Opowieści z angielskiego dworu. Karol - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Otworzyła oczy. Sypialnia w świetle dnia wydawała się duża, nieprzytulna i zimna. Camilla nie lubiła Broadlands. Majątek był wspaniały, pomieszczenia zachwycające, otoczenie po królewsku zadbane, każdy drobiazg miał swoją historię, mimo to nie przepadała za weekendami w posiadłości lorda Mountbattena.

Karol był do wuja bardzo przywiązany, ze wszystkiego mu się zwierzał, traktował go jak ojca i przyjaciela. Nie rozumiała tego zamiłowania do rozmów ze starszymi. Nic dziwnego, że wydawał się staroświecki i zabawny w codziennych kontaktach z przeciętną młodą dziewczyną. Miał dla niej urok pokrytych patyną rodowych sreber. Był jedyny w swoim rodzaju. Lubiła zarówno snobizm, jak i ekscentryczność pod warunkiem, że szły w parze z pewną dozą bezinteresownej dobroci i uroku osobistego. Karol stanowił rozbrajającą mieszankę wszystkich tych cech. Jego opowieści, pełne wtrętów w rodzaju: „mama nadała mu szlachectwo” albo „kamerdyner podał pastę do zębów”, miały dla niej posmak egzotyki, odbierała je jak dotknięcie innego świata; doświadczenia Karola nigdy nie były jej udziałem. Camilli pochlebiało, że jest powiernicą następcy tronu.

Czuła, że lord Louis Mountbatten okazuje jej przychylność, stara się być serdeczny. Miło się z nim rozmawiało, zawsze jednak miała wrażenie, że nie traktuje jej poważnie – jakby cieszyło go, że Karol ma zajęcie. Nie była chwilową zabawką księcia! Lord nigdy tego nie powiedział, lecz czasami raziły ją frywolne żarty, sposób, w jaki zwracał się do Karola, podkreślając, że jest młody, za młody na podejmowanie ważnych decyzji. Wszystko w Broadlands było wyreżyserowane, każdy zbieg okoliczności okazywał się zaplanowany starannie przed ich przyjazdem. Zatrzymała się w Portico Room, Karol zaś w apartamentach lady Louis. Drzwi między pomieszczeniami były otwarte. Służba traktowała ich jak stare małżeństwo, śniadanie, zawsze dla dwóch osób, serwowano u Karola. Zadawała sobie pytanie, jaki cel przyświeca Mountbattenowi.

Karol był w łazience. Dochodziły ją szum wody i ciche podśpiewywanie. Camilla przeciągnęła się z zadowoleniem. Owinęła smukłe ciało jedwabnym prześcieradłem i głośno ziewnęła.

Wszystko zaczęło się komplikować. Nie umiała zrezygnować z Karola, mimo że tęskniła za Andrew, swoim byłym chłopakiem. Byłym i niebyłym zarazem. Przyłapywała się na tym, że ich porównuje.

Do niedawna Andrew pozostawał wspomnieniem, nie czekała już na jego oświadczyny, wiedząc, że nigdy nie nastąpią. Od początku nie ukrywał, co w kobietach ceni najbardziej – naturalność i fizyczność, zdrowe podejście do życia. Camilla chciała być adorowana, kochać się w blasku świec. Uwielbiała pragnienie, jakie w niej budzili mężczyźni, stan lekkiego zamroczenia, namiętność i spełnienie. Właściwie Andrew Parker Bowles był jej pierwszym prawdziwym kochankiem. Oszalała na jego widok. Zjawił się na przyjęciu z tym swoim lekko znudzonym uśmiechem, wysoki, pięknie zbudowany, przystojny. Musiała go poznać. Już tamtego wieczoru wyszła wsparta na jego ramieniu, zachwycona, że spełniają się jej marzenia. Gdzieś w podświadomości kołatało się pragnienie znalezienia takiego męża, dokładnie takiego – z pozycją i prezencją. Marzyły o tym wszystkie dziewczęta w Queen’s Gate School, po to się kształciły, nabierały ogłady, dorastały.

Ten związek nie był łatwy. Andrew notorycznie ją zdradzał, jak każdą, której udało się na jakiś czas przyciągnąć go do siebie. Taką miał naturę – uwodzenie weszło mu w krew, zdobywanie kobiet działało jak narkotyk. Szukał wyrafinowanych doznań. Camilla mu nie wystarczała. Niepotrzebnie się oszukiwała. Wspomnienie poniżającego romansu wciąż jeszcze wywoływało w niej silne emocje. Ale pamiętała i tę drugą stronę znajomości, lepsze dni, poczucie bezpieczeństwa i miłość, ranki, gdy wstawała zaspana, snuła się po kawalerskim mieszkaniu Andrew w jednej z jego koszul, wyobrażając sobie, jaki będzie po ślubie. Przygotowywał jej śniadania. Żachnęła się, przypominając sobie ostatnią wizytę na Portobello Road. Zastała Andrew na poły rozebranego w towarzystwie jakiejś ślicznotki. Zrobiła mu karczemną awanturę.

– Nie stać cię na nic lepszego?! – krzyczała.

Pamiętała łzy upokorzenia, zazdrość, wieczne przygnębienie i tęskniła za Andrew – mimo wszystko. Z nikim nie czuła się tak wspaniale.

Związek z Karolem jej pochlebiał, doskonale się rozumieli, Karol bawił ją i zaskakiwał, czuła się przy nim swobodnie, chodzili w miejsca wcześniej dla niej niedostępne, poznawała inny świat, ale myśl o Andrew wciąż ją prześladowała. Nadal go kochała. Najgorsze było to, że zaczynała zakochiwać się w Karolu, pragnąć go, jak niegdyś pragnęła Andrew. Obaj byli dla niej nieosiągalni. Chciała pokazać Andrew, na co ją stać, marzyła, by pożałował, że ją odtrącił. Gdy poznała księcia, nie zależało jej na niczym, a najmniej na jego pozycji i uczuciach. Była zdruzgotana wyjazdem Andrew do Niemiec, idiotycznym zakończeniem ich związku. Może to sprawiło, że Karol nie postrzegał jej jako zagrożenia? Nie musiała go zdobywać, nie potrzebowała kolejnej miłości. Stanowił przyjemną odmianę po namiętnej i fatalnej znajomości z Parkerem Bowlesem. Sama nie wiedziała, jak to się stało, że wylądowali w łóżku.

Andrew przyjechał z Niemiec odmieniony, czuły i nadskakujący, wróciła do niego, spotykali się, gdy Karol nie miał dla niej czasu. Czuła się podle, oszukując księcia. Jednocześnie zdawała sobie sprawę, że to on ją oszukuje. Była przerywnikiem w jego poszukiwaniach idealnej żony, niewiele znaczącym przystankiem w podróży przyszłego króla. Przyjęła oświadczyny Andrew, ponieważ był wymarzonym kandydatem na męża, ponieważ się oświadczył i ponieważ go kochała. Kogo obchodziło, co czuła do Karola? Nawet on o to nie dbał.

Ucieszył się, że nie śpi. Usiadł przy łóżku, patrząc na nią zachłannie. Z piskiem uciekła do łazienki. Twarz w lustrze potwierdziła jej obawy – włosy w nieładzie, podpuchnięte oczy. Wszedł za nią, mimo że protestowała. Pomieszczenie się zaludniło; kryształowe tafle odbijały ich sylwetki.

– Pojedziemy na przejażdżkę? – spytał. – Zjemy śniadanie na trawie?

– Będziesz taszczył jedzenie? – urwała, zżymając się w duchu na swą naiwność. Naturalnie zleci służbie, by zajęła się wszystkim. Jego życie miało także zalety.

*

Jechał nieco z tyłu i przyglądał się Camilli. Lubił sposób, w jaki dosiadała konia. Odwracała się czasami i uśmiechała znacząco. To także lubił – wiedziała, że intensywnie się w nią wpatruje, i nie traciła pewności siebie. Była naturalna. Była sobą. Spotykał różne dziewczyny, większość mu podsuwano. Każda czuła się zaszczycona; każda oprócz Camilli. Chciał ją nawet spytać, z czego to wynika, lecz powstrzymał się, podejrzewając, że czar pryśnie – zacznie się tłumaczyć, wdzięczyć do niego. Cieszył się, że jest taka, jaka jest.

Z obawą myślał o zbliżającym się rejsie i pożegnaniu Camilli, był zaniepokojony jej spotkaniami z Andrew, bo nigdy wcześniej nie czuł się równie szczęśliwy. Gwałtowność uczuć, jakie w nim wzbudzała, zaskakiwała jego samego. Gdyby to od niego zależało, w ogóle by się nie rozstawali. Była kimś, kogo szukał. Może stryj miał rację, twierdząc, że za wcześnie, aby myśleć o ślubie, wydawało mu się jednak, że nie znajdzie lepszej kandydatki. Perspektywa pojęcia za żonę dziewicy po prostu go śmieszyła. Kiedyś traktował ją poważnie, wuj go przekonywał, że to idealna sytuacja, gdy mąż staje się dla żony nauczycielem i jedynym autorytetem, ale przestał w to wierzyć. Podobało mu się doświadczenie Camilli.

– Pamiętasz swoją szkołę?

– Nie! – krzyknęła.

Zaśmiał się z głupiego pytania.

– Wiesz, co mam na myśli.

– Pamiętam wszystkie szkoły, najlepiej Dumbrells – odpowiedziała po chwili. – Budzono nas bladym świtem. Zimą woda zamarzała w rurach, ręce grabiały. Gimnastyka, lekcje, spartańskie warunki. Koszmar. Mówiło się, że kto wyjdzie cało z Dumbrells, poradzi sobie ze wszystkim.

– Tęskniłaś za rodzicami? – przerwał jej wynurzenia.

– Trochę. Oni chyba bardziej tęsknili.

– Zazdroszczę ci.

– Czego?

– Nie wiem… wspomnień… rodziny – rzekł z trudem.

– Rodzinę masz nie najgorszą – zakpiła.

Śniło mu się w nocy, że znowu był maleńkim dzieckiem, szedł przez pałacowe komnaty, szukając matki, słyszał jej cichy, melodyjny głos, mijał ogromne pomieszczenia, za którymi były jeszcze większe, za nimi zaś kolejne i następne w złocie, zieleni i purpurze, a głos matki to przybierał na sile, to się oddalał. Karol obudził się zlany potem. Uspokoił go dopiero równy oddech Camilli. Przytulił się do jej pleców i zasnął.

Nie lubił wspomnień; były nieprzyjemne.

Wolno zbliżali się do miejsca wyznaczonego na piknik. Służący nalewał kawę. Widząc to, Camilla poczuła głód, spięła konia i z radosnym okrzykiem podjechała do stołu. Raźno zabrali się do jedzenia. Karol wszystkiego próbował. Zawsze powtarzał, że u stryja karmią najlepiej. Nawet matka mówiła, że warto by było podkupić jego kucharza.

– Dobija mnie ten rejs – wyznał książę, nawiązując do służby, którą miał wkrótce odbyć na fregacie Minerwa.

Camilla spoważniała.

– Przecież chciałeś płynąć.

– Nadal chcę… z tobą.

Wybuchnęła śmiechem. Długie włosy rozsypały się na ramionach.

– Cały statek młodych mężczyzn i ja jedna – kpiła.

– Wystrzelałbym wszystkich.

– Jesteś o mnie zazdrosny?

– Jestem. – Spojrzał na nią bez uśmiechu.

To właśnie był problem: kiedy sobie tego nie życzył, nie dało się zmienić tonu rozmowy.

– Co się dzieje? – Westchnęła. – Karolu, będziemy do siebie pisywać. Kiedyś przecież wrócisz.

– Nie chcę cię zostawiać.

– Wiesz, co mnie najbardziej cieszy? Że jesteśmy przyjaciółmi. Że mogę ci zaufać.

– Kocham cię – przerwał.

– Mały Książę – szepnęła, głaszcząc go po policzku.

Jej oczy potwierdzały najczarniejsze podejrzenia Karola. Odgarnął włosy z czoła. Znów miał to ponure spojrzenie, które czasem mroziło Camillę. Nie powinien mówić o rozstaniu.

– Spotykasz się z nim?

Zaczerwieniła się. Poczuła się okropnie. Karol przeszywał ją wzrokiem. Co miała powiedzieć? Przyszło jej na myśl, że książę o wszystkim wie. Wstała w popłochu.

– Niczego nie rozumiesz – powiedziała gwałtownie.

– Kochasz go?

– Boże, nie wiem. Nie zadawaj takich pytań. To nie kwestia miłości.

– Tylko czego?! – wybuchnął.

– Tego, że nie mamy przyszłości… ty i ja.

– Zostań moją żoną.

– Przestań żartować!

– Zostań moją żoną, mówię poważnie.

Szła przed siebie, przygryzając wargę. Chciała, by bolało. Łzy cisnęły jej się do oczu.

– Odpowiedz mi – jęknął.

Odwróciła się gotowa, jeśli zajdzie taka potrzeba, wyznać prawdę o swoim związku z Andrew.

– Nie! Tak brzmi moja odpowiedź. Nie wiesz, co mówisz. Zwariowałeś. Po co to robisz?

– Bo cię kocham.

Spojrzeli sobie w oczy. Jej rozpacz go uspokoiła, wyraźnie mu ulżyło.

– Nie może być normalnie? Nie możemy zostać przyjaciółmi? – zapytała.

– Kocham cię.

– Do cholery, jakie to ma znaczenie?!

Rozpłakała się z bezradności. Nienawidziła sytuacji, gdy traciła nad sobą kontrolę. Czuła się wtedy poniżona.

– Jesteś następcą tronu. Pamiętasz o tym? Andrew mi się oświadczył. Nie wiedziałam, jak ci to powiedzieć. Pobierzemy się w lipcu, kiedy cię nie będzie.

Zraniła go. Nie starał się zrozumieć, co czuła. Był egoistycznym, głupim, skupionym na sobie książątkiem, zawsze dostawał to, czego chciał! Podszedł ją, zaskoczył. Wiedział o Andrew. Czyżby ją śledził? Nie wierzyła, że mógłby się do tego posunąć. Nie Karol. Szeptano o tym w mieście, ludzie zawsze wiedzą, co się święci. Nie ukrywała spotkań z Parkerem Bowlesem.

*

Lord Mountbatten zauważył konie znikające za budynkiem. Cofnął się od samochodu i ruszył w stronę stajni. Coś mu się nie podobało w tym, co dostrzegł. Para nie wracała razem. Nie miał pewności, lecz trudna do wyjaśnienia mowa ciała wyrażała więcej niż setki wypowiadanych słów. Miał złe przeczucia. Camilli już nie było na dziedzińcu. Karol szedł powoli, ze zwieszonymi ramionami, pogrążony w myślach. Widząc wuja, przystanął.

– Niech to szlag – powiedział cicho.

– Co się stało?

Mountbatten przyjrzał się pobladłej twarzy księcia. Karol nie wyglądał na swoje dwadzieścia cztery lata. Patrzył wzrokiem skrzywdzonego dziecka. Wargi mu drżały. Ilekroć miał problemy, zamykał się w sobie. Trudno go było nakłonić do zwierzeń.

Arystokrata objął młodego kuzyna ramieniem i uścisnął lekko.

– Mów, chłopcze. Co poszło nie tak? – Machnął ręką, nie czekając na odpowiedź. – Kobiety są kapryśne – rzekł beztrosko. – Dałeś odczuć, że ci na niej zależy. Nie ma nic gorszego.

– Oświadczyłem się przed chwilą.

Mountbatten zesztywniał. Rozejrzał się wokoło, sprawdzając, czy nikt ich nie słyszy.

– Niech to szlag – powtórzył za chłopakiem. Ogarnęło go uczucie bezsilności. – Jak mogłeś? Niech to szlag! – Zrobił kilka kroków, po czym zatrzymał się i spojrzał z gniewem. – Nie miałeś prawa bez porozumienia z matką!

– To moje życie.

– Jesteś następcą tronu! Nic nie należy do ciebie, w każdym razie nie twoje życie! Tworzysz historię, głupcze, jeszcze o tym nie wiesz?

– Odmówiła.

– Jesteś pewny?

– Jak mogę nie być pewny?! – rzucił Karol z wściekłością.

Mountbatten odetchnął z ulgą. Od dawna nikt go tak bardzo nie przeraził. Elżbieta i Filip nigdy by mu tego nie darowali. Wydałoby się, gdzie książę spotykał tę dziewczynę, co robili w majątku Mountbattena. Pominąwszy gniew królowej i jego siostrzeńca, ślub Karola z Camillą zniweczyłby misterny plan; plan, który nosił w sercu niczym skarb, jedną z niewielu rzeczy, które go cieszyły. Za kilka lat jego nieletnia wnuczka będzie idealną partią dla księcia Walii. Pielęgnował w sobie tę myśl, wiedział, że jest realna, miał przecież wpływ na Karola, chłopak zwierzał mu się ze wszystkiego, a on sterował nim, jak chciał.

Książę Walii był dziecinny i niedoświadczony. Potrzebował przyjaciela. Louis poświęcał mu wiele uwagi. Nie miał pojęcia, kiedy chłopak powziął równie szaloną decyzję, nie dostrzegł żadnych sygnałów. Wściekły na siebie, stwierdził w duchu, że niełatwo Karola przejrzeć. Kuzyn był bardziej skryty, niż mu się zdawało, słuchał go, pozornie zgadzał się z jego opiniami, śmiał z dowcipów o nieszanujących się pannach, które mu opowiadał. I cóż z tego? Nic nie wynikało z ich rozmów! Kuzyn oszalał na punkcie Camilli. Filip źle robił, zamykając go w męskich szkołach, ucząc wojskowego drylu, twardego życia, obowiązkowości i posłuszeństwa. Karol nasłuchał się o namiętności i szalonych związkach z kobietami, wypościł, wymarzył sobie idealną partnerkę, po czym spotkał pierwszą lepszą i zakochał się jak gówniarz, nie licząc się z konsekwencjami. Dzięki Bogu przynajmniej Camilla miała rozum. Mountbatten przyznał w głębi serca, że ocenił ją właściwie – była uczciwą inteligentną dziewczyną, świadomą swego miejsca w szeregu, cholernie świadomą. Powinien ją ozłocić za to, co zrobiła.

– Nie martw się, znajdziesz lepszą – mruknął. Poklepał Karola po policzku. – Możesz spać z każdą w tym kraju. Nie udawaj, że o tym nie wiesz. Boli? – spytał. – Oczywiście, że tak. Nie jesteś wyjątkowy, każdy z nas to przeszedł. Uwierz staremu wydze. Camilla Shand to miła młoda dama, ma swoje zalety, ale w porównaniu z niektórymi – cmoknął z rozmarzeniem – jest jak pastelowy dziecięcy malunek przy obrazach Turnera. Ogarnie cię pożar, gdy poznasz właściwą dziewczynę. Wspomnisz moje słowa.

Karol spojrzał w stronę drzwi, za którymi zniknęła Camilla.

– Jadę w interesujące miejsce – kontynuował Mountbatten. – Weź prysznic, przebierz się i schodź. Zaczekam w bibliotece.

Kilka minut później arystokrata zza firanki obserwował dziedziniec i Camillę wsiadającą do limuzyny, którą kazał podstawić. Wszystko się tu działo przez przypadek. Nie musiał być geniuszem, żeby wiedzieć, że młoda dama pragnie opuścić posiadłość bez pożegnania. W niektórych sytuacjach konwenanse stanowią balast. Wysłał do niej kamerdynera z lakoniczną informacją, że samochód czeka na podjeździe. Ot i cała filozofia, myślał rozbawiony. Patrzył na dziewczynę z życzliwością. Była zgrabna i wysportowana, bujne włosy opadały jej na czoło, twarz – niebrzydka, naturalna, o pięknej cerze – wyrażała przygnębienie, by nie rzec głęboki smutek, ale Louis nie lubił przesady, nie grzebał się w ludzkich uczuciach, nie zamierzał też dociekać, czy pobyt w Broadlands ją zranił. Owszem, było mu przykro, że odsyła Camillę w ten sposób, zachowała się naprawdę z wielką klasą, zasłużyła na podziękowanie. Świat nie jest sprawiedliwy, myślał filozoficznie, ale może przyjdzie taki dzień, gdy będzie miał okazję wyrazić jej swą wdzięczność. Tymczasem powinna zniknąć.

*

Wuj prowadził. Na tylnej kanapie siedział smętny policjant, nowy ochroniarz księcia, i bezmyślnie gapił się na mijane łąki. Karol nie silił się na rozmowę. Czuł piekący ból w piersiach. Czekał, aż minie. Nie mógł uwierzyć, że Camilla wyjechała bez pożegnania, że zostanie żoną Andrew. Wszystko się działo poza jego wolą, na nic nie miał wpływu. Stanęła mu przed oczyma jej łagodna twarz, gdy po raz pierwszy w życiu odezwała się do niego – na polach Windsor, po przerwanym meczu polo.

– Piękny okaz, sir – usłyszał wtedy.

Poklepała konia. Zwierzę dotknęło pyskiem jej szczupłej dłoni. Karol patrzył, zaskoczony, że podeszła bez zaproszenia. Mokre włosy lepiły jej się do twarzy. Od rana padało. Śmiała się i śmiała. Nie miał pojęcia, co go w niej ujęło. Może to, że zachowywała się niekonwencjonalnie? Rozmawiali i wszystkiemu się dziwił. Nie traktowała go jak następcy tronu, odnosiła się do niego po koleżeńsku. Niczego nie chciała. Wiedział o tym, był wyczulony na przesadę i wyrachowanie. Nie liczyła na jego względy. Był jej obojętny.

Bolało go, że został oszukany. Po co się z nim spotykała, skoro zależało jej na Andrew? Odpowiedź nasuwała się sama. Potrzebowała go do kolekcji. Wuj miał rację, nie zna kobiet, nie rozumie, czym się kierują. Tyle razy się z nią kochał. Czuł wyjątkowość ich spotkań, tymczasem widywała się z nim z nudów. Cała reszta okazała się wytworem jego wyobraźni, wyłącznie jego pragnieniem. Jak mogła mu to zrobić; jemu, księciu Walii? Jakim prawem? Nienawidził jej i ją kochał, potrzebował jej i nie chciał na nią patrzeć. Zbyt wiele uczuć nim targało, żeby nad nimi zapanować. Chciał się zemścić na Camilli, upokorzyć ją, ośmieszyć, zniszczyć. Gdyby mógł z nią chociaż porozmawiać, wytłumaczyć. Czuł się podle. O czymkolwiek myślał, kończyło się tym samym, przytłaczającym stwierdzeniem: miała rację. Nie byli sobie przeznaczeni. Matka nigdy by się nie zgodziła na ich ślub. Nienawidził świata, matki, przeznaczenia. W tej chwili nienawidził nawet lorda Mountbattena. Nikt go nie rozumiał. Zawsze był samotnym, niepotrzebnym, nic niewartym następcą tronu, gorszym od własnej siostry, głupim i denerwującym. Jak miał wygrać z Andrew? Nawet w polo rzadko z nim wygrywał! Wuj miał rację. Pokaże im, na co go stać, wszystkich zadziwi. Będzie żałowała do śmierci zmarnowanej szansy. Pożałuje, że go odtrąciła. Co mógł jej ofiarować jakiś Parker Bowles? Za jego, Karola, sprawą przeszłaby do historii, miałaby wszystko. Głupia, krótkowzroczna prostaczka.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI