-
W empik go
Obrzędowość Berberów Atlasu Wysokiego - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2016
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Obrzędowość Berberów Atlasu Wysokiego - ebook
Książka zaznajamia czytelników z dziedzictwem kulturowym Berberów z Doliny Dades (Atlas Wysoki) oraz pomaga zrozumieć rolę obrzędowości przejawiającej się w ich codziennych pracach, strojach, ozdobach oraz tańcu.
| Kategoria: | Popularnonaukowe |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8002-603-2 |
| Rozmiar pliku: | 8,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
TRADYCJA, OBRZĘD, OBYCZAJ, ZWYCZAJ, CEREMONIA, RYTUAŁ
W celu odpowiedniego zastosowania terminologii etnograficznej w pracy przed przejściem do części merytorycznej niezbędne jest zdefiniowanie podstawowych pojęć powszechnie używanych nie tylko w pracach naukowych, ale i w życiu codziennym. Pozornie proste terminy budzą jednak wiele kontrowersji w świecie etnologii. Często myli nam się zwyczaj z obyczajem, tradycja z obrzędem, ceremonia z rytuałem. Znani światowi etnografowie i antropolodzy, tacy jak: Erixon, Hunter, Whitten, Hönigmann, Dürkheim, Glückman i inni, postanowili sklasyfikować je i zdefiniować według kryteriów religijnych, społeczno-politycznych czy magicznych. Jednak owocem ich długoletniego działania są jedynie próby wyjaśnienia powyższych pojęć. Obyczajowość jest jak podmokłe pole, które z pozoru wydaje się podzielone i uporządkowane, natomiast gdy wstępując na nie, zaczynamy się zapadać w grząskim gruncie, wtedy pojawiają się wątpliwości.
Celem przedstawionych poniżej definicji jest wprawdzie usystematyzowanie materiału, mimo to pozostaje wiele niedopowiedzeń i wciąż na nowo budzących się pytań.
Tradycja
Pod ogólnym pojęciem tradycji kryje się przejmowanie i wartościowanie dóbr kulturowych przekazywanych w czasie i przestrzeni. Wyróżnia się jej trzy podstawowe znaczenia:
• czynnościowe – związane z czynnością przekazywania dóbr kultury (trans
misja),
• przedmiotowe – wskazujące przekazywane dobra (dziedzictwo),
• podmiotowe – określające stosunek poszczególnych pokoleń do dóbr kulturowych przeszłości, protest lub zgodę na ich dziedziczenie^().
Ze względu na sposób transmisji wydziela się najczęściej tradycję ustną (oralną) oraz tradycję jako przekaz gestów i czynności manualnych. Wynikiem tradycji jest świadome lub nieświadome odtwarzanie (reprodukcja) związanych z przeszłością dóbr kultury. Drogą lub przekazem tradycji nazywa się transmisję dóbr kulturowych z pokolenia na pokolenie. Wiedzie ona zwykle od pokoleń starszych ku młodszym, od ustępujących do bezpośrednio po nich wstępujących. Dzieje się to głównie w ramach rodziny, która w dużej mierze decyduje o wyborze tradycji przez jednostkę. Przekaz i kształtowanie tradycji dokonuje się również w społeczności lokalnej, szkole, miejscu kultu religijnego, zakładzie pracy i w innych instytucjach uczestniczących w enkulturacji czy socjalizacji, a poprzez wszystkie lub niektóre z nich w ramach grupy etnicznej i państwa.
Tradycja jako dziedzictwo (spuścizna, spadek) oznacza te dobra kultury, które zostały przejęte z przeszłości. Istnieją tradycje zamknięte w historii, które nie dotrwały do naszych czasów, oraz tradycje teraźniejszości, osadzone w funkcjonującym, przekształcającym się systemie społeczno-kulturowym. Konieczne są co najmniej dwa przekazy dóbr kulturowych, w których uczestniczą trzy generacje, aby móc dobra te uznać za tradycję.
Elementy kultury uznane za tradycję są zwykle wartościowane i zakłada się, że są one szczególnie warte akceptacji. Tak więc tradycja to sposób zachowania się lub wzorzec wytworzony przez grupę, odrębną od jednostki i służącą wzmocnieniu świadomości i spójności grupowej^().
Obrzęd
Obrzęd oznacza indywidualne i zbiorowe działania podejmowane publicznie i uroczyście bardziej z racji ich sensu pośredniego (dla mobilizującej lub obronnej ekspresji i integracji grupy) niż bezpośredniego (dla praktycznych rezultatów). Jest on tak jak wszystkie zjawiska społeczne wyrazem stosunków społecznych, ale cel jego stanowi przede wszystkim integracja grupy, która może się też dokonywać bez zmiany stosunków, a zwłaszcza ról społecznych^().
Obrzęd w przeciwieństwie do ceremonii może mieć charakter zarówno pozytywny (okazywanie szacunku, uwznioślenie), jak i negatywny (potępienie, odrzucenie). Określenia: obrzęd, rytuał, ceremonia, zwyczaj, początkowo traktowano jako synonimy. Rozróżnienia ich zakresu przedmiotowego dokonuje się poprzez wyodrębnienie zwyczajów związanych z działalnością religijną (obrzęd, rytuał) lub świecką (ceremonia) oraz przez oddzielenie indywidualnych aktów zachowania kulturowego (magia) od podyktowanych publicznie i zbiorowo (obrzęd). Główna klasyfikacja obrzędów polega na ich podziale na obrzędy substancjalne (konstytutywne), które wyrażają stosunki społeczne poprzez odwołanie się do pojęć mistycznych (obrzędy przejścia), i na obrzędy tworzące fakty, tj. wzmagające siły lub moc produkcyjną, oczyszczające, chroniące lub podnoszące dobrobyt grupy.
Działania obrzędowe mają pożądany sens dopiero wtedy, kiedy są praktykowane w sposób uroczysty i publiczny. W każdym obrzędzie i w każdym obyczaju tkwi warstwa zwyczajowa. Zwyczajem, obyczajem czy obrzędem są zjawiska zobiektywizowane społecznie. Obrzęd jest w jakimś stopniu rozwinięciem obyczaju, ponieważ wiąże się z przekonaniem i nie jest wykonywany automatycznie, lecz stanowi wyraz podporządkowania się normom społecznym^().
Obyczaj a zwyczaj
Terminem „obyczaj” najczęściej określa się charakterystyczną i powszechną w danej grupie społecznej (kulturowej) prawidłowość zachowania. Obyczaje są najbardziej spontaniczne ze wszystkich norm społecznych i często wywierają najsilniejszy przymus. Są jednakże sankcjonowane nie przez zorganizowaną władzę, lecz przez wielką różnorodność nieformalnych presji społecznych. W przeciwieństwie do zwyczaju, działania obyczajowe są obwarowane sankcjami społecznymi i mają wyłącznie społeczny status, podczas gdy zwyczaje mają charakter społeczny bądź indywidualny^().
Obyczaj jest normą postępowania, odmienną pod względem sankcji od religii i moralności, a utrzymującą się społecznie dzięki powszechnej aprobacie. Zwyczaj istnieje wyłącznie dlatego, że większość członków danej społeczności uważa go za obowiązujący. Zwyczaj ma za sobą na ogół poparcie tradycji. Postępuje się tak a tak, ponieważ „zawsze tak robiono”^().
Obyczaj to społecznie określony sposób zachowania się, uświęcony przez tradycję i w razie przekraczania go umacniany naganą społeczną. Obyczaje regulują postępowanie jednostki poprzez stosowanie takich sankcji jak: dezaprobata, obniżenie pozycji jednostki w grupie, ośmieszenie czy wreszcie wykluczenie z grupy. Jest również zachowaniem powtarzającym się w określonych okolicznościach, ponadto zachowaniem wymaganym, którego nieprzestrzeganie wywołuje niezadowolenie innych przedstawicieli społeczności, naganę lub karę. Z tego wynika, że obyczaj dotyczy ważniejszych niż zwyczaj wartości, które grupa przedkłada nad inne^().
Ceremonia a rytuał
Za ceremonię uważa się zespół formalnych zachowań służących zwykle do nadania czynnościom pozytywnego i uroczystego charakteru. Jest ona jedynie zewnętrznym wyrazem tego, co zostało normatywnie uznane albo przynajmniej psychicznie odczute. Ceremonia stanowi wyraz wspólnych uczuć i zachowań, przekazywanych za pomocą mniej lub bardziej sformalizowanych działań mających głównie symboliczny charakter i podejmowanych w stosownych okolicznościach. Związana jest z wyrażaniem lojalności i szacunku oraz charakteryzuje się pieczołowitym doborem form stosowanych do wyrażenia tych uczuć w danej sytuacji społecznej.
W odróżnieniu zakresu przedmiotowego ceremonii od rytuału podkreśla się, że rytuał jest związany z normatywną lub psychiczną koniecznością stosowania się do określonych reguł zachowania ekspresywnego lub magicznego, w ceremonii natomiast równie ważny jest związek aktu ekspresji z wartością i uczuciem^().
Istotą charakterystyki wyżej opisanych pojęć, które nieustannie będą się pojawiać na kolejnych stronach książki, jest uwypuklenie ważności i celowości ich zastosowania w niniejszej pracy. W obrzędowości dorocznej bowiem zawierają się zarówno tradycje i obrzędy, jak też niezwykła różnorodność ceremonii, rytuałów, zwyczajów i obyczajów.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------Wydawnictwo Akademickie
DIALOG
specjalizuje się w publikacji książek dotyczących języków, zwyczajów, wierzeń, kultur, religii, dziejów
i współczesności świata Orientu.
Naszymi autorami są znani orientaliści polscy
i zagraniczni, wybitni znawcy tematyki Wschodu.
Wydajemy także przekłady bogatej
i niezwykłej literatury pięknej krajów Orientu.
Redakcja: 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/219
tel.: +48 22 620 32 11, +48 22 654 01 49
e-mail: [email protected]
Biuro handlowe : 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/218
tel./faks: +48 22 620 87 03
e-mail: [email protected]
www.wydawnictwodialog.pl
Serie Wydawnictwa Akademickiego DIALOG:
------------------------- -----------------------------------
• Języki Orientalne • Mądrość Orientu
• Języki Azji i Afryki • Współczesna Afryka i Azja
• Literatury Orientalne • Vicus. Studia Agraria
• Skarby Orientu • Orientalia Polona
• Teatr Orientu • Philologia Orientalis
• Życie po Japońsku • Literatura Okresu Transformacji
• Sztuka Orientu • Literatura Frankofońska
• Dzieje Orientu • Być Kobietą
• Podróże−Kraje−Ludzie • Temat Dnia
• Świat Orientu • Wieczory z Nauką
• Historia/Polityka • Życie Codzienne w...
------------------------- -----------------------------------
Prowadzimy sprzedaż wysyłkową
W celu odpowiedniego zastosowania terminologii etnograficznej w pracy przed przejściem do części merytorycznej niezbędne jest zdefiniowanie podstawowych pojęć powszechnie używanych nie tylko w pracach naukowych, ale i w życiu codziennym. Pozornie proste terminy budzą jednak wiele kontrowersji w świecie etnologii. Często myli nam się zwyczaj z obyczajem, tradycja z obrzędem, ceremonia z rytuałem. Znani światowi etnografowie i antropolodzy, tacy jak: Erixon, Hunter, Whitten, Hönigmann, Dürkheim, Glückman i inni, postanowili sklasyfikować je i zdefiniować według kryteriów religijnych, społeczno-politycznych czy magicznych. Jednak owocem ich długoletniego działania są jedynie próby wyjaśnienia powyższych pojęć. Obyczajowość jest jak podmokłe pole, które z pozoru wydaje się podzielone i uporządkowane, natomiast gdy wstępując na nie, zaczynamy się zapadać w grząskim gruncie, wtedy pojawiają się wątpliwości.
Celem przedstawionych poniżej definicji jest wprawdzie usystematyzowanie materiału, mimo to pozostaje wiele niedopowiedzeń i wciąż na nowo budzących się pytań.
Tradycja
Pod ogólnym pojęciem tradycji kryje się przejmowanie i wartościowanie dóbr kulturowych przekazywanych w czasie i przestrzeni. Wyróżnia się jej trzy podstawowe znaczenia:
• czynnościowe – związane z czynnością przekazywania dóbr kultury (trans
misja),
• przedmiotowe – wskazujące przekazywane dobra (dziedzictwo),
• podmiotowe – określające stosunek poszczególnych pokoleń do dóbr kulturowych przeszłości, protest lub zgodę na ich dziedziczenie^().
Ze względu na sposób transmisji wydziela się najczęściej tradycję ustną (oralną) oraz tradycję jako przekaz gestów i czynności manualnych. Wynikiem tradycji jest świadome lub nieświadome odtwarzanie (reprodukcja) związanych z przeszłością dóbr kultury. Drogą lub przekazem tradycji nazywa się transmisję dóbr kulturowych z pokolenia na pokolenie. Wiedzie ona zwykle od pokoleń starszych ku młodszym, od ustępujących do bezpośrednio po nich wstępujących. Dzieje się to głównie w ramach rodziny, która w dużej mierze decyduje o wyborze tradycji przez jednostkę. Przekaz i kształtowanie tradycji dokonuje się również w społeczności lokalnej, szkole, miejscu kultu religijnego, zakładzie pracy i w innych instytucjach uczestniczących w enkulturacji czy socjalizacji, a poprzez wszystkie lub niektóre z nich w ramach grupy etnicznej i państwa.
Tradycja jako dziedzictwo (spuścizna, spadek) oznacza te dobra kultury, które zostały przejęte z przeszłości. Istnieją tradycje zamknięte w historii, które nie dotrwały do naszych czasów, oraz tradycje teraźniejszości, osadzone w funkcjonującym, przekształcającym się systemie społeczno-kulturowym. Konieczne są co najmniej dwa przekazy dóbr kulturowych, w których uczestniczą trzy generacje, aby móc dobra te uznać za tradycję.
Elementy kultury uznane za tradycję są zwykle wartościowane i zakłada się, że są one szczególnie warte akceptacji. Tak więc tradycja to sposób zachowania się lub wzorzec wytworzony przez grupę, odrębną od jednostki i służącą wzmocnieniu świadomości i spójności grupowej^().
Obrzęd
Obrzęd oznacza indywidualne i zbiorowe działania podejmowane publicznie i uroczyście bardziej z racji ich sensu pośredniego (dla mobilizującej lub obronnej ekspresji i integracji grupy) niż bezpośredniego (dla praktycznych rezultatów). Jest on tak jak wszystkie zjawiska społeczne wyrazem stosunków społecznych, ale cel jego stanowi przede wszystkim integracja grupy, która może się też dokonywać bez zmiany stosunków, a zwłaszcza ról społecznych^().
Obrzęd w przeciwieństwie do ceremonii może mieć charakter zarówno pozytywny (okazywanie szacunku, uwznioślenie), jak i negatywny (potępienie, odrzucenie). Określenia: obrzęd, rytuał, ceremonia, zwyczaj, początkowo traktowano jako synonimy. Rozróżnienia ich zakresu przedmiotowego dokonuje się poprzez wyodrębnienie zwyczajów związanych z działalnością religijną (obrzęd, rytuał) lub świecką (ceremonia) oraz przez oddzielenie indywidualnych aktów zachowania kulturowego (magia) od podyktowanych publicznie i zbiorowo (obrzęd). Główna klasyfikacja obrzędów polega na ich podziale na obrzędy substancjalne (konstytutywne), które wyrażają stosunki społeczne poprzez odwołanie się do pojęć mistycznych (obrzędy przejścia), i na obrzędy tworzące fakty, tj. wzmagające siły lub moc produkcyjną, oczyszczające, chroniące lub podnoszące dobrobyt grupy.
Działania obrzędowe mają pożądany sens dopiero wtedy, kiedy są praktykowane w sposób uroczysty i publiczny. W każdym obrzędzie i w każdym obyczaju tkwi warstwa zwyczajowa. Zwyczajem, obyczajem czy obrzędem są zjawiska zobiektywizowane społecznie. Obrzęd jest w jakimś stopniu rozwinięciem obyczaju, ponieważ wiąże się z przekonaniem i nie jest wykonywany automatycznie, lecz stanowi wyraz podporządkowania się normom społecznym^().
Obyczaj a zwyczaj
Terminem „obyczaj” najczęściej określa się charakterystyczną i powszechną w danej grupie społecznej (kulturowej) prawidłowość zachowania. Obyczaje są najbardziej spontaniczne ze wszystkich norm społecznych i często wywierają najsilniejszy przymus. Są jednakże sankcjonowane nie przez zorganizowaną władzę, lecz przez wielką różnorodność nieformalnych presji społecznych. W przeciwieństwie do zwyczaju, działania obyczajowe są obwarowane sankcjami społecznymi i mają wyłącznie społeczny status, podczas gdy zwyczaje mają charakter społeczny bądź indywidualny^().
Obyczaj jest normą postępowania, odmienną pod względem sankcji od religii i moralności, a utrzymującą się społecznie dzięki powszechnej aprobacie. Zwyczaj istnieje wyłącznie dlatego, że większość członków danej społeczności uważa go za obowiązujący. Zwyczaj ma za sobą na ogół poparcie tradycji. Postępuje się tak a tak, ponieważ „zawsze tak robiono”^().
Obyczaj to społecznie określony sposób zachowania się, uświęcony przez tradycję i w razie przekraczania go umacniany naganą społeczną. Obyczaje regulują postępowanie jednostki poprzez stosowanie takich sankcji jak: dezaprobata, obniżenie pozycji jednostki w grupie, ośmieszenie czy wreszcie wykluczenie z grupy. Jest również zachowaniem powtarzającym się w określonych okolicznościach, ponadto zachowaniem wymaganym, którego nieprzestrzeganie wywołuje niezadowolenie innych przedstawicieli społeczności, naganę lub karę. Z tego wynika, że obyczaj dotyczy ważniejszych niż zwyczaj wartości, które grupa przedkłada nad inne^().
Ceremonia a rytuał
Za ceremonię uważa się zespół formalnych zachowań służących zwykle do nadania czynnościom pozytywnego i uroczystego charakteru. Jest ona jedynie zewnętrznym wyrazem tego, co zostało normatywnie uznane albo przynajmniej psychicznie odczute. Ceremonia stanowi wyraz wspólnych uczuć i zachowań, przekazywanych za pomocą mniej lub bardziej sformalizowanych działań mających głównie symboliczny charakter i podejmowanych w stosownych okolicznościach. Związana jest z wyrażaniem lojalności i szacunku oraz charakteryzuje się pieczołowitym doborem form stosowanych do wyrażenia tych uczuć w danej sytuacji społecznej.
W odróżnieniu zakresu przedmiotowego ceremonii od rytuału podkreśla się, że rytuał jest związany z normatywną lub psychiczną koniecznością stosowania się do określonych reguł zachowania ekspresywnego lub magicznego, w ceremonii natomiast równie ważny jest związek aktu ekspresji z wartością i uczuciem^().
Istotą charakterystyki wyżej opisanych pojęć, które nieustannie będą się pojawiać na kolejnych stronach książki, jest uwypuklenie ważności i celowości ich zastosowania w niniejszej pracy. W obrzędowości dorocznej bowiem zawierają się zarówno tradycje i obrzędy, jak też niezwykła różnorodność ceremonii, rytuałów, zwyczajów i obyczajów.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------Wydawnictwo Akademickie
DIALOG
specjalizuje się w publikacji książek dotyczących języków, zwyczajów, wierzeń, kultur, religii, dziejów
i współczesności świata Orientu.
Naszymi autorami są znani orientaliści polscy
i zagraniczni, wybitni znawcy tematyki Wschodu.
Wydajemy także przekłady bogatej
i niezwykłej literatury pięknej krajów Orientu.
Redakcja: 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/219
tel.: +48 22 620 32 11, +48 22 654 01 49
e-mail: [email protected]
Biuro handlowe : 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/218
tel./faks: +48 22 620 87 03
e-mail: [email protected]
www.wydawnictwodialog.pl
Serie Wydawnictwa Akademickiego DIALOG:
------------------------- -----------------------------------
• Języki Orientalne • Mądrość Orientu
• Języki Azji i Afryki • Współczesna Afryka i Azja
• Literatury Orientalne • Vicus. Studia Agraria
• Skarby Orientu • Orientalia Polona
• Teatr Orientu • Philologia Orientalis
• Życie po Japońsku • Literatura Okresu Transformacji
• Sztuka Orientu • Literatura Frankofońska
• Dzieje Orientu • Być Kobietą
• Podróże−Kraje−Ludzie • Temat Dnia
• Świat Orientu • Wieczory z Nauką
• Historia/Polityka • Życie Codzienne w...
------------------------- -----------------------------------
Prowadzimy sprzedaż wysyłkową
więcej..
