O chłopcu, który przeszedł do legendy - ebook

ROZDZIAŁ 1

– Czy słyszałeś COKOLWIEK z tego, co właśnie powiedziałem?

Marcus siedział w gabinecie dyrektora – znowu – ze znudzonym wyrazem twarzy, wciśnięty między matkę a ojca.

– A więc? – powtórzył pan Strickland ze zniecierpliwieniem i spiorunował chłopca wzrokiem zza małych okrągłych okularów. – Czekam.

– Marcusie… – Mama położyła mu dłoń na ramieniu. – Pan dyrektor chce wiedzieć, czy istnieje jakiś powód, dla którego wciąż się tak źle zachowujesz. Czy jest coś, o czym… o czym chciałbyś nam powiedzieć? Może coś cię zdenerwowało?

Marcus się skrzywił.

– Nic mi nie jest.

– Widzą państwo? – zawołał dyrektor z irytacją, wyrzucając ręce w górę. – Właśnie na tym polega cały problem. Ten chłopak zdaje sobie sprawę, że ma poważne kłopoty, a patrzcie na niego! Siedzi tutaj i niczym się nie przejmuje, jakby czekał w kinie na początek filmu. Ostrzeżenia, szlabany… wszystko spływa po nim jak woda po kaczce. Przykro mi, ale trzeba z tym skończyć.

– Co ma pan na myśli? – zapytała mama Marcusa i wyprostowała się na krześle jak struna.

– Zarekomenduję zarządowi szkoły, by Marcus został zawieszony w prawach ucznia.

– Zawieszony? – powtórzyła kobieta. – Ale… ale…

– Och, niech pan da spokój! – prychnął tata chłopca. – Czy to naprawdę konieczne? On tylko przeniósł w inne miejsce tabliczkę z napisem „Płytki kraniec basenu”. To był żart, prawda, Marcusie? Trochę nieszkodliwej zabawy.

– Nie dla pana Figgisa. Stracił dwa przednie zęby, gdy demonstrował skok do wody.

Tata Marcusa stłumił śmiech, a mama chłopca rzuciła mu surowe spojrzenie.

– Przepraszam, czy pana to bawi? – Dyrektor ściągnął brwi i poprawił okulary.

– Nie – odparł ojciec Marcusa niewinnym tonem, z trudem zachowując poważną minę. – Nie ma w tym nic śmiesznego! – Lekko szturchnął syna pod żebra i puścił do niego oko.

– Chciałbym panu przypomnieć, że to nie pierwszy incydent z udziałem Marcusa – dodał pan Strickland, sięgając po teczkę. – Tylko w tym semestrze został przyłapany na… – polizał palec i odnalazł właściwą stronę – wsypaniu środków przeczyszczających do budyniu w stołówce, ogoleniu szkolnej kozy, namalowaniu sprayem obscenicznych rysunków na drzwiach pokoju nauczycielskiego oraz… niech no spojrzę, a tak, podmianie potasu na sód podczas jednego z eksperymentów przeprowadzanych przez panią Brightwell na lekcji chemii, co doprowadziło do POWAŻNEJ eksplozji.

Pan Strickland zatrzasnął teczkę, jakby chciał zamknąć temat, i raz jeszcze spiorunował wzrokiem wszystkich zebranych.

– Proszę mi wierzyć – powiedział tata Marcusa ze śmiechem – gdy ja byłem w jego wieku, zachowywałem się znacznie gorzej.

– To nie jest błaha sprawa – odparł pan Strickland uszczypliwie. – Brwi pani Brightwell mogą nigdy nie odrosnąć.

– Grahamie, proszę… – Mama Marcusa pochyliła się nad biurkiem i popatrzyła błagalnie w oczy dyrektora. – Coś takiego naprawdę może mieć negatywny wpływ na jego przyszłość. Daj mu jeszcze jedną szansę.

Ale pan Strickland pozostał niewzruszony.

– Przykro mi, pani Watts – odparł oficjalnym tonem. – Podjąłem już decyzję.

– Pracowałam tu przez czternaście lat… – przypomniała kobieta.

– Nie rozumiem, jaki to ma zwią…

– Czternaście lat! – powtórzyła, tym razem głośniej. – Z czego przez ostatnie trzy lata sprawowałam pieczę nad wydziałem historii bez dodatkowego wynagrodzenia, chociaż miałam przez to dwa razy więcej roboty. A jednocześnie organizowałam szkolne kiermasze charytatywne oraz biegi na orientację dla szóstoklasistów. Marcus nie jest złym dzieckiem, wiesz o tym. Po prostu przechodzi ciężki okres. Żałujesz tego, co zrobiłeś, prawda, Marcusie? I obiecujesz, że to się więcej nie powtórzy?

Sięgnęła przez stół i z rozpaczą ścisnęła dłoń pana Stricklanda.

– Wiem, że trzeba go ukarać, Grahamie. Ale on potrzebuje też pomocy. Może moglibyśmy go gdzieś wysłać w trakcie przerwy semestralnej? Tydzień z prywatnym nauczycielem albo jakiś obóz, albo…

Dyrektor nagle podniósł wzrok, jakby wpadł mu do głowy jakiś pomysł.

Kobieta urwała i wbiła w niego spojrzenie.

– Hmm… – mruknął pan Strickland.

– Hmm? – powtórzyła z nadzieją.

Dyrektor wyciągnął chustkę z górnej kieszonki marynarki i długo, dokładnie przecierał okulary. Gdy w końcu umieścił je z powrotem na nosie, powiedział:

– Cóż, jest takie jedno miejsce…

– Och, dziękuję, Grahamie! – Mama Marcusa odsunęła krzesło i obiegła biurko, żeby uściskać dyrektora. – Spróbujemy wszystkiego… dziękuję. Nie pożałujesz tego, przysięgam.

Pan Strickland zarumienił się i odpędził ją gestem dłoni.

– Spokojnie, spokojnie. Niczego nie obiecuję. Będziemy musieli do nich zadzwonić i sprawdzić, czy znajdą dla niego miejsce. To raczej niekonwencjonalna placówka. Ich metody są… niespotykane, delikatnie mówiąc.

– Jak się nazywa? – zapytała kobieta, ale pan Strickland nie odpowiedział, tylko zdjął słuchawkę z widełek staromodnego telefonu i wybrał numer. – Pani Pettifer, proszę mnie połączyć z sekretariatem… – zerknął na siedzącego przed nim chłopca – …Merlina.