Ostatni rajd - ebook

ROZDZIAŁ 1

Jeździec spiął konia i z impetem wjechał na dziedziniec, tak aby wszyscy go słyszeli. Zwierzę zarżało i stukając kopytami o bruk, zatoczyło na nim koło, zanim zatrzymało się pośrodku. Wszyscy z pewnością zdążyli się już obudzić na skutek hałasu, który wywołał jego przyjazd. Przybywanie tak, aby cały dwór jak najszybciej dowiedział się o jego powrocie, sprawiało młodemu wojownikowi niewypowiedzianą satysfakcję.

– Stajenny do mnie! – zawołał poirytowany dłuższym czekaniem na chłopaka, który zaspany wyskoczył z sąsiedniej izby odziany ledwie w nocną koszulę.

Dopiero teraz dogoniła go reszta oddziału. Towarzysze zsiadali z koni, oddając kolejno lejce w ręce posługującego młodzieńca. Wokół przyjezdnych zaczął się harmider. Rozmawiali między sobą, nie ściszając głosów, pochrząkiwali, niejeden pierdnął, jeszcze inny stęknął, przeciągając zastane kości. Jeśli po samym tylko przybyciu dowódcy oddziału ktoś w posiadłości nie zdołał się obudzić, teraz z pewnością wszyscy przerwali odpoczynek.

– Dardan! – Starszy mężczyzna stanął w drzwiach z kagankiem w ręku. Wyraźnie za duża czapka nocna opadała mu na oczy i zmuszony był ją co chwilę poprawiać. – Czego tak hałasujesz, na litość?

– Ojciec jest? – spytał młodzieniec, bynajmniej nie zważając na marudzenie starca.

– Nie ma! Dwa dni temu pojechał na zamek w sprawie…

– To i dobrze! Palić w kuchni! Świnie grzać i wino wyciągnąć! – rozkazał Dardan.

– Czy ty wiesz, która jest godzina? – zdziwił się mężczyzna.

Młodzieniec podszedł do niego z wyciągniętymi ramionami. Uściskał i wycałował policzki.

– Galiusie, staruszku… – powiedział Dardan. – Z wojny wracamy. Głodni, zmarznięci. Bądź tak łaskaw i przygotuj nam strawę, a i panny pobudź koniecznie. Niech no chłopy odpoczną i użyją trochę życia.

Starzec skrzywił się z niesmakiem.

– Sen byłby dla was najlepszy.

– Spać będziemy w trumnach – zaśmiał się Dardan. – Nie daj się długo prosić. – Poklepał go po ramieniu i zwrócił się do towarzyszy. – Zapraszam do sali, panowie! Dziś pohulamy do białego rana!

Galius westchnął i poszedł przygotowywać wieczerzę. Wiedział już, że tej nocy nie dane mu będzie zmrużyć oczu.

Po chwili mężczyźni siedzieli już za długim stołem w głównej sali jadalnej, niecierpliwie czekając na jedzenie, które lada chwila miały podać im służące.

– Może choć wina dajcie prędko! – zawołał Dardan, zobaczywszy jedną z posługaczek krzątających się po pomieszczeniu. Lekko przestraszona dziewczyna omal nie wypuściła z ręki kaganka, którym podpalała kolejne świece, aby rozjaśnić pokój.

– Tak, panie. – Posłusznie pokiwała głową i zniknęła za drzwiami.

Chwilę później wróciła, niosąc w rękach dwa pełne dzbanki. Postawiła je na stole. Jeden z podkomendnych Dardana wymierzył jej solidnego klapsa. Kobieta pisnęła, a mężczyźni wybuchli śmiechem.

Młody dowódca pierwszy dorwał się do naczynia i przechylił je, wlewając w gardło potężną porcję trunku. Czerwone krople spływały mu po szyi, plamiąc koszulę. Odstawiwszy dzban, otarł usta rękawem i donośnie beknął. Towarzyszyła mu przy tym kolejna salwa śmiechu.

– Ojca nie ma – zwrócił się do kompanów. – Zabawimy się więc dziś nieco. Dzisiaj ja tu pan. Używajcie do woli.

Po tych słowach do izby weszły kolejne służące, niosąc na tacach mięso, chleb, sery, jajka i warzywa. Postawiły przed nimi i usunęły się prędko, by nie dawać mężczyznom pretekstów do lubieżnych zachowań.

– Więcej wina! – krzyknął ktoś za znikającymi w drzwiach kobietami.

Przez pewien czas w sali słychać było jedynie mlaskanie, gryzienie, postukiwanie drewnianych misek oraz wszelkie zazwyczaj towarzyszące jedzeniu odgłosy. Mężczyźni zajadali się łapczywie, rozrywając szynkę w palcach i zagryzając chlebem. Pierwsze dzbanki z winem szybko zostały opróżnione, zaś kobiety nie nadążały z donoszeniem kolejnych. Dardan co chwilę rozkazywał posługaczkom, aby dorzucały drewna do kominka, przynosiły kolejne potrawy i usługiwały jego kompanom.

W pewnym momencie jeden z towarzyszy wstał, unosząc wysoko kielich z winem.

– Wypijmy za naszego wodza, Dardana de Brandta. Za udany rajd przeciw grupie Rozgrzanej Pięści!

– Na pohybel grasantom! – zawołali pozostali, również wznosząc puchary.

– Na pohybel!

– Za Dardana!

Biesiada trwała w najlepsze. Kompania nie szczędziła sobie alkoholu i coraz bardziej bezwstydnego zaczepiania służących. Niektóre z nich wcale chętnie prowokowały mężczyzn do podszczypywania i łapania za krągłości, wydając przy tym wesołe piski i udając oburzenie. Jeden z towarzyszy zaintonował zbereźną piosenkę, którą natychmiast podchwycili pozostali. Na przedniej zabawie godziny mijały szybko, zaś przelany alkohol zaczął dawać o sobie znać.

Pierwszy odpadł Kahaden. Najmłodszy z grupy żołnierz niedawno ukończył piętnaście lat. Mimo młodego wieku był dość dobrym wojownikiem. Szybki, zwinny, a nade wszystko odważny młodzieniec cechował się brawurą i chętnie wplątywał się w każdą możliwą awanturę. Dardan cenił w nim lojalność i poczucie humoru.

Młodzian, po samodzielnym opróżnieniu któregoś z kolei dzbana z winem, wpadł na pomysł, że wejdzie na stół i zacznie tańczyć na cześć swojego dowódcy. Ledwie udało mu się wgramolić na blat, strącając przy tym stojące na nim naczynia i resztki jedzenia. Nie musieli długo czekać. Kahaden zaczął taniec i niemal od razu go skończył, przewracając się na podłogę. Towarzysze zanieśli się gromkim śmiechem.

Sami jednak nie wytrzymali wiele dłużej. Dwaj siłujący się na rękę mężczyźni, zmęczeni pojedynkiem, runęli twarzami na stół, rozbryzgując przy tym kapustę. Ktoś inny nie wytrzymał napięcia i poszedł oddać mocz w kącie korytarza. Ktoś wymiotował pod stołem. Dardan nie pamiętał nawet, jak i kiedy znalazł się na podłodze, opierając głowę na brzuchu jednego ze swoich towarzyszy.

W drzwiach stanął stary Galius i z politowaniem spojrzał na dogasającą już biesiadę.

– Banda wyrostków – skomentował, po czym udał się do własnej sypialni, upewniwszy się wpierw, że żaden z uczestników zabawy nie zakrztusi się własnymi wymiocinami albo nie zrobi sobie przez sen innej jeszcze krzywdy.

***

– Wstawaj, gówniarzu! – Donośny głos ojca wybrzmiał niczym uderzenie w gong tuż nad jego głową.

Dardan powoli otworzył oczy, mrużąc je pod wpływem wpadającego do izby światła. Jego powieki były ciężkie, zaś głowa pękała od bólu.

– Nie tak głośno – wychrypiał z trudem.

– Dość tego! – Urban de Brandt nie należał do ludzi cierpliwych. – Wy dwaj, na dziedziniec z nim – rozkazał swoim sługom.

Dwóch rosłych mężczyzn wzięło ledwo przytomnego Dardana pod ręce i wyniosło na dwór. Młodzieniec wyrywał się, ale nie miał siły, aby przeciwstawić się sile dwóch, było nie było trzeźwych, chłopów.

– Galius, przynieś wiadro wody.

Starzec posłusznie wykonał polecenie swojego pana i po chwili wręczył Urbanowi napełnione w studni naczynie.

Pan rodu de Brandtów chwycił ceber i zamaszystym ruchem chlusnął nim na twarz syna. Dardan aż podskoczył oblany lodowatą cieczą. Zaczął trząść się z zimna i gniewnie spojrzał na ojca. Zabieg przyniósł jednak pożądany efekt, młodzieniec bowiem oprzytomniał w błyskawicznym tempie.

– Ojcze…

– Nie będę z tobą rozmawiał, póki nie doprowadzisz się do porządku. Umyj się i ubierz, jak przystało na spadkobiercę rodu de Brandtów, potem odwiedź mnie w mojej komnacie.

To powiedziawszy, ojciec odwrócił się na pięcie i skierował kroki w stronę drzwi do posiadłości. Galius podążył za nim, zostawiając na dziedzińcu drżącego z zimna Dardana. W szczękającym zębami chłopaku wzbierała frustracja, wiedział jednak, że ojciec był stanowczy i nie należy mu się przeciwstawiać.

Chłopak udał się więc do łaźni, w której kazał zagotować dla siebie wody. Umył się dokładnie, usiłując przy tym nie zwymiotować. Śmierdzącą przeszywanicę i skórzane spodnie zamienił na luźne domowe szaty, które przewiązał eleganckim pasem. Uporządkował włosy i ogolił się. O ile jeszcze chwilę temu przypominał bardziej przydrożnego żebraka lub leśnego rozbójnika, teraz było mu już znacznie bliżej do młodego arystokraty, którym wszakże był. Wciąż jednak czuć było od niego woń alkoholu, tej jednak w krótkim czasie nie był w stanie się pozbyć.

Owszem, było mu głupio, ale postanowił nie przejmować się tym przesadnie długo. Spojrzał raz jeszcze w lustro i wzruszył ramionami, jak gdyby chciał przekonać samego siebie, że młodość ma swoje prawa, i ruszył na spotkanie z ojcem.

W komnacie starego de Brandta zastał go wraz z zaufanym sługą Galiusem, siedzących przy stole. Na widok trzymanych przez mężczyzn pucharków pełnych wina Dardanowi zaświeciły się oczy. Ojciec, widząc ten błysk, przyciągnął do siebie dzbanek, dając tym samym do zrozumienia chłopakowi, że ten nie ma co liczyć na poczęstunek.

– Siadaj.

Patrząc pożądliwie na dzban z winem, Dardan usiadł naprzeciw mężczyzn. Spuścił wzrok, spodziewając się reprymendy od ojca. Urban zaskoczył go, przechodząc od razu do meritum.

– Rajd był udany?

– Tak, ojcze – odparł lekko zaskoczony młodzieniec. – Rozbiliśmy grupę grasantów pod wodzą zbója znanego jako Rozgrzana Pięść. Napadali na wioski na południowych rubieżach.

– Straty?

– Brak, ojcze. Wszyscy cali.

Starszy mężczyzna pokiwał głową z uznaniem. Wciąż patrzył na niego surowym spojrzeniem, w jego oczach Dardan dostrzegł jednak błysk dumy.

– Wychodzi na to, że masz więcej szczęścia niż rozumu.

Chłopak nie odpowiedział.

– Jak zapewne wiesz, wracam z zamku. Spotkałem się z królem w naszej sprawie.

– Jakie wieści przynosisz, ojcze?

– Ruddabard wysłuchał mnie i zgadza się, że nasz ród wiele stracił przez suszę panującą od wielu lat na naszych ziemiach. Uznał też, że niski zbyt na wytwarzane przez nas skóry osłabił pozycję de Brandtów w sposób niesprawiedliwy.

Dardan powstrzymywał się, żeby nie ziewać, gdyż coraz bardziej chciało mu się spać. Udał jednak, że słucha ojca uważnie.

– Król docenia jednak nasz wkład w pilnowanie południowej granicy, naszą lojalność wobec korony i przez wzgląd na wieloletnią współpracę naszych rodów pragnie nam pomóc.

– W jaki sposób? – zapytał chłopak.

– Przez mariaż ze swoją najmłodszą córką. Do linii sukcesji panienka ma daleko, ale przez połączenie więzami krwi naszych rodzin odzyskamy należną nam pozycję. – Urban wypowiedział ostatnie słowa z nieskrywaną satysfakcją.

– Małżeństwo? Z córką króla? Ależ ojcze, masz prawie sześćdziesiąt lat! Nie zrozum mnie źle, ale…

– Twoje małżeństwo, synu.

Dardana zmroziło. Wielu rzeczy spodziewał się usłyszeć z ust ojca. Kolejnego łajania za pijackie wybryki, być może rozkaz nowej wyprawy na granicę, ale tej informacji nie przewidział wcale.

– Ojcze…

– Powinieneś się cieszyć. Królewna Vadienne to piękna, młoda kobieta. Będziesz z nią szczęśliwy. A jeśli nie… Cóż, przynajmniej przysłużysz się własnemu rodowi.

– Ojcze, muszę przecież jeździć na granicę. Król oczekuje, że będziemy jej bronić przed grasantami… pilnować porządku i…

– Pojedziesz, synu – przerwał mu Urban. – Jeszcze się nawojujesz, obiecuję ci to. Ale najpierw udasz się do stolicy. Podczas następnej pełni król wydaje ucztę. Chcę, byś reprezentował ród de Brandtów. Będziesz miał także okazję poznać swoją narzeczoną.

Chłopak próbował protestować, ale ojciec przerwał mu gestem ręki.

– Nie chcę słyszeć sprzeciwu. Zrobisz, jak ci każę, Dardanie.

Urban nachylił się w stronę młodzieńca i spojrzał mu głęboko w oczy.

– Posłuchaj mnie teraz uważnie. Dzięki temu małżeństwu ród de Brandtów ma szansę odzyskać utraconą pozycję w królestwie. Jeśli zniweczysz tę okazję przez jakiś szczeniacki wybryk, wyklnę cię i pozbawię dziedzictwa raz na zawsze. Zrozumiałeś?

Chłopak speszył się nieco i odpowiedział, przełknąwszy ślinę:

– Zrozumiałem, ojcze.

– A teraz idź. Muszę omówić sprawy dworu z Galiusem.

Dardan wstał od stołu ze skwaszoną miną. Nie podobało mu się, że ojciec woli pochylać się nad istotnymi dla rodu kwestiami w towarzystwie sługi, choćby nie wiadomo jak wiernego i uczonego. Nie był wprawdzie specjalnie zainteresowany nudną, w jego mniemaniu, papierologią, ale sam fakt, że Urban odsuwał go od bieżących problemów, budził w nim frustrację. Mimo to opuścił pomieszczenie i skierował się w stronę schodów. Miał zamiar wreszcie porządnie się wyspać.

***

– A jak będzie brzydka? – zapytał Jarmos i zachichotał.

Wysoki, nieco krępy rycerz podkręcił zawadiacko wąsa. Był starszy od Dardana i bardziej doświadczony. Pochodził ze zubożałej szlachty, która od lat wiernie służyła de Brandtom i pomagała w wytwarzaniu skór. Dowódca lubił go i uważał za przyjaciela, jednak czasem jego uwagi, jakkolwiek rozsądne i praktyczne, doprowadzały go do szału.

– Zamknij się – rzucił krótko Dardan.

– Pytasz już o to trzeci raz – dorzucił Kahaden. – Już ci mówiłem. Jak będzie brzydka, to Dardan będzie ją odwiedzał raz do roku, żeby spłodzić kolejnego syna. A tak to hulaj dusza! Mało to dziewek w tym kraju?

– A mi się wydaje, że nasz herszt całkiem przepadnie, jak weźmie za żonę królewnę. Ugrzęźnie w jej łożu i tyle go będziemy widzieć.

– Nie nazywaj mnie tak – wycedził przez zęby Dardan. – Nie jesteśmy żadną bandą, żebym był jej hersztem. Jeździmy na granicę na rozkaz króla.

– Twojego teścia, ma się rozumieć. Teraz będzie ci wydawał inne rozkazy. Na przykład… zadbaj, żebym miał dużo wnuków – stwierdził Jarmos i zaniósł się śmiechem.

Dardan ledwo się powstrzymywał, żeby nie zrzucić przyjaciela z konia i nie spuścić mu zasłużonego łomotu.

– Radzę ci, zewrzyj gębę, Jarmos. Zmieńcie temat, do cholery, albo poprzetrącam wam kości!

Towarzysze odpuścili niechętnie i cała trójka jechała w milczeniu przez kolejne kwadranse. Jarmos coraz to podkręcał wąsa i spoglądał w stronę Dardana, uśmiechając się pod nosem, na co de Brandt rzucał mu wrogie spojrzenia.

Wraz z pokonywanymi stajami krajobraz zmieniał się powoli. Widoczne po obu stronach traktu lasy i zagajniki stawały się coraz rzadsze, by wreszcie ustąpić połaciom pustej przestrzeni. Wkrótce do głównej drogi, którą podążali, zaczęły dołączać się kolejne dukty i szlaki prowadzące z okolicznych wsi, gospodarstw, tartaków i smołowni. Obecność pól uprawnych, które z racji pory roku leżały odłogiem, oznaczała, że zbliżają się do stolicy.

Wkrótce ich oczom ukazał się zapierający dech w piersiach widok. Położone na płaskowyżu miasto górowało nad wielką równiną. Mury miejskie, wzniesione na szczycie kilkunastometrowej skarpy, wyrastały z naturalnych gołoborzy niczym konar drzewa z naziemnych korzeni. Zza nich ledwie było widać dachy domów, nad miastem górował jednak wyraźnie potężny gmach zamku stanowiącego centralny punkt stolicy i siedzibę króla. Obok budowli wznosiła się równie pokaźna katedra, w której kapłani królewscy oddawali cześć Mocy Stworzenia.

Religia Vorenau oparta była na wierze w nadprzyrodzoną siłę, która układała porządek świata. Dardan czasem zastanawiał się nad tym, dlaczego porządek ten był ułożony tak, by stany szlacheckie miały najwięcej do powiedzenia, zaś cała reszta… no cóż, najwyraźniej Moc Stworzenia nie była dla nich nadto łaskawa. Uśmiechał się zawsze, widząc pobożnych kapłanów wznoszących modły w kościołach, głoszących kazania o życiu w czystości i ubóstwie, doskonale wiedząc o tym, że gdy zapadnie zmrok, najpewniej spotka ich w karczmie zajadających się tłustym mięsiwem i nieszczędzących sobie alkoholu.

Galius skrupulatnie tłumaczył mu wszystkie prawidła ich wiary, jednak ciągnięty za język potrafił przyznać się do tego, że uważa ją raczej za sprawne narzędzie do zarządzania ludem. Dardan rzadko drążył ten temat, interesowały go raczej kolejne wyprawy na pogranicze, jednak czasem zdarzało mu się dopytać Galiusa o inne religie. Ponoć na terenie królestwa nie zawsze wierzono jedynie w Moc Stworzenia.

Gdy zbliżali się do Vorenau, zaczęli mijać ciągnące tam wozy kupców, samotnych posłańców, rycerzy z giermkami oraz wszelkiej maści podróżników wiedzionych do stolicy rozmaitymi interesami. Widzieli z daleka, jak strażnicy miejscy ochoczo wpuszczali do miasta przedstawicieli stanu rycerskiego, zaś nieco mniej ochoczo służbę opatrzoną w szlacheckie glejty. Najmniej ochoczo traktowano wszelkiej maści przyjezdnych spoza królestwa, zwłaszcza z południowych krain. Tych uważano w Vorenau za szkodników, którzy mogą negatywnie wpływać na porządek publiczny. Nierzadko oskarżano ich o herezję i głoszenie dawno zapomnianej wiary, przez co nawet zwykli kupcy mieli utrudniony wjazd do miasta.

To i tak było jednak niczym w porównaniu z tym, jak traktowano zwykłych chłopów, którzy chcieli dostać się za mury w poszukiwaniu szczęścia i lepszego zarobku. Tych w ogóle z rzadka wpuszczano.

– Ciekawe, z jakimi pachołami przyjdzie nam ucztować – stwierdził Jarmos, szyderczo spoglądając na obdartych chłopów oraz brudne kobiety i wygłodniałe dzieci na wozach.

– W kraju chyba nie najlepiej – dodał Kahaden. – Nie dziw, że nie ma komu kupować skór od twego ojca.

Dardan nie odpowiedział. Im bliżej byli stolicy, tym bardziej jego myśli kierowały się w stronę nowej narzeczonej. O Vadienne wiedział tylko, że jest najmłodszą córką króla Ruddabarda i dopiero na wiosnę skończy czternaście lat. Był to wiek, który umożliwiał jej wyjście za mąż. Dziewczyna była ostatnią w linii królewskiej pretendentką do tronu, przed nią plasowały się bowiem jej trzy siostry oraz dwóch braci. Jej ręka nie była zatem łakomym kąskiem dla najbogatszej szlachty, mimo to połączenie się więzami krwi z panującym rodem mogło rzeczywiście przynieść de Brandtom wymierne korzyści.

Dardan rozumiał motywację ojca, który chciał zadbać o to, by jego syn nie odziedziczył po nim jedynie niszczejącego dworu, połaci mało żyznej ziemi i garbarni, które przynosiły coraz mniejsze zyski. Stary Urban chciał jeszcze coś w życiu osiągnąć, przysłużyć się rodzinie i uratować ją od całkowitego zubożenia, a w konsekwencji utraty szlachectwa.

Problem polegał na tym, że Dardana zupełnie nie interesowała polityka. Na samą myśl o tym, że będzie musiał włożyć modny żupan, kłaniać się jakimś starym grubasom, jakich pełno było wokół króla, chodzić do katedry na długie i nudne nabożeństwa i w ogóle zachowywać się, jak przystało na młodego arystokratę, robiło mu się niedobrze. Dworskie życie nie było dla niego i obawiał się, że jeśli poślubi królewnę Vadienne, zostanie całkowicie uziemiony. Skończą się rajdy na południe, a wraz z nimi hulanki w traktowych karczmach, nocne śpiewy przy ognisku, pościgi i potyczki ze zbójcami.

Młody de Brandt nie wyobrażał sobie bowiem życia bez adrenaliny, zapachu stajni i wiatru smagającego mu twarz, gdy pędził przez stepowe równiny. Małżeństwo nie było dla niego. A w każdym razie nie z królewską córką, której – jeśli nie trzeba będzie bez przerwy usługiwać – na pewno trzeba być na każde zawołanie ojca. Jedyną nadzieję upatrywał w tym, że król nadal będzie potrzebował kogoś, kto utrzyma względny spokój na południowej granicy. W tym zaś dziedzic rodu de Brandtów nie miał sobie równych.

Zmierzchało, gdy stanęli przed rogatkami miasta.

– Prędzej, bo zamykamy bramę – poganiali strażnicy tych, którzy zbytnio ociągali się z wejściem za mury.

Na widok trzech jeźdźców oraz żółtego herbu z czarnym niedźwiedziem, wyszytego na piersi Dardana, skłonili głowy i przepuścili ich bez pytania.

– O! Tam jest otwarta tawerna! – zawołał Kahaden, gdy znaleźli się już w Vorenau i oddali konie stajennemu, rzucając mu przy tym grosz napiwku. – Prędko, póki nam te obdartusy wszystkiego nie wypiją.

– Nie wiem, czy nasz królewski zięć nie pobrudzi sobie gardła, pijąc ze zwykłymi żołnierzami – powiedział Jarmos, i chcąc sparodiować dworską etykietę, skłonił się nieporadnie.

– Miałem się udać prosto do zamku. Ponoć tam na mnie czekają… – Dardan był całkiem niezłym aktorem i przyjaciele przez chwilę naprawdę uwierzyli, że im odmówi. Świadczyły o tym ich zasępione miny, na których oprócz zawodu malowała się również obawa, że oto już stracili wiernego druha. – Ale co mi tam. Uczta przecież dopiero jutro…

– Napijmy się zatem. Dawno już nie piłem w stolicy! – rzekł Jarmos, który błyskawicznie się rozpromienił.

– Ty nigdy nie piłeś w stolicy.

– Może i tak być.

Ruszyli w stronę pobliskiej karczmy, z której dochodziły skoczna muzyka, śpiew i gromkie śmiechy.

***

– Jak ty wyglądasz, do cholery! – Wyrwał go z głębokiego snu głos starca.

Podniósł powieki i przetarł oczy ze zdumienia.

– Galius?! Co ty tu robisz? – spytał Dardan. – Gdzie ja jestem?

Rozejrzał się dookoła i zorientował się, że leży w stogu siana. Po chwili dostrzegł czyjąś nogę i skoczyłby zapewne na równe nogi, gdyby nie fakt, że kręciło mu się w głowie i skakanie było ostatnim, na co miał ochotę. Noga należała najpewniej do Kahadena, Jarmos bowiem chrapał gdzieś pod ścianą. Młody de Brandt wsparł się tylko na rękach i spojrzał na sługę swojego ojca i wiernego przyjaciela rodu – Galiusa. Albo dwóch Galiusów? Nie był pewien, ilu dokładnie mężczyzn widzi przed sobą.

– Wstyd. Jak się twój ojciec dowie…

– Nie dowie się – uspokoił go Dardan. – Nie dowie się, przyjacielu, co? – Złożył ręce, udając błagalny gest.

– To się okaże. Nawet jeśli nie ode mnie, dowie się najpewniej od króla, który wyśle cię do wszystkich diabłów, jak nie stawisz się pachnący i dobrze ubrany na uczcie, na którą cię zaprosił.

– Stawię się, kochany. Zawszę się stawiam. – Rzekłszy to, Dardan zamknął oczy i zaczął chrapać.

Galius jak zwykle utrzymał nerwy na wodzy i po raz kolejny zrobił, co było trzeba zrobić z młodym paniczem. Wraz z pomocą stajennego zaniósł go na wóz i powiózł do zaprzyjaźnionej gospody, gdzie miał zamiar doprowadzić Dardana do stanu, w którym gwardziści na zamku nie wezmą go za przypadkowego żebraka. Dla pewności przykrył chłopaka plandeką, żeby nikt przypadkiem nie dostrzegł herbu de Brandtów i nie rozpoznał przyszłego królewskiego zięcia.

***

– Nie mogę uwierzyć, że ojciec wysłał cię tu, żebyś mnie pilnował. W dodatku w zupełnej tajemnicy przede mną! – powiedział Dardan, zapinając ostatni guzik w eleganckim żupanie.

Przejrzał się w lustrze i skrzywił z niechęcią. Nie znosił zakładać arystokrackich szat. Uwierały go w szyję i krępowały ruchy. Wolał nie myśleć, co mogłoby się stać, gdyby nagle trzeba było dobyć miecza w takim stroju.

– Doprawdy? – spytał z przekąsem Galius. – Czyż to nie podobne do twojego ojca?

Młodzieniec parsknął.

– Może i masz rację. Powiedz mi więc, drogi Galiusie, co zamierzasz robić na uczcie? Będziesz siedział obok mnie i zaglądał do talerza, by potem śledzić każdy mój krok niczym pies?

Galius przyjął tę uszczypliwą uwagę z godnością, jak miał w zwyczaju.

– Będę cię obserwował z daleka i gdy zobaczę, że nagannie się zachowujesz, powstrzymam cię od kompromitacji.

Dardan wybuchł wymuszonym śmiechem.

– Dobre sobie! Ja i kompromitacja? Patrzcie go! Oj, Galiusie, Galiusie. Coś mi się wydaje, że nie doceniasz rodu de Brandtów!

Starzec uśmiechnął się tylko pod nosem i nie skomentował.

– Lepiej już chodźmy – rzekł po chwili. – Wszyscy pewnie już gromadzą się w sali.

– Niech będzie – rzucił szorstko Dardan, usiłując poprawić jeszcze niewygodny kołnierz, który jednak za nic w świecie nie dawał się poluzować bez odpinania guzików.

Szli długim korytarzem, mijając krzątające się królewskie służki. Kobiety na ich widok zatrzymywały się w miejscu i kłaniały, jak nakazywał obyczaj. Dardan nie mógł się powstrzymać od szyderczego komentarza o tym, że sługa nie powinien kłaniać się słudze, ale i tę wypowiedź stary Galius zignorował.

Gdy wreszcie dotarli do głównej sali, Dardan zdumiał się przepychem i rozmachem, z jakim była urządzona. Kamienne ściany zdobiły kunsztowne gobeliny, między nimi zaś na zmianę zawieszone były banery z królewskim godłem – czterema srebrnymi liliami na czerwonym tle. Poustawiane symetrycznie kandelabry i stojące na ściennych uchwytach lichtarze oświetlały pomieszczenie w nieznacznym stopniu, tworząc jednak imponujący klimat. Głównym źródłem światła i ciepła było bowiem potężne, kamienne palenisko wbudowane w podłogę w centralnej części sali. Dookoła ustawiono suto zastawione stoły, wokół nich zaś bogato zdobione krzesła. Do stołów prowadził piękny, miękki dywan, jakiego Dardan jeszcze nie widział.

Zauważywszy ich, królewski lokaj wskazał miejsca, które mieli zająć. Dardan zasiadł przy głównym stole, ledwie kilka krzeseł od tego najważniejszego, przeznaczonego dla Ruddabarda, które na razie stało puste. Galiusa zaś usadzono przy oddalonym nieco od paleniska stole dla najbardziej cenionych sług, którzy dostąpili zaszczytu udziału w uczcie. Starcowi odpowiadała ta pozycja. Tutaj panowała zazwyczaj luźniejsza, pozbawiona części konwenansów atmosfera, za to można było z tego miejsca mieć pilne baczenie na głównych aktorów wieczoru.

Dardanowi nie odpowiadało, że będzie musiał siedzieć sam wraz z nieznajomymi mu osobami. Gdy weszli do sali, większa część gości, prócz oczywiście tych najważniejszych, zajmowała już swoje miejsca. Byli to głównie bliżsi i dalsi krewni rodziny królewskiej, nie wyłączając ciotek Ruddabarda i jego żony, szwagrów, kuzynów drugiej i trzeciej linii oraz kilkoro przedstawicieli państwowej administracji z rodzinami. Łącznie zasiadało tu więc kilkadziesiąt osób, które, delikatnie mówiąc, nie robiły na Dardanie pozytywnego wrażenia. Po prawdzie uważał ich za bandę zmanierowanych i przeżartych darmozjadów. Powstrzymał się jednak przed wyrażeniem tej opinii na głos.

Niezła rodzinka – pomyślał, usiłując ukryć grymas na twarzy. Zamiast tego uśmiechnął się sztucznie i ukłonił, jak nakazywał zwyczaj.

Goście odwzajemnili ukłony, czyniąc to jednak znacznie bardziej niedbale, niż wymagała tego sytuacja. Było więc widać, że i oni nie darzą Dardana sympatią. Ród de Brandtów, niegdyś potężny i wpływowy, przez lata utracił większość dawnego blasku. Funkcją, którą wciąż de Brandtowie pełnili, było utrzymywanie w ryzach dzikich terenów wokół południowej granicy, w czym zresztą niemałą rolę zaczął pełnić młody Dardan. Wśród możnej arystokracji ród traktowany był więc jak bękart, którego nijak nie idzie się pozbyć, choć bardzo by się chciało. Urbana de Brandta i jego syna tolerowano, lecz podchodzono doń z wyjątkową niechęcią. Informacja, że najmłodsza z córek Ruddabarda ma zostać żoną de Brandta, zdecydowanie nie pomogła w zmniejszeniu tej niechęci.

Zająwszy miejsce przy stole, Dardan starał się unikać niepotrzebnych rozmów z mało interesującymi ciotkami i kuzynami króla. Co jakiś czas odpowiadał jedynie na kurtuazyjne pytania o pogodę, podróż i opinię o stołecznej architekturze. Z ulgą przyjął fakt, że lokaj nalał mu wina do kielicha, po chwili jednak skarcił się w duchu, wiedząc, że rozpoczynanie picia przed przybyciem króla byłoby nie na miejscu. Wszyscy mieli już pełne naczynia, nikt jednak swojego nie tknął.

Ach, jakże bym się teraz napił – pomyślał młodzieniec. Ciekawe, co robią Kahaden i Jarmos? Pewnie wyspali się już porządnie i kontynuują biesiadę w karczmie.

Drzwi do sali otworzyły się z trzaskiem i do środka wparował król wraz ze swoją świtą, za nim zaś jego synowie i córki. Dardan prędko rozpoznał najmłodszą, sądząc, że musi to być przyrzeczona mu Vadienne.

Drobna blondynka szła dostojnie, choć widać po niej było, że brakuje jej jeszcze doświadczenia w dworskiej etykiecie. Dostrzegł w młodej twarzy niepewność, być może nawet lęk. Z satysfakcją stwierdził jednak, że była to twarz piękna, a wręcz zjawiskowa. Jej delikatne rysy i wielkie, błękitne oczy wywołałyby uśmiech u każdego mężczyzny. Królewna ubrana była w elegancką, choć w porównaniu z siostrami i matką skromnie wyglądającą, zieloną suknię i złote trzewiki. Na ramionach zawiesiła aksamitny szal, którego końce zawiązane były na płytkim dekolcie, co dodawało jej gracji.

Dardan westchnął. Powiedzieć, że królewna Vadienne mu się spodobała, to jak nic nie powiedzieć. Chłopak był onieśmielony jej urodą do tego stopnia, że omal nie zapomniał wstać, gdy rodzina królewska zbliżyła się do stołu, by powitać zgromadzonych.

– Witam szanownych gości. – Król był oszczędny w słowach. Dokładnie takim zresztą zapamiętał go Dardan. Ostatnio spotkali się bowiem we dworze ojca, gdy Ruddabard wizytował włości de Brandtów. Dziedzic rodu miał wtedy kilka lat, ale już wówczas władca wydał mu się małomównym gburem. W dodatku wyjątkowo spasionym. Ta ostatnia cecha zaś, w miarę upływu lat, tylko się spotęgowała – Ruddabard był bowiem wręcz obleśnie gruby.

Gdy skończono rytualne ukłony, lokaje pomogli władcy usiąść na zrobionym na zamówienie, wyjątkowo szerokim tronie. Jego rodzina zaś zajęła przeznaczone im miejsca przy stołach. Szybko okazało się, że Dardanowi przyjdzie spędzić całą ucztę w towarzystwie królewny Vadienne, dla której miejsce przewidziano obok niego.

Po uroczystym powitaniu nastał czas modlitwy, podczas której królewski kapłan, odziany w długą tunikę, wychwalał Moc Stworzenia, dziękując za możliwość spożywania posiłków i picia napojów.

Niedługo potem rozpoczęła się wreszcie właściwa uczta. Dardan z radością śledził ruchy lokajów, którzy po kolei nalewali wina nowo przybyłym. Nie trzeba było długo czekać, by król jako pierwszy wzniósł kielich i zarządził toast za pomyślność królestwa. Pozostali pochwycili ochoczo swoje naczynia i wtórowali mu. Jakiś czas później do sali weszły kobiety, które przygrywały na harfach, zaś służba zaczęła wnosić półmiski pełne pieczonego mięsa, warzyw, owoców, chlebów, serów oraz wszystkich dobrodziejstw, którymi stolica mogła się pochwalić. Goście rozpoczęli rozmowy między sobą i atmosfera w końcu zaczęła choć odrobinę przypominać Dardanowi biesiady, jakie znał. Zachęciło go to, by rozluźnić nieco napięcie, które narosło pomiędzy nim a siedzącą obok królewną.

– A więc to ty jesteś Vadienne – bardziej stwierdził, niż zapytał.

Kiwnęła mu lekko głową w odpowiedzi i się uśmiechnęła. Nie było w tym uśmiechu ani kokieterii, ani też wymuszonej, dworskiej etykiety. Ot, zwykły, przyjacielski – można być rzec – uśmiech.

– Ty zaś musisz być Dardanem de Brandtem. – Miała przyjemny głos. Trochę zbyt dziecinny jak na jego gust, ale zdecydowanie przyjemny. Nie wiedzieć kiedy, Dardan wyobraził sobie, że jego narzeczona mogłaby ładnie śpiewać.

– W istocie. Ponoć masz zostać moją żoną – wypalił, nie owijając w bawełnę, młodzieniec. Po chwili dotarło do niego, że mógł zachować się nietaktownie.

Vadienne jednak pozostała spokojna i znów obdarzyła go serdecznym uśmiechem.

– Tak mówi tatko. A jak tatko tak mówi, to musi być prawda. – Mrugnęła dwuznacznie okiem.

Dardan zaśmiał się mimowolnie, nie zważając na to, czy ktoś uzna to za przekroczenie granic dobrego smaku. Spodobały mu się dystans i otwartość, jakie wykazywała. Przeszło mu nawet przez myśl, że może być całkiem inteligentna.

– Słyszałem, że… – zaczął i uraczył się winem. – Nasz ślub ma odbyć się na wiosnę.

– Tak. Sama o to prosiłam. Gdy tylko śniegi stopnieją i łąki zakwitną.

– Czyżby tak było ci prędko do zamążpójścia? Jesteś jeszcze młoda.

– Może i jestem – odpowiedziała zadziornie. – Ale wiecznie młoda nie będę. Nie ma na co czekać, a z ciebie przecież przedni kawaler, nie mam racji?

– No… tak. – Dardan poczuł, że się czerwieni.

– No właśnie. Dużo o tobie słyszałam. Żeś waleczny, odważny. Podobnież całe południe się ciebie boi.

Chłopak niemal parsknął. Przystawił prędko kielich do ust, żeby je czymś zająć.

– Czasem chodzę na targ na górnym zamku. Tam powiadają to i owo o południu. Słyszałam na przykład, że żyją tam stwory nie z tego świata. Że wypełzają po zmroku z podziemi i atakują tych, co się po trakcie błąkają. Potężne są jak dwóch ludzi, mają wielkie zębiska i pazury, o takie. – Vadienne pokazała rękami, jak wielkie według niej pazury mają rzeczone stwory. Wyglądała przy tym dziecinnie, choć uroczo.

– Nie ma takich stworów. – Dardan dumnie wypiął pięść. – Co najwyżej wilki. – Widząc, że się zasępiła, dodał: – Albo może jeszcze ich nie spotkałem. Południe jest ogromne. Nie wszędzie udało nam się dotrzeć.

– A grasanci? Opowiedz mi, proszę, o grasantach! Ponoć sam pobiłeś pięćdziesięciu, a hersztowi bandy urwałeś głowę własnymi rękami i wrzuciwszy do wiadra, spuściłeś z biegiem rzeki.

Tym razem Dardan parsknął, wypluwając kawałek mięsa, który chwilę wcześniej włożył do ust. Zasłonił prędko usta rękawem i wytarł się. Rozejrzał się ukradkiem i stwierdził, że jego wybryk niezwłocznie skupił na nim uwagę dwóch siedzących nieco dalej królewskich ciotek.

– To już gruba przesada, moja pani – odpowiedział, gdy udało mu się uspokoić. – Nikt w pojedynkę nie da rady pięćdziesięciu ludziom. A żadnego herszta nie pozbawiłem głowy… Cóż… przynajmniej nie gołymi rękami. Wiadra też by mi było szkoda, by je wyrzucać do rzeki.

Vadienne zachichotała, wyraźnie zadowolona z opowieści. Zobaczywszy to, Dardan postanowił podjąć rozmowę na ten temat.

– Ale prawda to, że nie jedną i nie dwie bandy rozbiliśmy na południu. I niejednemu hersztowi przyszło zapłacić za swoje zbrodnie.

– A jakie to zbrodnie? Przeciw królestwu? Przeciw tatkowi?

– No… tak. Przeciw królestwu właśnie. Grasanci panoszą się na południu, bo jest ogromne, słabo zaludnione i mają się tam gdzie schować. Napadają wsie, grabią chłopów, czasem dopadną jakiś patrol albo wóz kupiecki. Zdarza się, że przejmują jakąś osadę i zimują tam albo zwożą do niej zagrabione dobra.

– Dlaczego to robią?

– Jedni dla szybkiego zysku, inni taką już mają awanturniczą naturę, a jeszcze inni uciekają od wysokich podatków… – Dardan ugryzł się w język. Rozejrzał się dyskretnie, ale chyba żadna ciotka ani żaden królewski kuzyn nie usłyszeli tego, co właśnie powiedział. Odetchnął z ulgą i błagał w duchu, żeby Vadienne nie ciągnęła go za język.

Dziewczyna się zamyśliła. Dardan był przekonany, że straciła już zainteresowanie grasantami, rajdami i wszystkim, czym zajmował się na południu.

– Masz bardzo niebezpieczne zadania. Czy jako mój mąż nadal będziesz je wykonywał?

– Nie wiem, pani – przyznał szczerze Dardan. – Nasza granica nie przestanie być zagrożona, gdy weźmiemy ślub. Myślę, że nadal będzie trzeba ją patrolować i bronić tamtejszych osad.

– I ty pewnie dalej będziesz chciał to robić, zamiast zlecić komuś innemu? Słyszałam, że mężczyźni łatwo nie rezygnują z tego, co kochają robić.

Chłopak zdziwił się przenikliwością dziewczyny. Jak na swój młody wiek była rzeczywiście niezwykle bystra.

– Nie wiem, co na to odpowiedzieć, pani. Jako twój mąż spodziewam się mieć inne obowiązki.

– Będziesz miał, a jakże! Ale ja swoje wiem. Dalej będziesz jeździł na południe. Wiedz, że nie będę miała nic przeciwko.

Tego się nie spodziewał. Czyżby naprawdę miała mu pozwolić na awanturnicze rajdy i narażanie karku podczas kolejnych długich wypraw na granicę? Dardan złapał się na tym, że Vadienne robiła na nim coraz lepsze wrażenie.

– No dobrze już, nie będę ciągnąć cię za język. Opowiedz mi o rodzie de Brandtów. O twoim ojcu i o waszych włościach. W końcu muszę się czegoś dowiedzieć o swojej nowej rodzinie – poprosiła królewna i posławszy Dardanowi jeden ze swoich beztroskich uśmiechów, nalała sobie wina.

– Mój ojciec jest bardzo rzeczowy. – Chłopak nie wiedział, jak zabrać się za opowiadanie. Szanował ojca, ale nigdy nie zastanawiał się nad tym, jak właściwie można opisać go komuś innemu. Nie był też pewien, co powinien zdradzać królewnie. Przyszła żona czy nie, Vadienne była częścią dworu, który, delikatnie mówiąc, nie żywił wobec de Brandtów zbyt pozytywnych uczuć. – Rządzi w domu twardą ręką, ale potrafi być wyrozumiały. Najbardziej zależy mu na tym, żeby nazwisko de Brandtów znów coś w królestwie znaczyło.

– Dlatego wydaje cię za mnie – stwierdziła dziewczyna.

– Tak… między innymi.

– To dobry ruch dla was. – Nachyliła się do niego. Wyczuł od niej woń jaśminu i cytrusów. Ściszyła głos, dbając, by nie usłyszał jej nikt poza Dardanem. – Nie gniewaj się, ale moje ciotki i kuzynki nie są zadowolone. Uważają, że nasz ślub to hańba dla królewskiego rodu. Ale ja się bardzo cieszę, bo tatko na pewno wie, co robi, i pewnie chce im utrzeć nosa.

Chłopak pomyślał, że Vadienne całkiem zgrabnie odnajduje się w polityce, co zresztą trochę go przerażało. Dziewczyna, która w tak młodym wieku doskonale odczytuje dworskie nastroje, może być wyjątkowo niebezpieczna. Jej bystrość mogła przytłaczać, ale Dardanowi imponowała, choć sam w polityce nie wyznawał się tak dobrze.

– A poza tym – kontynuowała Vadienne – podobasz mi się, Dardanie.

Chłopak się zarumienił. Takiego oświadczenia z jej strony spodziewał się jeszcze mniej.

Uczta trwała w najlepsze. Gdy goście zdążyli się już najeść, król gestem ręki uciszył grające na harfach kobiety i zaprosił do wzniesienia kolejnego toastu.

– Wypijmy za moją najmłodszą córkę i jej przyszłego męża, Dardana de Brandta.

Wszyscy wznieśli naczynia i wypili toast wraz z królem. Po większości zaproszonych było jednak widać, że robią to niechętnie. Wymienione wcześniej ciotki i kuzyni władcy nie ukrywali faktu, że nie akceptują dokonanego przez Ruddabarda wyboru, i patrzyli nieprzyjaźnie na Dardana.

Ze znacznie większą akceptacją puchary wzniosła starsza siostra Vadienne, puszczając oko do dziewczyny i kłaniając się lekko jej narzeczonemu. Siedzący przy osobnym stole Galius, od samego początku obserwujący zachowanie chłopaka, z dumą uniósł naczynie i wypił solidny łyk wina.

Dardan i Vadienne byli pochłonięci dyskusją przez długie godziny. Nie zauważyli nawet, gdy lokaje zmuszeni byli pomóc pijanemu królowi udać się do komnat. Z towarzyskiego transu wyrwał ich dopiero Galius.

– Mój panie, czas najwyższy, abyśmy udali się na spoczynek.

Chłopak spojrzał na niego z wyrzutem.

– Jakże to? Przecież dopiero usiedliśmy. – Rozejrzał się po sali i stwierdził, że prawie nikogo w niej już nie ma. Nawet nie pamiętał, kiedy ostatnio słyszał dźwięki harfy.

– Dziękuję ci za ten przemiły wieczór, Dardanie – powiedziała Vadienne, wstając od stołu.

De Brandt również się podniósł i ucałował jej rękę oraz ukłonił się zdecydowanie niżej, niż nakazywał obyczaj.

– Do zobaczenia wkrótce, moja pani – odpowiedział grzecznie i powiódł za nią tęsknym wzrokiem, aż zniknęła za drzwiami.

– Jak wrażenia? – spytał Galius, gdy szli korytarzem w stronę gościnnych komnat.

Dardan nie raczył odpowiedzieć. Schował ręce do kieszeni i nie pożegnawszy się, zniknął za drzwiami przeznaczonej dla niego sypialni.

***

_Dalsza część dostępna w wersji pełnej_