Obsesja Apolla - ebook

Sobota noc z 14 na 15 styczna 2012

Usłyszała kroki. Przystanęła i spokojnie, bez nerwowego pośpiechu, odwróciła się. Nic, zupełna cisza, tylko gdzieś w oddali rozbrzmiewał nocny gwar żyjącego miasta. Wokół niej zaś panował aż niepokojący spokój. Okrągły księżyc oświetlał drzewa, które rzucały złowieszcze cienie na aleję. Za dużo horrorów — uspokajała się w myśli. Ruszyła ponownie wzdłuż wąskiej drogi. Skostniałe od zimna palce schowała do kieszeni, a nos ziejący parą wtuliła w szalik. Przyśpieszyła kroku. Klaksony taksówek, sygnał karetki, śmiech pijanych ludzi poszukujących lepszej dyskoteki, cały ten wielkomiejski szum powoli cichł, tłumiony pokonywaną odległością. Oby szybciej być w już domu — myślała, — nalać wody do wanny i zanurzyć się w pianie z kieliszkiem wina w jednym ręku, a „Ucztą” Platona w drugim, poczuć przyjemne, otulające ciepło. Znowu usłyszała skrzypienie śniegu pod ciężarem kroków, tym razem już wyraźnie. Powoli odwróciła głowę:

— Jerzy, to ty?

Niedziela 15 stycznia

— Kobieta, lat 24, studentka polonistyki, zamieszkała przy ul. Kościuszki — policjant zdający raport spojrzał na trzymany w prawej ręce dowód osobisty i dodał:- Ewa Zamrocka. Nie ma śladów gwałtu, nie było też rabunku, portfel wraz z zawartością znajdował się w torebce, torebka rozpięta tuż przy ciele. Zginęła prawdopodobnie od postrzału w głowę, nie widać żadnych innych obrażeń.

Śledczy Hojarski nachylił się nad całkiem już zimnym ciałem dziewczyny. Lekko oszronione włosy i rzęsy sprawiały, że wyglądała niczym Królowa Śniegu. Tak właśnie wyobrażał sobie w dzieciństwie tę postać z baśni Andersena, baśni, którą, matka czytała mu na dobranoc. Królowa Śniegu wydawała się także pokryta szronem, ale dodatkowo była kobietą z kategorii bezwzględnych suk, zimną także z zachowania, wyniosłą, ze zwężającymi się w złości oczami i wąskimi bladymi ustami. A nieżyjąca dziewczyna leżąca u jego stóp miała sine, ale pełne usta i duże brązowe oczy, które wpatrywały się prosto w niego. Była ubrana bardzo gustownie, w jasny płaszcz ściągany w talii z wywiniętym brązowym szalem. Nogi opinały dopasowane także brązowe kozaki na wysokim dość mosiężnym obcasie. Takie buty musiały sporo kosztować, minimum 1000 złotych. Nie miała rękawic, jej dłonie były zadbane, paznokcie długie, ale nie za bardzo, pomalowane kolorem śliwkowym. Nie miała żadnej biżuterii, jedynie złoty łańcuszek z medalikiem. Napad na tle rabunkowym można zdecydowanie wykluczyć. Z torebki wypadła zawartość, ale raczej na skutek upadku niż ingerencji napastnika. Na śniegu leżały jakieś notatki, pewnie z zajęć, chusteczki higieniczne, cienkie papierosy i błyszczyk. Dziewczyna z pewnością nie wyglądała na dilerkę, ćpunkę, dziwkę czy wariatkę. Była niewątpliwie piękna, choć dość pospolita. Komu mogła aż tak zajść za skórę? Morderstwo nie wyglądało na przypadkowe.

— Kościuszki to chyba ulica znajdująca się w dość luksusowej dzielnicy — Hojarski raczej głośno myślał niż szukał potwierdzenia.

— Tak — odezwał się jeden z policjantów, — niedaleko stąd. Same wille, mieszkają tam politycy, lekarze, znani prawnicy.

— Kto ją znalazł? — zapytał ekipę, która była tu już dwie godziny przed nim.

— Starsza kobieta wyprowadzającego psa, o 4 nad ranem — odpowiedział ten sam policjant co poprzednio, widocznie najbardziej rozmowny.

— Ktoś coś widział, słyszał?

— Na razie nikt, ale jeszcze sprawdzamy.

— Dobrze. Przy wyjściach z parku powinien być monitoring. Sprawdźcie czy działał, jeśli tak przejrzyjcie taśmy. Dajcie mi informację, jak tylko zostanie ustalona godzina zgonu. Powiadomcie uczelnię, rodzinę biorę na siebie — ostatnie zdanie Hojarski musiał prawie wykrzyknąć, ponieważ odwrócony już tyłem do policjantów udawał się w kierunku swojego starego i wysłużonego forda focusa zaparkowanego tuż za bramą.

— Zaraz przyjedzie prokurator — usłuszał już w oddali głos jednego z funkcjonariuszy. Nie zdążył odpowiedziedzieć, klapnął za sobą z impetem drzwi i odpalił silnik.

— Zadzwonię do niego — mruknął pod nosem sam do siebie. Domyślał się jednak jednak, że użył nieodpowiej formy osobowej. — Do niej — Poprawił się i ruszył z piskiem opon.Sobota 14 stycznia

— Czyli jeszcze raz za Lenę i jej zwycięstwo — Michał, który jako jedyny na studiach zbierał same piątki i nie miał ani jednej poprawki uniósł kieliszek w geście toastu. Lena ujęła też swój i wstając poczuła lekki zawrót w głowie. Ostatni — pomyślała, choć sama w to nie wierzyła. Dzisiaj jednak dość łatwo się rozgrzeszała. Wczoraj wygraną zakończyła się jej pierwsza samodzielna sprawa. To był jeden powód do dumy, drugi to jej własna kancelaria. Taki dorobek w tak młodym wieku to niebywały sukces. Obiecała sobie, że pierwszą wygraną sprawę będzie świętowała do rana i nie zamierzała z tego rezygnować.

— To opowiadaj jak było, miałaś tremę? — zapytała Aśka, koleżanka która zdaniem Leny zaprzepaściła swoją szansę. Po studiach przyjęła ciepłą i pewną posadę w urzędzie. Zapowiadała, że będzie jeszcze robiła aplikację, że wróci do zawodu. Wyszła jednak szybko za mąż, urodził dziecko i plany odeszły w bliżej nieokreśloną przyszłość.

— Właściwie nie, sąd to od dawna prawie mój drugi dom. Trochę się jednak bałam, że przegram, sprawa nie była łatwa i w dodatku dość nagłośniona przez media.

— Ale ani trochę nie wątpiłaś, nie myślałaś, że jednak może być winny? — dociekała Aśka. Lena przez chwilę musiała skupić swoje już z lekka roztańczone myśli. Czy zastanawiała się nad winą swojego klienta, gdy pierwszy raz z nim rozmawiała? Nie, po prostu mu uwierzyła. Nie wyglądał na gwałciciela. Był eleganckim mężczyzną, wykładowcą, całkiem przystojnym. Ktoś taki nie musi przecież nikogo gwałcić. Pozory często mylą, ale jego wersja wydawała się spójna i wiarygodna. Ale mogła jednak przegrać. Sądy w takiej sprawie bardzo często stają po stronie rzekomych ofiar. Spokojna studentka, żadnych problemów z nauką, z dobrego domu. Kluczowy jednak okazał świadek, który sam się do niej zgłosił — jej najlepsza przyjaciółka. Zeznała, że pokrzywdzona miała romans ze swoim wykładowcą. Ta wersja zgadzała się z tą, którą on przedstawił Lenie. Gdy mężczyzna chciał zakończyć związek, ona zapowiedziała, że tego pożałuje. Ze wszystkiego zwierzała się przyjaciółce, tej której Lena zawdzięczała zwycięstwo.

— Starałam się o tym nie myśleć, tak jak uczył mnie mój poprzedni szef, słuchasz wersji klienta i robisz wszystko by ją udowodnić. Ale teraz jestem już pewna, był niewinny — odpowiedziała tonem profesjonalistki po czym pośpiesznie wypiła wódkę z porcelanowego kieliszka.

— Masz intuicję, przed tobą świetlana przyszłość — Michał już raczej bełkotał niż mówił. Spatif, w którym siedzieli nie był jednak ostatnim klubem. Tej nocy odwiedzili jeszcze trzy, w każdym pijąc kolejkę. Lena o godzinie 3:14, jak później dowiodła jej komórka, zamówiła taksówkę. Jeszcze sporo czasu minęło jednak zanim dotarła do łóżka. Najdłużej zeszło jej przy zamku do drzwi wejściowych w bloku, nie mogła trafić do niego kluczem. W końcu napatoczyła się roześmiana grupa studentów. Jeden z nich otworzył drzwi i ją przepuścił.

Całe szczęście, że trafiła na nich, a nie na przykład na grupę emerytów wracających z potańcówki w „Pałacu magnackim”, musiałaby znosić karcące kręcenie głowami — myślała Lena, z trudem w windzie ukrywając odruch wymiotny. Na szczęście młodzi ludzie na tyle zajęci byli sobą i śmianiem się do rozpuku, że nikt na nią nie zwracał uwagi. — Dla nich alkohol to chyba już relikt, którym delektują się takie staruszki jak ja — poplątane myśli kłębiły się w głowie Leny. Odsuwające się drzwi kabiny były ostatnim momentem, który utkwił jej w pamięci.

Niedziela 15 stycznia

O godzinie 7 obudził ją telefon. Przetarła oczy i spróbowała trafić ręką w aparat znajdujący się na półce obok. Spadł i rozpadł się na dwie części, wypadła bateria. Lena opadła na poduszkę. — O Boże, co za ból — złapała się za głowę. Pokój wciąż wirował. Spojrzała na siebie — była ubrana w piżamę i chyba miała zmyty makijaż — nie jest źle. Sięgnęła po zegarek i natychmiast zrobiła się wściekła. Kto dzwoni o tej porze w niedzielę? Za chwilę złożyła telefon do kupy. Skoro ktoś dzwoni tak rano, to musi być coś ważnego. Włączyła go, ale nie czekała aż przyjdzie wiadomość, poszła wziąć prysznic. Odkręciła kurek i poczekała aż napłynie gorąca woda. Uwielbiała właśnie, nie letnią, nie ciepłą, ale gorącą kąpiel. Włożyła rękę pod strumień. Tak, o to chodziło. Zsunęła spodnie od piżamy i zostawiała na podłodze, obok rzuciła górę. Weszła pod wodę, poczuła przyjemne ciepło, jej ciało robiło się czerwone pod wpływem temperatury, a łazienka zapełniała się parą. Usłyszała dzwonek telefonu. Nie zmierzała wyskakiwać, później oddzwoni. Po kilku minutach była już otulona ręcznikiem, a na jej głowie widniał zawinięty turban. Gdy przetarła zaparowane lustro ręką znowu usłyszała sygnał dzwonka. Tym razem wybiegła z łazienki, w sypialni rzuciła się na łóżko, chwytając telefon leżący na pościeli.

— Słucham?

— Dzień dobry — usłyszała niski męski głos. — Czy rozmawiam z panią Leną Ojchart?

— Tak, przepraszam, zapomniałam się przedstawić. O co chodzi?

— Nazywam się Piotr Kulski. Dzwonię w sprawie przyjaciela, który potrzebuje adwokata. Przepraszam, źle się wyraziłem, potrzebuje pani.

Lena czekała już trzecie światła na skrzyżowaniu, a przed nią stało jeszcze jakieś siedem albo osiem samochodów. Zastanawiała się, gdzie ci wszyscy ludzie mogą jechać w niedzielę rano. To jest czas, w którym albo się śpi, albo spędza z rodziną przy śniadaniu ze świeżymi bułeczkami i kremem czekoladowym, jak w reklamie. Wreszcie coś się ruszyło i tym razem udało jej się zjechać. Zresztą, co ona się dziwi. Dzisiaj ludzie pracują nawet w niedziele, takie czasy. Ona też przecież jechała na spotkanie służbowe. Jedna wygrana w głośnej sprawie i proszę, teraz nie opędzi się od klientów. Ale nie powinna kręcić nosem, utrzymanie kancelarii to dość kosztowny interes. Szkoda tylko, że niewiele wiedziała na temat swojego nowego klienta, mogłaby się przygotować do rozmowy. Właściwie nie wiedziała nic, pan Kulski był niezwykle tajemniczy przez telefon, powiedział tylko tyle, że będzie czekał o 10 w kawiarni Krezus. Dobra nazwa, nie ma co. Lena spojrzała na zegarek, 9:48. Zdąży, to dobrze. Nigdy się nie spóźniać, to jej naczelna zasada. Zaparkowała pod galerią handlową, jeszcze o tej porze były wolne miejsca, i udała się w kierunku kawiarni. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie dopytała swojego rozmówcy, po czym go pozna. Na miejscu okazało się, że z pewnością jeszcze nie dotarł. Zajęte były tylko dwa stoliki i przy obu siedziały kobiety. Lena zdjęła płaszcz i usiadła przy oknie. Nie zdążyła jeszcze nic zamówić, gdy podszedł do jej stolika wyskoki mężczyzna około czterdziestki z lekko rozczochranymi szpakowatymi włosami.

— Pani Lena?

— Tak, witam — dygnęła niczym pensjonarka.

— Dzień dobry — Kulski usiadł naprzeciwko. Sprawiał wrażenie człowiek pewnego siebie, a może nawet odrobinę nadętego. Lena szybko jednak skarciła się w myślach za tę opinię. Już nieraz przekonała się, że nie warto nikogo oceniać po pozorach. Gdy podszedł kelner obydwoje zamówili podwójne espresso z mlekiem.

— Zatem, o co chodzi? –niczym początkujący alpinista nie mogący doczekać się drugiej poważnej wyprawy na górski szczyt, Lena chciała jak najszybciej poznać szczegóły kolejnej sprawy, którą miała się zająć.

— Mój najlepszy przyjaciel trafił do aresztu. Liczy na to, że wyciągnie go pani z kłopotów.

— O co jest oskarżany?

— O morderstwo — Lena poczuła zimny dreszcz przechodzący od czubka głowy do palców stóp.

— Może trochę więcej szczegółów — poprosiła starając się nie zdradzać, jakie wrażenie wywarło na niej poprzednie zdanie.

— Mój przyjaciel jest wykładowcą na uczelni wyższej, podobnie jak ja. Obaj wykładamy literaturę Młodej Polski. On na dodatek sprawuje wysoką funkcję, jest kierownikiem zakładu.

„Oho, znowu wykładowca. Może pora na specjalizację, na przykład taką: doradca profesorów i doktorów. Morderców i gwałcicieli” — pomyślała Len. Na kacu zawsze trzymał się jej czarny humor.

— Oskarżany jest o morderstwo swojej studentki — kontynuował Kulski. — oczywiście o morderstwo, którego nie popełnił.

— Na jakiej podstawie?

— Monitoring miejski uwiecznił ich jak wchodzili na teren parku w nocy. Za pół godziny dziewczyna już nie żyła. Ktoś zabił ją strzałem prosto w głowę z bliskiej odległości.

— Co ma na swoją obronę, jakieś alibi?

— Niestety nie, ale on tego nie zrobił. Znam go kupę lat, wierzę mu — Kulski oparł się o spocone czoło na dłoni w geście załamania. — Podejmie się pani jego obrony?

— Dlaczego ja? W mieście jest wielu wybitnych adwokatów z większym doświadczeniem — Lena zdawała sobie sprawę, że tym zdaniem nie wygrałaby konkursu na sprzedawcę roku.

— Bo tylko pani może uwierzyć człowiekowi, którego wszyscy już osądzili.

Facet znał tajniki psychologii, wiedział jak ją podejść.

— To wymaga głębszego zastanowienia, muszę lepiej przyjrzeć się sprawie. Proszę o nazwisko podejrzanego.

— Jerzy Zaracewicz.

— Tylko jeszcze jedno króciutkie pytanie. To chyba nie jest naturalne, by wykładowca spacerował po nocy ze studentką, za moich czasów nie było takich praktyk, a może wyda się to panu dziwne, ale nie studiowałam aż tak dawno temu. Co w takim razie co łączyło pana Zaracewicza ze swoją studentką?

— O to już sama go pani zapyta.

Aula powoli zapełniała się ludźmi. Lena obserwowała rudowłosą dziewczynę w zielonej sukience i czerwonych kozakach, która zajęła miejsce w pierwszym rzędzie i szeptała coś do chłopaka siedzącego obok. Znała ją, z pewnością skądś ją znała. Starała sobie usilnie przypomnieć skąd. Musiała z nią rozmawiać, bo pamięta mimikę jej twarzy i chyba nawet głos, taki lekko ochrypnięty. Lena zastanawiała się, czy za dziesięć lat będzie znała już wszystkich bywalców konferencji prasowych oraz co ważniejsze, czy oni będą znali ją. Zaczęła wyobrażać sobie jak oblegają ją, niczym harpie, tłumy, chcące za wszelką cenę wydrzeć choć skrawek informacji na temat spraw, które prowadzi. I wtedy nie będzie, jak teraz, chowała się w najdalszym kącie sali. Zasiądzie po drugiej stronie, przy tym podłużnym stole, mając przed sobą mikrofon i karteczkę z nazwiskiem. Wytężyła wzrok, by przeczytać, kto dzisiaj poprowadzi konferencję. Podejrzewała, że detektyw kierujący śledztwem i dziekan albo rektor z uczelni, na której pracował podejrzany. Może jeszcze ktoś z rodziny ofiary, media miałyby cenny spektakl. Bo chyba po to zwołane zostało to widowisko jeszcze w niedzielę, zaraz po tym, jak wiadomość o morderstwie obiegła miasto. Ostatnio takie łzawe, emocjonalne konferencje prasowe stały się modne. Ludzie żerują na cudzym nieszczęściu. Im tragiczniej tym lepiej. Jak morderstwo to dobrze, gdyby okazałoby się, że z gwałtem. Tym razem zawiodą się. Lena czytała już protokół z oględzin, dzięki uprzejmości jakiegoś młodego policjanta, któremu chyba musiała wpaść w oko, skoro odważył się jej go pokazać bez żadnego upoważnienia. Nie było żadnych śladów przemocy, Na ciele ofiary zauważono liczne otarcia w miejscach intymnym oraz ślad ugryzienia na sutku, co mogło wskazywać na stosunek płciowy, ale poza tym żadnych naskórków za paznokciami, siniaków, obrzęków, ani zadrapań. Nie było mowy też o nekrofilii, dziewczyna była kompletnie ubrana aż po płaszcz zapięty na ostatni guzik. Odzież pozostała nienaruszona w idealnym stanie.

Lena wyjęła z torebki okulary, jednak i one niewiele pomogły, za nic nie mogła odczytać nazwisk na wizytówkach. Trzeba było usiąść bliżej, a nie uciekać na koniec sali. W dodatku tutaj była jeszcze bardziej widoczna. Tam miała szanse wtopić się w tłum, a teraz wyglądało to tak, że wszyscy skupili się w trzech pierwszych rzędach, a ona jedyna, jak spóźniony student na wykład, siedziała skulona w siódmym. Już chciała się przesiąść, dojrzawszy jedno opuszczone miejsce, jakby specjalnie na nią czekające, w samym środku drugiego rzędu. W tej jednak chwili do auli pewnym krokiem weszło trzech mężczyzn i jedna kobieta, po czym zajęli miejsca za podłużnym stołem. Minęła jeszcze chwila, w czasie której nowoprzybyłe towarzystwo rozglądało się po sali, rozmawiało między sobą i dopiero za chwilę głos zabrała kobieta.

— Witam serdecznie na konferencji prasowej zwołanej z powodu bardzo tragicznego wydarzenia mającego niestety związek z naszą uczelnią, bijącego w jej dobre imię. Nazywam się Małgorzata Magnowska i, jak zapewne większość z państwa wie, jestem rzecznikiem prasowym uczelni. Będzie to prawdopodobnie formalność, ale pozwolą państwo, że przedstawię resztę osób, które zabiorą głos w dzisiejszej konferencji.

Dla Leny nie była to formalność. Nigdy wcześniej nie widziała owej pani, ani dziekana, rzecznika prasowego policji spotkała tylko raz i z pewnością bardzo by się natrudziła zanim przypomniałaby sobie kim jest. Dobrze znany był jej natomiast detektyw prowadzący śledztwo, Marek Hojarski, ostatnia osoba, którą miała ochotę tu spotkać. On również ją dostrzegł, trudno było tego nie uczynić, skoro siedziała na takim odludziu. Z pewnością taka konfrontacja nie była i jego największym marzeniem. W jego wzroku dojrzała lekkie niedowierzanie i wytężoną pracę umysłu starającego się odpowiedzieć na pytanie, co ona tu robi. Nie zamierzała mu ułatwiać i zostawać po konferencji, by pochwalić się, że właśnie otworzyła własną kancelarię i została obrońcą Jerzego Zaracewicza. Nie miała w ogóle zamiaru z nim rozmawiać, choć dobrze wiedziała, że wkrótce będzie to nieuniknione, skoro jest on detektywem prowadzącym śledztwo. Nawet przez chwilę przemknęło jej przez myśl, by zrezygnować z obrony tego wykładowcy, którego nawet jeszcze nie poznała, ale zaraz zdała sobie sprawę, że było by to nieprofesjonalne i z takim podejściem do swojej pracy nieszybko zrobiłaby karierę. Hojarski jeszcze raz podniósł głowę, by na nią spojrzeć, tym razem się uśmiechnął. Odwzajemniła uśmiech, niech myśli, że jest ponad tym, że przeszłość niewiele ją obchodzi. Poznali się dwa lata temu, gdy pracowała u mecenasa Kręglickiego. Jej szef był wtedy adwokatem kobiety, która podczas kłótni, ugodziła śmiertelnie swojego męża tyrana. Jak zwykle w takich sytuacjach wysłał ją na komendę, by przejrzała akta i porozmawiała z policją. Lekko rozczochrany detektyw w wyraźnie zbyt szerokich spodniach, ten który miał udzielić jej informacji, wydawał się akurat bardzo zajęty przeglądaniem jakiś dokumentów. Najwidoczniej irytowała go swoją dociekliwością. Prawie na każde pytanie odpowiadał „Ma pani to w aktach” i robił znudzoną minę, która miała wyrażać „dziewczyno użyj inteligencji i nie zawracaj mi dupy, tu się pracuje nad poważnymi sprawami”. Gdy po kilku takich odpowiedziach dodał podnosząc lewą brew: coś jeszcze?, ona obdarzyła go wzrokiem pełnym urazy i odpowiedziała spokojnie: „nie, już nic”, po czym natychmiast udała się do wyjścia. Ale on wybiegł także, zatrzymał ją już przy bramie, przepraszając za swoje zachowanie. Tłumaczył się nawałem pracy i sytuacją w innej, prowadzonej przez niego sprawie, którą określił jako patowa, a następnie poprosił o jej numer telefonu obiecując, że osobiście przekaże jej istotne dane, które uda mu się zebrać. Tak właśnie poznała Marka Hojarskiego. Za dwa dni zadzwonił z informacją, że nieżyjący już mąż klientki Kręglickiego w dniu śmierci uczestniczył w libacji alkoholowej, podczas której żalił się jednemu ze swoich kompanów na swoją żonę i jej rzekome zdrady. W takim awanturniczym nastroju opuścił imprezę i udał się prosto do domu. To nie był ostatni telefon od detektywa. Od tej pory stało się normą, że raz na jakiś czas dzwonił do niej, pytał czym teraz się zajmuje i zdobywał przydatne informacje. Jeżeli sam nie prowadził sprawy, podpytywał kolegów, grzebał w dokumentach. Stał się jej informatorem. Przy dwóch poważniejszych przypadkach, wymagających poufności, umówili się w kawiarni. To drugie spotkanie znacznie się przedłużyło i choć nic na to wcześniej nie wskazywało, skończyło się u niej w mieszkaniu, a dokładniej w sypialni. Cały wieczór rozmawiali jedynie na tematy służbowe. Dopiero, pod blokiem, gdy ją odwoził, zanim wyszła zapytał, czy może wejść. Była nieco zdumiona, ale musiała przyznać, że gdzieś w głębi czekała na podobne pytanie. Marek już podczas ich telefonicznych rozmów zainteresował ją bardziej niż wymagała tego sytuacja. Był rzeczowy ale uprzejmy, jednocześnie nieco tajemniczy. Mówił tylko tyle, ile miał do powiedzenia na dany temat, nigdy więcej, żadnych osobistych wycieczek, jednak na końcu zawsze dodawał „dobrych snów”, bez względu na porę. Uśmiechała się wtedy do słuchawki i odpowiadała „wzajemnie”. Zazwyczaj trzymała potem przez chwilę aparat w ręku, bezmyślnie wpatrując się w wyświetlacz. Bezskutecznie broniła się przed tą fascynacją, prawnicy i policjanci to przecież inna liga, podobno nie łączą się w pary. Tej nocy, gdy się kochali, wyszedł nad ranem. Obudził ją mówiąc, że jest wzywany do pracy, po czym zniknął. Zadzwonił za kilka dni i jak jakby nigdy nic, tak zwyczajnie zapytał nad czym pracuje. Odpowiedziała: nad niczym ważnym. Nie chciała już żadnej informacji od niego, ale czekała na kolejny ruch. Nie nadszedł, nie usłyszała nawet „dobrych snów” na koniec. To była ich ostatnia rozmowa. Nie zamierzała teraz, gdy nadarzyła się okazja stawiać go pod ścianą, żądać wyjaśnień, z drugiej strony obawiała się, że ich nie usłyszy, a Hojarski będzie udawał, że nic ich nie łączyło, że tamta noc to nieprawda, pomyłka. Tak, zdecydowanie, musi uciec przed końcem konferencji. Teraz jednak pora się na niej skupić, przyszła tu po informacje i nie zamierzała wychodzić bez niczego.

— Przykro nam, że w sprawę zamieszany jest profesor naszej uczelni — w tej chwili przemawiał dziekan. — Chciałbym jednak jeszcze raz zapewnić wszystkich studentów, że nikomu nic nie grozi. Podejrzany jest zawieszony, rozważamy rozwiązanie z nim umowy o pracę, póki co jednak czekamy na wyrok sądu.

Na te słowa kobieta w zielonej sukience nachyliła się i zaczęła szeptać coś do sąsiada. Na sali zapanował gwar, który ucichł, gdy głos zabrał rzecznik policji.

— Media i opinia publiczna mają w tej sprawie, która nabrała już rozgłosu, ogromne znaczenie… — zaczął, jednak w tym momencie przerwał mu Hojarski.

— Bardzo państwa proszę o nieprzesądzaniu czyjejkolwiek winy bez prawomocnego wyroku, co miało już miejsce. Odnoszę się do dzisiejszych doniesień mediów na stronach internetowych. Póki co mówimy o podejrzanym, nie o sprawcy. Trzeba pamiętać, że sprawa jest poszlakowa. Dziękuję. — detektyw zakończył i oparł się o krzesło.

Darmowy fragment