Obcy - ebook

Rozpieprzyli drzwi.

Wielkie stalowe drzwi do głównego korytarza, które otwierając się przypominały mi usta ziewającego olbrzyma. Tym razem nie sposób ich było otworzyć przy użyciu elektrycznego kołowrotka, więc świetlne lancety palników zagłębiły się w metal grubości męskiego uda jak w masło. Snopy błękitnych iskier sypały się z rozcięć o nadtopionych brzegach.

_Dobra!,_ powiedział ten, który kazał im to zrobić.

Który kazał rozpieprzyć drzwi.

Postawił stopę w wojskowym bucie na wysokości loga armatora: krwistego santorynu wyprowadzonego z granatowego fau o podwójnych konturach. Po jego kopnięciu bryła metalu odchyliła się powoli od pionu, zanim runęła z brzękiem na kraty chodnika po drugiej stronie. W filowaniu świetlówek widać było uciekający w dal tunel o ścianach pokrytych gęstwiną rur. Przetaczały się po nich fale zielonego i czerwonego blasku.

Główny obwodowy korytarz statku wiódł do pomieszczeń gospodarczych oraz na pochylnie schodzące ku ładowni. Facet, który wykopał drzwi, odwrócił się do nas, kładąc ostrzegawczo palec na ustach. Kazał być cicho, mimo że echo łoskotu wibrowało jeszcze w niewidocznych zakamarkach, oddalając się od nas i milknąc.

Miał na sobie mundur relscha. Taki sam jak Bauman, tylko z niebieskimi naszywkami speckomu na rękawach i na piersi. Oni wszyscy, cała ta piątka, która przyleciała malutkim patrolowcem i przybiła do górnego luku naszego Almayera, mieli niebieskie naszywki speckomu, plazmowe giwery w dłoniach i te swoje zacięte miny fachmanów, którzy pozjadali wszystkie rozumy. Oni zawsze wiedzieli najlepiej. Nie lubili słuchać, nie potrzebowali pytać, rozpieprzali drzwi i wchodzili na pewniaka.

Prawie nie zwracali na mnie uwagi, choć to ja znałem każdy zakątek AlMayera, a nie oni. Założyłbym się, że tu też uważali się za lepszych ode mnie i od każdego innego, kto byłby jeszcze żywy.

Kap, kap, kap, kapało coś w oddali. Dudniło głośno, miarowo, jakby to był tylko złudny pogłos czegoś niesłyszalnego.

Z karabinami w garści, czujnie pochyleni, wepchnęli się przede mną przez wyciętą palnikami dziurę. Tylko ostatni z nich, młody chłopak o twarzy wygolonej razem z brwiami, zatrzymał się, żeby mnie przepuścić. Choć i tego nie byłbym wcale pewien. Raczej zatrzymał się zaniepokojony zapachem gnijącej krwi, który snuł się po tamtej stronie wyrwy w drzwiach. Unosił się na powierzchni znajomych woni: zesmażonej farby, olejów, rdzy, swądu jonizacji. A może zaniepokoił go ten drugi zapach, ledwie uchwytny, przylatujący nie wiadomo skąd. Podobny do zapachu amoniaku.

Nie byłem jednak pewien, czy go w ogóle zwęszył.

Co do mnie – czułem go tak wyraźnie, jakbym wetknął nos w odkręcony słoiczek pełen oparów amoniaku.

Ale mój nos miał łatwiej. Doskonale jeszcze pamiętał bukiet zapachowy Almayera sprzed tego smrodku. Kiedy pomieszczenia pachniały w sposób znajomy, nie drażniący nerwów. Kiedy wszelki fetor był swojski.

Pamiętałem chwilę, gdy zwęszyliśmy amoniak po raz pierwszy.

Siedzieliśmy w kambuzie nasłuchując metalicznego człapania.

_Idzie po nas_, powiedziała Harley.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.