-
W empik go
Odnajdując A. - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
24 maja 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Odnajdując A. - ebook
"Odnajdując A." jest dziennikiem w formie esejów, w których autorka zabiera nas w podróż po greckiej wyspie, choć jak się okazuje, również w głąb siebie, by odnaleźć to, co jest w życiu najważniejsze. Pod literą A kryje się wiele znaczeń, od niej rozpoczynają się nazwy etapów zmiany sposobu myślenia narratora, a jej najważniejsze rozwinięcie to awareness, czyli świadomość, która dla każdego czytelnika może oznaczać coś zupełnie innego. Świadomość ciała. Świadomość chwili obecnej – wiecznego teraz, które donikąd nie odchodzi. Świadomość swoich ograniczeń i ich przemijalności. I przede wszystkim świadomość życia, którego każdy z nas sam dla siebie jest kreatorem.
Autorka zakochała się w Lefkadzie podczas swojej pierwszej podróży na wyspę we wrześniu 2021 z zaprzyjaźnionym biurem turystycznym, o którego założycielce wspomina wielokrotnie na stronach książki. Właśnie wtedy stworzyła krótkie eseje jako szkic emocji towarzyszących jej podczas wyjazdu, który przewartościował jej sposób myślenia. Po powrocie rozwinęła je i napisała tę książkę.
| Kategoria: | Podróże |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7564-669-6 |
| Rozmiar pliku: | 906 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Za każdym razem, gdy uciekałam z mojego – powiedzmy sobie – poukładanego życia, zarówno dosłownie, w podróż, jak i metaforycznie, w silne emocje, wracałam jako francuska Janis Joplin w stylu wczesnych kolorowych filmów, tylko trochę bardziej elegancka. Nierzadko jako kolorowy ptak, z głową pełną nowych wizji, po raz kolejny starałam się przeorganizować świat, nad precyzyjnym układaniem którego spędziłam wcześniej długie wieczory, rozbijając potencjalny kierunek przyszłości, jak szklaną figurkę strąconą przez nieuwagę z półki przy zbyt energicznym wycieraniu kurzu. To było trudne: z jednej strony chciałam już być w miejscach, do których musiałam dopiero dojrzeć, z drugiej miałam w sobie ogień, który zabierał mnie w artystyczne przestrzenie marzeń i poetyckiej wrażliwości. Chciałam stabilności, domu, do którego mogłabym zawsze wracać, i przewidywalności, która pozwoliłaby tworzyć oczekiwania i plany, a jednocześnie pragnęłam być wolna, nie posiadać rzeczy materialnych, do których miałabym się przywiązywać, i tylko włóczyć się po życiu, próbując wszystkiego i nigdzie nie zapuszczając korzeni. Jedno burzyło drugie, więc czułam, że czas zdecydować, czemu chcę poświęcić więcej uwagi.
Postanowiłam więc być bardziej ostrożna i nie uciekać za daleko, najlepiej nigdzie. Ograniczyłam do niezbędnego minimum to, co mogło budzić silne emocje, zarówno te pozytywne, jak i negatywne, wierząc, że to najlepsze rozwiązanie, bym pozostała spokojna i ukierunkowana. Miałam w sobie wiele miłości i chciałam przełożyć ją na ludzi ogółem – pomagać im, wykorzystując moje talenty. Wtedy czułam się najbardziej spełniona. Wydawało mi się, że powinnam odłożyć siebie na bok, żeby móc w pełni zaangażować się w to, co dawało dobro innym. Przestałam więc śpiewać, wszystkie farby oddałam Rafaelowi, ekscentryczne ubrania w stylu Abby upchnęłam do starej skórzanej walizki, jakby z cichą nadzieją, że kiedyś jeszcze się przydadzą. Nie wychodziłam już z domu, ale byłam wdzięczna za możliwość spędzania moich dni na niesieniu realnej pomocy w pracy, która składała się z tłumaczenia wizyt lekarskich, przesłuchań policyjnych i zastrzegania kart bankowych. Kiedy nie pracowałam, nie rozstawałam się z siedmiusetstronicową książką z terminologii anatomicznej, więc czułam się zupełnie jakbym studiowała medycynę po angielsku. Pomagałam ludziom przełamywać barierę językową w sprawach, które były dla nich ważne, przy okazji niepostrzeżenie nakładając wiele barier na siebie.
Moje próby okiełznania artystycznego ognia, który uporczywie nie chciał zgasnąć, kosztowały wiele wysiłku i doprowadziły do tego, że moje życie przypominało bezustanne fale uderzające we mnie na przemian, zupełnie jak epoki literackie – serce, rozum, serce, rozum… Nigdy nie umiałam znaleźć złotego środka – dla mnie istniało tylko czarne albo białe. Nic pomiędzy.
Nie mogę powiedzieć, że było źle, bo miałam dobre warunki pracy i otworzyły się przede mną nowe możliwości, ale nie umiałam być do końca szczęśliwa. Tęskniłam za wieloma rzeczami, z których zrezygnowałam, choć wcale nie musiałam. Za pracą w kawiarni i polerowaniem szkła o dziesiątej wieczorem, za oglądaniem czarno-białych filmów przy kieliszku wina, gdy dawałam sobie jeszcze jakikolwiek wolny czas. Uwierzyłam wtedy w iluzję, że życie nie może być lekkie, żeby było wartościowe. Tak naprawdę tylko mój nawyk niewymuszonej radości z małych rzeczy ratował mnie od rutyny, nadając znaczenia codzienności, która nie do końca była taka, jaki początkowo był plan. Czasami budziłam się pełna lęku, nie chcąc wychodzić z łóżka. W inne dni musiałam wstawać szybko, w pośpiechu i natłoku obowiązków w głowie, obiecując sobie pomedytować później.
Pamiętam, że kiedyś zapytałam mamę:
– Miałaś taki moment, gdy zorientowałaś się, że nie jesteś już tą blondynką z gitarą, poetką, która wszystkim się wzruszała, bo musisz zająć się tyloma sprawami, że nie ma już na to miejsca w twoim życiu?
– Nie – odpowiedziała. – Wciąż trzymam gitarę pod łóżkiem w sypialni.
Wtedy nie mieściło mi się to w głowie. Nie potrafiłam tego wyśrodkować.
Na początku założyłam, że nie pojadę nigdzie tamtego lata, bo praca była ważniejsza, jednak z czasem uśmiech losu sprawił, że nadzieja na Lefkadę stała się moim słońcem, do którego wystawiałam twarz jak słonecznik w samotne sobotnie popołudnia. Soboty były moje – na wskroś moje. Wszyscy, z którymi mieszkałam, mieli pełno swoich spraw i wyjeżdżali na cały dzień, a ja zazwyczaj pracowałam – już hobbystycznie, jak wtedy twierdziłam. Uwielbiałam moją pracę. Zazwyczaj wtedy przychodziło mniej połączeń, więc mogłam snuć się po domu z mokrymi włosami po porannym prysznicu, nucąc ulubione standardy jazzowe. Latem i wczesną jesienią otwierałam na oścież balkon, by zaprosić na kawę rześki poranek i słyszeć ciche odgłosy ulicy, gdy czytałam w fotelu książkę o Nowym Jorku, tworząc w wyobraźni obrazy i wizje. Jednak takie pseudowolne soboty nie wystarczały, żeby choć trochę się wyłączyć. Dostawałam obsesji, bo nie znałam umiaru. Dobrze by było, żeby przynajmniej nie śniła mi się praca. Liczyłam na to, planując wyjazd do Grecji, choć miałam obawy, że umysł nie da mi się wyciszyć i zjedzą mnie wyrzuty sumienia za lenistwo, które było jakby synonimem odpoczynku w moim słowniku. Trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy, nie mogłam tak dalej funkcjonować i miałam nadzieję, że przestanę. Nie spodziewałam się jednak, ilu cudownych przypadkowych odkryć dokonam na tej tajemniczej wyspie w pogoni za spokojem myśli, z lekkim oczekiwaniem przywrócenia sobie tej iskry szaleństwa, choć wtedy absolutnie bym się do tego nie przyznała.
Postanowiłam więc być bardziej ostrożna i nie uciekać za daleko, najlepiej nigdzie. Ograniczyłam do niezbędnego minimum to, co mogło budzić silne emocje, zarówno te pozytywne, jak i negatywne, wierząc, że to najlepsze rozwiązanie, bym pozostała spokojna i ukierunkowana. Miałam w sobie wiele miłości i chciałam przełożyć ją na ludzi ogółem – pomagać im, wykorzystując moje talenty. Wtedy czułam się najbardziej spełniona. Wydawało mi się, że powinnam odłożyć siebie na bok, żeby móc w pełni zaangażować się w to, co dawało dobro innym. Przestałam więc śpiewać, wszystkie farby oddałam Rafaelowi, ekscentryczne ubrania w stylu Abby upchnęłam do starej skórzanej walizki, jakby z cichą nadzieją, że kiedyś jeszcze się przydadzą. Nie wychodziłam już z domu, ale byłam wdzięczna za możliwość spędzania moich dni na niesieniu realnej pomocy w pracy, która składała się z tłumaczenia wizyt lekarskich, przesłuchań policyjnych i zastrzegania kart bankowych. Kiedy nie pracowałam, nie rozstawałam się z siedmiusetstronicową książką z terminologii anatomicznej, więc czułam się zupełnie jakbym studiowała medycynę po angielsku. Pomagałam ludziom przełamywać barierę językową w sprawach, które były dla nich ważne, przy okazji niepostrzeżenie nakładając wiele barier na siebie.
Moje próby okiełznania artystycznego ognia, który uporczywie nie chciał zgasnąć, kosztowały wiele wysiłku i doprowadziły do tego, że moje życie przypominało bezustanne fale uderzające we mnie na przemian, zupełnie jak epoki literackie – serce, rozum, serce, rozum… Nigdy nie umiałam znaleźć złotego środka – dla mnie istniało tylko czarne albo białe. Nic pomiędzy.
Nie mogę powiedzieć, że było źle, bo miałam dobre warunki pracy i otworzyły się przede mną nowe możliwości, ale nie umiałam być do końca szczęśliwa. Tęskniłam za wieloma rzeczami, z których zrezygnowałam, choć wcale nie musiałam. Za pracą w kawiarni i polerowaniem szkła o dziesiątej wieczorem, za oglądaniem czarno-białych filmów przy kieliszku wina, gdy dawałam sobie jeszcze jakikolwiek wolny czas. Uwierzyłam wtedy w iluzję, że życie nie może być lekkie, żeby było wartościowe. Tak naprawdę tylko mój nawyk niewymuszonej radości z małych rzeczy ratował mnie od rutyny, nadając znaczenia codzienności, która nie do końca była taka, jaki początkowo był plan. Czasami budziłam się pełna lęku, nie chcąc wychodzić z łóżka. W inne dni musiałam wstawać szybko, w pośpiechu i natłoku obowiązków w głowie, obiecując sobie pomedytować później.
Pamiętam, że kiedyś zapytałam mamę:
– Miałaś taki moment, gdy zorientowałaś się, że nie jesteś już tą blondynką z gitarą, poetką, która wszystkim się wzruszała, bo musisz zająć się tyloma sprawami, że nie ma już na to miejsca w twoim życiu?
– Nie – odpowiedziała. – Wciąż trzymam gitarę pod łóżkiem w sypialni.
Wtedy nie mieściło mi się to w głowie. Nie potrafiłam tego wyśrodkować.
Na początku założyłam, że nie pojadę nigdzie tamtego lata, bo praca była ważniejsza, jednak z czasem uśmiech losu sprawił, że nadzieja na Lefkadę stała się moim słońcem, do którego wystawiałam twarz jak słonecznik w samotne sobotnie popołudnia. Soboty były moje – na wskroś moje. Wszyscy, z którymi mieszkałam, mieli pełno swoich spraw i wyjeżdżali na cały dzień, a ja zazwyczaj pracowałam – już hobbystycznie, jak wtedy twierdziłam. Uwielbiałam moją pracę. Zazwyczaj wtedy przychodziło mniej połączeń, więc mogłam snuć się po domu z mokrymi włosami po porannym prysznicu, nucąc ulubione standardy jazzowe. Latem i wczesną jesienią otwierałam na oścież balkon, by zaprosić na kawę rześki poranek i słyszeć ciche odgłosy ulicy, gdy czytałam w fotelu książkę o Nowym Jorku, tworząc w wyobraźni obrazy i wizje. Jednak takie pseudowolne soboty nie wystarczały, żeby choć trochę się wyłączyć. Dostawałam obsesji, bo nie znałam umiaru. Dobrze by było, żeby przynajmniej nie śniła mi się praca. Liczyłam na to, planując wyjazd do Grecji, choć miałam obawy, że umysł nie da mi się wyciszyć i zjedzą mnie wyrzuty sumienia za lenistwo, które było jakby synonimem odpoczynku w moim słowniku. Trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy, nie mogłam tak dalej funkcjonować i miałam nadzieję, że przestanę. Nie spodziewałam się jednak, ilu cudownych przypadkowych odkryć dokonam na tej tajemniczej wyspie w pogoni za spokojem myśli, z lekkim oczekiwaniem przywrócenia sobie tej iskry szaleństwa, choć wtedy absolutnie bym się do tego nie przyznała.
więcej..
