Nocne koncerty - ebook

PROLOG

Londyn, wiosna 1814

– Pan Xavier Campion – zapowiedział kamerdyner lady Devine.

– Adonis przyszedł – westchnęła jedna z młodych dam stojących obok Phillipy Westleigh. Pozostałe wymieniły ukradkowe uśmieszki.

Phillipa doskonale wiedziała, kogo za chwilę zobaczą jej przyjaciółki. W drzwiach pojawił się wysoki i doskonale zbudowany młody mężczyzna. Włosy miał ciemne jak hebanowe klawisze fortepianu i dłuższe, niż wymagała aktualna moda. Młode damy rozprawiały o nim przez cały wieczór. Był głównym tematem rozmów od poprzedniego wieczoru, kiedy to zobaczyły go po raz pierwszy w operze.

– To prawdziwy Adonis! – zawołała któraś i przydomek natychmiast się przyjął.

Philippy nie było w operze, ale wcześniej od nich wiedziała, że Xavier pojawił się w mieście, i również wpatrywała się w drzwi.

Xavier Campion w galowym czerwonym mundurze piechoty z East Essex wyglądał imponująco. Rozejrzał się po pokoju i jego błękitne oczy zatrzymały się na Phillipie. Skłonił się jej z uśmiechem, po czym podszedł do lorda i lady Devine.

– Uśmiechnął się do nas! – zawołała cicho jedna z przyjaciółek Phillipy, ale to nie była prawda: uśmiechnął się do panny Westleigh.

Zarumieniła się. W dzieciństwie obydwoje spędzali lato w Brighton i zaprzyjaźnili się, szczególnie tamtego lata, gdy zdarzył jej się wypadek. Podniosła rękę do policzka przeciętego poszarpaną blizną, której nie mogła ukryć nawet ozdoba z piór przypięta do głowy.

Odwróciła spojrzenie. Pozostałe dziewczęta chichotały, szepcząc coś do siebie. Phillipa słyszała ich głosy, ale nie docierało do niej ani jedno słowo. Myślała tylko o tym, co by było, gdyby wyglądała inaczej, gdyby jej prawy policzek nie był oszpecony. Bardzo pragnęła mieć gładką skórę, równie nieskazitelną, jak twarze przyjaciółek. Mogłaby wówczas nosić we włosach tylko ładną wstążkę zamiast tej głupiej opaski z piórami. Może wtedy Xavier Campion uznałby ją za piękność?

Naraz obok nich rozległ się męski głos i jej towarzyszki zamilkły.

– Phillipa?

Odwróciła się i zobaczyła Xaviera tuż przed sobą.

– Tak mi się zdawało, że to ty. – Oznaczało to, że zauważył bliznę. – Jakże się miewasz? Nie widziałem cię od lat.

Pozostałe młode damy patrzyły na nich z niedowierzaniem.

– Witaj, Xavier – wykrztusiła, spuszczając wzrok. – Byłeś przecież na wojnie…

Odważyła się podnieść wzrok. Jej serce drgnęło na widok jego uśmiechu.

– Dobrze jest być znowu w Anglii.

Jedna z jej przyjaciółek odchrząknęła. Phillipa nerwowo podniosła rękę do policzka i naraz zrozumiała, dlaczego do niej podszedł.

– Och, pozwól, że cię przedstawię.

Gdy prezentacje dobiegły końca, dziewczęta otoczyły Xaviera, wypytując go o wojnę, o to, gdzie był i w jakich bitwach walczył. Phillipa cofnęła się. Zrobiła już swoje i teraz Xavier mógł poprosić do tańca każdą z nich. Zapewne wszystkie niecierpliwie wyczekiwały tej chwili, zastanawiając się, którą spotka to szczęście. Xavier był tylko młodszym synem earla, ale jego uroda z nawiązką wynagradzała brak tytułu. Poza tym mówiono, że ma zupełnie przyzwoity majątek.

Jej przyjaciółki rozpoczęły właśnie swój pierwszy sezon i wszystkie liczyły na to, że szybko znajdą idealnego narzeczonego. Nadzieje Phillipy były znacznie skromniejsze i z pewnością nie sięgały usidlenia najprzystojniejszego młodzieńca na balu. Nawet zupełnie zwyczajni kawalerowie nie zwracali na nią uwagi, dlaczego zatem miałby to zrobić Xavier Campion?

W Brighton, gdy była jeszcze naiwnym dziewczęciem, spędzali ze sobą wiele czasu. Choć był od niej o kilka lat starszy, bawił się z nią w dziecięce gry. Budowali zamki z kamyków na plaży, stawiali babki z piasku, ganiali się po ogrodach przy Pawilonie i z nosami przyciśniętymi do szyb podziwiali wspaniałe wnętrza. Czasami w trakcie zabawy Phillipa zatrzymywała się w miejscu i wpatrywała w Xaviera, porażona jego urodą. Często przed zaśnięciem marzyła, że któregoś dnia, gdy już będzie dorosła, Xavier niczym książę przyjedzie po nią na koniu i zabierze ją do zamku.

No cóż, rzeczywistość wyglądała tak inaczej; żaden mężczyzna nie chciał dziewczyny z blizną na twarzy. Musiała porzucić dziecinne fantazje

– Phillipo? – usłyszała znowu i Xavier wyciągnął do niej rękę. – Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zechcesz ze mną zatańczyć?

Nie wierzyła własnym uszom i nie była w stanie wykrztusić ani słowa. Skinęła tylko głową. Przyjaciółki jęknęły z rozczarowania.

Xavier zacisnął palce na jej dłoni i poprowadził ją na środek sali. Orkiestra zaczęła grać pierwsze tony melodii, którą Phillipa natychmiast rozpoznała, tak jak rozpoznawała wszystkie melodie na balach, na które chodziła. Tytuł tej kompozycji brzmiał Nikt inny. Jakże to było stosowne. Xavier nie był podobny do nikogo innego, był absolutnie niezrównany. Na całym świecie nie było drugiego takiego mężczyzny jak on.

Zaczęli tańczyć i Phillipa zjednoczyła się z muzyką. Jej ruchy były lekkie, a serce wypełniło się radością. Xavier uśmiechnął się do niej. Patrzył na nią, patrzył wprost w jej oczy.

– Co robiłaś od czasu, gdy po raz ostatni bawiliśmy się na plaży? – zapytał, gdy kroki tańca zbliżyły ich do siebie.

Znów się rozdzielili i musiała poczekać, aż znajdzie się przy nim.

– Wyjechałam do szkoły.

W większości miała dobre wspomnienia. Inne dziewczęta przeważnie były dla niej miłe i traktowały ją życzliwie. Z kilkoma zaprzyjaźniła się bliżej. Były jednak i takie, którym okrutne docinki sprawiały przyjemność i Phillipa dobrze pamiętała słowa, które boleśnie ją raniły.

– Dorosłaś – zauważył z uśmiechem Xavier.

– Nic nie mogłam na to poradzić. – A niech to! Czy nie mogła wymyślić jakiejś inteligentniejszej odpowiedzi?

– Zauważyłem. – Roześmiał się.

Znów się rozdzielili, ale jego spojrzenie nie schodziło z jej twarzy. Łączyła ich muzyka – radosny dźwięk fletu, śpiewne tony skrzypiec, głęboki, zmysłowy kontrabas. Phillipa wiedziała, że nie zapomni ani jednej nuty z tej melodii. Była przekonana, że potrafi zagrać ją całą na fortepianie ze słuchu. Ta muzyka odzwierciedlała szczęście, jakie poczuła, gdy znów spotkała przyjaciela z dzieciństwa. Miłe wspomnienia ożyły i z radością patrzyła na mężczyznę, jakim Xavier się stał. Muzyka zmieniła rytm i jego dłoń dotknęła jej dłoni. Dawne fantazje powróciły jak refren.

Gdy wybrzmiały ostatnie nuty, Phillipa zamrugała, jakby budziła się z pięknego snu. Xavier odprowadził ją na miejsce.

– Czy mogę ci przynieść kieliszek wina?

Zawahała się, ale po tańcu zachciało jej się pić.

– Bardzo chętnie, o ile nie sprawi ci to kłopotu.

W jego niebieskich oczach błysnęło rozbawienie.

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

Patrzyła za nim, gdy odchodził, i w jej żołądku zatrzepotały motyle. Wrócił po krótkiej chwili i podał jej kieliszek.

– Dziękuję – szepnęła.

Zdawało się, że Xavier nie ma ochoty jej opuszczać. Uprzejmie zapytał ją o zdrowie rodziców i o to, co porabiają jej bracia, Ned i Hugh. Hugh również brał udział w wojnie. Okazało się, że Xavier spotkał go w Hiszpanii.

Nie miała pojęcia, jak długo już rozmawiali, gdy podeszła do nich matka Xaviera, lady Piermont.

– Jak się miewasz, Phillipo? – zapytała i spojrzała na syna. – Xavier, jesteś mi potrzebny. Jest tu ktoś, kto chciałby z tobą porozmawiać.

Xavier skłonił się przepraszająco.

– Niestety, muszę cię opuścić.

Dygnęła w odpowiedzi. Ledwie zniknął, do Phillipy podbiegła jej przyjaciółka Felicia.

– Och, Phillipo, zatańczył z tobą! Jakie to podniecające!

Phillipa tylko się uśmiechnęła. Była w doskonałym nastroju. Rozmowa z Xavierem wciąż rozbrzmiewała jej w głowie, jak piosenka powtarzana raz za razem. Obawiała się, że jeśli coś powie, czar pryśnie.

– Musisz mi wszystko opowiedzieć! – zawołała Felicia, ale narzeczony porwał ją do następnego tańca. Odeszła, nie oglądając się, a do Phillipy zbliżyła się kolejna szkolna koleżanka.

– To bardzo miło ze strony pana Campiona, że z tobą zatańczył, nieprawdaż?

– Tak – zgodziła się Phillipa.

Koleżanka pochyliła się bliżej.

– To robota twojej matki i lady Piermont. Bardzo sprytnie to wymyśliły. Teraz inni dżentelmeni być może również z tobą zatańczą.

Phillipa mocno zacisnęła palce na nóżce kieliszka.

– Moja matka?

– Tak słyszałam – uśmiechnęła się tamta krzywo. – Rozmawiały o tym, kiedy z nim tańczyłaś.

W głowie Phillipy rozległ się głośny dźwięk cymbałów i zabrakło jej tchu, tak jak tamtego dnia w Brighton, kiedy spadła z urwiska. To bardzo pasowało do jej matki, niemal słyszała jej głos: „Zatańcz z nią, Xavier, mój drogi. Jeśli ty to zrobisz, to inni mężczyźni również będą chcieli z nią tańczyć”.

– Pan Campion jest naszym dawnym znajomym – wydukała.

– Szkoda, że ja nie mam takich znajomych – westchnęła tamta, po czym dygnęła i odeszła.

Phillipa dopiła wino, starając się niczego po sobie nie pokazać. Gdy kieliszek był już pusty, odstawiła go i znalazła matkę, która na szczęście była sama.

– Mamo, boli mnie głowa. Chcę wrócić do domu – powiedziała, zdobywając się na opanowanie.

– Phillipo! – Matka wydawała się przerażona. – Ależ nie możesz tego zrobić! Przecież radzisz sobie doskonale.

Tylko dzięki twojej intrydze, pomyślała Phillipa.

– Nie mogę tu zostać. – Przełknęła, powstrzymując łzy.

– Nie rób tego – wycedziła matka przez zaciśnięte zęby. – Zostań. To dla ciebie doskonała okazja.

– Wychodzę. – Phillipa odwróciła się i zaczęła przeciskać przez tłum. Matka dogoniła ją w holu i pochwyciła za ramię.

– Phillipo, wieczór dopiero się zaczął!

– Nasz dom znajduje się o trzy kamienice stąd. Sądzę, że dam sobie radę sama. Dobranoc!ROZDZIAŁ PIERWSZY

Londyn, sierpień 1819

– Dosyć! – Phillipa uderzyła ręką o mahoniowy stolik. Nie czuła podobnej determinacji od tamtego wieczoru przed pięcioma laty, kiedy uciekła z balu u lady Devine i na dobre wycofała się z matrymonialnych planów.

Pomyśleć tylko, że zaledwie przed kilkoma tygodniami znów tańczyła z Xavierem Campionem na balu wydanym przez matkę. Znów pozwoliła, by się nad nią litował. Nie miała żadnych wątpliwości, że jej matka stała również za tym. Ale mniejsza o to.

Teraz chodziło o to, że matka nie chciała rozmawiać. Wyszła z bawialni z obrażonym sapnięciem, choć Phillipa zapytała tylko, gdzie się podziewa jej ojciec i bracia. Nie było ich już od tygodnia. Wiedziała tylko, że Ned i Hugh pokłócili się z ojcem.

– Nie masz powodu o nic się martwić – upierała się matka, ale nie chciała powiedzieć nic więcej. Jeśli rzeczywiście nie było się o co martwić, to dlaczego matka nie mogła jej po prostu powiedzieć, co doprowadziło do kłótni?

– Wyjechali w interesach. – Tylko tyle usłyszała od matki. Akurat! Musiały to być jakieś bardzo dziwne interesy.

Cały ten sezon był dziwny. Najpierw matka i Ned uparli się, żeby przyjechała do miasta, choć wolałaby zostać na wsi, potem matka zaskoczyła ją, wydając bal, na którym znów spotkała Xaviera. Kolejną niespodzianką był cel tego balu. Został wydany na cześć osoby, o której istnieniu Phillipa nie miała dotychczas pojęcia. Przyszło jej do głowy, że może właśnie ten człowiek będzie znał odpowiedzi.

Postanowiła zażądać od Rhysdale’a, żeby jej powiedział, co się dzieje w jej rodzinie i jaką rolę odgrywa w tym wszystkim on, jej przyrodni brat, nieślubny syn jej ojca.

Pokrewieństwo z Rhysdale’em również utrzymywano przed nią w tajemnicy. Co więcej, nikt nie wytłumaczył jej, dlaczego matka wydała dla niego bal i dlaczego rodzice oficjalnie zaprezentowali go w towarzystwie jako członka rodziny Westleighów.

Znała adres Rhysdale’a, bo na prośbę matki wypisywała zaproszenia na bal, zatem wyszła z bawialni, sięgnęła po kapelusz i rękawiczki, a chwilę później szła już ulicą w stronę St. James.

Poznała Rhysdale’a na balu. Mógł mieć nieco ponad trzydzieści lat i był mniej więcej rówieśnikiem Neda. Ciemnowłosy i ciemnooki, z wyglądu również przypominał jej braci. Przypuszczała, że gdyby nie blizna na jej twarzy, byłby podobny również do niej. Musiała przyznać, że tylko głównie patrzył jej w oczy. Był uprzejmy i zachowywał się jak dżentelmen. Nic w nim nie mogło budzić zastrzeżeń oprócz okoliczności jego urodzenia oraz kręgu przyjaciół. Dlaczego musiał się przyjaźnić akurat z Xavierem Campionem, mężczyzną, którego Phillipa pragnęła unikać bardziej niż wszystkich innych?

Skręciła z St. James na ulicę, przy której mieszkał Rhysdale, znalazła dom i po króciutkim wahaniu zastukała. Zanim zdążyła zapukać powtórnie, drzwi otworzyły się i stanął w nich potężny mężczyzna z oczami bez wyrazu. Obrzucił ją szybkim spojrzeniem i uniósł brwi.

– Lady Phillipa chciałaby zobaczyć się z panem Rhysdale’em – powiedziała.

Mężczyzna wpuścił ją do holu i unosząc palec, co chyba oznaczało, że ma poczekać, zniknął na schodach. Drzwi do pokoi były pozamykane, a sam hol, nagi i pozbawiony wszelkich ozdób.

– Phillipo – odezwał się męski głos na szczycie schodów. Podniosła wzrok, ale to nie był Rhysdale, lecz Xavier. Podszedł do niej szybko. – Co ty tu robisz, Phillipo? Czy coś się stało?

Powstrzymała chęć ucieczki.

– Ja… Przyszłam… Chciałam porozmawiać z Rhysdale’em.

– Nie ma go tu. Jesteś sama?

Oczywiście, że była sama. A z kim miałaby być? Na pewno nie z matką. Matka nigdy w życiu nie wybrałaby się w odwiedziny do nieślubnego syna jej męża.

– W takim razie zaczekam na niego. To dość ważna sprawa.

Xavier wskazał na schody.

– Chodź, usiądziemy w bawialni.

W drodze na górę Phillipa zerknęła do jednego z pokoi, który, jak przypuszczała, powinien być bawialnią, ale dostrzegła tylko kilka stołów i krzeseł.

– Co to takiego? – zdumiała się.

Xavier wydawał się zdenerwowany.

– Wyjaśnię ci to. – Ujął ją pod ramię i poprowadził jeszcze wyżej, do wygodnie umeblowanego saloniku.

– Proszę, usiądź – wskazał na sofę wyściełaną ciemnoczerwoną tkaniną. – Każę przynieść herbatę.

Zanim zdążyła zaprotestować, znów wyszedł. Serce biło jej szybko i ręce zaczęły drżeć. Zdjęła rękawiczki. Uznała, że to niedorzeczne. Dlaczego właściwie Xavier tak bardzo wytrącał ją z równowagi? Przecież nic dla niej nie znaczył, po prostu przyjaźnili się w dzieciństwie. Buntowniczo zarzuciła woalkę na brzeg kapelusza; niech zobaczy jej twarz, pomyślała.

Wrócił po chwili. Usiadł obok niej i pochylił się w jej stronę.

– Zaraz przyniosą herbatę. Nie wiem, kiedy Rhysdale wróci ani czy w ogóle wróci.

O co tu chodziło?

– Proszę, nie mów mi tylko, że on również zniknął.

Xavier uspokajająco dotknął jej ręki.

– Zapewniam cię, że nie zniknął.

– Gdzie on jest? – zapytała, cofając dłoń.

Odchylił się na oparcie krzesła.

– Przeważnie spędza całe dnie z lady Gale.

– Lady Gale? – powtórzyła. Cóż lady Gale mogła mieć z tym wszystkim wspólnego? Była macochą Adele Gale, głupiej młodej dziewczyny, z którą zaręczył się jej brat Ned. Rhysdale zapewne poznał je obydwie na balu jej matki, ale czy mogło się za tym kryć coś więcej?

Xavier zmarszczył brwi.

– Nie wiesz o Rhysdale’u i lady Gale?

Phillipa z frustracją machnęła ręką.

– Nic nie wiem, dlatego tu przyszłam. Mój ojciec i bracia zniknęli, a matka nie chce mi powiedzieć, dokąd się wybrali ani po co. Przyszłam zapytać o to Rhysdale’a, ale wygląda na to, że wykluczono mnie ze wszelkich spraw rodzinnych.

Rozległo się stukanie do drzwi i lokaj wniósł tacę z herbatą. Postawił ją na stoliku i popatrzył na Phillipę z zaciekawieniem. Xavier skinął mu głową.

– Dziękuję, MacEvoy.

Służący skłonił się i wyszedł, rzucając jej jeszcze jedno spojrzenie. Xavier sięgnął po imbryk.

– Jaką herbatę pijesz, Phillipo? W dalszym ciągu sypiesz tak dużo cukru?

A zatem pamiętał? W dzieciństwie lubiła słodycze, ale te czasy już dawno minęły. Podniosła się.

– Nie mam ochoty na herbatę. Przyszłam tu, żeby usłyszeć odpowiedzi na moje pytania. Nie rozumiem, dlaczego wszystko zachowuje się przede mną w tajemnicy. Czy wyglądam tak, jakbym nie potrafiła sobie z niczym poradzić? – Dotknęła swojej blizny. – Mam dużą wprawę w radzeniu sobie z przeciwnościami losu, ale moja matka nie dostrzega tego. – Zwróciła się twarzą do niego. – W mojej rodzinie stało się coś ważnego i nie chodzi tylko o pojawienie się Rhysdale’a. Nie mogę znieść tego, że nic nie wiem. – Przycisnęła dłonie do skroni, usiłując zebrać myśli, a potem wskazała na drzwi. – Co to za miejsce, Xavier? Dlaczego tam, gdzie powinna być bawialnia, cały pokój jest zastawiony stołami, a bawialnię mój brat urządził sobie na piętrze przeznaczonym na sypialnie?

Xavier patrzył na nią, zastanawiając się, jak wiele powinien jej powiedzieć. Wolał takie jej zachowanie niż to, które prezentowała na balu swojej matki. Wówczas prawie na niego nie patrzyła i prawie z nim nie rozmawiała, choć zatańczył z nią dwukrotnie. Zachowywała się, jakby go nie znała i jakby budził w niej odrazę. Ale teraz jej zdenerwowanie wytrącało go z równowagi. Jeszcze w dzieciństwie bardzo nie lubił, gdy się denerwowała. Przypomniał sobie tamto lato w Brighton, gdy ładna dziewczynka ocknęła się po wypadku i odkryła, że ma na twarzy długą szramę.

Podziwiał ją za to, że nie próbowała teraz ukrywać swojej blizny, nie wstydziła się i nie przejmowała tym, co ktoś może o niej pomyśleć. Poza tym do twarzy było jej z rumieńcem. Pomyślał zaraz, że rozumie powody jej irytacji. On również nie byłby zadowolony, gdyby nie wtajemniczono go w istotne sprawy rodzinne.

– Nie wiesz, co to za miejsce? – Zatoczył łuk ramieniem.

Oczy Phillipy błysnęły.

– Nie rozumiesz? Nie wiem zupełnie nic.

– To jest dom gry. – Wszyscy w towarzystwie o tym wiedzieli, więc dlaczego Phillipę pozostawiono w nieświadomości? – Ze względu na prawo oficjalnie jest to klub… Nie słyszałaś o klubie Maskarada?

– Nie – powiedziała. W jej głosie wciąż dźwięczało oburzenie.

– To jest właśnie Maskarada, a Rhysdale jest jego właścicielem. Goście mogą tu przychodzić w maskach, żeby ukryć, kim są; warunkiem jest regulowanie długów hazardowych. A jeśli chcą wypisać weksel, muszą ujawnić tożsamość. – Lekceważąco machnął ręką. – W każdym razie jest to miejsce, gdzie zarówno damy, jak i dżentelmeni mogą się zabawić przy kartach albo innych grach.

W jej oczach znów błysnęło niedowierzanie.

– To jest jaskinia hazardu?

– Nie na tym piętrze. Tutaj mieszczą się prywatne pokoje Rhysdale’a, ale on ostatnio rzadko tu bywa.

Phillipa przycisnęła palce do czoła.

– Bo spędza czas w towarzystwie lady Gale?

Skinął głową i pomyślał, że o tym w każdym razie powinno się rozmawiać w domu Westleighów. Uznał, że to może jej powiedzieć.

– Usiądź, Phillipo. Napijesz się herbaty i wszystko ci wyjaśnię.

Znów sięgnął po imbryk, ale powstrzymała go, lekko dotykając jego dłoni.

– Ja naleję. – Sięgnęła po filiżankę i pytająco uniosła brwi.

– Odrobina mleka i odrobina cukru – odrzekł.

Nalała złocisty napar i podała mu filiżankę.

– Proszę. A teraz zamieniam się w słuch.

– Co się tyczy lady Gale i Rhysdale’a, lady Gale przyszła kiedyś w masce do klubu…

– Jest hazardzistką? Nigdy bym nie zgadła.

Xavier wzruszył ramionami.

– Z konieczności. Potrzebowała pieniędzy. Przychodziła na tyle często, że Rhysdale zawarł z nią znajomość, a gdy dowiedział się o jej potrzebach finansowych, zaczął jej płacić, żeby przychodziła.

– Płacić? – Phillipa zamarła, na co Xavier uśmiechnął się lekko.

– Spodobała mu się, ale nie znał jej nazwiska ani nie wiedział o powiązaniach z twoją rodziną.

– I…?

– Zostali kochankami. – Wziął głęboki oddech. – Mają wziąć ślub, gdy tylko dostaną licencję… – urwał na chwilę – i gdy inne sprawy będą załatwione. Nosi jego dziecko.

– Inne sprawy? – Phillipa ściągnęła brwi. – Masz na myśli zaręczyny Neda z pasierbicą lady Gale?

Xavier skinął głową.

– To również.

Phillipa nawet nie mrugnęła okiem, gdy usłyszała, że Rhysdale prowadzi dom gry i że ma romans z lady Gale. Najwyraźniej ulepiona była z twardej gliny i można było powiedzieć jej wszystko. Popatrzyła mu prosto w oczy.

– Co jeszcze?

– Czy wiesz o umowie Neda i Hugh z Rhysdale’em?

Potrząsnęła głową.

– Powiedz mi o wszystkim, Xavier.

Nie mógł się oprzeć tej prośbie.

– W kwietniu Ned i Hugh pojawili się u Rhysdale’a i poprosili, żeby otworzył dom gry. Zebrali pieniądze, ale Rhysdale był im potrzebny, żeby ten dom prowadzić.

– Poprosili Rhysdale’a, żeby prowadził dla nich jaskinię hazardu? – powtórzyła z niedowierzaniem.

Xavier upił łyk herbaty.

– Zrobili to z desperacji. Twoja rodzina miała bardzo poważne kłopoty finansowe. Wiedziałaś o tym?

Potrząsnęła głową.

– Hazard i hulanki twojego ojca doprowadziły rodzinę na skraj ruiny. Trzeba było coś zrobić, bo inaczej ty, twoja matka i wszyscy związani z posiadłościami Westleighów bardzo by na tym ucierpieli.

Otworzyła szeroko oczy.

– Nie miałam pojęcia.

– W każdym razie Rhysdale zgodził się na ten interes, ale zażądał połowy zysków oraz tego, by twój ojciec publicznie uznał go za syna.

– Dlatego moja matka wydała bal – domyśliła się Phillipa.

– Tak, ten bal był częścią umowy. Plan się powiódł, a dzięki maskom to miejsce zyskało większą popularność, niż ktokolwiek mógł mieć nadzieję. Twoja rodzina jest ocalona.

Phillipa odwróciła spojrzenie.

– Skoro wszystko poszło tak dobrze, to gdzie jest mój ojciec i bracia?

– Wyjechali na kontynent, do Brukseli. – Czy o tym również powinien jej powiedzieć? Zerknął na nią. – Phillipo, czy jesteś blisko związana z ojcem?

– Raczej nie – zaśmiała się bez humoru i jej twarz okryła się cieniem. – Gdy mnie przypadkiem zobaczy, odwraca wzrok albo patrzy na mnie tak, jakbym była przezroczysta.

Serce Xaviera ścisnęło się żalem.

– Niestety, twój ojciec narobił Rhysdale’owi kłopotów. Nie podobało mu się to, że jego nieślubny syn ocalił rodzinę… – Urwał, postanowił nie podawać wszystkich szczegółów. – W każdym razie wyzwał go na pojedynek.

– Po-Pojedynek? – powtórzyła z przerażeniem.

– Ale ten pojedynek się nie odbył – zapewnił ją szybko. – Twoi bracia stanęli po stronie Rhysdale’a i we trzech przekonali ojca, by oddał kontrolę nad pieniędzmi i majątkiem rodziny Nedowi. W zamian obiecali mu hojną pensję, ale pod warunkiem, że przeprowadzi się na kontynent. Twoi bracia pojechali z nim, żeby dopilnować, by dotrzymał słowa. Ma tam pozostać i już tu nie wracać.

– Wyjechał na zawsze? – Phillipa pobladła, a jej blizna stała się bardziej widoczna. – Nie miałam o tym wszystkim pojęcia.

– Wiem, że to dla ciebie wstrząs.

Przyszło mu do głowy, że Phillipa może zasłabnąć, podniósł się z krzesła, usiadł obok niej na sofie i otoczył ją ramieniem. Obejmował ją tak w dzieciństwie, kiedy płakała z żalu nad swoją oszpeconą twarzą. Nigdy nie uważał jej za brzydką i z pewnością nie myślał tak teraz, choć na widok jej twarzy, w połowie pięknej, a w połowie oszpeconej, serce ściskało mu się boleśnie.

Szybko doszła do siebie i odsunęła się od niego.

– Jak to możliwe, że o niczym nie miałam pojęcia? Niczego nawet nie podejrzewałam.

– To nie twoja wina, Phillipo. Jestem pewien, że wszyscy chcieli cię chronić.

– Nie potrzebuję ich ochrony – parsknęła i popatrzyła na niego gniewnie. – Nie potrzebuję litości.

Podziwiał ją za to, że próbowała być silna.

– Muszę iść. – Sięgnęła po rękawiczki i wstała. On również się podniósł.

– Odprowadzę cię do domu.

Jej spojrzenie przeszyło go na wylot.

– Jestem w stanie przejść sama kilka ulic.

– Chciałem tylko…

Odetchnęła głębiej i powiedziała już łagodniej:

– Wybacz mi, Xavierze. Nie powinnam się na ciebie złościć, skoro oddałeś mi przysługę i opowiedziałeś o poczynaniach mojej rodziny. Ale naprawdę nie ma potrzeby, żebyś mnie odprowadzał. Nie jestem dorastającą dziewczyną, która potrzebuje przyzwoitki.

– Jak sobie życzysz. – Sprowadził ją na dół po schodach. Zatrzymała się na podeście pierwszego piętra i wskazała wpółprzymknięte drzwi.

– Czy tam mieści się sala gry?

– Tak. – Otworzył drzwi na oścież. – Widzisz? Stoliki do kart, do faro i do ruletki.

Zajrzała do środka, ale nie skomentowała tego. Ruszyli dalej po schodach.

– A co ty robisz w domu gry, Xavierze?

Wzruszył ramionami.

– Wspieram Rhysdale’a jako jego przyjaciel.

– A zatem nie jesteś hazardzistą?

– Nie ciągnie mnie do hazardu – odrzekł, choć kiedyś zależało mu na tym, aby osiągnąć biegłość w grach karcianych. – Teraz mniej gram, a więcej obserwuję.

Przeszli przez hol i Xavier otworzył przed nią drzwi. Ściągnęła woalkę na twarz. Popatrzył na nią ze smutkiem i otworzył usta, chcąc znów zaproponować, że ją odprowadzi, ale Phillipa podniosła rękę.

– Chciałabym teraz zostać sama, Xavierze. Proszę, uszanuj to.

Skinął głową.

– Do widzenia – powiedziała oficjalnym tonem i wyszła na ulicę.

Xavier wrócił do środka i sięgnął po kapelusz. Odczekał chwilę, a gdy uznał, że Phillipa zniknęła już za rogiem, również wyszedł z domu i podążył za nią niespostrzeżenie, nie tracąc jej z oczu na wypadek, gdyby jednak potrzebowała pomocy. Zatrzymał się dopiero na ulicy, przy której mieszkała, i zaczekał, aż wejdzie do domu.

Przyzwyczaił się ją chronić tamtego dawno minionego lata w Brighton. Wtedy to po raz pierwszy poczuł się za nią odpowiedzialny.