Odcięty palec i wścibski nos - ebook

Roz­dział 1

Jej ob­casy stu­kały o bruk, kiedy zde­cy­do­wa­nym kro­kiem prze­mie­rzała plac Ban­tor­get, mi­ja­jąc tęt­niący ży­ciem ogró­dek re­stau­ra­cyjny przy ho­telu Grand. Ma­jowe słońce świe­ciło z błę­kit­nego nieba, a klomby eks­plo­do­wały kwia­tową fe­erią barw. Żon­kile i sza­firki ry­wa­li­zo­wały o miej­sce, zaś pąki tu­li­pa­nów miały lada dzień za­kwit­nąć. Gun­nel Ahl­ström była sty­lową ko­bietą. Siwe włosy ele­gancko upięte we fran­cu­ski kok, sub­telny ma­ki­jaż pod­kre­ślony wy­ra­zi­stą ja­skra­wo­czer­woną szminką. Ide­al­nie skro­jone ró­żowe spodnium pod kre­mo­wo­bia­łym płasz­czem. Jej wy­ra­fi­no­wany wy­gląd prze­ła­my­wały je­dy­nie buty ‒ albo ra­czej bu­ciory ‒ kow­bojki z ostrymi no­skami z ja­snej skóry grze­chot­nika. Gun­nel skrę­ciła w Lilla Fi­ska­re­ga­tan i pra­wie się zde­rzyła z hordą roz­ba­wio­nych i wy­jąt­kowo lekko ubra­nych stu­den­tów cią­gną­cych wó­zek dra­bi­nia­sty za­ła­do­wany znisz­czoną plu­szową sofą, sze­ścioma zgrzew­kami cy­dru i gło­śni­kiem. Ja­kiś po­my­słowy mi­ni­ster in­fra­struk­tury swego czasu zde­cy­do­wał, żeby ulica Lilla Fi­ska­re­ga­tan była jed­no­cze­śnie dep­ta­kiem i ścieżką ro­we­rową, dla­tego też po­ru­sza­nie się po niej w tak sło­neczny dzień, kiedy wszy­scy pra­gnęli prze­by­wać na świe­żym po­wie­trzu, wy­da­wało się iście sa­mo­bój­czą mi­sją. Gun­nel znała jed­nak do­brze swoje mia­sto i umie­jęt­nie la­wi­ro­wała po­mię­dzy ta­tuś­kami na urlo­pach oj­cow­skich ja­dą­cymi na ro­we­rach cargo, za­gu­bio­nymi tu­ry­stami oraz ba­bu­leń­kami spa­ce­ru­ją­cymi z bal­ko­ni­kami.

Za­trzy­mała się przed wej­ściem do bu­dynku, w któ­rym mie­ściło się wy­daw­nic­two Sten­flykt i wpraw­nie wstu­kała czte­ro­cy­frowy kod. Od wielu lat nie dzwo­niła już dzwon­kiem do drzwi i nie mu­siała cze­kać, aż ktoś ją wpu­ści. Przej­rzaw­szy się w lu­strze windy pod­czas jazdy na górę, nie zna­la­zła żad­nych man­ka­men­tów w swoim wy­glą­dzie. Włosy były do­sko­nale uło­żone, ma­ki­jaż na­dal do­brze się pre­zen­to­wał. Wła­ści­wie i tak nie­spe­cjal­nie ją to ob­cho­dziło. Fio­nie, ko­bie­cie, z którą wła­śnie miała się spo­tkać, bra­ko­wało stylu i fi­ne­zji, a Gun­nel już dawno stra­ciła do niej wszelki sza­cu­nek. Jed­nak tym ra­zem było to spo­tka­nie czy­sto za­wo­dowe, z Fioną jako wy­daw­czy­nią jej ksią­żek. Obie zda­wały so­bie sprawę, o jaką stawkę to­czy się gra. Długa i pod wie­loma wzglę­dami udana współ­praca do­bie­gała końca. Już w cza­sie roz­mowy z Fioną przez te­le­fon, kiedy uzgad­niały ter­min spo­tka­nia, Gun­nel przed­sta­wiła sprawę ja­sno: po po­nad dzie­się­ciu la­tach pracy jako pi­sarka zwią­zana z wy­daw­nic­twem Sten­flykt po­sta­no­wiła po­szu­kać no­wego wy­dawcy ‒ ta­kiego, który okaże jej na­le­żyty sza­cu­nek, nie bę­dzie oszu­ki­wał na tan­tie­mach ani za­nie­dby­wał pro­mo­cji jej ksią­żek. Pro­po­zy­cji z pew­no­ścią nie bra­ko­wało. Przy­naj­mniej raz w mie­siącu za­bie­gali o nią inni wy­dawcy obie­cu­jący złote góry w za­mian za pod­pi­sa­nie kon­traktu. Jej książki do­brze się sprze­da­wały, zwłasz­cza te prze­ło­żone na ję­zyk nie­miecki, i uczy­niły z niej za­możną ko­bietę (o czym wszy­scy z branży wie­dzieli), a wiele wy­daw­nictw szu­kało doj­nej krowy, która po­mo­głaby im sfi­nan­so­wać ich dzia­łal­ność na co­raz bar­dziej nie­pew­nym rynku książ­ko­wym.

‒ Dzień do­bry, Gun­nel! ‒ przy­wi­tała ją w drzwiach se­kre­tarka.

– Cześć, Be­lindo ‒ od­po­wie­działa krótko pi­sarka.

‒ Fiona ma jesz­cze spo­tka­nie, więc mu­sisz po­cze­kać. Na­pi­jesz się kawy?

– Tak, po­pro­szę. Czar­nej.

– Prze­cież wiem, za­wsze pi­jesz czarną. Sły­sza­łam, że kawa z mle­kiem jest zdrow­sza. Kawa za­wiera ja­kiś skład­nik do­bry na skórę, który uak­tyw­nia się do­piero po do­da­niu do niej mleka. Warto o tym po­my­śleć.

‒ Aha ‒ od­parła bez­na­mięt­nie Gun­nel. Nie miała do­brego zda­nia o Be­lin­dzie. Uwa­żała, że za dużo glę­dzi, pod­li­zuje się i na do­da­tek za­zwy­czaj nie­gu­stow­nie się ubiera.

‒ Mogę wziąć twój płaszcz i go od­wie­sić ‒ za­pro­po­no­wała Be­linda.

‒ Dzię­kuję. ‒ Gun­nel po­dała se­kre­tarce swoje okry­cie.

‒ O pro­szę, to ory­gi­na­lny Cha­nel. ‒ Be­linda jesz­cze moc­niej za­trze­po­tała sztucz­nymi rzę­sami, po czym ostroż­nie od­wie­siła płaszcz na wie­szak sto­jący przy jej biurku.

‒ Je­śli mo­żesz, przy­nieś mi kawę do po­koju ‒ po­pro­siła Gun­nel i we­szła przez otwarte po­dwójne drzwi do znaj­du­ją­cego się obok po­miesz­cze­nia przy­po­mi­na­ją­cego sa­lon. Na pod­ło­dze le­żał duży dy­wan w stylu orien­tal­nym, przy ścia­nach usta­wiono się­ga­jące su­fitu re­gały pełne ksią­żek. Usia­dła w jed­nym z du­żych, wy­god­nych fo­teli usza­ków.

‒ Ostat­nim ra­zem za­po­mnia­łaś teczki ‒ za­uwa­żyła Be­linda, wcho­dząc z kawą. ‒ Wsa­dzi­łam ją do szafy w po­koju z ksero. Mam ci ją przy­nieść?

‒ We­zmę ją, jak będę wy­cho­dzić ‒ rzu­ciła zwięźle Gun­nel, po czym wy­jęła z to­rebki no­tat­nik. Był to zwy­kły no­tes z gład­kimi kart­kami, który za­wsze no­siła przy so­bie. Za­pi­sy­wała w nim bez więk­szego ładu i składu wszystko, co uwa­żała za istotne: po­my­sły na nową książkę mie­szały się z pla­nami po­dróży i za­pro­sze­niami na im­prezy. Otwo­rzyła go na stro­nie, gdzie za­no­to­wała główne punkty, które pla­no­wała po­ru­szyć w trak­cie roz­mowy z Fioną. Z do­świad­cze­nia wie­działa, że wy­daw­czyni ła­two traci pa­no­wa­nie nad sobą, gdy ktoś nie po­dziela jej zda­nia w trak­cie dys­ku­sji, a po­nie­waż Gun­nel zda­wała so­bie sprawę z wła­snego, rów­nie wy­bu­cho­wego tem­pe­ra­mentu, chciała za wszelką cenę przed­sta­wić swoje ar­gu­menty w ja­sny i rze­czowy spo­sób, by szybko za­koń­czyć spo­tka­nie. Żad­nych za­wi­łych sfor­mu­ło­wań. Za­mie­rzała po­in­for­mo­wać Fionę, że pra­gnie za­koń­czyć bie­żącą współ­pracę na swo­jej ostat­niej książce, Po­skro­miony ogier, oraz że zrywa umowę za­wartą z wy­daw­nic­twem Sten­flykt na wy­da­nie ko­lej­nych pię­ciu po­zy­cji.

‒ Gun­nel, prze­pra­szam, że prze­szka­dzam ‒ ode­zwał się męż­czy­zna w śred­nim wieku w ro­bo­czych ogrod­nicz­kach, wsa­dza­jąc głowę do po­koju. Trzy­mał w ręce skrzynkę z na­rzę­dziami.

– Hej, Mange ‒ we­soło przy­wi­tała się z nim pi­sarka.

Mange, złota rączka oraz do­zorca, był jedną z nie­wielu osób w wy­daw­nic­twie, z któ­rymi się do­ga­dy­wała.

‒ Mu­szę wy­mie­nić ter­mo­stat w grzej­niku. Mogę wejść? Nie na­ro­bię ha­łasu.

‒ Pew­nie! Zu­peł­nie mi nie prze­szka­dzasz. Nie zaj­muje mnie nic szcze­gól­nego, cze­kam tylko na spo­tka­nie z Fioną.

– Su­per-du­per! ‒ ucie­szył się Mange, po czym uklęk­nął przed wiel­kim że­liw­nym ka­lo­ry­fe­rem pod oknem i wy­jął kilka na­rzę­dzi. ‒ Wspa­niale, że w końcu zro­biło się cie­pło ‒ stwier­dził. ‒ To zna­czy nie tu, w tym grzej­niku, który jest do ni­czego, ha, ha. Cho­dziło mi o to, że na ze­wnątrz. Cu­do­wna po­goda. Za­raz bę­dzie lato!

‒ To prawda ‒ zgo­dziła się Gun­nel.

‒ Sły­sza­łem, że chcesz nas opu­ścić. Szkoda by było!

‒ Aha, kto tak plot­kuje?

‒ Be­linda mi o tym po­wie­działa. Twier­dzi, że nie za bar­dzo się do­ga­du­je­cie, ty i Fiona.

‒ To nie ma nic wspól­nego z re­la­cją mię­dzy nami. Cho­dzi wy­łącz­nie o sprawy za­wo­dowe. Nic poza tym. Swoją drogą Be­linda nie po­winna się w to wtrą­cać, zresztą ty rów­nież.

‒ Nie, oczy­wi­ście masz ra­cję. Wła­ści­wie nikt nie chce się w to mie­szać. Ale wiesz, jak to jest, kiedy czło­wiek stoi przy eks­pre­sie do kawy i sły­szy to i owo.

‒ Ach, tak? Nie wie­dzia­łam ‒ od­parła kwa­śno pi­sarka.

‒ Ale jak was znam, Fiona cię prze­kona, że­byś zo­stała ‒ do­dał Mange z sze­ro­kim uśmie­chem.

‒ Skąd ten po­mysł?

‒ Cóż, mam ta­kie prze­czu­cie. Wy­daje mi się, że ma parę asów w rę­ka­wie.

Gun­nel znowu zer­k­nęła w no­tat­nik. Czy po­winna przy­go­to­wać wię­cej ar­gu­men­tów? Cho­lera, co Mange miał na my­śli, mó­wiąc o asach w rę­ka­wie?

Z roz­my­ślań wy­rwał ją pi­skliwy głos Be­lindy do­cho­dzący z re­cep­cji:

‒ Gun­nel! Fiona już skoń­czyła i ocze­kuje cię w swoim biu­rze.

Pół go­dziny póź­niej Gun­nel jak bu­rza wy­pa­dła na ko­ry­tarz, z hu­kiem za­trza­snąw­szy za sobą drzwi do biura Fiony. Nikt w wy­daw­nic­twie nie miał wąt­pli­wo­ści, że się po­kłó­ciły. Choć nie sły­szeli do­kład­nie, co do sie­bie mó­wiły, zza drzwi do­bie­gała ich gło­śna roz­mowa. Było ja­sne, że pa­nie się ze sobą nie zga­dzały.

‒ Czy spo­tka­nie się udało? ‒ spy­tała Be­linda, nie­udol­nie uda­jąc, że nie zwró­ciła uwagi na ner­wową at­mos­ferę.

‒ Nie twoja sprawa ‒ od­parła pi­sarka, zdej­mu­jąc płaszcz z wie­szaka.

‒ No nie, nie. Mi­łego dnia w ta­kim ra­zie ‒ rzu­ciła se­kre­tarka.

Gun­nel dawno nie była tak zde­ner­wo­wana. Nie chciała cze­kać na windę, ze­szła po scho­dach z czwar­tego pię­tra na sam dół. Kow­bojki pod­kute blasz­kami stu­ko­tały o schody w rytm jej przy­spie­szo­nego pulsu, co przy­po­mi­nało ude­rze­nia młot­kiem.

„Ta Fiona, co to za ję­dza”. Gun­nel od dawna wie­działa, że Fiona kie­ruje się in­te­re­sami i jest twardą ne­go­cja­torką. Lecz tym ra­zem wy­ło­żyła na stół cał­kiem nowe karty. Nic in­nego, tylko groźby i czy­sty szan­taż!

‒ Jak, do cho­lery, mam się z tego wy­plą­tać?! ‒ po­wie­działa gło­śno do sie­bie, kiedy wście­kła, ru­szyła w stronę swo­jego miesz­ka­nia na Cle­men­stor­get.

Gdy za­mknęła za sobą drzwi wej­ściowe i ogar­nął ją swo­isty spo­kój, pod­jęła de­cy­zję. Nie zo­sta­nie w Lund ani mi­nuty dłu­żej. Za­pa­liła pa­pie­rosa, po czym usia­dła do kom­pu­tera w ga­bi­ne­cie i za­brała się do wy­szu­ki­wa­nia bi­letu lot­ni­czego. Tam, do­kąd za­mie­rzała po­le­cieć, nie było bez­po­śred­nich po­łą­czeń, co bar­dzo jej od­po­wia­dało. Dzięki temu mo­gła za­re­zer­wo­wać pierw­szy lot na swoje na­zwi­sko, a ko­lejny ‒ na fał­szywy pasz­port. Naj­waż­niej­sze było to, że wy­ru­szy już za trzy dni i nikt się nie do­wie, do­kąd wy­je­chała. Wy­dru­ko­wała bi­lety i szybko wrzu­ciła tro­chę ubrań do wa­lizki pod­ręcz­nej, żeby mieć wszystko spa­ko­wane i go­towe na wy­jazd. Kiedy skoń­czyła, na­lała so­bie dużą szklankę jacka da­niel’sa i usia­dła ze świeżo za­pa­lo­nym pa­pie­ro­sem na ka­na­pie w sa­lo­nie. Czy pod­jęła wła­ściwą de­cy­zję? Czy ucieczka to mą­dry po­mysł? Być może nie na­razi się na nie­bez­pie­czeń­stwo, je­śli zo­sta­nie jesz­cze kilka dni i zo­ba­czy, jak sy­tu­acja się roz­wi­nie? Oczy­wi­ście ist­niało ry­zyko, że po­li­cja się z nią skon­tak­tuje… Może po­winna do ko­goś za­dzwo­nić i wszystko opo­wie­dzieć? Do ko­goś, komu mo­głaby za­ufać i kto mógłby po­móc jej wyjść z ta­ra­pa­tów. Albo jesz­cze le­piej: do ko­goś, kto po­mógłby jej się obro­nić przed pod­łymi pla­nami Fiony. Naj­lep­szą obroną był atak! A je­śliby wy­na­jąć pry­wat­nego de­tek­tywa, który po­wę­szyłby tro­chę i zde­ma­sko­wał nie­cne po­czy­na­nia Fiony? Zna­la­złby no­tatki, wszedł na jej konto mej­lowe albo zdo­był jej te­le­fon ko­mór­kowy. Fiona z pew­no­ścią miała przy­naj­mniej jedną do­dat­kową ko­mórkę, któ­rej uży­wała do za­ła­twia­nia swo­ich bar­dziej po­dej­rza­nych in­te­re­sów i któ­rej nie można było na­mie­rzyć. Gdyby tylko Gun­nel do­stała ten te­le­fon w swoje ręce, mo­głaby znisz­czyć Fionę albo przy­naj­mniej tak jej za­gro­zić, że Fiona sama by się pod­dała. Nie wie­działa jed­nak, jak zdo­być kon­takt do pry­wat­nego de­tek­tywa. Czy ktoś taki w ogóle ist­niał? A może były to je­dy­nie po­staci z ksią­żek i kiep­skich se­riali? Ech, do dia­bła, mu­siała zna­leźć ko­goś, komu ufa. Ko­goś prze­bie­głego, kto nie boi się prze­kra­czać gra­nic i dzia­łać w spo­sób nie­zu­peł­nie zgodny z pra­wem. Ale kto to mógłby być? Mu­siała się chwilę za­sta­no­wić. Na pewno znała ko­goś, kogo mo­gła po­pro­sić o po­moc.

* * *

Mange wła­śnie wy­bie­rał się do domu po skoń­czo­nej pracy w wy­daw­nic­twie Sten­flykt. Przy­sta­nął na chwilę, żeby po­roz­ma­wiać z Be­lindą z re­cep­cji. W po­do­bny spo­sób za­czął się ich zwią­zek. Mange ob­ser­wo­wał Be­lindę od pierw­szego dnia, kiedy nieco po­nad rok wcze­śniej za­częła pracę jako re­cep­cjo­nistka w wy­daw­nic­twie. Była atrak­cyjna i bły­sko­tliwa, a do tego ema­no­wała po­zy­tywną ener­gią w tym biu­rze o dość sto­no­wa­nej at­mos­fe­rze. Po kilku ty­go­dniach po­ga­wę­dek o po­go­dzie i wie­trze ich re­la­cja się za­cie­śniła, i za­nim się obej­rzał, Be­linda wpro­wa­dziła się do jego domu w Val­l­kärze na obrze­żach mia­sta.

‒ Ku­pisz coś pysz­nego na wie­czór? ‒ spy­tała.

‒ Tak, pew­nie ‒ od­parł we­soło Mange. ‒ Na co masz ochotę? Może kre­we­tki? To chyba do­bry po­mysł?

– Mange! Se­rio? Kre­we­tki?

– Prze­cież lu­bisz owoce mo­rza. A do tego na­pi­jemy się do­brego bia­łego wina…

‒ Kre­we­tki to nie owoce mo­rza tylko ja­kieś małe ro­bale ży­jące w mo­rzu. Wiesz, czym się ży­wią? Zja­dają ry­bie gówno. Fuj! Ma­rzą mi się praw­dziwe owoce mo­rza. Kup ho­mara.

‒ Okej, zo­ba­czymy, czy uda mi się zna­leźć ho­mara, który nie kosz­tuje for­tuny.

‒ Mange, do cho­lery, nie bądź żyła! Ho­mar nie ma być tani, ma być pyszny. Po­jedź na halę tar­gową.

‒ Do­brze, za­ła­twię to ‒ rzekł do­zorca, prze­ły­ka­jąc złość wy­wo­łaną rosz­cze­nio­wym po­dej­ściem Be­lindy.

‒ Mange! Chodź tu do mnie na chwilę! ‒ roz­le­gło się wo­ła­nie Fiony z ko­ry­ta­rza.

Męż­czy­zna znie­ru­cho­miał. O co tym ra­zem jej cho­dziło? Sły­szał w jej gło­sie, że znowu ma ja­kieś pre­ten­sje.

‒ Ja­sne! Już idę!

‒ Chyba nie krę­cisz z Fioną? ‒ upew­niła się Be­linda.

‒ Oczy­wi­ście, że nie. Prze­cież mam cie­bie ‒ pod­kre­ślił Mange, ro­biąc ma­ślane oczy.

Be­linda była za­zdro­śnicą, co za­uwa­żył już na po­czątku ich zna­jo­mo­ści, dla­tego też nie dzie­lił się z nią spra­wami, które bu­dzi­łyby w niej ja­kie­kol­wiek obawy. Nie przy­szłoby mu do głowy, żeby za­cząć ro­mans z Fioną. Łą­czyły ich na­to­miast wspólne in­te­resy. Chcąc nie chcąc, dał się wcią­gnąć w mroczny świat bę­dący czę­ścią uni­wer­sum Fiony. Sku­siły go pie­nią­dze, jak­żeby ina­czej. Przy­dało mu się tro­chę do­dat­ko­wej go­tówki, kiedy za­miesz­kał z Be­lindą. Lu­biła za­zna­wać w ży­ciu przy­jem­no­ści, a on się cie­szył, że było go stać na po­da­ro­wa­nie uko­cha­nej odro­biny luk­susu. Jed­nak już po kilku ty­go­dniach Fiona go usi­dliła. A w za­sa­dzie obie, i Fiona, i Be­linda. Fiona miała na niego haki, przez co nie mógł się wy­co­fać, Be­linda zaś przy­wy­kła do sta­łego do­pływu go­tówki i stylu ży­cia, który wy­ma­gał znacz­nie wię­cej, niż mo­gła to za­pew­nić pen­sja do­zorcy.

Mange gło­śno wes­tchnął i cięż­kim kro­kiem ru­szył przez ko­ry­tarz.

‒ Coś się stało? Wła­śnie mia­łem wy­cho­dzić. ‒ Oparł się o fra­mugę drzwi do biura Fiony.

‒ Wejdź i za­mknij za sobą drzwi! ‒ rzu­ciła krótko ko­bieta. ‒ Cho­dzi o Gun­nel i jej udział w na­szych in­te­re­sach. Opo­wie­dzia­łam jej tro­chę o na­szej po­bocz­nej dzia­łal­no­ści. Mu­simy pod­jąć pewne kroki, żeby nie stra­cić kon­troli nad sy­tu­acją.

‒ Osza­la­łaś?! Mie­li­śmy to za­cho­wać w ta­jem­nicy! Prze­cież ona może pójść z tym na po­li­cję!

‒ Mange, do cho­lery! Uspo­kój się! To ja de­cy­duję, co można po­wie­dzieć, a co nie! Ro­zu­miesz? Nie mia­łam wy­boru. Gun­nel za­gro­ziła, że roz­wiąże umowę z wy­daw­nic­twem.

‒ A co to ma wspól­nego z na­szym biz­ne­sem?

‒ Nie bę­dzie wię­cej do­staw. Gun­nel się wście­kła i po­sta­wiła sprawę ja­sno, że cał­ko­wi­cie zrywa z nami współ­pracę. Od tej pory wszelki kon­takt z nią bę­dzie się od­by­wał po­przez jej praw­nika. Koń­czy z przy­wo­że­niem wa­li­zek do Szwe­cji. Za­py­ta­łam ją o to kon­kret­nie, ale tylko prych­nęła.

‒ Okej, w ta­kim ra­zie mu­simy zna­leźć ko­goś in­nego, kto zaj­mie się do­sta­wami ‒ stwier­dził nie­pew­nie Mange.

‒ I niby kto to, do cho­lery, miałby być? ‒ spy­tała z prze­ką­sem Fiona.

‒ Może ty byś mo­gła? Prze­cież też po­dró­żu­jesz od czasu do czasu.

‒ Czyś ty zwa­rio­wał?! Jakby to wy­glą­dało, gdyby mnie zła­pali? To nie do po­my­śle­nia. Słu­chaj, cho­dzi mi po gło­wie co in­nego. ‒ Fiona ści­szyła głos. ‒ Udu­pimy ją. Do­tkli­wie to od­czuje! Musi do­stać po­rządną na­uczkę!

‒ Do­tkli­wie? Co masz na my­śli? ‒ Mange ner­wowo wier­cił się na krze­śle.

‒ Wła­śnie roz­ma­wia­łam z J i opra­co­wa­li­śmy plan, jak wy­cią­gnąć od niej pie­nią­dze, i to dużo pie­nię­dzy. Mó­wimy o mi­lio­nach. Wy­maga to jed­nak współ­pracy, od cie­bie i ode mnie, oraz de­ter­mi­na­cji.

‒ Wy­łu­dza­nie pie­nię­dzy? To nie dla mnie ‒ oznaj­mił Mange i po­czuł się ze­stre­so­wany. ‒ Może po pro­stu skończmy z tym gów­nem te­raz, za­nim sami wpa­ku­jemy się w kło­poty?

‒ W ży­ciu! Twój wy­bór: albo bie­rzesz w tym udział, albo zgło­szę cię na po­li­cję ‒ za­gro­ziła Fiona, od­chy­la­jąc się na krze­śle z wy­so­kim opar­ciem.

‒ Niech cię szlag! ‒ Tylko tyle zdo­łał z sie­bie wy­du­sić. Prze­kli­nał się za to, że w ogóle zgo­dził się na współ­pracę z Fioną, ale co to dało? Ogar­nęło go po­czu­cie bez­sil­no­ści. Miał wra­że­nie, że grzęź­nie w ru­cho­mych pia­skach, im moc­niej stą­pał, tym głę­biej się za­pa­dał.

‒ Głowa do góry, Mange. Mamy z J nie­za­wodny plan, wszy­scy troje zo­sta­niemy mi­lio­ne­rami, tym­cza­sem Gun­nel do­sta­nie karę za to, że już nie chce z nami współ­pra­co­wać. To ide­alny układ: win-win-win-lose. Ty, ja i J wy­gry­wamy, Gun­nel prze­grywa. Po­myśl tylko, ile faj­nych rze­czy mógł­byś zro­bić za te pie­nią­dze. Po­dró­żo­wać do eks­cy­tu­ją­cych kra­jów z Be­lindą. Zbu­do­wać dom, ku­pić psa, do­dać ży­ciu tro­chę ko­loru.

Po wy­słu­cha­niu Fiony, która przed­sta­wiła swój „nie­za­wodny plan”, Mange wy­szedł z po­koju i lekko zszo­ko­wany wró­cił do re­cep­cji. Cie­szył się, że jego dzień pracy się skoń­czył. Po­trze­bo­wał czasu do na­my­słu. Może, je­śli do­brze by się za­sta­no­wił i roz­wa­żył wszyst­kie opcje, uda­łoby mu się wy­brnąć z tej sy­tu­acji?

‒ Coś długo roz­ma­wia­li­ście z Fioną ‒ ode­zwała się z roz­draż­nie­niem Be­linda, kiedy ją mi­jał.

‒ A tak. Mie­li­śmy parę te­ma­tów do prze­ga­da­nia.

‒ To zna­czy?

‒ Ta­kie tam różne sprawy. O kon­ser­wa­cji in­sta­la­cji w biu­rze, tego typu rze­czy. I do­sta­łem pod­wy­żkę! ‒ skła­mał Mange.

‒ Naj­wyż­sza pora. W ta­kim ra­zie stać cię na tego ho­mara.

‒ Tak, tak, ku­pię go ‒ za­pew­nił i po­czuł ulgę, że roz­mowa ze­szła na inny tor. ‒ Wi­dzimy się w domu wie­czo­rem. Bu­ziaki!

Szybko po­ca­ło­wali się nad kon­tu­arem re­cep­cji, po czym Mange po­spiesz­nie wy­szedł z bu­dynku. Cięż­kim kro­kiem prze­mie­rzył Gröne­ga­tan, po czym wy­brał trasę pro­wa­dzącą przez spo­kojne po­dwó­rza, chcąc unik­nąć spo­tka­nia z kim­kol­wiek w dro­dze do ga­rażu.

W chwili gdy wsiadł do sa­mo­chodu, za­dzwo­niła ko­mórka. To była Fiona.

‒ Roz­ma­wia­łam wła­śnie z J. Uzgod­ni­li­śmy, że na­tych­miast wpro­wa­dzamy nasz plan w ży­cie. Jesz­cze dziś wie­czo­rem wy­biorę się do domku let­ni­sko­wego. Nie ma co tra­cić czasu. Gun­nel to szczwana be­stia. Mu­simy dzia­łać szybko, za­nim ona nam prze­szko­dzi.

‒ Co w ta­kim ra­zie mam ro­bić? ‒ spy­tał Mange, czu­jąc, jak mu przy­spie­sza puls.

‒ Na ra­zie nic. Za­dzwo­nię do cie­bie ju­tro i usta­limy miej­sce, skąd mnie od­bie­rzesz.

‒ Okej…

‒ Jesz­cze jedno. Pa­mię­taj, żeby za­brać mój drugi te­le­fon ode mnie z domu. Za­wiera wszyst­kie ese­mesy, które wy­mie­nia­li­śmy z J mię­dzy sobą, dla­tego to tak ważne, by nie wpadł w nie­po­wo­łane ręce. Dam ci klu­cze do mo­jego domu ju­tro, kiedy się spo­tkamy.

‒ Nie mo­żesz sama go za­brać?

‒ Nie, zu­peł­nie mi nie po dro­dze. Jadę do domku let­ni­sko­wego dziś, od razu po pracy.

‒ Do­brze, po­sta­ram się o tym pa­mię­tać ‒ skwi­to­wał Mange.

‒ Mu­sisz o tym pa­mię­tać. To cho­ler­nie ważne. Po­li­cja nie może go zna­leźć. Chyba to ro­zu­miesz?

‒ Tak, tak, wszystko ro­zu­miem. Kiedy mam przy­je­chać?

‒ Ja­koś z rana.

‒ Z rana?

‒ Po­ga­damy o tym póź­niej. Ode­zwę się, prze­cież mó­wi­łam. Bądź go­towy. No to na ra­zie!

Mange uru­cho­mił sil­nik i głę­boko wes­tchnął. Czy to był po­czą­tek końca ciem­nych in­te­re­sów jego i Fiony? Czy ra­czej po­czą­tek cze­goś jesz­cze gor­szego? Oba­wiał się tego dru­giego.Roz­dział 2

Nieco po­nad ty­dzień póź­niej Al­bin Lars­son pra­co­wał w biu­rze, które mie­ściło się za jego bu­ti­kiem z odzieżą mę­ską. Było już dawno po za­mknię­ciu, do­cho­dziła ósma wie­czo­rem. Lars­son roz­ko­szo­wał się ci­szą i cie­szył, że wresz­cie ma czas dla sie­bie. Jak na biuro po­miesz­cze­nie było cał­kiem spore. Wnę­trze o kla­sycz­nym wy­stroju przy­po­mi­nało an­giel­ską re­zy­den­cję. Dę­bowe re­gały ścienne ugi­nały się od se­gre­ga­to­rów i opa­słych to­misk. Na ele­ganc­kim sto­liku o mi­ster­nie zdo­bio­nych no­gach stało piękne akwa­rium, które ci­cho bul­go­tało. Oprócz du­żego biurka znaj­do­wał się tu stół kon­fe­ren­cyjny z sze­ścioma krze­słami, a w głębi po­koju stały ka­napa w stylu chip­pen­dale z ciem­no­zie­lo­nej skóry, sto­lik kel­ner­ski do ser­wo­wa­nia dań oraz dwa mniej­sze sty­lowe krze­sła z pod­ło­kiet­ni­kami i obi­tymi sie­dzi­skami. Więk­sza część skrzy­pią­cego par­kietu zo­stała przy­kryta dy­wa­nem w czer­wony, pstro­katy orien­talny wzór. Wy­strój nie­mal tłu­mił wszel­kie dźwięki, przez co w po­koju zwy­kle pa­no­wała przy­tła­cza­jąca wręcz ci­sza. Jed­nak aku­rat tego wie­czoru, z du­żego ra­dia na­sta­wio­nego na pro­gram drugi, do­cho­dziła pieśń To­ten­gräber­lied Franza Schu­berta w in­ter­pre­ta­cji Kurta Molla, któ­rego dud­niący ba­sowy głos wy­peł­nił całe po­miesz­cze­nie.

Lars­son prze­glą­dał pro­jekty domu prze­słane z Nie­miec przez jego do­brego przy­ja­ciela Fer­di­nanda. Wła­śnie wy­jął szkice z gru­bej bla­sza­nej tuby i roz­wi­nął ar­ku­sze na biurku, kiedy roz­le­gło się pisz­cze­nie faksu. Tak, faksu. Lars­son, czło­wiek sta­rej daty, do ko­re­spon­den­cji ze świa­tem ze­wnętrz­nym uży­wał głów­nie tego urzą­dze­nia. Twier­dził, że to świetny spo­sób na prze­sy­ła­nie do­ku­men­tów. Wszystko, co nadawca wpro­wa­dzał po swo­jej stro­nie, wy­cho­dziło w tej sa­mej for­mie po stro­nie od­biorcy. To, że więk­szość jego klien­tów i zle­ce­nio­daw­ców mu­siała uży­wać skom­pli­ko­wa­nych pro­gra­mów do faksu na swo­ich kom­pu­te­rach, by się z nim ko­mu­ni­ko­wać, nie bar­dzo go ob­cho­dziło, o ile w ogóle był tego świa­domy. Sam nie miał kom­pu­tera. Je­śli mu­siał na­pi­sać ja­kiś for­malny do­ku­ment, uży­wał ma­szyny do pi­sa­nia firmy Fa­cit. Naj­czę­ściej jed­nak prze­ka­zy­wał to za­da­nie swo­jemu asy­sten­towi Kjel­lowi.

Te­raz duży ja­sno­brą­zowy faks wy­dał cha­rak­te­ry­styczny dźwięk, a na­stęp­nie z ma­szyny wy­cho­dził pa­pier przy to­wa­rzy­szą­cym temu war­ko­cie prze­su­wa­ją­cych się ro­lek. Lars­son prze­rwał prze­glą­da­nie pro­jek­tów i za­cie­ka­wiony, po­szedł spraw­dzić, co przy­szło. Może za­mó­wie­nie? Już po wy­dru­ko­wa­niu pierw­szej li­nijki zro­zu­miał, że to nie była zwy­kła ko­re­spon­den­cja biz­ne­sowa. Za­brał do­ku­ment i wró­cił do biurka, po czym usiadł, żeby go prze­czy­tać. Był na­pi­sany od­ręcz­nie, sta­ran­nym pi­smem, które od razu roz­po­znał.

Drogi Al­bi­nie!

Kiedy czy­tasz te słowa, ja już je­stem da­leko stąd. Plotki i nie­ocze­ki­wane oko­licz­no­ści zmu­siły mnie do opusz­cze­nia kraju i ukry­cia się w se­kret­nym miej­scu. Przed moim wy­jaz­dem ty­dzień temu po­in­for­mo­wano mnie, że je­stem po­dej­rzana o zbrod­nię, któ­rej nie po­peł­ni­łam, w związku z tym nie mia­łam wy­boru, mu­sia­łam znik­nąć.

Jak Ci wia­domo, nie mam nic prze­ciwko po­dró­żo­wa­niu do ob­cych kra­jów, jed­nak za­ist­niała sy­tu­acja wy­daje mi się nie­przy­jemna i nie­do­pusz­czalna. Pi­szę do Cie­bie, po­nie­waż je­steś jed­nym z nie­wielu mo­ich praw­dzi­wych przy­ja­ciół, jed­nym z nie­wielu, któ­rym mogę za­ufać. Choć zdaję so­bie sprawę, że pro­szę o wiele, nie wi­dzę in­nego wyj­ścia i mu­szę bła­gać Cię o po­moc.

Sy­tu­acja przed­sta­wia się na­stę­pu­jąco: Moja wy­daw­czyni, Fiona Ber­tils­son, tuż przed moim wy­jaz­dem zo­stała uznana za za­gi­nioną w ta­jem­ni­czych oko­licz­no­ściach. Nieco po­nad ty­dzień wcze­śniej po­szła po­pły­wać w po­bliżu swo­jego domku let­ni­sko­wego w Sprag­ge­hu­sen w re­gio­nie Öster­len. Są­sie­dzi wi­dzieli, jak wy­cho­dziła z domu, okryta szla­fro­kiem, ale nie wró­ciła. Po­cząt­kowo są­dzono, że uto­nęła. Nur­ko­wie prze­szu­kali całe wy­brzeże, ale kiedy nie zna­le­ziono ciała, wsz­częto śledz­two w po­szu­ki­wa­niu ja­kichś śla­dów. Bar­dzo moż­liwe, że czy­ta­łeś o tej spra­wie w „Syd­sven­skan”.

Od dłuż­szego czasu spie­ramy się z Fioną o wy­na­gro­dze­nie za moją ostat­nią po­wieść, przy któ­rym, jak wiem, coś maj­stro­wała. Do­wie­dzia­łam się z wia­ry­god­nych źró­deł, że mój tekst do­brze się sprze­dał w nie­miec­kim prze­kła­dzie. Okre­śli­łam ja­sno swoje wy­ma­ga­nia i w kon­tak­cie z nią sto­so­wa­łam na­wet groźny ton, a w li­stach do niej praw­do­po­dob­nie wy­ra­zi­łam się tro­chę za ostro (wiesz, jak po­tra­fię wy­buch­nąć). Lu­dzie w wy­daw­nic­twie się tego ucze­pili i po­li­cja skon­tak­to­wała się ze mną tego sa­mego dnia, kiedy wy­je­cha­łam. Naj­wy­raź­niej po­li­cjan­tom po­ka­zano nie­które z mo­ich naj­bar­dziej gniew­nych li­stów do Fiony i wy­su­nęli ab­sur­dalne oskar­że­nia, ja­ko­bym miała coś wspól­nego z jej za­gi­nię­ciem. Cała sprawa jest wy­ssana z palca. Mia­ła­bym po­rwać albo za­mor­do­wać moją wła­sną wy­daw­czy­nię! Sy­tu­acja jest bar­dzo nie­przy­jemna, dla­tego na ra­zie za­mie­rzam się trzy­mać na ubo­czu.

Wiem, że pro­szę o wiele, ale mu­sisz zna­leźć spo­sób na oczysz­cze­nie mnie z za­rzu­tów. Nie mam nic wspól­nego ze znik­nię­ciem Fiony.

W żad­nym wy­padku nie kon­tak­tuj się z po­li­cją i nie od­po­wia­daj na ten faks! Za­dzwo­nię do Cie­bie ju­tro do­kład­nie o osiem­na­stej czasu szwedz­kiego. Wtedy po­dam Ci wię­cej szcze­gó­łów.

W na­dziei, że mnie zro­zu­miesz i z wy­ra­zami naj­głęb­szej wdzięcz­no­ści

Twoja przy­ja­ciółka,

Gun­nel

Lars­son odło­żył list na biurko, spoj­rzał przed sie­bie i w za­my­śle­niu pod­krę­cił sta­ran­nie przy­strzy­żone wąsy. Nie pa­mię­tał, żeby w tym ty­go­dniu czy­tał w ga­ze­cie co­kol­wiek na te­mat za­gi­nio­nej wy­daw­czyni. Nie mógł uwie­rzyć, że Gun­nel była za­mie­szana w taką in­trygę. I że to do niego zwró­ciła się o po­moc! Po­znali się w Ba­den-Ba­den pod ko­niec lat dzie­więć­dzie­sią­tych. Lars­son przy­je­chał tam ze swoim przy­ja­cie­lem i wspól­ni­kiem Bi­kra­mem z In­dii. Zo­stali za­pro­szeni na po­kaz bol­ly­wo­odz­kiego filmu, do któ­rego ko­stiumy uszył za­kład kra­wiecki Bi­krama.

Od tej pory co ja­kiś czas Lars­son wpa­dał na Gun­nel u wspól­nych zna­jo­mych, prze­waż­nie w Niem­czech. Ostat­nio wi­dzieli się praw­do­po­dob­nie pół roku wcze­śniej, w księ­garni Gle­erups w Lund, gdzie Gun­nel na wie­czo­rze au­tor­skim opo­wia­dała o swo­jej naj­now­szej po­wie­ści, któ­rej ty­tułu nie pa­mię­tał. Prze­czy­tał tylko jedną z jej ksią­żek i nie przy­pa­dła mu do gu­stu. Za­pewne była do­brze na­pi­sana, po pro­stu nie od­po­wia­dał mu ga­tu­nek. Przy­po­mniał so­bie, że ktoś na­zwał to „ro­man­si­dłem”. Jej książki zy­skały jed­nak na tyle dużą po­pu­lar­ność, że Gun­nel od­nio­sła suk­ces. Jeź­dziła eks­klu­zyw­nym sa­mo­cho­dem i wy­naj­mo­wała duże miesz­ka­nie w ka­mie­nicy Lars­sona w cen­trum Lund na Cle­men­stor­get, gdzie w bra­mie obok rów­nież mie­ścił się jego apar­ta­ment. Kiedy była tro­chę młod­sza, pro­wa­dziła roz­wią­złe ży­cie i w okre­sie let­nim ob­ra­cała się wśród eu­ro­pej­skiej elity, przede wszyst­kim w oko­li­cach Ba­den-Ba­den. Po­łu­dniowe Niemcy zaj­mo­wały szcze­gólne miej­sce w jej sercu, choć ak­cje jej po­wie­ści roz­gry­wały się nie­mal za­wsze w sce­ne­rii Dzi­kiego Za­chodu.

Mi­nęło do­brych dzie­sięć lat od czasu, kiedy wpro­wa­dziła się do miesz­ka­nia na Cle­men­stor­get. Po­cząt­kowo czę­sto się z nią wi­dy­wał. Moż­liwe, że oboje mieli na­dzieję, że z ich przy­jaźń prze­ro­dzi się w coś wię­cej. Lecz z ja­kie­goś po­wodu ten in­tymny, bli­ski aspekt ich re­la­cji stop­niowo wy­gasł i w ostat­nich la­tach co­raz rza­dziej się spo­ty­kali. Lars­son był po­chło­nięty swo­imi spra­wami, Gun­nel rów­nież miała dużo na gło­wie.

Te­raz na­to­miast wpa­dła w kło­poty, a przy­naj­mniej tak to wi­działa. I jej zda­niem naj­wy­raź­niej tylko on ‒ Al­bin Lars­son ‒ mógł jej po­móc się z nich wy­ka­ra­skać. Czuł dumę, że mu tak ufała. Tylko jak po­wi­nien się do tego za­brać? Za­sad­ni­czo nie miał zbyt do­brego zda­nia o po­li­cjan­tach i nie zdzi­wiłby się, gdyby ja­kiś par­tacz na ko­mi­sa­ria­cie ubz­du­rał so­bie, że Gun­nel ma coś na su­mie­niu. Co oni wła­ści­wie my­śleli? Że po­rwała albo za­mor­do­wała Fionę? Ab­surd! Do­brze znał Gun­nel i nie była żadną kry­mi­na­listką, ale jak, na Boga, miał oczy­ścić ją z za­rzu­tów? Mu­siał się nad tym za­sta­no­wić.

Zre­zy­gno­wał z prze­glą­da­nia pro­jek­tów bu­dow­la­nych. Wstał od biurka i wy­łą­czył Schu­berta. W po­koju za­pa­no­wała przy­jemna ci­sza. Zga­sił świa­tło, wło­żył trencz, po czym wy­szedł na po­dwó­rze za bu­ti­kiem i da­lej przez bramę na Lilla Fi­ska­re­ga­tan w nie­bie­skawy pół­mrok zmierz­chu. Cha­otyczne my­śli o Gun­nel wciąż tłu­kły mu się w gło­wie. Czy by­łaby w sta­nie po­peł­nić prze­stęp­stwo? Miała dość wy­bu­chowy cha­rak­ter i po­tra­fiła bez więk­szych opo­rów ude­rzyć pię­ścią w stół czy pod­nieść głos na ko­goś, z kim się nie zga­dzała. Ale mor­der­stwo? To było zu­peł­nie co in­nego.

Nie chciał od razu wra­cać do domu, więc mimo póź­nej pory za­trzy­mał się w ho­telu Grand. Przy ba­rze jak zwy­kle było tłoczno, a wszyst­kie sto­liki w re­stau­ra­cji za­jęte.

‒ Do­bry wie­czór, pa­nie Lars­so­nie ‒ uprzej­mie przy­wi­tał go szef sali przy wej­ściu do ele­ganc­kiego lo­kalu.

‒ Do­bry wie­czór, drogi Bo­ri­sie. Wi­dzę, że jak za­wsze pełno tu dziś lu­dzi.

‒ To prawda, mamy tu przy­jemną at­mos­ferę. Pro­szę chwilę za­cze­kać, spraw­dzę, czy pań­ski sto­lik jest wolny.

Lars­son mruk­nął „dzię­kuję” w od­po­wie­dzi. Nie miał ochoty sia­dać przy in­nym sto­liku niż ten mały za­raz po le­wej od wej­ścia. Mógł stam­tąd ob­ser­wo­wać lu­dzi wcho­dzą­cych i wy­cho­dzą­cych do lo­kalu i z niego wy­cho­dzą­cych, a w ra­zie po­trzeby z ła­two­ścią na­wią­zać kon­takt wzro­kowy z ob­sługą.

W tej chwili przy owym sto­liku sie­działo trzech męż­czyzn, wiecz­nych stu­den­tów w śred­nim wieku z lekką nad­wagą, w musz­kach i oku­la­rach w ro­go­wych opraw­kach. Bo­ris po­in­for­mo­wał ich, że sto­lik, przy któ­rym sie­dzą, był za­re­zer­wo­wany dla in­nego go­ścia, za­tem wszy­scy trzej wstali bez słowa, wi­dząc, kogo miał na my­śli szef sali. Al­bin Lars­son był do­brze znaną po­sta­cią w ho­telu Grand, dla­tego ci wieczni stu­denci nie mieli nic prze­ciwko temu, by dać mu się ulo­ko­wać w jego ulu­bio­nym miej­scu. Lars­son od­wie­sił płaszcz i ka­pe­lusz na wie­szak, po czym usiadł. Bo­ris na­tych­miast do niego pod­szedł, by przy­jąć za­mó­wie­nie.

‒ Po­pro­szę to, co zwy­kle ‒ po­wie­dział Lars­son.

‒ Oczy­wi­ście!

Wła­śnie upi­jał pierw­szy łyk orzeź­wia­ją­cego na­poju, kiedy do­strzegł zna­jomą twarz. Był to Oskar Ste­nvall, jego stary, do­bry zna­jomy, który wy­naj­mo­wał od niego lo­kal w po­dwó­rzu za bu­ti­kiem i pro­wa­dził coś na kształt biura po­dróży. Lars­son ni­gdy tak na­prawdę nie poj­mo­wał, na czym po­lega ta dzia­łal­ność, ale pół roku wcze­śniej, zu­peł­nie przy­pad­kiem, wy­brał się ze Ste­nval­lem na jedną z or­ga­ni­zo­wa­nych przez niego wy­cie­czek do Am­ster­damu i po­mimo dzie­lą­cych ich czter­dzie­stu lat do­brze się do­ga­dy­wali. Ich losy po­łą­czył nie­zwy­kły zbieg oko­licz­no­ści, który wrzu­cił ich w wir wy­da­rzeń, wy­jąt­kową przy­godę na śmierć i ży­cie. Wła­ści­wie cho­dziło głów­nie o śmierć. A może Oskar po­mógłby mu roz­wią­zać pro­blemy Gun­nel? To nie był zły po­mysł!

Ste­nvall sie­dział z grupą ró­wie­śni­ków przy sto­liku w głębi lo­kalu. Lars­son po­ma­chał do niego, ale ten nie za­re­ago­wał.

‒ Tak? Czy po­dać coś jesz­cze? ‒ spy­tał Bo­ris w od­po­wie­dzi na we­zwa­nie Lars­sona.

‒ Ach, nie. Ma­cha­łem do zna­jo­mego. Tam­tego mło­dego męż­czy­zny w kra­cia­stej ma­ry­narce.

‒ Czy ży­czy pan so­bie, że­bym go za­wo­łał? ‒ za­pro­po­no­wał Bo­ris.

‒ Był­bym wdzięczny. Niech pan go po­prosi, żeby przy­szedł do mo­jego sto­lika!

Lars­son po­dą­żył wzro­kiem za Bo­ri­sem, kiedy ten pod­szedł do Oskara, dys­kret­nie po­kle­pał go w ra­mię i po­chy­lił nad nim, by prze­ka­zać prośbę. Młody męż­czy­zna zer­k­nął w stronę Lars­sona i jego twarz roz­pro­mie­niła się w sze­ro­kim uśmie­chu. Na­tych­miast chwy­cił ku­fel z pi­wem, wstał i pod­szedł do sto­lika sta­rego zna­jo­mego.

‒ No pro­szę! Do­bry wie­czór, pa­nie Lars­so­nie. Dawno się nie wi­dzie­li­śmy. Co u pana sły­chać?

– Do­bry wie­czór, drogi przy­ja­cielu, wszystko u mnie do­brze. Ostat­nio nie­czę­sto na sie­bie wpa­damy.

‒ U mnie też w po­rządku. Cóż, głów­nie spę­dzam czas z moją Ce­ci­lią i jej przy­ja­ciółmi.

‒ Uro­cza dziew­czyna! Na­prawdę nie­źle pan tra­fił! Ale co pan ma na so­bie?

‒ Jak to co? To po­rządna twe­edowa ma­ry­narka, nie ukry­wam, że ta­nia nie była.

‒ A te nie­pa­su­jące spodnie? O co w tym cho­dzi? Spód­nica i bluzka. To jak spód­nica z bluzką, ta ma­ry­narka i dziwne spodnie. Po­wi­nien być pe­łen gar­ni­tur. Pro­szę o tym pa­mię­tać na­stęp­nym ra­zem i je­śli bę­dzie pan po­trze­bo­wał po­rady do­ty­czą­cej ubioru, wie pan, gdzie mnie szu­kać. Znam się na tym.

‒ Dzię­kuję za radę. Moim zda­niem tak jest do­brze. Dzięki temu, że spodnie są w in­nym ko­lo­rze, cały strój wy­daje się mniej for­malny.

‒ No do­brze, to nie o ubio­rze mamy roz­ma­wiać. Czy ma pan czas, żeby usiąść na chwilę?

Oskar spoj­rzał w stronę swo­jego sto­lika i kiedy na­po­tkał wzrok Ce­ci­lii, dał jej znak, że za chwilę wróci. Ce­ci­lia mru­gnęła do niego i pod­nio­sła szklankę, wzno­sząc to­ast w po­wie­trzu. Oskar i Lars­son rów­nież unie­śli swoje na­poje, po czym Ste­nvall usiadł na­prze­ciwko sta­ruszka.

‒ Pije pan szam­pana? ‒ spy­tał, zwró­ciw­szy uwagę na kie­li­szek Lars­sona w kształ­cie tu­li­pana. ‒ Czy jest ja­kiś po­wód do świę­to­wa­nia?

‒ O, nie, piję mój ulu­biony drink. Ko­niak, szam­pan i odro­bina an­go­stury, bar­dzo orzeź­wia­jące. Pro­szę po­słu­chać. Mam coś bar­dzo waż­nego do omó­wie­nia, co musi po­zo­stać mię­dzy nami. Czy to dla pana ja­sne?

‒ Ma się ro­zu­mieć ‒ za­pew­nił Oskar i się wy­pro­sto­wał.

‒ Będę mó­wił krótko. Resztę prze­ga­damy przy in­nej oka­zji, gdzieś, gdzie nikt nas nie pod­słu­cha. Sprawa wy­gląda na­stę­pu­jąco: moja do­bra przy­ja­ciółka wpa­dła w ta­ra­paty. Na­zwijmy ją Emma.

‒ Ktoś o imie­niu Emma wpadł w ta­ra­paty…

‒ Ma na imię Gun­nel, ale to nie­istotne i pro­szę mó­wić szep­tem. Niech pan to prze­czyta i wy­robi so­bie wła­sne zda­nie.

Lars­son ro­zej­rzał się nie­pew­nie po lo­kalu, po czym wy­cią­gnął z kie­szeni ma­ry­narki zwi­nięty faks i po­dał go Oska­rowi.

‒ Boże, prze­cież to po­ważna sprawa! Jak niby mamy w tym po­móc? ‒ rzekł Oskar po prze­czy­ta­niu li­stu od Gun­nel.

‒ Damy radę, ale mu­simy dzia­łać bar­dzo dys­kret­nie. Chyba pan pa­mięta, jak to było, kiedy ści­gano nas przez pół Eu­ropy tylko dla­tego, że mie­li­śmy trupa w bok­sie da­cho­wym?

‒ Aku­rat to, że chcieli z nami roz­ma­wiać, bo prze­wo­zi­li­śmy trupa, było chyba uza­sad­nione.

‒ No do­brze, ma pan ra­cję. Ale jak czy­tamy w li­ście, sy­tu­acja, w któ­rej zna­la­zła się moja przy­ja­ciółka, wy­daje się bar­dzo po­do­bna do tego, czego sami do­świad­czy­li­śmy. Cho­dzi mi o nie­słuszne oskar­że­nie. Je­stem prze­ko­nany, że uda nam się oczy­ścić ją z za­rzu­tów.

‒ My­śli pan, że ona mówi prawdę? ‒ upew­nił się Oskar.

‒ Nie mam co do tego wąt­pli­wo­ści ‒ po­twier­dził Lars­son. ‒ Ju­tro, kiedy Gun­nel za­dzwoni, spró­bu­jemy wy­cią­gnąć od niej wię­cej szcze­gó­łów. Niech pan przyj­dzie do mo­jego biura za kwa­drans szó­sta, że­by­śmy zdą­żyli się przy­go­to­wać!

‒ Hm, ju­tro po po­łu­dniu jadę z Ce­ci­lią na za­kupy…

‒ To sprawa ży­cia i śmierci. Mo­że­cie prze­cież zro­bić za­kupy przed na­szą roz­mową z Gun­nel! Li­czę na pana ‒ oznaj­mił Lars­son i do­pił za­war­tość kie­liszka. ‒ Niech Kjell pana wpu­ści do mo­jego biura. Pro­szę się za­cho­wy­wać nor­mal­nie, żeby nie wzbu­dzić po­dej­rzeń. Nie da się prze­wi­dzieć, jak on się za­chowa. No a te­raz niech pan już wraca do swo­jej cza­ru­ją­cej Ce­ci­lii. Wi­dzimy się ju­tro. ‒ Wstał i wło­żył na sie­bie płaszcz.

‒ Tak, coś wy­kom­bi­nu­jemy. Pro­szę nie za­po­mnieć za­pła­cić, za­nim pan wyj­dzie ‒ za­żar­to­wał Oskar.

‒ Ku­puję tu na kre­skę. Raz na pół roku prze­sy­łają mi fak­turę. Mi­łego wie­czoru!

Lars­son znik­nął za drzwiami, a jego trencz za­ło­po­tał jak pe­le­ryna. Oskar przez chwilę nie ru­szał się z miej­sca i od­pro­wa­dził go wzro­kiem, po czym wró­cił do sto­lika, przy któ­rym sie­działa Ce­ci­lia wraz z przy­ja­ciółmi.

Lars­son skie­ro­wał kroki w bru­ko­waną ulicę By­ta­re­ga­tan i udał się w stronę swo­jego miesz­ka­nia na Cle­men­stor­get. Słońce po­woli za­cho­dziło, na­da­jąc fa­sa­dom zło­ci­sto­żółty od­cień. Star­szy pan był w do­brym na­stroju i w dro­dze do domu po­gwiz­dy­wał ra­do­sną me­lo­dię pie­śni To­ten­gräber­lied Schu­berta. Wresz­cie tro­chę emo­cji w ży­ciu! I to z Gun­nel w roli głów­nej w tej no­wej przy­go­dzie. Na­dal bar­dzo ją lu­bił i na myśl o niej ro­biło mu się cie­pło na sercu. Czy może to al­ko­hol go roz­grzał? Tak czy ina­czej, szara co­dzien­ność za­mieni się w przy­godę z mor­der­stwem i za­gi­nię­ciem w roli głów­nej. Nie mó­wiąc o tym, że cze­kał go czas spę­dzony w to­wa­rzy­stwie Oskara ‒ a prze­cież tak do­brze się ba­wili ostat­nim ra­zem.