Niewinne brylanty - ebook

ODKRYCIE

Wayne bawił się klawiaturą. Stukał niezbyt uważnie w klawisze. Wayne był operatorem systemu SWIFT. Ten komputerowy system przerabiał płatności banku. I to nie byle jakiego banku. Bradlays Bank Zurych był wizytówką londyńskiego koncernu i z roku na rok zyskiwał na znaczeniu, mówiło się nawet o stworzeniu centrali w Zurychu, która kierowałaby pracą Genewy, Bazylei, Lozanny i Lugano. Koniec dnia oznaczał wykonanie najważniejszej operacji, czyli wysłanie pełnej transmisji do Bradlays Bank w Nowym Jorku. Pełnej, bo zawierającej komplet płatności banku z bieżącego dnia. Transmisja, zbiór pakiecików, to było w sumie kilkaset milionów dolarów zebranych w mniej więcej czterdziestu pojedynczych transakcjach. Centralny system w Bradlays Nowy Jork powinien to przyjąć, po czym automatycznie rozdzielić dalej przesyłkę, czyli zaksięgować kwoty na wielu poszczególnych kontach klientów odbiorców. Były to firmy, rzadko osoby prywatne, głównie w USA, ale też i na innych kontynentach. Transmisja trwała normalnie około trzech minut, czasami nieco dłużej. Wayne albo inny dyżurujący operator ustawiał system na start, dzwonił do kolegi informatyka w Bradlays Nowy Jork i mówił, że jest gotowy do rozpoczęcia transmisji. Operator w Nowym Jorku otwierał bliźniaczy system i informował Wayne’a, że jest gotowy do przyjęcia. Najczęściej rzucał coś w rodzaju: _you can go_ albo _push your bottom_. Wayne wciskał guzik i obserwował transmisję. Kolorowe lampki konsoli systemu przesyłającego migały od lewej do prawej. Parę minut. To był przebieg normalnej transmisji. Transmisja kończyła się, lampki gasły. Operator z Zurychu telefonował do kolegi w USA, ten potwierdzał liczbę poszczególnych płatności i globalną kwotę. Tak pracował Wayne od wielu miesięcy i tak samo pracowali jego koledzy informatycy, którzy mieli popołudniową zmianę.

Ale dzisiaj nic nie było normalne, jakieś fatum wisiało nad informatykami Bradlays. Już sam początek dnia był pechowy, Wayne spóźnił się do pracy. Potem Sven, ich szef, dostał ważny prywatny telefon i w nerwach szybko opuścił biuro. Wrócił za dwie godziny, spięty, zdenerwowany. Czekali na niego z wątpliwościami, z pytaniami. Nie dowiedzieli się, co się stało. Kilkakrotnie zawieszał się główny system IBM i5. A teraz Wayne, obejmujący popołudniową zmianę, czekał i czekał na płatności banku, których nie wiadomo czemu dział Money Transfer nie mógł dopiąć i zwolnić do zapłaty. Popołudniowa zmiana zaczęła się względnie spokojnie, standardowe procedury. Ale zła passa trwała. Transmisja niespodziewanie zerwała się, siadła – jak to potocznie nazywali operatorzy. Część płatności, może około dwudziestu, została wysłana, reszta nie. Płatności, czyli wysłane meldunki, Wayne widział na terminalu jako zaopatrzone w pierwszej rubryce w haczyki. Pozostałe były nieoznakowane. Czekały, a Wayne wpatrywał się w ekran. Wiedział, że aby powtórzyć transmisję, trzeba zdjąć haczyki z tych płatności, które już przeszły i zacząć przesyłanie od początku. Transmisja musiała zawsze przejść jako całość, nie można było sztukować, dosyłać pojedynczych meldunków. Albo wszystkie, cały pakiet na jeden raz, albo żaden, tak skonstruowano cały proces. Gdy transmisja siadała, to zuryski operator mógł tylko jedno – zatelefonować do Nowego Jorku i poprosić operatora, żeby tamten skasował na serwerze nieudaną próbę. Po czym musiał samemu zdjąć pojedyncze haczyki ze swojego pakietu płatności i rozpocząć transmisję od początku. I tak w kółko, aż pakiet przejdzie za jednym razem w całości. Gdy linia była przeciążona, to najczęściej gdzieś po drodze znowu dochodziło do _time_ _out_ i zabawa trwała przez dłuższy czas. Szarpanina nerwów w Zurychu i za oceanem. Niestety trzeba było próbować aż do skutku, bo tu chodziło o całodobowe płatności banku, o wielkie kwoty. Zerwanie transmisji to był właściwie wielki przypadek, Wayne przeżył to zaledwie raz w ciągu ubiegłego roku, a od pozostałych operatorów słyszał, że niektórym zdarzyło się już kilka razy. I za każdym razem kosztowało to nieco nerwów, ale przede wszystkim czasu. Przy coraz częściej przeciążonej sieci przesyłanie danych z systemu SWIFT i dalej poprzez system transmisji trwało za długo i sieć traciła synchronizację. Trudno. Wayne wystartował drugą próbę, transmisja siadła zaraz po starcie. Zdjął haczyki, zatelefonował po raz trzeci do Nowego Jorku, wystartował kolejne połączenie. Znowu nic, tym razem wszystko stało się pod sam koniec transmisji. To już było za dużo jak na jeden wieczór. Wayne zaczął kląć na głos. Przy zdejmowaniu kolejnego haczyka z rubryki płatności uderzył ze złością kilka razy z rzędu ten sam znak na klawiaturze. I nagle stało się coś, czego Wayne nie przeżył nigdy jako operator. Coś, co odebrało mu spokój nie tylko na ten wieczór. Na ekranie systemu otworzyła się nagle jedna z płatności. Cała! Wayne widział teraz nazwę firmy wysyłającej, adres, szczegóły konta, daty, cały numer IBAN, wszystko! To samo po stronie odbiorcy. Bank, numer i szczegóły konta, kwotę, wszystko!

Wayne zamarł. Wycofał się ze szczegółów meldunku do początku całej listy i spróbował otworzyć kolejną płatność. Znowu to samo, meldunek się otworzył. Cała płatność. Wayne czytał szczegóły – kto wysyła, ile, dla kogo, na adres jakiego banku i na jakie konto. Niesamowite. Z ciekawością zaczął studiować kolejne pozycje. Różne firmy, różne adresy. Niektóre nazwy znał z doświadczenia, to były firmy znane mu z codziennego życia, z nagłówków szwajcarskich gazet. Fascynująca lektura. Kto i do kogo wysyła miliony dolarów, franków.

W pewnym momencie przyszła mu do głowy szalona myśl. A gdyby tak zmienić coś w jednej transakcji? Nieśmiało skasował ostatnią literę w nazwie odbiorcy, udało się. Próbował dalej. Zmienił jedną cyfrę w sumie płatności, przeszło. Zmienił jedną pozycję w dacie meldunku, komputer łyknął i to. Wayne zanotował na wszelki wypadek wszystkie zmiany i spróbował wyjść z meldunku. Komputer zapytał się, czy ma zapamiętać zmiany i skorygować globalną kwotę przesyłki. Wtedy przyszło otrzeźwienie, Wayne się zląkł. Przecież jako zwykły operator nie ma prawa manipulować takimi dokumentami! Odpowiedział systemowi, żeby nic nie zmieniał, sprawdził na wszelki wypadek jeszcze raz, czy jego manipulacje nie miały wpływu na treść meldunków. Na szczęście zapisał wcześniej dla bezpieczeństwa, ile było transakcji i całą globalną kwotę. Nie, nic się nie zmieniło. Wayne wystartował proces przesyłki zupełnie od nowa i jeszcze raz spróbował wysłać transmisję. Tym razem przeszła bez zastrzeżeń i to stosunkowo szybko. Zatelefonował do Nowego Jorku, potwierdzono mu odbiór. Zarówno całą kwotę, jak i liczbę płatności.

Wayne odetchnął. Był jak w transie. Coś dziwnego wydarzyło się przed chwilą. Próbował opanować myśli. Siedział bez ruchu i zastanawiał się, jak mogło dojść do całej sytuacji. Dlaczego nagle on jako operator mógł otwierać i zmieniać poszczególne meldunki? Czyżby jego osobisty login miał teraz inne uprawnienia? Jeżeli tak, to dlaczego on nic o tym nie wiedział? Rozwiązanie skojarzyło mu się szybko, bardzo szybko, było bardziej niż proste. I w pierwszej chwili Wayne poczuł jakby rozczarowanie, ponieważ sprawdził, kto wmeldowany jest jako użytkownik w całym systemie. No tak, wszystko jasne. System, czyli teraz Wayne jako operator, pracował jako _master_. Przypomniał sobie natychmiast, że rano Sven Ahrens – szef informatyków – pracował blisko godzinę w systemie, a przedtem pytał się, czy ktoś nie ma otwartego innego procesu. Widocznie Sven jako programista odpowiedzialny za software musiał odmeldować ostatniego operatora, aby wmeldować się jako _master_. Dokonywał najprawdopodobniej jakichś korekt w softwarze, które wymagały hasła najwyższego uprzywilejowania. Po zakończonym procesie zapomniał się wylogować. Nigdy zresztą nie informował pracowników o szczegółach drobnych korektur, chyba że zmieniały się jakieś rutyny, za które odpowiedzialni byli operatorzy. A dziś? Może nawet nie zapomniał, tylko zostawił system bez _logout_, bo komputer musiał dłużej przetwarzać zmiany. Widzieli, że Sven spieszył się w tym dniu. Spakował się wyjątkowo szybko i poprosił ich, operatorów, o „nieruszanie niczego w systemie”. A w jakiś czas po wyjściu z banku zatelefonował do nich, nietypowo, bo na telefon ogólny, z włączonym głośnikiem, z informacją, że już nie wróci do banku. I że muszą „koniecznie na nowo wystartować system”. Nie powiedział dlaczego, ale dla nich było jasne, że zawsze po wczytaniu zmian w softwarze systemowi trzeba zadać restart, aby nowa wersja zadziałała. Szef nie wspomniał ani słowa o tym, jaki login zostawił na komputerze, ale to było zrozumiałe. Nie chciał im uświadamiać, że opuścił biuro i zostawił im praktycznie system do popołudniowej i wieczornej pracy z uprawnieniami _master_. Nie wolno mu było tego robić i ryzykować dalszą dostępność systemu z tak wysokim stopniem zalogowania, więc dlatego z takim naciskiem poprosił ich o nowy restart i konieczny nowy login przed popołudniową zmianą. Przytaknęli. Nie wiedzieli nic o szczegółach porannej pracy szefa, więc nie zadawali żadnych pytań. Nie mieli żadnego interesu w niewykonaniu prośby. Wiedzieli, że brak restartu, o który prosił Sven, mógłby spowodować zablokowanie systemu. Potem już nie wrócili do tego tematu. Nie umawiali się wcześniej, który z nich wykona ten prosty restart, a może każdy z nich myślał, że zrobi to ktoś inny? Poza tym mogli przypuszczać, że najpóźniej w chwili obejmowania ostatniej zmiany zrobi to Wayne jako dyżurny operator? Wszystko jasne. Tyle że Wayne w chwili obejmowania popołudniowej zmiany też o tym nie pomyślał, po prostu wszyscy zapomnieli, że system idzie i wykonuje wszystkie procesy nadal jako _master_. Czyli kolejne próby transmisji, a potem otwierania poszczególnych pozycji płatności dokonywane przez Wayne’a startowane były z najwyższym stopniem uprzywilejowania, bo _master_ mógł wszystko. To hasło pomyślane było jako narzędzie pracy przy najważniejszych czynnościach w banku. Było rygorystycznie chronione, deponowane w sejfie, zabezpieczone jednorazowo generowanymi kodami. Z _master_ mógł pracować tylko ten, kto w hierarchii bankowej był do tego uprawnienia zdefiniowany. Praktycznie – tylko szef informatyków, czyli Sven, będący jednocześnie programistą w języku RPG, na którym chodził cały system. I też Sven z racji urzędu należał do ścisłego grona menedżerów. Musiał jako informatyk mieć takie uprawnienie na wypadek, gdyby w głównym bloku software’u wystąpił błąd albo gdyby nastąpiła awaria systemu w trakcie dnia pracy. Chodziło przecież o wszystkie konta klientów, bieżące rozliczenia banku, czyli o jego wiarygodność, podstawę egzystencji. Master czekał też na wypadek, gdyby trzeba było ratować się w podbramkowej sytuacji; to nie było narzędzie do rutynowej, codziennej pracy. Sven, będący z urzędu członkiem najściślejszego kierownictwa banku i praktycznie jedynym programistą, odpowiadał osobiście za dysponowanie i korzystanie z _master_, mógł w razie uznania używać go sam do bieżącej pracy w softwarze albo ratowania systemu z technicznych tarapatów. Koperta z hasłem do _master_ leżała zawsze w sejfie w gabinecie Svena. W wyjątkowych pilnych wypadkach, gdyby trzeba było skorzystać z hasła, a Sven był nieobecny – szyfr do zamka jego sejfu był zdeponowany u generalnego dyrektora banku i on wtedy decydował o dysponowaniu hasłem.

Bardzo rygorystyczna procedura dostępu do kodu określała kto, kiedy i jak korzystał z tych uprawnień. Ten, który użył hasła, musiał wpisać dokładną datę i czas logowania, podać, do jakiej transakcji ich używa, jak długo _master_ był w użyciu. Tenże operator musiał natychmiast po wykonaniu transakcji wygenerować nowy szyfr, wpisać wszystko do protokołu i zdeponować w sejfie. Było to uciążliwe, ale tak stanowiły przepisy. Master mógł wiele, mógł praktycznie wszystko i właśnie dlatego był tak kontrolowany.

Tak, ale po tym zdarzeniu coś dziwnego zaczęło się dziać z Wayne’em. Poczuł, że jest jakby na podkręconych obrotach. Coś jak wtedy, gdy przed laty wychodził na ulice w Nowym Jorku z kolejną porcją towaru do sprzedaży i omiatał w pierwszym momencie wzrokiem kolejny róg którejś ze street lub avenue, czy aby nie ma w pobliżu glin.

Teraz nie opuszczała go natrętna myśl – powtarzał pytanie: czyżby tak prosto można było manipulować płatnościami? No tak, prosto jak prosto, to było możliwe i proste tylko wtedy, gdy ktoś był zalogowany jako _master_. Tu był decydujący punkt.

Wayne czuł, że ciśnienie rośnie mu jeszcze bardziej. Przeglądając przed kilkoma minutami płatności, odkrył bowiem jeszcze jedną ciekawostkę. Na liście transakcji wyłapał nazwę jednej z firm, którą znał wyjątkowo dobrze. Dlatego ten meldunek SWIFT-u obejrzał szczególnie dokładnie. Rozpoznał natychmiast szwajcarską firmę Transexpo Swiss z siedzibą w Zurychu. Dyrektorem finansowym Transexpo był mąż siostry żony Wayne’a, czyli jego szwagier Georg Forster. Jego nazwisko umieszczone było pod treścią lakonicznego opisu płatności. Z tekstu wynikało, że Transexpo Swiss wysyła do klienta w Johannesburgu dwa i pół miliona euro jako przyrzeczoną pierwszą część całej zapłaty, tak zwaną przedpłatę. Reszta nastąpi jednorazowo, w umówionym trybie, czyli w kolejnym kwartale. Z komentarza i wyliczenia procentowego przelewu wynikało, że pozostała kwota wyniesie dwadzieścia dwa i pół miliona euro, które Transexpo prześle przez SWIFT Bradlays Bank Zurych. A co najważniejsze, podano też datę przesyłki!… Wayne rozpoznał, że był to jeden z dni tygodnia tuż przed Wielkanocą. Czyli za niespełna trzy miesiące. Wayne zanotował ją odruchowo. Po czym wyciągnął szybko smartfon i sfotografował cały dokument. Sam nie wiedział dlaczego, to był odruch. Być może głównie dlatego, że wyobraził sobie, jak na kolejnym rodzinnym spotkaniu zgasi perorującego jak zawsze Georga i rzuci niedbale uwagę o szczegółach ostatniej płatności Transexpo albo przytoczy nazwę odbiorcy, albo jeszcze lepiej dokładną kwotę tylu a tylu milionów, wpłacanych na konto konkretnego odbiorcy. I doda, że wie, kiedy nastąpi następna zapłata. Po takim wystąpieniu na pewno wprawiłby w osłupienie szwagra, bo to oznaczałoby, że ma dostęp do najtajniejszych dokumentów banku. I być może urósłby w oczach całej rodziny. Ale… jednocześnie byłoby bardzo dziwne, skąd Wayne ma takie wiadomości. Co najmniej podejrzane byłoby wychylenie się z wiedzą o szczegółach ściśle poufnych bankowych sekretów. Bo ostatecznie Wayne był tylko zwykłym operatorem.

Ale raz dopuszczona przekorna myśl stawała się z każdą chwilą bardziej natrętna. Wayne stracił spokój, próbował się opanować, lecz myśl wracała. Na razie pozostawił zdjęcie transakcji na swoim smartfonie.

Czyżby los prowokował go do rozpoczęcia wielkiej przygody? Na razie spostrzegł tylko teoretycznie możliwą, na pewno ryzykowną, ale jakże wielką szansę. Czy zwykły operator może pokusić się o coś, co przy odrobinie szczęścia i dokładnym obmyśleniu sposobu działania wyniesie go ponad granice zwykłych operatorów? I to jak wysoko! Bo Wayne w głębi duszy nie godził się na przeciętność.

* * *

Wyszedł na taras, zapalił. Zaciągnął się, rozmyślał o tym, co się wydarzyło. Uświadomił sobie, że w jego głowie powstaje szalony pomysł, który wydaje się na pierwszy rzut oka absurdalny. Ale czy rzeczywiście tak absurdalny? Wayne zawsze był otwarty na dokonanie czegoś nietypowego. Znał siebie. Wiedział, że od tej chwili nie będzie w stanie wyrzucić z głowy natrętnego pomysłu. Zniknął spokój, Wayne zaczął się nakręcać. Poczuł się nagle, jakby znowu był w Nowym Jorku, w swojej garsonierze w zakątku Bronxu. To był czas, w którym wplątał się, z różnych powodów, w pierwsze w życiu nielegalne interesy. Najpierw był tylko prosty handel. Haszysz, marihuana, ecstasy, czyli drobiazgi. Ale od razu wiedział, że będzie chciał iść w górę, że zrobi następne kroki. Chciał się przerzucić najpierw na metamfetaminę, docelowo na kokainę. Poznawał kolejnych dilerów, dość szybko wchodził w branżę. Za ostro, za szybko. Nie rozpoznał, jak ważne w tym środowisku są dwie rzeczy. Rewiry działania i hierarchia. Nawet jeżeli wszystko wydawało się lokalnie stosunkowo małe i niezbyt rygorystycznie egzekwowane. Wayne wiedział, że nie powinien tak na poważnie wyjść w swoich małych interesach poza Bronx. Nawet nie cały Bronx, ale tylko jego określony rewir. Tyle że stąd, z jego rewiru do prawdziwie wysokiego piętra biznesu narkotycznego było jeszcze bardzo, bardzo daleko. Do ludzi żyjących w luksusie i w miarę bezpiecznie i spokojnie w tej branży – niebotyczna odległość. Ale już wtedy zaczął śnić o dużych pieniądzach. Odważył się i zaryzykował. Wtedy po raz pierwszy dostał po łapach, nie udało się. Wyłożył się już na tym, że zaczął samodzielnie organizować kontakty i klientów poza swoim wyznaczonym rejonem. Nowojorskie gliny były profesjonalne, sprytne i nowy diler wpadł im od razu w oko. A kumple z dotychczasowego rewiru zostawili go samego. A właściwie prawda była taka, że specjalnie wystawili go glinom. Jako nauczkę. Był płotką, ulicznym handlarzem, zbyt mało znaczącym, żeby rozliczać się z nim wewnątrz gangu i pokazowo karać. Na szczęście nie zdążył się zadłużyć i nie był nikomu winien za pobrany towar, więc dano mu spokój w chwili, gdy wpadł. Nie skonfiskowano mu wtedy wiele, bo prawda była taka, że za wiele nie miał. Rozeszła się tylko specjalnie kolportowana wieść o jeszcze jednej nieudanej próbie wyłamania się z branży. Przylepiono mu łatę nieprofesjonalnego cwaniaka. Miał dodatkowo szczęście, że nie wiedział za dużo, więc nie był niebezpieczny i dlatego poprzestano na pozostawieniu go na lodzie. I wyszedł o tyle cało, że poza zatrzymaniem na kilka godzin przez NYPD i kilkoma przesłuchaniami, nie poszedł od razu siedzieć, czyli oficjalnie nie miał w życiorysie karalnej przeszłości. Trafił tylko do kartotek nowojorskiej policji i dostał ostrzeżenie, że przy następnej wpadce z narkotykami pójdzie siedzieć. Funkcjonariusze NYPD kontrolowali go od czasu do czasu. Wtedy to podziałało. Wayne zląkł się i zrozumiał, że rozsądniej będzie przez dłuższy czas trzymać się z daleka od ludzi i interesów kuszących szybkimi dużymi pieniędzmi. Czyli od zaprogramowanych kłopotów. A ponieważ akurat wtedy zdarzyła mu się nowa znajomość z dziewczyną, to zaczął zmieniać plany na życie i zarabianie.

Teraz w Szwajcarii miał właśnie w miarę spokojną egzystencję, bez narażania się glinom, urzędnikom ani tym bardziej ludziom spoza prawa. Niemniej wciąż czekał. Na swoją szansę, na duże pieniądze, na uśmiech losu. Wayne wierzył, że on nie jest stworzony do tuzinkowej egzystencji. Dlatego gdy teraz uzmysłowił sobie, że przypadek podsuwa mu właśnie wielką szansę, to chociaż pomysł przerastał w pierwszej chwili jego wyobraźnię, to już same myśli o tym zabrały mu spokój.

Znowu przypłynęła w pamięci jedna scena z domu rodzinnego. Kiedyś przy jakiejś okazji, przy sprzeczce rodzinnej, ojciec najpierw skarcił go za zaniedbanie, za niezrobienie czegoś, co mogło im wtedy przynieść korzyść. Po czym, gdy już przeszła złość i zaczęli spokojnie rozmawiać i analizować sytuację, to ojciec rzucił mu taką uwagę.

– Synu, jedno z porzekadeł mówi, że okazja nigdy dwa razy nie puka do drzwi. I wielokrotnie się przekonałem, że ta maksyma ma w sobie coś z prawdy. Gdy napotkasz w przyszłości dużą okazję, bierz ją! Drugi raz może nie zapukać.

Czyżby teraz przyszedł właśnie ten moment?

Zdusił papierosa i wrócił do konsoli. Na razie postanowił połączyć się z domem, usłyszeć uspokajający głos żony. Ellie odebrała natychmiast, Wayne nie mógł ukryć emocji.

– Kochanie, ten cholerny system jakby wiedział, że się spieszę, zbuntował się przy wysyłkach płatności, zerwał mi transmisję, kiedyś rozpieprzę ten złom!

Po czym opowiedział o tym, co się stało, ale tylko tyle, żeby wytłumaczyć spóźnienie. O przygodzie z hasłem _master_ ani słowa. Dodał, że teraz już jest wszystko w porządku i zaraz gna do domu. O ostatnim niepokoju i szalonym pomyśle, jaki zagościł w jego głowie, nie wspomniał, chciał się z tym oswoić. Niemniej raz poruszony kamień zaczynał się toczyć.

Nie mógł skoncentrować się ani na aucie, ani na myślach o banku. Omal nie rozjechał jakiejś pary na przejściu obok domu handlowego Jelmoli, prawie przegapił zjazd z autostrady obok lotniska w Kloten. Musiał jak najszybciej porozmawiać z Ellie. Ale przede wszystkim musiał jak najszybciej odpowiedzieć sobie na najważniejsze pytanie, czy jest sens w ogóle wchodzić znowu w ten znany mu już stan? W przekręty, podejrzenia, konieczne kłamstwa, wyjaśnienia na policji? To już raz przeżył, już miał za sobą. Teraz był bank, Szwajcaria, inne życie.

Ale właśnie ten bank, który go wciągał i powoli fascynował, od pewnego czasu zaczął kusić dużą forsą. Wayne widział, jak codziennie przepływają miliony. Grube miliony. Taka kupa forsy omal na wyciągnięcie ręki, a on nie ma do niej dostępu. Ale czy na pewno nie ma? Teraz nagle, w ciągu kilku minut, zwietrzył szansę, a może nawet odkrył możliwość podłączenia się do obiegu tych nieosiągalnych na pozór milionów. Czy mógłby uszczknąć coś dla siebie? Ile? Tu znowu zaczynał się taniec nerwów. Jeżeli już, to tyle, żeby ryzyko się opłaciło. Bo ryzyko było, to nie byłaby łatwa forsa.

Wayne ssał kciuk i gnał jak szalony.

Ellie czekała. Wyczuła od razu po jego głosie, że coś się wydarzyło. Czyżby ta zerwana transmisja? Wayne nie potrafił ukryć emocji, zdradzał go tembr głosu, nowojorski akcent wplatał się pomiędzy niemiecki szyk zdań. Nasilał się najbardziej, gdy Wayne próbował go zgubić. Im bardziej był nakręcony, tym bardziej udawał spokojnego i to brzmiało sztucznie. Ellie wychwyciła to natychmiast. Co się stało? Wayne palił na balkonie i udawał, że czeka spokojnie na Ellie, która szykowała coś w kuchni, a tymczasem porządkował myśli.

Czyżby to była ta życiowa szansa? Na forsę na pewno tak. A ryzyko? Ryzyko jest zawsze, ale gdyby wszystko dobrze przemyśleć, potem dobrze rozegrać, wykonać? No tak, szansa by była. Jak duża? Duża! Na zmianę statusu, całego stylu życia. Gdyby to zrobić z głową, to na pewno tak. Wayne’owi od dawna tłukła się w myślach jeszcze jedna maksyma. Nie od ojca tym razem, lecz od ulicznego gracza i właściciela prymitywnej loterii w Brooklynie, namawiającego przechodniów do stawiania pieniędzy na kolorowe cyfry. Słyszał codziennie jedno zdanie, które wreszcie przejął jako własne: „jeszcze nie było zdarzenia, żeby ktoś wygrał z patrzenia”. Zrozumiał to jako życiową maksymę i od tego czasu prześladował go ten zwrot. Grasz? Być może nie wygrasz. Nie grasz? Na pewno nie wygrasz. Jakie to proste.

I o jeszcze jedną sprawę chodziło, która była pochodną charakteru Wayne’a. O policzenie się z losem, o odegranie się. Powodów było kilka. Wyjazd z rodzinnej prowincji? Musiał. Nie było szans na szkołę, pieniądze, ciekawe życie. To było pierwsze poddanie się, bo czuł, że tam przegrywa. Nowy Jork miał być szansą. Wyszło inaczej. Stały brak forsy, handel, pierwsze narkotyki, policja, kłopoty. Małe potyczki z glinami z NYPD. Próbował to tłumaczyć, że zbiera doświadczenia, że robi się twardy. Bzdura. Czuł, że wtedy znowu przegrywał. Mała forsa z dużych planów, nie o to szło. Nie zamknęli go, ale w kartotece miał już notowania. Środowisko przestępcze, marihuana, crack, koks, nie miał wyroku, ale nie był czysty. Czyli znowu kolejne, szybkie poddanie szans, druga przegrana. A potem kolejny pomysł. Raz wymyślił taki temat. Nowy Jork to będzie na stałe miejsce do życia. Ale jaka praca? Najchętniej bank, bo praca w banku to dojście do pieniędzy. Ale jaki bank? Wayne’a nic nie łączyło z tą branżą, był bez szans. Żeby to nie były puste marzenia, to wymyślił sposób i zaczął działać. Najpierw załapał się w tanim Business School Center na kurs komputerowy i liznął nieco wiedzy jako przyszły informatyk. Nawet spodobała mu się ta dziedzina, miał najwyraźniej talent do kombinowania. I potrafił logicznie myśleć, wyciągać wnioski, omijać zagrożenia. Coś jak w życiu. Ale to by było. Nie miał więcej forsy na dalszą naukę, na lepszą szkołę. Został z certyfikatem prostego kursu jako operator średnich systemów i z podstawową wiedzą informatyka. A w każdym lepszym nowojorskim banku bez dyplomu, bez referencji, a do tego z adnotacjami w policyjnej kartotece, był bez szans. Czyli kolejna, trzecia przegrana, poddanie się. Szansa nierealna, więc nieudana. Wtedy, w tym mniej więcej okresie zjawiła się Ellie. Poznali się w tej samej szkole, ona przyleciała na kilka miesięcy ze Szwajcarii szlifować angielski, on już prawie kończył kurs komputerowy. Ellie miała wynajęty apartament w Brooklynie, za szkołę i za wszystko płacił bogaty tatuś z Zurychu. Nocne włóczęgi po jazzowych klubach, randki, wieczory, bulwary Brooklynu, SoHo i Broadway. Wayne odkrywał przed Ellie swoje miasto. Brał ją na zmianę albo do zakamarków Central Parku, albo do jakiegoś zwariowanego baru na dolny Manhattan. Kilka razy zawitali w okolice Theater District. Wtedy nie miał prawie wcale forsy, bo w trakcie szkoły pracował dorywczo. Ellie dyskretnie wspomagała go przy każdym wyjściu. Mógł zaoferować Ellie tylko spektakle z Broadway Offshore, ale i to działało. Dziewczyna w ogóle nie zwracała uwagi na forsę. Tu, w Nowym Jorku, i tak płaciła rodzina, a standard wieczornych wędrówek i małych szaleństw z Wayne’em to było wszystko inne, tylko nie luksus. Pokazywał jej, że marzy mu się inny świat, nie tylko nowojorska ulica. Zadeklarował się Ellie ze zwariowaną miłością. Czy to była miłość? Dla niego na pewno otworzył się po raz pierwszy inny świat, odkrył kolejną, inną szansę, choćby przez znajomość z dziewczyną. I to z taką dziewczyną! Pierwszy raz w życiu miał do kogoś zaufanie. Pierwszy raz ktoś był w niego wpatrzony, pierwszy raz ktoś go tak słuchał. Myślał już o niej jako o „jego Ellie”. Ona też wsłuchiwała się rozmarzona we wszystko, co jej mówił. Wayne był starszy, był naznaczony przeszłością, był absolutnie inny niż jej dotychczasowi znajomi z Zurychu. Szwajcarzy byli poprawni i przewidywalni, Wayne był trochę wariat. Ellie zakochała się naprawdę. Tylko że akurat jej szwajcarscy rodzice od początku nie darzyli Wayne’a nawet sympatią. O błogosławieństwie na związek nie było mowy. Wtedy zdecydowała, że nie wróci bez niego do Szwajcarii. Rodzice stanęli przed ultimatum, próbowali grać na czas, wreszcie się poddali. Nie stracili córki, zyskali Wayne’a. On też postawił wszystko na jedną kartę, na prośbę Ellie zgodził się na wyjazd do Europy. Zlikwidował wszystko w Nowym Jorku, nie było tego wiele. Zurych, cichy ślub, byli małżeństwem. Okazali się szczęśliwym małżeństwem. Na początku nie było łatwo. Wayne zaczął intensywnie uczyć się niemieckiego i teraz przydał się amerykański komputerowy start i talent. Okazało się, że prosty kurs informatyki z Nowego Jorku plus angielski – wszystko razem wystarczy na pierwszą pracę w branży, na miejsce operatora w Bradlays Bank.

Tyle że Wayne nie tylko sobie tak naprawdę zawdzięczał szczęśliwy start. Teściowie powoli oswoili się z faktem, że Wayne jest tym wybranym facetem Ellie. Czyli rodzina. Zaczęli zbliżać dwa światy do siebie. Ojciec Ellie uruchomił swoje znajomości w Zurychu. Któregoś dnia postanowił wykonać parę telefonów do ludzi z branży bankowej. Trafił na znajomego w Bradlays Bank, poprosił o szansę dla zięcia.

Wystarczyła ta jedna rozmowa, bo stanowisko, o które prosił, było proste. Informatyk, operator systemów IBM i innych obsługujących Bradlays. Wymagane: solidna podstawa informatyki i dobry angielski, reszta do opanowania w trakcie pracy. Wayne dostał swoją kolejną szansę, opartą na szwajcarskiej regule: „Jeżeli ktoś cię poleca, to znaczy, że tylko ręczy za twoją rzetelność i gotowość, resztę musisz wypracować sam”. Teraz wszystko było w rękach Wayne’a. Starał się. Był dobry, szybko pojmował nowości, ciekawiły go nie tylko techniczne rozwiązania, ale także zawiłości bankowych układów. Był wdzięczny teściowi, ale miał świadomość, że dostał tylko funkcję operatora. Do prawdziwego biznesu, do wyższych półek, nie miał dostępu. Na razie nie. Czekał na kolejną, własną szansę. Jaką? Jeszcze sam nie wiedział. Na końcu tych wyobrażeń widział siebie jako bogatego człowieka.

I teraz nagle to! Los czy może tylko przypadek podsuwa mu takie zdarzenie? A może to wreszcie „ta” okazja pukająca do drzwi? Bez aprobaty Ellie nie chciał zaczynać niczego. Czuł, wiedział, że Ellie go zrozumie. Że córka wpływowego zuryskiego biznesmena w decydującym momencie stanie po jego stronie. Poznał ją już wystarczająco, żeby wiedzieć, iż może wychylić się z pomysłem, który w żadnym wypadku nie mieści się w pojęciu bogatej, solidnej szwajcarskiej rodziny. Tylko jak daleko poza ramy rodzinnych układów i zasad jest w stanie wychylić się córeczka z dobrego domu?

Ellie wysłuchała cierpliwie całej historii. Zrozumiała od razu, że Wayne jest przejęty, inny, że coś się stało. Opowiedział jej w miarę rzeczowo, co się wydarzyło i jaki ma pomysł. Szybko pojęła, jaką szansę podsunął im los. Tylko że i ona potrzebowała nieco czasu. Bo to był szok, to było coś zupełnie innego niż ich życie do tej pory, codzienność. Potrzebowała przede wszystkim oswojenia się z sytuacją, że wkraczają na zupełnie inne obszary. Niezbyt legalne to mało powiedziane. To nie była normalna droga w poprawnej Szwajcarii. I nie do zaakceptowania przez jej rodzinę. Ale już kilka razy doświadczyła, że rodzice nie chcą słyszeć o jej samodzielnych pomysłach. Starsza siostra Ellie, Margret, była zupełnie inna. Spokojna, posłuszna, wzorowa. To ona postrzegana była jako wizytówka rodziny. Ellie buntowała się już jako dziecko, chciała się zawsze odróżniać fantazją, nieprzeciętnością. I lubiła już jako dziecko ryzyko, często powtarzała, że nie boi się niczego. Z Margret ani nie rywalizowała, ani nie miała najmniejszego konfliktu. Utrzymywały poprawne rodzinne kontakty, pomagały sobie w drobnych sprawach, każda miała swoją rodzinę, spotykali się od czasu do czasu. Teraz Ellie potrzebowała tylko trochę czasu na ochłonięcie i podjęcie decyzji. Potem odpowiedzi Wayne’a na kilka szczegółowych pytań. Niemniej natychmiast stanęła po jego stronie. Nuta szaleństwa i hazardu doszła do głosu. A może przeczuwała już takie coś, gdy w Nowym Jorku wiązała się z Wayne’em? Kiedyś w nocnym klubie założyli się o kolejkę whisky, kto z nich wymyśli najnieprawdopodobniejszy plan na następny dzień. Wtedy przebiła Wayne’a, wygrała. On w tydzień później podbił stawkę – kto wymyśli najnieprawdopodobniejszy plan na ich wspólne życie? Wtedy stchórzyła, nie podjęła zakładu. A teraz wrócił ten sam lęk, obawa, że sięgają po zbyt wiele. Czy to był całkowity przypadek?LARA, TAKTYKA

Po raz kolejny zaczęła jeszcze raz analizować najpierw przebieg zajścia, potem, już nieco uspokojona, spróbowała zastanowić się, jak zachować się w sytuacjach, które lada chwila zaczną się rozwijać. Wiedziała, że to będzie trudny czas, pojawiło się wiele pytań. Zastanawiała się, kto i kiedy odkryje ciało Stevena. I jaka będzie reakcja tej osoby, która wejdzie do gabinetu. Być może ten ktoś spróbuje, nie wiedząc, co się dzieje, ratować leżącego i dodatkowo narobi innych śladów? To byłoby dobre dla Lary, im więcej nieładu i poruszania się w tym miejscu, tym gorzej dla późniejszego śledztwa. Być może nawet ją zawiadomią jako pierwszą? Tak, powinna się z tym liczyć, przecież była oficjalnie w kadrze kierowniczej banku, z takimi kompetencjami jak zastępcy Jima. W praktyce prawie tak ważna w hierarchii banku jak nieżyjący już Steven Lang. Steven nadzorował jej dział. Jak zareagować w takim wypadku? Co byłoby najbardziej wiarygodne? Najpierw natychmiast zapyta się, co się naprawdę stało Stevenowi. Uda, że nie rozumie, że stało się coś innego niż wypadek. Tylko jaki? Zacznie w ogóle od najważniejszego. Czy ktoś w ogóle sprawdził, że Steven na pewno nie żyje? Czy nie można go ratować? Teoretycznie wcale go nie widziała, nie wie, co się stało, nie wie, dlaczego Steven leży we krwi w gabinecie Jima, czy istotnie nie żyje, czy to był wypadek, czy coś innego? Potem musi natychmiast zarządzić wezwanie policji, o ile już tego ktoś wcześniej nie zrobił. A co potem z policją? Gdy już będzie jasne, że popełniono przestępstwo, to powinno się im natychmiast zasugerować, że wprawdzie wielu pracowników Bradlays jest jeszcze w pracy, ale być może istnieje realna możliwość dostania się do banku osoby z zewnątrz? Że potencjalny sprawca mógł wejść do banku zupełnie nie z powodu Stevena Langa. Przecież ciało nie leży nawet w jego gabinecie, tylko Jima Bustera.

Tak, to powinno dobrze wyglądać. Za wszelką cenę pokazać, że jest wręcz wykluczone, że zabójcą jest ktoś ze współpracowników! Lara wiedziała, że potem od pewnego momentu powinna robić dokładnie tylko to, co wyniknie z czynności policji w banku, a jednocześnie zachować się jako jeden z menedżerów wykonujących spokojnie obowiązki służbowe w takiej nietypowej chwili. Zdenerwowanie lub niepewność albo jakiekolwiek niejasności w jej wypowiedziach pójdą i tak na konto niecodziennego tragicznego wydarzenia. Pomimo całego opanowania i rutyny oczekiwanej od szefowej działu giełdy znajdzie się przecież w niezbyt normalnej sytuacji. To nie jest zwykły przedświąteczny wieczór. Zabójstwo w renomowanym banku dzień przed Wielkanocą?

Wstała zza biurka, uchyliła drzwi od garderoby, stanęła przed lustrem. Jedna strona twarzy była zaczerwieniona od uderzenia, ale na szczęście nie podpuchnięta. Kilka sprawnych ruchów pędzelkiem do pudru i parę sztuczek z poprawieniem makijażu natychmiast zrobiły swoje – nie było żadnego śladu uderzenia w twarz. I wtedy nagle odkryła coś, co aż nią wstrząsnęło, omalże krzyknęła. Coś, co w żadnym wypadku nie mogło być teraz przez nikogo zauważone. Na części króciutkiej kurteczki, wdzianka, które Lara bardzo często prezentowała w banku, widniały smugi świeżej krwi i wiele pojedynczych kropel, które układały się we wzór, jakby ktoś oblał materiał czerwoną farbą z najbliższej odległości. Było oczywiste, skąd te ślady. Teraz Lara obejrzała raz jeszcze, bardzo dokładnie, całe ubranie. Jasna koszulowa bluzka była nieskazitelnie czysta, bez żadnego śladu krwi. Podobnie obcisła spódniczka z tego samego materiału co zakrwawione wdzianko. Pochlapana była jedynie kurteczka bez guzików, którą Lara zakładała tylko dla efektu i szyku. Dlatego zresztą poszła tak ubrana na rozmowę. Podziękowała w duchu losowi, że przez przypadek nie została bardziej spryskana krwią Stevena. Musiałaby koniecznie zmienić lub wyczyścić całą garderobę. To mogłoby się rzucić w oczy. Albo wilgoć pozostała po czyszczeniu z krwi, albo to, że nagle jest inaczej ubrana. Była pewna, że gdy policja rozpocznie pierwsze czynności, to na każdym z obecnych w banku pracowników Bradlays spocznie czujny wzrok przesłuchujących. Ewentualne plamy, ślady moczenia, wycierania albo inne szczegóły na ubraniach będą co najmniej podejrzane. Obejrzała dokładnie jeszcze raz resztę – spódnicę, rękawy bluzki, pończochy, buty.

Na szczęście nie było niczego podejrzanego. Jedyny splamiony szczegół, to ta kurteczka – wdzianko. Materiał niezbyt wdzięczny do szybkiego czyszczenia, cieniutka, delikatnie wyprawiona skórka, z której uszyty był cały komplet, czyli do tego jeszcze beżowa obcisła spódniczka.

Błyskawicznie zdecydowała, co zrobić. Wiedziała, że materiał jest tak delikatny, że nawet niezbyt mocne ścieranie może zostawić matowy ślad, który natychmiast rzuci się w oczy. Zresztą nie chciała teraz wędrować po korytarzu banku do damskiej toalety, nie chciała spotkać nikogo, zanim nie odkryją zwłok. Starła delikatnie krew, zdjęła kurteczkę, zrolowała ją w niewielki pakiecik, który wylądował na dnie sportowej torby. Torba to był gadżet, z którym Lara nie rozstawała się prawie nigdy. Piękna sportowa skórzana torba to był jej znak rozpoznawczy, niezależnie od różnych kreacji. Torbę zdjęła z wieszaka i wstawiła pod biurko, tuż obok stalowego pojemnika na papiery. Torba to przecież taki szczegół damskiej garderoby, który nie powinien być powodem do jakichkolwiek podejrzeń, gdyby nawet policjanci pobieżnie przeglądali pomieszczenia. Ale wiedziała, że powinna jak najszybciej pozbyć się niebezpiecznego szczegółu. Musi wyrzucić albo zniszczyć zakrwawioną górę od kostiumu, jak tylko opuści biuro. Podobnie jak zmiętą kulę papieru, w której schowany był niedopałek papierosa i zakrwawiona serwetka. To też wylądowało na dnie torby. Na razie nie wpadł jej do głowy sensowny pomysł. Bała się zabrać to wszystko do auta, bo a nuż wydarzy się coś po drodze? Najgłupszy wypadek, kontrola, cokolwiek – wtedy będzie wydana całkowicie, bo znajdą przy niej dowody zabójstwa. Podobnie jak niebezpieczna byłaby próba wyrzucenia dowodów gdzieś po drodze. A jak ktoś zaobserwuje ją lub auto?

W pewnym momencie przyszedł jej do głowy praktyczny pomysł. Zniszczy to wszystko w banku, przed wyjściem z budynku. Wiedziała, jak i gdzie. Robiła podobne rzeczy, tyle że w zupełnie innych okolicznościach. Tak, w tym już miała wprawę. Postanowiła na razie nie myśleć o tym w szczegółach, ale wiedziała, że musi wrócić do tego tematu, że jest to jeden z najważniejszych punktów w całym planie. Czekała. Starała się wyobrazić możliwe pytania policjantów, dlatego automatycznie przelatywała w myśli przebieg całego popołudnia w banku. Czy było coś, co mogło wiązać się ze śmiercią Stevena, a jednocześnie odwracać uwagę policjantów od niej samej? Wtedy nagle przypomniała sobie popołudniowe zdarzenie z Wayne’em u informatyków. Wpadła tam właściwie przypadkiem i zastała go w dziwnej sytuacji. Czyżby przyłapała go na jakiejś niedozwolonej czynności w systemie? Wtedy zauważyła jego widoczne zmieszanie i prawie strach. Czy w ogóle ma o tym wspominać komukolwiek w banku? Nie, teraz nie jest na to pora, poza tym wiedziała, że Wayne i jego zachowanie nie ma żadnego związku z tym, co się potem naprawdę stało w gabinecie Jima. Nie wiedziała sama, co o tym sądzić i żeby zakończyć ten wątek, wymyśliła, że nie od rzeczy będzie porozmawiać o tym tylko z Wayne’em. Może to był tylko banalny przypadek i nieporozumienie, może zupełnie mylnie odczytała jego reakcję? Jeżeli jednak na pierwszym przesłuchaniu zwróci policji uwagę najpierw na jakiekolwiek drugorzędne typowo bankowe wydarzenie, to pokaże, że czysty biznes jest dla niej co najmniej tak ważny jak nagła śmierć Stevena. Pomyślała, że może byłoby to dobre uwiarygodnienie, że nie czuje się w żaden sposób związana z zabójstwem.

Nadal czekała. Czas płynął niesamowicie wolno, wlókł się.