ożywiłem się nagle, moje ramiona uniosły się odrobinę, a głos nabrał mocy.

– Z pewnością nie – odparłem.

– To cieszę się niezmiernie. – Wąskie usta komendanta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. – Zapraszam zatem na obiad.

Też się cieszyłem. Nie cierpię kosić trawnika. Po prostu nienawidzę.

* * *

Omawianie pewnych spraw przy jedzeniu jest od dawna najzupełniej naturalne dla człowieka, będąc swego rodzaju rytuałem wprowadzonym w życie po to, by uprzyjemnić sobie przekazywanie różnych, nie zawsze pomyślnych wieści. Przeliczyłem się, sądząc, że Bartocha zabierze mnie na obiad do jakiejś znanej restauracji. Kiedy wsiadaliśmy do jego służbowej skody przy głównej bramie cmentarza, nie powiedział kierowcy, dokąd ma jechać. Dziesięć minut później byliśmy pod Urzędem Wojewódzkim. Jak się okazało, w przeciwieństwie do komendy wojewódzkiej znajdował się tam przybytek o nazwie „Bonus Gustus”, coś pomiędzy barem a restauracją. Niedookreślenie wynikało z faktu, że obiad można było zamówić na dwa sposoby: albo podchodząc do kontuaru, albo czekając grzecznie przy stoliku. Bartocha bez wahania wybrał ten pierwszy sposób, być może w przeciwieństwie do mnie bywał tu wcześniej. Stanęliśmy przy kontuarze, przy którym pojawił się po chwili zwalisty mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu. Zarówno głowę, jak i dół twarzy porastała identyczna, gęsta, mieniąca się srebrzystym połyskiem szczecina. Zerknęliśmy na leżące na blacie menu z daniami dnia na cały tydzień. Na środę przewidziano pieczeń z ziemniakami albo frytkami oraz buraczki. Ewentualnie filet z kurczaka, też z ziemniakami, ale bez buraczków, tylko z sałatką wielowarzywną. Dania niezbyt wyszukane, ale domowe, sprawdzone i smaczne. Oraz tanie i z kompotem w zestawie. Zamówiliśmy obaj wersję numer jeden, solidarnie rezygnując z zupy, a komendant uparł się, żeby zapłacić również za mnie.

– W końcu umówiliśmy się, że ja zapraszam, prawda? – powiedział, a mnie nie pozostało nic innego, jak tylko się zgodzić.

Zabraliśmy z kontuaru szklanki z kompotem wiśniowym i usiedliśmy przy małym kwadratowym stoliku pod ścianą niedaleko okna wychodzącego na wewnętrzny dziedziniec. Siedzieliśmy tak oddzieleni szklankami z czerwonym płynem oraz koszykiem ze sztućcami i patrzyliśmy na siebie oparci łokciami o blat.

W odróżnieniu od Szewczyka, który moim zdaniem był facetem średnio inteligentnym, choć bez wątpienia oczytanym i ze sporą wiedzą, Bartocha robił na mnie wrażenie intelektualisty. Nie pasował na stanowisko wymagające mocnych pleców i giętkiego karku, ale równocześnie zdecydowania, mocnych nerwów i umiejętności zarządzania nie tylko zasobami ludzkimi. Wyglądał na spokojnego, pewnego siebie człowieka, opanowanego, o ruchach oszczędnych, wręcz dystyngowanych. Pasował do pokrytego żakardem fotela, marmurowego kominka z polanami trzaskającymi w ogniu i tomiku wierszy Baudelaire’a czytanymi w oryginale przy migotliwym świetle. W czasie luźnej, niezobowiązującej pogawędki, którą toczyliśmy w samochodzie, jadąc tutaj, z ust Bartochy nie padło ani jedno słowo powszechnie uważane za obelżywe czy wulgarne. To o czymś świadczyło.

– Nie brakuje panu adrenaliny? – zapytał nagle. – Poczucia, że coś się dzieje? Że gdzieś pana brakuje, a najbardziej właśnie tam, gdzie coś się dzieje?

– W ostatnim czasie nie narzekałem na brak wrażeń – mruknąłem.

Ale komendant miał trochę racji. Ten „ostatni czas”, o którym wspomniałem, skończył się już dość dawno. Prawie rok temu.

– Taak, słyszałem. – Bartocha obejrzał się przez ramię i popatrzył w okno, wyciągając długą szyję w jego stronę. – Między innymi dlatego chciałem z panem porozmawiać. Ze względu na te… wrażenia, jak pan to określił.

Zacząłem zastanawiać się, czy znów wróci kwestia zaginionych z domu Marty Kielan pieniędzy, do czego lubił nawiązywać co jakiś czas Jacek. Ale nie o to chodziło. Na szczęście. W końcu one nie zaginęły, tylko je ukradłem.

– Wie pan… – komendant ponownie spojrzał mi w twarz – … ta pana historia z komisarz Kielan i resztą wraca co jakiś czas w opowieściach. W komendzie, wśród moich znajomych… To zrozumiałe, nie co dzień zdarza się coś takiego. Wraca i to nawet, proszę wybaczyć, nie w aspekcie pańskiej tragedii… ludzie mówią o tym, co stało się potem. Jak pan odkrył, kto za tym stoi…

– Minęło trochę czasu – mruknąłem, dając mu do zrozumienia, że ten czas trochę wyleczył rany, a ja doszedłem jakoś do siebie.

Nauczyłem się jakoś żyć po nowemu. To tyle, jeśli chodzi o aspekt mojej osobistej tragedii.

– Zdaję sobie sprawę, że niewiele osób potrafi zrozumieć taką stratę. – Bartocha pokiwał głową. – Ja również nie potrafię. Ale chodzi mi o to, że ktoś zupełnie bez doświadczenia w tym zakresie przeprowadza dochodzenie, nie dysponując przy tym praktycznie żadnymi specjalistycznymi środkami. Ani ludźmi…

Tu Bartocha trochę się mylił. Miałem do dyspozycji ludzi. Pomagali mi, często nieświadomie, ale bez nich stanąłbym w miejscu już na samym początku i pewnie stałbym w nim po dziś dzień.

– Dochodzenie zakończone sukcesem. Majstersztyk. A potem znowu, z tym złotem tego świadka koronnego z Gdańska…

– Maziarza – podpowiedziałem.

– Właśnie. – Komendant pokiwał głową, chyba z uznaniem. – Co prawda nie odkrył pan, kto chciał zabić jego żonę, ale to, co pan osiągnął, również można zaliczyć do pańskich sukcesów. I to spektakularnych, biorąc pod uwagę wartość tego znaleziska. Bez wątpienia…

Pomyślałem ciepło o Milenie. Tęskniłem za nią czasem. Za nią, zapachem jej ciała, miękką skórą, krótką grzywką opadającą na oczy i gestem strząsania jej z czoła bez pomocy rąk. Tęskniłem nawet za małym Kosmą, jej synem. I tu Bartocha znów się mylił. Odkryłem, kto stał za zamachem na Milenę, choć nie wiedział o tym nikt, z wyjątkiem jej, mnie i zleceniodawcy tego zamachu.

Nagle pojawiła się obok nas przepasana kuchennym fartuszkiem kobieta. W rękach miała talerze; postawiła je przed nami, życząc „smacznego” i to była ta restauracyjna część „Bonusa”. Pieczeń i purée z ziemniaków pływały w gęstym sosie razem z kilkoma plasterkami pieczarek, buraczki oparły się powodzi jak bobrza zapora na rzece. Zapach był bardzo obiecujący, a czas reakcji na zamówienie imponujący. Spodobał mi się ten lokalowy miks.

– Nie będę robił z siebie Holmesa, panie komendancie – powiedziałem, biorąc do ręki widelec i dziabiąc ziemniaki. – Trzeba uczciwie przyznać, że miałem trochę szczęścia. A może nawet więcej niż trochę.

– Możliwe. – Bartocha zrobił z ziemniakami to samo co ja, wyciskając w nich zgrabny dołek, który natychmiast wypełnił się brązowym sosem. – A nawet całkiem prawdopodobne. To też brałem pod uwagę. Dlatego właśnie pomyślałem, że złożę panu propozycję, o której wspominałem na cmentarzu. I zanim pomyśli pan, że to wszystko jest bez związku, a ja przejdę wreszcie do rzeczy, powiem coś jeszcze. Od dwóch dobrych generałów wolę jednego, który ma szczęście. Wie pan, kto to powiedział?

– Napoleon. Jemu samemu w końcu go zabrakło… Szczęścia, nie generała.

– Zgadza się, Napoleon Bonaparte. Nie będę dyskutował, czy jest sam sobie winien ostatecznej klęski, czy to przypadek, efekt motyla, czy cokolwiek innego. Coś jest w tym, co powiedział. Nawet jeśli to szczęście jest w istocie przypadkiem, szczęśliwym trafem, to nieważne: ważny jest cel, który chce się osiągnąć i który się w końcu osiąga dzięki niemu. Chodzi wyłącznie o cel. – Mlasnął cicho, ale nie zrobił tego ordynarnie, przypominał raczej smakosza delektującego się wyśmienitą potrawą. – To na razie tyle o szczęściu. A teraz do rzeczy…

Spojrzał na mnie, nabrał na widelec trochę buraczków i zanim włożył je do ust, dokończył:

– Pan wie, kto to jest „Snajper”? Nie, kim jest, oczywiście, tylko kto to jest?

Przełknąłem kęs, odłożyłem sztućce na talerz. Hmm… Chyba zaczynałem się domyślać, czemu Bartocha zamiast na przykład swojej żony czy jakiejś ładnej kobiety zaprosił na obiad właśnie mnie. Ale nie zapytałem go o to. Zawsze mogłem się mylić, wyszedłbym na idiotę, w dodatku zadufanego w sobie idiotę.

– Czasem czytuję gazety – powiedziałem, patrząc, jak komendant krzywi się, przełykając buraczki, i zapija je kompotem. – Z nudów, nie z zasady ani z jakiejś wyraźnej potrzeby. Wpadło mi w oko coś o nim.

Bartocha odstawił szklankę z kompotem, z wyraźną niechęcią wpatrując się w pływające na dnie szklanki wiśnie.

– Coś panu o nim wpadło… To może pozwoli pan, że opowiem o „Snajperze” nieco więcej, niż piszą w gazetach, może nie tyle więcej, ile na pewno coś bardziej zbliżonego do prawdy.

– Zamieniam się w słuch – powiedziałem.

Bartocha odsunął od siebie talerz, pochylił się ku mnie, znów opierając się łokciami o blat stołu i chwytając dłońmi za przedramiona. Zobaczyłem drobne kropeczki zarostu wokół jego ust i kilka włosków na prawej brwi, które rosły w przeciwną stronę niż pozostałe.

– „Snajper” to pseudonim, którym media ochrzciły działającego na terenie naszego miasta mordercę kilku osób. To na pewno pan wie. Oczywiście jest to określenie na wyrost, wymyślone w celach marketingowych, służące wyłącznie wzbudzeniu paniki, która pomoże w sprzedaży gazet i tak dalej, ale nieważne: fakt faktem, że sprawcę tak właśnie nazwano. „Snajper”…

– O ile wiem, ofiary nie zostały zastrzelone, ale zatłuczone na śmierć – przerwałem mu.

– Owszem. – Pokiwał głową. – Owszem… Nie wiadomo dokładnie czym, na pewno czymś ciężkim, w ekspertyzach była mowa o narzędziu tępokrawędzistym, ze wskazaniem na młotek. Choć oddając mediom sprawiedliwość, nazwa „Snajper” nie jest całkiem chybiona, że tak powiem.

– Naboje na miejscu zbrodni?

– Zgadza się. Nie pociski, jak piszą w gazetach i mówią w wiadomościach, tylko dziewięciomilimetrowe naboje. Nówki. Błyszczące, prosto z pudełeczka. Leżały przy każdej z ofiar, w widocznym miejscu, jakby sprawca bał się, że ktoś może ich nie zauważyć. Znak. Ktoś pismakom sprzedał tego newsa, podchwycili to i dalej poszło… Narodził się „Snajper”.

– Mamy swojego seryjnego mordercę?

– Na to wygląda. I to takiego prawdziwego „naszego”. Niestety.

Wiedziałem, co ma na myśli Bartocha, mówiąc „prawdziwy” i „nasz”. W kryminalnej historii mojego miasta czerwonymi od krwi zgłoskami zapisało się dwóch morderców uważanych za seryjnych, choć seryjnym był tylko jeden, drugiemu to miano nadali twórcy miejskich legend. Cyppek, zwany rzeźnikiem z Niebuszewa, zabił i częściowo zjadł swoją sąsiadkę. Więcej ofiar na koncie nie miał, choć z racji zawodu, jaki wykonywał, całe miasto uznało, że były ich dziesiątki; najpierw zostały sprzedane w kawałkach na targu, a potem przyrządzone i zjedzone przez niczego nieświadomych klientów. Kwaśniak, „Ręcznikowy dusiciel”, był seryjnym w latach dziewięćdziesiątych, ale nie „naszym”, bo do Szczecina zawitał raz – zgwałcił i zabił chłopca, o ile pamiętam, na osiedlu Kaliny.

Milczeliśmy przez jakiś czas, jedząc obiad. Bartocha skończył pierwszy.

– Napije się pan kawy? – zapytał, podnosząc do ust papierową serwetkę.

Pokręciłem głową. Zmiął serwetkę w małą kulkę, położył na skraju talerza, potem wstał, poszedł do kontuaru i wrócił po chwili rozmowy z panią, która wcześniej przyniosła nam obiad. Usiadł i kontynuował, podczas gdy ja kończyłem jeść swoją pieczeń i ziemniaki.

– Na razie ma na koncie trzy zabójstwa. Ofiary to mężczyzna i dwie kobiety – mieszkańcy Szczecina z wyższym wykształceniem. Po kolei: mężczyzna był lekarzem psychiatrą, jedna z kobiet sędzią sądu rejonowego, a druga kierowniczką oddziału w banku. Trochę zaskakujące powiązanie, najprawdopodobniej całkiem przypadkowe, ale jest. O ile pierwsza ofiara, mężczyzna, nie wyglądała, jakby sprawca działał na tle seksualnym, o tyle następne, kobiety, już tak. Obnażony dół zwłok, ślady nasienia na skórze i bieliźnie i tak dalej. Badania DNA śladów biologicznych nic nie dały, sprawca nie figuruje w wykazach. Wszystkie ofiary zginęły wieczorem; psychiatra wracał z pracy, nawiasem mówiąc, pracował poza Szczecinem, w domu pojawiał się w weekendy. Sędzia uprawiała jogging, a dyrektorka wychodziła z domu na kolację służbową. To tak w skrócie, żeby miał pan jakiś obraz. Wspominałem już też, że ktoś sprzedał do gazet informację o nabojach znalezionych przy ciałach ofiar. Tą osobą najprawdopodobniej musiał być któryś z naszych, zabezpieczających miejsce zbrodni. A może przeciek z prokuratury? Nie wiem. Ale jest jedna rzecz, o której media nie mają pojęcia. Wie o niej tylko kilka osób od nas i paru prokuratorów. I nie wyobrażam sobie, żeby to mogło się zmienić. Żeby to mogło wyciec. Nawet nie będę pana prosił o dyskrecję, bo to rzecz oczywista. – Wykrzywił lekko usta.

– Co to za rzecz?

– Listy.

– Listy?

– Tak, listy. On pisze do nas listy. Po każdym z zabójstw. Podpisuje je nawet. Oczywiście nie swoim nazwiskiem, ale podpisuje i to od tego podpisu pochodzi nazwa zespołu dochodzeniowego, który powołałem w komendzie. „Nietykalny”. Tak sprawca nazywa sam siebie. Nietykalny. Za takiego się najwyraźniej uważa.

Nie skomentowałem tego.

– O czym pisze? – zapytałem.

– Och, o przeróżnych rzeczach. O sobie, o morzu, o drzewach… Generalnie bełkot. Sam pan zresztą zobaczy.

A więc nie myliłem się.

– Jak to: zobaczę? – zdziwiłem się odrobinę nieszczerze, a w oczach Bartochy zobaczyłem błysk kpiny.

Wiedział, że domyśliłem się powodu, dla którego ściągnął mnie do komendy. Od początku to wiedział, a obiad był tylko pretekstem. Smacznym, z wyjątkiem buraczków, ale pretekstem.

– To właśnie jest moja propozycja – powiedział. – Chciałbym, żeby pan dołączył do tej grupy.

Roześmiałem się cicho.

– Jak pan to sobie wyobraża? – zapytałem, kręcąc z rozbawieniem głową. – Jestem rencistą, kaleką. Byłem policyjnym urzędasem, biurwą w mundurze, nie śledczym. W robocie dochodzeniowej, takiej prawdziwej, policyjnej, mam znikome doświadczenie. Nie, co ja gadam… Nie: znikome. Żadne.

Nagle pojawiła się pani z kawą dla komendanta. Kiedy stawiała filiżankę na stoliku, podziękował grzecznie, obdarzając ją uśmiechem błąkającym się po wąskich wargach. Kiedy odeszła, uśmiech wciąż na nich pozostał.

– Urzędasem, mówi pan? – Dotknął palcem spodeczka, przesuwając go odrobinę w moją stronę. – Racja, był pan urzędasem, biurwą, jeśli pan woli. Ale urzędasem, który wystawił na pośmiewisko aparat ścigania, w pojedynkę wskazując sprawców największej rzezi funkcjonariuszy policji w tym kraju. Policyjnym biurwą, który ujawnił ponad cztery miliony w złocie ukrytym w czyimś grobie przez prawie dekadę.

– Dobrze… A formalnie? Na jakiej zasadzie dołączę do zespołu formalnie?

– Wróci pan do pracy w charakterze radcy na jakąś cząstkę etatu. Nie wątpię, że badania psychologiczne wykażą, że zaangażowanie choćby w nieznacznym stopniu w pracę zawodową, jaką wykonywał pan poprzednio, pomoże w rekonwalescencji. Załatwimy to jakoś, tym proszę się nie martwić. Renty panu nie odbiorą.

– Pieniądze to nie wszystko – mruknąłem, chyba trochę niepotrzebnie, dodając po chwili jeszcze bardziej niepotrzebnie: – Nie oczekuję już zbyt wiele od życia, prawdę mówiąc.

– Sam pan widzi. – Bartocha dotknął czubkiem języka kącika warg, znów sięgnął po papierową serwetkę i starannie wytarł nią usta. – Wracając do Napoleona i szczęścia. Pan miał szczęście podczas swoich śledztw, sam pan to przyznał. Ale samym szczęściem niczego by pan nie zdziałał. Niczego. Podobnie jak ten jeden generał, który ma szczęście, nie zdziałałby wiele, gdyby nie był generałem. To oczywiste. Te dwie rzeczy się niejako dopełniają. Dlatego proszę o pomoc właśnie pana. Szczęściarza o zmyśle dochodzeniowca. Kreatywnego szczęściarza. Szczęściarza z wynikami. A wyników teraz potrzebujemy jak cholera…

Nic nie mówiłem. Komendant wziął ze spodka papierową rurkę, potrząsnął, oderwał jej koniec i wsypał zawartość do filiżanki. Patrzyłem, jak błyszczące brązowe drobinki cukru trzcinowego spływają z szelestem i toną w gęstej cieczy o barwie toffi.

– Przepraszam za tę insynuację na cmentarzu – powiedział nagle Bartocha, mieszając kawę.

– Nie rozumiem? – Uniosłem brwi.

– Z tym, że nie ma pan za wiele roboty. To nie było miłe, wiem. Widziałem to w pana oczach. Pociemniały na chwilę.

– Czyli nie jestem sukinsynem o kamiennej twarzy? – zapytałem.

– Nie. – Roześmiał się, podnosząc filiżankę.

– To czemu pan to powiedział?

Upił łyk kawy, odstawił filiżankę powolnym ruchem. Porcelana brzęknęła cicho, zawtórowała jej leżąca na spodku łyżeczka.

– Żeby to zobaczyć – powiedział.

– Jak ciemnieją mi oczy?

– Niekoniecznie ciemniejące oczy. Chciałem zobaczyć… Pazur.

– Ach, więc to był test?

– Owszem. Można tak powiedzieć.

– Zdałem go, skoro zjedliśmy obiad?

– Zgadza się. Gdybym nie zobaczył tego pazura, powiedziałbym, że skontaktuję się później, a potem bym tak jakoś zapomniał. Nie byłoby obiadu. Cóż… Więc jak brzmi pańska odpowiedź na moją propozycję? Zaznaczam, że nie mamy wiele czasu.

Spojrzałem mu w twarz.

– Cieszę się. – Wyraźnie odetchnął z ulgą, co mnie nieco zdziwiło, bo pokazywało, jak wyjątkowo mu na mojej zgodzie zależy. – Bardzo się cieszę…

Ja mimo wszystko cieszyłem się mniej. Miałem dziwne wrażenie, że znów pakuję się w coś, czego mogę później żałować.

– Dlaczego pańska radość z tego powodu jest aż tak duża? – Moje pytanie było chyba naturalne.

Bartocha spoważniał.

– Dlaczego, pyta pan? To ja panu powiem dlaczego, po prostu nie uważam tego wbrew wielu opiniom za powód do wstydu. Tu nie ma się co wstydzić, tak po prostu jest. Otóż dlatego, że przy całym zaangażowaniu wszystkich możliwych sił i środków jesteśmy w ślepym zaułku. I już. A najgorsze, że nie mamy dokąd pójść. Tkwimy w nim nawet nie jak w zaułku, bo tam zawsze można zawrócić i się z niego wycofać, tylko jak Puchatek w norze Królika; ani wte, ani wewte. Utknęliśmy. Mam wrażenie, że w chwili obecnej sprowadza się to do jednego: czekamy, aż Nietykalny znów uderzy, znów kogoś zabije, licząc na to, że tym razem popełni jakiś błąd, na którym go przyłapiemy i który w konsekwencji do niego nas doprowadzi. A to nie jest dobry sposób, bo to tak, jakbyśmy godzili się na następną śmierć. I na to zgody nie może być. Co, jeśli następną ofiarą będzie ktoś z naszych bliskich? No właśnie, kto to może wiedzieć… I dlatego chwytam się dziwnych, niekonwencjonalnych sposobów, takich jak zwracanie się z prośbą o pomoc do de facto cywila, który nie ma już z policją nic wspólnego. Robię to, narażając się na niewybredne komentarze moich ludzi, prokuratora i nie wiem kogo jeszcze, oby nie było ich za dużo; i tych komentarzy, i tych osób. Ale robię to z bardzo ważnego powodu. Wie pan, jaki to powód? Wie pan. Wspomniałem już o tym. To cel. Uważam po prostu, że w tym konkretnym wypadku cel uświęca środki. A cel mamy jeden: dorwać sukinsyna, zanim znów kogoś zabije. Środek służący osiągnięciu owego celu; środek w postaci zatrudnienia do pomocy byłego policjanta, sam pan przyzna, nie jest aż tak bardzo kontrowersyjny, prawda? Nie zwracam się do wróża, jasnowidza ani znanego detektywa bez licencji, tylko do ekspolicjanta, jednego z nas. Może ubodzie to czyjąś dumę, może kiedyś nawet obróci się przeciwko mnie i ktoś to wykorzysta w walce o stołek jako przejaw mojej niekompetencji, zwłaszcza w obecnej sytuacji politycznej, ale mam to gdzieś, rozumie pan? Gdzieś. Najważniejsze jest coś innego. Najważniejsze jest schwytanie Nietykalnego. Teraz. Jak najszybciej. I tylko to się liczy. Teraz już pan wie, dlaczego tak bardzo cieszę się, że pan się zgodził. To co, zapraszam na Małopolską?

– Tak od razu? – zapytałem, choć tym razem moje pytanie pozbawione było sensu, zwłaszcza wobec tego, co usłyszałem przed chwilą.

Nie popisałem się. Ale Bartocha nic nie powiedział. Lekko się uśmiechnął i wstał. Zrobiłem to samo i przysunąłem krzesło do stolika. Okienko w ścianie, przez które zobaczyłem panią wycierającą naczynia, wywołało u mnie odruch bywalca baru mlecznego; chciałem wziąć talerze, na których zostały wyłącznie buraczki, i odnieść je na zmywak.

– Niech pan zostawi – mruknął komendant. – To jednak bardziej restauracja niż bar. Nie pogniewają się, jak pan ich nie odniesie.

Ciąg dalszy w wersji pełnej