Nocny stalker. Tom 2 - ebook

Rozdział 1

Była duszna noc pod koniec czerwca. Ubrana na czarno postać biegła lekko i niemal bezgłośnie przez ciemność, ledwo co stopami dotykając wąskiej ścieżki. Co jakiś czas pochylała się i skręcała z gracją, by uniknąć kontaktu z gęstymi zaroślami i drzewami. Wyglądało to tak, jakby cień mknął w ciszy po liściach.

Nocne niebo było zaledwie cienkim paskiem między koronami drzew znajdującymi się wysoko w górze; lekki blask bijący od miasta sprawiał, że poszycie znajdowało się w cieniu. Niska, przypominająca cień postać dobiegła do przerwy w krzakach po prawej stronie i gwałtownie się zatrzymała – nie mogła złapać tchu i szybko waliło jej serce.

Niebieskobiałe światło rozświetliło otoczenie, gdy o 7.39 wieczorem pociąg do London Bridge przełączył się z diesla i wyciągnął metalowe ramiona do znajdujących się powyżej przewodów trakcyjnych. Biegacz pochylił się, gdy obok z łoskotem przejeżdżały puste, oświetlone poświatą wagony. Jeszcze dwa błyski i pociąg zniknął, a wąski pas poszycia z powrotem zatonął w mroku.

Biegacz ponownie ruszył i sunął bezszelestnie ścieżką, która teraz trochę oddalała się od torów. Las po lewej zaczął rzednąć, odsłaniając rząd szeregowych domów. Człowiek szybko mijał ogródki znajdujące się z tyłu: zadbane ciemne pasy z rozstawionymi meblami ogrodowymi, szopami na narzędzia, huśtawkami – w gęstym nocnym powietrzu wszystko było nieruchome.

Wreszcie zobaczył dom. Zbudowany w stylu wiktoriańskim, tak samo jak reszta – trzy piętra jasnej cegły – ale jego właściciel dobudował z tyłu szklany ogród zimowy, wystający z ziemi. Wszystko wiedział na temat właściciela. Znał rozkład domu. I plan dnia jego mieszkańca. I co najważniejsze, wiedział, że dzisiaj właściciel będzie sam. Stanął na końcu ogrodu. Przy sąsiadującej z drogą siatce rosło duże drzewo. W jednym miejscu pień oplatał metal, fałdy drewna wgryzały się w zardzewiały słupek niczym wielkie, pozbawione warg usta. Liście rosły we wszystkich kierunkach, zasłaniając tory kolejowe, tak że nie było ich widać z domu. Kilka nocy wcześniej przebył tę samą trasę, rozciął siatkę i zostawił ją na swoim miejscu, by nikt tego nie zauważył. Teraz z łatwością rozsunął ją, pochylił się i przeczołgał przez dziurę. Trawa była sucha, a ziemia pod nią popękana – od wielu tygodni nie padało. Wyprostował się pod drzewem i szybko przebiegł przez trawnik.

Na tylnej ścianie domu znajdował się klimatyzator. Brzęczał cicho, zagłuszając delikatne szuranie stóp na żwirze, którym wysypano ścieżkę łączącą ogród zimowy z sąsiednim domem. Intruz dotarł do niskiego przesuwnego okna i schował się pod szerokim parapetem. Zobaczył światło rzucające żółty kwadrat na cegły domu sąsiada. Nasunął na głowę kaptur bluzy, powoli się wyprostował i popatrzył ponad szerokim parapetem.

Mężczyzna w środku był po czterdziestce, wysoki i dobrze zbudowany, ubrany w cieliste spodnie i białą koszulę z podwiniętymi rękawami. Przeszedł przez dużą otwartą kuchnię, z jednej z szafek wyjął kieliszek i nalał czerwonego wina. Napił się i od razu sobie dolał. Na blacie stał gotowy posiłek w tekturowym opakowaniu, wyjął go i ponakłuwał plastikowe wieczko korkociągiem.

W intruzie rosła nienawiść. Obserwowanie mężczyzny i świadomość tego, co zaraz go spotka, były oszałamiające.

Mężczyzna w kuchni ustawił czas na mikrofalówce i włożył posiłek do środka. Rozległ się dzwonek i rozpoczęło się cyfrowe odliczanie.

Sześć minut.

Mężczyzna ponownie napił się wina, a potem wyszedł z kuchni. Chwilę później w oknie łazienki, znajdującej się dokładnie nad miejscem, w którym czaił się obserwator, zapaliło się światło. Okno uchyliło się na kilka centymetrów, gdy odkręcono prysznic, rozległ się pisk.

Z walącym sercem intruz zaczął błyskawicznie działać: odpiął saszetkę przy pasku, wyjął mały płaski śrubokręt i włożył go w miejsce, w którym okno stykało się z parapetem. Delikatnie nacisnął i okno bezszelestnie się podniosło. Wślizgnął się do środka. Udało się. Tyle planowania, lat strachu i bólu…

Cztery minuty.

Intruz wszedł do kuchni, szybko wyjął małą plastikową strzykawkę i wcisnął jej przezroczystą zawartość do kieliszka z winem, zakręcił kieliszkiem, a następnie delikatnie odstawił go na granitowy blat.

Przez chwilę stał w bezruchu, nasłuchiwał i rozkoszował się chłodnymi falami powietrza z klimatyzacji. Blat z czarnego granitu połyskiwał w świetle.

Trzy minuty.

Przeszedł szybko przez kuchnię, minął drewnianą poręcz na dole schodów i wślizgnął się do ciemnego salonu. Chwilę później mieszkaniec domu zszedł po schodach owinięty ręcznikiem. Mikrofalówka trzykrotnie zapiszczała, co oznaczało, że danie jest już podgrzane. Gdy właściciel podszedł do niej na bosaka, w powietrzu uniósł się zapach czystej skóry. Włamywacz usłyszał brzęknięcie, kiedy mężczyzna wyjmował sztućce z szuflady, i skrzypnięcie stołka na drewnianej podłodze, kiedy usiadł, by zjeść kolację.

Intruz odetchnął głęboko, wyłonił się z salonu i po cichu wszedł po schodach.

Żeby obserwować. Żeby poczekać.

Żeby wymierzyć surową karę. Tak długo na to czekał.Rozdział 2

Cztery dni później

Na cichej ulicy w południowym Londynie nocne powietrze było lepkie i wilgotne. Ćmy syczały i uderzały w pomarańczowy łuk światła z latarni oświetlającej szeregowe domy. Estelle Munro szurała stopami po chodniku, zapalenie stawów spowalniało jej ruchy. Gdy zbliżyła się do światła, zeszła z chodnika, a następnie na jezdnię. Podczas schodzenia z krawężnika jęknęła, ale strach przed ćmami był silniejszy niż ból w kolanach.

Powoli przeszła między dwoma zaparkowanymi samochodami i obeszła latarnię szerokim łukiem. Od nagrzanego przez słońce asfaltu biło ciepło. To był drugi tydzień upałów, które wykańczały mieszkańców Londynu i południowo-wschodniej części Anglii. Serce Estelle protestowało razem z sercami innych starych ludzi. Jakby w odpowiedzi na jej myśli rozległa się syrena jadącej w oddali karetki. Kobieta z ulgą stwierdziła, że dwie kolejne latarnie są popsute, i powoli, krzywiąc się z bólu, przeszła między dwoma zaparkowanymi samochodami i weszła na chodnik. Pod nieobecność syna Gregory’ego miała nakarmić jego kotkę. Nie lubiła kotów. Zgodziła się tylko po to, by móc pomyszkować w domu i sprawdzić, jak syn sobie radzi po rozstaniu z żoną, Penny, która odeszła, zabierając ze sobą pięcioletniego wnuka Estelle – Petera.

Dotarłszy do bramy eleganckiego domu Gregory’ego, Estelle była zlana potem i dostała zadyszki. Jej zdaniem był to najładniejszy dom na całej ulicy. Spod ramiączka stanika wyjęła dużą chusteczkę i otarła pot z czoła.

Kiedy szukała klucza, zauważyła, że światło z pomarańczowej latarni odbijało się w szklanych drzwiach frontowych. Po otwarciu ich uderzyła ją fala duchoty. Kobieta niechętnie weszła do środka i stanęła na macie z wzorem z liter. Włączyła światło przy drzwiach, ale w korytarzu nadal panował mrok.

– Cholera, tylko nie to – mruknęła i zamknęła za sobą drzwi. Szukając po omacku poczty, uświadomiła sobie, że to już trzeci raz pod nieobecność Gregory’ego nastąpiła awaria instalacji elektrycznej. Wcześniej przyczyną awarii były światła w akwarium, a innym razem Penny zostawiła włączone światło w łazience i żarówka się przepaliła.

Estelle wyjęła komórkę z torebki i z trudem powykręcanymi palcami ją odblokowała. Dzięki temu mogła sobie poświecić, oświetliła jasny dywan i ciasny korytarz, a potem podskoczyła ze strachu na widok swojego upiornego odbicia w dużym lustrze po lewej stronie. W półmroku lilie na jej bluzce na ramiączka miały odcień atramentu i wyglądały obrzydliwie. Skupiła się na oświetlonym przez telefon dywanie i poszurała w stronę drzwi do salonu, cały czas macając ścianę w poszukiwaniu włącznika, chcąc sprawdzić, czy przepaliła się tylko żarówka w korytarzu. Znalazła kolejny kontakt, zaczęła pstrykać, ale nic się nie wydarzyło. Potem wyświetlacz telefonu zgasł i pogrążyła się w zupełnej ciemności. Otaczającą ją ciszę zakłócał tylko jej ciężki oddech. Wpadła w panikę i spróbowała odblokować telefon.

Z początku jej powykręcane palce poruszały się zbyt wolno, wreszcie jednak jej się udało – pojawił się przed nią krąg niebieskawego światła.

W środku było bardzo duszno, upał hamował jej ruchy, upośledzał słuch. Miała wrażenie, że znajduje się pod wodą. W powietrzu unosiły się drobiny kurzu; nad dużym porcelanowym talerzem wypełnionym brązowymi kulkami w ciszy fruwała chmara małych muszek.

– To tylko przerwa w dostawie prądu! – warknęła, a jej głos odbił się echem od żelaznego kominka. Zirytował ją fakt, że spanikowała. Albo po prostu wysiadł bezpiecznik, i tyle. Aby sobie udowodnić, że nie ma się czego bać, najpierw napije się zimnej wody, a potem z powrotem włączy prąd. Odwróciła się i poszurała w stronę kuchni, trzymając przed sobą telefon w wyciągniętej ręce.

W rzucanym przez komórkę półmroku kuchnia z przeszklonymi szafkami zdawała się ogromna, jakby rozciągała się aż do ogrodu. Estelle poczuła się bezbronna i narażona na atak. Gdy z tyłu ogrodu przejechał pociąg, rozległ się odległy świst i stukot. Podeszła do szafki i wyjęła szklankę. Pot zalał jej oczy i zaczął szczypać; otarła twarz gołą ręką. Podeszła do zlewu i nalała sobie wody, skrzywiła się, kiedy poczuła, że woda jest letnia.

Telefon ponownie zgasł. Nagle na górze rozległ się łomot. Estelle upuściła szklankę, która się stłukła, szkło rozsypało się na podłodze. Serce kobiety zaczęło walić, wsłuchiwała się w ciemność. Rozległ się kolejny huk. Ze stojącego na blacie stojaka na przybory kuchenne wyjęła wałek i podeszła do schodów.

– Kto tam? Mam gaz pieprzowy i już dzwonię na policję! – krzyknęła w ciemność.

Zapadła cisza. Upał robił się coraz bardziej dokuczliwy. Nagle zniknęły myśli o szperaniu po domu syna. Teraz Estelle pragnęła jedynie pójść do siebie i obejrzeć skrót z meczów na Wimbledonie w swoim przytulnym, jasno oświetlonym salonie.

Nagle coś wystrzeliło z cienia i zbiegło ze schodów. Przerażona Estelle cofnęła się i prawie upuściła telefon. A potem zobaczyła kotkę, która zatrzymała się i zaczęła ocierać się o jej nogi.

– Cholera jasna, ale mnie przestraszyłaś! – rzekła kobieta z ulgą, a jej serce zaczęło się uspokajać. Naraz poczuła dochodzący z góry smród zgnilizny. – Jeszcze tego mi brakowało. Zrobiłaś tam coś brzydkiego? Przecież masz kuwetę i klapkę w drzwiach.

Kot popatrzył z lekceważeniem na Estelle. Po raz pierwszy kobieta była zadowolona z jego obecności.

– Chodź, dam ci jeść.

Zwierzę poszło za nią do schowka pod drzwiami, pozwoliła mu ocierać się o swoje nogi. Wreszcie znalazła skrzynkę z bezpiecznikami. Zobaczyła, że większość została wyłączona. Dziwne. Przełączyła je i światło zalało korytarz. Usłyszała odległy dźwięk, gdy klimatyzacja zaczęła działać.

Wróciła do kuchni i włączyła światło. Sylwetka Estelle i pokój odbijały się w wielkich szybach. Kotka wskoczyła na blat i ze zdziwieniem przyglądała się, jak kobieta zbiera potłuczoną szklankę. Uporawszy się z tym, Estelle otworzyła saszetkę z kocim jedzeniem, wycisnęła je na miseczkę i postawiła na kamiennej podłodze. Klimatyzacja pracowała na wysokich obrotach. Kobieta stała przez chwilę i pozwalała, by chłodne powietrze pobudziło ją do życia. Patrzyła, jak kot zlizuje małym różowym językiem galaretkę z kawałka mięsa.

Przykry zapach stawał się coraz intensywniejszy, wpadał gwałtownie do kuchni, ponieważ klimatyzacja zasysała powietrze z całego domu. Rozległ się brzęk, gdy kot wylizał miseczkę do czysta. Następnie dobiegł do szklanej tafli i wyskoczył przez klapkę.

– Zjadłaś i zwiałaś. I zostawiłaś mi sprzątanie – poskarżyła się Estelle. Wzięła ścierkę i starą gazetę, podeszła do schodów i powoli zaczęła po nich wchodzić. Kolana bolały ją coraz bardziej. Z każdym stopniem gorąco i smród stawały się intensywniejsze. Na górze ruszyła wzdłuż jasno oświetlonej ściany. Sprawdziła pustą łazienkę, pokój gościnny, zajrzała pod biurko w niewielkim gabinecie. Ani śladu kocich odchodów.

Gdy dotarła do sypialni, zapach zrobił się wręcz nieznośny. Zaczęła się krztusić. Ze wszystkich smrodów najgorszy jest smród po kocie, pomyślała.

Weszła do sypialni i włączyła światło. Po pokoju latały z bzyczeniem muchy. Podwójne łóżko było przykryte ciemnoniebieską narzutą. Na łóżku na plecach leżał nagi mężczyzna, z głową szczelnie owiniętą torbą foliową i rękami przywiązanymi do zagłówka. Miał otwarte, groteskowo wybałuszone oczy. Dopiero po kilku chwilach zorientowała się, kto to jest.

Gregory. Jej syn.

I wtedy Estelle uczyniła coś, czego nie robiła od wielu lat.

Zaczęła wrzeszczeć.Rozdział 3

Była to najmniej przyjemna kolacja, w jakiej główna inspektor Erika Foster brała udział ostatnimi czasy. Zapadła niezręczna cisza, kiedy gospodarz, Isaac Strong, otworzył zmywarkę i zaczął chować do niej talerze i sztućce. Słychać było jedynie cichy szum stojącego w rogu elektrycznego wentylatora, który niemal nie chłodził, po prostu mieszał ze sobą fale gorącego powietrza.

– Dziękuję, lazanie była przepyszna – rzekła, gdy Isaac podszedł, by wziąć jej talerz.

– Do sosu beszamelowego użyłem śmietany półtłustej – odparł. – Wyczułaś to?

– Nie.

Wrócił do zmywarki, a Erika zaczęła rozglądać się po kuchni. Była elegancka, w stylu francuskiej wsi: ręcznie malowane białe szafki, drewniane blaty, biały ceramiczny zlew. Erika zastanawiała się, czy jako lekarz sądowy Isaac trzymał się z daleka od stali nierdzewnej. Spojrzała na byłego chłopaka Isaaca, Stephena Linleya, który siedział naprzeciwko niej przy dużym stole kuchennym i obserwował ją podejrzliwie z zaciśniętymi ustami. Był młodszy od niej i Isaaca, obstawiała, że miał około trzydziestu pięciu lat. Mógł się pochwalić urodą Adonisa, ale patrzył przebiegle, co nie podobało się pani inspektor. Zmusiła się do uśmiechu, a potem napiła się wina i stwierdziła, że wypada coś powiedzieć. Cisza zaczynała jej przeszkadzać.

Gdy jadała sam na sam z Isaakiem, w ogóle nie miała z tym problemu. W ciągu ostatniego roku zjedli kilka posiłków w jego przytulnej francuskiej kuchni. Śmieli się, zdradzali sobie tajemnice, Erika czuła, że ich przyjaźń rozkwita. Potrafiła otworzyć się przez Isaakiem bardziej niż przed kimkolwiek innym, umiała z nim rozmawiać o śmierci swego męża Marka, który zginął niecałe dwa lata wcześniej. A Isaac rewanżował się opowieściami o utracie miłości swego życia, Stephena.

Różnica polegała na tym, że Mark zginął tragicznie na służbie podczas akcji policji, a Stephen złamał Isaacowi serce i zostawił go dla innego mężczyzny.

To dlatego widok Stephena był dla Eriki takim zaskoczeniem, gdy przyszła wieczorem do Isaaca. W sumie to nie tyle chodziło o zaskoczenie, ile o to, że miała wrażenie, iż ktoś zastawił na nią pułapkę.

Mieszkała w Wielkiej Brytanii już ponad dwadzieścia pięć lat, wolałaby jednak jeść tę kolację w swojej rodzinnej Słowacji. Tam ludzie przynajmniej byli bezpośredni.

Co się dzieje? Mogłeś mnie ostrzec! Dlaczego mi nie powiedziałeś, że twój były, ten idiota, też przyjdzie na kolację? A może oszalałeś i postanowiłeś przyjąć go z powrotem do swojego życia po tym, co ci zrobił?

Miała ochotę wykrzyczeć to wszystko, kiedy weszła do kuchni i zobaczyła Stephena siedzącego leniwie, w krótkich spodenkach i koszulce. Poczuła się dziwnie, ale brytyjskie zasady grzecznego prowadzenia rozmowy nakazywały przejście nad tą sytuacją do porządku dziennego i udawanie, że nic się nie stało.

– Czy ktoś ma ochotę na kawę? – spytał Isaac, zamknął zmywarkę i odwrócił się do nich. Był wysokim, przystojnym mężczyzną z gęstymi ciemnymi włosami, zaczesanymi do tyłu z wysokiego czoła. Nad dużymi brązowymi oczami znajdowały się gęste brwi, którymi potrafił wyrazić większość emocji. Dzisiaj jednak wyglądał po prostu na zażenowanego.

Stephen zakręcił kieliszkiem z białym winem i popatrzył gdzieś pomiędzy Eriką a Isaakiem.

– Już chcesz pić kawę? Isaacu, jest dopiero ósma, nadal panuje piekielny upał. Lepiej otwórz drugie wino.

– Nie, dziękuję, ja wolę kawę – odrzekła Erika.

– Skoro już musisz zrobić kawę, to przynajmniej w ekspresie – odparł Stephen. Po chwili dodał, jakby chcąc zaznaczyć swój teren: – Mówił ci już? Kupiłem mu Nespresso. Kosztowało fortunę. Za zaliczkę na następną książkę.

Erika uśmiechnęła się obojętnie i wzięła prażonego migdała ze stojącej na środku stołu miski. Po chwilę ciszę przerwało chrupanie. Podczas dziwnej kolacji to Stephen głównie mówił, szczegółowo opowiadał o nowym kryminale, jaki pisał. Uznał również za stosowne zrobić im wykład na temat profilowania, co zdaniem Eriki było trochę bezczelne, wziąwszy pod uwagę fakt, że Isaac był jednym z najlepszych lekarzy sądowych w kraju, a Erika główną inspektor policji i rozwiązała wiele spraw dotyczących zabójstw w prawdziwym świecie.

Isaac zaczął parzyć kawę i włączył radio. Ciszę przerwał kawałek Like a Prayer Madonny.

– Zrób głośniej! Uwielbiam Madge – rzekł Stephen.

– Może włączymy coś spokojniejszego – odparł Isaac i zaczął przełączać stacje tak długo, aż piskliwy głos Madonny został zastąpiony uroczą, ale pełną smutku grą na skrzypcach.

– I on ponoć jest gejem – powiedział Stephen i przewrócił oczami.

– Stevie, po prostu wydaje mi się, że do tej chwili pasuje coś spokojniejszego.

– Chryste. Nie mamy osiemdziesięciu lat! Zabawmy się trochę. Eriko, co chcesz robić? Co robisz, żeby się rozerwać?

Erika uważała, że Stephen był pełen sprzeczności. Ubierał się prosto niczym sportowiec którejś uczelni z Ivy League, ale w jego ruchach była teatralna lekkość. Skrzyżował nogi i zacisnął usta. Czekał na jej odpowiedź.

– Chyba… Chyba pójdę na papierosa – odparła i sięgnęła po torebkę.

– Drzwi na górze są otwarte – powiedział Isaac i popatrzył na nią przepraszającym wzrokiem. Zmusiła się do uśmiechu i wyszła z kuchni.

Isaac mieszkał w kamienicy w Blackheath w pobliżu Greenwich. W gościnnej sypialni na górze był mały balkon. Erika otworzyła drzwi, wyszła na zewnątrz i zapaliła papierosa. Wydychała dym w stronę ciemnego nieba, przytłoczona intensywnością wieczornego upału. Noc była bezchmurna, ale z powodu blasku bijącego od miasta gwiazdy wyglądały blado. Popatrzyła za laserem z Obserwatorium w Greenwich i odwróciła głowę w stronę, w której znikał wśród gwiazd. Ponownie mocno zaciągnęła się papierosem i usłyszała głosy świerszczy w ogrodzie poniżej, zmieszane z odgłosami ruchu ulicznego dobiegającego z przodu domu.

Może zbyt surowo oceniła Isaaca, który pozwolił Stephenowi wrócić? Może po prostu była zazdrosna, że samotny przyjaciel nie jest już samotny? Nie – pragnęła dla Isaaca tego, co najlepsze, a związek ze Stephenem Linleyem był toksyczny. Ze smutkiem doszła do wniosku, że w życiu Isaaca może nie być miejsca dla niej i Stephena jednocześnie.

Pomyślała o niewielkim, tanio umeblowanym mieszkaniu, które niechętnie nazywała domem, i o samotnych nocach w łóżku, spędzanych na wpatrywaniu się w ciemność. Ona i Mark dzielili życie na więcej sposobów niż tylko jako mąż i żona. Byli kolegami, gdy mieli po dwadzieścia kilka lat, wstąpili do policji w Manchesterze. Erika była wtedy wschodzącą gwiazdą i szybko awansowała na głównego inspektora, znalazła się wyżej w hierarchii niż Mark. Ten jeszcze bardziej ją za to kochał.

A potem, niemal dwa lata temu, Erika prowadziła nalot na siedzibę gangu narkotykowego. Podczas akcji zginęli Mark i czterech kolegów z policji. Żałoba i wyrzuty sumienia wydawały się za wielkie, by sobie z nimi poradzić. Starała się znaleźć miejsce w świecie bez męża. Dostała szansę na nowy start w Londynie – ale potrafiła już kierować swoją energię wyłącznie na pracę w wydziale zabójstw. Kiedyś była wschodzącą gwiazdą policji, teraz jednak ta gwiazda wyblakła. Erika stanęła w miejscu i przestała się rozwijać. Była bezpośrednią, zdeterminowaną i znakomitą policjantką, która nie tolerowała idiotów – w policji nie miała jednak czasu na politykę i wciąż ścierała się z przełożonymi, robiąc sobie poważnych wrogów.

Zapaliła kolejnego papierosa i właśnie postanowiła, że znajdzie jakąś wymówkę i wróci wcześniej do domu, gdy szklane drzwi za nią się otworzyły. Isaac wyjrzał przez nie, a potem wyszedł na balkon.

– Też mam ochotę zapalić – powiedział, zamknął za sobą drzwi, podszedł do metalowej balustrady i stanął obok Eriki. Uśmiechnęła się i podała mu paczkę papierosów.

Wyjął jeden swą dużą, zadbaną dłonią, i pochylił się do przodu, gdy Erika podała mu ognia.

– Przepraszam, kompletnie dzisiaj wszystko schrzaniłem – powiedział, wyprostował się i wypuścił dym.

– To twoje życie – odparła. – Ale mogłeś mnie uprzedzić.

– To wszystko stało się tak szybko. Zjawił się dzisiaj rano na progu mojego domu, rozmawialiśmy przez cały dzień i… nie powiem tego na głos. Było już zbyt późno, żeby to odwoływać – nie żebym chciał odwołać nasze spotkanie…

Widziała niepokój na jego twarzy.

– Isaac, nie musisz mi się tłumaczyć. Chociaż na twoim miejscu tłumaczyłabym się po prostu pożądaniem. Ogarnęło cię pożądanie. Coś takiego o wiele łatwiej wybaczyć.

– Wiem, że on ma skomplikowaną osobowość, ale gdy jesteśmy sam na sam, jest zupełnie inny. Wrażliwy. Myślisz, że jeśli tym razem podejdę do tego we właściwy sposób i wyznaczę odpowiednie granice, to nam się uda?

– Możliwe. Przynajmniej już cię nie uśmierci – zauważyła złośliwie.

W jednej z powieści Stephen umieścił postać lekarza sądowego wzorowanego na Isaacu. Po rozstaniu bohater zginął podczas drastycznego aktu prześladowania gejów.

– Mówię poważnie. Jak sądzisz, co powinienem zrobić? – spytał Isaac i spojrzał na nią z przerażeniem.

Westchnęła i złapała go za rękę.

– Nie chcesz wiedzieć, co o tym sądzę. Wolałabym, żebyśmy pozostali przyjaciółmi.

– Eriko, bardzo cenię sobie twoje zdanie. Powiedz mi, proszę, co powinienem zrobić.

Rozległ się pisk i szklane drzwi ponownie się otworzyły. Stephen wyszedł na bosaka. W ręku niósł szklankę z whisky i lodem.

– Co masz zrobić? W jakiej kwestii? – spytał cierpko. Niezręczna cisza, która zapadła po tych słowach, została przerwana przez dźwięk nadchodzącej wiadomości. Erika wyjęła telefon z torby, przeczytała esemesa i zmarszczyła czoło.

– Wszystko w porządku? – spytał Isaac.

– W domu przy Laurel Road przy Honor Oak Park znaleziono zwłoki białego mężczyzny. Wygląda to podejrzanie – odparła i dodała: – Cholera, nie mam samochodu, przyjechałam tutaj taksówką.

– Będziecie musieli wyznaczyć lekarza sądowego.

Może cię tam zawiozę? – zaproponował Isaac.

– Myślałem, że masz wolne? – spytał z oburzeniem Stephen.

– Stevie, ja zawsze jestem na służbie – odparł Isaac, który wyglądał, jakby jak najszybciej chciał wyjść z domu.

– W porządku, jedźmy – rzekła Erika. Spojrzała na Stephena i powiedziała: – Wygląda na to, że kawa z twojego ekspresu będzie musiała poczekać.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------