Obietnica Następcy - ebook

ROZDZIAŁ 1

Dźwięk dało się bardziej odczuć, niż usłyszeć – niczym głęboki wstrząs przeszywający ciało od samych stóp i wibrujący w piersi. Wszyscy rzemieślnicy tworzący koła garncarskie jak jeden mąż podnieśli wzrok, a gdy wrażenie minęło, odwrócili się do Tyena.

Spoglądał na ich zaniepokojone twarze wyrażające coraz większe, niesprecyzowane przerażenie. Wszyscy zamarli, dlatego niewielki ruch w pobliżu głównych drzwi warsztatu od razu przykuł uwagę Tyena. Zobaczył szybko wyostrzający się i ciemniejący cień ludzkiej sylwetki. Była to kobieta o ponuro zaciśniętych ustach.

– Witaj, Ceramiku Furso – powiedział, a gdy pozostali zwrócili się ku będącej magiem kobiecie, na ich twarzach odmalował się szacunek; każdy dwoma palcami dotknął serca na powitanie przywódczyni. Tyen poszedł za ich przykładem.

– Witaj, Tyenie Wheelmaker – odezwała się kobieta, materializując się wśród nich. – Wielkie Targowisko zostało zaatakowane. Potrzebujemy pomocy. – Rozejrzała się. – Od was wszystkich.

Tyen skinął głową.

– A napastnicy?

– Zniknęli. – Wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze z płuc; spojrzenie miała mroczne i udręczone. – Zawaliła się połowa zadaszenia. Pogrzebała wielu ludzi.

Rzemieślnicy popatrzyli po sobie ze zgrozą. Tyen wytarł tłuste ręce w szmatę.

– Udamy się tam natychmiast.

Kiwnęła głową i zniknęła im z oczu.

– Przeniosę was – zaproponował Tyen.

Pozostali wstali od urządzeń, przy których pracowali, i dołączyli do niego na jedynym skrawku wolnej przestrzeni w pomieszczeniu, tuż przed głównym wejściem. Złapali się za ręce – kobiety i mężczyźni połączeni uściskiem dłoni.

– Gotowi?

Wokół rozległ się potwierdzający pomruk, a potem wszyscy nabrali powietrza. Tyen zaczerpnął magii z daleka, by pozostawić w mieście moc dla magów o mniejszym zasięgu. W Doum magii było pod dostatkiem, dlatego powstała luka wkrótce miała zapełnić się otaczającą ją mocą – Tyen nie chciałby pozbawiać innych magów możliwości udzielenia pomocy na miejscu katastrofy.

Kiedy odepchnął się od świata, warsztat stracił barwy, a wszelkie odgłosy ucichły. Wyczuł świeży wyłom w mocy pomiędzy światami, od strony Domu Rady – bez wątpienia właśnie stamtąd wyruszyła do nich Ceramik Fursa. Tyen miał świadomość, że jego pracownicy przetrwają w tej przestrzeni tylko tyle, na ile starczy im powietrza, dlatego przenikając przez sufit i pierwsze piętro, pośpiesznie przeniósł ich ku niebu o barwie przytłumionego błękitu.

Patrząc z góry na Albę – największe miasto w Doum, słynące z wyrobów ceramicznych – rozglądał się za znajomą łukowatą fasadą budynku Wielkiego Targowiska.

Kiedy ją odnalazł, zamarł ze zdumienia. Po słowach Fursy nie spodziewał się tak wielkich zniszczeń, chyba że od czasu jej wizyty wydarzyło się coś jeszcze. Z niezwykłego falistego dachu zbudowanego z połączonych warstw płaskich cegieł została zaledwie jedna czwarta.

Tyen ruszył wraz z ludźmi do celu.

Wielkie Targowisko mieściło się w naprawdę pięknym budynku. Wewnątrz na straganach dniem i nocą sprzedawano najlepsze towary w mieście. Dlaczego ktoś miałby to zniszczyć? – zastanawiał się Tyen. Zaatakowali mieszkańcy innego miasta czy może innego świata? Napaść na Wielkie Targowisko była atakiem na główne źródło dochodów Alby. A także na miejsce, które w ciągu ostatnich pięciu cykli stało się dla Tyena nowym domem – pokochał je bardziej niż własną ojczyznę. Poczuł narastający gniew.

Bez wątpienia Ceramicy, wybrani przez mistrzów warsztatów w Doum, wiedzieli więcej. Mógłby zajrzeć w ich umysły, lecz prawo – podobnie jak w wielu innych światach – nie dopuszczało czytania w myślach bez zezwolenia. Nauczył się odruchowo przestrzegać tej zasady, bo gdyby choć raz dał się przyłapać na jej złamaniu, przepadłaby akceptacja, której pragnął. Zyskał co prawda uznanie jako potężny mag i wynalazca pierwszych napędzanych magicznie kół garncarskich, lecz jako człowiek z zewnątrz wciąż wzbudzał pewne podejrzenia.

Miasto przemknęło pod nimi niczym rozmazana plama. W miarę jak zbliżali się do celu, zrujnowany gmach stawał się coraz większy i wyraźniejszy. Kiedy znaleźli się przy strzaskanych ścianach, pośród cieni dostrzegli wielki stos gruzu. Rumowisko połyskiwało kawałkami potłuczonej glazury. Z chaosu gdzieniegdzie wyłaniały się pozostałości straganów, lecz towary i ludzie zostali przysypani. Niektórzy dźwigali fragmenty gruzu. Pozostali leżeli na ziemi wśród ocalałych kramów, a ich ubrania były poplamione krwią; niektórzy się poruszali, inni nie.

Widok obudził w Tyenie nieprzyjemne wspomnienie zawalonej wieży oraz falę wyrzutów sumienia. Odepchnął je od siebie. Od tragedii w Strzelistym Zamku minęło wiele cykli – cykl oznaczał „rok” według miary magów i handlarzy podróżujących między światami, gdyż pojęcie roku w poszczególnych światach było inne – lecz Tyen wciąż wyraźnie pamiętał tamten dzień. Dlatego bardzo chciał się na coś przydać. Tym razem mogę jakoś pomóc – powiedział sobie. O ile mi pozwolą.

Obniżył się wraz z robotnikami w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca na lądowanie. Postanowił, że nie będzie to wnętrze budynku, na wypadek gdyby pozostała część dachu miała runąć. Fursa powiedziała, że prócz nas bliżej nie było innych magów, więc zapewne niewielu już tu dotarło. Lepiej wszystkich osłonię, bo mury mogą zawalić się na zewnątrz. Na placu przed gmachem było tłoczno od gapiów. Ze środka co chwilę wybiegali ci, którzy postanowili pomóc, rzucali gruz na nieustannie rosnący stos, a potem szybko wracali. W pobliżu nie było dostatecznie dużo przestrzeni na lądowanie, więc Tyen wybrał miejsce oddalone o dwadzieścia kroków i zaczekał, aż stojący tam ludzie zauważą ich i usuną się z drogi.

Nie trwało to długo. Na widok grupy przezroczystych postaci zebrani szybko rozsunęli się na boki. Wówczas Tyen zszedł ze swoimi ludźmi do świata. Wszyscy zaczerpnęli suchego, pylistego powietrza i zaczęli kaszleć. Niektórzy przyciskali ręce do twarzy pod wpływem nagłego powrotu fizycznych oznak emocji, nieistniejących między światami. Po kilku głębokich oddechach doszli do siebie po podróży, wyprostowali się, a dłońmi, którymi przed chwilą trzymali sąsiadów, by połączyć się z Tyenem, teraz poklepywali się i ściskali, by dodać sobie otuchy.

– Zobaczmy, co da się zrobić – powiedział Tyen i ruszył ku budynkowi.

Kiedy weszli do środka, spojrzał w górę na resztki dachu. Ocalała tylko jedna z pięciu centralnych kolumn. Zaczerpnął magii i unieruchomił powietrze nad swoimi robotnikami, tworząc osłonę – być może odrobinę przesadził, bo pod wpływem chłodu w powietrzu od razu zaczęła powstawać mgła.

– Nie ma takiej potrzeby, Tyenie Wheelmaker – odezwał się z prawej strony męski głos. – Podtrzymujemy dach.

Tyen odszukał wzrokiem mężczyznę. Był to znajomy starzec, przeciskający się teraz między robotnikami.

– Mistrzu glazurniku Rayfie. – Tyen uwolnił powietrze. – Jak możemy pomóc?

– Czy ktoś z was potrafi uzdrawiać? – spytał Rayf.

Robotnicy popatrzyli po sobie, lecz większość pokręciła głowami.

– Ja trochę się na tym znam – rzekł jeden z młodszych mężczyzn. – Nie na magii uzdrowicielskiej, ale na bandażach i zakładaniu szwów.

– Ja trochę się podszkoliłem w Faurio – powiedział Tyen. A potem rozpoznał mnie jakiś buntownik – dodał w duchu – i miałem do wyboru: zabić go albo uciec. – Opanowałem podstawy.

Rayf przeniósł wzrok na Tyena i uniósł brew.

– Potrafisz leczyć za pomocą magii?

Tyen pokręcił głową.

– To potrafią tylko wiecznie młodzi.

Spojrzenie starca wyostrzyło się na wieść o umiejętnościach Tyena. Bez wątpienia zastanawiał się, czy ten potężny cudzoziemiec się starzeje – albo raczej co dla Doum oznaczałoby, gdyby się nie starzał. Wzrok Rayfa powędrował za plecy rozmówcy i starzec zmarszczył brwi. Podszedł do Tyena i odezwał się ściszonym głosem.

– Zajrzyj w moje myśli – poprosił.

Tyen usłuchał go i dostrzegł niepokój oraz skupisko straganów za swoimi plecami. Za linią ludzi uprzątających rumowisko, między naczyniami ustawionymi na ocalałym kramie, widać było cień. W jego głębi połyskiwała para oczu skupionych na wielkim stosie gruzu.

Rayf popatrzył z powrotem na Tyena.

– Nie mogę przeczytać jego myśli. Kto to? – wyszeptał.

Tyen uwolnił zmysły w poszukiwaniu nieznajomego. Kiedy odnalazł jego umysł, zmarszczył brwi.

To potrwa wiele godzin – myślał nieznajomy. Im dłużej tu zostanę, tym większe prawdopodobieństwo, że ktoś mnie znajdzie. Dlaczego miałbym ryzykować, że trafię do więzienia, skoro nie ja zleciłem atak na to miejsce? Gdyby któryś z Ceramików rzeczywiście zginął, imperator nie targowałby się o mnie. Zostawiłby mnie na pastwę losu.

– Nazywa się Axavar – szepnął Tyen. – Pochodzi z Murai. Mag ze szkoły magii.

– Był wśród ludzi, którzy to zrobili?

Tyen pokiwał głową.

– Kazano mu dopilnować, by żaden z napastników nie zabił Ceramika. Gdyby któryś z naszych przywódców zginął, imperator podjąłby działania tylko wobec tych, którzy zlecili atak.

Rayf zmrużył oczy.

– A kto go zlecił?

– Podejrzewa kupców z Murai.

Starszy mężczyzna syknął.

– Na pewno chcieli nas ukarać za ustanowienie minimalnej ceny. Których kupców podejrzewa?

– Nie myśli o nikim konkretnym. To tylko pionek. Za młody, by mógł mieć jakąś władzę.

I zupełnie nieprzejęty tym, co tu zrobił wraz ze swoimi pobratymcami. Tyen pokręcił głową. Zabijanie ludzi za to, że nie chcą sprzedawać towarów poniżej pewnej ceny, bo muszą z czegoś żyć, było niewiarygodnie okrutne. Jeżeli Axavar miał rację, kupcy z Murai doszli do wniosku, że ich przetrwanie zależy od tego, czy zdołają sprzedać towary z Doum z rozsądnym zyskiem – choć Tyen podejrzewał, że „przetrwanie” wcale nie oznaczało konieczności zmagania się z głodem, lecz wiązało się z uszczupleniem ich potężnego majątku.

– Co mam zrobić? – spytał.

Rayf zawahał się, a na jego twarzy odmalowało się niezdecydowanie. W końcu ktoś go zawołał i starzec nieco się ożywił. Obaj się odwrócili i stwierdzili, że do budynku zbliża się kilkoro ludzi w czerwonych szatach – jedna z tych osób skierowała się ku Rayfowi, pozostałe rozproszyły się wśród rannych.

– Och, doskonale. Dotarli uzdrowiciele z Payr. – Starzec z powrotem zwrócił się do Tyena. – Idź za nim, jeśli wyjdzie. Dowiedz się, kto jeszcze odpowiada za napaść i czy stoi za tym imperator.

Tyen skinął głową. Wziął głęboki wdech i odepchnął się od świata. Zatrzymał się w miejscu, z którego ledwie był w stanie określić swoją pozycję w stosunku do pomieszczenia. Wyglądało to, jakby zniknął, chyba że ktoś dokładnie by się przyjrzał. Szerokim łukiem zaszedł Muraiczyka od tyłu.

Mężczyzna w ostatniej chwili odwrócił się i go zauważył. A potem błyskawicznie śmignął między światy i uciekł.

Tyen popędził za nim.

Zrujnowane targowisko zniknęło mu z oczu. Materia między światami została zmącona po obu stronach świeżo utworzonej przez Axavara ścieżki. Gdy Tyen zaczął go doganiać, mężczyzna przyśpieszył. Tyen mógłby go schwytać, lecz przystanął i pozwolił mu na zwiększenie odległości. Niech myśli, że uniknął pościgu, dzięki czemu uda się prosto w miejsce, do którego zamierzał dotrzeć.

Czyli zapewne do pozostałych magów, którzy brali udział w ataku. Wówczas Tyen ostrożnie się do nich zbliży, trzymając się poza zasięgiem ich wzroku. Pojedynczy muraiski mag raczej nie powinien stanowić dla Tyena zagrożenia, nie wiedział jednak, jak silni są w grupie. Poza tym musiał uważać, by nie uznali jego działań za kontratak Doum; niektórzy mogliby wrócić do Alby i zaatakować ponownie.

Minął punkt równowagi między światami, w którym niczego nie było widać, i z bieli powoli zaczęły się wyłaniać cienie. Poniżej rozciągało się miasto, które szybko stawało się coraz wyraźniejsze. Leżało u stóp klifu, z którego spływał ogromny wodospad, a tworząca się z drobinek wody mgła przesłaniała je. Miasto dzieliła rzeka, lecz obie jego części były połączone szeregiem eleganckich mostów.

Był to Glaemar, stolica najpotężniejszego kraju w świecie Murai, a zarazem siedziba imperatora władającego wszystkimi krajami z wyjątkiem kilku odległych państw, zbyt ubogich, by mogły być kuszącym celem podbojów. Tyen odwiedził ten świat mniej więcej w tym samym czasie, w którym osiedlił się w Doum, był bowiem ciekaw zamożnego i potężnego sąsiada, będącego głównym nabywcą towarów sprzedawanych przez garncarzy. W Glaemarze panował chłodniejszy klimat niż w Albie, kultura zaś była bardziej wyrafinowana – i mniej przyjazna. Bogactwo i władzę dziedziczono, ubodzy żyli w wiecznej niewoli. Zdolności magiczne dawały zaledwie skrawek wolności w obliczu nieugiętych wymagań związanych z pochodzeniem.

Ten świat za bardzo kojarzył się Tyenowi z własną ojczyzną, wielkim Imperium Lerackim, które podbiło i skolonizowało większość jego świata – choć w Belton, mieście wyposażonym w zaawansowaną kanalizację, śmierdziało znacznie mniej niż z zakrytych rowów w Glaemarze.

Axavar zanurkował ku swojemu światu, zwalniając dopiero w ostatniej chwili, by skorygować pozycję. Tyen podążał za nim w pewnej odległości, świadom, że mniejsze zdolności magiczne mężczyzny utrudniają mu zauważanie innych magów między światami. W końcu Axavar skierował się ku dużemu budynkowi z kwadratowym wewnętrznym dziedzińcem.

Tyen został na tyle wysoko nad miastem, by dla ludzi w dole stanowić jedynie punkcik. Mimo wszystko gdy zszedł do świata, stworzył wokół siebie kulę unieruchomionego powietrza, która miała zarówno pomóc mu utrzymać się w miejscu, jak i go osłonić. Zaczekał chwilę i wkrótce mógł zajrzeć w umysł Axavara.

Axavar wylądował w szkole magii. Ze wszystkich stron rozległ się odgłos kroków, gdy magowie odpowiedzieli na jego wezwanie. W jego myślach pojawiły się twarze mężczyzn i kobiet spoglądających z balkonów. Kolejne osoby przechodziły przez łukowate wejścia poniżej. Wszyscy wpatrywali się w niego, gdy udzielał mętnych wyjaśnień i przestróg.

Powiedział im, że zauważył go jakiś mag. Że być może za nim podążył. Że mógł w każdej chwili się tu znaleźć.

Axavar wyczuł ciemne linie wykwitające wokół magów, gdy ci zaczerpnęli mocy, przygotowując się na ewentualne spotkanie z intruzem. Lecz Tyen nie miał zamiaru doprowadzać do konfrontacji. Postanowił zajrzeć w ich myśli. Okazało się, że mistrz Rayf miał słuszność. Kiedy Ceramicy z Doum ustanowili ceny minimalne, kupcy z Murai postanowili dać im nauczkę – wynajęli pięciu magów z glaemarskiej szkoły i wysłali ich do Alby, by zniszczyli Wielkie Targowisko.

Wiedzieli, że imperator ukarałby ich w razie śmierci któregoś z przywódców Doum. Dla Muraiczyków śmierć mężczyzn, kobiet i dzieci pracujących przy straganach nie miała znaczenia, bo w ich kulturze sprzedawcy nie cieszyli się wysoką pozycją społeczną. Liczyli się tylko ludzie u władzy. Lecz w Doum handel kontrolowały rody garncarzy, strycharzy, dachówkarzy i innych rzemieślników – byli wśród nich krewni Ceramików. Członkowie rodów, którzy nie zostali obdarzeni zdolnościami artystycznymi, lecz mieli talent do liczb i negocjacji, byli równie ważni co twórcy, gdyż dzięki nim rzemieślnicy mogli skupić się na swoich zajęciach.

Współpracownicy Axavara wpatrywali się właśnie w dyrektorkę szkoły magii, kobietę o imieniu Oerith. Wątpiła, by pojedynczy mag z Doum ośmielił się zaatakować szkołę. Niemniej zdawała sobie sprawę, że będzie szukał informacji, a gdy dowie się, dlaczego Wielkie Targowisko zostało zniszczone, może wrócić, by zemścić się na kupcach albo nawet uderzyć na imperatora. Szkoła zostanie pociągnięta do odpowiedzialności za ujawnienie się Axavara. Chyba że Oerith szybko wszystkich ostrzeże. Nazwiska kupców, którzy zlecili atak, nie zostały przekazane magom, kontaktowali się bowiem przez pośredników, lecz imperator prawdopodobnie je znał, a nawet jeśli nie, to z pewnością je pozna, gdy dotrą do niego najnowsze wieści. Oerith nakazała wystawienie straży i gotowość do obrony, po czym odepchnęła się od świata i jej umysł przestał być widoczny.

Co mam robić? – zastanawiał się Tyen. Przez chwilę czekał na odpowiedź Velli, ale przecież dla bezpieczeństwa zostawił ją w domu.

Rayf chciał poznać nazwiska kupców. Tyen mógł przetrząsnąć umysły mieszkańców miasta, ale trwałoby to zbyt długo. Zdaniem Oerith znał je imperator.

Tyen zwrócił się ku potężnemu budynkowi usadowionemu u podnóża klifu. Gmach znajdował się przy wodospadzie, dzięki czemu jego mieszkańcy mieli dostęp do najczystszej wody. Tyen rozejrzał się w poszukiwaniu ich umysłów. Odszukanie Oerith nie zajęło mu wiele czasu, a pośród tylu ludzi trudzących się zadowalaniem imperatora jego samego także łatwo było odnaleźć. Oerith przybyła już do sali audiencyjnej. Przekazała ostrzeżenie o magu, który ścigał Axavara, i spojrzała na pięciu mężczyzn klęczących w pobliżu.

Domyśliła się, że to właśnie ci kupcy. Tyen zerknął w ich umysły i potwierdził tę informację. Poznał ich nazwiska. Mógł odejść.

Wówczas jednak ich uszami usłyszał śmiech imperatora.

Skupił się na myślach władcy i zmroziło mu krew w żyłach. Ten człowiek był rozbawiony. Nie miał zamiaru karać kupców. Zastanawiał się za to, czy trudno byłoby przeprowadzić regularny szturm na Doum.

Żar przegnał chłód, gdy gniew na nowo doszedł do głosu, lecz Tyen zapanował nad sobą.

Jeśli się wtrącę, mogę pogorszyć sytuację.

Jeśli jednak niczego nie zrobi, miejsce, w którym tak bardzo starał się zadomowić i które pokochał bardziej niż własny świat, może ulec zagładzie.

Nie wiedział jednak, jak potężni są magowie chroniący imperatora. Na pewno byli silni.

Zajrzał w umysły osób pozostających najbliżej władcy i policzył magów. Okazało się, że miewał już do czynienia z taką liczbą i przeżył. Ale jaką mocą dysponowali? Wielu zastanawiało się nad szansami Murai przeciwko Doum, gdyby doszło do konfliktu, i choć uważali się za silniejszych, żaden nie zdobył doświadczenia w walkach między światami – mimo to więcej niż kilku miało o sobie dość wysokie mniemanie.

Konfrontacja z imperatorem byłaby ryzykowna, lecz Tyen gotów był na ten krok dla dobra swojej nowej ojczyzny. Wziął głęboki wdech, odepchnął się między światy i poszybował w dół.

Nie prześlizgnął się jednak przez dach komnaty audiencyjnej. To byłoby zbyt wyzywające. Zamierzał zmusić imperatora do rozważenia, czy warto robić sobie wroga ze świata Doum, nie chciał jednak, by władca pomyślał, że sąsiad właśnie przeszedł do kontrataku. Dlatego wylądował w pewnej odległości od komnaty i podszedł do strażnika.

Mężczyzna – kapitan – drgnął na widok materializującego się Tyena.

– Chciałbym porozmawiać z imperatorem w imieniu ludu Doum.

Kapitan zmrużył oczy, wątpił bowiem, by ktoś ważny mógł wysłać takiego zaniedbanego posła.

– Kim jesteś?

– Tyen Wheelmaker z Alby. – Tyen prychnął. – Ubrałbym się stosowniej do tej okazji, lecz pilniejsza jest konieczność zażegnania niebezpieczeństwa wojny między naszymi światami. – Odepchnął się, przemknął obok strażnika, po czym wylądował i wyzywająco obejrzał się przez ramię. – Wolisz, żebym sam poszukał imperatora?

Kapitan wyprostował się.

– Nie. Zaprowadzę cię. – Gestem dał Tyenowi znać, by za nim podążył, po czym ruszył korytarzami.

Podczas poprzedniej wizyty w Glaemarze Tyen oglądał pałac z zewnątrz, nie miał jednak oficjalnego pretekstu, by wejść do środka, nie widział zatem jego wnętrza. Nie tego się spodziewał. Zamiast zwyczajowego natłoku cennych przedmiotów i zbytkownych dekoracji mających świadczyć o bogactwie i majestacie, ujrzał ogromną przestrzeń, w której panował ład. Była podzielona na poszczególne pomieszczenia nie ścianami, lecz rzędami kolumn. Łukowate przejścia wychodziły na atria, dzięki którym światło słoneczne i wilgoć mogły odżywiać niebanalnie rozmieszczone rośliny w ogromnych donicach. Na bardziej przestronnych dziedzińcach ustawiono pergole. Zabiegi te łagodziły granicę między wnętrzem a otoczeniem budynku. Ponadto wilgotna mgiełka ciągnąca się od wodospadu, roznoszona wokół łagodnymi podmuchami, nawilżała i schładzała powietrze.

Jednak w pałacu nie brakowało dzieł sztuki. Tu i ówdzie pośród kolumn stały wyszukane rzeźby i donice na rośliny pochodzące z najlepszych warsztatów garncarskich Domry, a na podłogach widniały mozaiki równie imponujące jak te, które Tyen podziwiał przy głównym wejściu do gmachu. Jeżeli te wzory pokrywały cały widoczny z góry kompleks, rozciągały się na powierzchni dużej wioski lub nawet niewielkiego miasta.

Domy wielu zamożnych rodów w Glaemarze oraz innych muraiskich miastach zapewne także zdobiono w ten sposób. Wszystko, co nadawało się dla monarchów kraju czy świata, było atrakcyjne dla ambitniejszych mieszkańców, którzy chcieli pochwalić się dobrobytem i władzą. Kiedy Tyen przyjrzał się dokładniej, zauważył, że wszystkie kafelki pokryte są szkliwem. A zatem był to nie kamień, lecz ceramika.

Nic dziwnego, że kupcy są przewrażliwieni na punkcie kontrolowania cen przez Ceramików. Już na ten jeden produkt musi być ogromny popyt, nie wspominając o wyrobach garncarskich i rurach kupowanych w Doum.

Minął dyplomatów i dworzan, biurokratów i służbę. Zauważył, że wszyscy służący są młodzi i atrakcyjni, choć noszą gładkie, proste stroje uszyte z tej samej tkaniny. W tak otwartej przestrzeni służby nie da się ukryć, więc zapewne imperator nie chce, by rzucała się w oczy.

Kilkoro ludzi w innych, bardziej zdobnych uniformach przerwało rozmowę i utkwiło wzrok w Tyenie. Niektórzy ruszyli za nim, inni pośpiesznie odeszli. Magowie, jak wyczytał w ich umysłach, którzy sprawdzali wszystkich gości cesarza. Nie spodobało im się to, co zobaczyli – cudzoziemca w stroju typowym dla Doum, którego myśli nie potrafili odczytać.

A jednak nikt go nie zatrzymał, a z ich umysłów dowiedział się, że rzeczywiście zmierza do sali audiencyjnej. W końcu dotarli do wewnętrznych ścian. Od imperatora dzieliły go już tylko ogromne drzwi. Jeden z sześciu strażników otworzył ich skrzydło. Kapitan przystanął zdziwiony, lecz wzruszył ramionami i wprowadził Tyena do środka. Usunął się na bok i dał Tyenowi znak, by szedł przed nim.

Ku zaskoczeniu Tyena w komnacie panował półmrok. Było to, w przeciwieństwie do wielu innych przestrzeni pałacu, całkowicie odgrodzone pomieszczenie, a jedyne źródło światła stanowiły płomienie lamp zawieszonych we wnękach.

Pośrodku stał mężczyzna w średnim wieku. Miał na sobie prostą szatę ze złotej tkaniny, na której udrapowano tunikę ze szkliwionych koralików. Jej skromność z początku zaskoczyła Tyena, przypomniał sobie jednak, że w Murai niewiele było złóż gliny. Prag­niecie tego, czego nie posiadacie – zadumał się – a to dawało Doum przewagę… aż do dziś.

Dwoje magów, którzy podążyli za Tyenem, kroczyło po obu jego stronach, a z ich myśli Tyen wyczytał, że mężczyźni i kobiety stojący wzdłuż tylnej ściany także są magami. Imperator został poinformowany, że nie są w stanie odczytać myśli Tyena. Wbrew ich radom władca postanowił spotkać się z posłańcem z Doum.

Jakiś ruch przykuł uwagę Tyena do pięciu wpatrzonych w podłogę mężczyzn, którzy przyklękli niedaleko. Byli dobrze ubrani, najmłodszy z nich nie dorównywał władcy wiekiem, najstarszy zaś liczył dwukrotnie więcej lat. Kupcy. Za nimi stała dyrektorka szkoły magii.

Gdy Tyen znów spojrzał na imperatora, ten uniósł brwi i podbródek, znieważony brakiem szacunku ze strony posłańca. Mając na względzie, że nie chce doprowadzić do kolejnych aktów przemocy, Tyen przybrał tę samą pozę co kupcy.

– Kto to jest? – władczo odezwał się imperator w języku murai­skim, a jego słowa odbiły się echem w pomieszczeniu.

– Tyen Wheelmaker – odparł kapitan zza pleców Tyena.

Głos imperatora wypełnił salę sceptycyzmem.

– Ceramicy wysłali sługę, by negocjował w ich imieniu?

– Nie, imperatorze Izetalo-Morazo – odparł Tyen. Potem zaś, wyczytawszy z myśli władcy, że ten zna język Podróżników, odezwał się właśnie w ich mowie. – Ceramicy wysłali mnie, bym się dowiedział, kto i dlaczego zaatakował niedawno Wielkie Targowisko w Albie. Ruszyłem za jednym z magów, mężczyzną, którego napastnicy pozostawili tam, by się upewnił, czy wśród ofiar nie ma Ceramików…

– A są? – spytał imperator, także przechodząc na język Podróżników.

– Nie wiem, imperatorze.

– Cóż, znalazłeś winowajców. Sam możesz ich spytać, co chcieli osiągnąć.

– Już się dowiedziałem.

– To po co tu przybyłeś?

Tyen spojrzał mu w oczy.

– Ci kupcy zaatakowali Doum – powiedział, nadając głosowi surowość. – To można uznać za wypowiedzenie wojny. – Zamilkł, po czym wstał. – Chciałbym się dowiedzieć, co pan, imperatorze Izetalo-Morazo, zamierza uczynić. Potępia pan ich działania?

Władca ponownie uniósł podbródek, ale nie odezwał się, lecz zastanawiał nad odpowiedzią. Tyen sposępniał, gdy zajrzał w jego umysł.

– Nie pochwalam ich – rzekł imperator. – Podjęli ogromne ryzyko i powinni byli zapytać mnie o zgodę. – Władca rzucił kupcom srogie spojrzenie, ci zaś skulili się i zaczęli rozważać, czy przypadkiem nie pomylili się w ocenie tego człowieka. – Mają jednak prawo podjąć kroki wobec faktu, że Ceramicy odmówili negocjacji.

– A zatem nie ukarze ich pan?

Imperator gwałtownie przeniósł wzrok na Tyena.

– Tylko jeśli ucierpiał któryś z Ceramików. – I zapewne będę musiał zrobić to odpowiednio ostentacyjnie – gderał w myślach. Ci Ceramicy to jakaś żałosna namiastka władców. To tylko słudzy zajmujący się rzemiosłem, którym tymczasowo powierzono władzę nad rozwydrzonym tłumem nazwanym „obywatelami”. – Proszę im przypomnieć, że sami są sobie winni – kontynuował. – Nie dotrzymali umowy. Sprzedawali towary zamówione przez Muraiczyków innym krajom. Tego nie można tolerować.

Tyen nachmurzył się.

– Skoro nie chcecie zapłacić stosownej ceny za ich czas i doświadczenie, dlaczego nie wolno im szukać klientów, którzy są gotowi ponieść takie koszty?

– Zawsze się u nich zaopatrywaliśmy – powiedział imperator. – To pradawne porozumienie wspierane przez Raena…

– Raen nie żyje.

Imperator przybrał kamienny wyraz twarzy i zacisnął usta w niezadowoleniu. Zapadła niezręczna, gniewna cisza. Tyen poruszył zakazany temat. W dodatku, z punktu widzenia historii światów, całkiem świeży.

Co to za karierowicz? – zastanawiał się imperator. Ktoś wpływowy. Ktoś na tyle potężny, że nie boi się ani mnie, ani moich magów. A jednak jego akcent brzmi obco i choć jest podobny do mieszkańców Alby, ma w sobie coś nieznajomego. Czyżby był cudzoziemcem? To chyba możliwe.

– A jakie to ma dla ciebie znaczenie? – spytał. – Przecież nie pochodzisz z ich świata.

Tyen skrzyżował ramiona na piersi.

– Doum jest moim domem, a jego mieszkańcy to moja rodzina. Zrobię, co będę musiał, by go bronić.

– W takim razie broń go. Przekonaj Ceramików, żeby zrezygnowali z tej absurdalnej polityki cenowej.

– Nigdy nie ośmieliłbym się mówić im, jak mają żyć i dbać o własne interesy – odparł Tyen. – Widzę jednak, że pana, imperatorze, nie będzie łatwo do tego przekonać. Chyba że usunę całą magię z tego świata i odizoluję go od innych na kilkaset cykli. To zapewne zaszkodzi waszemu handlowi.

Imperator utkwił wzrok w Tyenie. Oerith zrobiła krok w stronę władcy, ten jednak gestem nakazał jej zostać na miejscu.

– Tylko Raen był na tyle potężny – powiedział.

– Nie tylko.

– Zabiłby cię, gdyby cię znalazł.

Tyen wzruszył ramionami.

– Wygląda na to, że jednak mu się nie udało. To niewielki świat, czego jest pan zapewne świadom. Znam przynajmniej dwie osoby o zasięgu umożliwiającym pozbawienie go mocy, a nie zdziwiłbym się, gdyby takich magów było więcej. Nawet gdybym nie zdołał zebrać całej magii za jednym razem, i tak mógłbym stworzyć wokół Glaemaru pustkę na tyle rozległą, że jej zapełnienie potrwałoby wiele cykli. Jeśli jednak wątpi pan w prawdziwość mych słów…

Tyen uwolnił zmysły i objął całe miasto, po czym pobrał połowę magii w promieniście ułożonych pasmach. To, co zostało, szybko wypełniłoby pustkę i żaden mag będący w trakcie wykonywania ważnej czynności – na przykład unoszenia czegoś ciężkiego – nie zostałby całkowicie pozbawiony mocy.

W pomieszczeniu rozległy się zduszone okrzyki, gdy magowie wyczuli, co się stało. Nim jednak któryś z nich zdążył wpaść w panikę i zaatakować, Tyen wypuścił magię z powrotem. Wypłynęła z niego, na chwilę całkowicie spowijając pałac. Zdumienie przerodziło się w podziw. Strach w ulgę.

– Dam panu czas na ponowne rozważenie swojego stanowiska i podjęcie decyzji, czy ci ludzie – Tyen zerknął na kupców – zasługują na karę za śmierć rodzin rzemieślników i Ceramików. – Z zadowoleniem stwierdził, że władca zamierza postąpić zgodnie z jego propozycją, mimo gniewu, że ktoś śmiał mu grozić. – Dziękuję za przyjęcie, imperatorze. Życzę zdrowia i szczęścia.

Nie czekając na odpowiedź ani na odprawę, Tyen zaczerpnął magii z jej nadmiaru w pałacu i odepchnął się od świata.

Kiedy znalazł się daleko między światami, jego satysfakcja nieco przybladła i zaczął się martwić. Jak zareagują Ceramicy, gdy się dowiedzą, że bez konsultacji z nimi groził imperatorowi Murai w ich imieniu?

Rozgniewają się czy będą mi wdzięczni? Naprawiłem sytuację czy ją pogorszyłem?

Chciałby porozmawiać na ten temat z Vellą. Na myśl o ukrytej w domu książce zdał sobie sprawę, że grożąc imperatorowi, sam mógł stać się celem ataku. Rozsądek podpowiadał, że byłby w stanie się obronić, lecz imperator mógłby zemścić się w sposób, który nie wywołałby sprzeciwu Ceramików, i na przykład zniszczyć mu dom. Po wydarzeniach tego dnia postanowił, że zacznie znów nosić książkę przy sobie.

Odnalazł ścieżkę z Doum do Murai, którą przetarł wraz z Axavarem, i podążył nią w przeciwnym kierunku. Stopniowo zaczęły się wokół niego pojawiać stragany w gruzowisku Wielkiego Targowiska.

A potem wyczuł cień. Ktoś go śledził.

Z niepokojem poszybował nad światem, odciągając maga od ruin. Z ulgą stwierdził, że ten ruszył jego śladem. Wywabił szpiega z miasta i odnalazł bezludne miejsce, w którym mógł doprowadzić do konfrontacji, nie narażając innych na niebezpieczeństwo. Zszedł do świata w wyschniętym jeziorze, zachłannie łapiąc oddech; jego pozbawione powietrza ciało musiało zapłacić cenę za tak długie przebywanie w przestrzeni między światami.

Kilka kroków dalej zaczęła materializować się ludzka sylwetka. Sylwetka kobiety odzianej w długą luźną suknię. Oerith? Inny mag imperatora, który postanowił rzucić mu wyzwanie? A może ktoś, kto miał przekazać wiadomość? Czy też zaszantażować w odwecie?

Jednak oblicze nieznajomej nie przypominało twarzy mieszkańców Murai. Kobieta miała ciemniejszą skórę i proste czarne włosy. A potem ją rozpoznał i jego ciało przeszył dreszcz, niczym błyskawica. Kiedy się zmaterializowała, zaczerpnęła tchu, by się odezwać, lecz nie chwytała łapczywie powietrza, co było charakterystyczne dla nieśmiertelnych magów.

– Tyen, prawda? – zapytała kobieta, która odmówiła wskrzeszenia Raena. – Pamiętasz mnie? Choć możliwe, że nigdy ci się nie przedstawiłam. Jestem Rielle.O AUTORCE

Trudi Canavan wydała swoje pierwsze opowiadanie w 1999 roku i otrzymała Nagrodę Aurealis za najlepsze opowiadanie fantasy. Debiutancka „Trylogia Czarnego Maga” przyniosła jej popularność na całym świecie, a wszystkie trzy tomy „Ery Pięciorga” trafiły na listę bestsellerów „Sunday Timesa”. Trudi Canavan mieszka z partnerem w Melbourne w Australii, a jej czas wypełniają pisanie, malowanie i tkanie.

Więcej o Trudi Canavan i innych autorach wydawnictwa Orbit na stronie www.orbitbooks.net.