-
W empik go
Odwilż - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 sierpnia 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Odwilż - ebook
Trzeci tomik stanowiący zwieńczenie historii wzlotów i upadków. Historii tego jak bolesne jest poszukiwanie miłości w tym najbardziej skomplikowanym ze światów. Wiersze stricte miłosne i do bólu autobiograficzne przeplatane są rozważaniami na temat własnej osoby i rzeczywistości, w której przyszło żyć podmiotowi lirycznemu. Zbliżając się do samego końca będzie można poczuć ciepło i rychłą odwilż, skutego lodem, serca.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8245-962-3 |
| Rozmiar pliku: | 2,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Kilka słów od autora
Witaj czytelniku. To już trzeci tomik mojej poezji, a zarazem kończący pewien cykl. Zamykający pewną opowieść. Jeśli to czytasz to chciałbym Ci podziękować za wsparcie jakiego mi udzieliłeś lub udzieliłaś. Tomik ten składa się głównie z ostatnich wierszy jakie miałem w zanadrzu, jakie napisałem w przeciągu ostatnich lat. Choć są również nowe, niepublikowane dotąd utwory. Podobnie jak poprzednie książki mojego autorstwa, pełno tutaj rozważań nad najsilniejszą w przyrodzie siłą, jaką jest miłość. Przepełniona jest jej poszukiwaniem, odnajdywaniem w niej sensu. Jednocześnie jest tutaj wiele zwątpienia i goryczy. Wiele rozterek i dramatów. Wiele zła i krzywd wyrządzonych. Choć są też chwile radości i szczęśliwe zakończenie.
Zapraszam Cię w tę podróż. Być może odnajdziesz tutaj coś dla siebie. Choć tomik nie będzie tylko o miłości, to jednak jest ona motywem przewodnim. I jak zawsze, jest też formą autoterapii i pogodzenia się z tym co zaszło w moim życiu. Może również Tobie pomoże. Pozdrawiam Cię serdecznie i zapraszam do lektury.Smak idei
Wracam częściej myślami do lat dawnych.
Gdy dla idei, umierałem i wstawałem z martwych.
Kiedy ukojenie przynosiła myśl naiwna,
co topiła się w niewyrażonych zmysłach.
Gdy miłość była niczym niekończąca się pieśń.
Docierała do serca i zostawała weń.
Kiedy goryczą nie smakował tlen.
A spokojnym i niezmąconym jawił się sen.
Dziś znany jest mi namiętności smak.
Słodycz spływająca z ust, strumieniem, aż na kark.
Zmienia się w cierpkość, gdy narusza ją czas.
Przyćmiony jest najjaśniejszy blask.
Oczami pełnymi smutku, patrzę na jedyną
przyświecającą mi ideę.
Czy gotowy jestem jej spróbować znów — nie.
Czy kiedyś jeszcze będę — wiem, że nie wiem.
Dogasam w sobie, jak papieros w popielniczce.
Mówiłem głośno i pewnie — dziś coraz bardziej milknę.Nowy, stary król
U bram swej duszy stanąłem bezradnie.
Ledwie stoję, obficie krwawię.
Z serca, rany zadanej strzałą Amora.
Czuję jak zwyczajnie ulatuję w niebyt,
jak zwyczajnie konam.
Zrywam pieczęć ostatnią, pewnym ruchem ręki.
„Przyjdź, nieboska siło! Skróć moje męki.”
Brama rozwarła się,
podmuchem wytrącając piekielne ostrze z drżącej ręki.
Zsunął się płaszcz z czarnych piór,
spadła korona z wilczych kłów.
Na kolana upadłem,
otoczony postaciami osnutymi gęstą mgłą.
Zruszyły się do lotu kruki,
wilków skowyt rozdarł niebo.
Moje serce, jakby z lodu było, pękło.
Otworzyłem oczy. Błękitną krew poczułem,
tętniącą w żyłach.
„Witaj!” — mówisz — „Nadeszła godzina”.
Wtem, po prostu znikasz,
zostawiając w pamięci jedynie uśmiech,
ledwie widoczny spod kaptura.
Ciemny lesie, godnie przywitaj nowego,
starego króla.Rozczarowani
My, tak rozczarowani światem.
My, pokolenie zawarte
pomiędzy mrokiem
i światłem.
My, zagubieni, gubimy kroki
dla innych nieistotne,
dla nas będące ideałów naszych końcem.
My, świadomi upadku.
My, urodzeni u kresu czasów.
My, obmyci gównem,
nakarmieni przetrawioną papką,
nauczyliśmy się kochać.
Krzywo. Bez sensu. Nie nasłuchując serc taktów.
Szukając bliskości dusz, zatraceni
w czasach spazmów, krzyków,
pustych słów i fałszywych oklasków.
Jako dzieci, myśli i uczuć nauczeni wzniosłych,
skryci marzyciele, romantycy,
zmuszeni by pieprzyć się z życiem
tak zwanych „dorosłych”.Nieuchwytna
Jesteś nieuchwytna, dotknąć Cię nie zdołam.
Wciąż za Tobą biegnąc, wciąż konam.
Oczu kolor Twój, zatarł mi się w żaden
oraz każdy.
Uśmiech kroplą drąży skały,
a jeszcze nie poznałem Twojej twarzy.
Serce bije opętane,
dłonie drżą jak gdybym był w malignie.
Czy to Ty do drzwi dzwonisz?
Czy dziś do mnie przyjdziesz?
A może znów przyszłaś zwieść mnie,
we mnie samym mnie pogubić?
I czekać czy nadzieja we mnie zginie…
Ocieram skronie z strużek potu.
Jesteś. Znów Cię nie ma.
Wplatasz w jesienny deszcz — niepokój.
Bo zostałem sam.
Może na zawsze.
A może do marcowych, typowo kocich,
zalotów.
O miłości…Jesienny obraz
Gdybym życie zawrzeć miał w barwach…
Zmieszałbym zieleń z nadziei ostatnimi podrygami.
Żółte odcienie zawarte w miasta snopach światła
w bezksiężycową noc, gdy lepiej od spaceru
wybrać koc i zapatrzeć się w herbaciany brąz.
Dodałbym szkarłatu,
by pokazać całemu światu,
ile krwi upływa z dwóch złamanych serc,
gdy nie pomógł nawet ciepły szept.
Bielą zaznaczyłbym wiatr,
który burzy porządek spraw,
sprawia, że zimnym staje się świat.
Wreszcie piwnym kolorem
i mocą szarości,
zbrukałbym obraz,
okazując uczucia w nagości,
zawarte w naszych, tak różnych, oczach.
Wśród feerii barw,
chaosu, z pozoru, ukrytych znaczeń,
wyjawia się smutna prawda,
że jesień zamieszkała w nas,
oddzieliła,
serca zamykając w klatkach.Nadchodzi listopad
Księżyc skrył się wśród cieni,
stawia w nowiu krok za krokiem.
Nieboskłon nie płonie,
choć piekło rozchyliło drzwi
tuż za rogiem.
Zima wita się z nami,
zapraszając chłód do miast,
do serc, wgłąb nas.
Listopad powita,
wspomnieniem ludzi,
których bezpowrotnie zabrał czas.
Wilk zawył żałośnie, ponownie,
do gwiazd.
Wzrok swój dziki wlepia,
wśród konstelacji szuka odpowiedzi
i znaków.
Czy znajdzie swój dom tutaj?
A może jego krwi zakosztuje
rój żądnych go robaków?
Podczas gdy jego dusza skona,
pełna bólu, żalu i strachu…Mentol, czerń, wspomnienia
Mentolowych papierosów smak,
aromat czarnej kawy,
zimowego dnia blask
i ja — tak nieistotnie, chwilowo słaby.
Drżę.
Złamany jutrem, pełen obawy.
W pamięć wrył mi się jeden dzień,
w którym nieważny był każdy cień.
Każda gorycz, małe zwątpienie,
kiedy liczyło się jedno skinienie.
Jeden gest i dotyk dłoni,
splątane usta, skroń przy skroni.
Na niebie tęcza.
Oboje byli tak bezbronni.
Czy będę tak szczęśliwy w przyszłości?
Chyba. Nie.
Nie wiem.
Serce przestało bić
jakby było w potrzebie.Listopad
Za oknem ciemno, próżno dnia szukać w dniu.
Nawet noc jest jakaś nieswoja,
spowita w wiecznym cieniu,
szkód wyrządzonych sercom — nieświadoma.
Zamykam oczy.
Cień, za ścianą powiek, wydaje się bardziej znajomy.
To azyl, gdy codzienność zabija mnie w samym sobie.
To azyl, gdy nie wiem co czai się w Tobie, Tobie i Tobie.
Zamknięte serca Tworzą wraz z betonem
rzeczywistość XXI wieku.
Ja stoję tu, patrząc na Was załamuję ręce.
Zagłuszyło mój krzyk, spadające na brudny beton,
moje własne serce.
A ja dalej pragnę Cię znaleźć,
pragnę Cię coraz więcej.
Choć, że istniejesz, idealna,
już nigdy nie uwierzę.O miłości
I znów nie mogę spać,
patrząc tępo w sufit,
jak na niebo zachmurzone. Bez gwiazd.
Znów z wolna mija czas.
Szukam w sobie siły,
by przezwyciężyć niepewność.
Nadziei, że ta historia nie będzie
po prostu kolejną.
Samotnie leżąc
bronię się przed kanonadą
myśli i zwątpień.
Pragnąc byś do końca myślała tylko o mnie,
jak ja myślę tylko o Tobie.
By nie okazał się ważniejszy,
ten kto zbyt ślepy jest by dostrzec
prawdziwą Ciebie w Tobie.
By kiedyś nie nadszedł koniec.Spowiedź serca
Niszczyłem siebie, raz za razem.
Dzień za dniem.
Każde z moich wspomnień,
przynosi za sobą ból oraz gniew.
I śmiech.
Bo naiwność, choć piękną cechą
to w swej tragiczności zabawną jest.
Dziś staram się przełknąć to co siedzi we mnie.
Myśl, że każdy zwyczajnie odejdzie.
Że nigdy do niczego nie dojdę.
Że będę gonił za tym
czego widocznie mieć nie mogę.
Przełykam to, z trudem, dla Niej.
Tej jednej, jedynej,
której bezgranicznie pragnę.
Tej, której przeszłość spędza sen z powiek,
a ja choć bardzo chcę
to nie wiem czy coś z tym zrobić mogę.
Jeśli istniejesz Boże,
a istnieć musisz by był jakiś sens.
Proszę, niech to nie będzie
kolejny test.
Proszę bym mógł spędzić z nią każdy z dni,
aż po życia kres.
Chcę jej przysiąc przed Twoim majestatem,
że moje rozszarpane do niedawna serce
bić będzie tylko dla Niej.Bezsenność
I znów nie mogę spać,
patrząc tępo w sufit,
jak na niebo zachmurzone. Bez gwiazd.
Znów z wolna mija czas.
Szukam w sobie siły,
by przezwyciężyć niepewność.
Nadziei, że ta historia nie będzie
po prostu kolejną.
Samotnie leżąc
bronię się przed kanonadą
myśli i zwątpień.
Pragnąc byś do końca myślała tylko o mnie,
jak ja myślę tylko o Tobie.
By nie okazał się ważniejszy,
ten kto zbyt ślepy jest by dostrzec
prawdziwą Ciebie w Tobie.
By kiedyś nie nadszedł koniec.Wyśniona
Przechadzamy się ulicami,
trzymając się za ręce.
Wpatrujesz się w dal, a ja w Ciebie.
Oboje zastanawiając się co nam przyszło,
by w czerwcową noc — patrzeć w przyszłość.
Widzę jak nie chcesz bym widział
jak drżysz.
Ty zerkasz, wiedząc, że na jawie przyszło mi śnić.
Zatrzymujesz się, tulisz się twarzą do mej piersi,
jakbyś żegnała się ze światem,
jakbyś była na granicy śmierci.
I myśl goni myśl.
I po chwili ciszy idziemy dalej.
Patrzymy w przyszłość,
a nawet jutro nie jest nam obiecane.
Przechadzamy się więc dalej,
trzymając się za ręce.
Szkoda tylko, że tak naprawdę nie istniejesz.
I łamiesz mi tym serce.
Wnet rozmywa się obraz.
Gaśnie każda myśl.
Budzę się znów. Nadejdzie wieczór.
Znów będę bał się śnić.Na skraju lasu
Na skraju ciemnego lasu
spotkałem Twoje oczy.
W miejscu gdzie blask wiosennego dnia,
łączy wargi z czernią wiecznej nocy.
Tam nasze złączone, w pozornie nieistotnym,
krótkim tańcu.
Choć nie wszystkie nasze kroki
odtąd były do taktu,
to muzyka gra wciąż,
a ja skupiam się na Twoich źrenic blasku.
I choć czas w końcu rozdzielić może
nasze drogi,
chcę byś wiedziała
o swojej wyjątkowości,
o piętnie jakie odciskasz na moim lesie,
skórze. Na skrytej we mnie światłości.
Dziś pewnie znów mi się przyśnisz,
taka jakiej Cię nie znam, nieokiełznana.
Dziś może znów mi się przyśnisz,
jasnymi oczami rzucając mnie na kolana.Zrozumienie
Spojrzałem Ci w oczy,
Zagubione jak kiedyś moje.
Widziałem w nich marzenia,
Dla których odrzuciłbym swoje.
Ogródek, z pięknym domem.
Dzieci — Twoje i moje.
Demony przeszłości pochowane gdzie ich miejsce
I Twoje bijące, pełne uczuć, serce.
Tymczasem tępym wzrok wbijasz w ściany,
Ostry jak przedmioty, którymi zostawiłaś
Na skórze ślady.
Przewiercasz się tym wzrokiem wgłąb mojej słabej duszy,
Uwalniasz dawny mrok, który próbowałem sam zagłuszyć.
Dopiero gdy znów, nasze oczy nie mogą się spotkać,
Widzę, że ciągła walka z samym sobą to marna parodia.
Wpuściłem więc mrok wgłąb siebie,
Dałem mu rozgwieżdżone niebo,
Pozwoliłem spalić ziemię.
Na niej rośnie powoli
Zrozumienia kwiat.
Witaj czytelniku. To już trzeci tomik mojej poezji, a zarazem kończący pewien cykl. Zamykający pewną opowieść. Jeśli to czytasz to chciałbym Ci podziękować za wsparcie jakiego mi udzieliłeś lub udzieliłaś. Tomik ten składa się głównie z ostatnich wierszy jakie miałem w zanadrzu, jakie napisałem w przeciągu ostatnich lat. Choć są również nowe, niepublikowane dotąd utwory. Podobnie jak poprzednie książki mojego autorstwa, pełno tutaj rozważań nad najsilniejszą w przyrodzie siłą, jaką jest miłość. Przepełniona jest jej poszukiwaniem, odnajdywaniem w niej sensu. Jednocześnie jest tutaj wiele zwątpienia i goryczy. Wiele rozterek i dramatów. Wiele zła i krzywd wyrządzonych. Choć są też chwile radości i szczęśliwe zakończenie.
Zapraszam Cię w tę podróż. Być może odnajdziesz tutaj coś dla siebie. Choć tomik nie będzie tylko o miłości, to jednak jest ona motywem przewodnim. I jak zawsze, jest też formą autoterapii i pogodzenia się z tym co zaszło w moim życiu. Może również Tobie pomoże. Pozdrawiam Cię serdecznie i zapraszam do lektury.Smak idei
Wracam częściej myślami do lat dawnych.
Gdy dla idei, umierałem i wstawałem z martwych.
Kiedy ukojenie przynosiła myśl naiwna,
co topiła się w niewyrażonych zmysłach.
Gdy miłość była niczym niekończąca się pieśń.
Docierała do serca i zostawała weń.
Kiedy goryczą nie smakował tlen.
A spokojnym i niezmąconym jawił się sen.
Dziś znany jest mi namiętności smak.
Słodycz spływająca z ust, strumieniem, aż na kark.
Zmienia się w cierpkość, gdy narusza ją czas.
Przyćmiony jest najjaśniejszy blask.
Oczami pełnymi smutku, patrzę na jedyną
przyświecającą mi ideę.
Czy gotowy jestem jej spróbować znów — nie.
Czy kiedyś jeszcze będę — wiem, że nie wiem.
Dogasam w sobie, jak papieros w popielniczce.
Mówiłem głośno i pewnie — dziś coraz bardziej milknę.Nowy, stary król
U bram swej duszy stanąłem bezradnie.
Ledwie stoję, obficie krwawię.
Z serca, rany zadanej strzałą Amora.
Czuję jak zwyczajnie ulatuję w niebyt,
jak zwyczajnie konam.
Zrywam pieczęć ostatnią, pewnym ruchem ręki.
„Przyjdź, nieboska siło! Skróć moje męki.”
Brama rozwarła się,
podmuchem wytrącając piekielne ostrze z drżącej ręki.
Zsunął się płaszcz z czarnych piór,
spadła korona z wilczych kłów.
Na kolana upadłem,
otoczony postaciami osnutymi gęstą mgłą.
Zruszyły się do lotu kruki,
wilków skowyt rozdarł niebo.
Moje serce, jakby z lodu było, pękło.
Otworzyłem oczy. Błękitną krew poczułem,
tętniącą w żyłach.
„Witaj!” — mówisz — „Nadeszła godzina”.
Wtem, po prostu znikasz,
zostawiając w pamięci jedynie uśmiech,
ledwie widoczny spod kaptura.
Ciemny lesie, godnie przywitaj nowego,
starego króla.Rozczarowani
My, tak rozczarowani światem.
My, pokolenie zawarte
pomiędzy mrokiem
i światłem.
My, zagubieni, gubimy kroki
dla innych nieistotne,
dla nas będące ideałów naszych końcem.
My, świadomi upadku.
My, urodzeni u kresu czasów.
My, obmyci gównem,
nakarmieni przetrawioną papką,
nauczyliśmy się kochać.
Krzywo. Bez sensu. Nie nasłuchując serc taktów.
Szukając bliskości dusz, zatraceni
w czasach spazmów, krzyków,
pustych słów i fałszywych oklasków.
Jako dzieci, myśli i uczuć nauczeni wzniosłych,
skryci marzyciele, romantycy,
zmuszeni by pieprzyć się z życiem
tak zwanych „dorosłych”.Nieuchwytna
Jesteś nieuchwytna, dotknąć Cię nie zdołam.
Wciąż za Tobą biegnąc, wciąż konam.
Oczu kolor Twój, zatarł mi się w żaden
oraz każdy.
Uśmiech kroplą drąży skały,
a jeszcze nie poznałem Twojej twarzy.
Serce bije opętane,
dłonie drżą jak gdybym był w malignie.
Czy to Ty do drzwi dzwonisz?
Czy dziś do mnie przyjdziesz?
A może znów przyszłaś zwieść mnie,
we mnie samym mnie pogubić?
I czekać czy nadzieja we mnie zginie…
Ocieram skronie z strużek potu.
Jesteś. Znów Cię nie ma.
Wplatasz w jesienny deszcz — niepokój.
Bo zostałem sam.
Może na zawsze.
A może do marcowych, typowo kocich,
zalotów.
O miłości…Jesienny obraz
Gdybym życie zawrzeć miał w barwach…
Zmieszałbym zieleń z nadziei ostatnimi podrygami.
Żółte odcienie zawarte w miasta snopach światła
w bezksiężycową noc, gdy lepiej od spaceru
wybrać koc i zapatrzeć się w herbaciany brąz.
Dodałbym szkarłatu,
by pokazać całemu światu,
ile krwi upływa z dwóch złamanych serc,
gdy nie pomógł nawet ciepły szept.
Bielą zaznaczyłbym wiatr,
który burzy porządek spraw,
sprawia, że zimnym staje się świat.
Wreszcie piwnym kolorem
i mocą szarości,
zbrukałbym obraz,
okazując uczucia w nagości,
zawarte w naszych, tak różnych, oczach.
Wśród feerii barw,
chaosu, z pozoru, ukrytych znaczeń,
wyjawia się smutna prawda,
że jesień zamieszkała w nas,
oddzieliła,
serca zamykając w klatkach.Nadchodzi listopad
Księżyc skrył się wśród cieni,
stawia w nowiu krok za krokiem.
Nieboskłon nie płonie,
choć piekło rozchyliło drzwi
tuż za rogiem.
Zima wita się z nami,
zapraszając chłód do miast,
do serc, wgłąb nas.
Listopad powita,
wspomnieniem ludzi,
których bezpowrotnie zabrał czas.
Wilk zawył żałośnie, ponownie,
do gwiazd.
Wzrok swój dziki wlepia,
wśród konstelacji szuka odpowiedzi
i znaków.
Czy znajdzie swój dom tutaj?
A może jego krwi zakosztuje
rój żądnych go robaków?
Podczas gdy jego dusza skona,
pełna bólu, żalu i strachu…Mentol, czerń, wspomnienia
Mentolowych papierosów smak,
aromat czarnej kawy,
zimowego dnia blask
i ja — tak nieistotnie, chwilowo słaby.
Drżę.
Złamany jutrem, pełen obawy.
W pamięć wrył mi się jeden dzień,
w którym nieważny był każdy cień.
Każda gorycz, małe zwątpienie,
kiedy liczyło się jedno skinienie.
Jeden gest i dotyk dłoni,
splątane usta, skroń przy skroni.
Na niebie tęcza.
Oboje byli tak bezbronni.
Czy będę tak szczęśliwy w przyszłości?
Chyba. Nie.
Nie wiem.
Serce przestało bić
jakby było w potrzebie.Listopad
Za oknem ciemno, próżno dnia szukać w dniu.
Nawet noc jest jakaś nieswoja,
spowita w wiecznym cieniu,
szkód wyrządzonych sercom — nieświadoma.
Zamykam oczy.
Cień, za ścianą powiek, wydaje się bardziej znajomy.
To azyl, gdy codzienność zabija mnie w samym sobie.
To azyl, gdy nie wiem co czai się w Tobie, Tobie i Tobie.
Zamknięte serca Tworzą wraz z betonem
rzeczywistość XXI wieku.
Ja stoję tu, patrząc na Was załamuję ręce.
Zagłuszyło mój krzyk, spadające na brudny beton,
moje własne serce.
A ja dalej pragnę Cię znaleźć,
pragnę Cię coraz więcej.
Choć, że istniejesz, idealna,
już nigdy nie uwierzę.O miłości
I znów nie mogę spać,
patrząc tępo w sufit,
jak na niebo zachmurzone. Bez gwiazd.
Znów z wolna mija czas.
Szukam w sobie siły,
by przezwyciężyć niepewność.
Nadziei, że ta historia nie będzie
po prostu kolejną.
Samotnie leżąc
bronię się przed kanonadą
myśli i zwątpień.
Pragnąc byś do końca myślała tylko o mnie,
jak ja myślę tylko o Tobie.
By nie okazał się ważniejszy,
ten kto zbyt ślepy jest by dostrzec
prawdziwą Ciebie w Tobie.
By kiedyś nie nadszedł koniec.Spowiedź serca
Niszczyłem siebie, raz za razem.
Dzień za dniem.
Każde z moich wspomnień,
przynosi za sobą ból oraz gniew.
I śmiech.
Bo naiwność, choć piękną cechą
to w swej tragiczności zabawną jest.
Dziś staram się przełknąć to co siedzi we mnie.
Myśl, że każdy zwyczajnie odejdzie.
Że nigdy do niczego nie dojdę.
Że będę gonił za tym
czego widocznie mieć nie mogę.
Przełykam to, z trudem, dla Niej.
Tej jednej, jedynej,
której bezgranicznie pragnę.
Tej, której przeszłość spędza sen z powiek,
a ja choć bardzo chcę
to nie wiem czy coś z tym zrobić mogę.
Jeśli istniejesz Boże,
a istnieć musisz by był jakiś sens.
Proszę, niech to nie będzie
kolejny test.
Proszę bym mógł spędzić z nią każdy z dni,
aż po życia kres.
Chcę jej przysiąc przed Twoim majestatem,
że moje rozszarpane do niedawna serce
bić będzie tylko dla Niej.Bezsenność
I znów nie mogę spać,
patrząc tępo w sufit,
jak na niebo zachmurzone. Bez gwiazd.
Znów z wolna mija czas.
Szukam w sobie siły,
by przezwyciężyć niepewność.
Nadziei, że ta historia nie będzie
po prostu kolejną.
Samotnie leżąc
bronię się przed kanonadą
myśli i zwątpień.
Pragnąc byś do końca myślała tylko o mnie,
jak ja myślę tylko o Tobie.
By nie okazał się ważniejszy,
ten kto zbyt ślepy jest by dostrzec
prawdziwą Ciebie w Tobie.
By kiedyś nie nadszedł koniec.Wyśniona
Przechadzamy się ulicami,
trzymając się za ręce.
Wpatrujesz się w dal, a ja w Ciebie.
Oboje zastanawiając się co nam przyszło,
by w czerwcową noc — patrzeć w przyszłość.
Widzę jak nie chcesz bym widział
jak drżysz.
Ty zerkasz, wiedząc, że na jawie przyszło mi śnić.
Zatrzymujesz się, tulisz się twarzą do mej piersi,
jakbyś żegnała się ze światem,
jakbyś była na granicy śmierci.
I myśl goni myśl.
I po chwili ciszy idziemy dalej.
Patrzymy w przyszłość,
a nawet jutro nie jest nam obiecane.
Przechadzamy się więc dalej,
trzymając się za ręce.
Szkoda tylko, że tak naprawdę nie istniejesz.
I łamiesz mi tym serce.
Wnet rozmywa się obraz.
Gaśnie każda myśl.
Budzę się znów. Nadejdzie wieczór.
Znów będę bał się śnić.Na skraju lasu
Na skraju ciemnego lasu
spotkałem Twoje oczy.
W miejscu gdzie blask wiosennego dnia,
łączy wargi z czernią wiecznej nocy.
Tam nasze złączone, w pozornie nieistotnym,
krótkim tańcu.
Choć nie wszystkie nasze kroki
odtąd były do taktu,
to muzyka gra wciąż,
a ja skupiam się na Twoich źrenic blasku.
I choć czas w końcu rozdzielić może
nasze drogi,
chcę byś wiedziała
o swojej wyjątkowości,
o piętnie jakie odciskasz na moim lesie,
skórze. Na skrytej we mnie światłości.
Dziś pewnie znów mi się przyśnisz,
taka jakiej Cię nie znam, nieokiełznana.
Dziś może znów mi się przyśnisz,
jasnymi oczami rzucając mnie na kolana.Zrozumienie
Spojrzałem Ci w oczy,
Zagubione jak kiedyś moje.
Widziałem w nich marzenia,
Dla których odrzuciłbym swoje.
Ogródek, z pięknym domem.
Dzieci — Twoje i moje.
Demony przeszłości pochowane gdzie ich miejsce
I Twoje bijące, pełne uczuć, serce.
Tymczasem tępym wzrok wbijasz w ściany,
Ostry jak przedmioty, którymi zostawiłaś
Na skórze ślady.
Przewiercasz się tym wzrokiem wgłąb mojej słabej duszy,
Uwalniasz dawny mrok, który próbowałem sam zagłuszyć.
Dopiero gdy znów, nasze oczy nie mogą się spotkać,
Widzę, że ciągła walka z samym sobą to marna parodia.
Wpuściłem więc mrok wgłąb siebie,
Dałem mu rozgwieżdżone niebo,
Pozwoliłem spalić ziemię.
Na niej rośnie powoli
Zrozumienia kwiat.
więcej..
