Oddychaj mną - ebook

Pro­log

Sa­die

Ży­cie od za­wsze da­wało mi w kość. Wie­dzia­łam, że inni nie mają le­piej, ni­gdy jed­nak nie prze­sta­łam ma­rzyć, że pew­nego dnia nie będę już czuła się taka sa­motna i od­izo­lo­wana od reszty nor­mal­nego świata. To ma­rze­nie po­mo­gło mi prze­trwać te wszyst­kie noce, kiedy wal­czy­łam z po­kusą, by po pro­stu znik­nąć. Je­stem prze­ko­nana, że moja matka nie mia­łaby obiek­cji. Wiem, co my­śli­cie, ale nie, ni­gdy nie usły­sza­łam tych słów pły­ną­cych z jej ust, jed­nak moje przyj­ście na świat dra­ma­tycz­nie zmie­niło bieg jej lo­sów. Była szkolną pięk­no­ścią z ma­łego mia­steczka w Ar­kan­sas, gdzie do­ra­stała. Wszy­scy mó­wili, że kie­dyś do­kona wiel­kich rze­czy. Być może piękno i wdzięk otwo­rzy­łyby jej wiele drzwi, gdyby nie po­znała męż­czy­zny, który przy­czy­nił się do mo­jego po­ja­wie­nia się na świe­cie. Prawda jest taka, że wy­je­chała, by zo­stać gwiazdą, i za­ko­chała się w żo­na­tym fa­ce­cie, który nie uznał mnie i nie po­mógł jej, oba­wia­jąc się o swoją re­pu­ta­cję w wiel­kim mie­ście Na­shville w Ten­nes­see.

Pierw­szą część ży­cia spę­dzi­łam w jed­no­po­ko­jo­wej bu­dzie na wzgó­rzach Ten­nes­see. Tak było do mo­mentu, gdy pew­nego dnia moja matka wstała i zde­cy­do­wała, że ży­cie bę­dzie ła­twiej­sze w Ala­ba­mie. Na po­łu­dnio­wym wy­brzeżu znaj­dzie pracę, a słońce bę­dzie dla nas ko­rzystne – tak przy­naj­mniej mó­wiła. Wie­dzia­łam, że po­trze­buje ucieczki bądź też miej­sca, gdzie za­cznie wszystko od nowa. Je­śli ist­niała osoba, bę­dąca ma­gne­sem dla nie­udacz­ni­ków, to była nią moja mama – wkrótce w tym nie­sta­bil­nym ży­ciu, ja­kie pro­wa­dziła, a które mocno za­wie­rzała dziecku, czyli mnie, miała się po­ja­wić ko­lejna istota. Gdyby tylko po­zwo­liła mi po­dej­mo­wać za nią de­cy­zje do­ty­czące ran­dek, jak po­zwala w każ­dym in­nym aspek­cie. Nie­stety jed­nak wy­ru­sza­ły­śmy do po­łu­dnio­wej Ala­bamy, gdzie słońce miało świe­cić ja­śniej i zmyć wszyst­kie na­sze zmar­twie­nia…Tak, oczy­wi­ście.Roz­dział I

Jax

To ko­niec. Na­resz­cie. Ostatni przy­sta­nek w to­ur­née. Otwo­rzy­łem drzwi pry­wat­nego apar­ta­mentu, a Kane, mój ochro­niarz, za­mknął je po­rząd­nie za mną. Krzyki po dru­giej stro­nie drzwi przy­pra­wiały mnie tylko o ból głowy. Kie­dyś mnie to ba­wiło. Te­raz je­dyne, o czym my­śla­łem, to uciec od tego wszyst­kiego. Dziew­czyn. Ry­go­ry­stycz­nych har­mo­no­gra­mów. Braku snu i cią­głej pre­sji. Chcia­łem być kimś in­nym. Gdzie­kol­wiek in­dziej.

Opa­dłem na czarną skó­rzaną sofę i pa­trzy­łem na mo­jego młod­szego brata Ja­sona, który stał z wiel­kim uśmie­chem na ustach i dwoma pi­wami w rę­kach.

– To już ko­niec – ogło­sił. Tylko Ja­son ostat­nimi czasy ro­zu­miał moje od­czu­cia. Był ze mną pod­czas tej sza­lo­nej jazdy. Wi­dział, jak ro­dzice pchają mnie do przodu, a ja z nimi wal­czę. On był moim naj­lep­szym przy­ja­cie­lem. Moim je­dy­nym przy­ja­cie­lem. Już dawno temu da­łem so­bie spo­kój z roz­my­śla­niem, kto lubi mnie dla kasy i sławy. To było bez sensu.

Ja­son po­dał mi piwo i usiadł na so­fie.

– Da­łeś dzi­siaj czadu. Pu­blicz­ność osza­lała. Nikt by nie przy­pusz­czał, że nie mo­żesz się do­cze­kać po­ran­nej ucieczki do Ala­bamy, żeby ukryć się tam na całe lato.

Mój agent Marco po­wie­dział ro­dzi­com o pry­wat­nej wy­spie na wy­brzeżu Ala­bamy. Tak bar­dzo chcieli mieć dom gdzieś in­dziej niż w Los An­ge­les, że od razu sko­rzy­stali z oka­zji.

Po­wrotu do ro­dzin­nego Au­stin w Tek­sa­sie ra­czej nie pla­no­wali. Zbyt wielu lu­dzi wie­działo, kim je­ste­śmy.

Bez­pie­czeń­stwo, ja­kie ofe­ro­wało Sea Bre­eze, po­zwa­lało mi na wol­ność, którą stra­ci­łem, kiedy usły­szał o mnie świat. Każ­dego lata na kilka ty­go­dni znów sta­wa­li­śmy się ro­dziną. Ja by­łem zwy­kłym czło­wie­kiem, który mógł cho­dzić po plaży bez obec­no­ści ka­mer i fa­nów. Żad­nych au­to­gra­fów. Tylko spo­kój. Ju­tro wy­bie­ra­li­śmy się wła­śnie tam. To była na­sza let­nia prze­rwa. Nie ob­cho­dziło mnie, ja­kie plany mieli wo­bec mnie matka czy agent. Ukry­wa­łem się przez trzy mie­siące, a oni mo­gli po­ca­ło­wać mnie w ty­łek. To, na co kie­dyś na­le­gała matka, czyli wspólne spę­dza­nie lata w Ala­ba­mie, stało się moim ry­tu­ałem. Po­trze­bo­wa­łem czasu tylko z nimi. Przez resztę roku rzadko ich wi­dy­wa­łem. To był je­dyny dom, który mo­gli­śmy na­zy­wać na­szym wspól­nym. W LA ja mia­łem swój, a ro­dzice i Ja­son – swój.

– Też przy­jeż­dżasz, prawda? – za­py­ta­łem go.

Ja­son przy­tak­nął.

– Taa. Będę tam, ale nie ju­tro. Po­trze­buję kilku dni. Mama i ja po­kłó­ci­li­śmy się o szkołę. Chcę dać so­bie kilka dni, za­nim znów się z nią zo­ba­czę. Ona do­pro­wa­dza mnie do sza­leń­stwa.

Kiedy w grę wcho­dziło na­sze ży­cie, matka sta­wała się jego re­ży­se­rem.

– Do­bry po­mysł. Po­roz­ma­wiam z nią. Może uda mi się ją prze­ko­nać, żeby nieco od­pu­ściła.

Ja­son po­ło­żył głowę na skó­rza­nym za­główku.

– Po­wo­dze­nia. Ona ma mi­sję uniesz­czę­śli­wie­nia mnie.

Ostat­nio czuję, że to samo robi ze mną. Już z nią nie miesz­ka­łem. By­łem nie­za­leżny. To ja pła­ci­łem jej ra­chunki. Nie ro­zu­mia­łem, dla­czego wciąż my­ślała, że może mi mó­wić, co mam ro­bić. Ale tak wła­śnie po­stę­po­wała. Za­wsze my­ślała, że wie, co jest dla nas naj­lep­sze. Mia­łem już tego dość, po­dob­nie jak Ja­son. Już z nią na ten te­mat roz­ma­wia­łem. Mu­siała się na­uczyć, kto tak na­prawdę tu rzą­dził, i dać so­bie spo­kój.

– Po­cze­kaj kilka dni. Zrób coś dla sie­bie. Po­zwól mi przy­go­to­wać mamę na to, że nie po­zwolę jej kon­tro­lo­wać two­jego ży­cia. A po­tem przy­jeż­dżaj na po­łu­dnie – po­wie­dzia­łem, za­nim wzią­łem łyk piwa.

Sa­die

– Mamo, idziesz dzi­siaj do pracy? – prze­wró­ci­łam oczami, pa­trząc na moją cię­żarną matkę, le­żącą na łóżku w sa­mych majt­kach i biu­sto­no­szu. Ciąża spra­wiła, że Jes­sica stała się jesz­cze więk­szą hi­ste­ryczką niż wtedy, za­nim za­częła upra­wiać seks bez za­bez­pie­cze­nia z ko­lej­nym pa­lan­tem.

Jęk­nęła i za­kryła twarz po­duszką.

– Czuję się fa­tal­nie, Sa­die. Idź za­miast mnie.

Na ki­lo­metr czu­łam, że tak bę­dzie, za­nim jesz­cze skoń­czyła się szkoła. Wczo­raj był ostatni dzień na­uki, ale za­miast dać mi szansę na by­cie nor­malną na­sto­latką, Jes­sica ocze­ki­wała, że za­cznę za­ra­biać pie­nią­dze. Tak jakby od po­czątku za­pla­no­wała, że zajmę jej miej­sce.

– Mamo, nie mogę tak po pro­stu iść i cię za­stą­pić. Nie zgo­dzą się, żeby twoja sie­dem­na­sto­let­nia córka pra­co­wała za cie­bie.

Ścią­gnęła po­duszkę z twa­rzy i rzu­ciła mi po­sępne spoj­rze­nie, które do­pra­co­wy­wała la­tami.

– Sa­die, nie mogę już sprzą­tać domu z brzu­chem wiel­ko­ści piłki pla­żo­wej. Jest mi go­rąco i je­stem zmę­czona. Po­trze­buję two­jej po­mocy. Ty za­wsze coś wy­my­ślisz.

Po­de­szłam do okien­nej kli­ma­ty­za­cji i wy­łą­czy­łam ją.

– Je­śli prze­sta­ła­byś usta­wiać tem­pe­ra­turę na dwa­dzie­ścia stopni, może wtedy po­trze­bo­wa­ły­by­śmy mniej pie­nię­dzy. Wiesz, ile kosz­tuje włą­czona przez cały dzień kli­ma­ty­za­cja?

Nie miała po­ję­cia i nie­wiele ją to ob­cho­dziło, ale mu­sia­łam za­py­tać. Skrzy­wiła się i usia­dła.

– A czy ty masz po­ję­cie, jak jest mi go­rąco z tymi do­dat­ko­wymi ki­lo­gra­mami? – par­sk­nęła.

Z ca­łej siły sta­ra­łam się po­wstrzy­mać od za­rzu­ce­nia jej, że nie użyła gumki. Sama jej ku­pi­łam i dba­łam o to, by za­wsze miała kilka w to­rebce. Na­wet przy­po­mi­na­łam jej o nich przed rand­kami.

Trudno było usta­lić, kto tak na­prawdę w na­szej ro­dzi­nie jest do­ro­sły. Cza­sami mia­łam wra­że­nie, że role się od­wró­ciły – dla Jes­siki by­cie do­ro­słym nie ozna­czało po­dej­mo­wa­nia mą­drych de­cy­zji, po­nie­waż ona po pro­stu nie wie­działa, jak być od­po­wie­dzialną.

– Wiem, że jest ci go­rąco, ale nie mo­żemy wy­da­wać każ­dego gro­sza na kli­ma­ty­za­cję – przy­po­mnia­łam jej.

Wes­tchnęła i znów osu­nęła się na łóżko.

– No cóż – burk­nęła.

Po­de­szłam do jej to­rebki i zaj­rza­łam do środka.

– W po­rządku, pójdę za cie­bie i mam na­dzieję, że wpusz­czą mnie za bramę. Je­śli to nie wy­pali, to nie mów, że cię nie ostrze­ga­łam. Kwa­li­fi­kuję się tylko do pracy za naj­niż­szą stawkę, z któ­rej nie opła­cimy ra­chun­ków. Je­śli po­szła­byś ze mną, mia­ła­bym więk­sze szanse.

Wie­dzia­łam, kiedy wy­po­wia­da­łam te słowa, że zo­stanę olana. Ona pra­co­wała dwa mie­siące i tyle też zwy­kle uda­wało jej się utrzy­mać pracę.

– Sa­die, obie do­brze wiemy, że dasz so­bie radę.

Wes­tchnę­łam po­ko­nana i zo­sta­wi­łam ją tam, gdzie była. Znów pój­dzie spać, jak tylko wyjdę z domu. Chcia­łam być na nią zła, ale wi­dząc, że jest taka wielka, czu­łam li­tość. Nie była naj­lep­szą matką na świe­cie, ale była moja. Ubra­łam się i prze­szłam obok jej po­koju, za­glą­da­jąc przez uchy­lone drzwi. Ci­chutko chra­pała, a kli­ma­ty­za­cja po raz ko­lejny była usta­wiona na dwa­dzie­ścia stopni. Po­my­śla­łam, żeby ją wy­łą­czyć, ale zmie­ni­łam zda­nie. W miesz­ka­niu już było cie­pło, a dzień miał być jesz­cze go­ręt­szy.

Wy­szłam na ze­wnątrz i wsia­dłam na ro­wer. Trzy­dzie­ści mi­nut za­jęło mi do­sta­nie się do mo­stu, który pro­wa­dził do eks­klu­zyw­nej wy­spy po­łą­czo­nej z Sea Bre­eze. Nie miesz­kali na niej miej­scowi, spę­dzali tu wa­ka­cje bo­gaci przy­jezdni, któ­rzy za­trud­niali pełną ob­sługę. Jes­sice udało się zdo­być po­sadę po­mocy do­mo­wej za dwa­na­ście do­la­rów za go­dzinę. Mo­dli­łam się, żeby prze­jąć jej pracę bez więk­szych prze­szkód.

Ad­res zna­la­złam na iden­ty­fi­ka­to­rze, który za­bra­łam z jej to­rebki. Moje szanse na zdo­by­cie za­trud­nie­nia były nie­wiel­kie. Im da­lej je­cha­łam w kie­runku wy­spy, tym więk­sze i bar­dziej eks­tra­wa­ganc­kie sta­wały się domy. Miej­sce, w któ­rym pra­co­wała mama, znaj­do­wało się już tylko trzy bu­dynki da­lej. Ona oczy­wi­ście mu­siała zna­leźć pracę w naj­bar­dziej eks­klu­zyw­nym przy ca­łej ulicy, nie wspo­mi­na­jąc, że w tym naj­bli­żej plaży.

Pod­je­cha­łam do wiel­kiej, zdo­bio­nej że­la­znej bramy i po­da­łam iden­ty­fi­ka­tor Jes­siki czło­wie­kowi przy wej­ściu. Ten zmarsz­czył brwi i spoj­rzał na mnie. Po­da­łam mu też swoje prawo jazdy.

– Je­stem córką Jes­siki White. Mam ją dziś za­stą­pić, po­nie­waż się roz­cho­ro­wała.

Kiedy pod­niósł słu­chawkę i za­dzwo­nił do ko­goś, wciąż miał zmarsz­czone brwi. To nie był do­bry znak, zwa­żyw­szy na to, że nikt nie wie­dział o za­stęp­stwie. Zja­wiło się dwóch wiel­kich go­ści, któ­rzy ru­szyli w moją stronę. Obaj no­sili ciemne oku­lary i przy­po­mi­nali gra­czy NFL – po­winni no­sić spor­towe uni­formy za­miast czar­nych gar­ni­tu­rów.

– Panno White, czy mo­żemy zo­ba­czyć pani to­rebkę? – je­den z nich bar­dziej stwier­dził, niż za­py­tał, pod­czas gdy drugi już ścią­gał ją z mo­jego ra­mie­nia.

Prze­łknę­łam ślinę i sta­ra­łam się po­wstrzy­mać od drże­nia. Byli onie­śmie­la­jący, wielcy i wy­raź­nie mi nie ufali. Za­sta­na­wia­łam się, czy przy mo­ich stu sie­dem­dzie­się­ciu cen­ty­me­trach wzro­stu uwa­żają mnie za za­gro­że­nie. Spoj­rza­łam w dół na fio­le­towy top i skąpe białe szorty – cie­kawa by­łam, czy wie­dzą, że pod ta­kim stro­jem trudno by­łoby ukryć broń. Po­my­śla­łam, że to tro­chę dziwne, dwóch wiel­kich fa­ce­tów ocią­ga­ją­cych się przed wpusz­cze­niem mnie za bramę. Je­śli na­wet sta­no­wi­ła­bym za­gro­że­nie, wie­rzę, że na­wet z za­wią­za­nymi rę­kami szybko by mnie obez­wład­nili. Za­chciało mi się śmiać, gdy so­bie to wy­obra­zi­łam. Przy­gry­złam dolną wargę i cze­ka­łam, aż zo­stanę wpusz­czona przez tę wielką że­la­zną bramę.

– Może pani wejść, panno White. Pro­szę skie­ro­wać się do drzwi dla służby, po le­wej stro­nie od ka­mien­nej ściany, i zgło­sić się do kuchni, gdzie zo­sta­nie pani da­lej po­in­stru­owana.

Kim byli lu­dzie, któ­rzy po­trze­bo­wali dwóch fa­ce­tów wiel­ko­ści Go­liata do ob­sta­wie­nia wej­ścia? Wsia­dłam na ro­wer i prze­je­cha­łam przez otwartą już bramę. Kiedy omi­nę­łam bujne palmy i tro­pi­kalny ogród, zo­ba­czy­łam dom. Przy­po­mi­nał mi po­sia­dło­ści z pro­gramu MTV Cribs. Ni­gdy nie przy­pusz­cza­łam, że w Ala­ba­mie ta­kie ist­nieją. W Na­shville wi­dzia­łam domy po­dob­nej wiel­ko­ści, ale nie aż tak spek­ta­ku­larne. Uspo­ko­iłam się nieco i po­pro­wa­dzi­łam ro­wer za róg, pró­bu­jąc nie ga­pić się na ogrom wszyst­kiego, co mnie ota­czało. Opar­łam ro­wer o ścianę, by nie rzu­cał się w oczy. Drzwi dla służby były im­po­nu­jące. Wy­so­kie na co naj­mniej trzy i pół me­tra, ozdo­bione gra­we­ro­waną li­terą „S”. Nie dość, że wiel­kie, były także cięż­kie, mu­sia­łam więc użyć ca­łej siły, żeby je otwo­rzyć. Zaj­rza­łam do środka wiel­kiego hallu i prze­szłam do miej­sca, gdzie stało przede mną troje łu­ko­wa­tych drzwi. Ni­gdy tu wcze­śniej nie by­łam, nie wie­dzia­łam więc, gdzie może znaj­do­wać się kuch­nia. Po­de­szłam do pierw­szych drzwi po pra­wej i zaj­rza­łam do środka. Po­miesz­cze­nie wy­glą­dało na ogromny sa­lon, nic nad­zwy­czaj­nego, nie było tam żad­nych ku­chen­nych urzą­dzeń, skie­ro­wa­łam się więc do drzwi nu­mer dwa, zer­k­nę­łam do środka i zo­ba­czy­łam wielki, okrą­gły stół, przy któ­rym sie­dzieli lu­dzie. Star­sza pani przy ko­ści stała obok pieca, ja­kiego ni­gdy jesz­cze w żad­nym domu nie wi­dzia­łam. Ta­kie coś wi­duje się je­dy­nie w re­stau­ra­cjach.

To mu­siało być to miej­sce. We­szłam do środka. Ko­bieta przy piecu za­uwa­żyła mnie i zmarsz­czyła brwi.

– W czym mogę po­móc? – spy­tała ostrym, au­to­ry­tar­nym to­nem, jed­nak mimo to przy­po­mi­nała mi cio­cię Bee z The Andy Grif­fith Show.

Uśmiech­nę­łam się, czu­jąc jed­no­cze­śnie, że go­rąca fala wy­strzeli mi za­raz uszami, kiedy pa­trzy­łam, jak wszy­scy sie­dzący przy stole za­czy­nają ob­ra­cać się w moją stronę. Nie­na­wi­dzi­łam wzbu­dzać za­in­te­re­so­wa­nia i ro­bi­łam wszystko, aby nie zwra­cać na sie­bie uwagi. Na­wet je­śli z wie­kiem było to co­raz trud­niej­sze. Sta­ra­łam się uni­kać wszyst­kiego, co za­chę­cało in­nych do mó­wie­nia. Sztukę by­cia „nie­cie­kawą” do­pro­wa­dzi­łam do per­fek­cji. Nie w tym rzecz, że je­stem sa­mot­ni­kiem, po pro­stu mam zbyt dużo obo­wiąz­ków. Bar­dzo wcze­śnie zo­rien­to­wa­łam się, że przy­jaź­nie nie są dla mnie. Je­stem zbyt za­jęta opie­ko­wa­niem się mamą.

– Hmm, tak, po­wie­dziano mi, że mam się zgło­sić do kuchni po dal­sze in­struk­cje – ci­cho od­chrząk­nę­łam i cze­ka­łam. Nie po­do­bało mi się, jak na mnie pa­trzyła, ale skoro już tu by­łam, nie mia­łam in­nego wy­boru jak zo­stać.

– Je­stem pewna, że cię nie za­trud­nia­łam. Kto cię tu skie­ro­wał?

Nie­na­wi­dzi­łam tych wszyst­kich oczu sku­pio­nych na mnie i tego, że Jes­sica była taka uparta. Po­trze­bo­wa­łam jej, przy­naj­mniej dzi­siaj. Dla­czego za­wsze mi to robi?

– Na­zy­wam się Sa­die White. Je­stem córką Jes­siki White. Ona, cóż, nie czuła się dziś zbyt do­brze, więc przy­szłam ją za­stą­pić. Ja… hmm… mia­łam tego lata z nią pra­co­wać.

Nie chcia­łam wyjść na zde­ner­wo­waną, ale ga­pili się na mnie lu­dzie. Ko­bieta zmarsz­czyła brwi, zu­peł­nie jak cio­cia Bee, gdy ktoś ją zde­ner­wo­wał. Ucieczka wy­da­wała się ku­sząca.

– Jes­sica nie py­tała, czy bę­dziesz mo­gła z nią pra­co­wać, poza tym nie za­trud­niam dzieci. To nie jest do­bry po­mysł, zwłasz­cza te­raz, kiedy ro­dzina przy­jeż­dża tu na wa­ka­cje. Może je­sie­nią, kiedy wy­jadą, damy ci szansę.

Moje zde­ner­wo­wa­nie spo­wo­do­wane tym, że je­stem w cen­trum uwagi, na­tych­miast znik­nęło, spa­ni­ko­wa­łam na myśl, że mama może stra­cić je­dyny do­chód, któ­rego tak bar­dzo po­trze­bo­wa­ły­śmy. Zre­zy­gno­wa­łaby, gdyby do­wie­działa się, że nie mogę jej za­stą­pić. Zde­cy­do­wa­łam, że do­ro­słym, pew­nym sie­bie gło­sem mu­szę prze­ko­nać tę ko­bietę, że na­daję się do pracy jak nikt inny.

– Ro­zu­miem pani obawy. Jed­nak gdyby dała mi pani szansę, udo­wod­nię, że je­stem war­to­ścio­wym pra­cow­ni­kiem. Ni­gdy nie spóź­nię się do pracy i za­wsze będę wy­peł­niać swoje obo­wiązki. Pro­szę o jedną szansę.

Ko­bieta zer­k­nęła na ko­goś sie­dzą­cego przy stole, jakby szu­kała opi­nii. Po­now­nie spoj­rzała na mnie i wie­dzia­łam, że udało mi się zmie­nić jej de­cy­zję.

– Do­brze, Sa­die White, twoja szansa za­czyna się te­raz. Do­łą­czysz do Fran, która pra­cuje w tym domu tak długo jak ja. Ona cię po­in­stru­uje i zda mi ra­port. Pod ko­niec dnia dam ci od­po­wiedź. To twój okres próbny, panno White, pro­szę tego nie za­prze­pa­ścić.

Przy­tak­nę­łam i uśmiech­nę­łam się do sto­ją­cej już obok mnie Fran.

– Chodź za mną – po­wie­działa wy­soka szczu­pła ko­bieta o ru­dych wło­sach, wy­glą­da­jąca na ja­kieś sześć­dzie­siąt pięć lat, po czym od­wró­ciła się i wy­szła z po­koju.

Zro­bi­łam, co mi ka­zano, nie pa­trząc w oczy ni­komu, kto był w po­koju. Mia­łam mi­sję do wy­ko­na­nia.

Fran opro­wa­dziła mnie po ko­ry­ta­rzu, mi­ja­jąc po dro­dze kilka drzwi. Za­trzy­ma­ły­śmy się, otwo­rzy­ły­śmy jedne z nich i we­szły­śmy do środka. W po­koju były wy­so­kie po sam su­fit półki z książ­kami. W ca­łym po­miesz­cze­niu stały ciem­no­brą­zowe fo­tele obite skórą. Ża­den z nich nie był skie­ro­wany w stronę dru­giego czy też użyty na oka­zję wi­zyt i spo­tkań. Po­kój wy­raź­nie za­adap­to­wano na bi­blio­tekę. Miej­sce, gdzie każdy mógł przyjść, wy­brać książkę i za­tra­cić się w lek­tu­rze, sie­dząc w jed­nym z tych wiel­kich wy­god­nych fo­teli.

Fran wska­zała po­kój ge­stem peł­nym klasy.

– To ulu­bione miej­sce pani Stone. Po­kój był za­mknięty przez cały rok. Ze­trzesz ku­rze z ksią­żek oraz pó­łek, skórę wy­czy­ścisz spe­cjal­nym środ­kiem i umy­jesz okna. Od­kurz za­słony, umyj i na­błyszcz pod­łogę. Ten po­kój ma lśnić. Pani Stone lubi, gdy w jej sank­tu­arium wszystko jest ide­alne. Przyjdę po cie­bie w po­rze lun­chu, który zjemy w kuchni.

Po­de­szła do drzwi i usły­sza­łam, jak ko­muś dzię­kuje. We­szła z po­wro­tem do środka, cią­gnąc wó­zek pe­łen środ­ków czy­sto­ści.

– Tu znaj­dziesz wszystko, czego po­trze­bu­jesz. Ostroż­nie ob­chodź się ze wszyst­kimi opra­wio­nymi dzie­łami i eks­po­na­tami. Ostrze­gam, że wszystko w tym domu jest bar­dzo cenne i musi być oto­czone na­le­żytą opieką. Za­tem nie trać czasu na głu­poty, ocze­kuję cięż­kiej pracy.

Pani Fran z ka­mienną twa­rzą wy­szła z po­koju.

Okrą­ży­łam bi­blio­tekę, na­pa­wa­jąc się ota­cza­jącą mnie eks­tra­wa­gan­cją. Po­miesz­cze­nie nie było prze­sad­nie duże, wy­da­wało się jed­nak wy­peł­nione po brzegi. Dam radę tu po­sprzą­tać. Nie zo­sta­łam po­pro­szona o coś nie­wy­ko­nal­nego. Za­bra­łam śro­dek do usu­wa­nia ku­rzu i po­szłam w stronę dra­biny po­łą­czo­nej z pół­kami na książki. Mogę za­cząć od góry, zwłasz­cza że kurz i tak opad­nie.

Za­nim Fran za­brała mnie na lunch, zdo­ła­łam po­zbyć się za­bru­dzeń i umyć okna. Po­trze­bo­wa­łam prze­rwy i je­dze­nia. Jej skwa­szona mina była mi­łym wi­do­kiem. Za­nim po­pro­wa­dziła mnie w ci­szy ko­ry­ta­rzem, któ­rym szły­śmy tego ranka, omio­tła wzro­kiem po­kój i przy­tak­nęła. Już zza rogu ude­rzył mnie za­pach świeżo pie­czo­nego chleba. We­szłam do wiel­kiej ja­snej kuchni. Pani Mary stała przy ku­chence i wska­zy­wała na młod­szą ko­bietę z upię­tymi w ku­cyk wło­sami, scho­wa­nymi – iden­tycz­nie jak jej włosy – pod ochronną siatką.

– Ład­nie pach­nie, Hen­rietta. My­ślę, że masz ta­lent. Prze­te­stu­jemy dziś tę par­tię na ob­słu­dze, je­śli wszyst­kim za­sma­kuje, przej­miesz przy­go­to­wa­nie wy­pie­ków do ro­dzin­nych po­sił­ków. – Pani Mary od­wró­ciła się i wy­tarła dło­nie w far­tuch.

– Ach, oto na­sza nowa pra­cow­nica. Jak idzie?

Pani Fran ski­nęła głową i od­parła:

– W po­rządku.

Albo ta ko­bieta rzadko się uśmie­chała, albo mnie po pro­stu nie lu­biła.

– Sia­daj, sia­daj, mamy sporo ro­boty, za­nim przy­je­dzie ro­dzina.

Usia­dłam za­raz za Fran, a pani Mary po­sta­wiła przed nami pół­mi­ski z je­dze­niem. Mu­sia­łam zro­bić coś nie tak, po­nie­waż ko­lejne słowa Fran skie­ro­wała w moją stronę.

– Cała ob­sługa je przy tym stole. Każdy z nas przy­cho­dzi na lunch o róż­nych po­rach. Wy­bierz so­bie, na co masz ochotę.

Przy­tak­nę­łam, się­gnę­łam w stronę pół­mi­ska z ka­nap­kami i po­czę­sto­wa­łam się jedną. Z ta­le­rza wzię­łam świeży owoc.

– Na­poje są tam, na ba­rze. Mo­żesz iść i wy­brać, co jest, lub zro­bić so­bie coś sama.

Po­de­szłam do baru i na­la­łam so­bie le­mo­niady. Zja­dłam w ci­szy i słu­cha­łam, jak pani Mary in­stru­uje Hen­riettę. Wy­da­wało mi się, że przy­go­to­wy­wały chleb na dzi­siej­szy po­si­łek. Ani Fran, ani ja nie pa­li­ły­śmy się do roz­mowy.

Kiedy zja­dły­śmy, po­de­szłam za nią do zle­wo­zmy­waka. Opłu­ka­ły­śmy ta­le­rze, po czym za­ła­do­wa­ły­śmy na­czy­nia do po­jem­nej zmy­warki. W ci­szy wró­ci­ły­śmy do bi­blio­teki. Te­raz by­łam już nieco mniej zde­ner­wo­wana i bar­dziej cie­kawa oto­cze­nia. Gdy szły­śmy ko­ry­ta­rzem, za­uwa­ży­łam por­trety. Przed­sta­wiały dwóch ma­łych uro­czych chłop­ców. Im da­lej szłam, tym starsi się wy­da­wali. Przy ogrom­nym przej­ściu do bi­blio­teki po­czu­łam, jak zna­joma twarz śmieje się do mnie z por­tretu. Twarz, którą wie­lo­krot­nie oglą­da­łam w te­le­wi­zji i w ga­ze­tach. Na­wet pod­czas wczo­raj­szej ko­la­cji wi­dzia­łam ją w te­le­wi­zji. Jes­sica pod­czas po­siłku oglą­dała En­ter­ta­in­ment Da­ily. Na­sto­letni rock­man i ła­macz dam­skich serc Jax Stone był jed­nym z bo­ha­te­rów. Wczo­raj po­ka­zy­wali go z dziew­czyną, która we­dług plotki wy­stąpi w jego no­wym te­le­dy­sku. Fran za­trzy­mała się za mną. Od­wró­ci­łam się w jej stronę, była sku­piona na ob­ra­zie.

– To jego wa­ka­cyjny dom. Lada dzień przy­je­dzie tu ze swo­imi ro­dzi­cami i bra­tem. Po­ra­dzisz z tym so­bie?

Wi­dząc na ścia­nie twarz Jaxa Stone’a, przy­tak­nę­łam w szoku, nie mo­gąc wy­do­być z sie­bie ja­kich­kol­wiek słów.

Fran po­now­nie ru­szyła, a ja po­dą­ży­łam jej śla­dem do bi­blio­teki.

– To on jest po­wo­dem, dla któ­rego na­sto­latki nie są za­trud­niane. To jego pry­watny azyl. Kiedy był młod­szy, jego ro­dzice na­le­gali, by co roku od­po­czy­wał w ich to­wa­rzy­stwie, z dala od zgiełku Hol­ly­wood. Te­raz, gdy jest już star­szy, na­dal spę­dza tu lato. Od czasu do czasu wy­jeż­dża uczest­ni­czyć w róż­nych im­pre­zach, ale więk­szość czasu spę­dza tu­taj. Za­biera ze sobą ro­dzinę, po­nie­waż przez resztę roku nie wi­dują się zbyt czę­sto. Je­śli nie bę­dziesz umiała so­bie z tym po­ra­dzić, zo­sta­niesz zwol­niona w try­bie na­tych­mia­sto­wym. Jego pry­wat­ność ma naj­wyż­sze zna­cze­nie. To dla­tego praca tu jest tak do­brze płatna.

Wy­pro­sto­wa­łam się i chwy­ci­łam wia­dro, któ­rego wcze­śniej uży­wa­łam.

– Po­ra­dzę so­bie ze wszyst­kim. Ta praca jest dla mnie waż­niej­sza niż na­sto­let­nia gwiazda rocka.

Fran ski­nęła głową, ale po chwili zmarsz­czyła brwi, wi­dzia­łam, że mi nie wie­rzy.

Całą swoją ener­gię sku­pi­łam na pracy. Pod ko­niec dłu­giego dnia usły­sza­łam, jak ma­ło­mówna, skwa­szona Fran ra­por­tuje coś pani Mary. Wie­rzyła, że będę do­brym pra­cow­ni­kiem i po­winna dać mi szansę. Po­dzię­ko­wa­łam jej i Mary. Do je­sieni, kiedy po­jawi się dziecko, a ja wrócę do szkoły, będę w sta­nie za­osz­czę­dzić tro­chę pie­nię­dzy. Dam radę.

Tak, Jax Stone był sławny i jego nie­sa­mo­wi­cie nie­bie­skie oczy spra­wiały, że serce biło mi moc­niej. Tyle mo­głam przy­znać. Był naj­pięk­niej­szą istotą znaną ludz­ko­ści. Wszy­scy jed­nak wie­dzą, że uroda jest bar­dzo po­wierz­chowna. Po­dej­rze­wa­łam, że jego płytka oso­bo­wość okaże się tak od­ra­ża­jąca, że nie bę­dzie mnie ob­cho­dziło, czy sprzą­tam w jego domu lub czy mi­jam go na ko­ry­ta­rzu. Poza tym fa­ceci byli ga­tun­kiem, o któ­rym nie mia­łam zie­lo­nego po­ję­cia. Ni­gdy nie po­świę­ci­łam swo­jego czasu na roz­mowę z jed­nym z nich, na­wet je­śli któ­ryś chciał po­roz­ma­wiać ze mną. Za­wsze mia­łam na gło­wie więk­sze pro­blemy, jak choćby tro­ska o to, czy bę­dziemy miały co jeść i czy mama pa­mię­tała, żeby za­pła­cić ra­chunki.

Kiedy po­my­ślę o tej ca­łej ka­sie zmar­no­wa­nej na kon­domy, które upy­cha­łam jej do ręki i to­rebki, za­nim wy­cho­dziła z jed­nym z nie­zli­czo­nej ilo­ści męż­czyzn, trudno się mi na nią nie gnie­wać. Na­wet w lum­pek­sie wy­glą­dała prze­pięk­nie. Je­den z jej ob­le­śniej­szych wy­bran­ków po­wie­dział, że odzie­dzi­czy­łam po niej ten prze­klęty wy­gląd. Mam wszystko: od jej blond lo­ków po nie­bie­skie oczy i gę­ste czarne rzęsy. Mam jed­nak jesz­cze coś, co mo­głoby oca­lić mnie przed nie­uchronną ka­ta­strofą – wy­daję się ra­czej nudna. Matka czę­sto mi o tym przy­po­mina, a ja, za­miast być przy­gnę­biona, trzy­mam się tego jak ostat­niej de­ski ra­tunku. To, co ona uwa­żała za­wsze za wadę mo­jego cha­rak­teru, ja trak­to­wa­łam jak je­dyną szansę. Nie chcia­łam być taka jak ona. Je­śli po­sia­da­nie nud­nej oso­bo­wo­ści chroni mnie przed pój­ściem w jej ślady, to ja będę się tego trzy­mać.

Miesz­ka­nie, które kosz­to­wało nas pięć­set do­la­rów mie­sięcz­nie, znaj­do­wało się w du­żym, sta­rym domu. We­szłam, by się prze­ko­nać, że nie ma jej w środku. Zwa­żyw­szy, że mia­ły­śmy cztery po­koje, nie mo­gła się zbyt­nio od­da­lić.

– Mamo? – nie od­po­wie­działa.

Słońce już za­cho­dziło, więc wy­szłam na coś, co Jes­sica na­zy­wała pa­tiem. Gdy­by­ście chcieli wie­dzieć, dla mnie wy­glą­dało to jak nie­wielki ka­wa­łek be­to­no­wej płyty za do­mem.

Stała w ogro­dzie z tym swoim wciąż po­więk­sza­ją­cym się brzu­chem, ubrana w bi­kini, które ku­pi­łam kilka ty­go­dni temu w skle­pie z uży­waną odzieżą. Od­wró­ciła się i uśmiech­nęła do mnie. Po fa­sa­dzie udrę­cze­nia, wy­ma­lo­wa­nej na jej twa­rzy rano, nie było już śladu. Ona pro­mie­niała.

– Sa­die, jak było? Czy stara do­bra pani Mary spra­wiała ci pro­blemy? Je­śli tak, to mam na­dzieję, że by­łaś miła. Po­trze­bu­jemy tej pracy, a ty po­tra­fisz być taka nie­grzeczna i nie­to­wa­rzy­ska.

Słu­cha­łam jej pa­pla­nia o mo­jej aspo­łecz­no­ści i cze­ka­łam, aż skoń­czy, wtedy od­par­łam:

– Do­sta­łam pracę na lato, je­śli chcę.

Jes­sica wes­tchnęła dra­ma­tycz­nie.

– Wspa­niale, przez naj­bliż­sze kilka mie­sięcy będę po­trze­bo­wała od­po­czynku. Dziecko mnie wy­kań­cza. Nie ro­zu­miesz, jak trudno jest być w ciąży.

Chcia­łam jej przy­po­mnieć, jak sta­ra­łam się ją przed tym uchro­nić, po­świę­ca­jąc pie­nią­dze prze­zna­czone na je­dze­nie, żeby ku­pić jej gumki, któ­rych i tak nie uży­wała. Ja jed­nak przy­tak­nę­łam i we­szłam z nią do środka.

– Sa­die, umie­ram z głodu. Mo­gła­byś mi coś szybko przy­go­to­wać? Ostat­nio jem za dwóch.

Za­nim do­tar­łam do domu, już za­pla­no­wa­łam, co zjemy na ko­la­cję. Moja mama kom­plet­nie nie ra­dziła so­bie w kuchni. Ja prze­trwa­łam pierw­sze osiem lat swo­jego ży­cia na ka­nap­kach z ma­słem orze­cho­wym i dże­mem. Około mo­ich ósmych uro­dzin zro­zu­mia­łam, że mama po­trze­buje po­mocy – mu­sia­łam do­ro­snąć szyb­ciej niż inne dzieci. Im bar­dziej się sta­ra­łam, tym wię­cej obo­wiąz­ków na mnie zrzu­cała, kiedy skoń­czy­łam je­de­na­ście lat, ro­bi­łam już wszystko.

Ma­ka­ron się go­to­wał, a mię­sny sos do­cho­dził, ja zaś we­szłam do swo­jego po­koju, zdję­łam ro­bo­cze ubra­nie i wło­ży­łam pod­ko­szu­lek oraz prze­tarte dżinsy z lum­peksu, które były pod­stawą mo­jej gar­de­roby. Mój styl był pro­sty.

Gar­nek za­czął gwiz­dać na znak, że czas spraw­dzić ma­ka­ron. Jes­sica długo jesz­cze nie bę­dzie w sta­nie ni­czego spraw­dzić. Po­gna­łam do ma­łej kuchni, na­wi­nę­łam nitkę spa­ghetti na wi­de­lec i rzu­ci­łam nią o ścianę za ku­chenką. Przy­kle­iła się, więc była go­towa.

– Na­prawdę, Sa­die, nie mogę zro­zu­mieć, dla­czego rzu­casz ma­ka­ro­nem o ścianę. Skąd ten po­mysł?

Zmie­rzy­łam Jes­sicę wzro­kiem. Roz­sia­dła się w bi­kini na wy­bla­kłej pa­ste­lo­wej ka­na­pie, którą za­sta­ły­śmy tu, kiedy się wpro­wa­dza­ły­śmy.

– Jak by­łam mała, zo­ba­czy­łam to w te­le­wi­zji i za­pa­mię­ta­łam. Poza tym to się spraw­dza.

– To pa­skudne – Jes­sica wy­mam­ro­tała z ka­napy.

Nie po­tra­fiła na­wet za­go­to­wać wody, ale po­sta­no­wi­łam ugryźć się w ję­zyk i do­koń­czyć ko­la­cję.

– Go­towe, mamo – po­wie­dzia­łam, na­kła­da­jąc por­cję spa­ghetti na ta­lerz, o któ­rego przy­nie­sie­nie za­raz mnie po­prosi.

– Skar­bie, po­daj mi ta­lerz, pro­szę.

Uśmiech­nę­łam się pół­gęb­kiem. By­łam o krok przed nią. Ostat­nimi czasy wsta­wała tylko wtedy, gdy na­prawdę była do tego zmu­szona. Na ta­lerz po­ło­ży­łam wi­de­lec i łyżkę. Na­wet nie usia­dła. Ta­lerz umie­ściła na brzu­chu i za­częła jeść. Obok niej po­sta­wi­łam szklankę z mro­żoną her­batą i po­szłam na­ło­żyć so­bie por­cję. Zgłod­nia­łam. Po­trze­bo­wa­łam je­dze­nia.