MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Ostatni z rodu Kash Barogh - ebook
„Ostatni z rodu Kash, Barogh” to opowieść o rodzeństwie zagubionym w brutalnym świecie pełnym tajemnic, zdrady i magii. Alan i Hania przechodzą piekło, by odnaleźć siebie nawzajem i zbudować własne królestwo. W tej historii cierpienie i mrok splatają się z siłą, nadzieją i wolą przetrwania.
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8431-036-6 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WSTĘP OPOWIEŚCI: OSTATNI Z RODU KASH, BAROGH
GDZIEŚ ZA WIOSKĄ MANTERIA, W CIEMNEJ, ZIMNEJ PUSZCZY, GDZIE PANOWAŁA GROBOWA CISZA, STAŁA STARA, OPUSZCZONA DREWNIANA CHATKA. MIESZKAŁ W NIEJ PEWIEN STARUSZEK, KTÓRY ŻYWIŁ SIĘ ZGNIŁYM LUDZKIM MIĘSEM. PEWNEGO WCZESNEGO RANKA DRÓŻKĄ PROWADZĄCĄ DO CHATKI SZEDŁ MAŁY CHŁOPIEC Z DZIEWCZYNKĄ. STARUSZEK OD RAZU ZAUWAŻYŁ NIEOCZEKIWANYCH MAŁYCH GOŚCI NA SWOJEJ POSESJI. GDY USŁYSZAŁ PUKANIE DO DRZWI, CHWYCIŁ ZA KLAMKĘ I OTWORZYŁ DREWNIANE DRZWI. NATYCHMIAST ZAPROSIŁ DZIECI DO ŚRODKA I POCZĘSTOWAŁ JE CIEPŁĄ HERBATĄ. KIEDY STARUSZEK NASTAWIAŁ WODĘ, CHŁOPIEC ZAPYTAŁ, CZY MOGĄ PRZENOCOWAĆ U NIEGO PRZEZ KILKA DNI. STARUSZEK ODPOWIEDZIAŁ: — ALE MY SIĘ NAWET NIE ZNAMY, CHŁOPCZE. JAK MASZ NA IMIĘ? — MAM NA IMIĘ ALAN, A MOJA SIOSTRA MA NA IMIĘ HANIA — ODPOWIEDZIAŁ CHŁOPIEC. — A PAN JAK SIĘ NAZYWA? — DOPYTAŁ ALAN. — MAM NA IMIĘ VORNARD KASH, BAROGH — ODPARŁ STARUSZEK. — A CO DO TEGO, CZY MOŻECIE ZOSTAĆ U MNIE NA KILKA DNI — OCZYWIŚCIE, MOŻECIE PRZENOCOWAĆ TYLE, ILE ZAPRAGNIECIE — DODAŁ. — DZIĘKUJĘ, PROSZĘ PANA. A CZY MOJA SIOSTRA HANIA TEŻ MOŻE? — ZAPYTAŁ ALAN. — TAK, PEWNIE. BĘDZIE MI BARDZO MIŁO GOŚCIĆ WASZĄ WIZYTĘ. JESZCZE JEDNO PYTANIE: ILE MACIE LAT? — ZWRÓCIŁ SIĘ DO DZIECI. — JA MAM 12 LAT, A MOJA SIOSTRA DOPIERO 6 — ODPOWIEDZIAŁ CHŁOPIEC. — A CO WY TUTAJ WŁAŚCIWIE ROBICIE? — DOPYTAŁ STARUSZEK. — ZGUBILIŚMY DROGĘ DO DOMU — WYJAŚNIŁ ALAN. — MAMA KAZAŁA NAM PRZYNIEŚĆ TROCHĘ MALIN NA CIASTO I GRZYBÓW NA ŚNIADANIE, WIĘC POSZLIŚMY DO POBLISKIEGO LASU, ALE NIESTETY SIĘ ZGUBILIŚMY. — ROZUMIEM — POWIEDZIAŁ STARUSZEK. — DOBRZE, ZASTANOWIĘ SIĘ, CO Z WAMI ZROBIĆ. NA RAZIE ODPROWADZĘ WAS DO POKOJU, GDZIE MOŻECIE PRZESPAĆ TĘ NOC, A JUTRO ZOBACZYMY. STARUSZEK ODPROWADZIŁ DZIECI DO IZBY I POWIEDZIAŁ: — NO DOBRZE, TO TA IZBA JEST CAŁA WASZA, MOŻECIE TU PRZENOCOWAĆ. PAMIĘTAJCIE JEDNAK, ŻEBY NIE MYSZKOWAĆ PO MOJEJ CHATCE. — DOBRZE, NIE BĘDZIEMY OPUSZCZAĆ TEGO POKOJU — ZAPEWNIŁ CHŁOPIEC. — W PORZĄDKU, JA IDĘ JESZCZE DO SZOPY, BO MUSZĘ COŚ ZROBIĆ — DODAŁ STARUSZEK I WYSZEDŁ Z POKOJU. ZMĘCZONE DŁUGĄ PODRÓŻĄ DZIECI POŁOŻYŁY SIĘ DO ŁÓŻKA I ZASNĘŁY. NASTAŁ NOWY DZIEŃ. DZIESIĘĆ MINUT PO PRZEBUDZENIU DO POKOJU PRZYSZEDŁ STARUSZEK I POWIEDZIAŁ: — WITAJCIE, DZIECI. JAK SIĘ SPAŁO? — DOBRZE — ODPOWIEDZIAŁA HANIA DZIECIĘCYM GŁOSEM. — CZY MOGĘ DOSTAĆ COŚ DO JEDZENIA? TROCHĘ ZGŁODNIAŁAM. — OCZYWIŚCIE. A TY, ALAN, TEŻ CHCESZ COŚ ZJEŚĆ? — ZAPYTAŁ STARUSZEK. — NA RAZIE NIE, NIE JESTEM GŁODNY — ODPARŁ CHŁOPIEC. — DOBRZE, TO JA Z HANIĄ ZEJDĘ DO KUCHNI, COŚ PRZEKĄSIMY I NIEDŁUGO WRÓCIMY Z GORĄCĄ ZUPĄ GRZYBOWĄ — POWIEDZIAŁ STARUSZEK.
ROZWINIĘCIE OPOWIEŚCI:
GDZIEŚ ZA WIOSKĄ MANTERIA, W CIEMNEJ, ZIMNEJ PUSZCZY, GDZIE PANOWAŁA GROBOWA CISZA, STAŁA STARA, OPUSZCZONA DREWNIANA CHATKA. MIESZKAŁ W NIEJ PEWIEN STARUSZEK, KTÓRY ŻYWIŁ SIĘ ZGNIŁYM LUDZKIM MIĘSEM. PEWNEGO WCZESNEGO RANKA DRÓŻKĄ PROWADZĄCĄ DO CHATKI SZEDŁ MAŁY CHŁOPIEC Z DZIEWCZYNKĄ. STARUSZEK OD RAZU ZAUWAŻYŁ NIEOCZEKIWANYCH MAŁYCH GOŚCI NA SWOJEJ POSESJI. GDY USŁYSZAŁ PUKANIE DO DRZWI, CHWYCIŁ ZA KLAMKĘ I OTWORZYŁ DREWNIANE DRZWI. NATYCHMIAST ZAPROSIŁ DZIECI DO ŚRODKA I POCZĘSTOWAŁ JE CIEPŁĄ HERBATĄ. KIEDY STARUSZEK NASTAWIAŁ WODĘ, CHŁOPIEC ZAPYTAŁ, CZY MOGĄ PRZENOCOWAĆ U NIEGO PRZEZ KILKA DNI. STARUSZEK ODPOWIEDZIAŁ: — ALE MY SIĘ NAWET NIE ZNAMY, CHŁOPCZE. JAK MASZ NA IMIĘ? — MAM NA IMIĘ ALAN, A MOJA SIOSTRA MA NA IMIĘ HANIA — ODPOWIEDZIAŁ CHŁOPIEC. — A PAN JAK SIĘ NAZYWA? — DOPYTAŁ ALAN. — MAM NA IMIĘ VORNARD KASH, BAROGH — ODPARŁ STARUSZEK. — A CO DO TEGO, CZY MOŻECIE ZOSTAĆ U MNIE NA KILKA DNI — OCZYWIŚCIE, MOŻECIE PRZENOCOWAĆ TYLE, ILE ZAPRAGNIECIE — DODAŁ. — DZIĘKUJĘ, PROSZĘ PANA. A CZY MOJA SIOSTRA HANIA TEŻ MOŻE? — ZAPYTAŁ ALAN. — TAK, PEWNIE. BĘDZIE MI BARDZO MIŁO GOŚCIĆ WASZĄ WIZYTĘ. JESZCZE JEDNO PYTANIE: ILE MACIE LAT? — ZWRÓCIŁ SIĘ DO DZIECI. — JA MAM 12 LAT, A MOJA SIOSTRA DOPIERO 6 — ODPOWIEDZIAŁ CHŁOPIEC. — A CO WY TUTAJ WŁAŚCIWIE ROBICIE? — DOPYTAŁ STARUSZEK. — ZGUBILIŚMY DROGĘ DO DOMU — WYJAŚNIŁ ALAN. — MAMA KAZAŁA NAM PRZYNIEŚĆ TROCHĘ MALIN NA CIASTO I GRZYBÓW NA ŚNIADANIE, WIĘC POSZLIŚMY DO POBLISKIEGO LASU, ALE NIESTETY SIĘ ZGUBILIŚMY. — ROZUMIEM — POWIEDZIAŁ STARUSZEK. — DOBRZE, ZASTANOWIĘ SIĘ, CO Z WAMI ZROBIĆ. NA RAZIE ODPROWADZĘ WAS DO POKOJU, GDZIE MOŻECIE PRZESPAĆ TĘ NOC, A JUTRO ZOBACZYMY. STARUSZEK ODPROWADZIŁ DZIECI DO IZBY I POWIEDZIAŁ: — NO DOBRZE, TO TA IZBA JEST CAŁA WASZA, MOŻECIE TU PRZENOCOWAĆ. PAMIĘTAJCIE JEDNAK, ŻEBY NIE MYSZKOWAĆ PO MOJEJ CHATCE. — DOBRZE, NIE BĘDZIEMY OPUSZCZAĆ TEGO POKOJU — ZAPEWNIŁ CHŁOPIEC. — W PORZĄDKU, JA IDĘ JESZCZE DO SZOPY, BO MUSZĘ COŚ ZROBIĆ — DODAŁ STARUSZEK I WYSZEDŁ Z POKOJU. ZMĘCZONE DŁUGĄ PODRÓŻĄ DZIECI POŁOŻYŁY SIĘ DO ŁÓŻKA I ZASNĘŁY. NASTAŁ NOWY DZIEŃ. DZIESIĘĆ MINUT PO PRZEBUDZENIU DO POKOJU PRZYSZEDŁ STARUSZEK I POWIEDZIAŁ: — WITAJCIE, DZIECI. JAK SIĘ SPAŁO? — DOBRZE — ODPOWIEDZIAŁA HANIA DZIECIĘCYM GŁOSEM. — CZY MOGĘ DOSTAĆ COŚ DO JEDZENIA? TROCHĘ ZGŁODNIAŁAM. — OCZYWIŚCIE. A TY, ALAN, TEŻ CHCESZ COŚ ZJEŚĆ? — ZAPYTAŁ STARUSZEK. — NA RAZIE NIE, NIE JESTEM GŁODNY — ODPARŁ CHŁOPIEC. — DOBRZE, TO JA Z HANIĄ ZEJDĘ DO KUCHNI, COŚ PRZEKĄSIMY I NIEDŁUGO WRÓCIMY Z GORĄCĄ ZUPĄ GRZYBOWĄ — POWIEDZIAŁ STARUSZEK.
ROZWINIĘCIE OPOWIEŚCI:
więcej..
