-
W empik go
Opowiadania do chichotania - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
10 listopada 2018
Ebook
18,70 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Opowiadania do chichotania - ebook
Długo oczekiwana kolejna część przygód Tomka. Jak zwykle zabawne i pełne wdzięku opowiadania o codziennych sprawach , które widziane oczyma przedszkolaka nabierają nieoczekiwanych kolorów. Zakładanie butów, wyprawa na basen czy gra w piłkę bywają niezwykle emocjonujące, a rozważania o tym, co śni się psu, a co tacie, i jak ukryć słodycze przed kolegą łakomczuchem albo plamę na obrusie przed wzrokiem babci, prowadzą do wielu zabawnych sytuacji.Dla dzieci w wieku 3-7 lat.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7551-609-8 |
| Rozmiar pliku: | 4,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Jak ja nie lubię, kiedy oczy naszej pani zamieniają się w dwie szparki, a dziurki w nosie robią się duże i okrągłe. To znak, że nasza pani się denerwuje. Jakby tego było mało, kiedy się złości, głośno oddycha i zmienia kolor na czerwony. Tak właśnie było wczoraj. Rano pani wyglądała jeszcze całkiem zwyczajnie, ale potem zobaczyła, że siedzę w szatni i nie radzę sobie z włożeniem butów.
– Tomek, co z tobą? – spytała. – Wszystkie dzieci są już ubrane i zaraz wyjdą do ogródka lepić bałwana.
– Ja też już jestem prawie gotowy. Tylko za nic nie mogę włożyć butów – poskarżyłem się.
Pani przykucnęła obok. Złapała za cholewki moich ciepłych, zimowych butów i zaczęła ciągnąć z całych sił. Namęczyła się przy tym, zasapała, ale w końcu zawołała:
– No, weszły!
Niby weszły, ale wyglądały jakoś dziwnie. Ja pierwszy wpadłem na to, co jest z nimi nie tak.
– Mam prawy but na lewej nodze, a lewy na prawej – powiedziałem. – Okropnie mi niewygodnie i nie mogę ruszać palcami – dodałem.
Pani spojrzała na moje nogi.
– Rzeczywiście. Włożyliśmy je odwrotnie – przyznała. – Musimy zdjąć – westchnęła.
Łatwiej było powiedzieć, niż zrobić. Pani przysiadła na podłodze i próbowała wyjąć mi stopę z buta. Ciągnęła zawzięcie, a ja kurczowo trzymałem się ławeczki. Myślałem, że urwie mi nogę. Ale jakoś poszło, najpierw z lewym, a później z prawym butem.
– Uff, udało się – sapnęła pani, a ja poczułem, że znowu mogę ruszać palcami i nic mnie nie gniecie.
Potem pani dwa razy się upewniła, czy wkładamy prawy but na prawą nogę, a lewy na lewą, i zaczęło się wpychanie. Pomagałem, jak mogłem, wykręcałem nogi na wszystkie strony, a pięta i tak ciągle grzęzła mi w cholewce. Mniej więcej po dziesięciu minutach pani zaczęła wciągać powietrze ustami i zrobiła się cała czerwona.
– Pchaj, Tomek, pchaj – powtarzała w kółko, tarmosząc cholewki.
A ja pchałem, ile wlezie, choć czułem, że podwijają mi się skarpetki. Trochę to trwało, ale w końcu znowu miałem buty na nogach. Pani wstała, odetchnęła z ulgą i otrzepała sobie spódnicę. Właśnie chciała coś powiedzieć, lecz byłem szybszy:
– Ale to nie są moje buciki – wyznałem.
Nasza pani na chwilę przestała się ruszać. Patrzyła na mnie, a jej oczy zwęziły się i wyglądały jak szparki. Zastanawiałem się, czy ona w ogóle mnie widzi. Za to dziurki w nosie zrobiły się duże i okrągłe. Śmiało zmieściłyby się w nich dwa całkiem spore kasztany. W końcu powiedziała coś do siebie, ale tak cicho, że nie dosłyszałem co. Znowu przykucnęła na podłodze, złapała za buty i ciągnęła z całych sił. I choć robiła to już po raz drugi, szło jej tak samo ciężko jak za pierwszym razem. Wreszcie nogi wyskoczyły mi z butów i pani o mało nie fiknęła kozła. Kiedy się pozbierała i stała nade mną, dysząc, postanowiłem jej wszystko dokładnie wyjaśnić:
– To nie są moje buty, tylko mojego kuzyna, ale mama kazała mi je nosić.
– I to w nich przyszedłeś dzisiaj do przedszkola? – upewniła się pani.
– No pewnie! Są bardzo fajne! Mają kolorowe paski i futerko w środku. Całą zimę będę w nich chodził – zapewniłem.
Nasza pani odczekała, aż przestaną jej się trząść ręce, a potem – nie wiem po co – policzyła do dziesięciu.
– To co, zakładamy? – zapytałem wesoło, patrząc na moje fajne buty w paski.
– Pchaj – poleciła i pociągnęła mocno za cholewki.
Mocowała się z nimi dłuższą chwilę, sapiąc i postękując. Wreszcie odgarnęła włosy z czoła i stwierdziła z ulgą:
– Tomek, co z tobą? – spytała. – Wszystkie dzieci są już ubrane i zaraz wyjdą do ogródka lepić bałwana.
– Ja też już jestem prawie gotowy. Tylko za nic nie mogę włożyć butów – poskarżyłem się.
Pani przykucnęła obok. Złapała za cholewki moich ciepłych, zimowych butów i zaczęła ciągnąć z całych sił. Namęczyła się przy tym, zasapała, ale w końcu zawołała:
– No, weszły!
Niby weszły, ale wyglądały jakoś dziwnie. Ja pierwszy wpadłem na to, co jest z nimi nie tak.
– Mam prawy but na lewej nodze, a lewy na prawej – powiedziałem. – Okropnie mi niewygodnie i nie mogę ruszać palcami – dodałem.
Pani spojrzała na moje nogi.
– Rzeczywiście. Włożyliśmy je odwrotnie – przyznała. – Musimy zdjąć – westchnęła.
Łatwiej było powiedzieć, niż zrobić. Pani przysiadła na podłodze i próbowała wyjąć mi stopę z buta. Ciągnęła zawzięcie, a ja kurczowo trzymałem się ławeczki. Myślałem, że urwie mi nogę. Ale jakoś poszło, najpierw z lewym, a później z prawym butem.
– Uff, udało się – sapnęła pani, a ja poczułem, że znowu mogę ruszać palcami i nic mnie nie gniecie.
Potem pani dwa razy się upewniła, czy wkładamy prawy but na prawą nogę, a lewy na lewą, i zaczęło się wpychanie. Pomagałem, jak mogłem, wykręcałem nogi na wszystkie strony, a pięta i tak ciągle grzęzła mi w cholewce. Mniej więcej po dziesięciu minutach pani zaczęła wciągać powietrze ustami i zrobiła się cała czerwona.
– Pchaj, Tomek, pchaj – powtarzała w kółko, tarmosząc cholewki.
A ja pchałem, ile wlezie, choć czułem, że podwijają mi się skarpetki. Trochę to trwało, ale w końcu znowu miałem buty na nogach. Pani wstała, odetchnęła z ulgą i otrzepała sobie spódnicę. Właśnie chciała coś powiedzieć, lecz byłem szybszy:
– Ale to nie są moje buciki – wyznałem.
Nasza pani na chwilę przestała się ruszać. Patrzyła na mnie, a jej oczy zwęziły się i wyglądały jak szparki. Zastanawiałem się, czy ona w ogóle mnie widzi. Za to dziurki w nosie zrobiły się duże i okrągłe. Śmiało zmieściłyby się w nich dwa całkiem spore kasztany. W końcu powiedziała coś do siebie, ale tak cicho, że nie dosłyszałem co. Znowu przykucnęła na podłodze, złapała za buty i ciągnęła z całych sił. I choć robiła to już po raz drugi, szło jej tak samo ciężko jak za pierwszym razem. Wreszcie nogi wyskoczyły mi z butów i pani o mało nie fiknęła kozła. Kiedy się pozbierała i stała nade mną, dysząc, postanowiłem jej wszystko dokładnie wyjaśnić:
– To nie są moje buty, tylko mojego kuzyna, ale mama kazała mi je nosić.
– I to w nich przyszedłeś dzisiaj do przedszkola? – upewniła się pani.
– No pewnie! Są bardzo fajne! Mają kolorowe paski i futerko w środku. Całą zimę będę w nich chodził – zapewniłem.
Nasza pani odczekała, aż przestaną jej się trząść ręce, a potem – nie wiem po co – policzyła do dziesięciu.
– To co, zakładamy? – zapytałem wesoło, patrząc na moje fajne buty w paski.
– Pchaj – poleciła i pociągnęła mocno za cholewki.
Mocowała się z nimi dłuższą chwilę, sapiąc i postękując. Wreszcie odgarnęła włosy z czoła i stwierdziła z ulgą:
więcej..
