- promocja
-
W empik go
Opowiadania dla przedszkolaków - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 czerwca 2008
Ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Opowiadania dla przedszkolaków - ebook
Zbiór opowiadań dla dzieci w których narratorem jest kilkuletni Tomek. Codzienne i niecodzienne zdarzenia widzimy jego oczami, a więc w sposób zwykle niedostępny dla dorosłych. Ciepłe, mądre i dowcipne opowiadania, których lektura sprawi wiele przyjemności dzieciom i dorosłym. Książka jest bogato ilustrowana.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7551-284-7 |
| Rozmiar pliku: | 3,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Jak ja nie lubię spać w przedszkolu po obiedzie. Wcale nie jestem śpiący i wolałbym bawić się z kolegami.
A pani każe nam przebierać się w piżamy i cicho leżeć. Kiedy próbujemy rozmawiać szeptem albo robimy do siebie miny i chichoczemy, to pani kładzie palec na usta i mówi: Ciiii.
Ale jak tu spać, kiedy za oknem świeci słońce? Czy ja jestem jakiś mały dzidziuś? Jak tak muszę leżeć, to się nudzę i wtedy najbardziej tęsknię za mamą. Zamykam więc oczy i myślę o czarnym lwie. Wszystkie lwy na świecie są żółte albo złote i tylko ten jeden jedyny mój lew jest cały czarny. Sam go sobie wymyśliłem i często myślę o nim, leżąc w łóżku. Przeżywamy razem wspaniałe przygody.
Tym razem mój czarny lew zabrał mnie na spacer do ZOO. Chciał tam odwiedzić swoich przyjaciół. Wielu z nich potrzebowało jego pomocy. Na przykład biały niedźwiedź polarny. On źle znosi upały. Niestety nie może zdjąć swojego futra, a ochłody może zaznać tylko w wodzie. Chętnie pływa w swoim małym basenie, ale woda już się nagrzała i jest za ciepła dla misia.
Mój wspaniały czarny lew na wszystko znajdzie radę. Potrząsnął swoją czarną grzywą, coś tam mruknął pod nosem i już w basenie misia pływają lodowe kry. Niedźwiedź polarny wdrapuje się na jedną z nich i przyjaźnie macha nam łapą.
A tu już nowy kłopot. Wąską ścieżką sunie wolno żółw. Jest zmęczony i narzeka na wielkie odległości, które musi codziennie pokonywać.
– Tak bardzo chciałbym częściej odwiedzać moich przyjaciół – mówi cicho żółw – ale moje nogi nie chcą mnie już nosić. Są zbyt zmęczone.
W okamgnieniu lew znalazł sposób na kłopot żółwia. Podarował mu malutkie wrotki. Teraz żółw może poruszać się w takim tempie, że gdy się obejrzałem, żeby go pożegnać, już zniknął za zakrętem, pokrzykując radośnie.
A lew zatrzymuje się przy klatce z małpami. Małpy są smutne i zwisają z gałęzi drzew wyraźnie bez humoru. Dlaczego? Oczywiście brakuje im bananów. Dawno zjadły swoją porcję i ciągle im mało. Lew potrząsa czarną jak smoła grzywą i pod drzewami robi się żółto od kiści bananów. Małpy z wrzaskiem rzucają się na swój przysmak. Zamiast podziękować, robią do lwa małpie miny. Jak to małpy.
Przy sąsiednim ogrodzeniu stoi zebra. Widać, że niecierpliwie czeka, kiedy do niej podejdziemy. A gdy jesteśmy już blisko, długo szepcze coś do czarnego ucha lwa. Wskazuje przy tym na jakąś nieznajomą panią, która spaceruje wzdłuż wybiegu dla kucyków. Ta pani ma sukienkę w czarno-białą kratkę. Potem zebra pokazuje z niezadowoleniem swoje czarno-białe pasy. Nie chce już nosić pasów, jak wszystkie zebry.
Zapragnęła mieć na sobie czarno-białą kratę. I tak też się stało za sprawą czarnego lwa. Zebra była w kratkę, tak że można było grać na niej w warcaby. Wyglądała dziwnie, ale poczuła się szczęśliwa.
– Ach, te kobiety – mruknął lew. Do mnie zaś powiedział: – My, Tomku, musimy już chyba wracać. Wskakuj na mój grzbiet, trzymaj się mocno grzywy i pędzimy.
I tak bezszelestnie gnaliśmy przez alejki w ZOO, a ja mocno ściskałem w palcach jedwabistą grzywę jedynego na świecie czarnego lwa.
– Tomku! Tomku, obudź się! Dlaczego tak mocno ściskasz w palcach frędzle swojego kocyka? Czy coś ci się śniło? – pyta mnie pani.
Jakie frędzle? To przecież grzywa lwa. I co to? Czy to zebra w kratkę mnie budzi, czy nasza pani w kraciastej sukience? A na stoliczkach leżą przygotowane na podwieczorek banany. Wszystko mi się pomieszało!
– Zaraz małpy rzucą się na te banany – ostrzegłem panią. – Dzisiaj są wyjątkowo głodne.
– Tomku, nie małpy, tylko dzieci, i nie rzucą się, tylko grzecznie zjedzą. Brzydko tak przezywać kolegów – upomniała mnie pani.
Przecież ja nikogo nie chciałem przezywać.
Ale tego nie da się wytłumaczyć dorosłym.
Jak ja lubię bawić się moimi rycerzami. Zwłaszcza w dużym pokoju na podłodze. Tam jest tyle miejsca, że mogę rozpętać prawdziwą wojnę. Mój ulubiony rycerz ma złotą zbroję, niebieską tarczę i niebieskie siodło. Siedzi na wspaniałym czarnym koniu.
Wyglądałby dużo lepiej, gdyby miał zarzucony na ramiona płaszcz – pomyślałem.
Widziałem na obrazku w książce rycerzy pędzących na koniach. Ich zbroje lśniły w słońcu, a za nimi powiewały kolorowe płaszcze.
Gdyby mój rycerz miał taki długi, najlepiej niebieski płaszcz, wyglądałby jak oni – rozmarzyłem się.
I w tej chwili zauważyłem, że tuż obok mnie wiszą długie do samej ziemi ciemnoniebieskie zasłony z grubego, mięciutkiego materiału.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
A pani każe nam przebierać się w piżamy i cicho leżeć. Kiedy próbujemy rozmawiać szeptem albo robimy do siebie miny i chichoczemy, to pani kładzie palec na usta i mówi: Ciiii.
Ale jak tu spać, kiedy za oknem świeci słońce? Czy ja jestem jakiś mały dzidziuś? Jak tak muszę leżeć, to się nudzę i wtedy najbardziej tęsknię za mamą. Zamykam więc oczy i myślę o czarnym lwie. Wszystkie lwy na świecie są żółte albo złote i tylko ten jeden jedyny mój lew jest cały czarny. Sam go sobie wymyśliłem i często myślę o nim, leżąc w łóżku. Przeżywamy razem wspaniałe przygody.
Tym razem mój czarny lew zabrał mnie na spacer do ZOO. Chciał tam odwiedzić swoich przyjaciół. Wielu z nich potrzebowało jego pomocy. Na przykład biały niedźwiedź polarny. On źle znosi upały. Niestety nie może zdjąć swojego futra, a ochłody może zaznać tylko w wodzie. Chętnie pływa w swoim małym basenie, ale woda już się nagrzała i jest za ciepła dla misia.
Mój wspaniały czarny lew na wszystko znajdzie radę. Potrząsnął swoją czarną grzywą, coś tam mruknął pod nosem i już w basenie misia pływają lodowe kry. Niedźwiedź polarny wdrapuje się na jedną z nich i przyjaźnie macha nam łapą.
A tu już nowy kłopot. Wąską ścieżką sunie wolno żółw. Jest zmęczony i narzeka na wielkie odległości, które musi codziennie pokonywać.
– Tak bardzo chciałbym częściej odwiedzać moich przyjaciół – mówi cicho żółw – ale moje nogi nie chcą mnie już nosić. Są zbyt zmęczone.
W okamgnieniu lew znalazł sposób na kłopot żółwia. Podarował mu malutkie wrotki. Teraz żółw może poruszać się w takim tempie, że gdy się obejrzałem, żeby go pożegnać, już zniknął za zakrętem, pokrzykując radośnie.
A lew zatrzymuje się przy klatce z małpami. Małpy są smutne i zwisają z gałęzi drzew wyraźnie bez humoru. Dlaczego? Oczywiście brakuje im bananów. Dawno zjadły swoją porcję i ciągle im mało. Lew potrząsa czarną jak smoła grzywą i pod drzewami robi się żółto od kiści bananów. Małpy z wrzaskiem rzucają się na swój przysmak. Zamiast podziękować, robią do lwa małpie miny. Jak to małpy.
Przy sąsiednim ogrodzeniu stoi zebra. Widać, że niecierpliwie czeka, kiedy do niej podejdziemy. A gdy jesteśmy już blisko, długo szepcze coś do czarnego ucha lwa. Wskazuje przy tym na jakąś nieznajomą panią, która spaceruje wzdłuż wybiegu dla kucyków. Ta pani ma sukienkę w czarno-białą kratkę. Potem zebra pokazuje z niezadowoleniem swoje czarno-białe pasy. Nie chce już nosić pasów, jak wszystkie zebry.
Zapragnęła mieć na sobie czarno-białą kratę. I tak też się stało za sprawą czarnego lwa. Zebra była w kratkę, tak że można było grać na niej w warcaby. Wyglądała dziwnie, ale poczuła się szczęśliwa.
– Ach, te kobiety – mruknął lew. Do mnie zaś powiedział: – My, Tomku, musimy już chyba wracać. Wskakuj na mój grzbiet, trzymaj się mocno grzywy i pędzimy.
I tak bezszelestnie gnaliśmy przez alejki w ZOO, a ja mocno ściskałem w palcach jedwabistą grzywę jedynego na świecie czarnego lwa.
– Tomku! Tomku, obudź się! Dlaczego tak mocno ściskasz w palcach frędzle swojego kocyka? Czy coś ci się śniło? – pyta mnie pani.
Jakie frędzle? To przecież grzywa lwa. I co to? Czy to zebra w kratkę mnie budzi, czy nasza pani w kraciastej sukience? A na stoliczkach leżą przygotowane na podwieczorek banany. Wszystko mi się pomieszało!
– Zaraz małpy rzucą się na te banany – ostrzegłem panią. – Dzisiaj są wyjątkowo głodne.
– Tomku, nie małpy, tylko dzieci, i nie rzucą się, tylko grzecznie zjedzą. Brzydko tak przezywać kolegów – upomniała mnie pani.
Przecież ja nikogo nie chciałem przezywać.
Ale tego nie da się wytłumaczyć dorosłym.
Jak ja lubię bawić się moimi rycerzami. Zwłaszcza w dużym pokoju na podłodze. Tam jest tyle miejsca, że mogę rozpętać prawdziwą wojnę. Mój ulubiony rycerz ma złotą zbroję, niebieską tarczę i niebieskie siodło. Siedzi na wspaniałym czarnym koniu.
Wyglądałby dużo lepiej, gdyby miał zarzucony na ramiona płaszcz – pomyślałem.
Widziałem na obrazku w książce rycerzy pędzących na koniach. Ich zbroje lśniły w słońcu, a za nimi powiewały kolorowe płaszcze.
Gdyby mój rycerz miał taki długi, najlepiej niebieski płaszcz, wyglądałby jak oni – rozmarzyłem się.
I w tej chwili zauważyłem, że tuż obok mnie wiszą długie do samej ziemi ciemnoniebieskie zasłony z grubego, mięciutkiego materiału.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
więcej..
