Ósma ofiara - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Faith

Mam wrażenie, że patrzy mi prosto w oczy, choć wiem, że to niemożliwe. Martwi tak nie robią. A ta kobieta nie żyje, i to od wielu godzin, jak wstępnie stwierdził patolog.

Z trudem odrywam wzrok od jej przerażającego i zimnego spojrzenia i biorę głęboki wdech. Rzeka Hudson wydaje się niesamowicie spokojna, a to przecież jej nurt przyniósł tutaj zwłoki, nad którymi stoję. Spoglądam na zegarek; za kwadrans piąta. Wkrótce mieszkańcy New Jersey zaczną nowy dzień, a informacje o naszej denatce będą przechodzić z ust do ust i wzbudzać trwogę wśród kobiet samotnie wracających do domu lub mieszkających w szemranej okolicy. Tak naprawdę nie mamy jeszcze pojęcia, jak zginęła nasza ofiara, ale chyba to właśnie najbardziej przeraża ludzi – niewiedza.

Zanim zostałam policjantką, przerażała również mnie. Uparcie wyszukiwałam w sieci informacje, jakby świadomość, że morderca jest wysoki lub niski, że zabija w dzień lub w nocy, miała w jakikolwiek sposób zapewnić mi bezpieczeństwo. Pamiętam, że nie mogłam spać, ilekroć w Nowym Jorku wychodziła na jaw nowa sprawa, a policja rozpoczynała polowanie na zabójcę. Dziś budzę się w nocy z zupełnie innych powodów – wiem i widziałam za dużo. Wkrótce minie dziesiąty miesiąc, od kiedy trafiłam do wydziału zabójstw, a czekałam na ten awans prawie siedem lat, obcując ze złem w najróżniejszej postaci. Zwykle ludzkiej.

– Nienawidzę zwłok o świcie – odzywa się za moimi plecami Nora, z którą na co dzień rozwiązuję zagadki zgonów.

– Już niedługo – mówię i puszczam do niej oko. – Praca za biurkiem czeka.

Moja partnerka wsuwa dłonie w kieszenie kurtki, bo jest dość chłodno. Rozgląda się, jakby ktoś miał nas podsłuchiwać, a potem pyta:

– Nie jesteś na mnie zła, że skorzystałam z opcji ucieczki od pracy w terenie?

– Chyba sobie żartujesz. – Parskam krótkim śmiechem. – Mając na koncie siedemnaście lat służby w tym wydziale, też chciałabym pewnie grzać tyłek w fotelu, zamiast popierdalać po kamienistym brzegu i oglądać trupa z rzeki.

– Dlaczego nie zajmuje się tym tutejsza policja? – docieka Nora, a ja jedynie wzruszam ramionami.

Sama byłam zaskoczona, że szef kazał mi, cytuję: zwlec dupsko z wyrka i jechać na most Waszyngtona. Tam patrol już zabezpieczał miejsce, w którym znajdowały się zwłoki po wyłowieniu ich z Hudson.

– Kto ją znalazł? – podejmuje Nora, wskazując ruchem głowy denatkę.

Wyciągam z kieszeni notes i podaję jej go, jak zwykle, aby przejrzała notatki.

– Kobieta jest w takim szoku, że niewiele z niej wyciągnęłam – oznajmiam. – Wyszła z psami na nocną przechadzkę, podobno często tutaj spacerują. – Rozglądam się po drzewach i kamienistym podłożu. – Ja wolałabym park, no ale New Jersey to stan umysłu. W każdym razie zauważyła coś w rzece i zadzwoniła pod numer alarmowy, bo podejrzewała, że to topielec.

– Patolog potwierdził utonięcie? – Nora oddaje mi notes.

– Zbada ciało i określi przyczynę zgonu – powtarzam słowa lekarza. – Póki co czekamy na szefa, żeby wyjaśnił, co tu, do jasnej cholery, robimy.

Na zwłokach nie zauważyłam żadnych śladów sugerujących, że wobec denatki zastosowano przemoc. Biorąc jednak pod uwagę to, że ciało było w wodzie, oraz to, że oglądałam je przy świetle latarki, mogłam sporo przeoczyć. Raport z sekcji da nam jasność, co takiego przytrafiło się tej kobiecie.

Pomiędzy drzewami pojawiają się światła samochodu. Wzdrygam się, bo przeszywa mnie chłód znad wody, ale to też z powodu uderzenia adrenaliny. Przyjechał szef, więc zaraz dowiemy się, dlaczego jesteśmy tutaj o nieludzkiej porze, w dodatku nie po tej stronie rzeki, po której zwykle pracujemy. Lubię to, co robię. Szukanie zwyrodnialców daje mi poczucie, że chronię ludzi przed okrucieństwem losu. Poza tym pozwala uciszyć sumienie.

– Drogie panie – wita się z nami kapitan, po czym spogląda na trupa. – Nienawidzę tej roboty – dodaje. – Nora, gratuluję awansu. Biurko już czeka.

– Dziękuję, szefie – odpowiada z uśmiechem moja partnerka.

– Faith, co wiemy?

– Ciało dryfowało blisko brzegu, zauważyła je kobieta spacerująca z psami, nie było dokumentów, nie widać żadnych obrażeń, czekamy na wyniki sekcji i identyfikację.

Świecę latarką i przesuwam spojrzeniem po zniszczonej przez wodę granatowej sukience, gołych stopach oraz swetrze, który kiedyś musiał mieć ładny szary kolor. Ciemne włosy przyklejone są do bladej twarzy, z której wciąż wlepiają we mnie wzrok martwe oczy. Patrzę na kapitana, aby oderwać się od tego dziwnego wrażenia, że wyłowiona z rzeki kobieta po prostu się na mnie gapi. Znowu się wzdrygam.

– Dlaczego sprawa trafiła do nas? – pytam, a szef zaciska usta.

– Jeśli skończyłyście tutaj, jedźmy do biura. Opowiem na miejscu.

– Jasne – rzucam, marszcząc brwi, bo pierwszy raz widzę go takiego tajemniczego.

Nora robi wielkie oczy i szepcze:

– Może to ktoś znany z Manhattanu i dlatego my się tym zajmujemy.

– Gdyby była jakąś gwiazdą, kojarzyłybyśmy jej twarz – mówię cicho, bo idziemy tuż za kapitanem. – Znasz ją? Przypomina ci kogoś?

– Przypomina mi jedynie, że w przyszłym tygodniu będę już piła kawę przy biurku, zamiast oglądać te okropieństwa na żywo.

– Będę ci podrzucać tony papierów – obiecuję i uśmiecham się podle.

– Szef już zdecydował, kto będzie twoim nowym partnerem?

– Jeszcze nic nie wiem.

– Obstawiam Colina. – Nora robi wredną minę. – Na pewno zgłosił swoją kandydaturę, bo ma na ciebie ochotę.

– Nie sądzę – kwituję. – Nie jestem pączkiem.

Chwilę później odpalam silnik, macham do chłopaków z biura lekarza sądowego i ruszam otulonymi ciemnością ulicami, mijając kolejne drzewa, które o tej porze wyglądają nieco przerażająco. Kiedy przejeżdżam przez most, witają mnie znajome zakamarki. Nowy Jork nie śpi, jak zawsze, ale przed świtem sprawia wrażenie spokojniejszego niż za dnia. Spokojniejszego, ale i bardziej mrocznego. Poranek odkryje przed nami to, co działo się nocą na ulicach miasta. Właściwie to już mamy przedsmak – zwłoki na brzegu rzeki.

Pierwsza docieram na miejsce i od razu zmierzam po kawę. Mam przeczucie, że to będzie długi dzień. Kilka minut później zjawia się szef, a tuż za nim Nora. Idziemy do gabinetu kapitana, gdzie każde z nas zajmuje miejsce z kubkiem kofeinowego płynu w dłoni. Wraz z Norą czekamy na informacje, ale nasz dowódca jakby się zamyślił. Dajemy mu chwilę, posyłamy sobie porozumiewawcze spojrzenia i cierpliwie czekamy. Wreszcie kapitan sięga po jakąś cholernie grubą teczkę i mówi:

– Trzy lata temu, w lipcu, znaleźliśmy pierwsze zwłoki. – Otwiera teczkę i bez ostrzeżenia podsuwa nam zdjęcia. – Maria leżała nad rzeką. Kilka tygodni później Georgia dryfowała przy brzegu, jak ta dzisiejsza. Po miesiącu z East River wyciągnięto Lauren, a wkrótce potem Harriet. Na początku kolejnego roku wyłowiliśmy z rzeki Hudson ciało Wendy, wiosną Judith, a w pewien upalny dzień jakiś turysta myślał, że Natasha opala się na brzegu. Niestety nie żyła od niemal doby.

– O matko – wydusza z siebie Nora, przeglądając fotografie. – Siedem kobiet. Coś mi się obiło o uszy o poszczególnych przypadkach, ale nie słyszałam, że powiązano ze sobą tyle zgonów.

– Nie było się czym chwalić – zauważa szorstko kapitan. – Mieliśmy siedem ofiar, a każdy trop okazywał się fałszywy. Dziennikarze straszyli, że policja wyławia z rzeki ciała, ale na szczęście nie mieliśmy przecieku i nie podano zbyt wielu szczegółów. Wreszcie morderca jakby zniknął, zwłoki przestały się pojawiać. Nigdy go nie złapaliśmy.

– Sądzi pan, że wrócił? – pytam, nie mogąc oderwać wzroku od zdjęć, do których podejrzanie mocno pasowałaby fotografia naszej dzisiejszej denatki. – Czy to naśladowca?

– Nie mam pojęcia – wyznaje kapitan, a jego ramiona opadają. – Ta sprawa długo nie dawała mi spokoju. Bałem się, że… – wskazuje zdjęcia – że pewnego dnia znowu to zobaczę. Ten dzień nadszedł. Dlatego sprawa trafiła do nas.

– Szukamy seryjnego zabójcy? – szepczę, nie wierząc, że to dzieje się naprawdę.

– Nie możemy lekceważyć podobieństw. – Szef zgarnia zdjęcia, chowa je do teczki i podsuwa mi ją pod nos. – Faith, pojedziesz do Kingston.

– Teraz? Ja? – Moje serce galopuje z nerwów. Seryjny zabójca, nie do wiary. Każdy glina marzy o takiej sprawie, a zarazem piekielnie się jej boi. – A co jest w Kingston? – dociekam.

Kapitan przez moment wpatruje się w teczkę, jakby jej obecność sprawiała mu fizyczny ból. Widocznie nierozwiązane zagadki tych morderstw ciążą mu bardziej, niż daje po sobie poznać. Wreszcie podnosi na mnie wzrok i odpowiada:

– Ktoś, kto wie o tych sprawach więcej niż inni.ROZDZIAŁ DRUGI

Faith

Jestem w drodze od ponad dwóch godzin i według nawigacji zbliżam się do celu. Minęła dziesiąta, a tutejsze krajobrazy w jesiennej odsłonie są tak sielskie, że pewnie zasnęłabym za kierownicą, gdyby nie napędzała mnie energia związana ze śledztwem. Wracają do mnie urywki wiadomości, jakie podawano w mediach trzy lata temu. Widzę brązową sukienkę Marii Peterson oraz jej jasne włosy rozrzucone wokół twarzy jak promienie słoneczne. Przypominam sobie moment, gdy w telewizji poinformowano o drugim ciele i zaczęto ostrzegać kobiety, aby nie zapuszczały się same nocami w okolice rzeki. Później byłam zbyt zajęta swoimi sprawami, aby być na bieżąco z kolejnymi przypadkami, tym bardziej że – z tego, co mówił kapitan – śledczy starali się nie podawać zbyt wielu szczegółów, licząc na błąd mordercy.

Jak przez mgłę kojarzę detektywa, który prowadził tę sprawę. Nigdy nie spotkałam go osobiście, co wkrótce ma się zmienić. Wszyscy mówią o nim Brudny Harry, bo podobno sposobem bycia oraz skutecznością przypomina bohatera granego lata temu przez Clinta Eastwooda. Przymykano oko na jego niekonwencjonalne metody, cokolwiek to znaczy, bo był najlepszy, aż nagle poprosił o urlop i zniknął. Szef wyjaśnił, że problemy osobiste detektywa oraz fakt, że nie udało mu się schwytać mordercy siedmiu kobiet, sprawiły, że wylądował właśnie tutaj – w Kingston. Chata, w której rzekomo mieszka, znajduje się na końcu drogi, wśród wysokich drzew, a przynajmniej tak pokazuje mapa.

Mam być ostrożna, bo od prawie dwóch lat nikt z pracy go nie odwiedzał i nie wiadomo, jak prezentuje się jego kondycja psychiczna. Świetnie. Jadę na odludzie, żeby stanąć oko w oko z być może zdziwaczałym gliniarzem i w dodatku namówić go do powtórnego zajęcia się śledztwem, które kiedyś go zniszczyło. Nie sądziłam, że tak skończę.

– Okej, to chyba tutaj – mówię sama do siebie.

Parkuję w pobliżu starego domu, który ukrywa się w lesie, podobnie jak jego mieszkaniec.

– Halo! – wołam, wysiadłszy z auta. – Jest tu kto?!

Odpowiada mi cisza, więc idę w stronę chaty, rozglądając się bacznie. Trochę mi zimno, a to miejsce jest zajebiście ponure i dziwne. Obawiam się, że zamieszkujący je detektyw nie życzy sobie obcych, dlatego uciekł tak daleko od świata. No cóż, kopnął mnie zaszczyt, aby przerwać jego wygnanie. Biorę głęboki wdech i po rozlatujących się schodach wchodzę na werandę. Zaglądam przez brudne okno, ale w środku nie rejestruję żadnego ruchu. Pukam mocno do drzwi, jednak wciąż panuje cisza. Nie ma dzwonka, więc chyba pozostaje mi czekanie. Cholera, a może chłop nie żyje i powinnam tam wejść, żeby sprawdzić?

Odwracam się, żeby podejść do samochodu po telefon i skonsultować sytuację z kapitanem, ale zamiast tego podskakuję i wydaję z siebie pisk, bo w pobliżu schodów stoi wysoki mężczyzna i wlepia we mnie spojrzenie, które nie wygląda przyjaźnie. Automatycznie kładę dłoń na ukrytej pod kurtką broni. Jak zdołał tu przyjść tak bezszelestnie? Kurwa, chyba zejdę na zawał.

Kaszlę lekko i pytam:

– Detektyw Harry Belmont?

Przygląda mi się, jakby oceniał, czy warto udzielać mi jakichkolwiek informacji. Wygląda trochę… kiepsko. Kojarzy mi się z jakimś drwalem, który odciął się od cywilizacji, zjada mech, pije wodę ze strumyka i rozmawia z niedźwiedziami. Właściwie sam jednego przypomina, bo w tej grubej koszuli i starej kurtce z kołnierzem udającym martwe zwierzę jest po prostu wielki i przerażający. Zauważyłam też, że w dłoni dzierży siekierę, więc po plecach zaczyna mi cieknąć zimny pot. Czy ten Robinson to naprawdę nasz najlepszy śledczy? Ma gęstą i zaniedbaną brodę, czapkę nasuniętą na brwi, spodnie z plamami na kolanach i ubłocone buty. Jeśli to rzeczywiście on, to określenie „brudny” Harry nabiera nowego znaczenia. Nie wiem dlaczego, ale na tę myśl ogarnia mnie rozbawienie. Wtedy olbrzym burczy coś pod nosem.

– Proszę? – dociekam, bo nic nie zrozumiałam.

Burczenie się powtarza. Ja pierdolę, w tej chwili powinny pojawić się napisy, bo nie rozumiem ani słowa.

– Nie dosłyszałam – próbuję ponownie. – Może pan powtórzyć?

– Co cię tak bawi? – artykułuje wreszcie i udowadnia, że nie zdziczał do końca, bo wciąż potrafi się komunikować.

Co mnie bawi? Wizja siekiery rozpłatującej mi głowę?

– Nie, nic – wyjaśniam. – Szukam detektywa Belmonta.

– Czego chcesz?

– Nazywam się Faith Adams i jestem śledczą w policji Nowego Jorku. Kapitan Crawford mnie tu przysłał.

– Nie ma mnie w domu – stwierdza, po czym rusza w prawo.

Wiedziałam, że to nie będzie łatwe, ale w tej chwili mam ochotę wsiąść do samochodu i wracać do miasta. Niech szef sam sobie przyjeżdża dyskutować z tym gburem. Wzdycham, sięgam do swojej determinacji, a następnie idę za Belmontem. Widzę, że zaczął rąbać drewno, i nieco się uspokajam. A więc ta siekiera to nie element witania nieproszonych gości.

Podchodzę na tyle blisko, aby mnie słyszał, ale też zachowuję taką odległość, abym nie oberwała kawałkiem sosny czy co on tam ma.

– Potrzebujemy pana pomocy – oznajmiam.

Znowu coś tam gada pod nosem, czym zaczyna mnie wkurzać.

– Może pan mówić wyraźniej? – proszę.

Prostuje się i głośno wypuszcza powietrze z płuc. Jeśli ma mnie dość, to z wzajemnością. Czekam na jego słowa lub kolejną porcję burczenia. Wreszcie odwraca się, nie wypuszczając siekiery z dłoni, i warczy:

– Nie życzę tu sobie żadnych gości.

– Ja też nie skaczę z radości z powodu tych odwiedzin – wypalam. – Przyjechałam tutaj na prośbę kapitana. Uważa, że tylko pan może pomóc nam rozwikłać sprawę morderstwa.

– Znajdź kogoś innego – kwituje i się odwraca, po czym wybiera wielki drewniany klocek i unosi siekierę nad głowę.

Postanawiam uderzyć w czuły punkt każdego dobrego detektywa, a takim podobno ten facet jest, czyli zawodową ciekawość. Gdy siekiera opada, odzywam się głośno, aby na pewno mnie usłyszał:

– Dziś nad ranem z Hudson wyłowiono ciało kobiety.

Zastyga. Mam wrażenie, że na moment przestał oddychać. Wykorzystuję to, że udało mi się przykuć jego uwagę, i kontynuuję:

– Crawford twierdzi, że to może być ósma ofiara. Podobno nikt nie wie na temat tej sprawy więcej niż pan. – Przełykam ślinę i decyduję się na ostateczność: – Proszę nam pomóc. Lada dzień zostanę z tym śledztwem sama, bo moja partnerka zmienia stanowisko. Błagam, niech pan pomyśli o bliskich tej martwej kobiety.

Milknę. Upadłam już najniżej, jak mogłam, więc pozostaje mi poczekać chwilę na odpowiedź jaśniepana detektywa, a potem z podkulonym ogonem wrócić do kapitana. Chyba że rzekomo najlepszy śledczy w wydziale jednak się nade mną zlituje.

– Zastanowię się – oświadcza wreszcie, a potem sięga do sterty drewna.

– Mogę zawieźć pana do miasta – proponuję.

– Mam samochód – odpowiada i to chyba koniec naszej dyskusji, bo on zajmuje się swoimi sprawami, a ja stoję i nie wiem, co powinnam jeszcze zrobić, aby namówić go do powrotu do świata z Internetem, centralnym ogrzewaniem, bieżącą wodą i mydłem.

– Dziękuję za rozmowę – rzucam na pożegnanie, bo co innego mam powiedzieć? Że miło się gadało? Jakbym przesłuchiwała żula pod monopolowym.

Zmierzam do samochodu, a gdy opadam na siedzenie, mam ochotę zapłakać. Jakaś kobieta nie żyje, jej rodzina czeka na informacje, a ja zamiast pracować, jeżdżę po stanie i prowadzę bezowocne dyskusje z zarośniętym i zapuszczonym drwalem, który kiedyś był policjantem, ale widocznie postanowił do końca swych dni żywić się korą i straszyć poczciwych obywateli swoim wyglądem.

– Strata czasu – szepczę, a następnie odpalam silnik i włączam nawigację.

Pora wracać i zająć się śledztwem. Udowodnię kapitanowi, że zasłużyłam na swój awans. Nie potrzebuję do tego jakiegoś leśnego gbura.