MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
W empik go
Odkrycie - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 145 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Toż jej tak błogo, tak jej tu wesoło!
Z jej ócz pół nieba wyziera od razu,
Tyle w nich światła i szczęścia wyrazu.
Wtem, znać, po czole przebiegła myśl pusta,
Bo się prześlicznie uśmiechnęły usta,
I wnet radosna, z dziwnym czuciem w łonie,
Mirt i rozmaryn rwała w białe dłonie
Z doniczek: potem lekko u zwierciadła
We włosy to mirt, to rozmaryn kładła.
A gdy się lubo uśmiecha, gdy stroi,
Cudny sen dusza z cicha sobie roi
O nim – o lubym – ach! a co pomarzy,
Jak twarz w zwierciadle, odbite w jej twarzy.
Upięła kwiatki, teraz składa dłonie,
Kłania się, myśląc: „Tak dziadkom się skłonię,
Tak drużkom!…" Słucha, słyszy jakieś tony,
Niby muzyka – niby mszalne dzwony,
On z nią; już idą, a przodem kapela,
Skrzypki, bas, kobza, i cymbał, i żela.
Wokoło znajomi we świątecznych szatach…
Znowu stanęła i przebiera w kwiatach;
Po chwili rzuca wszystko – bo już nudzi…
Takie to dziwne szczęście, gdy się zbudzi.
Usiadła, głowę oparła na dłoni,
Z jej ócz pół nieba wyziera od razu,
Tyle w nich światła i szczęścia wyrazu.
Wtem, znać, po czole przebiegła myśl pusta,
Bo się prześlicznie uśmiechnęły usta,
I wnet radosna, z dziwnym czuciem w łonie,
Mirt i rozmaryn rwała w białe dłonie
Z doniczek: potem lekko u zwierciadła
We włosy to mirt, to rozmaryn kładła.
A gdy się lubo uśmiecha, gdy stroi,
Cudny sen dusza z cicha sobie roi
O nim – o lubym – ach! a co pomarzy,
Jak twarz w zwierciadle, odbite w jej twarzy.
Upięła kwiatki, teraz składa dłonie,
Kłania się, myśląc: „Tak dziadkom się skłonię,
Tak drużkom!…" Słucha, słyszy jakieś tony,
Niby muzyka – niby mszalne dzwony,
On z nią; już idą, a przodem kapela,
Skrzypki, bas, kobza, i cymbał, i żela.
Wokoło znajomi we świątecznych szatach…
Znowu stanęła i przebiera w kwiatach;
Po chwili rzuca wszystko – bo już nudzi…
Takie to dziwne szczęście, gdy się zbudzi.
Usiadła, głowę oparła na dłoni,
więcej..
