Oczy lęku - ebook

1

W przeszłości

Biały labrador retriever, którego nazwała Dragon, coraz intensywniej drapał pazurami w drzwi jej pokoju. W ten sposób informował swoją panią, że musi wyjść na dwór. Długo marudziła rodzicom, żeby kupili jej psa, swego czasu traktowała go priorytetowo i poświęcała mu mnóstwo uwagi. Ale to było dawno. Teraz miała piętnaście lat i absorbowały ją sprawy o wiele ważniejsze niż domowy zwierzak, którego ktoś inny też mógłby wyprowadzić. Na przykład wymiana wiadomości z Piotrkiem.

Poznała go wczoraj. Mama jak co sobotę zawiozła ją na poranny trening, który miał pomóc w załapaniu się do szkolnej drużyny pływackiej. Na sukcesach sportowych córki najbardziej zależało tacie, a ona nie zamierzała go zawieść. Piotrek przyszedł popływać z kumplami. W ogóle nie zwracała na niego uwagi, była zbyt pochłonięta treningiem. On na nią tak. Zagadał, kiedy wychodziła z szatni. Wysoki brunet z ładnym uśmiechem i bezczelną pewnością siebie od razu zaproponował randkę. Był pierwszym chłopakiem, który tak perfidnie ją podrywał. Szok sprawił, że bez zastanawiania się zgodziła.

Umówili się na wieczór. Zjedli kolację w sztywnej knajpie, odbyli długi spacer po centrum i poszli na film o rodzinnych patologiach, nazywany komedią romantyczną. Zachęcony ciemnością kinowej sali Piotrek ją pocałował. To było niczym zachłyśnięcie się magią. Zbliżenie, które sprawiło, że już zawsze inaczej będzie patrzeć na świat, inaczej odbierać sens piosenek, inaczej rozmawiać z koleżankami, inaczej interpretować pojęcie dorosłości.

Potem całowali się, gdy odprowadzał ją do domu. Pokonali pieszo sześć kilometrów, trzymając się za ręce, a teraz Piotrek namawiał ją na wypad do escape roomu. Jutro o trzynastej. Był od niej dwa lata starszy, chodził do jakiegoś technikum i ewidentnie nie przejmował się nauką. Ona była topową uczennicą topowej szkoły. Mogła sobie pozwolić na trochę luzu. Odpisała:

Jasne, że pójdziemy, dla Ciebie zerwę się z ostatnich lekcji.

W tej samej chwili pies pojął, że skrobanie nie przynosi rezultatu, i zaczął ujadać.

– Idź na dół! – rzuciła do zamkniętych drzwi, nie podnosząc się z łóżka. – W salonie siedzi ktoś, kto cię wyprowadzi!

Dragon nie posłuchał. Ujadanie przeszło w szczekanie, a wraz z nim pojawił się krzyk taty. Nie rozumiała, co mówi, ale domyślała się, że chce ją zmotywować do wyjścia z psem.

– Bez jaj, wyprowadzam go codziennie oprócz sobót – odpowiedziała do siebie i ponownie wbiła wzrok w ekran telefonu.

Równolegle do rozmowy z Piotrkiem toczyła drugą, z Iwoną, szkolną przyjaciółką. Do wczoraj żadna z nich nie całowała się z chłopakiem, dlatego Lena z niemałą satysfakcją zasypywała ją spamem z randki. Teraz zamierzała poprosić o ciuchową radę. Wypisała trzy zestawy ubrań. Zanim wysłała wiadomość, na ekranie wyświetliła się twarz siwego mężczyzny i dwie propozycje: „odbierz” i „odrzuć”.

– No? – Na przekór chęciom wybrała to pierwsze.

– Doszło do tego, że będąc w jednym domu, porozumiewamy się telefonicznie. To chore – stwierdził tata.

– Zawsze możesz wysłać maila.

– Lenko, proszę cię bardzo uprzejmie, wyjdź z psem. – Nie brzmiał, jakby uprzejmie prosił. Bliżej było mu do gangstera składającego propozycję nie do odrzucenia.

– Muszę? Mam pilną szkolną konwersację. – Liczyła, że odwołując się do nauki, coś ugra. – Mógłbyś mnie wyręczyć.

Na mamę liczyć nie mogła. Ta była przeciwna trzymaniu psa w domu. Uważała, że zniszczy meble, a jak Lena dojrzeje i pojawią się pierwsi chłopcy, szybko się nim znudzi. Teraz jeździła na rowerku stacjonarnym w pokoju obok, a ponieważ nie darła się, przypominając, że od początku miała rację, musiała wsadzić słuchawki do uszu.

– Chyba nie zapomniałaś, że to twój pies? Zgodziłem się na sierściucha, bo ma uczyć cię odpowiedzialności. Zachowaj się więc jak odpowiedzialna i wyjdź z nim, zanim rozsadzi mu pęcherz.

– Ale jutro mam klasówkę z matmy! – spróbowała ostatecznej ściemy.

Dragon jednocześnie szczekał i skrobał w drzwi.

– Dziesięć minut cię nie zbawi. A jeśli pies zmoczy się na dywan, poniesiesz konsekwencje. – Tata nigdy nie rzucał słów na wiatr. – Szlaban na soboty _no limit_ do końca miesiąca.

_No limit_ oznaczał, że po zaliczeniu basenu mogła robić, co chce, i wracać do domu o północy. Mając w głowie wizję rozwijającej się znajomości z Piotrkiem, nie mogła ryzykować szlabanu. Soboty będą jej potrzebne.

– Dobra, już idę.

– Od razu lep…

Rozłączyła się, nim dokończył. Wysłała wiadomość Iwonie, zgarnęła bluzę i wyszła.

Gdy znaleźli się poza obrębem płotu okalającego posesję, Dragon popędził w kierunku ostatnich wolnych działek. Puściła go. Była pewna, że i tak na nikogo nie trafią. W chłodne jesienne wieczory ulica pustoszała. Mieszkańcy zaszywali się w domach, ich dzieci były już na studiach albo zdążyły wkroczyć w jeszcze dalszą fazę dorosłości i same miały dzieci. Lena była tu najmłodsza, bez szans na nawiązanie nowych znajomości, ale wymarła okolica miała plus. Nie trzeba było pilnować Dragona.

Za każdym razem pozwalała psu nacieszyć się przestrzenią. Mógł poczuć jedność z naturą, bez smyczy i kagańca. Otwarty teren na nią także podziałał korzystnie. Już nie żałowała, że musi wyjść. Owinęła smycz wokół nadgarstka, wyciągnęła telefon i wolnym krokiem podreptała w kierunku działek. W międzyczasie Piotrek przysłał miejsce i czas jutrzejszego spotkania. Zastanawiała się, czy odpisać zwyczajnie, czy może wysłać mu jakieś zdjęcie. Nie była pewna, bo nie prezentowała się dziś najlepiej.

Cały dzień siedziała w domu, nawet nie wzięła prysznica. Włosy w miodowym odcieniu blond, kończące się na wysokości łopatek, spięła niechlujnie. Przydałby się lekki makijaż, choćby po to, żeby zasłonić kilka krost na czole i szyi. W dresowych spodniach i różowej bluzie z kapturem wyglądała dziecinnie. Inaczej niż podczas wczorajszej randki. A z drugiej strony jeśli znajomość z Piotrkiem miała kwitnąć, nie mógł oglądać jej, tylko gdy jest umalowana. Naturalność stanowiła jej zaletę, nie wadę.

Stanęła przy ostatniej latarni przed wolną działką, ustawiła tryb portretowy i wycelowała telefon w twarz. Przyjęła odpowiednią pozę do wykonania fotki, która miała rozpalić zmysły jej pierwszego chłopaka. Gdy kliknęła „wyślij”, ulicę rozjaśniły samochodowe lampy.

Za plecami usłyszała paskudny charchot starego silnika. Jakiś diesel albo inny syf na gaz – pomyślała. Jej tata wykorzystywał teorie o kopciuchach zanieczyszczających środowisko podczas swojej kampanii wyborczej. Przezornie, gdyby kiedyś musiała go wspierać, sama nauczyła się odróżniać porządne samochody od „zabójców powietrza”.

Po kilku sekundach przekonała się, że ma rację. Obok niej przejechał stary rupieć. Jakieś zachodnie kombi z przyciemnionymi tylnymi szybami. Niemiec z pewnością nie płakał, jak sprzedawał, ewentualnie ze śmiechu. Nie widziała, kto prowadzi, mało ją to interesowało.

– Dragon! Do mnie! – zawołała psa.

Samochód przejechał jeszcze kilkanaście metrów, po czym się zatrzymał. Kierowca włączył wsteczny. Ruszył w jej kierunku. Pewnie jacyś mieszkańcy blokowisk szukają monopolki i zabłądzili – przeszło jej przez myśl.

– Dragon! – krzyknęła jeszcze raz. Chciała mieć go przy sobie, bo był bez kagańca. Wolała nie ryzykować, że jakiś blokers z czystej złośliwości zechce powiadomić o tym straż miejską, byle dosrać młodej dziewczynie z willi.

Uświadomienie sobie, że Piotrek być może jest właśnie takim blokersem, a ona chyba się w nim zakochuje, było ostatnią myślą, która nawiedziła głowę Leny, zanim tylne drzwi samochodu otworzyły się i wyskoczył z nich mężczyzna w kominiarce. Poruszał się z zadziwiającą prędkością, niczym wampir albo wilkołak. Błyskawicznie znalazł się przy niej na chodniku. W tym samym momencie do uszu dobiegło zawzięte, jednostajne szczekanie Dragona. Pies biegł na ratunek, ale ciągle był daleko.

Mężczyzna zamaszystym ruchem zarzucił jej na głowę czarny, cuchnący szafą materiał i zacisnął coś w rodzaju paska przy szyi. Nic nie widziała. Zmiękły jej nogi, poczuła bezwład w rękach. Telefon upadł na chodnik. Napastnik pchnął ją do przodu, zahaczyła głową o belkę nad drzwiami i upadła na tylną kanapę. Była tak otępiała, że nawet nie próbowała się bronić. Skręcało ją z nerwów, płuca przyjmowały połowę normalnej dawki tlenu, nos wypełniły smarki, choć nie miała kataru.

Dragon szczekał coraz głośniej, gdy nagle twardy przedmiot wbił się Lenie w plecy. Pistolet!

– Rób, co mówię, bo inaczej przestrzelę ci kręgosłup i będziesz popierdalać na wózku – zakomunikował charczący, najprawdopodobniej celowo zniekształcony męski głos.

Rzeczywistość dotarła do niej nagle, jakby została przyniesiona przez lufę pistoletu. Powinna była od razu zorientować się, że coś jest nie tak. Przecież najbliższe blokowiska są kilka kilometrów stąd, a tu nikt nie dojeżdża przypadkowo! Powinna była rzucić się pędem do domu, po drodze dzwoniąc do taty. Powinna…

Tyle że czuła się zbyt bezpiecznie w swojej podmiejskiej enklawie, żeby zauważyć oczywiste zagrożenie. Jedyną nadzieją pozostawał Dragon. Kochany, wierny, mimo że ostatnio tak źle go traktowała. Był blisko, czuła jego zapach, słyszała coraz głośniejsze szczekanie.

– Kurwa! – Mężczyzna zaklął zniekształconym głosem, który brzmiał coraz bardziej przerażająco. – Każ mu spieprzać do domu!

Tylna kanapa drżała, lufa świdrowała ją w plecy. Napastnik szarpał się z Dragonem. Im dłużej walczyli, tym większe było ryzyko, że w końcu pociągnie za spust. Przypadkowo lub nie. Musiała się ratować.

– Draggggon… – z trudem wypowiedziała imię psa. Strach krępował usta. – Biegnij do pana, szybko! – Dalsza część polecenia przyszła łatwiej: – Biegnij i sprowadź pomoc!

Tata… Pomoc… To dodawało jej sił.

Szczekanie ustało, lufa zastygła w miejscu, mężczyzna zamknął drzwi, samochód ruszył gwałtownie, zawracając na środku ulicy.

– Leżysz na podłodze. Nic nie mówisz ani się nie ruszasz bez mojej zgody – rozkazał.

Lena skuliła się w ciasnej przestrzeni między przednimi fotelami a tylną kanapą. Ręce złożyła jak do modlitwy. Wyobraziła sobie okropności, które ją czekają, kiedy samochód dotrze do celu.2

Obecnie

Fabian Olszewski przyglądał się każdej podejrzanie wyglądającej osobie, jaką wyłapał w dziecięcym centrum rozrywki. Ojcem został trzy lata temu. Odkąd urodziła się Asia, zaczął popadać w lekką paranoję. Każdy, kto przebywał w okolicy jego córki, wydawał mu się podejrzany – koleś ganiający syna wokół basenu z kulkami, małżeństwo popijające latte, starsi państwo krzyczący na wnuka, a nawet młode pracownice obsługi. Fabian wiedział, że świat jest podłym miejscem, sam czynił je jeszcze podlejszym, dlatego starał się zachowywać czujność.

– Wpadła ci w oko? – spytał Albert Szczekocki, który siedział z Fabianem przy stoliku. – W sam raz dla ciebie, taka prawie dorosła. – Miał na myśli pracownicę sali zabaw, którą obaj lustrowali.

– Do Zosi nie ma podjazdu – rzucił na odwal Olszewski, nawiązując do swojej żony. Liczył, że w ten sposób utnie dyskusję.

Nie trawił Szczekockiego. Ulizany plastuś, grzeczny, sztucznie uśmiechnięty, zawsze w jaskrawej marynarce i z waniliowym e-papierosem w łapsku. Jego całkowite przeciwieństwo. Choć obaj mieli po trzydzieści dwa lata, to pochodzili z różnych światów. Fabian spędzał czas z tym łosiem tylko dlatego, że Asia chodziła z jego córką do przedszkola i lubiły się razem bawić.

– Młode siksy do mnie nie przemawiają – stwierdził Szczekocki. – Są za bardzo wyszczuplone, takie dofitowane. Wolę dojrzalsze mięsko, ale niektórzy gustują w skórze i kościach, prawda, Fabian? – Mężczyzna szturchnął go łokciem.

– Sugerujesz, że moja żona jest dofitowaną siksą? – Był już mocno rozdrażniony. Rozmowa z debilem, który za wszelką cenę próbuje zgrywać luzaka, była równie przyjemna, co wkładanie wiertarki do ust. Fabian marnował sobotnie przedpołudnie, poświęcając się dla córki. – Pijesz do czegoś?

Każdy z jego otoczenia wiedział, że poznał Zosię, kiedy była dziewiętnastką, zaliczyli wpadkę i chajtnęli się pół roku później. Nikt nie wiedział, że doszło do tego w damskim kiblu na dyskotece. Najpierw uprawiali seks, dopiero potem się sobie przedstawili.

– Sorry, to miało być pozytywne określenie, zważywszy na twój gust, to znaczy… – Szczekocki ścisnął nerwowo e-papierosa. – W twoich oczach Zosia jest…

– Spoko, potraktuję to jak komplement – rzucił z uśmiechem Fabian, zdając sobie sprawę, że za bardzo szczuje swojego kompana. Albert i tak patrzył na niego z dziwną rezerwą, podobnie jak inni.

Raz podczas przedszkolnych jasełek, wracając z kibla, podsłuchał obgadujących go facetów. Śmiali się, że wygląda jak grabarz i milczy niczym trup. W ten sposób odbierali jego bladą cerę, elegancję i sposób bycia, który nakazywał nie odzywać się pierwszemu w towarzystwie ludzi słabszych od siebie.

Fabian zawsze chodził w idealnie skrojonych garniturach, białej koszuli ze spinkami i krawatach śledziach. Zestaw uzupełniały wypolerowane pantofle, ray-bany zerówki i sportowy edox na ręce. Błyszczące od żelu brązowe włosy zaczesywał do tyłu. Wypracowywany latami image trzymał wścibskich na dystans. Ludzie lubili wyskoczyć z nim do pubu, ale nic ponadto. Sam nie trawił ciekawskich dorobkiewiczów, którzy namolnie wypytywali go o biznes, nawijali o swoich interesach albo obgadywali laski.

– Jedziesz dzisiaj do firmy? – ponownie zagaił Szczekocki, który nie akceptował milczenia.

Firma stanowiła idealne wytłumaczenie źródła dochodów Fabiana. Jego bajkę łykali zarówno znajomi, jak i urząd skarbowy, który przez wszystkie lata prowadzenia działalności był wyjątkowo łaskawy.

– Nie.

Do firmy jeździł rzadko. Nie przepadał za tym miejscem. Duży bar z obiadami domowymi – dwa piętra, w chuj stolików, sporych rozmiarów kuchnia, parking i biuro. Lokal beznadziejny do odwiedzania, ale idealny do wykazywania nadprogramowych dochodów. Gdyby mieszkał w metropolii, otworzyłby jakąś dyskotekę, ale tu były już dwie i w zupełności wystarczały. Dużo większe zapotrzebowanie było na schabowe z ziemniakami niż wódkę z colą.

– Świetnie, może odstawimy córki i dasz się namówić na partyjkę golfa?

Omal nie parsknął, słysząc propozycję Szczekockiego. Od ironicznego komentarza powstrzymał się tylko dlatego, że do budynku weszło dwóch postawnych facetów z chłopcami niewiele starszymi od Asi.

– Nie czuję melodii do golfa – burknął tylko, przyglądając się typom.

Ci zaś zapłacili kelnerce ze zgrabnymi nogami, puścili synów, którzy rwali się do kulkowego basenu niczym dwa charty polujące na zająca, i usiedli przy sąsiednim stoliku. Fabian skontrolował ich gadżety. Na nadgarstkach mieli najnowsze apple watche, na stół rzucili kluczyki, oba ze znaczkiem Mercedesa. Byli sporo starsi od niego. Od razu zastanowił się, czy mają też dorosłe dzieciaki. Te były pożądane w jego branży.

– Pewnie wolałbyś wyskoczyć na bilard albo lotki, w sumie nawet będzie ciekawiej. – Szczekocki z nieznanych przyczyn nagle zapragnął przejść na wyższy level kumplowania. – Gdyby twoja żona nie mogła zostać z małą, moja jej popilnuje. Oczywiście nie wyobrażam sobie zabawy bez sznapsa.

Fabian zdał sobie sprawę, że jednak popełnił błąd. Należało zaszczuć Szczekockiego, wyjść na buca i mieć święty spokój.

– Sportów barowych też nie lubię… – Liczył, że w ten sposób zamknie temat wspólnego sznapsa. Kto, kurwa, mówi na najebkę sznaps? – I nie mam dzisiaj czasu. – Upił łyk kawy.

– Szkoda… – Albert westchnął z zawodem. – Moja by się ucieszyła, dziewczynki by się ucieszyły, ja bym się ucieszył…

– Słuchaj, gdybyś faktycznie mógł załatwić opiekę dla Asi, byłbym wdzięczny. – W głowie Fabiana urodził się pomysł. – Najlepiej całonocną, ale może w przyszły weekend? Miałbym wreszcie czas zająć się Zosią.

Długonoga brunetka z oszałamiającym tyłkiem, którą poznał na dyskotece, miała wszelkie predyspozycje do tego, żeby zostać modelką, aktorką porno albo kimś, kto zarabia, pokazując wdzięki w necie. Jedno przypadkowe dymanko zmieniło wszystko. Została matką, żoną i wielką marudą. Ale właśnie nadarzała się okazja, żeby zabrać ją do wypasionego hotelu, w którym mogliby chlać i pieprzyć się, nie myśląc o obowiązkach. Może w ten sposób jej charakter wreszcie zacząłby stawać się wprost proporcjonalny do urody. Z jej starymi córki by nie zostawił, bo to patola najwyższej klasy, a jego… Od nich próbował się odciąć.

– Rozumiem, młoda żonka wymaga dodatkowych obowiązków. – Szczekocki zarechotał. – Korzystaj, póki nie kojarzysz jej się z dziadkiem. Zagadam do swojej lubej o opiekę. Powiem, że potrzebujecie trochę czasu, żeby się spełniać.

Spełniliśmy się trzy i pół roku temu w sraczu – odpowiedział w myślach.

W tym samym momencie zawibrował iPhone, którego Fabian ściskał w dłoni.

– Twoja młodsza połówka? – spytał Szczekocki.

– Lepiej. – Rzut oka na wyświetlacz sprawił, że się uśmiechnął. – Wspólniczka.

– Oho, to prawie jak kochanka.

– Niespełniona.

– Nie wiedziałem, że prowadzisz bistro z kimś jeszcze. – Kretyn nazwał piętrowy budynek z dwudziestoma stolikami bistrem. – Gorąca?

– Jak piec krematoryjny. – Fabian wstał. – Looknij na Asię.

– Jasne.

Odebrał dopiero po wyjściu z budynku.

– Cześć. Powiesz mi, że zaczynamy robotę?

– Nie, chciałam do ciebie wpaść, ale nie mam pewności, czy twoja pantera nie wydłubie mi dzisiaj oczu – odpowiedział lekko zdyszany kobiecy głos. – Mógłbyś sprawdzić, w jakim jest humorze? Zły, gorszy czy przejebany? – Powiedziała to takim tonem, że Fabian nie był pewien, czy mówi serio. Zosia jej nie znosiła. Z wzajemnością. – Żartuję… Oczywiście, że zaczynamy!

– Nareszcie… – Ulżyło mu, gdy to usłyszał. – Nie pracowaliśmy od dziesięciu miesięcy, forsa zaczyna mi się kurczyć.

– U mnie ten sam status, a więc uzupełniamy braki. Kiedy możesz wpa…

– Jestem za godzinę. – Rozłączył się i z marszu wybrał numer żony. Musiał znaleźć sposób, żeby wyjaśnić jej, że czeka ją spieprzona sobota.3

– Lubisz dzwonić do wspólnika, kiedy kończymy? – spytał niski, chudy facet z gęstą czupryną tlenionych włosów, wychodząc z łazienki. – Jakaś mokra fantazja? Najpierw wykorzystujesz księgowego, a potem o tym plotkujesz?

Oliwia rzuciła telefon na szafkę nocną. Leżała naga na łóżku przesiąkniętym potem kochanka. Nie chciało jej się wstawać, ale wiedziała, że jeśli nie ruszy tyłka, księgowy, Wojtek Domaradzki, będzie u niej siedział, póki nie zadzwoni jego żona. Choć sypiali ze sobą od trzech lat, zawsze kiedy kończyli, czuła do niego wstręt. Czterdziestopięciolatek z dwójką dzieci nie był numerem jeden na liście oczekiwań, nie był nawet numerem dwa ani trzy. Uwiodła go, kiedy poczuła, że robi się zbyt dociekliwy.

Dawniej nie pytał, skąd biorą szmal. Legalizował dochód tak, żeby mogli brać kredyty na nieruchomości, auta i inwestycje, dostawał swoją dolę i grała muzyka. Później, kilka razy, niby żartem twierdził, że musi pokruszyć haszyk albo wybielić ziółko. Myślał, że siedzą w lekkich dragach i chyba chciał się przyłączyć. Dlatego postanowiła zagrać na ostro.

– Załatwiałam interesy… – Zmusiła się, żeby wstać z łóżka. Fabian był w drodze, to motywowało. Przesunęła drzwi garderoby, weszła do środka i dokonała przeglądu ciuchów wiszących na stojaku. Nie mogła przywitać wspólnika nago. – Powinieneś się cieszyć, wkrótce przyjedzie nowa kapusta.

Uwiedzenie Wojtka było dziecinnie proste. Wystarczyło położyć rękę na spodniach faceta, który od lat sypia z jedną kobietą, i nagle zapomniał o bożym świecie. Poleciał na jej szczupłe ciało, kościstą twarz, zadarty nos, piwne oczy i krótkie jasne włosy typu pixie cut. Dzięki jej zagrywce razem z Fabianem zyskali przewagę. Rozwód mógłby zrujnować Domaradzkiego. Wiedział o tym i im częściej z nią sypiał, tym był mniej dociekliwy. Niby też miał na nich haka, ale pranie forsy obciążało obie strony.

– Co to za interesy? – Zaszedł ją od tyłu. – Wchodzisz w branżę ciuchową? Trochę ci ich przybyło…

– Skonsumowałabym za dużo towaru i biznes zdechłby śmiercią naturalną.

– Niekoniecznie. Wszystko kwestia marży, ewentualnie gry VAT-em, jeśli sprowadzasz towar z dzikich krajów. Każdy biznes da się odpowiednio poprowadzić. – Usiadł na podłodze przed garderobą. – Całkiem przyjemne zjawisko. Taki striptiz, tylko odwrotnie – stwierdził, gdy w końcu zaczęła się ubierać.

Włożyła jasne dżinsy i ciemnoniebieską koszulę, pod spód komplet czerwonej bielizny. Próbowała wyjść z garderoby, ale Wojtek złapał ją za łydkę.

– Może przetestujemy komfort ściągania tych ubrań? – spytał.

– Mam lepszy pomysł! – Kopnęła go w nadgarstek, szybkim krokiem wróciła do sypialni, z łóżka zgarnęła kluczyki od jego porsche, wspięła się po schodach i wyszła na taras. Gdy zobaczył, co robi, też wyszedł. – Rzucisz się za nimi i skończysz jako placek na chodniku albo pozwolisz im spaść i zadzwonisz do żony, żeby przywiozła ci zapasowe. – Wyciągnęła dłoń z kluczykami poza obręb tarasu. – W pierwszym przypadku będziesz martwy, w drugim spłukany. Co wybierasz?

Zawsze kiedy wychodziła na stutrzydziestometrowy taras pokrywający dach, przypominała sobie drogę, którą pokonała, żeby znaleźć się w tym miejscu. Apartament nabyła rok temu, zajmował identyczną powierzchnię, co taras. Córka górnika i kury domowej, wychowywana na trzydziestu metrach familoka, żyła jak prawdziwa królowa. A przecież miała być pierwszą w rodzinie, która skończy studia, znajdzie porządną pracę i wyrwie się z palety szarości. Miała być pieprzoną bankierką zapierniczającą po to, żeby zadłużyć się dla podobnej klitki co rodzinna, tylko na nowym osiedlu z sąsiedztwem, które zamiast bimbru i wódki wybiera drogie wina, naiwnie myśląc, że rodzaj trunku wpływa na poziom alkoholizmu.

Rodzice wbijali jej do głowy, że najważniejsze to bezpieczeństwo i stabilizacja. Tymczasem gdyby nie poznała Fabiana, zamiast do banku trafiłaby do… trumny albo jeszcze gorzej. Wiedziała, że bez względu na to, jak straszny z niego buc, nigdy nie zapomni mu tego, co dla niej zrobił.

– Oliwka, dobrze się czujesz? – Wojtek opierał się brzuchem o barierkę, ale nie mógł dosięgnąć kluczyków. Była od niego wyższa, miała dłuższe ręce. – Weź przestań, bo jeszcze je upuścisz.

Przez głowę przebiegła jej myśl, czy nie pchnąć go delikatnie. Był na krawędzi, jeden mocny strzał w plecy wystarczyłby, żeby wypadł. Pozbyłaby się przeterminowanego kochanka i coraz mniej wartościowego księgowego. Policji powiedziałaby, że Wojtek zgrywał zaściankowego bonza, podrzucał kluczyki przy poręczy, w końcu wypadły mu z ręki i w niekontrolowanym odruchu próbował je ratować.

– Farciarz z ciebie, wiesz?

Cofnęła rękę na taras. Nie mogła zrealizować takiej fantazji. Za dużo ludzi zaczęłoby przy niej węszyć.

– Żona, kochanka, porsche. Trudno zaprzeczyć… – Spróbował wyrwać jej kluczyki.

Zacisnęła pięść, pokręciła głową.

– Najpierw widzę cię w butach przy drzwiach.

– Uwielbiam twój sposób okazywania uczuć. – Pocałował ją z zaskoczenia. Właściwie wbił się językiem między jej wargi, wylizał, co chciał, i wrócił do mieszkania. – Wobec tego widzimy się w następną sobotę?

– Nie, limit schadzek na ten miesiąc wyczerpany.

Wszystkie schadzki odbywały się w sobotnie poranki u niej. Żona księgowego jeździła wtedy z dzieciarnią do dziadków i miał luz. Oliwia dla odmiany miała wolne, kiedy tylko chciała. Koleżanki z dawnych lat ciągle wylewały gorzkie żale o zapierdziel, problemy z szefami, płatnościami, rozwydrzone dzieciaki lub rosnące składki ZUS. Jej żadna z tych spraw nie dotyczyła.

Oczywiście nikt poza Fabianem nie wiedział, czym naprawdę się zajmuje. Koleżanki uważały, że tyra tak samo jak one, a nawet więcej, bo bar niesie ze sobą setki problemów do rozwiązania. Pewnie niósł, jeśli naprawdę chciało się na nim zarabiać.

Od pilnowania biznesu mieli kierownika. Pryszczaty łebek dostał służbową škodę i zapierniczał, jakby efektywność jego pracy decydowała o tym, czy Fabian pozwoli mu dożyć najbliższego weekendu. Paradoksalnie dzięki jego wysiłkom lokal naprawdę coraz częściej przynosił dochód. Wyjątek od czasu wolnego stanowiła prawdziwa robota.

– No rusz się! – ponagliła go rozdrażniona myśleniem o codziennej nudzie i wróciła do apartamentu.

Zazwyczaj wstawała po jedenastej, jeździła na zakupy, a wieczorami klikała z koleżankami na Fejsie. Nie zawsze tak było. Zanim Fabian przeleciał pustą ździrę, większość czasu spędzali razem. Często wychodzili na miasto i dla jaj wmawiali ludziom, że są rodzeństwem. Pili, pieprzyli to, na co mieli chęć, świetnie się przy tym bawiąc. Tak miało wyglądać jej życie na tym wygwizdowie, ale narąbany wspólnik musiał zapłodnić królewnę Zosię i party dobiegło końca.

– Chyba za kiepsko cię dzisiaj przeleciałem – stwierdził ze śmiechem Wojtek, zapinając koszulę. – Masz już dosyć, prawda? – zauważył, że ona się nie śmieje, i szybko zmienił ton. – Traktujesz nas jak parasol bezpieczeństwa? – Wyciągnął rękę po kluczyki.

Rzuciła mu je w sposób, w jaki daje się drobniaki natrętnemu menelowi tylko dlatego, że trudno znieść jego smród.

– Nie bój się, Fabian uświadomił mi, że mam się trzymać z dala od waszych biznesów i skupiać na swoich zadaniach. Jeśli chcesz to skończyć, powiedz.

A to nowość – pomyślała. O ile zwykłych śmiertelników Fabian traktował z subtelnością okazywaną zużytemu papierowi toaletowemu, to z Wojtkiem obchodził się jak ze szkłem. Uważał, że księgowy jest najcenniejszym ogniwem biznesu, ale skoro go uświadomił, faktycznie mogła dać sobie z nim luz. Niepotrzebnie zagracał głowę.

– Na razie niech łączą nas wyłącznie interesy – oznajmiła stanowczo.

– Skoro taki twój wybór… – Poklepał ją po plecach, jakby była młodszą siostrą albo kumpelą. – Daj znać, kiedy trzeba będzie wyprać szmal. – Wyszedł.

Nalała sobie soku i poszła na taras. Usiadła na leżaku, pozwalając wiosennemu słońcu przypiekać skórę. Zastanawiała się nad złymi i dobrymi decyzjami, które podjęła. Większość była zła albo zajebiście zła, ale paradoksalnie to one uczyniły Oliwię bogatą.

Czas zadumy dobiegł końca, kiedy na parkingu pojawił się czarny jeep wrangler. Fabian jak zwykle zaparkował na kopercie, bo przecież w ciasnej przestrzeni wyznaczonej dla samochodów jakiś idiota może obrysować mu lakier. Lepiej zablokować drogę pożarową… Wysiadł, zamaszystym ruchem zamknął drzwi, poprawił okulary i ruszył w stronę klatki schodowej.

Oliwia podniosła się z leżaka. Wreszcie wracali do pracy.