Ofiara - ebook

Nie­dziela, 22 paź­dzier­nika, szpi­tal Ka­ro­lin­ska, Solna

Uno­sił się w ciem­no­ści, roz­ko­ły­sany i po­zba­wiony cię­żaru, po­śród cze­goś, co było nie tylko nocą. Świat nie miał końca ani po­czątku. Gę­sta czerń mo­gła być wła­śnie ni­co­ścią. A jed­nak ist­niał, miał świa­do­mość ru­chu i ko­ły­sząc się, su­nął przez po­kój. Albo w próżni.

Czy to było do­świad­cze­nie śmierci? Czyżby wła­śnie tak wy­glą­dało ba­lan­so­wa­nie na gra­nicy ży­cia i śmierci? Na ziemi ni­czy­jej, gdzie czło­wiek nie jest ani żywy, ani mar­twy? Czy po pro­stu umarł? Nie było mu nie­przy­jem­nie, nie czuł bólu ani w ogóle ni­czego prócz wra­że­nia, że się ko­ły­sze w wiel­kiej czar­nej prze­strzeni. Czy kiedy ten ruch do­bie­gnie końca, on prze­sta­nie ist­nieć? Czy ten ruch ozna­cza ży­cie? Koń­cówkę ży­cia? Ale prze­cież w jego gło­wie za­cho­dziły pro­cesy my­ślowe. A skoro tak, to na pewno żył. Prawda? Kiedy się za­sta­no­wił, o czym my­śli, do­szedł do wnio­sku, że o czymś in­nym niż huś­ta­nie. Czy to w ogóle może się li­czyć jako myśl? Nie ma nic wię­cej? Żad­nych in­nych my­śli, które są nim? Pró­bo­wał, pró­bo­wał… Ale jak można pró­bo­wać? To nie­moż­liwe. Ist­niały tylko noc i ruch.

An­to­nia Ca­pucci i druga pie­lę­gniarka, w tym sa­mym wieku, cze­kały przy tyl­nych drzwiach ka­retki. Sze­roko otwie­rały oczy w ciem­no­ści, ale nie wi­działy zbyt wiele, bo ośle­piały je re­flek­tory lą­do­wi­ska dla he­li­kop­te­rów znaj­du­ją­cego się na da­chu.

Sły­szały to na długo przed tym, jak zo­ba­czyły. Wście­kły ryk sil­ni­ków i szum śmi­gła prze­ci­na­ją­cego po­wie­trze, tam, w gó­rze, po­śród czar­nej nocy.

– Za­dzwo­nię na blok ope­ra­cyjny – oznaj­miła druga pie­lę­gniarka i ru­szyła do te­le­fonu ścien­nego.

An­to­nia jesz­cze raz przej­rzała no­tatki na ta­ble­cie.

Męż­czy­zna, czter­dzie­ści cztery lata, nie­przy­tomny, z ura­zem czaszki. Po­li­cjant – do­pi­sano też w la­ko­nicz­nych no­tat­kach. Le­karz, który przy­je­chał trans­por­tem me­dycz­nym, miał im wszystko opo­wie­dzieć, kiedy będą zjeż­dżać windą.

Na­gle po­ja­wił się w świe­tle re­flek­to­rów – czer­wony he­li­kop­ter me­dyczny Falck, ha­ła­śliwy i chłosz­czący po­wie­trze pod sobą. Mocny po­dmuch spra­wił, że po da­chu po­to­czyła się błę­kitna ra­kieta śnieżna. He­li­kop­ter co­raz bar­dziej zni­żał lot, aż w końcu sta­nął sta­bil­nie na lą­do­wi­sku. Pi­lot wy­łą­czył sil­niki, śmi­gło stop­niowo zwal­niało.

Ko­le­żanka otwo­rzyła drzwi na dach, a za­łoga śmi­głowca po­spie­szyła na tył po pa­cjenta. Po­li­cjant ranny na służ­bie za­wsze wzbu­dzał więk­sze niż zwy­kle po­ru­sze­nie. Na­tych­miast za­częli dzwo­nić dzien­ni­ka­rze, cho­ciaż wie­dzieli, że szpi­tal nie może udzie­lać żad­nych ko­men­ta­rzy.

Trans­port przy­le­ciał z Go­tlan­dii, ale to nie było na­pi­sane na ta­ble­cie, który miała w rę­kach. Po­rów­nała PE­SEL z pla­sti­ko­wego pa­ska, który miał zo­stać za­pięty na nad­garstku pa­cjenta, z tym wi­docz­nym na for­mu­la­rzu, żeby mieć pew­ność, że są zgodne. Po­tem spraw­dziła na­zwi­sko. Fre­drik Bro­man. Spró­bo­wała za­pa­mię­tać.1

W ciem­nej szkla­nej fa­sa­dzie na­prze­ciwko miesz­ka­nia Arvida Tra­neusa – mię­dzy Rop­pongi a Aka­saką w to­kij­skiej dziel­nicy Mi­nato – od­bi­jał się ru­chomy neo­nowy koń. Typ chodu był trudny do okre­śle­nia, bo zwie­rzę z każ­dym kro­kiem zmie­niało ko­lor w desz­czu gwiazd. Po dzie­cię­cemu krą­głe, miało nie­wiele wspól­nego z praw­dzi­wym ko­niem. Gdzieś znik­nęły wy­raź­nie za­ry­so­wane mię­śnie, nie­spo­kojny wzrok i groźna siła, którą mia­łoby żywe zwie­rzę ta­kich roz­mia­rów. Ma­sywne ciel­sko bez trudu mo­głoby zro­bić krzywdę czło­wie­kowi, na­wet przy­pad­kiem.

Po­mię­dzy dra­pa­czami chmur prze­le­ciał kruk o cięż­kich skrzy­dłach, pra­wie nie­wi­dzialny w ciem­no­ści. Kiedy po raz pierw­szy usły­szał wy­da­wany przez niego prze­cią­gły od­głos, prze­szedł go dreszcz. W To­kio to nie mewy brały mia­sto we wła­da­nie, gdy lu­dzie szli spać, lecz kruki.

Można było się przy­zwy­czaić.

Arvid Tra­neus od­wró­cił się ple­cami do paź­dzier­ni­ko­wej nocy za pa­no­ra­micz­nym oknem sy­pialni, upar­cie bie­gną­cego ko­nia i mi­ga­ją­cych świa­teł mia­sta. Spoj­rzał na Kass, młodą ko­bietę, która wła­śnie we­szła do po­koju, lekko prze­krzy­wiła głowę i smutno się uśmiech­nęła. Jej czarne włosy opa­dały na ra­miona i czer­woną je­dwabną su­kienkę. Obu­rącz trzy­mała kie­li­szek, a w nim resztkę che­val blanc z bu­telki, którą od­kor­ko­wał.

To było po­że­gna­nie.

Pier­wot­nie zle­ce­nie miało być szybką kon­sul­ta­cją. Skoń­czyło się na sied­miu la­tach do­jaz­dów i trzech w tym miesz­ka­niu. W su­mie de­kada w To­kio, z czego dwa ostat­nie lata prze­żył z Kass. A te­raz przy­szedł czas wró­cić do domu. To ko­niec. Ze wszyst­kim. Z pracą, tym mia­stem i tą ko­bietą.

Ru­szył w jej stronę, a ona spo­tkała się z nim w po­ło­wie drogi. Ode­brał jej kie­li­szek i po­sta­wił na we­wnętrz­nym pa­ra­pe­cie. Przy­cią­gnął ją do sie­bie i po­ło­żył dłoń na zło­to­brą­zo­wym udzie wy­sta­ją­cym spod krót­kiej su­kienki. Przy­warła do niego.

– Kass – mruk­nął, wtu­lony w jej włosy, ozdo­bione błysz­czą­cymi wstą­żecz­kami w tym sa­mym od­cie­niu czer­wieni co su­kienka.

Upięk­szyła jego dwa ostat­nie lata w tym mie­ście. Spra­wiła, że w krót­kich wol­nych chwi­lach, na które so­bie po­zwa­lał mię­dzy pracą a snem, ła­twiej mu się od­dy­chało.

Za­czął gła­dzić ją dło­nią mię­dzy no­gami i roz­warł pal­cami jej bez­włosą wulwę. Jęk­nęła, gło­śno i prze­ni­kli­wie. W pierw­szej chwili po­my­ślał, że to z pod­nie­ce­nia, kiedy jed­nak za­czął da­lej po­ru­szać pal­cami w spo­sób, który – jak mu się wy­da­wało – lu­biła, za­uwa­żył, że ze­sztyw­niała. Jak skuta lo­dem.

Wy­dała ko­lejny jęk, tym ra­zem bar­dziej pi­skliwy i już z całą pew­no­ścią nie­wy­wo­łany pod­nie­ce­niem. Za­częła dy­szeć w spo­sób ty­powy dla ko­goś, kto się bar­dzo cze­goś boi.

Spoj­rzał na nią. Wpa­try­wała się w ska­czą­cego ko­nia z mangi.

– Kass?

Nie od­po­wie­działa.

– Kass, co się dzieje?

Prze­su­nął dłoń przed jej sze­roko otwar­tymi oczami.

– Kazu-mi!

Krzyk­nął. Tak jak się krzy­czy na małe dziecko, które chce po­ło­żyć dłoń na go­rą­cym piecu.

Wzdry­gnęła się i spoj­rzała na niego spło­szo­nym wzro­kiem.

– Co się dzieje? – za­py­tał znowu.

Po­trzą­snęła głową i ner­wowo prze­cze­sała pal­cami włosy, aż czer­wone wstą­żeczki spa­dły na pod­łogę.

– Nie wiem. Nic. To tylko ta­kie głu­poty…

Mimo to jej wzrok padł z po­wro­tem na okno i za­gu­bił się w od­dali, jakby wi­działa coś zu­peł­nie in­nego niż nie­re­gu­larny bieg neo­no­wego ko­nia.

Pół roku wcze­śniej ani­mo­wa­nego zwie­rzę­cia tam nie było. Wy­brał tę dziel­nicę, bo była od­da­lona od neo­nów i noc­nego ży­cia. Dziel­nicę rządu, am­ba­sad i kom­plek­sów biu­ro­wych, mię­dzy któ­rymi znaj­do­wały się osie­dla miesz­ka­niowe. Po dzie­więt­na­stej na chod­niku nie spo­ty­kało się ży­wej du­szy. Mia­sto jed­nak ule­gało cią­głym prze­obra­że­niom, za­równo z ze­wnątrz, jak i pod po­wierzch­nią. Ze swo­jego okna wi­dział trzy nowe dra­pa­cze chmur, co­raz wyż­sze. Wi­doczne wy­soko w gó­rze dźwigi za­trzy­mały się na noc i tylko mru­gały czer­wo­nymi świa­teł­kami, ostrze­ga­jąc pi­lo­tów.

Nie­ustanna zmiana, nie­prze­rwany roz­wój. Neony mru­gały. Pie­nią­dze prze­cho­dziły z rąk do rąk. Sumy, przy któ­rych bu­dżet ta­kiego ma­łego kraju jak Szwe­cja przy­po­mi­nał drob­niaki, co­dzien­nie prze­pły­wały przez giełdy i rynki wa­lu­towe. Mię­dzy­na­ro­dowe firmy współ­pra­co­wały ze sobą, zwal­czały i za­bi­jały się na­wza­jem. Tu wkra­czał Arvid Tra­neus. Kiedy cho­dziło o za­bi­ja­nie. Firm.

To zle­ce­nie po prze­dłu­ża­ją­cej się walce źle się skoń­czyło dla kon­ku­renta. Znacz­nie go­rzej, niż pla­no­wano. A rzeź była wła­ści­wie nie­po­trzebna. Jego zle­ce­nio­dawca i tak mógł wy­peł­nić tylko część pustki, która zo­stała po zli­kwi­do­wa­nej fir­mie. Reszta wpad­nie we wdzięczne ręce in­nego kon­ku­renta.

Po­gła­skał Kass po ple­cach.

– Już le­piej? – spy­tał.

– W po­rządku – od­parła i po­ca­ło­wała go w szyję. – Ko­chaj się ze mną – wy­szep­tała.

Unio­sła ręce nad głowę, a on jed­nym ru­chem z sze­le­stem zdjął z niej su­kienkę. Sta­nęła przed nim naga, pach­nąca zie­mią i gumą od cięż­kiego czer­wo­nego wina, wa­ni­lią z nutą cy­tryny od per­fum i czymś jesz­cze, co było nią samą. Cie­płą skórą i ło­nem.

Skło­niła go do cof­nię­cia się w kie­runku łóżka, jed­no­cze­śnie gme­ra­jąc przy jego opor­nym czar­nym pa­sku, który ku­pił ty­dzień wcze­śniej. Roz­pięła mu spodnie i po­ło­żyła dłoń na jego fiu­cie.

– On chce do Kass – wy­szep­tała, lekko wy­dy­ma­jąc wargi. Z jej ust spa­dła wą­ska strużka śliny, tra­fiła czu­bek pe­nisa i dłoń, za­ci­śniętą na nim od dołu. Szyb­kim, płyn­nym ru­chem wma­so­wała w niego ślinę, a Arvid po­czuł, że ugi­nają się pod nim nogi.

Dzie­sięć lat. Czy było warto?

Dla Arvida Tra­neusa od­po­wiedź z całą pew­no­ścią była twier­dząca. W ciągu tych lat do­ro­bił się for­tuny. Dla jego zle­ce­nio­daw­ców to i tak były ochłapy, więc oni też naj­praw­do­po­dob­niej od­po­wie­dzie­liby, że tak, gdyby w ogóle po­tra­fili my­śleć w ten spo­sób. Tylko że dla nich walka ni­gdy się nie koń­czyła. Wszyst­kie zwy­cię­stwa były tym­cza­sowe. Za dzie­sięć i za dwa­dzie­ścia lat na­dal będą wal­czyli.

On miał do­łą­czyć i opra­co­wać stra­te­gię zwięk­sze­nia udziału kon­cernu w rynku o pięć pro­cent. Tak się umó­wili na sa­mym po­czątku. Nie była to pro­sta ro­bota, ale przy­naj­mniej o ja­sno okre­ślo­nych gra­ni­cach i moż­liwa do wy­ko­na­nia. Po­tem skala wzro­sła. Am­bi­cje były co­raz więk­sze, a on co­raz bar­dziej się wcią­gał, sku­szony ofertą nie do od­rzu­ce­nia – astro­no­miczną pen­sją i opcjami, któ­rych war­tość dzięki jego pracy mo­gła wy­strze­lić. Je­śli mu się po­wie­dzie.

Stwo­rzył swój sztab. La­tał tam i z po­wro­tem, by wresz­cie w ostat­nich la­tach prak­tycz­nie za­miesz­kać w To­kio.

Kass uklę­kła przy łóżku i spoj­rzała na niego w ten swój ukrad­kowy, po­żą­dliwy spo­sób, co do któ­rego ni­gdy nie miał pew­no­ści, czy jest au­ten­tyczny czy uda­wany. To mu jed­nak nie prze­szka­dzało. Je­śli grała, była w tym prze­ko­nu­jąca, a ro­biła to, by spra­wić mu przy­jem­ność. Ni­czego wię­cej nie pra­gnął.

Z winy Kass pra­wie stra­cił naj­lep­szego współ­pra­cow­nika. Wcze­śniej była dziew­czyną Ste­phena i tak się po­znali. Przez cały tam­ten wie­czór wzrok Arvida nie­ustan­nie wę­dro­wał w jej kie­runku. Ste­phen mu­siał to wi­dzieć. Dzień póź­niej zdo­był jej ad­res i nu­mer te­le­fonu, a kiedy za­dzwo­nił z pro­po­zy­cją spo­tka­nia, na­tych­miast na nią przy­stała.

Nie miał złu­dzeń, gdy cho­dziło o Kass i jej styl ży­cia, ale wie­dział, że zo­sta­wia­jąc Ste­phena, nic nie zy­skała. Zro­biła to tylko dla­tego, że tak jej się po­do­bało. Był pewny.

Ste­phen ciężko to prze­żył. Naj­pierw pró­bo­wał dys­ku­to­wać, skło­nić go, by zo­sta­wił ją w spo­koju. Kiedy to nie po­skut­ko­wało – Arvid wręcz twier­dził, że nie może nic zro­bić, bo wy­boru do­ko­nała Kass – Ste­phen do­stał szału. Gro­ził, że odej­dzie z pracy, i rze­czy­wi­ście zwi­nął ma­natki i wró­cił do Wiel­kiej Bry­ta­nii, choć wy­po­wie­dze­nia ni­gdy nie zło­żył.

Arvid od­wo­łał się do pro­fe­sjo­na­li­zmu Ste­phena. Tam­ten chwilę się opie­rał, ale oczy­wi­ście wró­cił. Miał sta­now­czo zbyt wiele do stra­ce­nia, gdyby zre­zy­gno­wał w imię… no wła­śnie, czego? Dumy? Tylko by się ośmie­szył. Ale prze­cież cho­dziło o ja­kąś ku­rewkę. Na­wet je­śli nie z tych, które można zna­leźć na rogu naj­bliż­szej ulicy.

Ostroż­nie po­ca­ło­wała jego fiuta.

– Po­wiedz kiedy – wy­szep­tała, a na­stęp­nie znik­nęła mię­dzy jego no­gami.

Za­wsze tak mó­wiła. Uśmiech­nął się do czar­nej czu­pryny pod­ska­ku­ją­cej w dole. Je­śli po tak dłu­gim cza­sie nie znała go na tyle do­brze, by wie­dzieć, kiedy nad­cho­dzi ten mo­ment, sama jest so­bie winna.

Na po­mysł, który oka­zał się roz­strzy­ga­jący, wpadł Ste­phen. Wraz z tym uta­len­to­wa­nym nor­we­skim ge­niu­szem kom­pu­te­ro­wym Ola­ise­nem. Ale kiedy przy­stą­pili do dzia­ła­nia, to Arvid po­cią­gał za sznurki. W końcu ani stra­te­gie mar­ke­tin­gowe, ani roz­wój pro­duk­tów nie do­pro­wa­dziły do upadku firmy Pri­com. Spra­wiła to pre­cy­zyj­nie ukie­run­ko­wana gra z ak­cjami spółki, która była moż­liwa, bo Ola­isen wła­mał się do ich sys­temu kom­pu­te­ro­wego. Mo­gli zaj­rzeć pro­sto w serce swo­jego kon­ku­renta. A po­tem go zmiaż­dżyli. Oczy­wi­ście była to brzydka gra, ale w in­te­re­sach za­wsze jest nie­ład­nie, więc zbyt wiele nie dało się po­wie­dzieć na ten te­mat.

Ję­zyk Kass trze­po­tał jak mo­tyl z mo­krego mięsa. Arvid po­gła­dził ją po lśnią­cych czar­nych wło­sach, złą­czył palce za jej kar­kiem i przy­trzy­mał głowę. Pa­trzył w mrok, a kiedy do­cho­dził, mi­mo­wol­nie śle­dził wzro­kiem ru­chy neo­no­wego ko­nia.

Po prze­dłu­ża­ją­cej się chwili ci­szy i skur­czu, który spra­wił, że wszystko ustało, zwol­nił uścisk i wy­su­nął się z jej ust. Po­woli unio­sła lewą rękę i wierz­chem dłoni otarła usta i brodę. Pa­trząc na Kass, Arvid Tra­neus czuł, że wy­peł­nia go ja­kiś mroczny cię­żar. To uczu­cie dawno nie było tak in­ten­sywne. Pra­wie go du­siło.

Nie ko­chał jej, ale przy­jem­nie się z nią spę­dzało czas, była miła dla oka i świetna w łóżku. Mała, drobna i lekka ni­czym piórko. Mógł ją unieść jak dziecko. Ni­gdy nie sły­szał, żeby na­rze­kała, ma­ru­dziła czy coś kwe­stio­no­wała. Kiedy byli ra­zem poza do­mem, nie za­uwa­żył, by choć raz spoj­rzała na in­nego męż­czy­znę.

Ale jed­no­cze­śnie… Nie miał złu­dzeń. Zo­sta­wiła Ste­phena, żeby być z nim. A te­raz ich wspólny czas do­biegł końca. Mógłby ją za­brać ze sobą. Wie­dział, że sama ni­gdy go o to nie po­prosi. On po­wi­nien wyjść z pro­po­zy­cją. Prze­szło mu to przez myśl, ale cze­kało na niego inne ży­cie, a poza tym ona była, kim była. Do­szłoby do dziw­nego po­mie­sza­nia ży­cia pry­wat­nego i in­te­re­sów.

Ich wspólny czas do­biegł końca. Arvid miał wy­je­chać, a ona zo­stać w miej­scu, do któ­rego pa­so­wała. Sama. Wolna. Do­stępna. Do kogo pój­dzie po nim? Do ko­goś, kogo znał? Czy pla­no­wała to już wcze­śniej? Czy już ju­tro znaj­dzie się w łóżku in­nego męż­czy­zny? Bę­dzie na niego pa­trzyła tym swoim po­żą­dli­wym wzro­kiem i mó­wiła: „On chce do Kass”? Ro­biła mu loda?

Spoj­rzał w oczy, które na niego pod­nio­sła, i na­tych­miast do niego do­tarło, że nie ma po­ję­cia, co się dzieje w jej gło­wie. Czyżby w ciem­nych oczach Kass do­strze­gał smu­tek po roz­sta­niu? A może była to tylko gra, tak samo jak wtedy, kiedy wy­glą­dały na zwę­żone z po­żą­da­nia i pod­nie­ce­nia? Czy tak na­prawdę była po pro­stu obo­jętna? Gar­dziła nim? Uśmie­chała się w du­chu, choć ką­ciki jej ust były lekko opusz­czone? Szy­dziła z niego?

Sam sie­bie za­ska­ki­wał. Nie miał w zwy­czaju roz­pa­mię­ty­wać. Bar­dzo świa­do­mie i zde­cy­do­wa­nie od­su­wał na bok my­śli o Kass. Wszyst­kie te py­ta­nia do ni­czego nie pro­wa­dziły. W końcu byli w trak­cie roz­sta­nia. Ona miała swoje ży­cie, a on swoje.

Chyba po pro­stu na chwilę ogar­nął go sen­ty­men­talny na­strój. To nie było w jego stylu. Po­pra­wił ubra­nie, z po­wro­tem za­piął krnąbrny za­mek i pod­niósł z pod­łogi czer­woną je­dwabną su­kienkę.

Spoj­rzała na niego zdez­o­rien­to­wana.

Wy­cią­gnął rękę, po­mógł jej wstać. Czuł pod pal­cami cie­pło jej skóry, ale po­zo­sta­wał obo­jętny na tem­pe­ra­turę i za­pa­chy. Po­dał jej ubra­nie.

– Naj­le­piej już idź – po­wie­dział.

Dolną wargę, jesz­cze chwilę wcze­śniej lekko wy­dętą, te­raz przy­gry­zła i po­ja­wiło się w niej ja­kieś na­pię­cie. W dal­szym ciągu pró­bo­wała zło­wić jego spoj­rze­nie, py­ta­jąco, jakby zo­stało jesz­cze coś do po­wie­dze­nia.

Wrę­czył jej su­kienkę i po­woli pod­szedł do stołu w dru­gim po­koju, żeby spraw­dzić, czy w bu­telce wina jesz­cze coś jest. Za ple­cami sły­szał, jak Kass się ubie­rała.2

Dzwo­nek te­le­fonu prze­szył cały dom. Za­wsze kiedy to on dzwo­nił, był gło­śniej­szy. Prze­ci­nał czas i prze­strzeń.

Kri­stina prze­bie­gła przez sa­lon do kuchni. Jej stopy w skar­pet­kach były mo­kre. Spóź­niła się. Nie­na­wi­dziła się spóź­niać, kiedy dzwo­nił. Chciała być do­brze przy­go­to­wana i opa­no­wana, spo­koj­nie od­dy­chać, czuć su­chość mię­dzy pal­cami. Arvid był czujny. Za­uwa­żał naj­drob­niej­sze od­chy­le­nie od normy.

Od­su­nęła od stołu jedno z dę­bo­wych krze­seł w stylu se­ce­sji, usia­dła, trzy razy ode­tchnęła głę­boko i w sku­pie­niu, nie po­świę­ca­jąc ani jed­nej my­śli ha­ła­su­ją­cemu te­le­fo­nowi. Pró­bo­wała so­bie przy­po­mnieć, co mó­wiła No­riko na ich wspól­nej zmia­nie w ubie­głą środę. Kri­stina po­dzi­wiała przed­się­bior­czość tej ko­biety. Przy­je­chała z mę­żem z Wa­szyng­tonu i ze wszyst­kich miejsc na świe­cie osie­dliła się aku­rat na Go­tlan­dii. Już po kilku mie­sią­cach uru­cho­miła dzia­łal­ność w po­staci kur­sów jogi – w domu na­prze­ciwko sta­cji ben­zy­no­wej Sta­toil w Ha­vdhem, za ro­le­tami z ja­poń­skiego pa­pieru ry­żo­wego.

Dwa lata wcze­śniej Kri­stina na­wet by nie śniła o za­ję­ciu się jogą. To było na­zbyt obce. Te­mat być może za­cie­ka­wił ją dzięki temu, że No­riko była Ja­ponką, przy­naj­mniej z po­cho­dze­nia. W końcu Ja­po­nia była nie­ustan­nie obecna w jej ży­ciu, na­wet je­śli na od­le­głość. Co­dzien­nie roz­mowy z To­kio sta­no­wiły stałe punkty jej dni, a śro­dowe zmiany z No­riko w oso­bliwy spo­sób po­ma­gały osią­gnąć rów­no­wagę. Zneu­tra­li­zo­wać to co złe.

Pod­nio­sła słu­chawkę. W Le­vide na Go­tlan­dii była czter­na­sta, a w To­kio dwu­dzie­sta druga.

– Cześć, ko­cha­nie. Jak tam? Wszystko do­brze?

Głos Arvida jak zwy­kle był ni­ski i opa­no­wany. Wy­raźny, choć mu­siał po­ko­nać pół kuli ziem­skiej.

– Wszystko w po­rządku – od­parła.

Jej głos brzmiał kla­row­nie i nie drżał. Czy jed­nak nie był tro­chę, ciut za wy­soki w po­rów­na­niu ze zwy­kłym?

– Przy­jeż­dżam do domu – oznaj­mił Arvid. Je­śli zwró­cił uwagę na jej głos, nie dał tego po so­bie po­znać.

– Aha. A kiedy?

Już wie­działa, że od­po­wie „ju­tro”. Albo może „po­ju­trze”. Gdyby nie to, że za­wsze chciał być od­bie­rany z lot­ni­ska, może w ogóle by jej nie za­wia­do­mił.

– Nie. Cho­dzi mi o to, że przy­jeż­dżam.

Mil­czała, ści­ska­jąc słu­chawkę. Nie ro­zu­miała.

– Wra­cam do domu. Już po wszyst­kim. To ko­niec. Tak po pro­stu, z dnia na dzień. Nie­wia­ry­godne. Po… jak dłu­gim cza­sie? Dzie­się­ciu la­tach?

W dal­szym ciągu mil­czała, a wo­kół niej za­pa­dał mrok. Wska­zówka ze­gara w kuchni przy­go­to­wy­wała się do wy­ko­na­nia skoku w przód, ste­ro­wana sła­bym im­pul­sem elek­trycz­nym.

Sko­czyła.

Jak długo Kri­stina mo­gła mil­czeć? Oczy­wi­ście można onie­mieć z za­sko­cze­nia, ale chyba nie po­winno to trwać w nie­skoń­czo­ność? Poza tym oczy­wi­ście miało zna­cze­nie nie tylko, że ode­brała te­le­fon, ale też co po­wie­działa i ja­kim to­nem. Po­trze­bo­wa­łaby par­ty­tury i co naj­mniej dwóch ty­go­dni na przy­go­to­wa­nie, a tym­cza­sem sie­działa tu jak idiotka. Jakby tra­fił ją grom z ja­snego nieba.

Se­kund­nik prze­sko­czył do przodu.

Była idiotką, a nie tylko tak się za­cho­wy­wała. Nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że ten dzień na­dej­dzie. Wie­działa o tym. Nic nie mo­głoby być bar­dziej pewne.

Trzy se­kundy. Już dłu­żej się nie dało.

– Arvid!

Może jed­nak nie idiotką. Przez chwilę wy­da­wała się na­prawdę za­do­wo­lona z sie­bie. Wy­mó­wiła jego imię prze­cią­gle, chyba na­wet na lek­kim przy­de­chu. Co prawda dla­tego, że stra­ciła kon­trolę nad od­dy­cha­niem, ale za­brzmiało do­brze. Pra­wie jakby z ra­do­ści za­bra­kło jej tchu.

– By­łem tu tak za­jęty, że nie mia­łem czasu się nad tym za­sta­no­wić, ale te­raz? Wspa­niale bę­dzie wró­cić do domu. A naj­lep­sze, że nie mu­szę już prze­pra­co­wać ani jed­nego dnia, do końca ży­cia. Bę­dziemy mo­gli miesz­kać, gdzie ze­chcemy, i ro­bić to, na co naj­dzie nas ochota. Ni­gdy wię­cej nie będę mu­siał na tak długo wy­jeż­dżać z domu, masz moje słowo.

– Nie do wiary.

Ra­dość, ra­dość.

Kiedy kon­ty­nu­ował mo­no­log, mu­siała się wy­si­lić, żeby zro­zu­mieć, co mówi. Jakby dźwięk w słu­chawce za­ni­kał wraz ze świa­tłem w po­koju. Kiedy Kri­stina wresz­cie się do­wie­działa, o któ­rej na­leży go ode­brać z Visby, i odło­żyła słu­chawkę, nie mo­gła wstać. Była prze­ko­nana, że je­śli nie ru­szy się z miej­sca, po­żyje jesz­cze tro­chę, ale je­śli się pod­nie­sie, wpad­nie pod pod­łogę i znik­nie na za­wsze, po­chło­nięta przez wielką ciem­ność. Po na­my­śle do­szła do wnio­sku, że może nie by­łoby to ta­kie złe.

Chciała jed­nak żyć.

Kim wła­ści­wie była? Wie­działa, że ten dzień na­dej­dzie, a mimo to wo­lała za­kryć oczy.

Na­chy­lała się z rę­kami sple­cio­nymi na ko­la­nach i mocno za­ci­skała po­wieki, żeby wy­łą­czyć uczu­cia, które wy­peł­niały jej klatkę pier­siową, za­po­wia­da­jąc ka­ta­strofę.

– Jak ja­kiś cho­lerny struś – wy­szep­tała do sie­bie.

Na­gle uświa­do­miła so­bie, że rze­czy­wi­ście bar­dzo go przy­po­mina, gdy tak sie­dzi zgięta wpół z za­ci­śnię­tymi po­wie­kami. Wy­pro­sto­wała się i otwo­rzyła oczy.

Omio­tła wzro­kiem prze­stronną, do­brze wy­sprzą­taną kuch­nię – w sta­ro­świec­kim stylu, ale tak na­prawdę świeżo zbu­do­waną i po­sta­rzoną, za cenę się­ga­jącą dzie­się­ciu ty­sięcy ko­ron za szafkę. Sama wy­brała tę kuch­nię, za­mó­wiła ją, tar­go­wała ceny, do­pil­no­wała in­sta­la­cji, zgło­siła usterkę drzwi­czek, dzięki czemu zo­stały wy­re­gu­lo­wane i do­stała na nie zniżkę. No i reszta: ka­felki, pie­kar­nik, okap… Czasu jej nie bra­ko­wało. A wszystko za zgodą Arvida.

Miała do dys­po­zy­cji dzie­siątki lat. Mo­gła za­pla­no­wać wszystko w każ­dym szcze­góle, a któ­re­goś dnia po pro­stu znik­nąć. Co ją tu trzy­mało? Nie wie­rzyła, że mo­głoby się udać, czy po pro­stu była głu­pia? Wpraw­dzie wy­dzie­lał jej pie­nią­dze i nie mo­głaby za­brać ze sobą znacz­nej sumy, ale mo­gła od­kła­dać. Gdyby za­częła… po­wiedzmy, dwa lata temu, gdy te my­śli po­woli na­bie­rały kształtu w jej gło­wie, gdy ona i An­ders… Wtedy z całą pew­no­ścią mo­głaby co mie­siąc za­osz­czę­dzić cztery ty­siące ko­ron. Uzbie­ra­łoby się pra­wie sto ty­sięcy w go­tówce. Ileż miała ma­rzeń, a na­wet pla­nów ucieczki. Nie! Nowa, tajna toż­sa­mość… Ale czy zro­biła choćby krok w tym kie­runku?

Po­cią­gnęła no­sem, lecz za­mie­niła płacz w zimny, szy­der­czy śmiech. Śmiała się sama z sie­bie. Jak naj­bar­dziej za­słu­że­nie. Mo­gła już być w dro­dze, ale tak się nie stało.

Arvid oczy­wi­ście od razu by się zo­rien­to­wał, że coś jest nie tak, skoro nie od­biera, jed­nak za­nim zdą­żyłby co­kol­wiek zro­bić, by­łaby da­leko stąd, może w in­nym kraju, z setką ty­sięcy w go­tówce, po któ­rej nie zo­sta­łyby żadne ślady. Z no­wym na­zwi­skiem, PE­SEL-em, no­wym ko­lo­rem wło­sów… Nie miałby szans jej zna­leźć.

Co się te­raz sta­nie? Z nią i An­der­sem? Zdzie­li­łaby sama sie­bie, gdyby mo­gła. Spo­licz­ko­wa­łaby się. Boże je­dyny, miała czter­dzie­ści sie­dem lat, już dawno do­ro­sła. Co z nią jest nie tak?

An­ders! – po­my­ślała. Trzeba za­dzwo­nić do An­dersa.

Kiedy o nim my­ślała, chciało jej się pła­kać. Od­zy­skała ży­cie, ale znowu je zmar­no­wała. Jak to, u dia­bła, moż­liwe, że była tak… No wła­śnie. Głu­pia? Nie­zdolna do dzia­ła­nia? Spa­ra­li­żo­wana stra­chem? Tchórz­liwa? Ślepa? Wszystko było ta­kie in­ten­sywne – w ciągu tych dwóch lat wy­peł­niały ją nie tylko mi­łość i po­żą­da­nie – dwójka do­brze zna­jo­mych to­wa­rzy­szy, ale także ra­dość, za­ufa­nie i na­prawdę… na­dzieja.

Na­gle po­czuła ucisk w piersi i zmro­ziło ją od środka. Było tak, jakby na nowo otwo­rzyła oczy, mimo że już były otwarte. Wstała i z sy­kiem wcią­gnęła po­wie­trze.

Czy to było tak pro­ste? Na­prawdę na tym po­le­gało? Czyżby po raz ko­lejny za­mknęła się w mi­ło­ści? Ni­czym zwie­rzę w klatce – wdzięczne i za­do­wo­lone, by nie po­wie­dzieć: ogar­nięte ob­se­sją na punk­cie co­dzien­nej por­cji karmy, nie­zdolna do tego, by spoj­rze­niem i my­ślami wy­kro­czyć poza kraty, za któ­rymi była prze­trzy­my­wana?

Po­pę­dziła jak naj­szyb­ciej w kie­runku drzwi. Czuła się tak, jakby coś za­mknęło jej drogi od­de­chowe, a serce prze­stało bić. Przed oczami za­częły jej tań­czyć czarne punk­ciki. Czyżby tra­ciła przy­tom­ność? Nie, po­wie­działa so­bie. Nie ze­mdleję, do cho­lery. Co by to było za gów­niane wyj­ście. Przez głowę prze­mknęło jej zda­nie ze sta­rej ko­me­dii: „Chyba za­raz za­nie­mogę!”. Czy do niej pa­so­wało? Nie, to nie była ona i już nie bę­dzie. Chcąc zna­leźć uj­ście dla emo­cji, kop­nęła buty sta­ran­nie usta­wione w rząd w przed­po­koju, kon­kret­nie te na­le­żące do Arvida, z brą­zo­wej cie­lę­cej skóry, któ­rych nie wkła­dał od mie­sięcy. Buty roz­le­ciały się na wszyst­kie strony, a półka się prze­krzy­wiła.

Kri­stina wal­czyła z po­wie­trzem. Po ta­kim wy­bu­chu ła­twiej jej się od­dy­chało. Po­kuś­ty­kała do drzwi i je otwo­rzyła. Po­czuła świeży po­wiew. Może jesz­cze nie było za późno. Gdyby ze­brała wszystko, co miała – go­tówkę, bi­żu­te­rię, wa­zon Ko­sta Boda, który jesz­cze rok wcze­śniej zo­stał wy­ce­niony na sie­dem­dzie­siąt ty­sięcy… zmie­ściłby się jej w tor­bie. Mo­gła sprze­dać sa­mo­chód czy w ten spo­sób ścią­gnę­łaby so­bie na głowę po­li­cję? Był za­pi­sany na niego? Uświa­do­miła so­bie, że nie wie. Nie wy­bie­gła my­ślami na­wet o tyle.

Mniej­sza z tym, nie ma co roz­my­ślać, ża­ło­wać, spo­glą­dać wstecz. Trzeba do­strze­gać moż­li­wo­ści. Wło­żyć do torby ubra­nia, bi­żu­te­rię i ten prze­klęty wa­zon. Po­je­chać na kon­ty­nent sa­mo­cho­dem, po­tem sprze­dać go w Sztok­hol­mie, a po­tem ru­szyć da­lej do… Było tuż po dru­giej. Gdyby wsia­dła na sta­tek od­pły­wa­jący za pięt­na­ście piąta, za sie­dem go­dzin by­łaby w Sztok­hol­mie. O któ­rej otwie­rają han­dla­rze sa­mo­cho­dów? Po­wiedzmy, że o dzie­sią­tej. Ju­tro o je­de­na­stej to wszystko mo­głoby się speł­nić.

Wy­szła na schody, zro­biła kilka kro­ków w przód, wy­peł­niła płuca po­wie­trzem – od­dy­chała już pra­wie nor­mal­nie – a po­tem ru­szyła nie­dawno uło­żoną ścieżką. I się za­trzy­mała.

Za­marła w pół kroku i za­wie­siła wzrok na żmii, która wy­po­czy­wała zwi­nięta na cie­płym wa­pie­niu nie­całe dwa me­try da­lej.3

Je­śli ko­goś długo nie ma, pod­czas jego nie­obec­no­ści wiele może się zmie­nić. Czas na ni­kogo nie czeka.

Cze­kał za to Em­rik Jans­son. Stał na wą­skiej as­fal­to­wej szo­sie, a na sza­rym pa­sie drob­nego żwiru na po­bo­czu le­żały czarne opony dam­skiego ro­weru. Długa biała broda Em­rika wo­kół ust była żółta od ni­ko­tyny, żółte były też wska­zu­jący i środ­kowy pa­lec pra­wej dłoni. Em­rik Jans­son mocno trzy­mał kie­row­nicę obu­rącz. Jeź­dzić na ro­we­rze prze­stał już rok wcze­śniej. Obec­nie ro­wer słu­żył mu głów­nie jako pod­par­cie. Lep­sze ta­kie roz­wią­za­nie niż je­den z tych czte­ro­ko­ło­wych rzę­chów, z któ­rymi cho­dziły stare baby z ośrodka w ich miej­sco­wo­ści. Trzeba się go­dzić na swój los, po pro­stu, ale można go tro­chę umaić. Em­rik miał osiem­dzie­siąt sie­dem lat, więc był w wieku przed­po­grze­bo­wym. Na wy­lo­cie. Tkwił jedną nogą w gro­bie.

Wzdłuż drogi le­ciała, bzy­cząc, mała ważka z in­ten­syw­nie nie­bie­skim od­wło­kiem. Em­rik Jans­son śle­dził wzro­kiem jej szar­pany ruch, do­póki nie znik­nęła gdzieś nad po­lem. Wzrok miał bez za­rzutu. Jed­nak nogi były do ni­czego, a słuch taki so­bie.

Z wiel­kim na­masz­cze­niem, lekko drżą­cymi dłońmi wy­cią­gnął paczkę ty­to­niu z we­wnętrz­nej kie­szeni ma­ry­narki. Od­cze­pił ta­śmę, którą była za­bez­pie­czona, roz­wi­nął opa­ko­wa­nie i po­czuł za­pach lekko wil­got­nego ty­to­niu do skrę­ca­nia pa­pie­ro­sów. Prze­wi­du­jąco wło­żył do paczki trzy go­towe szlugi. Na skrę­ca­nie na sto­jąco przy ro­we­rze miał za mało siły i za słabą ko­or­dy­na­cję ru­chową. Wy­jął pa­pie­rosa, wło­żył do ust i scho­wał paczkę z po­wro­tem do we­wnętrz­nej kie­szeni, a na­stęp­nie z kie­szeni spodni wy­cią­gnął żółtą pla­sti­kową za­pal­niczkę i za­pa­lił skręta.

Em­rik Jans­son cze­kał z nie­po­ko­jem na po­wrót Arvida Tra­neusa. Sły­szał, że Arvid miał dziś wró­cić. Wie­dział jed­nak, że nie można bez­kry­tycz­nie wie­rzyć w po­gło­ski. Plotki. O Arvi­dzie Tra­neu­sie i jego dłu­gich po­dró­żach lu­dzie ga­dali od dawna. Co ja­kiś czas po­ja­wiał się ktoś, kto mó­wił, że Arvid po­dobno wraca do domu, ale za­wsze się oka­zy­wało, że to było tylko ta­kie ga­da­nie. Albo na­prawdę wra­cał, ale kilka dni póź­niej znowu wy­jeż­dżał.

Tym ra­zem miało się stać ina­czej. Przy­naj­mniej tak mó­wiono. Miał już zo­stać.

Em­rik Jans­son usły­szał to dwa dni wcze­śniej u są­siada, u któ­rego ku­po­wał ziem­niaki. Tak to już było. Je­śli nie dało się cze­goś zo­ba­czyć na wła­sne oczy, za­wsze zna­lazł się ktoś zo­rien­to­wany. A wie­ści się roz­cho­dziły. W for­mie swo­bod­nych à pro­pos, jakby rzu­cane mi­mo­cho­dem. Żad­nych plo­tek, ale roz­ma­wiano na różne te­maty, wy­mie­niano na­zwi­ska.

Usły­szał nad­jeż­dża­jący z tyłu trak­tor. Kie­rowca zwol­nił i po­mału prze­to­czył się obok męż­czy­zny z bujną brodą, który mimo sil­nego słońca miał na so­bie czarny gar­ni­tur z gru­bej wełny. Pod ma­ry­narkę wło­żył lekko po­żół­kłą ko­szulę, która kie­dyś była biała.

Em­rik, mru­żąc oczy, spoj­rzał w kie­runku zie­lo­nej ma­szyny i uniósł rękę na znak po­zdro­wie­nia. Kie­rowca od­ma­chał. To był Ma­gnus Hjälm­rud z Kau­pa­rve, naj­star­szy syn Hansa-Görana. Em­rik Jans­son uczył go w szkole przez ostat­nie trzy lata przed przej­ściem na eme­ry­turę. Ale nie dla­tego go pa­mię­tał. Pa­mię­tał wszyst­kich. Głowa nie po­trze­bo­wała żad­nego pod­par­cia na ko­łach. Na ra­zie. Pa­mię­tał każ­dego ucznia, który za­li­czył pro­gram szkolny w ich ma­łej osa­dzie w ciągu jego czter­dzie­stu lat w za­wo­dzie. Wie­dział, jak się na­zy­wają i w ja­kich la­tach ich uczył. Je­śli miesz­kali wy­star­cza­jąco bli­sko, znał imiona ich dzieci i ro­dzi­ców, a także ad­resy. Wi­dział, jak prze­jeż­dżali drogą. Po­ja­wiali się i zni­kali. Je­śli po­goda po­zwa­lała, po­tra­fił go­dzi­nami cho­dzić wzdłuż drogi. To było za­da­nie, które sam so­bie na­rzu­cił – mieć oko na lu­dzi, a tym sa­mym na sie­bie.

Arvida Tra­neusa też uczył. Arvida, jego ku­zy­nów i naj­star­sze dzieci. To było dawno, ale wielu z nich wi­dy­wał co­dzien­nie także po za­koń­cze­niu szkoły. Oczy­wi­ście tych, któ­rzy jesz­cze żyli. Wi­dział ich, ob­ser­wo­wał, pa­trzył na przy­jeż­dża­jące i od­jeż­dża­jące sa­mo­chody. Ru­chy, które dla więk­szo­ści lu­dzi – nie­ma­ją­cych czasu na re­flek­sję i pa­mięć – naj­czę­ściej były bez zna­cze­nia.

Jed­nak Em­rik Jans­son za­równo pa­mię­tał, jak i dys­po­no­wał cza­sem. Dziś po­świę­cał go na cze­ka­nie na Arvida Tra­neusa. Ale też na coś wię­cej. Wła­śnie tak. Na coś wię­cej. Ode­tchnął i pod­niósł wzrok na niebo. Ani jed­nej chmurki, po­my­ślał. Ani jed­nej ciem­nej chmury na ho­ry­zon­cie. Ale on i tak je wi­dział.

Był wy­soki i blady, lewą dłoń we­tknął głę­boko do kie­szeni spra­nych czar­nych dżin­sów. Pod­niósł koł­nierz gra­na­to­wej bluzy spor­to­wej i pod­cią­gnął su­wak pod samą brodę. Nie­dawno w wię­zie­niu w Nor­r­tälje świę­to­wał trzy­dzie­ste uro­dziny. Choć może „świę­to­wał” to nie­wła­ściwe słowo. Ukoń­czył trzy­dzie­ści lat – to było bliż­sze prawdy. Nikt się tym nie prze­jął, łącz­nie z nim. Wy­szedł na wol­ność i to było naj­waż­niej­sze.

Wiatr zdmuch­nął po­piół z pa­pie­rosa, który trzy­mał w pra­wej dłoni. Po­piół, tań­cząc i wi­ru­jąc w po­wie­trzu, wzniósł się i po­le­ciał nad Bał­ty­kiem.

Dwa dni temu dzwo­nił do daw­nego ko­legi i za­częli roz­ma­wiać o Ste­fa­nii. On za­czął o niej mó­wić. Wtedy wła­śnie ko­lega po­wie­dział, że Arvid Tra­neus przy­jeż­dża do domu. Przy­naj­mniej sły­szał, że skoń­czył to coś, czym się zaj­mo­wał w Ja­po­nii, i za­mie­rza wró­cić do domu do Le­vide.

– Pie­prze­nie!

Taka była jego pierw­sza re­ak­cja. Druga po­le­gała na tym, że nie chciał nic wie­dzieć. Co, do cho­lery, miał te­raz wspól­nego z Arvi­dem Tra­neu­sem? Po­czuł jed­nak, że bu­dzi się w nim coś, co we­ssało tę in­for­ma­cję ni­czym su­chy grzyb wodę. Ro­sło nie­ubła­ga­nie, roz­gła­szało plany jakby samo z sie­bie, a im dłu­żej słu­chał, tym ja­śniej­sze się sta­wało, że to coś przy­szło w cha­rak­te­rze swo­istego pre­zentu dla niego. Jakby los, który rzadko – o ile w ogóle – miał mu coś do za­ofe­ro­wa­nia, po­kle­pał go po ra­mie­niu i dał mu szansę.

Po­woli prze­su­nął spoj­rze­nie od mo­rza do wiel­kich sto­sów drewna za dru­cia­nym ogro­dze­niem tar­taku. Bryza od Bał­tyku po po­łu­dniu przy­brała na sile i mio­tała ko­smy­kami jego się­ga­ją­cych do ra­mion wło­sów to tu, to tam.

Mocno wcią­gnął dym z pa­pie­rosa. Co się, do cho­lery, stało? Nikt już nie pa­lił. Kiedy za­pa­lił na ter­mi­nalu pro­mo­wym, lu­dzie ga­pili się na niego, jakby był ćpu­nem albo wła­śnie wy­cią­gnął sprzęt, któ­rym za­mie­rzał za­bić fokę. Prze­pro­sił. Oczy­wi­ście wie­dział o za­ka­zie, ale ja­koś nie we­szło mu to w na­wyk. Kiedy stał z pa­pie­ro­sem w dłoni, nie po­my­ślał o tym. Może prze­pra­szał tro­chę za długo i za gło­śno, bo miał wra­że­nie, że lu­dzie od­wra­cają wzrok, od­su­wają się o kilka me­trów, moc­niej trzy­mają małe dzieci. Pew­nie ist­niało to tylko w jego gło­wie. Po­czu­cie, że się wy­róż­nia, nie bar­dzo wie, jak na­leży się za­cho­wy­wać, by pa­so­wać do tłumu sta­ty­stycz­nych Szwe­dów.

Wrzu­cił pa­pie­rosa do wody. Nie­sa­mo­wite, że jed­nak tu był. Cho­ler­nie nie­sa­mo­wite. Dru­giego dnia wol­no­ści wsiadł na prom i wra­cał tam, gdzie zgod­nie z obiet­nicą zło­żoną sa­memu so­bie jego noga miała ni­gdy wię­cej nie po­stać. „Po moim tru­pie” – za­rze­kał się.

– Zo­ba­czymy, jak z tym bę­dzie – po­wie­dział sam do sie­bie.

Był w tym miej­scu tylko z jed­nego po­wodu. Przez Arvida Tra­neusa. Nie miał żad­nego planu ani po­ję­cia, co się sta­nie. Po pro­stu nie miał wy­boru. Mu­siał wsiąść na ten prom.

Na­prawdę my­ślał, że Ste­fa­nia zo­stała za­po­mniana i prze­pa­dła na za­wsze, ale przez lata, które spę­dził w wię­zie­niu, wgry­zła się w jego głowę i nie da­wała mu spo­koju. Za pierw­szym ra­zem po­ja­wiła się we śnie, a po prze­bu­dze­niu był zszo­ko­wany i otu­ma­niony. Po­tem była obecna w jego my­ślach. Po­cząt­kowo spo­ra­dycz­nie, po­tem co­raz czę­ściej.

Tak wła­śnie „prze­pa­dła na za­wsze”.

Gwał­tow­nie od­wró­cił się ple­cami do mo­rza i ru­szył przed sie­bie. Uczu­cia w nim sza­lały. W jed­nej chwili była pło­mienna ra­dość wy­wo­łana świa­do­mo­ścią, że jest w dro­dze, bu­cha­jący ogień, silny jak le­dowa ża­rówka roz­ja­śnia­jąca mrok, a w na­stęp­nej zimny wiatr, który skła­niał go do za­mknię­cia oczu i spoj­rze­nia na sie­bie z ze­wnątrz. Kiedy to ro­bił, krę­cił głową z po­wąt­pie­wa­niem. A po­tem znowu przy­cho­dził czas na go­rąco i świa­tło, które z każdą ko­lejną osza­ła­mia­jącą falą wzma­gały się kosz­tem zim­nego wia­tru.4

Pod sto­pami czuł ko­ły­sa­nie się świata. Był po dwu­dzie­sto­go­dzin­nej po­dróży z Na­rity na He­ath­row, pod­czas któ­rej czas pra­wie stał w miej­scu. Czuł ssa­nie w żo­łądku i wziął duży kęs omletu biał­ko­wego. Za­mó­wił go w jed­nej z re­stau­ra­cji po­nuro oświe­tlo­nej hali lot­ni­ska. Było ciemno jak w li­sto­pa­dowy dzień.

Omlet biał­kowy, ugo­to­wane na pa­rze bro­kuły i kilka za­gu­bio­nych zia­ren cie­cie­rzycy w oli­wie zio­łowo-cy­try­no­wej. Nie był to po­si­łek dla fa­ceta, ale do­świad­cze­nie na­uczyło go ostroż­no­ści przy je­dze­niu w dłu­gich tra­sach lot­ni­czych. Poza tym były inne po­wody. Mu­siał za­ostrzyć re­żim die­te­tyczny. Sporo przy­tył. Zbyt­nio mu to nie prze­szka­dzało, nie miał nic prze­ciwko by­ciu du­żym. Jed­nak ten mały za­su­szony le­karz, u któ­rego zgod­nie z za­pi­sa­nymi drob­nym drucz­kiem wa­run­kami ubez­pie­cze­nia miał od­by­wać wi­zytę co pół roku, pod­niósł wzrok znad wy­ni­ków ba­dań i przyj­rzał mu się ze zmar­twioną miną.

Za­re­zer­wo­wał dwa stałe ter­miny w ty­go­dniu na po­twor­nie dro­gim kor­cie te­ni­so­wym i ra­dy­kal­nie zmie­nił zwy­czaje ży­wie­niowe. Nie po to uzbie­rał ma­ją­tek, by przy­pły­nąć na Go­tlan­dię i umrzeć. Nie za­mie­rzał przed­wcze­śnie za­koń­czyć ży­cia z głową w garnku peł­nym pu­rée ziem­nia­cza­nego, ma­sła i ka­wioru.

Po­zwo­lił so­bie na piwo. Zwy­kle pod­czas dłu­gich lo­tów uni­kał też al­ko­holu, ale tym ra­zem do­tarł aż do Lon­dynu i była to jego ostat­nia po­dróż z Ja­po­nii. Nie wró­cił do domu, by umrzeć, ale też nie po to, by żyć jak mnich. Dla niego pora ide­al­nie sprzy­jała wy­pi­ciu piwa, mimo że w Lon­dy­nie był do­piero po­ra­nek.

Ła­two można się stać zbyt za­chłan­nym. W kwe­stii Pri­comu wy­ka­zali zbyt da­leko idącą pa­zer­ność, mu­siał to przy­znać. Cho­ciażby tylko przed sobą. Kiedy jed­nak mieli szansę, trudno było się po­wstrzy­mać przed ogry­zie­niem ko­ści. Pri­com mógł się oka­zać wręcz pro­ble­mem dla jego zle­ce­nio­dawcy. Cał­ko­wite znik­nię­cie spółki z rynku jest oznaką nie­pew­no­ści, a nie­prze­wi­dy­wal­ność ni­gdy nie jest do­bra. Ide­al­nym roz­wią­za­niem by­łoby za­pewne za­gar­nię­cie po­kaź­nego ka­wałka tortu i po­zo­sta­wie­nie reszty Pri­co­mowi, by dziel­nie jej bro­nił. Ale po­to­czyło się, jak się po­to­czyło. Nikt nie miał do niego pre­ten­sji. Wszy­scy byli za­do­wo­leni i mi­nie tro­chę czasu, za­nim za­czną się ob­ja­wiać ewen­tu­alne ne­ga­tywne skutki. Do tego czasu za­po­mną, jak się na­zy­wał, a on bę­dzie pie­lę­gno­wał swój ma­ją­tek po dru­giej stro­nie kuli ziem­skiej. W tym świe­cie wszy­scy pa­trzyli w przód.

Do rzędu sto­li­ków pod­biegł kel­ner, a on, ko­rzy­sta­jąc z oka­zji, wy­cią­gnął rękę z kartą, chcąc za­pła­cić. Kel­ner po­wstrzy­mał go ge­stem, ni­czym po­li­cjant z dro­gówki.

– Przy­kro mi, pro­szę pana, alarm prze­ciw­po­ża­rowy, musi pan na­tych­miast wyjść – po­wie­dział po an­giel­sku.

– Alarm prze­ciw­po­ża­rowy?

– Tak, musi pan wyjść.

Arvid scho­wał kartę z po­wro­tem do port­fela i wstał, trzy­ma­jąc czarną skó­rzaną teczkę.

Alarm prze­ciw­po­ża­rowy. Dziwne, nie sły­szał żad­nego alarmu. Wo­kół niego biz­nes­meni, a także kilku tu­ry­stów z ple­ca­kami, spo­koj­nie kie­ro­wali się do wyj­ścia, wy­mie­nia­jąc szyb­kie spoj­rze­nia – bar­dziej py­ta­jące niż ner­wowe.

– Tędy, pro­szę, tędy.

Pra­cow­nicy lot­ni­ska, w ja­skra­wo­żół­tych ka­mi­zel­kach, pró­bo­wali po­spie­szać po­wol­nych pa­sa­że­rów, wska­zu­jąc nie­okre­ślone miej­sce po dru­giej stro­nie przy­ciem­nio­nej hali. Ka­wiar­nie, sklepy wol­no­cłowe i inne wy­pra­szały klien­tów, za­my­kały kraty i opusz­czały ro­lety.

Tro­chę przy­spie­szył kroku, ale bez prze­sady. Nie po to też się do­ro­bił, by zgi­nąć na lot­ni­sku He­ath­row. Alarm prze­ciw­po­ża­rowy? O co mo­gło cho­dzić? Za­mach bom­bowy, po­żar? Może ktoś za­pa­lił cy­garo pod wy­kry­wa­czem dymu?

Arvid czła­pał z in­nymi pa­sa­że­rami, aż do­tarli do od­le­głego skrzy­dła ter­mi­nala, które wy­glą­dało jak ślepa uliczka. Je­den po dru­gim zwal­niali i się za­trzy­my­wali. Pra­cow­ni­ków w ka­mi­zel­kach nie było już ni­g­dzie wi­dać.

Jego ró­wie­śnik w gar­ni­tu­rze i de­si­gner­skich oku­la­rach, ze skó­rzaną teczką, roz­ło­żył ręce z wy­ra­zem re­zy­gna­cji na twa­rzy. Arvid skwi­to­wał tę re­ak­cję wzru­sze­niem ra­mion.

Ewa­ku­acja wy­raź­nie ro­ze­szła się po ko­ściach i nie było ni­kogo, kto po­tra­fiłby im po­wie­dzieć, czy są w śmier­tel­nym nie­bez­pie­czeń­stwie, czy to był tylko fał­szywy alarm.

Arvid spo­strzegł wolne miej­sce na ławce i usiadł. Wy­peł­niło go ab­sur­dalne prze­świad­cze­nie, że nic nie ma sensu. Tego ro­dzaju uczu­cia były mu naj­zu­peł­niej obce. Dla niego za­zwy­czaj wszystko miało zna­cze­nie. Oczy­wi­ście różne w za­leż­no­ści od kwe­stii i we­dług tego ukła­dał prio­ry­tety, ale uwa­żał, że z czło­wie­kiem, który za­czyna my­śleć, że nic nie ma zna­cze­nia, nie jest naj­le­piej.

Nie otrzy­mał in­for­ma­cji, któ­rej po­trze­bo­wał, by móc pod­jąć de­cy­zję. Czy po­wi­nien po­biec do wyj­ścia ewa­ku­acyj­nego, czy może wró­cić do ogar­nię­tej wieczną je­sie­nią hali tran­zy­to­wej i za­mó­wić nowe piwo w miej­sce tam­tego, któ­rego nie miał oka­zji wy­pić? A może zo­stać na tej ławce, jak w czyśćcu?

Dla za­bi­cia czasu pró­bo­wał po­sor­to­wać swoje na ra­zie jesz­cze bar­dzo szki­cowe plany do­ty­czące wła­snej firmy kon­sul­tin­go­wej. Ta gadka, że już ni­gdy wię­cej nie trzeba bę­dzie pra­co­wać, była oczy­wi­ście wy­łącz­nie spo­so­bem na mó­wie­nie o pie­nią­dzach bez po­da­wa­nia kon­kret­nej sumy. Nie my­ślał o eme­ry­tu­rze. Kom­plet­nie nie po­tra­fił zro­zu­mieć lu­dzi, któ­rzy dążą do nie­za­leż­no­ści fi­nan­so­wej tylko po to, by móc po­świę­cić cały czas na golfa i wy­le­gi­wa­nie się na plaży.

Jego plan za­kła­dał, że roz­pocz­nie od bazy w po­staci dzie­się­ciu za­trud­nio­nych na stałe star­szych kon­sul­tan­tów, a resztę pra­cow­ni­ków bę­dzie wer­bo­wał do kon­kret­nych pro­jek­tów. Prze­wi­dy­wał, że faza pla­no­wa­nia i bu­dowy – po­le­ga­jąca na szli­fo­wa­niu po­my­słów i na­wią­zy­wa­niu od­po­wied­nich kon­tak­tów – po­trwa rok. By­łoby to coś zu­peł­nie in­nego niż jed­no­oso­bowy pro­jekt, który pro­wa­dził do tej pory. Z suk­ce­sami, to prawda, ale wła­sna firma kon­sul­tin­gowa otwo­rzy­łaby zu­peł­nie inne moż­li­wo­ści. Pew­nie trudno by­łoby da­lej miesz­kać w Szwe­cji, ale nie miał nic prze­ciwko prze­pro­wadzce do Lon­dynu czy Zu­ry­chu. Tym ra­zem za­mie­rzał wziąć Kri­stinę ze sobą.

Na ławce przy ścia­nie na wprost niego dwoje Azja­tów – męż­czy­zna i ko­bieta – dys­ku­to­wało o czymś ści­szo­nymi gło­sami, ale ży­wio­łowo. Sły­szał, że to Ja­poń­czycy, i miał dzie­więć­dzie­siąt pięć pro­cent pew­no­ści, że zaj­mują wy­so­kie po­zy­cje w biz­ne­sie.

Je­den z człon­ków za­rządu Pri­comu po­peł­nił sa­mo­bój­stwo, uprzed­nio za­strze­liw­szy żonę i sied­mio­let­nią có­reczkę. Ty­powo ja­poń­skie, o ile było prawdą. Ci lu­dzie nie umieli so­bie ra­dzić z prze­ciw­no­ściami. Obo­wią­zy­wał u nich swo­isty feu­da­lizm – jakby nie po­tra­fili się po­go­dzić z tym, że w no­wo­cze­snym spo­łe­czeń­stwie lu­dzie się wspi­nają, spa­dają i znów za­czy­nają wspi­naczkę. Nie­ustan­nie obej­mują nowe sta­no­wi­ska, w za­leż­no­ści od wy­bo­rów i osią­gnięć, a cza­sami z po­wodu wy­da­rzeń, nad któ­rymi dana jed­nostka nie miała kon­troli. W tym świe­cie nie było miej­sca na ho­nor i wstyd.

Arvid za­sło­nił dło­nią usta, bo mi­mo­wol­nie za­czął zie­wać.

Kri­stina ze­rwała się od stołu w kuchni i po­pę­dziła do sa­lonu, w któ­rym te­le­wi­zor nada­wał po­ranny pro­gram. Na ekra­nie ko­bieta o krę­co­nych wło­sach w cie­płym od­cie­niu czer­wieni, przy­ja­znym uśmie­chu i nieco smut­nych oczach mó­wiła o Lon­dy­nie. Na wiel­kim lot­ni­sku He­ath­row pod Lon­dy­nem wy­buchł po­żar.

Kri­stina po­czuła, że ogar­nia ją fala cie­pła. Na lot­ni­sku się pa­liło. Nie­szczę­ście, ter­ror, bomby, ślepe ka­prysy losu, śmierć, znisz­cze­nie.

Pro­myk na­dziei.

Cie­pło zo­stało w jej wnę­trzu. Ob­jęła je, pró­bo­wała za­trzy­mać. Czuła, jak otula serce i uspo­kaja du­szę. Przed oczami za­częły jej się prze­wi­jać ob­razy. Przed­sta­wiały przy­szłość, po­dobną do tego, co się działo obec­nie. Bę­dzie mo­gła da­lej żyć tak jak przez więk­szą część dwóch ostat­nich lat. A co jesz­cze lep­sze: bez zim­nego lęku, wi­zyt za­po­wia­da­nych z krót­kim wy­prze­dze­niem, te­le­fo­nów co­dzien­nie o czter­na­stej i dni, w cza­sie któ­rych od­li­czała se­kundy, oba­wia­jąc się, że w każ­dej chwili on może coś wy­niu­chać, zde­ma­sko­wać ją swoim wy­czu­lo­nym no­sem i znisz­czyć jej wszyst­kie po­wody do ży­cia. Bę­dzie tylko to, co było do tej pory.

– Służby ra­tow­ni­cze szybko opa­no­wały po­żar. Nie zgło­szono żad­nych ob­ra­żeń, ale przed­sta­wi­ciel li­nii lot­ni­czych po­in­for­mo­wał, że pa­sa­że­ro­wie mogą się spo­dzie­wać opóź­nień wy­no­szą­cych od dwóch na­wet do dzie­się­ciu go­dzin.

Ko­bieta z czer­wo­nymi lo­kami znów miała w gło­sie cie­pło. Kri­stinę ściął lód.

Na­dzieja zga­sła.

Kri­stina ode­rwała wzrok od ekranu te­le­wi­zora. Naj­pierw do­pu­ściła się zdrady, a po­tem chciała, by czło­wiek, któ­rego zdra­dziła, oka­zał się mar­twy. Wsty­dziła się, choć wie­działa, że nie ma ta­kiej po­trzeby. Gdy znik­nęło cie­pło, za­stą­pił je wstyd. Żadne ra­cjo­nalne uczu­cia na świe­cie nie były w sta­nie za­trzy­mać wra­że­nia, że jest złym czło­wie­kiem. Kim wła­ści­wie była? Czy to wszystko nie miało żad­nego dna?

Nie wolno mi mieć na­dziei? Ży­czyć so­bie cze­goś in­nego? – pró­bo­wała się bro­nić. Kim wła­ści­wie je­stem, że sie­dzę tu przed te­le­wi­zo­rem z idio­tyczną na­dzieją, za­miast być w po­ciągu w po­ło­wie drogi do Ber­gen z za­pa­ko­wa­nym wa­zo­nem Ko­sta Boda, już po sprze­da­niu sa­mo­chodu? Kim ja, do dia­bła, je­stem?

Wstała z ka­napy, po­szła do pra­cowni Arvida i ru­chem myszki wy­bu­dziła kom­pu­ter z trybu uśpie­nia. Kiedy po­ja­wił się ob­raz, otwo­rzyła Fli­ght Trac­ker, do któ­rego już wcze­śniej wpi­sała nu­mer lotu Arvida. In­for­ma­cja po­dana przez rudą re­por­terkę oka­zała się praw­dziwa. Trzy go­dziny opóź­nie­nia. Do Visby po­winna do­trzeć naj­wcze­śniej o szes­na­stej, a jesz­cze póź­niej, je­śli na po­kła­dzie pro­mów ze Sztok­holmu bę­dzie kom­plet.So­bota, 28 paź­dzier­nika, szpi­tal Ka­ro­lin­ska, Solna

Męż­czy­zna w bia­łym far­tu­chu na­chy­lił się nad Fre­dri­kiem Bro­ma­nem i za­py­tał go o imię. Fre­drik roz­chy­lił spierzch­nięte wargi, żeby od­po­wie­dzieć, zro­bił wdech, na­piął prze­ponę i struny gło­sowe, by wy­pchnąć po­trzebną dawkę po­wie­trza przez od­po­wied­nią szcze­linę. Uło­żył usta. Jed­nak ża­den dźwięk się nie roz­legł. Nie dla­tego, że Fre­drik nie mógł sko­or­dy­no­wać tych wszyst­kich ru­chów i za­pa­no­wać nad mię­śniami. Nie przez bez­sil­ność lub oszo­ło­mie­nie. Mil­czał, bo nie wie­dział, co od­po­wie­dzieć.

Nie wie­dział, jak się na­zywa.

A wła­ści­wie nie do końca tak. Nie sły­szał tych słów, ale wi­dział je przed sobą – nie jako li­tery, lecz kształt, który był ze wszech miar oczy­wi­sty i bar­dzo bli­ski, ale nie da­wał się prze­tłu­ma­czyć na dźwięki.

Po chwili za­czął my­śleć o Gö­ście Boh­ma­nie, daw­nym li­de­rze Umiar­ko­wa­nej Par­tii Ko­ali­cyj­nej. Dla­czego? Miał pew­ność, że nie jest Göstą Boh­ma­nem. Tam­ten prze­cież nie żył. A może on też miał na imię Gösta? Albo no­sił na­zwi­sko Boh­man?

Mu­siał coś po­wie­dzieć. Po­ka­zać, że jest wciąż obecny, na­wet je­śli nie po­tra­fił za­mie­nić tych oczy­wi­stych kształ­tów w od­po­wied­nie dźwięki. Mu­siał udo­wod­nić, że wciąż ist­nieje.

Za­krę­ciło mu się w gło­wie, gdy wy­obra­ził so­bie moż­liwy sce­na­riusz: le­ka­rze wy­cią­gają błędne wnio­ski, uznają, że nic z niego nie bę­dzie, i prze­no­szą go na od­dział opieki dłu­go­ter­mi­no­wej, gdzie szybko zo­sta­nie za­po­mniany.

Ko­lejna próba. Wszystko jedno. Prze­pona, struny gło­sowe, wargi.

– Boh­man? – po­wie­dział lekko drżą­cym gło­sem.

Le­karz uśmiech­nął się do niego, a po­tem ob­ró­cił w lewo, do ko­biety o dłu­gich ru­do­kasz­ta­no­wych wło­sach, która była jego żoną.

– Ro­bimy po­stępy – stwier­dził.