Ostatni diament - ebook

PROLOG

Gdyby nad ranem nie zerwał się silny północny wiatr, pewnie tak szybko nie znaleziono by ciała. Minęło zaledwie kilka godzin, więc tak naprawdę nikt nie wiedział, że w ogóle należy rozpocząć poszukiwania.

Duże, ciężkie krople deszczu spadały coraz gęściej. Dorota położyła wiosło w poprzek kajaka i zacisnęła mocniej sznurek w kołnierzu kurtki. Odwróciła się w kierunku mostu Toruńskiego, który był już za nimi.

– Może się cofniemy i przeczekamy?

– Tę mżawkę? Zaraz przejdzie – stwierdził Tomasz i zaczął wiosłować jeszcze szybciej.

Dorota w końcu też chwyciła za wiosło. Nie chciała wyjść na marudę czy słabeusza. To był ich pierwszy wspólny wyjazd, a Tomek bardzo jej się podobał. Miał hopla na punkcie starych fortyfikacji, murów obronnych, twierdz i tym podobnych. Koniecznie chciał zobaczyć gdańskie bastiony. Ona wolałaby wygrzewać się teraz w jacuzzi, ale widząc, jak chłopak nakręcił się na ten weekend, postanowiła ustąpić. Pomyślała, że następnym razem pojadą do jakiegoś wypasionego hotelu ze spa. Żadnego łażenia, żadnej zbędnej rekreacji. A kiedy będą już na serio razem, wybije mu to dziwne hobby z głowy.

Z każdym kolejnym pokonanym metrem Dorota coraz bardziej przekonywała się, że nie cierpi tak zwanych wodnych atrakcji. Może rzeczywiście nie groziło im niebezpieczeństwo, ale jej było zimno, wiatr spychał ich na różne strony, czuła coraz większe parcie na pęcherz, a teraz dodatkowo miała mokro za kołnierzem. Nie znosiła tego uczucia.

– Ale czad! – Tomek był zachwycony. Dopłynęli do czegoś, co wyglądało jak brama, więc w Dorocie obudziła się nadzieja, że to oznacza koniec wycieczki. – Kamienna Śluza z siedemnastego wieku… Miała chronić Żuławy przed zalaniem, w razie gdyby podniósł się poziom morza – wyjaśnił z entuzjazmem. – Kiedyś tu była fosa. Ekstra, co nie?

Dziewczyna wysiliła się na uśmiech.

– Jest tu gdzieś toaleta? Bo bardzo muszę… – Nie chciała wchodzić w fizjologiczne szczegóły.

Zaczęli się spotykać miesiąc temu i właściwie dopiero w ten weekend doszło między nimi do pierwszego intymnego zbliżenia. Zamiast się rozluźnić, Dorota wciąż była skrępowana tym faktem.

– Toaleta? Tu? No raczej nie… – zaśmiał się. – Najwyżej wysikasz się do wody.

Nie bawiło jej to. Zwłaszcza że Tomek znowu zabrał się do wiosłowania.

– Nie wracamy?

– Skoro już tu jesteśmy, to dopłyńmy chociaż do bastionu Żubr. To zaraz na lewo…

Dziewczyna miała niewyraźną minę. Zaczął żałować, że nie została w hotelu. Gdyby był sam, popłynąłby dalej, wzdłuż pozostałych bastionów, aż do Polskiego Haka, i dopiero tam zawrócił na Żabi Kruk. Mimo wszystko to była ich pierwsza wyjazdowa randka, a on nie chciał Doroty zbytnio męczyć. Nie od razu. Postanowił, że będzie przekonywał ją do swoich pasji stopniowo.

Kiedy zbliżali się do celu, dziewczyna dygotała z zimna.

– Dobra, wracamy! – zadecydował Tomek, a ona wyraźnie odetchnęła.

Zatrzymał się jeszcze tylko, żeby obfotografować kamienne wieżyczki nazywane Czterema Dziewicami, a potem ruszyli z powrotem w kierunku śluzy.

– Ale jazda! – zawołał.

– Co jest? – Dorota utkwiła wzrok we wrotach śluzy. Były zamknięte. – Co to znaczy? Zaraz się otworzą, tak? – dopytywała.

Podpłynęli bliżej, gdzie ustawiły się już dwa inne kajaki z ludźmi, którzy podobnie jak oni zostali uwięzieni w tej części Motławy.

– Dopiero co były otwarte… – Dorota wciąż nie dowierzała, że nie mają jak wrócić.

– Te wrota potrzebują około piętnastu sekund, żeby się zamknąć, jeśli na Motławie jest cofka. Czasem tak się dzieje, kiedy zaczyna wiać z północy – wyjaśnił chłopak z niebieskiego kajaka.

– Trzeba zadzwonić do ludzi, którzy to obsługują – stwierdziła rzeczowo Dorota, ale chłopak tylko się zaśmiał.

– To jest samoczynne i bezobsługowe urządzenie… perełka hydrotechnicznej myśli – perorował.

– Zajebiście… – Dorocie w jednej chwili przestało zależeć na robieniu dobrego wrażenia. – To co teraz?

– Możemy zrobić przenoskę górą… – stwierdził Tomasz. – Jest jakieś zejście po drugiej stronie?

– Betonowe schody – odparł chłopak, który najwyraźniej znał te okolice. – Albo zjazd w kajaku po skarpie.

– Żadnych zjazdów! – zadecydowała Dorota podniesionym tonem, którego Tomek jeszcze u niej nie słyszał.

Tak naprawdę był podekscytowany tą sytuacją. Nawet nie liczył na taką atrakcję jak widok zamykającej się śluzy. Wynagrodziło mu to nawet fakt, że ostatecznie z powodu dziewczyny musiał skrócić spływ. Dorota niepotrzebnie robiła aferę. Tylko ona była zdener­wowana.

– Mój ojciec jest z Biskupiej Górki – stwierdził nagle chłopak. – To niedaleko. Opowiadał, że w latach osiemdziesiątych urządzali tu sobie z kolegami kąpielisko. Skakali z mostu albo z szyny…

– Muszę siku. Czy gdzieś tu można się wysikać? – Rzewne wspominki nie zrobiły na Dorocie wrażenia, bo przerwała je w niezbyt uprzejmy sposób. Ewidentnie puściły jej nerwy. Tomkowi było za nią wstyd.

– Jeśli już, to w krzakach – poradził chłopak, niezrażony jej zachowaniem. – Możecie odpłynąć kawałek za wieżę i tam jest taka wysepka. Tylko uważajcie, bo oprócz meneli nikt tam nie zagląda. Można się natknąć na szkło i inny syf.

Wiosłowali w milczeniu. Ona nawet z większym zaangażowaniem, bo parcie na pęcherz było już bardzo bolesne. Dobili do brzegu i Tomek przytrzymał się gałęzi, żeby dziewczyna mogła wyjść na brzeg. Kiedy zniknęła w krzakach, znowu pomyślał o tym, że gdyby był sam, bawiłby się zdecydowanie lepiej. Po chwili usłyszał przeszywający krzyk.

– Kurwa, co znowu? – powiedział do siebie. Może nadepnęła na szkło albo zobaczyła szczura.

Dorota zaczęła wołać go przerażonym głosem, więc wyskoczył z kajaka i pobiegł w jej kierunku. Kiedy do niej dotarł, stała nieruchomo i wpatrywała się w coś, co leżało na brzegu. Podszedł bliżej i zobaczył unieruchomione w trzcinach, odwrócone do nich plecami ciało kobiety.I_
JUNGLE, BABY!_

O dziewiętnastej było już całkiem ciemno, ale temperatura nadal nie spadała poniżej trzydziestu trzech stopni. Brak słońca na niebie sprawiał natomiast, że opuszczenie klimatyzowanego pokoju w hostelu Happy Monkey w Kuala Lumpur wreszcie nie równało się zstąpieniu do piekła.

We wspólnej części wypoczynkowej, zaaranżowanej naprzeciwko recepcji i otwartej na ulicę, furkotały dwa wiatraki, przyjemnie wprawiając w ruch duszne powietrze. Luiza usadowiła się obok jednego z nich i czekała na przyjaciółkę, która dopiero obudziła się z drzemki. A właściwie z kilkugodzinnego snu, bo mimo że przyleciały do Kuala Lumpur trzy dni temu, nadal męczył je jet lag.

Młody mężczyzna, na którego Luiza zwróciła uwagę już przy śniadaniu, poprosił o klucz do swojego pokoju, zdjął przybrudzone japonki i przysunął je stopą do kupki innych klapków oraz sandałów pozostawionych przez gości.

– Najlepsza jest citronella – odezwał się po angielsku z twardym akcentem.

Luiza w pierwszej chwili nie zorientowała się, że mówi do niej.

– Olejek z trawy cytrynowej. Na komary – wyjaśnił. – Zawsze najlepiej używać tego samego co lokalsi.

Dopiero teraz przestała się drapać po łydce.

– A co lokalsi polecają na malarię? – zapytała z ironicznym uśmiechem.

– Spokojnie. W takich turystycznych miejscach raczej trudno o komara z malarią. Już prędzej gdzieś w tropikalnym lesie.

– Hm… na przykład takim jak Taman Negara?

– Ha, ha, też się tam wybierasz?

– Taki mamy plan. Autokarem do Jerantut, a potem mikrobusem do Kuala Tahan.

– Znam lepszy sposób. – Mężczyzna zdjął kapelusz i usiadł na sofie naprzeciwko Luizy. – A przynajmniej atrakcyjniejszy.

– Jaki?

– Łódź.

– Hm… no nie wiem. Czy to bezpieczne?

– Żartujesz? Przyleciałaś na wakacje do Malezji i pytasz, czy poruszanie się łodziami jest bezpieczne? – Włożył rękę głęboko do wypchanego plecaka, pogrzebał w nim i wyjął niewielkie pudełeczko. – To na bąble. Poza tym mam na imię Sasza. – Wyciągnął do niej dłoń.

– Luiza – odpowiedziała.

– Weź, przyda ci się. – Powstrzymał ją, gdy chciała oddać mu maść. – Lecę. Miło było cię poznać. Pewnie do zobaczenia w okolicy.

Hanka wzięła ze sterty plastikowy talerz i nałożyła sobie trzy roti z kawałkami bananów. Polała całość miodem i wróciła do stolika.

– Chcę to jeść codziennie rano do końca świata.

– A ja chcę pić tylko sok z arbuza. Mogłabym się nim nacierać… – Luiza pociągnęła napój przez słomkę i zamruczała. – O, patrz – ściszyła głos – to ten facet.

– Ten z wczoraj? – Hanka obserwowała Saszę, który stał na chodniku przed hostelem i rozmawiał z tęgą Malajką w żółtym hidżabie. – Matko, jakie ciacho. Już go zaklepałaś?

– Weź… – Blada skóra Luizy, i tak w tym upale non stop zaczerwieniona, teraz jeszcze pociemniała.

Po śniadaniu pojechały zwiedzać jaskinie Batu, a kiedy wróciły, znowu padły na trzy godziny do łóżka.

– Wiesz, co jest najlepsze? – zapytała Luiza. Tym razem również wstała pierwsza. – Że za każdym razem budzę się potwornie głodna.

Ciężkie pomarańczowe słońce opadało powoli między drapaczami chmur, wypełniając ulice Bukit Bintang ciepłą poświatą. Kiedy zrobiło się ciemno, zawieszone nad straganami lampiony rozbłysły na czerwono. Ciepłe powietrze wydobywało z zaułków słodko-kwaśną woń odpadków i resztek owoców, ale był to przyjemny zapach. Luiza zatrzymała się na chwilę, bo tuż przed nią przebiegł szczur wielkości borsuka i schował się za śmietnikiem.

Jalan Alor tonęła w plastiku i wszystkich kolorach świata. Fasady niskich budynków były upaćkane żarówiastymi szyldami knajp, zdjęciami potraw i logotypami sklepów z tanią odzieżą. Stragany miały czerwone, niebieskie i żółte zadaszenia. Pomiędzy nimi poustawiano rzędy stolików i krzeseł – oczywiście również plastikowych. Trudno było znaleźć wolne miejsce.

Stary Malaj pomachał do nich, zachęcając do zakupu orzeszków ziemnych ze swojego przewoźnego sklepiku, czyli z kosza przymocowanego do skutera. Gdzieś dalej Luiza poczuła zapach smażeniny i sosu ketjap manis, więc ssanie w żołądku stało się jeszcze bardziej dokuczliwe.

– Muszę, po prostu muszę! – zawołała Hanka i zanurkowała w tłumie. Wyłoniła się przy stoisku z wyłożonymi na kruszonym lodzie granatami.

Luiza podeszła do niej i zahipnotyzowana patrzyła, jak młoda dziewczyna w hidżabie odkrawa końcówki owocu, wkłada granat do metalowej wyciskarki, a miażdżone kosteczki pękają i puszczają purpurowy sok.

– Chyba zjadłabym satay… – zastanawiała się Luiza.

– Znowu? Tu jest do wyboru jakieś pięć milionów innych dań.

– Jak chcecie, to pokażę wam najlepsze żarcie w okolicy. – Za Luizą zmaterializował się Sasza.

– Ej, no raczej! – Hance błysnęły oczy, może na myśl o jedzeniu, ale równie prawdopodobnie na widok atrakcyjnego mężczyzny.

Sasza złapał Luizę za rękę. Nie protestowała. Jego dłoń była sucha, ciepła i silna. Przepychał się wśród turystów, potem lawirował między samochodami i skuterami, osłaniając dziewczyny.

– Jakby co, to jestem chętna nawet na trójkącik – szepnęła Hanka, chwytając za ramię Luizę, która zgromiła ją wzrokiem. Na szczęście na ulicy było potwornie głośno i Sasza nie usłyszał tego wyznania.

Skręcili w stronę parku oraz podświetlonej na niebiesko wieży telewizyjnej Menara i szli jeszcze kilkaset metrów. Tłum się przerzedził, zrobiło się ciszej, bardziej kameralnie. Na jednej ze ścian zobaczyli szyld z napisem „Warung B&R” i weszli w coś w rodzaju podwórka, na którym znajdował się taras niepozornego lokalu. Niemal wszystkie stoliki były zajęte przez lokalsów. Na ekranach dwóch wielkich telewizorów leciał jakiś mecz. Sasza najwyraźniej znał właściciela i większość kelnerów, bo wszyscy się z nim witali.

– Jest menu? – zapytała Hanka, kiedy już usiedli. – Mój żołądek zaczął już trawić sam siebie.

– Po angielsku nie ma, ale i tak musicie zamówić nasi kandar.

– Co to jest? – zainteresowała się Luiza.

– Ryż na parze z różnymi dodatkami. Curry, owoce morza, warzywa. Albo mięso. Nie zawsze jest to samo.

– Chcę wszystko – zadeklarowała Hanka, rzuciwszy plastikowym menu.

Dziesięć minut później na stół wjechały talerze z ryżem, rybą w czerwonym curry, skrzydełkami kurczaka, skorupiakami, jajkiem, smażonymi warzywami i czymś, co Sasza nazwał gorzkim melonem, a co było zielone i bardziej przypominało ogórka. Na tym wszystkim ułożono jeszcze pulchne papadamy.

– Słodki Jezu… – westchnęła Hanka. – Dobrze, że wykupiłam droższe ubezpieczenie. Jeśli umrę z przejedzenia, to powiedz mojej mamie, że nie żałuję.

– Zaczekaj… – powstrzymał ją Sasza. – Żeby docenić nasi kandar, musisz najpierw spróbować każdej rzeczy z osobna, a potem wszystko wymieszać.

Jedli w milczeniu dobre pięć minut. Dziewczyny tylko co chwilę pojękiwały z zadowolenia.

– Jesteś Rosjaninem? – zagaiła Hanka, kiedy zaspokoiła pierwszy głód.

– Mama Niemka, tata Rosjanin. Nie pytajcie, nie wiem, jak to wyszło… – Wszyscy troje zaczęli się śmiać. – Żartuję, wiem oczywiście. Ojciec jest synem dyplomaty, więc podróżowali po świecie. Poznał moją mamę na studiach w Berlinie. Ona jest znaną wiolonczelist­ką. – Sasza wyjął smartfon i pokazał nagranie w mediach społecznościowych. Piękna blondynka o figurze modelki grała solowy koncert w jakiejś starej operze.

– Wow… – skwitowała Luiza. – A ty na czymś grasz?

– Jak każdy szanujący się nastolatek przeszedłem etap fascynacji gitarą… – zaśmiał się Sasza. – Ale nie mam wielkiego talentu. W ogóle jestem raczej rozczarowaniem dla rodziców. Zamiast iść do poważnej pracy, podróżuję po świecie.

– Ale nie jesteś żadnym blogerem-influencerem czy coś? – zapytała Hanka.

– Broń Boże. Pracuję dla Reutersa.

– O wow – wyrwało się znowu Luizie i tym razem poczuła się bardzo mało elokwentna.

– Jak wasz posiłek? – zapytał Hindus, który podszedł do stolika i zaczął zbierać puste talerze.

– To było mistyczne doznanie – podsumowała Hanka. – Osiągnęłam nirwanę.

– Tak, pyszne – dodała Luiza. Nagle zapomniała wszystkich wyszukanych słów po angielsku i coraz bardziej się tego wstydziła, zwłaszcza przy przyjaciółce, która od dziecka uczyła się od prywatnych native speakerów.

– Przepraszam, że się odważę… – Hindus nie­spodziewanie zwrócił się do Luizy. – Ale ja ciebie już widziałem.

– Naprawdę? – zdziwiła się. – Tutaj? To znaczy na pewno nie w tej restauracji, jestem tu pierwszy raz.

– Może na Jalan Alor? – zasugerowała Hanka.

– Nieee. – Hindus się zamyślił. – Zaczekajcie. Wy dwie jesteście z Polski, tak? Dzień dobry. Dziękuję. Kurwa. Piwo – zaczął wymieniać pojedyncze słówka.

Dziewczyny wybuchnęły śmiechem.

– Skąd wiedziałeś? – Hanka uśmiechała się i patrzyła porozumiewawczo na Saszę.

– Polki są piękne. Takie delikatne. Wiem! – zawołał Hindus. – Widziałem cię w Warszawie, na lotnisku.

– Ale numer. – Hanka trąciła Luizę łokciem. – Teraz? Przyleciałyśmy trzy dni temu. Byłeś w Polsce?

Hindus pokręcił głową.

– Teraz nie. Rok temu.

– Hm… – zdziwiła się Luiza. – Może w grudniu? Leciałam do Rzymu.

– Tak, to chyba było w grudniu. Jesteście z Warszawy?

– Z Gdańska.

– Niemożliwe! Moja dziewczyna mieszka w Gdańsku – oznajmił Hindus. Dziewczyny były zaskoczone nie tyle samym zbiegiem okoliczności, ile faktem, że mieszkaniec Kuala Lumpur zna nazwy polskich miast. – Bardzo chciałbym ją odwiedzić, ale nie mogę. – Skinął głową na człowieka za barem. – Rodzinny biznes. Brat miał przejąć, ale zmarł niedawno i zostałem tylko ja. Pomagam też wujkowi prowadzić sklep. Bardzo dużo pracy i problem z wyjazdem. Ale może ona przyleci znowu niedługo – powiedział, jakby pocieszał sam siebie.

– Gdzie się poznaliście? – Sasza, który wcześniej tylko przysłuchiwał się wymianie zdań, włączył się do rozmowy.

– Tutaj, mój przyjacielu. Ania projektuje biżuterię. Przyleciała rok temu na targi, a ja byłem jej przewodnikiem. Zakochaliśmy się w sobie…

– Pewnie z bursztynu – stwierdziła Hanka, ale chłopak nie rozumiał, o co jej chodzi. – Bursztyn. Takie brązowe albo żółte kamienie z żywicy. – Hanka starała się tłumaczyć prosto i obrazowo. – Wydobywa się je z morza. W Gdańsku jest tego sporo.

– Aaa, tak, właśnie tak. Bursztyn. To Ani kamienie. Ech… bardzo za nią tęsknię. – Młody Hindus westchnął tak głęboko, że Luiza przez chwilę miała ochotę go przytulić. Bała się jednak, że to będzie nie na miejscu.

– Przepraszam, zajmuję wam czas – stwierdził nagle chłopak. – I nie przedstawiłem się. Ravi. – Podał Luizie rękę.

Pozostali także dokonali prezentacji.

– Może usiądziesz z nami i napijesz się czegoś – zaproponował Sasza, którego również musiały poruszyć słowa Raviego.

– Nie, dziękuję bardzo, ale nie chcę przeszkadzać – zaoponował Ravi.

Sasza spojrzał na dziewczyny pytającym wzrokiem.

– Nie przeszkadzasz, bardzo miło się rozmawia – odezwała się Hanka i odsunęła wolne krzesło. – Zapraszamy.

W całej postawie Raviego widać było wahanie.

– Wiecie co, przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Ale to ja was zapraszam – powiedział.

Luiza i Hanka wymieniły spojrzenia, a Ravi kontynuował:

– Pomyślałem, że może pomożecie mi napisać list po polsku do mojej Ani? To zrobi na niej wrażenie.

– Jasne, nie ma problemu, tylko… – Hanka zaczęła szukać czegoś w skórzanej nerce, którą przez cały wyjazd nosiła na biodrach. – Masz jakąś kartkę i długopis?

Ravi zdecydowanie pokręcił głową.

– To musi być piękna papeteria. Mam taką w swoim sklepie. Dlatego właśnie was zapraszam. To pięć minut stąd. Zaraz kończę pracę, jeśli chwilkę poczekacie, to możemy od razu iść.

Tym razem obie utkwiły wzrok w Saszy, szukając u niego potwierdzenia, że to dobry pomysł.

– Jeśli nie macie innych planów… – Mężczyzna wzruszył ramionami.

Zapłacili za kolację i chwilę później podążali za Ravim uliczkami Bukit Bintang. Niektóre były pełne sklepów i straganów, inne sprawiały wrażenie całkowicie zapomnianych przez człowieka. Ravi szedł nieco z przodu, skręcał w lewo, potem w prawo i znowu w prawo, więc wydawało się, jakby wracali do punktu wyjścia; mijali podobne bramy, sypiące się ściany, zasłonięte roletami okna, śmietniki, metalowe schody i brzęczące skrzynki klimatyzatorów. Tylko wyrastające wysoko w niebo rozświetlone wieżowce przypominały, że znajdują się w centrum pulsującego życiem miasta. W końcu dotarli do ulicy z całkiem zadbanymi budynkami, przypominającymi magazyny lub składy. Ravi zatrzymał się i podniósł brązową roletę, która zasłaniała drzwi. Weszli do ciasnego pomieszczenia, zastawionego po sam sufit różnej wielkości kartonami. Ravi przesunął kilka z nich, żeby zrobić miejsce dla swoich gości. Na chwilę zniknął na zapleczu.

Luiza pomyślała, że miejsce, w którym się znaleźli, w ogóle nie przypomina sklepu, ostatecznie jednak niewiele wiedziała o tego typu lokalach, w dodatku hinduskich, w Malezji.

Ravi przyniósł dwa krzesła. Kiedy dziewczyny usiadły, wykonał telefon, po czym oznajmił:

– Zaraz dostaniecie najlepsze mango lassi, jakie piliście w życiu – powiedział uradowany. – A tu jest papier i długopis.

Luiza sięgnęła po nie i spojrzała wyczekująco na Raviego, który po chwili zaczął dyktować. List miłosny nie był specjalnie długi i w większości zawierał banały. Mówiąc szczerze, dziewczyna była trochę rozczarowana brakiem inwencji Hindusa.

– Teraz się podpisz. – Podsunęła mu kartkę.

– Dziękuję, to będzie piękna niespodzianka dla Ani.

Ktoś zapukał do drzwi i Ravi poszedł otworzyć. W progu stało dwóch chłopaków, jeden z nich podał Raviemu plastikowe kubki z mango lassi. Hindus przekazał napoje gościom, sam też zaczął pić.

– To jakiś obłęd… – zachwyciła się Hanka po spróbowaniu. – Faktycznie, lepszego nie piłam.

– Moja mama się ucieszy. Długo zostajecie w Kuala Lumpur?

– Jutro chcemy jechać do Taman Negara.

– Ooo… z Jerantut zamówcie taksówkę do Kuala Tahan. Jeśli zadzwonię do mojego dobrego przyjaciela, który tam mieszka, to weźmie od was nie więcej niż sto ringgitów.

– Byłoby wspaniale – stwierdziła Luiza.

– Namawiam dziewczyny, żeby raczej zabrały się ze mną łodzią z Kuala Tembeling – wtrącił się Sasza.

– To aż trzygodzinna podróż, mój przyjacielu. – Mina Raviego wskazywała, że uważa pomysł Saszy za dziwny. – Może padać, a taksówką będziecie w godzinę.

– Ale nie zobaczymy lasu deszczowego od strony rzeki, nie zmokniemy i nie przeżyjemy przygody – zaśmiał się Sasza.

– Ach, turyści są dziwni. – Ravi go podpuszczał. – I co dalej po Taman Negara?

– Indonezja. Bali. – Hanka przerwała siorbanie mango lassi przez słomkę.

Ravi przeniósł pytający wzrok na Saszę.

– Indie. Dżajpur, potem Nepal, może Sri Lanka.

– Dżajpur, Dżajpur! – ożywił się Ravi. – Mój Dżajpur!

– Pochodzisz stamtąd?

– Ech… urodziłem się w Dżajpurze i spędziłem tam dzieciństwo. Potem moja rodzina przyjechała za pracą tutaj. Wielu ludzi szuka w Kuala Lumpur swojego szczęścia. Ale ty, mój przyjacielu – Ravi zwrócił się do Saszy – nie dostaniesz tak łatwo wizy, jeśli będziesz chciał wyjechać z Indii do Nepalu i z powrotem.

– Ostatnio nie miałem z tym żadnego problemu.

– Naprawdę? To niemożliwe.

Ravi był na tyle pewny tego, co mówi, że Sasza sięgnął do kieszeni bojówek po paszport i zaczął szukać pieczątek świadczących o wjeździe do krajów, o których rozmawiali.

– Rzeczywiście… Mogę? – Hindus wziął dokument i zaczął go przeglądać. Zatrzymał się na stronie ze zdjęciem. – To naprawdę bardzo dziwne… – spojrzał poważnie na Saszę – zwłaszcza że wyszedłeś na zdjęciu jak terrorysta.

Obaj głośno się roześmiali.

– Zaczekaj, pokażę ci swoje. – Ravi wyjął jakiś dokument i zademonstrował zdjęcie, na którym wyglądał jak dwunastoletni szczyl.

– Kiedy ja robiłam zdjęcie do paszportu – wtrąciła Hanka – to nawet kobieta w okienku odradzała mi fotografa, który był na miejscu. Nie uwierzyłam. A potem żałowałam.

– Teraz już musisz nam pokazać! – zaśmiał się Ravi.

Po chwili na stoliku leżały wszystkie trzy paszporty – Saszy, Hanki i Luizy. Żywiołowo komentowali swoje zdjęcia.

– Twojej rodzinie chyba się udało, co? – zauważył po chwili Sasza. – Znaleźć szczęście w Kuala Lumpur. Macie restaurację, sklep…

– Ech, niby tak. – Ravi spoważniał. Zamknął oglądane dokumenty, złożył jeden na drugim i obracał je w dłoniach. – Malajski rząd nie lubi Hindusów. Wielu zginęło podczas ulicznych zamieszek w sześćdziesiątym dziewiątym. Teraz bumiputra, rdzenni mieszkańcy, mają więcej przywilejów, a my… Wiecie, że zakazali nawet emisji naszych filmów? Uważają, że to zniewaga islamu. Ale filmy to mały problem. Władze Kuala Lumpur zaczęły robić naszym ludziom problemy z wizami i przedłużaniem pobytu. Ty, mój przyjacielu… – Ravi spojrzał na Saszę wielkimi czarnymi oczami, w których pojawił się żal. – Ty masz więcej przywilejów niż ja we własnym kraju. To jest sprawiedliwe?

Nikt się nie odezwał. Przez drzwi, wciąż otwarte na ulicę, słychać było tylko rozmowę chłopaków, którzy przywieźli im mango lassi i cały czas stali na zewnątrz, paląc skręty. Luiza pomyślała, że jest straszną ignorantką. Przyjechała tu najeść się pysznego jedzenia, podziwiać świątynie i egzotyczną przyrodę, a nie miała większego pojęcia o historii czy sytuacji politycznej tego kraju.

– Nasz rząd też za nami nie przepada. – Hanka chciała pocieszyć Raviego.

– Tak? A uniemożliwił ci wyjazd na pogrzeb brata? – zapytał chłopak uniesionym głosem, jakby to była jej wina.

– Bardzo mi przykro, naprawdę. – Hanka nie wiedziała, co jeszcze może powiedzieć.

Lekka początkowo atmosfera zaczęła gęstnieć. Luiza spojrzała w stronę wyjścia, które teraz zasłaniali koledzy Raviego.

– Robi się późno… – odezwała się po polsku. – Może będziemy już wracać, co?

– W takim momencie? Nie widzisz, że on jest w kompletnej rozsypce? Otworzył się przed nami – obruszyła się Hanka i zaraz znowu przeszła na angielski. – Ravi, chciałabym ci jakoś pomóc, naprawdę. Nie jestem jedną z tych powierzchownych turystek, które przyjeżdżają do was się zabawić, a resztę mają w dupie… Jeśli mogę coś dla ciebie zrobić, coś więcej niż ten list…

Luizę z jednej strony ujęły te słowa, z drugiej jednak zastanawiała się, jakie niby realne kroki mogłaby podjąć jej przyjaciółka, żeby zmienić sytuację Hindusa.

– Może potrzebujesz pieniędzy? – Hanka jednym zdaniem rozwiała jej wątpliwości i momentalnie potwierdziła, że jednak jest bardzo powierzchowna.

– Kobieto, obrażasz mnie. – Twarz Raviego stężała.

Luizę przebiegły ciarki wstydu. Zastanawiała się, co powiedzieć, żeby jakoś załagodzić sytuację i jak najszybciej opuścić to miejsce, nie robiąc Raviemu jeszcze większej przykrości. Na razie ograniczyła się do wpatrywania w dłonie mężczyzny tasujące ich paszporty.

– Przepraszam, nie chciałam. – Wydawało się, że Hanka zaraz go przytuli, co jeszcze pogarszało sytuację.

– Co właściwie tutaj sprzedajesz? – Sasza rozsądnie zmienił temat.

– Aaa… różne rzeczy. Zegarki, biżuterię… Pokażę wam.

Luiza odetchnęła z ulgą. Ravi w sekundę zrobił się radosny, jakby ktoś przełączył odpowiedni guzik w jego głowie. Odsunął szufladę biurka i wyjął z niej tacę z pierścionkami.

– Przepiękne! – zawołała Hanka, niezrażona wcześniejszą gafą. Powiedziałaby wszystko, żeby zrobić przyjemność Raviemu, jednak biżuteria naprawdę robiła wrażenie.

– Widzisz… nie potrzebuję twoich pieniędzy. – Hindus tym razem obrócił sprawę w żart. – Mój dziadek jest szlifierzem, a wujek oprawia klejnoty.

– To rubiny czy ametysty? – Luiza wzięła do ręki prostą obrączkę wysadzaną kanałowo jasnoróżowymi kamieniami. Miała mgliste pojęcie o kamieniach szlachetnych. Kojarzyła tylko, że szafiry są niebieskie, szmaragdy zielone, ametysty fioletowe, a rubiny mają barwę krwi. Na tym kończyła się jej wiedza.

– Diamenty w pięknym kolorze _fancy light pink_ – wyjaśnił Ravi. – Widzisz? Są muśnięte różem.

– Myślałam, że diamenty są bezbarwne – stwierdziła Luiza.

– Och, mogą być i niebieskie, i zielone, i żółte – obruszył się Hindus. – Ale najbardziej pożądane są różowe. Różowe diamenty z Argyle, takie jak te.

– Argyle… – odezwał się Sasza. – Słynna australijska kopalnia. Słyszałem, że zostanie zamknięta.

– To prawda, mój przyjacielu. Kamienie się kończą, a wiecie, co to znaczy? – Ravi spojrzał pytająco na dziewczyny, a one pokręciły głowami. – Że wszystkie diamenty stamtąd będą niedługo bardzo dużo warte. Może chciałbyś kupić taki pierścionek dla swojej dziewczyny? – W Ravim obudziła się żyłka sprzedawcy. Spoglądał to na Saszę, to na Luizę, która zaraz się roześmiała.

– Nie jesteśmy parą – wyjaśniła.

– Niestety. – Sasza zrobił udawaną smutną minę, czym jeszcze bardziej ją rozbawił.

– Kto wie, kto wie… – stwierdził filozoficznie Ravi. – Dam ci bardzo dobrą cenę. Nie dla turysty.

– Ile? – zapytał Sasza.

Hindus spojrzał na niego i cmoknął. Pocierał kciukiem brodę na znak, że w jego głowie zachodzi poważna, ale szybka kalkulacja. Mierzył wzrokiem Saszę, jakby ostateczna kwota tak naprawdę była zapisana gdzieś w jego aurze.

– Jak dla przyjaciela, tysiąc dwieście dolarów – zadecydował.

– To rzeczywiście bardzo dobra cena – stwierdził Sasza tonem znawcy. – Zastanowię się.

– Mam też inne kamienie, gdybyś chciał. Szmaragdy, rubiny, opale… kolczyki, kolie, bransoletki. A może zegarek z diamentami dla ciebie? – Ravi po kolei wyjmował z szuflad błyskotki i zachęcał dziewczyny do mierzenia.

– A to? – zapytał Sasza.

Hanka i Luiza podążyły za jego wzrokiem. Zorientowały się, że był skupiony na biżuterii, którą nosił Ravi. Długi złoty łańcuszek z wisiorkiem w formie ażurowej kuli, w której schowano purpurowy kamień.

– To pamiątka rodzinna. Nie na sprzedaż. – Ravi złapał za wisiorek, jakby chciał go ochronić.

– To też diament? – drążył Sasza.

– Mój przyjacielu… gdybym posiadał diament tej wielkości i w takim kolorze, byłbym bardzo bogatym człowiekiem. – Mówiąc to, Ravi majstrował przy kuli. Okazało się, że można ją otworzyć i wyjąć kamień, co Hindus uczynił. Zademonstrował im klejnot, ale nie wypuścił go z dłoni. – To rubin.

– A te kolczyki? Ile kosztują? – Hanka trzymała w dłoni dwa małe kwadratowe sztyfty z bezbarwnymi kamieniami.

– Dla ciebie pięćset dolarów.

– To też diamenty? – dopytywała Hanka.

– Najprawdziwsze. Pokażę ci coś.

Ravi włączył lampkę znajdującą się na stole, podsunął pod nią kolczyki i wyjął z szuflady inny kamień.

– Zobacz – zwrócił się do Hanki. – Widzisz te pomarańczowe refleksy? To efekt ognia. Znak, że to prawdziwy diament. Ale częściej świecą się na biało lub szaro. – Teraz zbliżył pod światło drugi kamień. – A ten… mieni się jak tęcza. To zwykła cyrkonia. Szkiełko.

– Przyjmujesz płatność kartą? – Pytanie Hanki zaskoczyło Luizę.

– Tylko gotówka. Niestety. – Ravi rozłożył ręce. – Przepraszam, to nie moja zła wola. Daję ci dobrą cenę. Ufam ci. Ale ty musisz zaufać mnie. Inaczej cena musiałaby być cztery razy wyższa. Rozumiesz?

Hanka pokiwała głową.

– Nie mam przy sobie tyle pieniędzy. Wyjmę z bankomatu i przyjdę jutro. Będziesz miał otwarte?

Luizie średnio podobał się pomysł wracania tu następnego dnia.

– Możesz przyjść do restauracji albo ja przyjdę do twojego hotelu – zaoferował Hindus. – Podajcie mi adres.

Kiedy Hanka zapisywała na kartce adres Happy Monkey, opór Luizy rósł. Miała nadzieję, że nagle skończy się wkład w długopisie, choć to przecież i tak nie byłoby w stanie przeszkodzić w transakcji. Hanka podała kartkę Raviemu.

– Mówiłem… Władze nas dyskryminują. Nie dają wyjeżdżać, nie dają zarabiać. Mam tu worek najlepszej jakości diamentów. Państwo zedrze ze mnie tyle, że ledwo wyjdę na swoje. Ale gdybym go sprzedał w Europie, moja rodzina nie musiałaby pracować do końca życia. Moja matka poszłaby do prywatnej kliniki i miałaby szansę wyleczyć raka. Moja siostra nie musiałaby wychodzić za mąż za bogatego starca, którego nie kocha. A ja… kupiłbym chatkę na Langkawi i żyłbym tam spokojnie z moją Anią. Was też bym zaprosił – zakończył z uśmiechem.

Luiza zastanawiała się, czy worek diamentów faktycznie istnieje, czy może jest tylko pobudzającą wyobraźnię metaforą. Jednak informacje o chorobie i przymusowym małżeństwie znowu ją poruszyły. Wywoływały coś w rodzaju poczucia winy. Hanka z pewnością miała podobne odczucia i z tego powodu chciała kupić od Raviego przynajmniej kolczyki.

– Co innego wy – ciągnął Ravi wesołym tonem. – Dla was przewiezienie diamentów to nic. Jak zjeść kawałek ciasta.

Luiza popatrzyła na swoich towarzyszy. Zastanawiała się, kto z nich pierwszy wybuchnie śmiechem. Sasza wydawał się po prostu rozbawiony, pewnie nie traktował słów Hindusa poważnie. Z twarzy Hanki nie schodził pełen współczucia grymas.

– Mówię serio. Każde z was może przewieźć worek z diamentami bez większego problemu. Turystów nikt dokładnie nie sprawdza.

Luiza przypomniała sobie rubryczki ze szczegółowymi pytaniami, skanowanie odcisków palców na lotnisku w Kuala Lumpur, uważne, taksujące spojrzenia celników. Nie wyobrażała sobie przemknięcia z jakimkolwiek nieoclonym towarem, a co dopiero z diamentami. Z workiem diamentów, co Ravi z jakiegoś powodu podkreślał.

– Wy też moglibyście na tym dużo zarobić – mówił jakby od niechcenia Ravi. Stał oparty o blat i usuwał pilniczkiem brud spod paznokcia. – Zapłaciłbym za waszą fatygę. – Zaczął pocierać kciukiem brodę tak jak poprzednio, gdy wyceniał pierścionek dla Saszy. – Pięć tysięcy dolarów na głowę. Z góry.

– I co byśmy potem zrobili z tymi diamentami? – zapytał nadal rozbawiony Sasza.

– Oddacie mojemu wspólnikowi na lotnisku w Warszawie. – Ravi momentalnie zmienił tryb z przypuszczającego na oznajmiający.

– I nie boisz się, że cię oszukamy? – zdziwił się Sasza. – Nie zrozum mnie źle. Nigdy bym tego nie zrobił. Nie tylko dlatego, że cię szanuję, ale po prostu bałbym się, że mnie znajdziesz. Załóżmy jednak, że ktoś jest na tyle szalony, żeby uciec z twoimi diamentami…

– Właśnie dlatego skseruję wasze paszporty.

Luiza poczuła zimny dreszcz. Najpierw spojrzała na dokumenty w rękach Raviego, następnie na jego kolegów, którzy nadal tkwili na zewnątrz. Może po prostu uznali, że ciemny zaułek tej zapomnianej ulicy to świetne miejsce na wieczorne pogaduszki, a może od samego początku pilnowali wyjścia.

– To chyba nie dla mnie. – Luiza starała się nie brzmieć zbyt dramatycznie. Wciąż nie wiedziała, czy nie balansują na granicy żartu. – Za bardzo bym się bała. Na pewno od razu by mnie złapali. Nie nadaję się do tego.

Jednocześnie starała się złapać spojrzenie Saszy, by dać mu do zrozumienia, że muszą jak najszybciej się ewakuować.

– Znasz kogoś, kto przewiózł tak diamenty? – Hanka albo świetnie udawała całkowitą niefrasobliwość, albo nie zdawała sobie sprawy, że znajdują się w bardzo niedogodnej sytuacji, której nie należało prze­dłużać.

– Oczywiście – stwierdził Ravi. – Sam bym to zrobił, ale spójrzcie na mnie… Zatrzymają mnie do kontroli na każdym lotnisku świata.

– A niby jak któreś z nas miałoby przemycić kamienie? W bagażu? – zapytała Hanka.

– Jeśli naprawdę będziesz zainteresowana, to wyjaśnię ci dokładnie, na czym polega mój sposób. A na razie… nie ma o czym rozmawiać.

– Jestem zainteresowana – zadeklarowała stanowczo dziewczyna.

– Hania, myślę, że powinnyśmy to jeszcze omówić. – Luiza złapała ją za nadgarstek. Zdała sobie sprawę, że jej dłoń jest całkiem mokra, i to nie tylko z powodu temperatury panującej tak na zewnątrz, jak i w środku lokalu. Chciało jej się płakać. Gdyby tylko to nie pogorszyło sytuacji, w tej chwili wywlekłaby Hankę z tego pseudosklepu.

– Widzę, że twoja przyjaciółka niepotrzebnie się denerwuje. – Wcześniej oczy Raviego wydawały się Luizie łagodne, nawet smutne. Teraz bała się w nie spojrzeć, zwłaszcza że zwrócił się bezpośrednio do niej. – Chyba masz o mnie złe zdanie, prawda?

– Absolutnie nie – starała się brzmieć naturalnie i lekko. – Uważam, że robisz wszystko, aby utrzymać swoich najbliższych. Na twoim miejscu zrobiłabym to samo. Świetnie cię rozumiem. W naszym kraju też trudno prowadzić małą firmę. Takie duże podatki to zło. Jestem z tobą całym sercem…

– To ważne, co mówisz. Cieszę się. – Ravi kiwał głową.

– Ja po prostu nie mam tyle odwagi. Bałabym się, że jeszcze ci zaszkodzę. A tego nigdy bym nie chciała.

Hindus odłożył paszporty i zaczął układać na aksamitnej tacy pierścionki, które dziewczyny wcześniej oglądały. Wydawał się pochłonięty tym zajęciem, jakby w ogóle zapomniał, o czym przed chwilą rozmawiali.

– Chyba będziemy powoli się zbierać, co? – Luiza desperacko wlepiała wzrok w Saszę.

– Tak, tak… – odparł mężczyzna, podszedł do Raviego i podał mu dłoń. – Bardzo się cieszę, że cię poznałem. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.

– Jutro w hostelu – odparł wesoło Ravi i spojrzał na Hankę. – Jesteśmy umówieni, tak? Będę trzymał dla ciebie kolczyki, choć wiele osób o nie pyta. To piękny wyrób mojego wuja. Jest tylko jedna taka para na świecie. Nikomu nie sprzedałbym ich w takiej cenie, ale ciebie wyjątkowo polubiłem. Myślę, że mogliśmy się już kiedyś spotkać.

– W Polsce?

– Nie. W poprzednim wcieleniu.

– Naprawdę? – Hanka nie wytrzymała i przytuliła Raviego. Zrobił zaskoczoną minę, ale po chwili zaśmiał się poklepał ją po plecach.

Luiza sięgnęła po paszporty. Wydało jej się, że Ravi delikatnie skinął głową na mężczyzn stojących przed wejściem, żeby się odsunęli.

– _Namaste!_ – Ravi na pożegnanie złożył dłonie przy sercu.

Hanka i Sasza odpowiedzieli tym samym gestem. Luiza myślała już tylko o tym, żeby wyjść.