Nowicjuszka. Księga II Trylogii Czarnego Maga - ebook

PODZIĘKOWANIA

Oprócz tych wszystkich, którym dziękowałam w Gildii Magów, chciałabym wyrazić moją wdzięczność jeszcze kilku osobom:

Rodzinie i przyjaciołom, którzy poświęcili swój czas, by tak szybko przeczytać i poddać krytyce tę książkę – Mamie i Tacie, Yvonne Hardingham, Paulowi Marshallowi, Anthony’emu Mauriksowi, Donnie Johansen, Jenny Powell, Sarze Creasy, Paulowi Potiki.

Jackowi Dannowi, który z entuzjazmem i zapałem wydał Gildię Magów. Justinowi Ackroydowi, który udostępnił mi swą księgarnię, a także Julianowi Warnerowi i pracownikom Slow Blass Books, którzy mnie wspierali.

Fran Bryson, mojej wspaniałej agentce. Lesowi Petersenowi, autorowi kolejnej znakomitej okładki. A także zespołowi redakcyjnemu w HarperCollins, który zmienia moje opowiastki w naprawdę ciekawe książki.

Pierwszą część Nowicjuszki napisałam w ramach stypendium Eleanor Dark Foundation w Varuna Writers’ Centre. Dziękuję więc Peterowi Bishopowi i zespołowi z Varuny za trzy tygodnie inspiracji i twórczych uwag.

Przede wszystkim jednak pragnę podziękować wszystkim tym, którzy pisali do mnie e-maile z pochwałami Gildii Magów! Świadomość, że dałam wam kilka godzin wytchnienia i relaksu, sprawia mi ogromną radość.Rozdział 1 Ceremonia Przyjęcia

Każdego roku w czasie kilku tygodni lata niebo nad Kyralią przybierało błękitną barwę, a słońce prażyło niemiłosiernie. Ulice Imardinu pokrywał kurz, maszty statków kołyszących się w Przystani wyginały się w upalnej mgiełce. Mężczyźni i kobiety kryli się w domach, wachlując się i popijając soki, lub też – w najpodlejszych częściach slumsów – wlewając w siebie galony spylu.

W Kyraliańskiej Gildii Magów te upalne dni oznaczały, że nadszedł czas wielkiej uroczystości: zaprzysiężenia letniej grupy nowicjuszy.

Sonea, krzywiąc się, poprawiała kołnierzyk sukienki. Zamierzała włożyć proste, ale doskonale uszyte ubranie, które nosiła, mieszkając w Gildii, Rothen jednak uparł się, że na Ceremonię Przyjęcia potrzebuje czegoś bardziej eleganckiego.

– Nie przejmuj się, Soneo – zaśmiał się. – Wkrótce będzie po wszystkim i będziesz musiała nosić szatę. Jestem pewien, że szybko ci się znudzi.

– Nie przejmuję się – odparowała mu z irytacją Sonea.

W oczach Rothena błysnęło rozbawienie.

– Naprawdę? Ani trochę się nie denerwujesz?

– To przecież nie zeszłoroczne Przesłuchanie. Wtedy to się strachałam.

– Strachałaś się? – Mag uniósł brwi. – Ty się denerwujesz, Soneo. Nie użyłaś podobnego słowa od tygodni.

Sonea westchnęła cicho. Od pamiętnego Przesłuchania sprzed pięciu miesięcy, kiedy to Rothen uzyskał prawo do opieki nad nią, pobierała u niego nauki konieczne do wstąpienia na Uniwersytet. Teraz potrafiła już bez niczyjej pomocy czytać większość książek z biblioteczki swego nauczyciela, a jej umiejętność pisania była – jak określił to Rothen – „znośna”. Miała jeszcze trudności z matematyką, ale zafascynowały ją lekcje historii.

Przez cały ten czas Rothen upominał ją, ilekroć użyła słowa, w którym pobrzmiewała gwara slumsów, i nieustannie kazał jej tak układać zdania, by wysławiała się jak dama z jednego z potężnych Domów Kyralii. Ostrzegał ją, że nowicjusze nie będą zbyt wyrozumiali wobec jej przeszłości i że jeszcze pogorszy swoją sytuację, jeśli każdym słowem będzie im przypominać o swym pochodzeniu. Tym samym argumentem posłużył się, by przekonać ją do włożenia sukni na Ceremonię Przyjęcia, ale choć Sonea doskonale wiedziała, że nauczyciel ma rację, nie poprawiało jej to nastroju.

Gdy doszli do bramy Uniwersytetu, jej oczom ukazał się rząd powozów. Przy każdym stali wyprostowani lokaje, odziani w barwy Domu, któremu służyli. Na widok Rothena wszyscy skłonili głowy.

Sonea wpatrywała się w powozy i czuła, jak coś ściska jej żołądek. Wcześniej widywała już podobne karety, ale nigdy w takiej liczbie. Wszystkie były z polerowanego drewna, rzeźbione i malowane w skomplikowane wzory, u każdej zaś pośrodku drzwiczek znajdował się inkal – kwadratowy znak wskazujący na przynależność do określonego Domu. Sonea rozpoznała inkale Paren, Arran, Dillan i Saril – jednych z najbardziej wpływowych w Imardinie.

Będzie pobierała nauki wraz z synami i córkami z tych Domów.

Czuła, jak na samą tę myśl serce podchodzi jej do gardła. Co oni sobie o niej pomyślą, o pierwszej od stuleci Kyraliance spoza Domów, która wkracza w ich świat? Mogą przecież być tego samego zdania co Fergun – mag, który pół roku wcześniej usiłował zapobiec jej wstąpieniu do Gildii. Uważał on, że tylko dzieci pochodzące z Domów powinny uczyć się magii. Posunął się nawet do szantażu: zamknął w lochu jej przyjaciela, Cery’ego, by wplątać ją w swe podłe plany. Uknuta przez niego intryga miała bowiem przekonać Gildię, że Kyralianie z niższych warstw pozbawieni są wszelkich zasad i pod żadnym pozorem nie można powierzyć im wiedzy magicznej.

Knowania Ferguna zostały jednak udaremnione, a on sam przebywał teraz w odległej twierdzy. Sonea nie sądziła, że jest to bardzo sroga kara za grożenie jej przyjacielowi śmiercią, wątpiła też, by mogła ona odstraszyć innych od podobnych prób.

Mimo wszystko miała nadzieję, że niektórzy nowicjusze okażą się podobni do Rothena, któremu nie przeszkadzał fakt, że kiedyś mieszkała i pracowała w slumsach. Poza tym byli jeszcze przybywający do Gildii nowicjusze z innych krain, im może łatwiej będzie zaakceptować dziewczynę z nizin społecznych. Vindoni to sympatyczny lud. Sonea słyszała też, że wśród Lanów nie ma zróżnicowania na wyższe i niższe klasy. Dzielą się oni na plemiona, a mężczyźni i kobiety zyskują status poprzez próby odwagi, sprytu i mądrości. Niestety, nie potrafiła ocenić, jakie przypadłoby jej miejsce w ich społeczności.

Podniosła wzrok na Rothena, przypominając sobie wszystko, co dla niej zrobił, i nagle zalała ją fala czułości i wdzięczności. Niegdyś na samą myśl o tym, że mogłaby być tak zależna od maga, ogarnąłby ją lęk. Dawniej nienawidziła Gildii i po raz pierwszy bezwiednie, w gniewie użyła swej mocy, ciskając kamieniem właśnie w maga. Później, kiedy magowie jej szukali, była przekonana, że chcą ją zabić, poprosiła więc o pomoc Złodziei, a ci zawsze żądają wysokiej ceny za swe usługi.

Gdy jej moc wymknęła się spod kontroli, magowie przekonali Złodziei do wydania jej w ich ręce. Rothen był tym, który ją schwytał, a następnie zaczął uczyć. Przekonał ją, że magowie – a w każdym razie większość z nich – nie są samolubnymi okrutnikami i potworami, jak uważali mieszkańcy slumsów.

Po obu stronach otwartej bramy Uniwersytetu stali dwaj strażnicy. Pojawiali się oni zwyczajowo tylko z okazji wizyty ważnych osób w Gildii. Obaj ukłonili się sztywno na widok Rothena prowadzącego Soneę w stronę Wielkiego Holu.

Sonea bywała już wcześniej w tym miejscu, ale wciąż jeszcze ją zachwycało. Z posadzki jakby wystrzelają tam tysiące niewiarygodnie cienkich kolumienek z materii podobnej do szkła, podtrzymują one schody pnące się z wdziękiem ku wyższym poziomom. Między poręczami i stopniami wiją się delikatne nitki białego marmuru przypominające gałązki pnącej winorośli. Sprawiają wrażenie tak kruchych, że trudno uwierzyć, by mogły unieść ciężar człowieka – i być może, gdyby nie wzmacniała ich magia, byłyby rzeczywiście zbyt słabe.

Minęli schody i znaleźli się w krótkim korytarzyku. Za nim ujrzeli szare ściany Rady Gildii, starego budynku, który znajdował się pośrodku wielkiego pomieszczenia znanego jako Wielki Hol. Przed wejściem do Rady Gildii stało kilka osób i na ich widok Sonei z wrażenia zaschło w ustach. Kobiety i mężczyźni odwrócili się, by powitać nadchodzących, a ich oczy rozbłysły z ciekawości, gdy ujrzeli Rothena. Magowie uprzejmie skinęli głowami. Pozostali ukłonili się.

Rothen wszedł do Holu i poprowadził Soneę ku jednej z niewielkich grupek. Dziewczyna zauważyła, że pomimo letnich upałów wszyscy z wyjątkiem magów byli bogato odziani. Kobiety miały na sobie wyszukane suknie, mężczyźni – długie płaszcze z wyszytymi na rękawach inkalami. Sonea przyjrzała się dokładniej i wstrzymała oddech. Wszystkie szwy ozdobione były połyskującymi czerwono, zielono i niebiesko kamieniami. Wielkie klejnoty osadzono również w guzikach płaszczy. Na szyjach i rękach zgromadzonych zobaczyła łańcuchy ze szlachetnych metali, na urękawiczonych dłoniach – błyszczące pierścienie.

Spojrzała na płaszcz jednego z mężczyzn, zastanawiając się, czy biegły w swej sztuce złodziej miałby kłopot z pozbawieniem go guzików. W slumsach posługiwano się w tym celu niewielkimi składanymi ostrzami. Potrzebne było tylko „przypadkowe” zderzenie, przeprosiny, szybka ucieczka. Poszkodowany aż do powrotu do domu nie zorientowałby się nawet, że został obrabowany. A bransoleta tamtej damy…

Sonea potrząsnęła głową. Jak mam się zaprzyjaźnić z tymi ludźmi, skoro jedyne, co przychodzi mi do głowy, to łatwość, z jaką daliby się okraść? Nie potrafiła jednak powstrzymać uśmiechu. Umiała opróżniać kieszenie i otwierać zamki równie dobrze jak wszyscy jej przyjaciele z dzieciństwa – może tylko Cery był zręczniejszy od niej – i jakkolwiek ciotce Jonnie udało się przekonać ją, że kradzież jest czymś złym, Sonea nigdy nie zapomniała sztuczek kieszonkowców i włamywaczy.

Skupiła uwagę i zerknęła ku młodszym nieznajomym – kilka twarzy szybko się odwróciło. Rozbawiona, zastanawiała się, kogo właściwie spodziewali się ujrzeć. Zasmarkaną żebraczkę? Zgarbioną i zniszczoną przez pracę kobiecinę? Wyfiokowaną ladacznicę?

Ponieważ żaden z kandydatów nie odpowiedział jej spojrzeniem, Sonea mogła im się przyglądać bez przeszkód. Tylko dwie rodziny miały typowo kyraliańskie czarne włosy i jasną cerę. Jedna z matek odziana była w zieloną szatę, jaką noszą Uzdrowiciele. Druga trzymała za rękę chudą dziewczynkę wpatrującą się rozmarzonymi oczami w błyszczące szkło sklepienia sali.

Trzy inne rodziny nie rozdzielały się. Niewielki wzrost i rudawe włosy wskazywały jednoznacznie na Elyńczyków. Rozmawiali z sobą cicho, czasem też z ich strony dobiegał śmiech.

Dwóch ciemnoskórych Lonmarczyków czekało w milczeniu. Ojciec miał na sobie fioletową szatę Alchemika, na której lśniły złote talizmany religii Mahga. Zarówno ojciec, jak i syn mieli gładko ogolone głowy. Jeszcze inni Lonmarczycy stali na drugim końcu sali. Syn miał nieco jaśniejszy kolor skóry, zapewne jego matka pochodziła z innej nacji. Ojciec tego chłopca również był odziany w szatę maga, ale był to czerwony strój Wojownika. Nie zdobiła go jednak żadna biżuteria ani amulety.

W pobliżu korytarza przystanęła rodzina Vindonów. Bogato ubrany ojciec rzucał na wszystkie strony ukradkowe spojrzenia, co mogło znaczyć, że czuje się nieswojo wśród zgromadzonego towarzystwa. Syn był dobrze zbudowanym młodzieńcem, jego brązowa skóra miała niezdrowy żółtawy odcień.

Matka chłopca położyła mu rękę na ramieniu, a myśli Sonei powędrowały do ciotki Jonny i wujka Ranela – jak zwykle poczuła lekkie rozczarowanie. Mimo że byli jej jedyną rodziną i wychowali ją po śmierci matki i odejściu ojca, za bardzo bali się Gildii, by ją tu odwiedzać. Kiedy poprosiła, żeby przyszli na Ceremonię Przyjęcia, odmówili, usprawiedliwiając się tym, że nie mogą zostawić swojego malutkiego synka pod opieką innych, a nie wypada przychodzić na tak ważną uroczystość z płaczącym dzieckiem.

W korytarzu rozległ się odgłos kroków; Sonea odwróciła się w tamtą stronę i dostrzegła jeszcze jedną strojną rodzinę kyraliańską dołączającą do gości. Chłopiec rozejrzał się wyniośle po zebranych. Jego oczy spoczęły na chwilę na Rothenie, a następnie przeniosły się na Soneę.

Spojrzał jej prosto w oczy, a kąciki jego ust rozszerzyły się w przyjaznym uśmiechu. Zaskoczona Sonea uśmiechnęła się w odpowiedzi, ale w tej chwili wyraz jego twarzy przemienił się w szyderczy grymas.

Mogła zareagować na to tylko wściekłym spojrzeniem. Chłopak odwrócił się z pogardą, ale nie tak szybko, by mógł jej umknąć wyraz dumnej satysfakcji na jego twarzy. Sonea zmrużyła oczy i popatrzyła, jak zwrócił się do innych przybyszów.

Wyglądało na to, że znał już wcześniej drugiego Kyraliańczyka, albowiem wymienili z sobą porozumiewawcze mrugnięcia. Dziewczęta zostały obdarzone uwodzicielskimi spojrzeniami. Chuda Kyralianka odpowiedziała mu nieskrywaną pogardą, ale zatrzymała na nim wzrok długo po tym, jak się od niej odwrócił. Pozostali zebrani zostali zaszczyceni uprzejmymi skinieniami głowy.

Gry towarzyskie zostały przerwane przez głośny i metaliczny dźwięk gongu. Głowy wszystkich zebranych zwróciły się ku Radzie Gildii. Nastąpiła długa chwila pełnej napięcia ciszy, po czym powietrze wypełniło się podnieconymi szeptami – wielkie drzwi zaczęły się otwierać. W miarę jak szpara się powiększała, z sali wydostawała się znajoma złotawa poświata. To światło dawały tysiące maleńkich magicznych kul unoszących się kilka stóp pod sklepieniem. Wchodzących powitał ciepły zapach drewna i politury.

Sonea usłyszała westchnienia – większość gości z zachwytem przyglądała się sali. Uśmiechnęła się na myśl, że inni goście, w tym wielu dorosłych, nigdy wcześniej nie widzieli Rady Gildii. Tylko magowie i ci rodzice, którzy byli już na ceremoniach swoich starszych dzieci, mieli okazję być w środku. No i ona.

Spochmurniała nieco, przypomniawszy sobie poprzednią wizytę, Wielki Mistrz przyprowadził wtedy do Rady Gildii Cery’ego, kończąc w ten sposób władzę Ferguna nad nią. Tego dnia spełniła się też część wielkiego marzenia Cery’ego, jej przyjaciel przyrzekł sobie bowiem, że odwiedzi wszystkie wielkie gmachy miasta przynajmniej raz w życiu. W jego oczach fakt, że był ulicznikiem ze slumsów, dodawał tylko uroku temu wyzwaniu.

Niemniej Cery nie był już tym żądnym przygód chłopcem, z którym włóczyła się w dzieciństwie, ani też sprytnym młodzieńcem, który tak długo pomagał jej wymykać się tropiącym ją magom. Teraz, kiedy odwiedzał ją w Gildii albo ona jego w slumsach, wydawał się starszy i mniej beztroski. Kiedy pytała, co aktualnie robi albo czy nadal pracuje dla Złodziei, uśmiechał się łobuzersko i zmieniał temat.

Sprawiał przy tym wrażenie zadowolonego. A jeśli istotnie pracował dla Złodziei, to może lepiej, żeby nie wiedziała o jego poczynaniach.

W drzwiach Rady Gildii pojawiła się tymczasem postać odziana w szatę. Sonea rozpoznała Mistrza Osena, asystenta Administratora. Mag podniósł rękę i odchrząknął.

– Gildia wita was wszystkich – powiedział. – Zaraz zacznie się Ceremonia Przyjęcia. Proszę wstępujących na Uniwersytet o ustawienie się w szeregu. Wejdziecie jako pierwsi, a rodzice wejdą za wami i zajmą miejsca na dole sali.

Kiedy inni kandydaci pospieszyli do przodu, Sonea poczuła czyjąś rękę na ramieniu. Odwróciła się i spojrzała w oczy Rothenowi.

– Nie przejmuj się. To się za chwilę skończy – zapewnił ją.

Uśmiechnęła się do niego.

– Nie przejmuję się, Rothenie.

– Ha! – Popchnął ją lekko do przodu. – A zatem idź. Nie pozwól, żeby na ciebie czekali.

Przed drzwiami zgromadził się niewielki tłum. Mistrz Osen zacisnął usta.

– Ustawcie się w rzędzie.

Kiedy kandydaci wreszcie usłuchali, Mistrz Osen zerknął ku Sonei. Przez jego twarz przemknął cień uśmiechu, a Sonea skinęła ku niemu głową. Wsunęła się do kolejki za ostatnim chłopcem. I w tej samej chwili do jej uszu dobiegł cichy syk z lewej strony.

– Przynajmniej zna swoje miejsce – mruknął jakiś głos.

Sonea przechyliła lekko głowę i zobaczyła kątem oka dwie stojące obok niej Kyralianki.

– To ta dziewczyna ze slumsów, tak?

– Tak – odpowiedziała pierwsza z kobiet. – Kazałam Binie trzymać się od niej z daleka. Nie chcę, żeby moja córeczka podłapała jakieś okropne zwyczaje… nie mówiąc już o chorobach.

Sonea musiała przejść do przodu, nie usłyszała więc odpowiedzi drugiej kobiety. Przycisnęła dłoń do piersi, stwierdzając ze zdumieniem, że serce bije jej szybko. Przyzwyczajaj się, powiedziała do siebie, tak będzie często. Z trudem powstrzymała się od spojrzenia za siebie, na Rothena, wyprostowała się i weszła za pozostałymi kandydatami do długiej nawy pośrodku sali.

Kiedy przeszli przez drzwi, znaleźli się pomiędzy wysokimi ścianami Rady Gildii. Wprawdzie miejsca po obu stronach sali nie były zajęte nawet w połowie, ale przybyli wszyscy magowie mieszkający w Gildii i w mieście. Spojrzawszy w lewo, Sonea napotkała nieprzyjazny wzrok starszawego maga. Skrzywił pomarszczoną twarz i płomiennie się w nią wpatrywał.

Sonea spuściła oczy i poczuła, że na jej policzki wypływa rumieniec. Uświadomiła sobie ze złością, że drżą jej ręce. Nie może sobie pozwolić na rozdygotanie z powodu spojrzenia jakiegoś starca! Zmusiła się zatem do przybrania zamyślonego i spokojnego wyrazu twarzy, po czym powiodła wzrokiem po pozostałych twarzach…

…i omal się nie potknęła, czując, jak traci grunt pod stopami. Miała wrażenie, że wszyscy zebrani magowie patrzą tylko na nią. Przełknęła ślinę i wlepiła wzrok w plecy idącego przed nią chłopca.

Kiedy wszyscy kandydaci znaleźli się już w sali, Osen skierował pierwszego na lewo, drugiego na prawo – i tak dalej, aż stanęli w jednym szeregu w poprzek sali. Sonei przypadło w udziale miejsce w samym środku, twarzą w twarz z Mistrzem Osenem. On zaś stał niewzruszony, przyglądając się temu, co działo się za nią. Sonea słyszała szelest szat i pobrzękiwanie biżuterii, odgadła więc, że to rodzice sadowią się na krzesłach za nimi. Kiedy w sali zapadła cisza, Osen odwrócił się i skłonił starszyźnie zajmującej piętrowe stale przed nimi.

– Przedstawiam letni nabór studentów Uniwersytetu.

– Robi się znacznie ciekawiej, kiedy jest tam ktoś, kogo się zna – oznajmił Dannyl, gdy Rothen zajął miejsce koło niego.

Rothen odwrócił się do przyjaciela.

– Przecież w zeszłym roku wśród kandydatów był twój siostrzeniec.

Dannyl wzruszył ramionami.

– Ledwie go kojarzę. Soneę znam za to całkiem nieźle.

Rothen poczuł zadowolenie i zwrócił się na powrót ku przodowi sali. Dannyl potrafił być czarujący, jeśli tylko chciał, ale nie zaprzyjaźniał się łatwo. Głównie ze względu na pewien wypadek, który zdarzył się kilka lat temu, za czasów jego nowicjatu. Oskarżony o „niewłaściwe” zainteresowanie starszym chłopakiem, Dannyl był wystawiony na kąśliwe uwagi zarówno ze strony innych studentów, jak i magów. Rothen był przekonany, że właśnie dlatego, iż wówczas wyśmiewano się z niego i wytykano go palcami, teraz niełatwo zawierał przyjaźnie.

Prawdę mówiąc, przez całe lata Rothen był jego jedynym przyjacielem. Jako nauczyciel widział w Dannylu jednego z najbardziej obiecujących studentów. Kiedy zaś dostrzegł fatalne skutki, jakie na jego postępy w nauce wywierały złośliwe plotki, postanowił wziąć chłopaka pod swoją opiekę. Nieco zachęty i ogrom cierpliwości sprawiły, że bystry umysł Dannyla przeniósł swoją uwagę z mściwych pogłosek i szykan z powrotem na magię i wiedzę.

Część magów wyrażała wówczas wątpliwości, czy uda się „wyprowadzić Dannyla na prostą”. Rothen uśmiechnął się na to wspomnienie. Nie tylko udało mu się, Dannyl został właśnie mianowany Drugim Ambasadorem Gildii w Elyne. Spoglądając teraz na Soneę, Rothen zastanawiał się, czy ona również da mu kiedyś podobny powód do dumy.

Dannyl nachylił się do niego.

– To jeszcze dzieci w porównaniu z Soneą, nieprawdaż?

Rothen spojrzał na pozostałych chłopców i dziewczęta i wzruszył ramionami.

– Nie wiem, ile dokładnie mają lat, ale średni wiek przyjmowanych kandydatów to piętnaście lat. Ona ma prawie siedemnaście. Ta różnica wieku nie powinna stwarzać problemów.

– Obawiam się, że stworzy – mruknął Dannyl. – Ale może wyniknie z tego jakaś korzyść dla niej.

Na najniższym poziomie sali Mistrz Osen przesuwał się powoli wzdłuż rzędu kandydatów, wyczytując ich imiona i tytuły zgodnie ze zwyczajami panującymi w krajach, z których pochodzili.

– Alend z rodu Genard – oznajmił Osen i przeszedł dwa kroki dalej. – Kano z rodziny Temo z Gildii Szkutników. – Kolejny krok. – Sonea – Osen urwał, po czym przeszedł dalej. Kiedy wybrzmiało następne imię, Rothen poczuł ukłucie litości. Brak tytułu czy przynależności do Domu czynił z Sonei wyrzutka i zostało to publicznie oznajmione. Nic jednak nie można było na to poradzić. – Regin z rodu Winar, Domu Paren – zakończył Osen, gdy zatrzymał się przy ostatnim z chłopców.

– To bratanek Garrela, prawda? – spytał Dannyl.

– Owszem.

– Słyszałem, że jego rodzice chcieli, żeby dołączył do zimowej klasy trzy miesiące po rozpoczęciu semestru.

– Dziwne. Dlaczego?

– Nie mam pojęcia. – Dannyl wzruszył ramionami. – Nie udało mi się tego dociec.

– Czyżbyś znowu szpiegował?

– Ja nie szpieguję, Rothenie. Tylko słucham.

Rothen pokiwał głową. Mógł powstrzymać nowicjusza Dannyla od złośliwych dowcipów, ale maga Dannyla nie zdoła zniechęcić do zbierania plotek.

– Nie wiem, jak sobie poradzę po twoim wyjeździe. Kto będzie mi donosił o wszystkich drobnych intrygach w Gildii?

– Po prostu będziesz musiał bardziej zwracać uwagę na to, co się dzieje wokół ciebie – odparował Dannyl.

– Zastanawiałem się, czy Starsi nie wysyłają cię z miasta po to właśnie, żeby ukrócić ten twój „nasłuch”.

Dannyl uśmiechnął się szeroko.

– Och, ależ najlepszym sposobem na zdobycie informacji o tym, co dzieje się w Kyralii, jest spędzenie paru dni na podsłuchiwaniu plotek w Elyne.

Odgłos kroków skupił ich uwagę z powrotem na tym, co działo się w sali. Rektor Uniwersytetu Jerrik opuścił swe miejsce wśród starszyzny i schodził właśnie po stopniach. Zatrzymał się na środku sali i przebiegł wzrokiem po kandydatach. Jego twarz wykrzywiał jak zwykle grymas lekkiego niezadowolenia.

– Dziś każdy z was czyni pierwszy krok na drodze do zostania magiem Kyraliańskiej Gildii – zaczął przemowę poważnym tonem. – Jako nowicjusze będziecie musieli przestrzegać regulaminu Uniwersytetu. Na mocy Przymierza regulamin ten jest uznawany przez wszystkich władców, a wszyscy magowie mają pilnować jego przestrzegania. Nawet jeśli nie ukończycie studiów, regulamin wciąż będzie was obowiązywał – urwał, przyglądając się uważnie kandydatom. – Aby wstąpić do Gildii, musicie złożyć przysięgę, która składa się z czterech części.

Po pierwsze, musicie przysiąc, że nie skrzywdzicie żadnego człowieka, chyba że będzie tego wymagać bezpieczeństwo Przymierza. Dotyczy to wszystkich mężczyzn i kobiet należących do każdej klasy społecznej, niezależnie od ich pozycji, statusu prawnego czy wieku. Wszelkie wendety, motywowane powodami politycznymi lub osobistymi, kończą się tu i teraz.

Po drugie, musicie przysiąc, że będziecie przestrzegać regulaminu Gildii. Jeśli go jeszcze nie znacie, waszym pierwszym zadaniem jest opanowanie jego przepisów. Niewiedza nie będzie usprawiedliwieniem.

Po trzecie, musicie przysiąc, że będziecie słuchać rozkazów każdego maga, chyba że wypełnienie polecenia wymagałoby złamania prawa. Oznacza to, że zasadę tę traktujemy z pewną dozą elastyczności. Nie jesteście zobowiązani do czynienia tego, co w waszym odczuciu byłoby niemoralne, lub też pozostawało w sprzeczności z religią czy tradycją, w której zostaliście wychowani. Nie sądźcie jednak, że do was należy decyzja o tym, co zostanie potraktowane z wyrozumiałością, a co nie. W tego rodzaju sytuacjach musicie przedstawić sprawę mnie, a ja postaram się, by została odpowiednio załatwiona.

Na koniec, musicie przysiąc, że nie posłużycie się magią bez polecenia maga. Zasada ta ma na celu wasze bezpieczeństwo. Nie wolno wam używać żadnej magii bez opieki, chyba że otrzymacie na to zgodę nauczyciela lub opiekuna.

Jerrik przerwał, a w ciszy, która teraz zapadła, nie było słychać nawet szurania nogami czy szelestu szat. Rektor uniósł krzaczaste brwi i wyprostował się.

– Jak nakazuje tradycja, każdy mag Gildii może ubiegać się o opiekę nad nowicjuszem lub nowicjuszką, aby wspomagać ich edukację na Uniwersytecie. – Jerrik zwrócił się teraz do rzędów nad sobą: – Wielki Mistrzu Akkarinie, czy żądasz opieki nad którymś z kandydatów?

– Nie – odpowiedział chłodny, głęboki głos.

Podczas gdy Rektor zadawał to pytanie kolejno wszystkim Starszym Magom, Rothen przyjrzał się odzianemu na czarno przywódcy Gildii. Podobnie jak większość Kyralian Akkarin był wysoki i szczupły, a pociągłe rysy jego twarzy dodatkowo podkreślało staroświeckie uczesanie, zgodnie z dawnym zwyczajem nosił długie włosy związane na karku.

Wyraz twarzy Akkarina był nieobecny, jak zwykle podczas tego rodzaju uroczystości. Wielki Mistrz nigdy nie okazywał zainteresowania nauczaniem lub prowadzeniem nowicjusza, a większość rodzin straciła już nadzieję, że przywódca Gildii mógłby zająć się edukacją ich syna czy córki.

Mimo że Akkarin był młody jak na Wielkiego Mistrza, jego osobowość budziła szacunek nawet wśród najbardziej konserwatywnych i wpływowych magów. Był zdolny i inteligentny, posiadał rozległą wiedzę, ale wielkie poważanie wśród innych zyskał dzięki swej potężnej mocy magicznej. Niektórzy oceniali, że jego możliwości są tak ogromne, że sam mógłby się mierzyć z całą Gildią.

Niemniej za sprawą Sonei Rothen był jednym z dwóch magów, którzy znali prawdziwe źródło niezwykłej potęgi Wielkiego Mistrza.

Zanim Złodzieje wydali ją poszukującym, pewnej nocy Sonea i jej przyjaciel-złodziejaszek, Cery, odwiedzili Gildię. Przyszli tu w nadziei, że Sonea może nauczyć się kontrolować swoją moc, podglądając magów. Przy okazji dziewczyna stała się mimowolnym świadkiem dziwnego rytuału odprawianego przez Wielkiego Mistrza. Nie zrozumiała wtedy tego, co zobaczyła, ale kiedy podczas Przesłuchania w sprawie opieki nad nią Administrator Lorlen testował prawdziwość jej zeznań, by potwierdzić występki Ferguna, ujrzał w jej myślach wspomnienie tamtej nocy i rozpoznał rytuał.

Wielki Mistrz Akkarin, przywódca Gildii, uprawiał czarną magię.

Zwykli magowie nie wiedzieli na temat ciemnych sztuk niczego poza tym, że są zakazane. Starszyzna potrafiła rozpoznać jej rytuały. Sama bowiem wiedza o tym, jak je odprawiać, była uważana za zbrodnię. Z tego, co Lorlen przekazał Sonei, Rothen dowiedział się, że czarna magia pozwala magowi zwiększyć swoją moc przez czerpanie siły innych ludzi. Kiedy ofiara została pozbawiona całej mocy, umierała.

Rothen nawet nie próbował zgadywać, jak poczuł się Administrator na wieść, że jego najbliższy przyjaciel nie tylko nauczył się czarnej magii, ale również posługiwał się nią. Musiało to być straszne przeżycie. Niemniej w tej samej chwili Lorlen uświadomił sobie, że nie może ujawnić poczynań Akkarina, nie narażając całej Gildii i miasta. Jeśli Wielki Mistrz postanowiłby walczyć, mógłby bez trudu wygrać, a każde zabójstwo czyniłoby go silniejszym. Lorlen, Sonea i Rothen byli zatem zmuszeni zachować na razie ten sekret dla siebie. Rothen zastanawiał się, jak ciężko musi być Lorlenowi udawać przyjaźń, wiedząc, do czego zdolny jest Akkarin.

Pomimo tego odkrycia Sonea zdecydowała się wstąpić do Gildii. Z początku zdumiało to Rothena, ale wkrótce zrozumiał: obawiała się, że jeśli jej moc zostanie zablokowana – prawo nakazywało uniemożliwiać posługiwanie się magią osobom, które nie zamierzały wstępować do Gildii – ona sama stanie się doskonałym źródłem mocy dla Wielkiego Mistrza. Obdarzona potężną magią, ale niezdolna do użycia jej w swojej obronie. Rothen wzdrygnął się. Jej śmierć w dziwacznych okolicznościach nie uszłaby uwagi Gildii.

Decyzja Sonei była jednak bardzo odważna, zważywszy na fakt, co kryło się w samym sercu Gildii. Rothen poczuł przypływ dumy i czułości, patrząc na nią, stojącą wśród synów i córek najbogatszych rodów Krain Sprzymierzonych. Przez ostatnie sześć miesięcy przywykł myśleć o niej bardziej jak o córce niż uczennicy.

– Czy ktokolwiek z magów żąda opieki nad którymś z kandydatów?

Rothen podskoczył. Nadszedł czas, kiedy musi wygłosić swą prośbę. Otworzył już usta, ale nie zdążył nic powiedzieć, ktoś inny wyrecytował rytualną formułę:

– Ja dokonałem wyboru, Rektorze.

Głos dobiegał z drugiej strony sali. Wszyscy kandydaci odwrócili głowy, by zobaczyć, kto się podniesie z miejsca.

– Mistrzu Yarrinie – skinął głową Jerrik. – Którego z kandydatów pragniesz wziąć pod swoją opiekę?

– Gennyla z rodu Randa, Domu Saril, Wielkiego Klanu Alaraya.

Między magami rozszedł się cichy pomruk. Rothen spojrzał przed siebie: ojciec chłopca, Mistrz Tayk, wyprostował się na krześle.

Jerrik zaczekał, aż gwar ucichnie, po czym skłonił wyczekująco głowę w kierunku Rothena.

– Czy ktoś inny spośród magów pragnie uzyskać prawo opieki nad którymś z kandydatów?

Rothen wstał.

– Ja dokonałem wyboru, Rektorze.

Sonea podniosła na niego wzrok; zaciskała mocno usta, by powstrzymać cisnący się na nie uśmiech.

– Mistrzu Rothenie – odpowiedział Jerrik. – Którego z kandydatów pragniesz wziąć pod swoją opiekę?

– Pragnę zostać mentorem Sonei.

Tym razem nie pojawił się żaden szum, a Jerrik skinął tylko głową na znak zgody. Rothen ponownie usiadł.

– Dokonało się – szepnął Dannyl. – To była twoja ostatnia szansa. Teraz już się z tego nie wyplączesz. Nie uwolnisz się od niej przez najbliższe pięć lat.

– Cicho – odburknął Rothen.

– Czy ktoś inny spośród magów pragnie uzyskać prawo opieki nad którymś z kandydatów? – powtórzył Jerrik.

– Ja dokonałem wyboru, Rektorze.

Ten głos rozległ się po lewej stronie Rothena. Towarzyszyło mu trzeszczenie krzeseł: zgromadzeni obracali się, by zobaczyć, kto wypowiedział te słowa. Sala rozbrzmiała podnieconymi szeptami, kiedy powstał Mistrz Garrel.

– Mistrzu Garrelu – tym razem w głosie Jerrika dało się usłyszeć zdziwienie. – Którego z kandydatów pragniesz wziąć pod swoją opiekę?

– Regina z rodu Winar, Domu Paren.

Szum głosów zmienił się w zbiorowe westchnienie zrozumienia. Rothen spojrzał w kierunku kandydatów i dostrzegł uśmiech na twarzy chłopca stojącego na samym końcu. Gwar rozmów i hałas przesuwanych krzeseł nie ucichł, dopóki Jerrik nie uniósł rąk, prosząc o ciszę.

– Na twoim miejscu miałbym na oku tych dwóch nowicjuszy i ich opiekunów – mruknął Dannyl. – Zazwyczaj nikt nie podejmuje się opieki nad uczniem pierwszego roku. Robią to zapewne tylko po to, żeby Sonea nie czuła się ważniejsza od swoich kolegów.

– Albo też zapoczątkowałem nową modę – roześmiał się Rothen. – Garrel mógł dostrzec potencjał w swoim bratanku. To tłumaczyłoby, dlaczego rodzice Regina chcieli, by zaczął naukę wcześniej.

– Czy ktoś jeszcze zgłasza chęć objęcia kandydata opieką? – spytał Jerrik. Kiedy nikt więcej się nie odezwał, Rektor opuścił ręce. – Proszę o wystąpienie wszystkich magów, którzy zostają mentorami.

Rothen wstał i zbliżył się do schodów, po czym zszedł na dół. Dołączył do stojących u boku Rektora Jerrika Mistrza Garrela i Mistrza Yarrina, w tym czasie młody nowicjusz, zarumieniony z ekscytacji, że przypadła mu ważna rola podczas ceremonii, wystąpił naprzód, trzymając na rękach stos brązowo-czerwonego materiału. Każdy z trzech magów wziął od niego jedno zawiniątko.

– Niech wystąpi Gennyl – rozkazał Jerrik.

Jeden z Lonmarczyków podbiegł do przodu i ukłonił się. Wpatrywał się szeroko otwartymi oczami w Mistrza Jerrika, a głos drżał mu lekko podczas powtarzania Przysięgi Nowicjuszy. Mistrz Yarrin podał chłopcu jego szatę i mentor wraz ze swym podopiecznym odsunęli się na bok. Mistrz Jerrik zwrócił się ponownie do kandydatów:

– Niech wystąpi Sonea.

Podeszła do Rektora sztywnym krokiem. Mimo że była blada, skłoniła się z wdziękiem i wypowiedziała przysięgę jasnym, niewzruszonym głosem. Rothen wyciągnął ku niej ręce, podając jej szatę.

– Niniejszym przejmuję nad tobą opiekę, Soneo. Twoje postępy w nauce będą moją troską i zadaniem, dopóki nie ukończysz Uniwersytetu.

– Będę ci posłuszna, Mistrzu Rothenie.

– Niech ta umowa będzie pożytkiem dla was obojga – zakończył Jerrik.

Po tych słowach stanęli obok Mistrza Yarrina i Gennyla, a tymczasem Jerrik wezwał wciąż uśmiechającego się młodzieńca z samego końca szeregu.

– Niech wystąpi Regin.

Chłopak zbliżył się bez wahania do Jerrika, lecz jego ukłon był pospieszny i niezbyt niski. Kiedy cała trójka wypowiadała rytualne formuły, Rothen spoglądał na stojącą u jego boku Soneę i zastanawiał się, co ona sobie teraz myśli. Właśnie została członkinią Gildii, a to nie byle co.

Spoglądała na chłopca stojącego po jej prawej stronie, więc wzrok Rothena powędrował za jej spojrzeniem. Gennyl stał wyprostowany i zaczerwieniony. Duma omal go nie rozsadzi, pomyślał Rothen. Opieka mentora, zwłaszcza tak wcześnie, była oznaką szczególnych zdolności kandydata.

Niewielu jednak zapewne tak myślało o Sonei. Rothen podejrzewał, że większość magów uznała, iż postanowił zostać jej mentorem tylko po to, żeby przypomnieć innym, jak ważną rolę odegrał w jej pochwyceniu. Nie daliby mu wiary, gdyby im opowiedział o jej mocy i talencie. Ale wkrótce sami się przekonają – ta myśl bardzo go cieszyła.

Kiedy Regin i Mistrz Garrel wypowiedzieli rytualne formuły, stanęli na lewo od Rothena. Chłopak nie spuszczał wzroku z Sonei, a w jego oczach widać było chłodną kalkulację. Ona albo tego nie zauważała, albo postanowiła nie zwracać uwagi. Przyglądała się natomiast z uwagą, jak Jerrik wywoływał kolejnych kandydatów do powtarzania słów przysięgi. Każdy otrzymywał szaty i ustawiał się w rzędzie za mentorami i ich nowicjuszami.

Kiedy dołączyli do nich ostatni kandydaci, Mistrz Jerrik zwrócił się ponownie do wszystkich nowo przyjętych:

– Zostaliście właśnie nowicjuszami w Gildii Magów – oznajmił. – Niech nadchodzące lata będą dla was pomyślne.

Nowicjusze ukłonili się. Mistrz Jerrik odpowiedział skinieniem głowy, po czym odszedł na bok.

– Pozdrawiam naszych nowych studentów i życzę im lat pełnych sukcesów. – Sonea niemal podskoczyła, gdy tuż za nią rozległ się głos Lorlena. – Ceremonię Przyjęcia uznaję niniejszym za zakończoną.

Rada Gildii znów rozbrzmiała echem głosów. Szeregi mężczyzn i kobiet zakołysały się, jakby uderzył w nie mocny wiatr. Wszyscy powstali z miejsc i schodzili na dół, wypełniając salę stukotem butów. Kiedy nowo przyjęci studenci zorientowali się, że formalności się skończyły, rozbiegli się we wszystkich kierunkach. Niektórzy podchodzili do rodziców, inni oglądali trzymane w rękach zawiniątka, lub też rozglądali się, zaskoczeni nagłym poruszeniem. Wielkie drzwi na końcu sali zaczęły się powoli otwierać.

Sonea podniosła wzrok na Rothena.

– A więc stało się. Jestem nowicjuszką.

Uśmiechnął się do niej.

– Cieszysz się, że już po wszystkim?

Wzruszyła ramionami.

– Mam wrażenie, że to dopiero początek. – Spojrzała nad jego ramionami. – A oto i twój cień.

Rothen odwrócił się. Właśnie wielkimi krokami zbliżał się ku nim Dannyl.

– Witaj w Gildii, Soneo.

– Dziękuję, Ambasadorze Dannylu – odpowiedziała, schylając głowę.

Dannyl roześmiał się.

– Jeszcze nie, Soneo. Jeszcze nie.

Rothen poczuł, że idzie ku nim ktoś jeszcze. Odwrócił się i zobaczył, że tuż obok nich zatrzymał się Rektor.

– Mistrzu Rothenie – powiedział Jerrik, uśmiechając się lekko do kłaniającej mu się Sonei.

– Tak? – powiedział Rothen.

– Czy Sonea przeprowadzi się do Domu Nowicjuszy? Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy zapytać cię o to.

Rothen pokręcił przecząco głową.

– Sonea zamieszka ze mną. W moim mieszkaniu jest dość miejsca dla niej.

Jerrik uniósł brwi.

– Rozumiem. Powiadomię Mistrza Ahrinda. Panowie wybaczą.

Rothen obserwował, jak starszy mężczyzna podchodzi do chudego maga o zapadniętych policzkach. Mistrz Ahrind zmarszczył brwi i zerknął w stronę Sonei, przez cały czas słuchając Jerrika.

– Co teraz? – odezwała się Sonea.

Rothen wskazał na trzymane przez nią zawiniątko.

– Przekonamy się, czy szaty dobrze leżą. – Zwrócił się do Dannyla: – Myślę też, że nie miałbym nic przeciwko małej uroczystości. Przyjdziesz?

Dannyl odpowiedział uśmiechem.

– Jakże mógłbym nie przyjść.WIELKI MISTRZ

Księga trzecia Trylogii Czarnego Maga

Sonea wiele nauczyła się w Gildii Magów. W ciągu ostatniego roku Regin dał jej spokój, a pozostali nowicjusze zaczęli traktować ją z niechętnym szacunkiem. Dziewczyna nie może jednak zapomnieć tego, co widziała w podziemnej komnacie Wielkiego Mistrza Akkarina, ani też ostrzeżenia, że odwieczny wróg Kyralii obserwuje czujnie Gildię.

W miarę jak Akkarin ujawnia coraz więcej swojej wiedzy, Sonea przestaje być pewna, komu ma ufać i czego bać się najbardziej. Czy prawda może być aż tak przerażająca, jak przedstawia ją Wielki Mistrz? A może jest to podstęp, mający skłonić ją do uczestnictwa w jego mrocznych praktykach?