Ostatni gwóźdź - ebook

Prolog

3 sierpnia 2012

Erica Andersson nigdy nie przepadała za wodą. Prysznic nie stanowił problemu, mogła też poleżeć godzinę w wannie z dobrą książką. Nie w tym rzecz. Nie lubiła wszystkiego, co łączyło się z kąpielą w morzu, rzece czy jeziorze – pluskania się, pływania czy czegokolwiek innego, co robiło się w wodzie, ani nie będąc brudnym, ani nie szukając orzeźwienia.

Nie chodziło o to, że nie umiała pływać, choć nie mogłaby się z czystym sumieniem przechwalać, że jest w tym świetna. Ale w miejscu, w którym się znalazła, musiałaby pokonać ze dwieście metrów, a do tego z pewnością nie była zdolna. Zwłaszcza w zimnej, wzburzonej wodzie, pełnej meduz i oślizgłych ryb.

Mimo to dała się namówić i wcisnęła swoje obfite wdzięki do malutkiego kajaka, tak wąskiego i niestabilnego, że tylko cudem jeszcze się w nim nie wywróciła. Jakkolwiek na to spojrzeć, dosłownie siedziała w wodzie. Zimnej i ciemnej, trącającej ją falami, napierającej ze wszystkich stron.

Mikkel twierdził, że w kajaku praktycznie zawsze pozostaje się suchym. Spojrzał jej w oczy i zapewnił ze śmiertelną powagą, że co najwyżej zmoczy sobie trochę przedramiona.

Rzecz jasna było to dalekie od prawdy, ale opowiadanie takich rzeczy było typowe dla Mikkela, zwłaszcza wówczas, gdy wbił sobie do głowy jakiś, jego zdaniem, genialny pomysł. Przez cały ostatni miesiąc w kółko mówił tylko o tym, jak wspaniale oglądać wschody słońca, pływając po kopenhaskich kanałach, i czuć, że tworzy się z wodą jedność.

Że tworzy się z wodą jedność. Jezusie...

Ale czegóż nie robi się z miłości. Przesadą byłoby stwierdzenie, że Erica nie mogła się opędzić od zalotników i gdyby miała być całkiem szczera, musiałaby przyznać, że nie sądziła, iż kiedykolwiek uda jej się zdobyć takiego faceta jak Mikkel. Był nie tylko przystojny, ale zrobił też prawdziwą karierę jako programista i zarabiał tyle, że większość mogła sobie o takich sumach pomarzyć.

Jedyny minus polegał na tym, że był Duńczykiem i Erica musiała się wyprowadzić z Helsingborga. Choć tak naprawdę nie był to wcale aż taki problem. A już z całą pewnością stanowił o wiele mniejsze zmartwienie niż próba utrzymania w poziomie tego kajaka.

Erica miała wrażenie, że może ją wywrócić każda, choćby najmniejsza fala, już czuła zakwasy w całym brzuchu, a o rękach i barkach wolała nawet nie myśleć. Bała się, że po przepłynięciu wytyczonej przez Mikkela, jakże ambitnej, trasy, straci w nich czucie i już nigdy nie będzie mogła ich używać.

– Widzisz, jak tu pięknie? – zawołał do niej po duńsku.

Kiwnęła głową. Owszem, widok był piękny. Z tej perspektywy Kopenhaga ukazywała swoje całkiem inne oblicze. Erica nie potrafiła jednak czerpać przyjemności z tego odkrycia. Zwłaszcza po tym, jak zostawili za sobą spokojny i sielski Wilders kanal i wypłynęli na wody portowe, gdzie panował zupełnie inny ruch i pojawiły się zupełnie inne fale.

Nie mogła zrozumieć, po co Mikkel ją zmuszał, by płynęli tak daleko od brzegu. Zapewne chciał wykorzystać okazję, że w końcu się zgodziła, i pokazać jej wszystkie ciekawe miejsca. A może chodziło o coś całkiem innego?

Nie chciała myśleć o tym w ten sposób, ale najwyraźniej nie miała na to żadnego wpływu. Podejrzenie zaświtało w jej głowie, żyło własnym życiem i rozwijało się w najlepsze.

W ostatnim czasie Mikkel był wyjątkowo rozdrażniony i minął prawie cały miesiąc, odkąd ze sobą spali. Początkowo Erica potraktowała to jako chwilowy kryzys, który z pewnością niebawem minie, ale w rzeczywistości niemal z każdym dniem było coraz gorzej. Właśnie minęła połowa ich urlopu i jeszcze nigdy nie było między nimi tak źle.

Może Mikkel się nią znudził? Czy o to właśnie chodziło? Czy dlatego zmusił ją do tej piekielnej wyprawy? Chciał jej zapewnić tyle przykrych wrażeń, żeby to ona z nim zerwała? Czyżby sam nie miał odwagi tego zrobić? Szlag, co za tchórz...

Ich związek wydawał się zbyt piękny, by był prawdziwy, powinna była to zrozumieć już na samym początku. Bo czy to nie dziwne, że Mikkel wybrał właśnie ją?

Potrafiła być trudna. Miała tego pełną świadomość. Zwłaszcza wtedy, kiedy wbiła sobie coś do głowy. I czasami nie odpuszczała, aż było za późno. Kiedyś ubzdurała sobie, że Mikkel ją zdradza, przy pierwszej nadarzającej się okazji przeszukała jego rzeczy wraz z komputerem, ale nie znalazła nic podejrzanego.

I gdyby na tym poprzestała, wszystko dobrze by się skończyło, ale nie, musiała wpaść na genialny pomysł, by go śledzić dwa wieczory z rzędu, jak w starym szpiegowskim filmie. Chciała się przekonać, czy rzeczywiście umówił się z kolegą. Oczywiście wszystko wyszło na jaw i oczywiście Mikkel się wściekł. A właściwie gorzej – wpadł w szał. Tak jak tamtym razem, kiedy zapytała go o jeden raz za dużo o byłą dziewczynę, która zginęła w wypadku samochodowym.

– A tutaj mamy nowy budynek opery! – Mikkel pokazał wiosłem na okazałą budowlę.

– Piękny! – odkrzyknęła Erica. – Może byśmy już zawrócili?

– Nie, nie widzisz, jaka spokojna i przyjemna jest woda?

– Widzę, ale może wystarczy na pierwszy raz? Strasznie mnie bolą ręce.

– Dasz radę je jeszcze trochę potrenować.

– Ale Mikkel... nie czuję się tu bezpieczna, rozumiesz? Boję się i chcę wracać. Myślę tylko o tym, żeby zejść na ląd.

– Nie ma się czego bać, zapewniam cię.

Ujrzała na jego twarzy uśmiech, ten sam, który sprawiał, że na wszystko się godziła. Działał na nią jak kryptonit na Supermana, mogła więc tylko westchnąć i powiosłować dalej, w stronę otwartego morza.

Uśmiechał się dokładnie w ten sam sposób jak tamtego dnia, kiedy imprezowała z koleżankami w Kopenhadze, a on nagle podszedł do niej i zapytał, czy może jej postawić drinka. Z miejsca się w nim zakochała, dwa tygodnie później rzuciła pracę w Helsingborgu i przeprowadziła się do stolicy Danii.

Matka suszyła jej głowę, że za szybko podejmuje decyzje, że rzuca wszystko dla mężczyzny, którego w ogóle nie zna, lecz Erica jej nie słuchała. A w każdym razie wtedy tak było.

– Dopłyniemy tylko do Reffen i tam zawrócimy! – zawołał Mikkel po kolejnych kilkuset metrach. – Okej?

– Nie wiem, czy mam na to ochotę – odpowiedziała. – Serio, Mikkel. Strasznie kołysze i...

– Wcale nie. Musisz się po prostu rozluźnić i dalej wiosłować. Równo i spokojnie.

Dlaczego nie mógł jej po prostu powiedzieć, że to koniec, i poprosić, żeby się wyprowadziła, skoro tak bardzo tego chciał? Owszem, zrobiłby jej wielką przykrość i bardzo by się zezłościła. Z pewnością by na niego krzyczała, zarzuciłaby mu to i owo, może nawet zaczęłaby w niego ciskać przedmiotami.

Ale w końcu musiałaby zaakceptować jego decyzję i wrócić do Helsingborga, choć zanim by się ostatecznie poddała, pewnie próbowałaby jeszcze namówić go do zmiany zdania. Ale na tym byłby koniec.

Najwyraźniej nie miał odwagi tego zrobić. To było jedyne logiczne wyjaśnienie. Erica miała wybuchowy temperament, to nie ulegało wątpliwości. Ale i tak był niczym w porównaniu z charakterem Mikkela.

Przy kilku okazjach udało mu się ją naprawdę wystraszyć. Zwłaszcza tamtego dnia, kiedy zagroziła, że jeśli nie pozwoli jej spać, pójdzie na policję i oskarży go o gwałt. Wściekł się wtedy tak, że wbił pięść w ścianę kilka centymetrów nad jej głową. Tak mocno, że zrobił w tynku dziurę.

Ale to było wtedy. Teraz już nie chciał z nią spać.

Świadomość, o co w tym wszystkim właściwie chodzi, uderzyła ją kilka minut później, kiedy ujrzała statek wycieczkowy wpływający do portu w odległości około kilometra od ich kajaków. W jednej chwili zrozumiała plan Mikkela.

I ogarnęła ją fala paniki.

– Spójrz tam! – zawołał, podczas gdy Erica rozglądała się za drogą ucieczki. Chciała się jak najszybciej znaleźć z dala od tego koszmaru, od niego, wrócić do Szwecji. – Widzisz te białe rzeźby? – Pokazał palcem na rząd śnieżnobiałych figur ustawionych na nabrzeżu.

Musiał się domyślić, że przejrzała jego plan, i próbował odwrócić jej uwagę. Owszem, rzeźby były naprawdę ładne, dumnie wpatrywały się w wodę, stawiając opór wiatrom i niepogodzie. Jednak Erica była w stanie tylko rzucić na nie okiem. Cała jej uwaga skupiła się na wycieczkowcu.

Wiedziała, że nie pokona całej drogi w ich stronę, tylko rzuci cumy na nabrzeżu Langelinie. Lecz fale, jakie wywoła, dotrą w głąb portu i choć Erica jeszcze ich nie widziała, była przekonana, że już w tej sekundzie pędzą w jej stronę.

Wywróci się, nie miała co do tego żadnych wątpliwości, wiedziało to jej ciało, a kiedy to się stanie, nie będzie miała szans. I przede wszystkim wiedział to on. Czy naprawdę związała się z psychopatą? Czy właśnie tak postępował za każdym razem, kiedy znudził się jakąś dziewczyną? Doprowadzał do tego, że ginęła w jakimś okropnym wypadku?

Jasne, że musieli wypłynąć prawie na otwarte morze, gdzie nie będzie świadków. Będzie to wyglądało jak utonięcie kolejnej nieumiejącej pływać, nieostrożnej idiotki, która zasili ponure statystyki.

– Ratunku! – krzyknęła, wiosłując w stronę brzegu. – Pomocy!

– Erico, co ty wyprawiasz?

Nie przestając wymachiwać wiosłem, obejrzała się przez ramię i ujrzała nadciągającą falę. A raczej fale. Dopatrzyła się aż trzech w odstępie kilkudziesięciu metrów. Z tej odległości nie wyglądały na szczególnie groźne, ale były szybkie i już sama ich prędkość napawała Erikę przerażeniem.

– Erico!

Wiosłowała z całych sił, ale kajak zdawał się nie reagować. Zamiast płynąć naprzód, miotał się na prawo i lewo. Niech to szlag, szlag, szlag! Dlaczego nie posłuchała mamy? Jak mogła nie dostrzec tych wszystkich znaków ostrzegawczych, które w tej chwili wydawały się tak oczywiste? Jak mogła być tak naiwna?

W następnej sekundzie uderzyła w nią fala.

I stało się dokładnie to, co przewidziała.

Poczuła ją całym ciałem, jej wielkość i siłę, tył kajaku znalazł się pod wodą i sekundę później wystrzelił w górę. „O kurwa” – zdążyła pomyśleć, zanim kajak spadł do góry dnem.

Erica zamknęła oczy. Zupełnie jakby wierzyła, że dopóki nie patrzy, nie grozi jej nic złego. Choćby nie wiadomo jednak, jak mocno zaciskała powieki, wciąż znajdowała się pod wodą, zimną i ciemną, do góry nogami, wciśnięta w kajak. Tłumaczono jej, jak należy wykonać manewr eskimoski i wrócić na powierzchnię, ale już po pierwszej próbie zrozumiała, że nic z tego nie wyjdzie. W dodatku miała zablokowane kolana.

A więc tak będzie wyglądał jej koniec. Odejdzie z tego świata, zwisając w wodzie głową w dół. O dziwo, poczuła, że ogarnia ją przedziwny spokój. Jakby panika, która do tej chwili trzymała ją w mocnym uścisku, nagle odpuściła. Być może dlatego, że Erica porzuciła nadzieję i zaakceptowała swój los.

Nie wiedziała, jak długo jest pod wodą, ale musiały minąć zaledwie sekundy, bo wciąż nie czuła potrzeby, by zaczerpnąć powietrza. Może tak czuje się każdy tuż przed końcem. Sekundy zwalniają, a czas zdaje się rozciągać w nieskończoność.

Po chwili pierwszy raz w życiu otworzyła oczy pod wodą. Nigdy wcześniej nie zebrała się na taką odwagę, ale teraz nie miała nic do stracenia. Za chwilę umrze i równie dobrze może wyjść naprzeciw śmierci z otwartymi oczami.

Wbrew przewidywaniom nic jej nie zabolało. Właściwie prawie nic nie poczuła. Nie było też aż tak ciemno. Wręcz było jasno. Jasno i zielono. I wszystko wydawało się zamazane.

Nagle poczuła, że musi zaczerpnąć powietrza. W tej samej chwili, w której odchyliła głowę, by spojrzeć w dół, ujrzała samochód. Tkwił kilka metrów pod nią, nieco po skosie. I wraz z nim wróciła panika.

Tył auta opierał się na wielkim betonowym bloku, a przód zawisł jakieś pół metra nad dnem. Szyby były opuszczone, a nad tylną kanapą unosiły się zwłoki nagiej kobiety o długich ciemnych włosach. Gdyby nie miała otwartych ust i wytrzeszczonych oczu, wyglądałaby jak na ujęciu w jakiejś reklamie.

W następnej sekundzie gdzieś wysoko nad Eriką wyszło słońce, jego promienie wpadły do wody i znacznie poprawiły widoczność. Ujrzała mężczyznę w smokingu, siedział z przodu, a jego głowa spoczywała na kierownicy.

Nie zdążyła zobaczyć więcej, bo nagle coś pociągnęło ją ku powierzchni. Przed oczami mignął jej jeszcze tył jego głowy przypominający wyglądem krwawy krater.I

3–5 sierpnia 2012

Wielu z nas wierzy, że ostatecznie zwycięży dobro. Wielu z nas pragnie, byśmy wszyscy zrozumieli, że razem jesteśmy najsilniejsi. Że mimo różnych kolorów skóry, kultur i religii tworzymy jedność i wspólnymi siłami możemy pokonać wielkie niesprawiedliwości, uratować klimat, a nawet zaprowadzić pokój na ziemi.

Niestety to utopijne myślenie. Świat, jaki znamy, nie jest zbudowany z marzeń o szczęśliwym zakończeniu. Myśl, że można wyciągnąć rękę i pomóc słabszemu, jest piękna. Ale to tylko teoria.

W rzeczywistości w grze uczestniczą całkiem inne siły. Jeśli mamy coś cennego, natychmiast zjawia się ktoś, kto próbuje nam to odebrać. Jeden uleczony element to od razu nadejście innej choroby. I dzieje się tak wszędzie, od komórek w naszych ciałach po gwiazdy, które gasną i zmieniają się w czarne dziury.

Zgodnie z teorią opracowaną przez grupę chińskich badaczy wyjaśnienie destruktywnych zachowań u człowieka tkwi w wielkości jego mózgu. W dużym uproszczeniu – jest on na tyle duży, by wymyślić bombę atomową, ale jednocześnie zbyt mały, żeby przewidzieć konsekwencje tego czynu.

Według innej teorii gwarancją przetrwania i dalszej egzystencji nie jest bynajmniej dobro. To nie ono odpowiada za dobór naturalny, nieustający rozwój i zmiany sprawiające, że lew potrafi przeżyć na sawannie, a drzewo sięga koroną jeszcze wyżej w stronę światła.

Innymi słowy, nie dobru zawdzięczamy fakt, że przebyliśmy drogę od planktonu, poprzez ryby, a potem dalej, aż staliśmy się ludźmi.

Zawdzięczamy to złu.

To jemu powinniśmy podziękować.

Złu w najczystszej formie.1

Stary ceglany dom przy zachodnim brzegu jeziora Sankt Jørgens w centrum Kopenhagi wydawał się ucieleśnieniem przeciwieństw. Z jednej strony był tak niepozorny, że zauważało go niewielu mieszkańców miasta spacerujących wokół jezior, z drugiej, mimo niewielkich rozmiarów, był na swój sposób imponujący i domagał się uwagi.

Przykuwała ją przede wszystkim pomalowana na czarno południowa ściana szczytowa, udekorowana reliefem przedstawiającym biały pionek szachowy. Albo blaszany dach, którego narożniki też opatrzono czarnymi pionkami. Nikt nie wiedział, co oznaczały. W budynku nigdy nie mieścił się klub szachowy, żaden niegdysiejszy właściciel też nie miał nic wspólnego z tą grą. Być może pionki miały symbolizować fakt, że nawet najsłabsza figura może z czasem urosnąć w siłę i stać się królową.

Pełne sprzeczności było też wnętrze. Oprócz kilku schowków, łazienki i małej kuchni w budynku znajdowało się tylko jedno pomieszczenie. Dzięki pomalowanej na biało drewnianej podłodze, otwartej przestrzeni sięgającej aż pod sam dach i wielkim oknom połaciowym w najlepszym świetle wydawało się o wiele większe niż cały budynek z zewnątrz.

Mimo to od miesiąca panowała w nim dość klaustrofobiczna atmosfera, bo całe wnętrze wypełniało tyle sprzętu, że wyglądało jak wciśnięte w ciasną klitkę studio nagrań muzyki elektronicznej.

Wzdłuż jednej długiej ściany, pod oknem dachowym stały w rzędzie stoły zapełnione komputerami, monitorami, niezliczonymi szafkami rackowymi z migającymi kolorowymi diodami i płytkami drukowanymi, które z kolei połączono z innymi urządzeniami plątaniną wielobarwnych kabli.

Krótsze ściany pokoju wyłożono białymi tablicami. Na jednej z nich widniał duży napis „Kim Sleizner”, a pod spodem przypięto mnóstwo zdjęć, wszystkie zrobione z odległości, przedstawiające tego samego mężczyznę. Na jednych szedł w stronę komendy kopenhaskiej policji albo oddalał się od niej, na innych rozmawiał przez telefon, a na kolejnych siedział w samochodzie i czekał na zielone światło.

Na sąsiedniej tablicy nakreślono diagramy, słupki z krzywymi i listę numerów telefonu, każdy oznaczony inną literą, datą i godziną. Z wiszącej obok dużej mapy Kopenhagi sterczało mnóstwo malutkich flag, one też oznaczono różnymi literami.

Ktoś niewtajemniczony mógł pomyśleć, że panuje tu kompletny chaos, jednak skrywał się za tym system, szczegółowy plan notatek, strzałek, skrótów i symboli, a także rozmieszczenia i połączenia ze sobą różnych urządzeń, by umożliwiły jak najlepszy ogląd oraz panowanie nad sytuacją.

Jak zwykle o tej porze dnia w domu panowało coś na kształt kontrolowanego spokoju. Zupełnie jakby całe zebrane tutaj wyposażenie tworzyło wielkie, uśpione w tej chwili ciało, o pulsie tak niskim, że ledwie wyczuwalnym. Tu i tam migała jakaś dioda, ale nic nie zdradzało pośpiechu. Przeciwnie, światełka zapalały się nieśpiesznie i powoli jaśniały, jakby trwały w stanie elektronicznej medytacji i do spółki z wygaszaczami ekranu koncentrowały się na swoich snach, jednym bardziej fantazyjnym od drugiego.

Wszystko działało w trybie oszczędzania energii, gotowe w każdej chwili zareagować, gdyby zaszła taka potrzeba.

Jeśli wydarzyłoby się cokolwiek. I w dowolnym momencie.

W tym samym pomieszczeniu, kilka metrów nad podłogą, nad stertą ustawionych do góry nogami taboretów, na stalowej rurce opartej o belki konstrukcyjne dźwigające dach podciągała się na jednej ręce Dunja Hougaard. Wiedziała, że nie ma sensu forsowanie się tylko po to, by odhaczyć to ćwiczenie. Liczyła się wytrzymałość. Bez niej dawno byłaby stracona i porzuciłaby cały projekt wiele miesięcy temu. Wmówiłaby sobie, że tak naprawdę nie ma nic do wykrycia i nie jest w stanie sprawić, by Kim Sleizner, szef wydziału zabójstw kopenhaskiej policji, odpowiedział za swoje czyny.

Nic jednak nie było w stanie skłonić jej, by się poddała. I nie tylko dlatego, że Sleizner ucieleśniał istne przeciwieństwo tego, kim powinien być ktoś zajmujący wysokie stanowisko w policyjnych strukturach. Powodem nie był też fakt, że sabotował wszystkie jej działania, kiedy jeszcze pracowała jako śledcza, mimo że kilka osób musiało zapłacić życiem za jego decyzje. Nie robiła tego również dlatego, że kiedyś wepchnął jej między nogi swoje wstrętne paluchy, próbował ją zgwałcić, a potem wyrzucił na bruk. Nie to powodowało, że wciąż tlił się w niej ogień. Podtrzymywała go myśl o tym wszystkim, czego jeszcze nie znaleźli. Dunja nie miała wątpliwości, że gdzieś głęboko czają się kolejne świństwa Sleiznera, które tylko czekają, by je odkryła i wyciągnęła na światło dnia.

Sięgnąwszy kolejny raz brodą ponad rurkę, opuściła się tak wolno, na ile pozwalały mięśnie obolałe od zakwasów. Czuła kłucie i pieczenie, ale właśnie taki był jej cel. Zmierzała dokładnie do chwili, w której dziewięćdziesiąt osiem procent jej ciała chciało dać za wygraną, ale pozostałe dwa pamiętały, że upadek z trzech metrów na odwrócone taborety zaboli o wiele bardziej niż kolejne podciągnięcie.

Chwyciła rurkę drugą dłonią i wróciła do ćwiczenia, jak najwolniej. Zostały jej jeszcze cztery podciągnięcia i na tym miała zakończyć dzisiejszy trening.

Była silna jak nigdy. Od wiosny codziennie dawała sobie dwugodzinny wycisk siłowy, a potem kończyła ćwiczenia godziną jogi. W kilka miesięcy jej ciało doznało przemiany, w jaką nigdy wcześniej by nie uwierzyła. Na wadze przybrała kilka kilogramów, a jednocześnie stała się smuklejsza. Przede wszystkim jednak zbudowała wytrzymałość. Dobrze wiedziała, gdzie znajduje się granica tego, do czego jest zdolne jej ciało, i każdego dnia przesuwała ją kawalątek dalej.

Początkowo trening był złem koniecznym. Wiedziała, że jeśli chce mieć jakiekolwiek szanse w starciu ze Sleiznerem, musi być od niego szybsza i silniejsza. O jedno z dwojga mogła być spokojna, sądząc po zdjęciach, które mu ostatnio zrobili. Stanowiły dowód na to, że pochłonięty poszukiwaniem jej zaniedbał swoją formę, choć niedawno wrócił do porannej jogi.

Mimo wszystko Dunja znała go na tyle, by wiedzieć, że musi być czujna. Poza tym wyczerpujące treningi tak ją wciągnęły, że musiała je wykonywać codziennie, by nie oszaleć od nadmiaru energii.

Gorzej było z obserwacją. Na razie niczego nie wykazała. Nie znaleźli nic, co można było uznać za podejrzane czy choćby intrygujące. Nie mieli żadnego konkretu, który pomógłby im go pogrążyć, mimo że przez ostatnie tygodnie pilnowali go prawie non stop. Podsłuchali każdą przeprowadzoną przez niego rozmowę, przeczytali i przeanalizowali każdą wysłaną wiadomość i każdy mejl. Drobiazgowo przeczesali jego finanse, z pomocą nadajnika GPS zamontowanego w jego telefonie śledzili każdy jego ruch tak dokładnie, że z niewielkim marginesem błędu mogli praktycznie w każdej chwili określić, gdzie się znajduje i co tam robi. Często udawało im się przewidzieć jego działania i określić wszystkie zmienne, jeszcze zanim Sleizner wykonał ruch.

Innymi słowy, Sleizner był rozpracowany w najdrobniejszych szczegółach i Dunja odkryła ze zdziwieniem, jak szablonowe i nudne okazało się jego życie. Najbardziej ekscytującym wydarzeniem były regularne wizyty u Jenny Nielsen na Nøjsomhedsvej 4. A raczej Jenny Wet-Pussy Nielsen, bo tak zwykle o niej mówiono.

Jenny była tą samą prostytutką, z którą Sleizner umawiał się trzy lata wcześniej na tylnym siedzeniu swojego auta zaparkowanego przy Lille Istedgade. Wówczas, gdy tylko media dostały cynk, wybuchł z tego powodu niemały skandal, zwłaszcza po tym, gdy się okazało, że Sleizner zabawiał się tak w godzinach pracy i przegapił ważną rozmowę ze szwedzką policją z Helsingborga.

Fareed Cherukuri, z własnej inicjatywy, bez żadnego udziału Dunji, dał cynk gazecie „Ekstra Bladet”, która opublikowała news, rozpoczynając wielotygodniową kampanię obnażającą wyczyny Sleiznera – w najlepszym czasie antenowym i na pierwszych stronach praktycznie wszystkich innych gazet. Z tego powodu odeszła od niego żona, a komendant główny duńskiej policji Henrik Hammersten wysłał go na przymusowy urlop.

Nietrudno było się domyślić, że dla nastroszonego koguta z parciem na szkło, jakim był Sleizner, te wydarzenia oznaczały potężny cios. Z jakiejś przyczyny winą za wszystko obarczył Dunję i od tamtego czasu robił wszystko, co w jego mocy, by ją zniszczyć.

Musiał mieć lojalnych przyjaciół w najważniejszych urzędach w kraju, bo jakimś cudem po kilku latach wrócił do łask i zdawał się stale rosnąć w siłę. Ten jego come back w takim stylu był praktycznie niemożliwy i Dunja wciąż zachodziła w głowę, jak Sleizner tego dokonał.

Fakt, że odbywał regularne wizyty u prostytutki, mającej zresztą najlepsze lata za sobą, nie był już ani materiałem na skandal, ani łamaniem prawa. Co najwyżej można było uznać to za żałosne, ale to nie wystarczało, by go pogrążyć. Przeciwnie, wiele osób uznałoby zapewne takie zachowanie za zwyczajną, ludzką rzecz.

Jeśli Dunja miałaby być szczera, przyznałaby, że spodziewała się po nim czegoś o wiele bardziej ekstrawaganckiego i dekadenckiego. Na przykład podwójnego życia, jedną nogą w policji, a drugą... I właśnie na tym polegał jej największy problem. Nic nie znalazła. Mimo to nie mogła się wyzbyć wrażenia, że coś się w tym jego pozornie nudnym życiu nie zgadza. Bo choć zainwestowali już tyle czasu i energii, nie wspominając o sprzęcie, nie udało im się nawet wydrapać rysy na gładkiej fasadzie stworzonej przez Sleiznera.

Dunja nie miała najmniejszych wątpliwości, że jej były szef jest przesiąknięty złem do szpiku kości. I nie miało znaczenia, jak długo zamierzał udawać uczciwego policjanta, bo potrafiła przejrzeć go na wskroś, przez wypolerowaną maskę, i miała całkowitą pewność, że to tylko gra.

Dlatego nie mogli się poddać, lecz musieli szukać dalej, aż w końcu natrafią na jakiś ślad. Musieli dalej go podsłuchiwać, śledzić i analizować każdy jego ruch. Gdzieś tam, w ukryciu, Sleizner miał szafę pełną spraw, które nie wytrzymałyby ani sekundy w świetle dziennym.

W dodatku musieli działać szybko, bo Sleizner nie próżnował. Poświęcał cały swój czas na budowanie obrony i umacnianie swojej pozycji, by w przyszłości nie zaszkodził mu już żaden skandal. I z tego, co Dunja zdołała zaobserwować, wynikało, że był na najlepszej drodze do sukcesu.

Podniosła się kolejny raz, choć jej mięśnie krzyczały z bólu, nieświadoma, co dzieje się kilka metrów pod nią.

Zmiana zaszła przed paroma minutami, gdy zamigotała dioda w jednym z modułów. Z początku świeciła tak samo jak inne, ale po chwili jej błyskanie zmieniło charakter, nieśmiało, lecz wystarczająco, by uznać, że zachowuje się inaczej niż reszta. Jaśniała energiczniej i nieregularnie. Jakby obudziła się ze spokojnego snu i spostrzegła, że zaspała.

Po chwili migotanie udzieliło się innym ponad pięćdziesięciu diodom, jakby rozprzestrzenił się między nimi jakiś wirus. Tuż po tym zaczęły się budzić monitory. Pozrzucały z siebie wygaszacze ekranów i pokazały najróżniejsze programy, wykresy, regulatory oraz linie czasu, i dały znać, że rozpoczęły nagrywanie.

Na jednym z nich pojawił się pokój z wielkim kryształowym żyrandolem wiszącym nad nieposłanym podwójnym łóżkiem. Na skraju łóżka siedział nagi Kim Sleizner z zaczątkiem łysiny na ciemieniu. Przeciągał się.

Głośnik obok monitora wypluł stęknięcie i trzaskanie kręgów szyjnych wskakujących na swoje miejsca. Zaraz po tym Sleizner wstał i zniknął z pola widzenia.

Usłyszawszy te dźwięki, Dunja rozhuśtała się lekko, skoczyła w dół i wylądowała na czworakach obok sterty krzeseł. Podchodząc do monitorów, rzuciła okiem na zegarek na nadgarstku i stwierdziła, że jest dopiero dziesięć po piątej.

Odkąd zaczęła obserwować Sleiznera, jeszcze nigdy nie udało mu się wstać o tak wczesnej porze. Najwyraźniej więc wydarzyło się coś niezwykłego.3

Przy jednym z trzech stanowisk przed monitorami siedział Fareed Cherukuri i pisał komendy na klawiaturze. Kiedy jeszcze pracował dla operatora TDC, poświęcał cały czas wolny od obowiązków na łamanie zabezpieczeń i podsłuchiwanie rozmów celebrytów. Miał poczucie, że bez tego zanudzi się na śmierć.

Miejsce obok zajmował jego kolega Qiang Who, drugi talent niedoceniony przez dział wsparcia klienta TDC, on z kolei uważnie wpatrywał się w ekran ukazujący żyrandol w sypialni Sleiznera.

Obaj pracowali dla Dunji za skromne wynagrodzenie, które jednakowoż pozwoliło im uciec od odpowiadania na pytania, dlaczego pozostawienie dziecka samego z telefonem na zagranicznych wakacjach kończy się tak wysokim rachunkiem.

– Nie rozumiem – oznajmił Qiang, nie odrywając wzroku od ekranu. – O której on się obudził?

– O piątej osiem, jeśli wierzyć aplikacji monitorującej sen, którą ma w telefonie. Czyli przed siedemnastoma minutami.

Z jednego z głośników doleciał odległy szum spłuczki.

– I nie ma w planach lotu o jakiejś nieludzkiej porze albo czegoś podobnego? – spytała stojąca między nimi Dunja. Qiang cofnął nagranie, by obejrzeć je jeszcze raz.

– Nie, jeśli wierzyć jego kalendarzowi – odparł Fareed, przeklikując się przez menu na ekranie, wyglądające jak pulpit telefonu. Zatrzymał się na liście alarmów ustawionych na różne godziny. – Nie ma też budzika ustawionego na tak wczesną porę, tylko ten co zwykle, na wpół do siódmej.

– Nie dostał jakiegoś esemesa? – Qiang ziewnął i się przeciągnął. – A może ktoś do niego zadzwonił?

– Telefon jest wyciszony, a on jeszcze chwilę temu spał głębokim snem. Ale zaczekaj, sprawdzimy wiadomości. – Fareed zamilkł na moment i otworzył komunikator. – Nie, nic tu nie ma.

Na ekranie Qianga pojawił się Kim Sleizner, śpiący na plecach, z rozdziawionymi ustami, otoczony zmiętą pościelą.

– Wygląda na to, że ma za sobą nerwową noc. – Qiang pokazał palcem na skotłowaną kołdrę.

– Kolejną z rzędu – zauważyła Dunja. W następnej sekundzie Sleizner gwałtownie się przebudził i rozejrzał dokoła, jakby potrzebował chwili, by zrozumieć, gdzie się znajduje.

– Ale wygląda na to, że tym razem było o wiele gorzej. Może wreszcie dopadły go wyrzuty sumienia?

– Na serio w to wierzysz?

– Dlaczego nie? – Qiang wzruszył ramionami. – Nawet słoń przesiąknięty złem może czasem...

– Błagam cię – przerwał mu Fareed. – Jest o wiele za wcześnie na twoje słoniowe porównania.

– Zawsze jest na nie za wcześnie... – mruknęła pod nosem Dunja.

– Chcecie wiedzieć, na co jest za wcześnie? – uniósł się Qiang. – Co? Mam wam powiedzieć?

– Nie, daruj sobie – odparł Fareed.

– Ustal lepiej, co się stało. – Dunja skinieniem głowy pokazała na ekran, na którym Sleizner obrócił się na bok i zniknął z pola widzenia.

Qiang pokręcił głową.

– To wygląda tak, jakby się domyślił, że włamaliśmy się mu do telefonu, i teraz się z nami bawi.

Dunja przytknęła palec do ust, pogłośniła dźwięk na jednym z głośników i po chwili rozległo się ciężkie westchnienie Sleiznera.

– Fuck, fuck, fuck...

– Tak nie brzmi ktoś, kto się bawi – powiedziała, odwracając się w stronę Fareeda. – Co o tym myślisz?

– Zgadzam się. Nic z tego do niego nie pasuje.

Na ekranie Sleizner znów przewrócił się na bok, wracając w kadr, potem usiadł na skraju łóżka, powykręcał szyję tak, że chrupnęło mu w kręgosłupie, wreszcie wstał i zniknął.

– Wróć do realnego czasu – powiedziała Dunja do Qianga, a on zaznaczył coś, klikając w menu.

Obraz z żyrandolem się nie zmienił, ale teraz było słychać Sleiznera wracającego do sypialni.

– Bądź grzecznym chłopcem i zabierz telefon – zwrócił się do niego Qiang.

Zobaczyli jednak tylko cień poruszający się wzdłuż krawędzi łóżka. Zaraz potem on również zniknął z pola widzenia.

– No przecież mówię. Sukinsyn się z nami bawi.

– Wyślę mu wiadomość od TDC z informacją o nowych ustawieniach w jego profilu – oznajmił Fareed i zaczął stukać w klawiaturę.

– Przecież ma wyłączony dźwięk – zauważyła Dunja.

– Już nie. – Fareed pogłośnił do maksimum dźwięki powiadomień w telefonie Sleiznera i wysłał esemesa. W głośniku rozległ się przerywany pisk brzmiący jak alarm pożarowy.

W następnej chwili Sleizner pojawił się w kadrze, podniósł telefon i odczytał wiadomość. Jego zaspana twarz wypełniła cały ekran. Kiedy skończył, odłożył komórkę z powrotem na szafkę obok łóżka i zniknął.

Fareed westchnął i odwrócił się do Qianga.

– Co ty na to, żebyśmy przetestowali TC-piątkę i się upewnili, że nie zajmuje się właśnie czymś innym niż swoją poranną jogą?

– Dlaczego nie? – Qiang wzruszył ramionami. – Gorzej już chyba być nie może, jak rzekł pewien słoń, wsadzając trąbę do...

– Qiang – przerwała mu Dunja, uśmiechając się z przymusem. Qiang westchnął, odpalił następny komputer i podłączył do niego moduł z dwoma joystickami.

Na ekranie pojawił się niewyraźny obraz, rozrósł się szybko i zajął cały kadr. Było to coś szarego i rozmazanego, na górze przechodzącego w błękit. Dopiero po chwili, kiedy obraz zaczął się poruszać i obiektyw kamery złapał ostrość, dało się odgadnąć, że szara połać jest papą na dachu. Od góry dach przypominał kształtem znak nieskończoności okalający dwie szklane kopuły.

Przed budynkiem połyskiwała niebieskozielona woda, a na drugim brzegu wznosiły się biurowce o fasadach ze stali i szkła. Za nimi, nieco w oddali rysowała się dzielnica Vesterbro, a po prawej widniała złota wieża huśtawki w parku rozrywki Tivoli.

Manewrując joystickami, Qiang skierował oko kamery z powrotem na budynek, jednocześnie umieszczając je na wprost przypominającej miękką falę fasady, na wysokości ostatniego piętra, gdzie znajdowały się wielki balkon i panoramiczne okna sięgające od podłogi aż po sufit.

W jednej z szyb na moment pojawiło się odbicie drona, ale gdy tylko Qiang skalibrował pozycję urządzenia i ostrość kamery, mogli zajrzeć prosto do urządzonego oszczędnie i ze smakiem salonu Sleiznera. Na środku stał duży zestaw wypoczynkowy złożony z kanap i foteli, obok znajdował się stół, na jednej ścianie wisiał ogromny telewizor, a na drugiej wielkich rozmiarów obraz przywodzący na myśl zabawy przedszkolaków z farbami. Nigdzie za to nie było widać Sleiznera.

– Wygląda na to, że się nie pomyliliśmy – stwierdził Fareed, podczas gdy Qiang ruszył dronem wzdłuż fasady. – Jak okiem sięgnąć żadnej jogi dla nudystów. Musiało się wydarzyć coś ważnego.

– To raczej niczego nie zmienia – odezwał się Qiang. – Ale mamy go, tutaj siedzi.

Okno w sąsiadującym z salonem gabinecie było zasłonięte cieniutkimi zasłonami, przez które niewiele dało się dostrzec, lecz mimo to nie było wątpliwości, że Sleizner ślęczy za biurkiem, przed komputerem.

– I z tego, co widzę... – podjął Qiang, ustawiając ostrość na ręce Sleiznera spoczywające w bezruchu na klawiaturze. – To nie jest spokojny poranny przegląd prasy.

– Może coś jest w wiadomościach – rzuciła Dunja, siadając przed jednym z komputerów. – Coś, co...

„Kurwa mać! – ryknął nagle Sleizner. – Kurwa, o ja pierdolę! – Dało się dostrzec, jak chowa twarz w dłoniach i kręci głową. – To niemożliwe. To po prostu, kurwa, nie może być prawda”.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------