O sprawach Ducha Świętego - ebook

O SPRAWACH DUCHA ŚWIĘTEGO DZIAŁAJĄCEGO W KOŚCIELE ŚWIĘTYM

Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby wszelki kto wierzy weń, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Jan 3, 16.

Zielone Świątki, to korona wszystkich uroczystości Pana Jezusa; albowiem zesłanie Ducha Świętego jest ukoronowaniem dzieła zbawienia dokonanego przez Pana Jezusa. Co miłość Boga Ojca zdziałała w zesłaniu nam Syna swego, co miłość Syna Bożego zdziałała w życiu, męce, śmierci, zmartwychwstaniu swoim, tego nam Duch Święty udziela: owoców odkupienia Jezusowego działaniem tak w duszy pojedynczego wiernego, jak w całym Kościele katolickim. Przez Kościół rozumiemy społeczeństwo wiernych, połączonych jednością wiary Chrystusowej, jednością Sakramentów, związką nauki, Sakramentów, miłości między sobą pod rządem prawych pasterzy, a mianowicie rzymskiego pasterza. Rozróżniamy Kościół widomy rządzący i nauczający i prowadzący nas do zbawienia; owymi są papież, namiestnik Chrystusa, następca św. Piotra; biskupi, następcy Apostołów połączeni z papieżem, (kapłani, pasterze drugorzędni, są pomocnikami biskupów) i Kościół słuchający, a tymi są wszyscy wierni czyli katolicy. W dzień Zielonych Świątek, kiedy Duch Święty wśród dziwnych zjawisk i z dziwnymi skutkami był zesłany od Chrystusa najprzód Kościołowi w osobie Piotra i Apostołów, następnie ówczesnym wiernym, albowiem w wieczerniku onym był zebrany ówczesny Kościół katolicki. A raz zstąpiwszy Duch Święty na Kościół, od tej chwili już go nie opuścił. Pozostał na zawsze przy papieżu, biskupach i pozostanie na zawsze w Kościele katolickim, udzielając mu łask i pomocy, pociechy i opieki. O działaniu Ducha Świętego w Kościele katolickim dziś przemówię i okażę, w jakim celu zesłany jest Duch Święty Kościołowi, że Duch Święty 1) oświeca Kościół, czyli że jest jego Nauczycielem, 2) uświęca Kościół, dzieci swoje czyni sprawiedliwymi i zdolnymi nieba, 3) rządzi Kościołem, wspiera go, broni, poucza i nie da mu zaginąć do skończenia świata. A stąd pocieszające wypłyną dla nas wnioski – ku większej chwale Pana Jezusa. Stanie się to za sprawą Ducha Świętego, którego prośmy o oświecenie i pomoc za przyczyną Jego Najczystszej Oblubienicy. Ave Maria.

I.

Duch Święty jest zesłan Kościołowi na to, aby był jego Nauczycielem, tj. aby oświecał nauczycieli Kościoła, papieża i biskupów w tym, czego mają wiernych nauczać w rzeczach wiary świętej. A czy papież i biskupi potrzebują Ducha Świętego? Potrzebują: a) aby Ewangelię św. dobrze wyrozumieli, b) aby Ewangelię św. dobrze wykładali. Pan Jezus opowiedział całą Ewangelię Apostołom i przykazał im opowiadać ją wszystkim narodom. Z biegiem bowiem czasów, z rozwojem nauk świeckich powstają nowe teorie, uderzają na Pismo św. i naukę Kościoła. Z drugiej strony papież, biskupi są ludźmi podległymi omyłce, błędowi. Po ludzku mówiąc: łatwo mogłoby się stać, że słowo Boże mogłoby być źle zrozumiane i fałszywie wykładane, gdyby Duch Święty nie był w Kościele przy papieżu i biskupach, nie chronił ich od wszelkiego błędu, nie strzegł powierzonego depozytu, nie sprawiał, że po wszystkie czasy, miejscach i od wszystkich pasterzy w jednym rozumieniu słowo Boże opowiadane było i będzie – nieskażenie.

Kościół nie kuje nowych dogmatów, Duch Święty nie objawia papieżowi i biskupom nowych prawd wiary. Pan Jezus bowiem podał Apostołom naukę całkowicie, ale tylko w głównych zarysach i zasadach, nie we wszystkiej rozciągłości i nie we wszystkich szczegółach. W miarę potrzeb wieków nauka Jezusa miała być w następnych czasach rozwiniętą i bliżej rozjaśnioną. Papież więc i biskupi w miarę potrzeb – prawdę jakąś przez wszystkie wieki wierzoną – ostatecznie uroczyście jako artykuł wiary zatwierdzają i do wierzenia wszystkim wiernym podają.

Duch Święty oświeca wiernych, tj. daje wszystkim, co są dobrej woli, łaskę wiary, iżby słowo Boże z ochotą przyjmowali, należycie pojmowali, nie tylko przyzwalali rozumem ale i wolą, czyli wierzyli, wypisuje je w sercach wiernych, wzbudza i utrzymuje w nich ono delikatne uczucie, które się obrusza przeciw wszelkiej nowości w wierze i odtrąca to wszystko, co błędem tchnie. I w tym nasza pociecha, bo wiemy, że wiara nasza prawdziwa, albowiem ˝Duch prawdy˝ omylić nie mogący zawsze jest w Kościele świętym.

II.

Duch Święty uświęca Kościół, tj. sprawia, że dzieci swoje czyni świętymi, dobrymi i.....................O ŁASKACH I DARACH SZCZEGÓLNYCH DUCHA ŚWIĘTEGO UDZIELONYCH ŚWIĘTYM APOSTOŁOM

Światłość przyszła na świat. Jan 3, 19.

Dzisiaj, Najmilsi Bracia, obchodzimy doroczną pamiątkę tego wielkiego zdarzenia, jak Pan Jezus dnia 10 po swoim Wniebowstąpieniu zesłał na Apostołów Ducha Świętego w postaci ognistych języków. Było to w drugi dzień Zielonych Świątek żydowskich w niedzielę około 9 godziny rano, gdy Apostołowie byli zgromadzeni w wieczerniku, zamknięci dla bojaźni żydów, wśród gwałtownego szumu i wichru w postaci ognia, w jasny dzień widzialnego, zstąpił Duch Święty, trzecia Osoba Boska na Apostołów i sprawił w nich cudowną odmianę: Albowiem:

I. Oświecił ich rozum, czyli dał ludziom prostym, nieuczonym rybakom zupełne wyrozumienie nauki Chrystusowej.

II. Natchnął ich odwagą i mocą, miłością i męstwem, by tę nową naukę opowiadali po wszystkim świecie pomimo trudności i przeszkód, nie zważając na prześladowania i śmierć samą.

Dał im dar mówienia różnymi językami.

III. Błogosławił skutecznie ich pracy apostolskiej, że się ta nauka przyjęła w sercach i odmieniła obyczaje ludzkie, weszła w życie w dzień Zielonych Świątek. O tych więc szczególnych darach, udzielonych Apostołom przez Ducha Świętego dzisiaj przemówię do was ku większej czci Pana Jezusa za przyczyną Najświętszej Panny Maryi.

I. Oświecił Apostołów

Pan Jezus wstępując do nieba, dał rozkaz Apostołom: ˝Idźcie na cały świat, opowiadajcie Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzci się, zbawion będzie; kto nie uwierzy, będzie potępiony˝ (Mk 16, 15-16). Do tego potrzeba było, aby sami zrozumieli i świadomi byli tej nauki. Bez łaski i mocy Ducha Świętego nigdy by nie byli zrozumieli całkowicie nauki Jezusa. Obaczmy, jaka to była nauka; a jacy byli Apostołowie, których Pan Jezus posłał na jej opowiadanie? Nauka Jezusa, to dar z nieba, objawienie Boskiej mądrości i miłości, pełna tajemnic nadprzyrodzonych. Najgłębszy mędrzec nie zdołałby wymyśleć, ułożyć, zgłębić, wyrozumieć tej nauki. A nie dopiero prości ludzie, jakimi byli Apostołowie. Przez 3 lata słuchali, co prawda, tej nauki, ale jakże tępo pojmowali, jak mało spamiętali. Oni nawet nie zrozumieli celu przyjścia Jezusa na świat. Wciąż sobie roili, że Pan Jezus na to przyszedł, aby odbudował ziemskie polityczne królestwo, potęgę żydowską, wyswobodził ich z pod panowania Rzymian, że ich uczyni ministrami, nie rozumieli, że potrzebna była męka i śmierć Jezusa, gorszyli się nawet (Mt. 16, 22), w zmartwychwstanie Pana Jezusa niełatwo uwierzyli.

Nie przejęli się duchem nauki Jezusa. Wiele z tej nauki zapomnieli. Otóż Duch Święty dopiero ich oświecił, podobnie jakby ogień z nieba rozniecony; przypomniał, co z ust Pana Jezusa słyszeli. A jak cudowne było to oświecenie. Rozchodzą się po całym świecie w różne strony: Andrzej do Scytów, św. Filip do Azji, Szymon do Persji, Tomasz do Indii, Piotr... – a w ich opowiadaniu taka zgoda, jedność. Za natchnieniem Ducha Świętego niektórzy spisują księgi. Duch Święty natchnął, kierował ich rozumem, sam przez nich pisał, działał, dyktował, nauczał. Sprawił, że słowo Boże zawarte częścią w Piśmie św., częścią..................O WIELKIEJ MIŁOŚCI BOGA KU LUDZIOM I DLACZEGO WIELE LUDZI NIE MIŁUJE BOGA – I JAKIE STĄD SKUTKI?

Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego zesłał, aby wszelki, który wierzy weń, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Jan 3, 16.

To jest zasadniczą prawdą wiary naszej, że ten świat widzialny wraz z ludźmi na nim żyjącymi nie powstał przypadkowo, ale go stworzył Bóg przedwieczny, a stworzył dla chwały swojej, dla szczęścia stworzeń. A kiedy ludzie przez grzech odpadli od Boga, nie przestał ich miłować, lecz zesłał na świat równego sobie w Bóstwie Syna, aby wszelki, który wierzy weń, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Syn Boży z miłości poniósł śmierć okrutną dla zbawienia ludzi, pojednał nas z Ojcem, odzyskał nam utraconą łaskę Bożą i zesłał Ducha Świętego, a w Duchu Świętym miłość rozlana w sercach naszych (Rzym. 5, 5), przez Niego poznaliśmy całe dzieło odkupienia świata. Sama treść dzisiejszej Ewangelii naprowadza nas, aby mówić I. o wielkiej miłości Boga ku ludziom, II. dlaczego wiele ludzi nie miłuje Boga i jakie za tym idą skutki.

Duchu Święty! spuść promień miłości do serc naszych, abyśmy Cię za to tak umiłowali, jak tego jesteś godzien. Ave Maria.

I.

Jest to już u ludzi przyjęte, że osoby nawzajem się miłujące swoim umiłowanym częste i znaczne robią dary (prezenty).

Cztery są szczególniejsze oznaki miłości dobroczyńcy, a mianowicie: a) wielka wartość daru, b) sposób, w jaki tego daru udziela, c) niegodność osoby, którą obdarza, d) wreszcie pobudka, dla której to czyni. Podobnież wielką miłość Boga ku nam ludziom ocenia się z daru, jaki nam dał. Bóg przy stworzeniu wylał na ludzi obfite dary. Ale za podszeptem szatana ludzie miasto miłości odpłacili się Bogu niewdzięcznością. Bóg nie przestał miłować niewdzięcznych, bo nie tylko, że ich nie zatracił na wieki, jak na to zasłużyli, ale tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego zesłał, aby wszelki, który wierzy weń, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Chcąc poniekąd poznać wielkość tej miłości, weźmy na uwagę, że ten drogi, jedyny Syn Boga Ojca więcej znaczy, niż gdyby nam Bóg dał wszystkie skarby nieba i ziemi, niż gdyby nam zesłał dziewięć chórów anielskich, aby nam służyły. Jedynego bowiem, współistotnego Syna najmilszego, nad którego nie miał nic milszego, większego, dał nam, darował. Miłość to iście godna Samego Boga!

b) Chcecie wiedzieć sposób, w jaki tego daru nam udzielił? Oto Syn Boży zstąpiwszy na ziemię przyjmuje wszystko, co jest najpodlejszego: ciało ludzkie, które jest ziemią, ubóstwo, wzgardę, bóle, męki i śmierć okrutną, hańbiącą; to kary grzechu Adamowego.

c) Dla kogo to czyni? Dla grzesznego człowieka! O! cóż jest człowiek, Panie, iżeś go tak zbytecznie umiłował? Ten robak buntowniczy zasłużył na karę, a Ty, Jezu, przyjmujesz na siebie karę, która się jemu należała. Ty umierasz, aby on tylko nie zginął, ale miał żywot wieczny.

d) Co skłoniło Boga do zesłania nam Syna? Dlaczego to uczynił? Aby wszelki, który weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Więc gdyby Chrystus nie był przyszedł, wszystek świat musiałby zaginąć. A że w Chrystusie wszystko dobro nam darowane jest, więc.....................O WIERZE ŚWIĘTEJ – JEJ POTRZEBIE I POŻYTKACH – O SKUTKACH Z JEJ UTRATY I ŚRODKACH JEJ ZACHOWANIA

Kto wierzy weń, nie bywa sądzony; a kto nie wierzy, już jest osądzony, iż nie wierzy w Imię Jednorodzonego Syna Bożego. Jan 3, 18.

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego na Apostołów jest niejako urodzinami Kościoła. Odtąd Duch Święty ciągle w nim przebywa, rządzi nim, oświeca go, darzy go darem nieomylności. Jest duszą Kościoła i czyni go świętym. Rzeki świętości płyną z Jego obecności na pojedyncze członki Kościoła; On oświeca, uświęca, pociesza, wzmacnia duszę pojedynczego katolika, nie stawiającego przeszkody, łaską swoją, a pierwszym skutkiem łaski jest wiara.

I. O wierze dziś mówić zamierzyłem, o jej potrzebie i pożytkach. II. O skutkach z jej utraty i środkach zachowania. Ave Maria…

I.

Przez wszystkie czasy od upadku pierwszych rodziców Duch Święty dawał ludziom – nawet i poganom – dostateczną łaskę do zbawienia przez światło rozumu, oświecenie sumienia, działanie na wolę i serce, wiodąc ich ku poznaniu Boga i służenia Mu. Bóg chce, aby wszyscy zbawieni byli... (I Tym. 2, 4). Była światłość prawdziwa, oświecająca wszelkiego człowieka na ten świat przychodzącego (Jan 1, 9). Tym więcej w narodzie wybranym dawał Bóg łaskę ludziom świętym i pokutnikom, przez wzgląd na przyjść mającego Zbawiciela, jak to Paweł św. w liście do Żydów r. XI szeroko opisuje.

Już zaś w Nowym Testamencie po zesłaniu Ducha Świętego na Chrzcie św. rozlana jest w sercach naszych miłość Boża przez Ducha Świętego (Rzym. 5, 5), w pełności, a pierwszym ze wszystkich darów i skutków łaski jest wiara.

a) Jest zaś wiara (jak nas uczono w katechizmie), darem i światłem nadprzyrodzonym i cnotą od Boga wlaną, przez którą za prawdę uznajemy wszystko, co Bóg objawił i co Kościół św. do wierzenia podaje.

Rozum poprzedza wiarę, jest jej wstępnym warunkiem; nie moglibyśmy wierzyć (mówi św. Augustyn), jeślibyśmy nie mieli duszy......................