Nocny obserwator - ebook

1

Coś było nie tak.

Annabelle Talese nie potrafiła jednak odgadnąć co.

Jednym z powodów tego niepokoju, dezorientacji czy dziwnego poczucia mógł być kac, choć niezbyt odczuwalny. Wypiła półtora kieliszka sauvignon blanc za dużo i miała teraz „kacątko”, jak nazywała ten stan. Spędziła wieczór z Trish i Gab w Tito’s, chyba najdziwniejszej restauracji na manhattańskiej Upper West Side, która serwowała połączenie kuchni serbskiej i teksasko-meksykańskiej. Specjalnością lokalu był smażony ser z fasolą i salsą.

I lejące się strumieniami wino.

Leżąc na boku, odgarnęła kosmyk gęstych blond włosów, który łaskotał ją w oczy. Jaki szczegół nie pasuje tu do obrazka?

Po pierwsze, okno było uchylone na kilka centymetrów; do pokoju wpadał majowy wiatr, przynosząc zapachy Manhattanu, przede wszystkim asfaltu i spalin. Rzadko je otwierała. Dlaczego zrobiła to poprzedniego wieczoru?

Dwudziestosiedmioletnia Annabelle, kiedyś amatorsko pojawiająca się na wybiegu, a dziś mająca satysfakcjonującą pracę w kulisach świata mody, podniosła się na łóżku, opuściła i wygładziła T-shirt. Poprawiła jedwabne bokserki. Przeczesała palcami włosy.

Spuściła nogi za kraj łóżka, usiłując namacać bosymi stopami kapcie.

Nie było ich tam, gdzie zrzuciła je wczoraj wieczorem, zanim weszła pod kołdrę.

No dobrze. O co chodzi?

Talese nie cierpiała na żadne fobie ani zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, prócz jednego: nie znosiła nowojorskich ulic. W wyobraźni zawsze widziała warstwę zamieszkujących asfalt drobnoustrojów i innych strasznych mikroskopijnych stworzeń, które przynosiła do mieszkania, nawet mimo tego, że co dzień wkładała buty do kartonu przy drzwiach (i nalegała, by jej znajomi robili to samo).

Nigdy nie chodziła po mieszkaniu boso.

Zamiast kapci zobaczyła pod nogami elegancką marszczoną sukienkę w kwiaty, którą miała na sobie wczoraj.

Jej rąbek był pociągnięty niemal pod dekolt, jak gdyby sukienka sama chciała odsłonić to, co zwykle zakrywała.

Zaraz… Talese przypominała sobie – raczej mgliście niż wyraźnie – że przed wieczorną toaletą wrzuciła ją do kosza z brudną bielizną.

Zmodyfikowała swoją wersję zdarzeń. Kapci nie było tam, gdzie sądziła, że je zostawiła. Sukienki nie było w koszu, choć była przekonana, że ją tam wrzuciła.

Może barman Draco, który zawsze lubił czarować klientki, był wczoraj hojniejszy niż zwykle.

Czyżby przekroczyła limit o dwa i pół drinka?

Ostrożnie, dziewczyno. Musisz się pilnować.

Jak zawsze po przebudzeniu sięgnęła po telefon.

Nie znalazła go na nocnym stoliku.

Talese nie miała telefonu stacjonarnego i komórka była jej jedynym łączem ze światem. Zawsze trzymała ją pod ręką, zawsze naładowaną. Pępowina podłączona do ładowarki w kontakcie była na miejscu, ale telefon nie.

Jezu, co się dzieje?

Wtedy zobaczyła różowe puszyste kapcie – w głębi pokoju, ustawione po bokach drewnianego krzesła, które stało bliżej łóżka niż zwykle. Kapcie były zwrócone w jego stronę w dziwnie obsceniczny sposób – jak gdyby ich właściciel siedział komuś na kolanach z rozstawionymi nogami.

– Nie… – wykrztusiła Talese. Zobaczyła, że na podłodze obok krzesła stoi talerz z nadgryzionym ciastkiem.

Serce podeszło jej do gardła, oddech stał się płytki. Ktoś w nocy był w jej mieszkaniu! Przełożył ubrania w inne miejsca, poczęstował się ciastkiem.

Niecałe dwa metry od niej!

Telefon… Gdzie ten cholerny telefon?

Sięgnęła po leżącą na podłodze sukienkę.

I znieruchomiała. Nie! Intruz – przypuszczała, że to mężczyzna – musiał jej dotykać.

Boże… Podbiegła do szafy, włożyła dżinsy, bluzę New York University i pierwszą parę sneakersów, jaka wpadła jej w ręce.

Musi stąd wyjść, natychmiast! Sąsiedzi, policja…

Powstrzymując łzy przerażenia, ruszyła do drzwi, ale zanim wyszła z sypialni, zauważyła lekko wysuniętą szufladę komody. Tę, w której trzymała bieliznę. Jej wzrok przyciągnęło coś kolorowego.

Powoli podeszła, wysunęła szufladę do końca i zajrzała. Wstrzymała oddech i przestała panować nad płaczem.

Na majtkach leżała strona z gazety. Nie pochodziła z żadnego z tytułów, które czytała, więc to on musiał ją przynieść. Szminką w jej ulubionym odcieniu – Fierce Pink – intruz napisał dwa słowa:

Rozliczenie.

Ślusarz

Annabelle Talese rzuciła się do wyjścia, lecz po kilku metrach zatrzymała się jak wryta.

Zwróciła uwagę na trzy rzeczy.

Po pierwsze, w bloku noży stojącym na wyspie w niewielkiej kuchni było puste miejsce, w prawym górnym rogu, gdzie zwykle tkwił największy nóż.

Po drugie – otwarte drzwi szafy w korytarzu przed drzwiami wyjściowymi. Zawsze je zamykała. Był w nich umieszczony automatyczny włącznik, kiedy więc otwierała szafę, wewnątrz zapalało się światło. W środku było jednak ciemno. Aby dostać się do wyjścia, musiała przejść obok szafy.

Po trzecie, zasuwy obydwu zamków w drzwiach były zamknięte.

Skoro człowiek, który wszedł do mieszkania, nie miał kluczy, oznaczało to, że wciąż tu był.2

Obrońca, podchodząc do pustego miejsca dla świadka, przy którym na elektrycznym wózku siedział Lincoln Rhyme, powiedział:

– Przypominam, panie Rhyme, że wciąż obowiązuje pana przysięga.

Rhyme spojrzał spod zmarszczonych brwi na solidnie zbudowanego, ciemnowłosego prawnika, który nazywał się Coughlin. Przywołał na twarz wyraz zadumy.

– Nic mi nie wiadomo, by zdarzyło się coś, co uchyliło przysięgę.

Czyżby sędzia lekko się uśmiechnęła? Rhyme nie widział wyraźnie jej twarzy. Znajdował się na głównym poziomie sali rozpraw, a sędzia znacznie wyżej i prawie całkiem za jego plecami.

Przyrzeczenie przed składaniem zeznań w sądzie zawsze wydawało się Rhyme’owi zbyteczną gadaniną, nawet po obcięciu odwołania do Boga.

„Czy uroczyście przyrzeka pan mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę?”

Dlaczego przyrzekanie musi być uroczyste? I jeśli już ktoś zobowiązał się do pierwszej prawdy, to po co ta przesada? Może wystarczyłoby: „Czy przyrzeka pan nie kłamać? W przeciwnym razie pana aresztujemy”.

Brzmiałoby racjonalniej.

– Potwierdzam, że obowiązuje mnie przysięga – ustąpił.

Proces toczył się w Sądzie Najwyższym Nowego Jorku, który wbrew nazwie był stanowym sądem pierwszej instancji. W sali wyłożonej nieco sfatygowanym drewnem wisiały portrety sędziów z przeszłości, chyba od czasów Rekonstrukcji. Sprawę procedowano jednak według zasad z dwudziestego pierwszego wieku. Na pulpitach obrony i oskarżenia stały komputery i tablety, sędzia też miała płaski monitor o wysokiej rozdzielczości. Na sali nie było ani jednej książki prawniczej.

Publiczność liczyła około trzydziestu osób, z których większość przyszła zobaczyć osławionego oskarżonego, ale być może ktoś chciał też zobaczyć Rhyme’a.

Coughlin, którego wiek Rhyme oceniał na jakieś pięćdziesiąt lat, powiedział:

– Przejdę do sedna.

Przejrzał notatki. Wprawdzie książek nie było, ale na stołach obu stron piętrzyło się chyba z pięćdziesiąt kilogramów papieru kancelaryjnego.

– Dziękuję panu – odezwała się sędzia.

Zadanie eksperta kryminalistyki, który pomaga w dochodzeniu, polega nie tylko na pracy w laboratorium, lecz także na wystąpieniach w sądzie. Biegły jest potrzebny prokuratorowi, by w klarowny sposób zaprezentował ustalenia śledztwa i cierpliwie, a także skutecznie odpierał szarże obrońcy starającego się podważyć tezy postawione w akcie oskarżenia. W trakcie ponownego przesłuchania dobry prokurator potrafi czasem zrehabilitować świadka poobijanego przez obronę, ale najlepiej jest po prostu nie dać się zapędzić w kozi róg. Lincoln Rhyme z natury był samotnikiem i uwielbiał spędzać czas w laboratorium, trudno byłoby go jednak nazwać stuprocentowym introwertykiem. Któż mógłby się oprzeć pokusie popisu przed ławą przysięgłych i sparingu z obrońcą?

– Podczas przesłuchania przez prokuratora zeznał pan, że na miejscu zdarzenia, gdzie został zamordowany Leon Murphy, nie było odcisków palców mojego klienta, zgadza się?

– Nie.

Coughlin zmarszczył brwi i zerknął do żółtego notatnika, który mógł zawierać szczegółowe zapiski, ale równie dobrze konferencyjne bazgroły czy przepis na mostek wołowy. Rhyme właśnie poczuł głód. Była dziesiąta rano, a on nie jadł jeszcze śniadania.

Obrońca spojrzał na swojego klienta. Viktor Antony Buryak, pięćdziesiąt dwa lata. Ciemne włosy jak u jego rzecznika, lecz bardziej masywny, słowiańskie rysy, blada cera. Nosił dopasowany grafitowy garnitur i bordową kamizelkę. Dziwne, ale twarz Burya­ka wyglądała niegroźnie. Rhyme potrafił go sobie wyobrazić, jak serwuje naleśniki na kościelnym festynie dobroczynnym, pamięta imiona wszystkich rodziców i daje dzieciom dodatkową porcję syropu klonowego.

– Chce pan, żebym odczytał fragment pańskiego zeznania? – Coughlin, który krążył w pobliżu Rhyme’a jak rekin obok przynęty, uniósł dłoń.

– Nie ma takiej potrzeby. Dobrze pamiętam. Zeznałem – pod przysięgą, jeszcze raz pana zapewniam – że spośród odcisków palców zabezpieczonych na miejscu zabójstwa Leona Murphy’ego żaden nie został zidentyfikowany jako pozostawiony przez pańskiego klienta.

– Jaka to różnica?

– Pana zdaniem zeznałem, że pański klient nie zostawił odcisków palców na miejscu zdarzenia. Równie dobrze mógł ich zostawić milion. Zespół techników po prostu nie zabezpieczył ani jednego.

Coughlin przewrócił oczami.

– Składam wniosek o usunięcie tej odpowiedzi z protokołu.

– Proszę nie brać pod uwagę tych słów pana Rhyme’a – zwróciła się do przysięgłych sędzia Williams. – A pan niech spróbuje jeszcze raz, panie Coughlin.

Wyraźnie zdenerwowany obrońca powiedział:

– Panie Rhyme, czy to prawda, że nie ujawniono odcisków palców mojego klienta na miejscu zdarzenia, gdzie zastrzelono skazanego przestępcę Leona Murphy’ego?

– Nie jestem w stanie odpowiedzieć, ponieważ nie mogę ustosunkować się do kwestii, czy ofiara była skazanym przestępcą, czy nie.

Coughlin westchnął.

Sędzia drgnęła.

– Zgadzam się z częścią zdania, w której mowa o ujawnieniu – dodał Rhyme.

Coughlin i Buryak spojrzeli po sobie. Klient przyjmował to lepiej niż jego adwokat. Prawnik wrócił do stołu i spuścił wzrok.

Rhyme spojrzał na ławę przysięgłych i zauważył wiele par oczu skierowanych w swoją stronę. Najprawdopodobniej ciekawił ich jego stan. Podobno niektórzy obrońcy prywatnie narzekali na jego obecność na sali rozpraw. Ich zdaniem tetraplegik zeznający na wózku budził współczucie, co było korzystne dla oskarżenia.

Cóż jednak mógł na to poradzić. Był przykuty do wózka. I był kryminalistykiem.

Rhyme przeniósł wzrok na oskarżonego. Buryak był wyjątkową postacią w historii przestępczości zorganizowanej w regionie. Miał kilka firm w mieście, ale to nie one stanowiły główne źródło jego dochodów. Oferował mianowicie jedyne w swoim rodzaju usługi w świecie przestępczym, które prawdopodobnie pochłonęły więcej ofiar niż działalność jakiegokolwiek gangu w kryminalnej historii Nowego Jorku.

Sprawa Stan Nowy Jork przeciwko Viktorowi Buryakowi nie miała z tym jednak nic wspólnego. Chodziło tu o pojedyncze zdarzenie, jedną zbrodnię, jedno zabójstwo.

Leon Murphy został śmiertelnie postrzelony mniej więcej tydzień po spotkaniu z kierownikiem magazynu należącego do Buryaka. Murphy był psychopatą pozującym na gangstera i uważał się za potomka Westies, brutalnego irlandzkiego gangu, który kiedyś rządził w Hell’s Kitchen na Manhattanie. Podczas rozmowy z kierownikiem magazynu proponował mu ochronę.

Oferta tego produktu akurat temu konsumentowi okazała się bardzo złym pomysłem biznesowym.

– Czy znaleziono odciski butów w pobliżu ciała Leona Murphy’ego? – spytał Coughlin. – Albo w pobliżu miejsca, gdzie leżała łuska pocisku?

– W pobliżu ciała podłoże było trawiaste, nie można było stwierdzić obecności śladów. Obok łuski technicy zabezpieczający ślady znaleźli odciski butów, ale niedawny deszcz uniemożliwił ustalenie rodzaju obuwia.

– Czyli nie może pan zeznać, że na miejscu przestępstwa znaleziono odciski butów mojego klienta?

– Nie sądzi pan, że odpowiedź można wywnioskować z mojej poprzedniej wypowiedzi? – odparł kwaśno Rhyme. Przekonał się już, że nikt nie przejmuje się adwokatami, gdy podczas przesłuchań świadkowie wbijają im szpile. W końcu za to im płacą.

– Panie Rhyme, czy wydział kryminalistyki policji Nowego Jorku rutynowo zabezpiecza ślady DNA na miejscu zdarzenia?

– Tak.

– A czy na miejscu zabójstwa Leona Murphy’ego ujawniono DNA mojego klienta?

– Nie.

– Panie Rhyme, przeprowadził pan analizę pocisku, który zabił pana Murphy’ego, zgadza się? Czyli ołowianej kuli?

– Tak.

– Analizował pan także łuskę?

– Zgadza się.

– Proszę przypomnieć, jaki to był kaliber?

– Dziewięć milimetrów parabellum.

– Zeznał pan również, że ślady pól i bruzd, czyli gwintowania lufy, wskazują, że pocisk wystrzelono z glocka siedemnaście.

– Z pewnością glock, najprawdopodobniej model siedemnaście.

– Panie Rhyme, czy pan lub ktoś ze śledczych, z którymi pan współpracował, zajrzał do ewidencji broni palnej w stanowej czy federalnej bazie danych w związku z moim klientem?

– Tak.

– Czy jest lub był posiadaczem glocka, a dokładniej modelu siedemnaście?

– Nie mam pojęcia.

– Proszę to wyjaśnić, panie Rhyme.

– Mógł być posiadaczem kilkunastu sztuk broni.

– Wysoki sądzie – zwrócił się Coughlin do Williamsa. Wydawał się nieco urażony, że Rhyme traktuje go z góry.

Czyżby na ustach Viktora Buryaka igrał uśmiech?

– Panie Rhyme. – Sędzia wyglądała na coraz bardziej znużoną.

– Pan Coughlin spytał, czy oskarżony był posiadaczem glocka, więc zeznałem, że nie mam pojęcia. To prawda. Mogę zeznać, że według ewidencji stanu Nowy Jorku nie jest posiadaczem legalnie zarejestrowanych glocków.

– Wysoki sądzie – odezwał się Sellars, zastępca prokuratora okręgowego – obrona odchodzi od tematu. Udział kapitana Rhyme’a w dochodzeniu nie polegał na sprawdzaniu list kupców broni palnej. Chodziło wyłącznie o jego kompetencje w dziedzinie analizy dowodów fizycznych.

– Proszę pozwolić mi na to wprowadzenie, wysoki sądzie – powiedział Coughlin. – Za chwilę stanie się zrozumiałe, do czego zmierzam.

Rhyme spojrzał w jego przenikliwe oczy, zastanawiając się, jaki to może być cel.

– Proszę – na razie – kontynuować.

– Panie Rhyme, reasumując, może pan potwierdzić, że śladów DNA mojego klienta nie znaleziono ani przy zwłokach, ani przy łusce naboju?

– Zgadza się.

– Ani na ciele ofiary, ani na łusce.

– To prawda.

– I w żadnym z tych dwóch miejsc nie znaleziono jego odcisków palców ani śladów butów?

– Zgadza się.

– Nie znaleziono również żadnych włókien ani włosów, które można by zidentyfikować jako pochodzące od niego?

– Zgadza się.

– Z ewidencji stanowych i federalnych nie wynika, że posiada lub posiadał pistolet samopowtarzalny Glock?

– Zgadza się.

– Czyli w istocie jedynym śladem, jaki łączy mojego klienta z zabójstwem Leona Murphy’ego, jest parę ziarenek piasku na ziemi w miejscu, gdzie znaleziono ofiarę.

– Sześć – odparł Rhyme. – Więcej niż parę.

Coughlin uśmiechnął się z myślą o ławie przysięgłych.

– Sześć ziaren piasku… Proszę jeszcze raz wyjaśnić, dlaczego ten piasek łączy mojego klienta z zabójstwem.

– Skład tego piasku był nietypowy. Dihydrat siarczanu wapnia, ditlenek krzemu oraz inna substancja, C12H24, złożona w około trzech czwartych z węglowodorów nasyconych i w jednej czwartej z węglowodorów aromatycznych.

– Zatrzymajmy się na tej „innej substancji”, jak pan ją nazwał. Mógłby pan to przetłumaczyć?

– Szczególny gatunek oleju napędowego.

– Ale dlaczego miałby łączyć mojego klienta z miejscem przestępstwa?

– Ponieważ pobrano próbki na ulicy przed podjazdem jego domu w Forest Hills w Queens i podobny piasek znaleziono na miejscu zdarzenia. Próbki kontrolne pobrane z miejsca, gdzie znaleziono zwłoki, nie wykazały obecności takiego piasku.

– Czy piasek pobrany przed domem mojego klienta był zgodny z piaskiem w miejscu, gdzie zamordowano Leona Murphy’ego?

Rhyme zawahał się przez chwilę.

– W kryminalistyce słowo „zgodny” oznacza identyczność. Identyczne mogą być odciski palców. DNA. Niektóre mieszanki chemiczne są tak złożone, że można je uznać za identyczne. Przy identyfikacji obiektu tworzącego ślad mówimy o identyfikacji grupowej. Innymi słowy, substancja jest bardzo, bardzo podobna do próbki porównawczej.

– Bardzo, bardzo podobna… – powtórzył Coughlin. – Rozumiem. A więc nie może pan zeznać, że ziarna piasku przed domem mojego klienta są identyczne z ziarnami na miejscu przestępstwa.

– Właśnie powiedziałem…

– Może pan powiedzieć, że ziarna piasku sprzed domu mojego klienta są identyczne z sześcioma ziarnami piasku ujawnionymi na miejscu zdarzenia? – warknął obrońca.

Po długiej chwili milczenia Rhyme odparł:

– Nie, nie mogę.

Coughlin przejechał dłonią po gęstych włosach.

– Już prawie skończyłem, panie Rhyme. Zanim opuści pan salę, chciałbym zadać jeszcze kilka pytań. – Przelotnie spojrzał na ławę przysięgłych, po czym wrócił wzrokiem do niego. – A dotyczą one pana.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI