MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
Opowiastki dla małych uszu - ebook
Opowiastki dla małych uszu - ebook
Przyjazne, zabawne i pouczające opowiadania, których z pewnością chętnie wysłuchają wszystkie małe uszy:
- o króliku, który nie mógł spać we własnej norze i szukał miejsca, gdzie mu będzie wygodniej;
- o pszczółkach, mrówkach i motylach, które chciały, żeby nigdy nie zachodziło słońce;
- o myszy, która chciała fruwać tak jak nietoperze;
- o żabce, która postanowiła wskoczyć na księżyc;
- o szczęśliwym dniu wiewiórki;
- o biedronce, która ze wszystkiego się cieszyła, i jej sąsiadce, która zawsze była niezadowolona;
- o biednych myszkach, które miały prawdziwy skarb;
- o ślimaku, który z nikim nie umiał się bawić.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7551-518-3 |
| Rozmiar pliku: | 5,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Wielkie marzenie małej żaby
Był ciepły, letni wieczór. W powietrzu fruwały ćmy i świetliki, słychać było cykanie świerszczy i kumkanie żab. Jedna z nich, mała zielona żabka, długo stała na brzegu stawu i patrzyła w górę. Przyglądały się jej dwie sowy siedzące na gałęzi pobliskiego drzewa.
– Hu, hu! – zahukała biała sowa. – Na co patrzysz, mała żabko?
– Na księżyc – odpowiedziała żabka. – Jest taki piękny! I tak jasno świeci! – zachwycała się.
Druga sowa, szara, spojrzała w górę.
– Księżyc? Jest taki sam jak zawsze. Czym tu się zachwycać? – Wzruszyła ramionami.
– Mnie się bardzo podoba – westchnęła żabka z podziwem.
– Ja też uważam, że jest niebrzydki – powiedziała biała sowa, ale tak cicho, żeby nie usłyszała jej szara.
– Chciałabym skoczyć na księżyc – odezwała się po chwili żabka. – O tak! Skoczyć na lśniący, srebrny księżyc.
Biała sowa uśmiechnęła się.
– To bardzo wielkie marzenie jak na małą żabkę.
– Co takiego? – zatrzepotała skrzydłami szara sowa. – O czym wy mówicie? To najgłupszy pomysł, o jakim słyszałam! Nie można skoczyć na księżyc. Wybij to sobie z głowy, niemądra żabko!
Ale mała żabka nie posłuchała. Skoczyła na kamień, a z niego na drugi, większy.
Był ciepły, letni wieczór. W powietrzu fruwały ćmy i świetliki, słychać było cykanie świerszczy i kumkanie żab. Jedna z nich, mała zielona żabka, długo stała na brzegu stawu i patrzyła w górę. Przyglądały się jej dwie sowy siedzące na gałęzi pobliskiego drzewa.
– Hu, hu! – zahukała biała sowa. – Na co patrzysz, mała żabko?
– Na księżyc – odpowiedziała żabka. – Jest taki piękny! I tak jasno świeci! – zachwycała się.
Druga sowa, szara, spojrzała w górę.
– Księżyc? Jest taki sam jak zawsze. Czym tu się zachwycać? – Wzruszyła ramionami.
– Mnie się bardzo podoba – westchnęła żabka z podziwem.
– Ja też uważam, że jest niebrzydki – powiedziała biała sowa, ale tak cicho, żeby nie usłyszała jej szara.
– Chciałabym skoczyć na księżyc – odezwała się po chwili żabka. – O tak! Skoczyć na lśniący, srebrny księżyc.
Biała sowa uśmiechnęła się.
– To bardzo wielkie marzenie jak na małą żabkę.
– Co takiego? – zatrzepotała skrzydłami szara sowa. – O czym wy mówicie? To najgłupszy pomysł, o jakim słyszałam! Nie można skoczyć na księżyc. Wybij to sobie z głowy, niemądra żabko!
Ale mała żabka nie posłuchała. Skoczyła na kamień, a z niego na drugi, większy.
więcej..
