-
W empik go
Odejście Wielkiej Królowej: Hołd na cześć szlachetnego życia królowej Wiktorii (1901) - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
10 lutego 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Odejście Wielkiej Królowej: Hołd na cześć szlachetnego życia królowej Wiktorii (1901) - ebook
Wojny i pogłoski o wojnie, naród powstający przeciwko narodowi, te które się już wydarzyły i wszystkie te, które wciąż nam grożą, osiągnęły kulminację w najgorszej katastrofie ze wszystkich, „odejściu” największego, najczystszego, najlepszej i najbardziej nienagannej Monarchini w naszej historii. Królowa Anglii nie żyje! Słowa te brzmią tak ciężko, jakby ktoś miał powiedzieć: „Na niebie nie ma już Słońca!”.
Dziwnie jest myśleć o Anglii bez Matki–Królowej wielkiego narodu brytyjskiego – zdawać sobie sprawę, że Ona, łagodna i dobroczynna Pani tej ziemi, opuściła nas na zawsze! Dorastaliśmy do myślenia o niej jako o niemal nieśmiertelnej. Jej dobroć, i jej współczucie były tak bardzo częścią nas samych, tak głęboko wplecione w samo serce, życie i duszę narodu, że rzadko pozwalaliśmy sobie myśleć o tym, że kiedyś może nam ona zostać odebrana. Zawsze na pozór „pełna życia i sił”, nigdy nie pozwalała swoim poddanym pomyśleć, że coś jej dolega, dzielnie znosiła próby i rozłąki, które załamałyby zdrowie i nerwy niejednej silniejszej i młodszej kobiety, była zawsze, jak się wydawało, gotowa na każde nasze wezwanie. My – rozpieszczone dzieci długotrwałego dobrobytu – przywykliśmy wierzyć, że zawsze będzie w gotowości, w pełni sił, że nasza nieustanna modlitwa i pieśń, którą wszyscy w naszym pokoleniu śpiewali od dzieciństwa – „Boże, chroń Królową!” – będzie tak potężna i przekonująca, że całkowicie rozbroi tego jednego niezwyciężonego Anioła, który, gdy nadejdzie godzina jego uroczystego nawiedzenia, nie przyjmie żadnego zaprzeczenia, ale:
Czeka stojąc z odwróconą pochodnią
By prowadzić nas z łagodnością
Ku Krainie Wielkich Umarłych,
Do Krainy Ciszy.
| Kategoria: | Polityka |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-65185-72-3 |
| Rozmiar pliku: | 114 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ODEJŚCIE WIELKIEJ KRÓLOWEJ
Wojny i pogłoski o wojnie, naród powstający przeciwko narodowi, te które się już wydarzyły i wszystkie te, które wciąż nam grożą, osiągnęły kulminację w najgorszej katastrofie ze wszystkich, „odejściu” największego, najczystszego, najlepszej i najbardziej nienagannej Monarchini w naszej historii. Królowa Anglii nie żyje! Słowa te brzmią tak ciężko, jakby ktoś miał powiedzieć: „Na niebie nie ma już Słońca!”.
Dziwnie jest myśleć o Anglii bez Matki–Królowej wielkiego narodu brytyjskiego – zdawać sobie sprawę, że ona, łagodna i dobroczynna Pani tej ziemi, opuściła nas na zawsze! Dorastaliśmy do myślenia o niej jako o niemal nieśmiertelnej. Jej dobroć, i jej współczucie były tak bardzo częścią nas samych, tak głęboko wplecione w samo serce, życie i duszę narodu, że rzadko pozwalaliśmy sobie myśleć o tym, że kiedyś może nam ona zostać odebrana. Zawsze na pozór „pełna życia i sił”, nigdy nie pozwalała swoim poddanym pomyśleć, że coś jej dolega, dzielnie znosiła próby i rozłąki, które załamałyby zdrowie i nerwy niejednej silniejszej i młodszej kobiety, była zawsze, jak się wydawało, gotowa na każde nasze wezwanie. My – rozpieszczone dzieci długotrwałego dobrobytu – przywykliśmy wierzyć, że zawsze będzie w gotowości, w pełni sił, że nasza nieustanna modlitwa i pieśń, którą wszyscy w naszym pokoleniu śpiewali od dzieciństwa – „Boże, chroń Królową!” – będzie tak potężna i przekonująca, że całkowicie rozbroi tego jednego niezwyciężonego Anioła, który, gdy nadejdzie godzina jego uroczystego nawiedzenia, nie przyjmie żadnego zaprzeczenia, ale
Czeka stojąc z odwróconą pochodnią
By prowadzić nas z łagodnością
Ku Krainie Wielkich Umarłych,
Do Krainy Ciszy.
Udała się tam wielka matka wielkiego ludu. Naród, który wyrósł jak jej własne angielskie dęby, rozpostarty daleko i szeroko, zapuszczając szerokie korzenie i rozprzestrzeniając potężne gałęzie we wszystkich krajach – tak jak jej Imperium Południa zostało przymocowane jak kolejny klejnot do jej korony, ona zrzuciła ziemski diadem i szaty ziemskiego stanu i „przeszła” do tego wyższego stanu istnienia, gdzie wszystkie rzeczy, które wydawały się smutkami, stały się radościami i gdzie oczy zaślepione łzami za utraconymi i ukochanymi, nagle widzą, nie jakby w zwierciadle, niejasno, ale twarzą w twarz.
Smucimy się z powodu utraty naszej ukochanej Królowej, ponieważ jest to najbardziej osobista strata – taka, która jest nie do naprawienia i która będzie ciążyć na angielskim imperium przez wiele lat. Ale nie smucimy się z powodu jej śmierci, ponieważ wiemy, nie tylko dzięki wierze chrześcijańskiej, ale także dzięki cudownemu działaniu nauki i jej ostatnim niebiańskim odkryciom, że nie ma czegoś takiego jak śmierć. Wiemy, że gdy dusza jest gotowa udać się do Nieba, ciało opada z tej promiennej Istoty, jak łuska z dojrzałej kukurydzy, i uwalnia ją do wieczności, do niekończącej się radości, dzieł i mądrości; i zaczynamy się uczyć, że wszystkie nasze próby i trudności na tym świecie, czy to próby i trudności wysokiego stanowiska, czy też pokory wobec niższych zadań, są tylko niezbędnym przygotowaniem do tego spełnienia zaplanowanego przez Boga.
Królowa, nasza Matka i Przyjaciółka, żyła ze szlachetną prostotą, która wzbudzała podziw świata. Przyjęła swoje liczne trwogi z cierpliwością i godnością, która w milczeniu wyrażała wszystkim, którzy tylko zechcieli to dostrzec, czystość jej wiary w Boga. Zajmując najszczytniejsze stanowisko na ziemi, jej dni upływały w przyjemnym spokoju, a ona stawała przed nami jako codzienny, niedościgniony przykład nieocenionej wartości domu i życia domowego, z całym jego spokojnym otoczeniem i świętymi wpływami. Nic nie było tak bardzo pogardzane przez Jej Wysokość jak wulgarność i ostentacja, nic nie było tak przez Nią cenione jak ciche i godne zachowanie, prostota w ubiorze i łagodność w sposobie bycia. Ekstrawagancja, luźne obyczaje i obraźliwe afiszowanie się z bogactwem, tak obecnie powszechne w londyńskim społeczeństwie, spotykały się z jej skrajną dezaprobatą, a takie wady współczesnego smaku często podawano jako powód, dla którego tak rzadko odwiedzała metropolię. Była wcieleniem kobiecości w jej najlepszym wydaniu; jako młoda dziewczyna opisywana była przez ówczesnych kronikarzy jako prosta i skromna, niewzruszona i pełna wdzięku, jako żona i matka była oddana swoim obowiązkom, uwielbiała swojego męża i dzieci, zaś jako wdowa, żadna wierniejsza czcicielka ukochanej pamięci nie została zapisana w annałach naszej historii. Tak jak w naszych starych legendach mityczny król Artur był nazywany „królem bez skazy”, tak być może w odległych wiekach, kiedy my i cały nasz postęp, rozwój, imperializm i potęga znikniemy w nieskończoności, pozostawiając jedynie nikłe echo, jak dźwięk łamiącej się fali na brzegu, przyszłe pokolenia będą mogły poznać Wiktorię jako „Królową bez skazy” za której długiego panowania chwała Anglii wzniosła się na niemalże niezrównaną wysokość!
I tak oto teraz stoimy, pogrążeni w smutku, tak samo jak Tennyson, ulubieniec Królowej, wyróżniony przez nią, napisał o swoim „Sir Bediverze”:
Bezruch zimowego świtu martwego świata
Zdumiał go, i jęknął: „Król odszedł!”
A potem przyszedł mu na myśl wers dziwnego wiersza:
Zmierza z wielkiej głębi do wielkiej głębi!
Królowa odeszła! Jeszcze dużo minie czasu nim w to uwierzymy. Uroczysty i majestatyczny marsz śmierci, stukot stłumionych bębnów, bicie dzwonów pogrzebowych nie pomagają nam uświadomić sobie tego bardziej przekonująco.
Czytamy wiadomości, ronimy łzy, myślimy i zastanawiamy się nad tym, ale tak naprawdę nie rozumiemy jeszcze w pełni wagi ciosu, który spadł na angielskie imperium w postaci śmierci Królowej w tym szczególnym momencie historii.
Uświadomimy to sobie w przyszłości, ale jeszcze nie teraz – jeszcze przez długi czas! Nie możemy wierzyć, że jest ona nadal z nami, a czarny spektakl śmierci, jak sądzimy, musi być tylko złym snem, który przeminie wkrótce wraz z pełnym światłem poranka. Nie jest moim zadaniem bawić się w biografa, są setki wspaniałych mężczyzn i kobiet w kraju, gotowych napisać pełne i szczegółowe wspomnienia o Królowej, opisać jej cnoty, jej dobre uczynki, jej niesłabnące współczucie dla cierpiących i biednych. Ja jedynie staram się wyrazić w tym krótkim hołdzie dla jej nieśmiertelnej chwały to, co czuję, że jest szczególną lekcją życia tej najszlachetniejszej Kobiety spośród kobiet. W czasach takich jak obecne, kiedy gromadzenie bogactw wydaje się być głównym celem istnienia, a pobłażanie sobie regułą codziennego postępowania, a jednak, kiedy pomimo naszych wyjątkowych zalet, naszych nowoczesnych luksusów i wygód, tak wiele z nas jest znużonych, niespokojnych i źle się czuje, podróżując z miejsca na miejsce w poszukiwaniu jakiejś chimery szczęścia, która wiecznie pozostaje nieuchwytna, czyż nie jest rzeczą oczywistą i nadrzędną, że prosta dobroć jest najlepsza? Staroświeckie cnoty – czyż nie ma w nich czegoś słodkiego i przenikającego, jak perfumy tymianku i lawendy w staromodnym ogrodzie? Przypominają się dziś słowa wielkiego Napoleona skierowane do pewnej damy, która ubolewając nad brakiem energii i entuzjazmu we Francji, powiedziała do niego:
– Sir, potrzebujemy prawdziwych mężczyzn.
– Nie, Madame – brzmiała kurtuazyjna riposta – potrzebujemy prawdziwych matek!
Tego potrzebuje każdy wielki naród – matek, prawdziwie dobrych kobiet, zadowolonych ze swoich mężów i domów – kobiet, których najdroższą radością w życiu jest takie wpływanie na swoich synów, aby wyrośli na pożytecznych, mądrych, odważnych i honorowych mężczyzn. Ten nieoceniony wpływ czystej i skromnej kobiecości jest tym, co Anglia szybko traci. Wiele z jej matron, szczególnie tych z wyższych sfer, nie zadowala się już byciem matroną – muszą one mieć przyjemności, rozrywki, frywolne zabawy i otaczać się niezwykle młodymi ludźmi, a dzisiejsza dziewczyna jest często doprowadzana do nieprzyjemnej rywalizacji z własną matką w konkursie o niemiłe pochlebstwa i uwagi mężczyzn. Nasza zmarła Królowa dała kobietom najwyższy przykład tego, jakie powinny być matki – mądre, roztropne, cierpliwe, nigdy nieznużone w czynieniu dobra i zawsze czułe, zawsze kochające. Jakże słodko jest dziś wspominać te małe, czułe słowa, które napisała, gdy ten, który jest teraz naszym królem, był noworodkiem spoczywającym w jej ramionach:
Gdy siedział tam mój cenny, nieoceniony Albert, a między nami nasza mała miłość, czułam się w pełni ogrzana szczęściem i miłością do Boga!
Delikatne serce kobiety, wtedy tak „gorące ze szczęścia”, miało poznać chłód życiowego smutku, ale owa „miłość do Boga” nigdy nie zawiodła, nigdy nie osłabła w swym mocnym zaufaniu i wierze, i właśnie tu było to wielkie światło, które zdawało się wręcz mistycznie wypływać z angielskiego tronu i rozpościerać aureolę wokół angielskiej monarchini. – Jestem zupełnie pewna – powiedziała Królowa, mówiąc o swojej najstarszej córce, wówczas dziecku – że powinna być uczona wielkiej czci dla Boga i religii, i że powinna mieć uczucie oddania i miłości, do których nasz Ojciec Niebieski zachęca swoje ziemskie dzieci, aby miały je dla Niego, a nie takie, które wynikają z drżenia przed Nim ze strachu.
Wojny i pogłoski o wojnie, naród powstający przeciwko narodowi, te które się już wydarzyły i wszystkie te, które wciąż nam grożą, osiągnęły kulminację w najgorszej katastrofie ze wszystkich, „odejściu” największego, najczystszego, najlepszej i najbardziej nienagannej Monarchini w naszej historii. Królowa Anglii nie żyje! Słowa te brzmią tak ciężko, jakby ktoś miał powiedzieć: „Na niebie nie ma już Słońca!”.
Dziwnie jest myśleć o Anglii bez Matki–Królowej wielkiego narodu brytyjskiego – zdawać sobie sprawę, że ona, łagodna i dobroczynna Pani tej ziemi, opuściła nas na zawsze! Dorastaliśmy do myślenia o niej jako o niemal nieśmiertelnej. Jej dobroć, i jej współczucie były tak bardzo częścią nas samych, tak głęboko wplecione w samo serce, życie i duszę narodu, że rzadko pozwalaliśmy sobie myśleć o tym, że kiedyś może nam ona zostać odebrana. Zawsze na pozór „pełna życia i sił”, nigdy nie pozwalała swoim poddanym pomyśleć, że coś jej dolega, dzielnie znosiła próby i rozłąki, które załamałyby zdrowie i nerwy niejednej silniejszej i młodszej kobiety, była zawsze, jak się wydawało, gotowa na każde nasze wezwanie. My – rozpieszczone dzieci długotrwałego dobrobytu – przywykliśmy wierzyć, że zawsze będzie w gotowości, w pełni sił, że nasza nieustanna modlitwa i pieśń, którą wszyscy w naszym pokoleniu śpiewali od dzieciństwa – „Boże, chroń Królową!” – będzie tak potężna i przekonująca, że całkowicie rozbroi tego jednego niezwyciężonego Anioła, który, gdy nadejdzie godzina jego uroczystego nawiedzenia, nie przyjmie żadnego zaprzeczenia, ale
Czeka stojąc z odwróconą pochodnią
By prowadzić nas z łagodnością
Ku Krainie Wielkich Umarłych,
Do Krainy Ciszy.
Udała się tam wielka matka wielkiego ludu. Naród, który wyrósł jak jej własne angielskie dęby, rozpostarty daleko i szeroko, zapuszczając szerokie korzenie i rozprzestrzeniając potężne gałęzie we wszystkich krajach – tak jak jej Imperium Południa zostało przymocowane jak kolejny klejnot do jej korony, ona zrzuciła ziemski diadem i szaty ziemskiego stanu i „przeszła” do tego wyższego stanu istnienia, gdzie wszystkie rzeczy, które wydawały się smutkami, stały się radościami i gdzie oczy zaślepione łzami za utraconymi i ukochanymi, nagle widzą, nie jakby w zwierciadle, niejasno, ale twarzą w twarz.
Smucimy się z powodu utraty naszej ukochanej Królowej, ponieważ jest to najbardziej osobista strata – taka, która jest nie do naprawienia i która będzie ciążyć na angielskim imperium przez wiele lat. Ale nie smucimy się z powodu jej śmierci, ponieważ wiemy, nie tylko dzięki wierze chrześcijańskiej, ale także dzięki cudownemu działaniu nauki i jej ostatnim niebiańskim odkryciom, że nie ma czegoś takiego jak śmierć. Wiemy, że gdy dusza jest gotowa udać się do Nieba, ciało opada z tej promiennej Istoty, jak łuska z dojrzałej kukurydzy, i uwalnia ją do wieczności, do niekończącej się radości, dzieł i mądrości; i zaczynamy się uczyć, że wszystkie nasze próby i trudności na tym świecie, czy to próby i trudności wysokiego stanowiska, czy też pokory wobec niższych zadań, są tylko niezbędnym przygotowaniem do tego spełnienia zaplanowanego przez Boga.
Królowa, nasza Matka i Przyjaciółka, żyła ze szlachetną prostotą, która wzbudzała podziw świata. Przyjęła swoje liczne trwogi z cierpliwością i godnością, która w milczeniu wyrażała wszystkim, którzy tylko zechcieli to dostrzec, czystość jej wiary w Boga. Zajmując najszczytniejsze stanowisko na ziemi, jej dni upływały w przyjemnym spokoju, a ona stawała przed nami jako codzienny, niedościgniony przykład nieocenionej wartości domu i życia domowego, z całym jego spokojnym otoczeniem i świętymi wpływami. Nic nie było tak bardzo pogardzane przez Jej Wysokość jak wulgarność i ostentacja, nic nie było tak przez Nią cenione jak ciche i godne zachowanie, prostota w ubiorze i łagodność w sposobie bycia. Ekstrawagancja, luźne obyczaje i obraźliwe afiszowanie się z bogactwem, tak obecnie powszechne w londyńskim społeczeństwie, spotykały się z jej skrajną dezaprobatą, a takie wady współczesnego smaku często podawano jako powód, dla którego tak rzadko odwiedzała metropolię. Była wcieleniem kobiecości w jej najlepszym wydaniu; jako młoda dziewczyna opisywana była przez ówczesnych kronikarzy jako prosta i skromna, niewzruszona i pełna wdzięku, jako żona i matka była oddana swoim obowiązkom, uwielbiała swojego męża i dzieci, zaś jako wdowa, żadna wierniejsza czcicielka ukochanej pamięci nie została zapisana w annałach naszej historii. Tak jak w naszych starych legendach mityczny król Artur był nazywany „królem bez skazy”, tak być może w odległych wiekach, kiedy my i cały nasz postęp, rozwój, imperializm i potęga znikniemy w nieskończoności, pozostawiając jedynie nikłe echo, jak dźwięk łamiącej się fali na brzegu, przyszłe pokolenia będą mogły poznać Wiktorię jako „Królową bez skazy” za której długiego panowania chwała Anglii wzniosła się na niemalże niezrównaną wysokość!
I tak oto teraz stoimy, pogrążeni w smutku, tak samo jak Tennyson, ulubieniec Królowej, wyróżniony przez nią, napisał o swoim „Sir Bediverze”:
Bezruch zimowego świtu martwego świata
Zdumiał go, i jęknął: „Król odszedł!”
A potem przyszedł mu na myśl wers dziwnego wiersza:
Zmierza z wielkiej głębi do wielkiej głębi!
Królowa odeszła! Jeszcze dużo minie czasu nim w to uwierzymy. Uroczysty i majestatyczny marsz śmierci, stukot stłumionych bębnów, bicie dzwonów pogrzebowych nie pomagają nam uświadomić sobie tego bardziej przekonująco.
Czytamy wiadomości, ronimy łzy, myślimy i zastanawiamy się nad tym, ale tak naprawdę nie rozumiemy jeszcze w pełni wagi ciosu, który spadł na angielskie imperium w postaci śmierci Królowej w tym szczególnym momencie historii.
Uświadomimy to sobie w przyszłości, ale jeszcze nie teraz – jeszcze przez długi czas! Nie możemy wierzyć, że jest ona nadal z nami, a czarny spektakl śmierci, jak sądzimy, musi być tylko złym snem, który przeminie wkrótce wraz z pełnym światłem poranka. Nie jest moim zadaniem bawić się w biografa, są setki wspaniałych mężczyzn i kobiet w kraju, gotowych napisać pełne i szczegółowe wspomnienia o Królowej, opisać jej cnoty, jej dobre uczynki, jej niesłabnące współczucie dla cierpiących i biednych. Ja jedynie staram się wyrazić w tym krótkim hołdzie dla jej nieśmiertelnej chwały to, co czuję, że jest szczególną lekcją życia tej najszlachetniejszej Kobiety spośród kobiet. W czasach takich jak obecne, kiedy gromadzenie bogactw wydaje się być głównym celem istnienia, a pobłażanie sobie regułą codziennego postępowania, a jednak, kiedy pomimo naszych wyjątkowych zalet, naszych nowoczesnych luksusów i wygód, tak wiele z nas jest znużonych, niespokojnych i źle się czuje, podróżując z miejsca na miejsce w poszukiwaniu jakiejś chimery szczęścia, która wiecznie pozostaje nieuchwytna, czyż nie jest rzeczą oczywistą i nadrzędną, że prosta dobroć jest najlepsza? Staroświeckie cnoty – czyż nie ma w nich czegoś słodkiego i przenikającego, jak perfumy tymianku i lawendy w staromodnym ogrodzie? Przypominają się dziś słowa wielkiego Napoleona skierowane do pewnej damy, która ubolewając nad brakiem energii i entuzjazmu we Francji, powiedziała do niego:
– Sir, potrzebujemy prawdziwych mężczyzn.
– Nie, Madame – brzmiała kurtuazyjna riposta – potrzebujemy prawdziwych matek!
Tego potrzebuje każdy wielki naród – matek, prawdziwie dobrych kobiet, zadowolonych ze swoich mężów i domów – kobiet, których najdroższą radością w życiu jest takie wpływanie na swoich synów, aby wyrośli na pożytecznych, mądrych, odważnych i honorowych mężczyzn. Ten nieoceniony wpływ czystej i skromnej kobiecości jest tym, co Anglia szybko traci. Wiele z jej matron, szczególnie tych z wyższych sfer, nie zadowala się już byciem matroną – muszą one mieć przyjemności, rozrywki, frywolne zabawy i otaczać się niezwykle młodymi ludźmi, a dzisiejsza dziewczyna jest często doprowadzana do nieprzyjemnej rywalizacji z własną matką w konkursie o niemiłe pochlebstwa i uwagi mężczyzn. Nasza zmarła Królowa dała kobietom najwyższy przykład tego, jakie powinny być matki – mądre, roztropne, cierpliwe, nigdy nieznużone w czynieniu dobra i zawsze czułe, zawsze kochające. Jakże słodko jest dziś wspominać te małe, czułe słowa, które napisała, gdy ten, który jest teraz naszym królem, był noworodkiem spoczywającym w jej ramionach:
Gdy siedział tam mój cenny, nieoceniony Albert, a między nami nasza mała miłość, czułam się w pełni ogrzana szczęściem i miłością do Boga!
Delikatne serce kobiety, wtedy tak „gorące ze szczęścia”, miało poznać chłód życiowego smutku, ale owa „miłość do Boga” nigdy nie zawiodła, nigdy nie osłabła w swym mocnym zaufaniu i wierze, i właśnie tu było to wielkie światło, które zdawało się wręcz mistycznie wypływać z angielskiego tronu i rozpościerać aureolę wokół angielskiej monarchini. – Jestem zupełnie pewna – powiedziała Królowa, mówiąc o swojej najstarszej córce, wówczas dziecku – że powinna być uczona wielkiej czci dla Boga i religii, i że powinna mieć uczucie oddania i miłości, do których nasz Ojciec Niebieski zachęca swoje ziemskie dzieci, aby miały je dla Niego, a nie takie, które wynikają z drżenia przed Nim ze strachu.
więcej..
