Oblicze gangstera - ebook

Raisa

Ocknęłam się niedawno, czując, jakbym wypiła morze alkoholu. Siadam trochę niezdarnie, przesuwam się na krawędź materaca, opuszczam nogi na podłogę i potrząsam głową, żeby pozbyć się z niej oparów snu i zapewne czegoś jeszcze, ponieważ czuję się jak na karuzeli. Gdy w końcu wszystko mija, a ja rozglądam się dookoła, zdaję sobie sprawę, że nie wiem, gdzie jestem. Dostrzegam niewielkie okno, na którym skupiam wzrok. Przez brudną szybę wpada do środka nikła ilość promieni słonecznych. Biorę spokojny oddech i wstaję. Przez chwilę kręci mi się w głowie, jednak po kilku sekundach to uczucie znika. W pomieszczeniu prócz okna znajduje się łóżko, na którym się obudziłam, a ze ścian łuszczy się farba jakiegoś ciemnego koloru, zdaje się, że granatowego.

Przełykam ślinę, wciąż czując dokuczliwą suchość w ustach i zastanawiam się, co to za miejsce? Co się tak właściwe stało? Przeszukuję swoje wspomnienia, ale ostatnie, co pamiętam, to jak jacyś ludzie zabrali mnie siłą ze szpitala. W sumie to mnie porwano. Spinam się na tę myśl i przestraszona, a jednocześnie zła, ruszam do drzwi. Przystaję przed nimi, by się przekonać, że nie mają klamki.

– Boże, tylko nie to – mamroczę sama do siebie, sprawdzając też od razu okno, które jest za wysoko i w dodatku za kratą.

Tracę ostatnią nadzieję. Zrezygnowana wracam i siadam na łóżku, czekając na to, co się wydarzy. Przeczucie nic mi nie mówi, a to oznacza, że może być różnie, naprawdę różnie.

Próbuję analizować sytuację, w jakiej się znalazłam, tyle że co tu jest do analizowania. Porwano mnie, nie wiadomo, w jakim celu. Prycham na samą myśl o okupie. Nie dostaną za mnie pieniędzy. Jestem nikim. Kobietą, która nie ma rodziny, a już tym bardziej pieniędzy, więc nie mogą za mnie żądać forsy. Dlatego nie wiem, czego ode mnie chcą. A do tego nie mam pojęcia, co się stało z małym Vito. Ale dowiem się, tylko najpierw muszę się jakoś stąd wydostać.

Po pewnym czasie słyszę dźwięk przekręcanego w zamku klucza. Nie wiem, po co mnie zamknęli, skoro z tej strony i tak nie ma klamki i nie dam rady wyjść. Imbecyle. Zrywam się z łóżka i odwracam przodem do wyjścia. Chwilę później staję oko w oko z nieznanym mężczyzną, który trzyma tacę z jedzeniem, którego na pewno nie tknę.

– Masz to wszystko zjeść. – Robi krok w moją stronę, podczas gdy ja stoję jak zaklęta. – Rozumiesz? – cedzi pytanie.

– Tak – odpowiadam, bacznie go obserwując, ponieważ dostrzegłam przy jego pasku broń. Niedobrze.

– Całkiem niezła z ciebie dupa. Wyruchałbym cię, ale nie wolno… – lustruje mnie, a ja chętnie wydziobałabym mu oczy widelcem – …a szkoda.

Odstawia jedzenie, prostuje się i uśmiecha. Mam ochotę podejść i nawrzeszczeć na niego, opluć i zrobić kilka innych rzeczy, ale się nie odzywam, jedynie czekam, aż ta gnida sobie pójdzie, bo wiem, że nie przeżyłabym z nim nawet słownej potyczki, więc wolę siedzieć cicho. Gdy tylko drzwi się za nim zamykają, opuszczam ramiona i biorę gwałtownie haust powietrza. Nawet nie wiedziałam, że wstrzymywałam oddech.

Podchodzę do krzesła, którego jakimś cudem wcześniej nie zauważyłam, i patrzę na jedzenie na tacy. Nie mam na nie ochoty, ale dostrzegam szansę na ucieczkę albo chociaż próbę wydostania się z tego miejsca. Bo wiem, że na pewno będę próbowała się stąd uwolnić. Nie jestem głupia. Albo mnie sprzedadzą, bo o tym też się nasłuchałam, albo zostanę czyjąś dziwką, czyli i tak mnie sprzedadzą. Żadna z tych opcji nie wchodzi w grę. Nie mam nic do stracenia, po prostu nic. A człowiek, który nie ma nic do stracenia, jest zazwyczaj niebezpieczny. Mój młody wiek nie świadczy o tym, że jestem głupiutką gąską. O nie. Życie mnie nie oszczędzało.

Odstawiam jedzenie, którego nie mam zamiaru nawet tknąć. Nie wiem, czy go czymś nie doprawili, więc zbieram rzeczy, które mogą mi się przydać, i czekam. Jakiś czas później, gdy już zaczynam myśleć, że koleś się nie zjawi, słyszę zgrzyt zamka. Szybko chwytam wcześniej przygotowane narzędzia mojej przyszłej zbrodni, podbiegam do ściany i ustawiam się tak, żeby mieć dobrą pozycję startową, ale żeby mnie nie zauważył. Staram się oddychać spokojnie, co niestety jest wielkim wyczynem, bo serce wali mi w piersi niczym młot. W końcu drzwi się otwierają, a osiłek robi krok do środka. I to jest moja szansa. Atakuję go znienacka najpierw tacą. Uderzam go nią w głowę, po czym dźgam go widelcem w bark, licząc, że na chwilę rozproszę jego uwagę.

– Kurwa! – ryczy, a moje nadzieje umierają, kiedy zamiast paść na podłogę, ten szybko się odwraca z mordem wypisanym w oczach.

Chryste Panie.

Akurat takiego biegu wydarzeń nie przewidziałam. Sądziłam, że go to powali, a ja będę wystarczająco szybka, ale nie jestem. Ledwo od niego odskakuję z zamiarem ucieczki, a on już ciągnie mnie za bluzę, a świat zaczyna mi wirować przed oczami, ponieważ spotykam się z podłogą. Uderzenie jest tak silne, że pozbawia mnie oddechu.

– Głupia suka – warczy, a po chwili jego pięść ląduje na mojej głowie. – Coś ty sobie myślała? – Szarpie mnie za ubranie, aż cała podskakuję, wciąż zwijając się z bólu na podłodze. – Sądziłaś, że mnie pokonasz i uciekniesz, głupia krowo? Gdyby nie to, że nie mogę cię ruszyć, już dawno grzałabyś miejsce pode mną. – Puszcza mnie, a ja znów uderzam czaszką o beton. – Głupia bladź.

Nie podnoszę się, nie mam siły. Ale tego, co się dzieje w następnej sekundzie, nie spodziewałabym się nawet za milion lat. Jego stopa odziana w ciężki but spotyka się z moimi żebrami.

– Aaa – jęczę cicho.

– Kazali mi pilnować, żebyś była żywa, ale nic nie wspomnieli, że masz być cała. – Śmieje się, po czym uderza mnie drugi raz, a ja ledwo mogę złapać oddech, kiedy skręcam się z bólu.

Kirił

– Gdzie on, kurwa, jest? – pytam, celując ze spluwy do klęczącego ze związanymi rękami kolesia, który zna to ścierwo. Ba, oni pracują razem, co sprawia, że mam jeszcze większą ochotę go zatłuc, nim powie mi, gdzie jest chuj odpowiedzialny za burdel w moim życiu.

– Nie wiem, o kogo chodzi – dyszy.

– To mamy zajebisty problem – cmokam. – A w sumie to ty go masz. Jeśli mi nie powiesz, gdzie jest prawa ręka Griszy, możesz zacząć się modlić, chociaż to i tak na nic ci się zda.

– Nie wiem, przysięgam.

Jak on i to jego „nie wiem” mnie wkurwia! Bez namysłu celuję w ramię mężczyzny i naciskam spust. Kula przechodzi na wylot, co i tak nie ma znaczenia, bo za chwilę będzie gryzł piach.

– Kurwa – sapie.

– Więc dowiem się czy nie?

– Nie! – cedzi.

– Jak tam sobie, zjebie, chcesz.

Oddaję strzał prosto w jego głowę, co daje mi gwarancję, że już się nie podniesie. Trup na miejscu. Jego ciało leci na bok, upadając w miękki biały puch, który po chwili barwi się na czerwono. Czy czuję wyrzuty sumienia? Nie, nie czuję. Nie po tym, co próbowali zrobić. Zresztą w tym życiu nie ma miejsca na sentymenty. Problem jest tylko jeden: nie potrafię sobie przypomnieć imienia tego sukinsyna, bo pamiętam jedynie, jak wygląda, to wszystko. Jednak mam nadzieję, że w końcu go dorwę, chociaż moja pamięć bywa dziurawa jak szwajcarski ser. Ważne, że pamiętam, co zrobił. Zajęło mi trochę czasu, żeby wrócić do swojego życia, ale jestem tutaj i się nigdzie, kurwa, nie wybieram. Na pewno nie w zaświaty.

– Posprzątajcie – nakazuję moim ludziom, gdy patrzę na zwłoki leżące nieopodal. – Widzisz – kopię trupa – było ze mną, kurwa, nie zadzierać, a tak z prochu powstałeś i w proch się obrócisz, kupo gówna.

Odpalam spokojnie papierosa, po czym się zaciągam, żeby dym wypełnił mi płuca. To zawsze mnie uspokaja. Trzymając fajkę między ustami, wycieram zakrwawioną dłoń w kawałek szmatki i wrzucam ją do płonącego nieopodal ogniska. Nie ma ciała, nie ma dowodów, czyli nie ma zbrodni. Za moment to ścierwo będzie skwierczeć. Zapewne nikt go nigdy nie odnajdzie. Moi chłopcy sprawią, że wszelki ślad po tym człowieku Griszy zniknie. A kiedy załatwię swoje sprawy tutaj, wrócę do Stanów, gdzie mieszkam, i odnajdę moją rodzinę. Szkoda, że dopiero niedawno dowiedziałem się o pewnych sprawach.

Patrzę ostatni raz na zwłoki. Nie jestem miłościwy, bywam diabłem w skórze anioła. Jestem Tarasow, dokładniej Kirił Tarasow. Ten, kto mnie zna, wie, że lepiej ze mną nie zadzierać. Kim jestem? Dzieckiem porzuconym. Dzieckiem niechcianym, które dorosło i będzie szukało sprawiedliwości. Jeśli osoba odpowiedzialna za śmierć w mojej rodzinie wciąż żyje, zginie. Zginie tak samo jak ten koleś, którego musiałem zlikwidować. Grisza nie będzie pocieszony, że zniknął mu jeden człowiek. Trzeba przyznać, że twardy był z niego sukinsyn, niczego nie zdradził, ale i tak nie mógł zostać przy życiu.

Rzucam niedopałek do ogniska, żeby nie został po mnie ślad, po czym kiwam do moich ludzi, żeby wrzucili ciało do ognia.

– Przypilnujecie, żeby się doszczętnie spaliło, resztki pozbieracie i się ich pozbędziecie. Może być jebana rzeka.

– Tak jest, boss.

– Widzimy się później. Żaden z was nie ma prawa się spóźnić.

– Będziemy na czas. A wracamy do Stanów?

– Najpierw na stare śmieci. Jegor… – Kiwam głową do swojej prawej ręki, z którym znamy się prawie całe życie.

Wsiadam do swojego samochodu i odjeżdżamy, zostawiając ślady opon na śniegu. Ale zanim wyjadę do Nowego Jorku, zajrzę jeszcze w jedno miejsce, licząc chyba w sumie na cud. Chociaż one bardzo rzadko się zdarzają. Powinienem się poddać, ale to nie leży w mojej naturze. Gdyby leżało, nie byłbym w miejscu, w którym jestem. Zostałbym pochłonięty przez system. A w sumie mogę powiedzieć, że mi się udało. Do wczoraj nie odkryłem tylko tego, gdzie ona jest. Nie upłynęło dużo czasu od jej zniknięcia, ale spóźniłem się. Jeśli chodzi o nią, kurwa, zwyczajnie dałem dupy po całości. To jest jedyna rzecz, której żałuję.

– Zaparkuj tutaj. – Wskazuję Jegorowi miejsce.

– Z włączonym silnikiem?

– Myślę, że obejdzie się bez. Przed niczym nie uciekamy, jeszcze nie, więc czekaj na mnie spokojnie.

Wysiadam, czując w chuj mroźne rosyjskie powietrze, od którego tak jakby odwykłem. Poprawiam wełniany płaszcz, po czym przecinam zaśnieżony chodnik i otwieram starą furtkę, która niemiłosiernie skrzypi, po czym wspinam się po stopniach prowadzących do mojej przeszłości. Stare drewniane drzwi witają mnie jak dawniej, ale tym razem wchodzę tutaj jako ktoś inny. Nie jestem tamtym dzieckiem.

Naciskam klamkę i wkraczam do środka. Panuje tu dziwna cisza. Pokonuję korytarz i pukam do drzwi dyrektorki, która jest już starszą osobą. To ona sprawiła, że jestem, kim jestem. Powinienem jej nienawidzić, ale jestem kobiecie wdzięczny. I bardzo ciekawy, jak zareaguje na mój widok.

– Nie przeszkadzam? – pytam na powitanie, kiedy jestem już w środku.

– Och… – Wstaje i poprawia na nosie okulary. – To ty…

– Da, to ja.

– Kirił, chłopcze. – Podchodzi do mnie i klepie lekko po twarzy, na co jej pozwalam. Ktoś inny tak naprawdę straciłby już pieprzone ręce.

– Nic się nie zmieniłaś – oznajmiam.

– Kłamca. Za to ty wciąż masz to przekorne spojrzenie i coś mi mówi, że nie przyjechałeś mnie odwiedzić.

– Nie dziwi cię moja obecność?

– A dlaczego miałaby dziwić? – Ponownie poprawia na nosie stare okulary.

– Długo mnie nie było – odpowiadam, sprawdzając, czy ona wie, co się ze mną działo.

– Widocznie miałeś swoje powody, żeby się nie pokazywać. Poza tym raczej nie byłeś na długich wakacjach. Przecież wiem, gdzie cię oddałam.

Ach. Albo zwinnie kłamie, albo naprawdę nie wiedziała, co się ze mną stało. Obstawiam to pierwsze. Niestety.

– Wiesz coś na jej temat?

– Przykro mi, ale nie. Nie mam żadnych wieści. Niestety obawiam się najgorszego… To już kilka dni, Kirił.

– Nie mów tak – przerywam jej. – Ona musi żyć.

– Dzieci takie jak ona…

– Wystarczy – ucinam. Nie chcę słyszeć tego gówna. Może i ma rację, ale ja w to nie wierzę. Raisa musi żyć. – Ona już dawno przestała być dzieckiem.

– Masz rację, nie jest nim. Ale była tutaj tylko dlatego, że nie miała dokąd pójść. Pracowała za dach nad głową.

– Bo tobie tak pasowało – przypominam jej.

– Nie przeczę, więc wyciągnęłam do niej pomocną dłoń.

– Oczywiście – kpię.

Jak chuj pomocną.

Nie wierzę w ani jedno słowo tej kobiety. Musiałbym jej nie znać. Zresztą nie zdziwiłbym się, gdyby starucha za tym stała.

– Znała angielski, więc uczyła dzieci. Ale to już raczej wiesz.

– Tak. – Nie informuję jej, że nim przyjechałem, dowiedziałem się wielu różnych rzeczy. Chociażby takich, że dziewczyny z domu dziecka trafiają do burdelu, a ta tutaj przymyka na to oko. Zapewne dostaje nawet swoją działkę. Mam ochotę rozszarpać jej gardło, ale powstrzymuję się. Na to zawsze przyjdzie pora.

– Dlatego, Kirił – rozkłada ręce – ja nie bardzo mogę ci pomóc.

– Czyli to oznacza, że jej rzeczy wciąż tutaj są – stwierdzam z lekko przekrzywioną głową.

– Tak. Na samej górze, na strychu.

– Na strychu? A co one tam, do cholery, robią?

– Tam miała swój pokój.

Zaciskam dłonie w pięści i rozważam przez chwilę, czy użyć ich na niej, czy jednak sobie darować. W końcu stwierdzam, że nie mam ochoty na zabawę z tą szumowiną.

– Znajdę drogę sam. – Wypadam z gabinetu dyrektorki niczym burza i pędzę korytarzem, a następnie schodami na strych.

Wdrapuję się na samą górę, czując unoszący się w powietrzu kurz. Z coraz większymi wyrzutami sumienia jeszcze bardziej zaczynam żałować, że nie zjawiłem się po nią szybciej, nie upomniałem wcześniej. Może nie doszłoby do tego wszystkiego. Ale przez jakiś czas byłem zupełnie gdzie indziej. Najpierw walczyłem o przetrwanie, co mi się udało, a później wyjechałam za Atlantyk. Tam wróciły do mnie wspomnienia, które kryły się w zakamarkach mojej pamięci. Potem dostałem swoje stare rzeczy. Nie wiem, skąd Welin je miał, ale będę mu wdzięczny do końca życia.

Biorę głęboki oddech, bo mimo że stałem się, kim jestem, i wróciłem po nią, okazuje się, że za późno. Oczywiście wiedziałem, co się z nią działo, ktoś dostarczał mi na bieżąco informacji. Jak się ma pieniądze, można kupić prawie wszystkich. Może ktoś zapytałby, dlaczego zjawiam się dopiero teraz, ale odpowiedź jest prosta. Ci, których kochamy, są dla nas największym zagrożeniem, ale i my jeszcze większym dla nich. Dopóki sam nie zostałem szefem i nie upewniłem się, że o mnie zapomniano, nie było więc opcji, żebym się zjawił. Teraz jednak widzę, że ktoś śmiał sięgnąć po to, co od zawsze było moje. A ona była moja, nawet jeśli nie zdawała sobie z tego sprawy, i nie wierzę, że zniknęła ot tak. Ludzie nie znikają, zawsze coś lub ktoś za tym stoi. Na przykład ja, kiedy od czasu do czasu sprawiam, że jakiś osobnik wyparowuje. Zawsze znajdzie się powód.

Pcham stare drewniane drzwi i wchodzę do pokoju, w którym pachnie… nią. Robię krok do środka i się rozglądam. W nikłym świetle padającym ze świetlika dostrzegam łóżko i walizkę. Podchodzę do niej, otwieram i przerzucam rzeczy. Wygląda tak, jakby się spakowała, bo są tutaj chyba wszystkie jej ubrania, które są zwykłymi szmatami, a nie ubraniami nadającym się do założenia. Widać, że nie zdążyła wyjechać. Raptem trafiam na coś… Sięgam po kamyk, który dałem jej dawno temu. Powiedziałem jej, że to taki amulet i jak będzie go mocno ścis­kać, nie wydarzy się nic złego. Oczywiście kłamałem, bo to tylko zwykły kamyk, jednak najwidoczniej sprawiał, że czuła się bezpiecznie. Opadam na łóżko, zaciskając rzecz w dłoni i nie wierząc, że miała go przez cały ten czas.

– Kurwa!!! – ryczę i ciskam nim przez całe pomieszczenie, po czym wstaję i wychodzę.

Zbiegam po schodach, a moje kroki dudnią na drewnianych stopniach, a następnie roznoszą się po wykafelkowanym korytarzu, kiedy idę nim szybkim krokiem. Pierdolę to miejsce. Jeśli się okaże, że starucha kłamała, straci głowę. Osobiście utnę jej łeb.

Kierując się do wyjścia, natykam się na chłopca. Przystaję, wyciągam z kieszeni portfel oraz kilka dolarów – wbrew pozorom one rządzą również tutaj – po czym pochylam się w jego stronę.

– Będą twoje, jak mi coś powiesz. – Pokazuję mu pieniądze, a jego oczy błyszczą na ich widok.

– A co takiego?

– Nie wiesz, co się stało z panią Raisą?

– Nie. – Kręci głową, na co ja wzdycham ciężko.

– Masz. – Podaję mu kasę i bez słowa podchodzę do drzwi wejściowych.

– Ale wiem, że miała odwiedzić mojego kolegę w szpitalu.

– Tak? – Odwracam się i patrzę na niego.

– Tak, ale on też nie wrócił. Straciłem najlepszego kumpla. – Opuszcza wzrok. Ten widok sprawia, że wspomnienia wracają. Zaciskam dłonie w pięści i podchodzę do niego.

– Czyli wyszła w odwiedziny i nie wróciła?

– Powiedziała, że da mi znać, jak on się czuje, ale nigdy więcej się tutaj nie pokazała, a on nie wrócił. Pani dyrektor powiedziała mi, że on zmarł, ale jej nie wierzę.

Ciekawe. Jakoś o tym mi nie wspomniała, głupia kurwa. Bladź.

– Posłuchaj mnie – odzywam się, a mały unosi na mnie spojrzenie. – Chcę, żebyś coś dla mnie robił, a w zamian będziesz dostawał pieniądze. Możecie pewnie stąd wychodzić, prawda?

– Tak, do szkoły.

– Więc raz w tygodniu ktoś się z tobą spotka pod twoją szkołą. Ty mu będziesz mówił, co wiesz, a on w moim imieniu ci za to zapłaci.

– Ale…

– Trzeba sobie w życiu jakoś radzić. Jesteś bystry, jednak nie chwal się nikomu, że dostałeś pieniądze. Zabiorą ci.

– Dobrze, proszę pana.

– Zmykaj.

Chłopiec znika, a ja mam ochotę iść do tej starej kurwy i wygarnąć jej, że mnie okłamała, patrząc w oczy, jednak wychodzę. Pewnego dnia to miejsce zostanie zrównane z ziemią. Nie tylko on stracił kumpla, ja również, i została mi wtedy tylko Raisa.

Kiedy tylko wychodzę na zewnątrz, atakuje mnie mroźne powietrze. W drodze do auta wypuszczam z wydychanym powietrzem obłoczki pary. Siadam na miejscu pasażera i pokazuję mojemu człowiekowi, żeby ruszył.

– Dokąd?

– Do szpitala, Jegor.

– Ktoś umarł?

– Obawiam się, że w niedalekiej przyszłości ktoś na pewno zejdzie – odpowiadam mu.

– Chyba już mu współczuję – mruczy pod nosem, a ja zapinam pasy.

Skoro chłopak mówił, że Raisa pojechała do szpitala, to znaczy, że musi być tam jakiś ślad dziecka z sierocińca. To zawsze jakiś punkt zaczepienia. Od czegoś muszę zacząć. W końcu ją znajdę, a ile będzie po drodze trupów, to już zależy od tego, ile osób maczało w tym palce. Jednak stara poleci na pewno. Sama wymaga od dzieci, żeby nie kłamały, a zełgała, patrząc mi w oczy.

– Poczekaj tutaj na mnie – mówię do Jegora, gdy ten parkuje.

– Na pewno?

– Spokojnie, to szpital.

– Jak szef chce, czekam.

Wysiadam, czując nieprzyjemny chłód w żołądku. Mam nadzieję, że nie dowiem się, że i ona nie żyje. Przekraczam próg i ruszam do pierwszej z brzegu pielęgniarki. Muszę się jakoś dowiedzieć, co się wydarzyło, a nie spytałem chłopaka, jak jego kolega miał na imię, jednak wiem, jak to załatwię.

– Przepraszam – odzywam się i posyłam kobiecie uśmiech, bo wolę to załatwić na spokojnie i po dobroci. Nie każdy musi od razu poznawać moje diabelskie oblicze. – Potrzebuję pewnych informacji odnośnie do wychowanka domu dziecka.

– Nie zajmuję się takimi sprawami, ale może moja koleżanka będzie panu w stanie pomóc – wyjaśnia, dokładnie mnie lustrując. – Tamte drzwi po prawej. – Wskazuje.

– Dziękuję – rzucam i odchodzę.

Pięć minut później stoję już na zewnątrz, przed szpitalem. Tego, czego się dowiedziałem, nie spodziewałem się nawet w najgorszych snach. Oczywiście nie chciała nic powiedzieć, ale jak zobaczyła dolary, od razu rozwiązały jej się usta. Zdobyte informacje sprawiają, że wiem już, jak powinienem działać. To, kim jestem, bardzo mi pomoże. Niektórzy są mi coś winni, więc będą mogli spłacić dług.

Poprawiam kołnierz płaszcza i podchodzę do samochodu. Strzepuję śnieg z rękawa dłonią odzianą w czarną skórzaną rękawiczkę, po czym wsiadam na tylne siedzenie i każę się zawieźć do hotelu, licząc, że mój człowiek w Stanach zrobił to, o co go prosiłem. Wychodzi na to, że czeka mnie przyspieszona podróż.

– Zawieź mnie do Katiuszy. – Zmieniam zdanie, bo wpada mi do głowy pewien pomysł.

– Burdel? – pyta ze dziwieniem Jegor.

– Mam tam coś do załatwienia.

– Się robi, boss.

Dziwki zawsze dużo wiedzą, a jeszcze więcej wie ich właściciel, który mnie zna. Przynajmniej znał z dawnych czasów, kiedy dostarczałem jego dziwki mojemu już byłemu szefowi. Stąd wiem, że dziewczyny z domu dziecka były brane do burdelu. Podejrzewam, że nic się nie zmieniło. Nie w takim mieście jak to.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji