Ostatnia Podróż - ebook

Nie ma domu tylko ten,
kto nie słucha swojego serca

LENA.
ŻADNEGO KOŃCA
ŚWIATA
NIE BĘDZIE

Tego dnia umarłam po raz kolejny. Przywy­kłam. Nawet nie czułam potrzeby, by in­formować o tym któregoś z domowników. Zresztą kto by się tym przejął? No, może Greg. Choć jego smutek z powodu mojego niebycia trwałby zaledwie kilka minut. Popatrzyłby za­pewne swoimi zielonymi oczami na pustkę po mnie i po­szedł szukać kogoś innego, na kim mógłby się położyć i komu mógłby mruczeć do ucha. Greg miał długie wąsy, które łaskotały mnie w policzki, i ostre pazury, którymi lubił mi się wczepiać we włosy. Gdy byłam mała, udawa­łam, że Greg to najmodniejszy fryzjer świata. Tak, naj­modniejszy. Teraz to ja byłam tą modną. Z zaburzenia­mi lękowymi i atakami paniki, które zdarzały się w tak absurdalnych sytuacjach, że gdyby nie ogólny trend ko­rzystania z usług psychologów, uznałabym je za nad wy­raz żenujące. Ratowała mnie moda. Mogłam za nią po­dążać bezkarnie i nie rzucać się w oczy. Byłam jedną z tych fajnych, ale płaciłam za to ogromną cenę. Lubiłam być niewidzialna, a jednocześnie tego nienawidziłam. Nie dopuszczałam jednak do siebie prawdziwych emocji – okłamywałam siebie, że bycie niewidzialną nie oznacza bycia nieistotną.

Tego dnia zmartwychwstałam kilka razy. Ostatnio, gdy na portalu społecznościowym pokazał mi się nagłó­wek artykułu o kolejnym końcu świata. Atak paniki trwał czterdzieści minut, w sumie z tymi dwiema, które właśnie mijają, czterdzieści dwie. Za chwilę przejdą mi drgawki. Już po nich.

Biorę głęboki wdech i zamykam okno w swoim poko­ju. Przez ataki paniki jest tu strasznie zimno. Za każdym razem się boję, że skończy mi się tlen. Jak dotąd do tego nie doszło. Podchodzę do biurka, klikam w artykuł, choć już samo patrzenie na tytuł sprawia, że zaczynam umie­rać, i przelatuję wzrokiem tekst. Bujdy na resorach. Jedno wielkie gówno. Z jednej strony czuję coraz większy spo­kój, z drugiej – jestem dziwnie poruszona. Piszę komen­tarz pod postem z linkiem prowadzącym do artykułu: „Żadnego końca świata nie będzie”. Uśmiecham się i w jednej chwili pragnę zobaczyć siebie, swoją twarz. Zazwy­czaj nie gapię się na siebie, nie szukam swojego odbicia w mijanych szybach, nawet się specjalnie nie maluję, by nie poświęcać temu, jak wyglądam, zbytniej uwagi. Te­raz jednak podchodzę do szafy i patrzę w lustro przymo­cowane do drzwi. Kiedyś umiałam się uśmiechać, choć nie robiłam tego od wieków. Rozciągam usta szeroko, ich kąciki się unoszą, a ja – po drugiej stronie lustra – nadal pozostaję sobą, wciąż obcą.

Komunikator piszczy – ktoś coś do mnie napisał. Z ulgą przestaję udawać, że znam osobę z odbicia, i wra­cam do biurka. Siadam na krześle obrotowym i klikam w powiadomienie.

Niki: Koniec świata dawno za nami. Tylko w ten sposób można wytłumaczyć poziom dziennikarstwa. Jesteśmy w piekle ☺.

Moja własna radość, którą najpierw rejestrują moje uszy, a potem – uszy domowników, brzmi przerażająco. Matka krzyczy do mnie, czy wszystko w porządku. Kie­dyś usłyszałam, jak mówiła do ojca, że jestem wiecznie nieszczęśliwa i aż głupio jej ze mną chodzić do sklepu. Ludzie mogą pomyśleć, że dzieje mi się jakaś krzywda albo że rodzice mnie zaniedbują. W tej chwili rechoczę już jak nigdy, więc ledwo daję radę wystukać:

Czyli już nie muszę się nawet zabijać, przenieśli mnie z automatu ☺.

Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to najbardziej błyskotliwa wypowiedź roku. Nie znam Niki, klikam więc w jej awatar, by zobaczyć profil. Nic nadzwyczaj­nego. Zdjęcia z chłopakiem albo z dziewczyną. Trudno rozpoznać. A może to jej siostra. Nic szczególnego. Pies i papuga Zorro. Urodziny pojutrze. Klikam bez namysłu w ikonę komunikatora, by wysłać jej jeszcze jedną wia­domość:

Szczere, z wyprzedzeniem!

Zanim zamknę laptop, dostaję szesnaście powiado­mień o reakcjach na mój komentarz. Wszystkie pocho­dzą od obcych mi ludzi. Troje z nich ubolewa, że jestem nieszczęśliwa. Czworo wysłało obrazek oznaczający „je­steś głupia”, pozostali piszą coś, co można podsumować tak: „Chyba dajesz dupy na prawo i lewo, dlatego dla ciebie faktycznie koniec świata nie nastąpi, grzeczna dziewczyn­ka”. Kręcę tylko głową. Co mnie to wszystko obchodzi? Oczywiście, że nie wierzę w to, że nie będzie końca świata. On dawno nadszedł. Niki ma rację i wcale nie żartuje. Po co pisałam ten komentarz? Mogłam się nie wtrącać, sie­dzieć cicho, jak zawsze. Po cholerę się wypowiadam?

Podchodzę do okna, by jeszcze raz je otworzyć. Jestem gotowa na powtórkę z rozrywki. Co mi szkodzi, mogę umrzeć po raz kolejny. Teraz jednak nie ciągnę za klam­kę, a okno pozostaje zamknięte. A gdyby tak…? Znów te same myśli kotłują mi się w głowie. Uspokajają mnie. Rozpuszczają stan lękowy, atak paniki nie nadchodzi. Doskonale wiem, że to wcale nie oznacza, że jutro nie od­czuję jego skutków w postaci ogromnej migreny. Nieraz już tak bywało. W tej chwili jednak nagle czuję się odprę­żona. A gdyby zatem tak…

Widok z trzynastego piętra nigdy nie robił na mnie większego wrażenia. Za dużo widziałam. Za dużo samo­chodów, ludzi jak mrówki, biegnących bez sensu w prawo i lewo, ciągnących w stronę wieżowca coraz większe siatki z zakupami, uginających się pod ich ciężarem i pod pre­sją, by zapełniać swoje tobołki coraz droższymi gadżeta­mi. Nie lubię komina, z którego wali dym, ani samolotów przecinających niebo białymi kreskami. Mogę patrzeć tylko na ptaki. A ich tu prawie nie widać. Jest późno, ale wciąż na tyle jasno, by dzień nazywać dniem, po którym od razu wpada noc.

– Poczekam na wieczór – obiecuję sobie – i wtedy przestanę być – decyduję.

To moja codzienna obietnica na dobranoc. Nie wie o niej oczywiście nikt. Rodzaj modlitwy, którą zastąpiłam to, co podtykali mi kiedyś na lekcjach religii katecheci. Nie wierzyłam im. Podobnie jak samej sobie. Jakiś czas temu coś się jednak zmieniło. Czuję, że mogę to zrobić. Wiem, że w końcu nie będę miała wyjścia, i tak naprawdę wła­śnie na ten moment czekam. By wreszcie nie mieć wyjścia. Zupełnie jakbym w swojej klaustrofobii pragnęła utknąć w windzie na zawsze. Aż po ostatni haust powietrza. Czy wciskałabym nerwowo przycisk alarmu? Gdy tak się za­stanawiam, wciąż patrząc przez okno w dół, przychodzi kolejne powiadomienie. Zerkam na komórkę:

Niki: Szczere z piekła, czyli jakie? Ja: Gorące.

Co innego miałabym odpisać?

Niki: Czekasz na odpowiedni moment?

Odkładam telefon. Nie mam ochoty na dyskusję. Co ona o mnie wie? Matka Teresa się znalazła. Gdy jednak słyszę, że nadeszła kolejna wiadomość, chwytam komór­kę z powrotem.

Niki: Ja już nie czekam.

– No cóż, brawo ty! – mamroczę i ponownie odkła­dam telefon.

– Coś mówiłaś? – Matka staje w drzwiach mojego po­koju, niby przechodziła obok z praniem.

– Gdybym mówiła do ciebie, zapewne byś wiedziała, co mówię – cedzę.

– Wszystko u ciebie gra? – Nie rusza się z miejsca.

– Tak, mamo – odpowiadam i czekam, aż sobie pójdzie.

Idzie. To nasz wieczorny rytuał, choć czasem podob­na rozmowa zdarza się też w ciągu dnia, gdy matka wra­ca z pracy. Spełnia obowiązek zainteresowania się dziec­kiem, a ja cieszę się, że nie trwa to całe wieki.

Znów się uśmiecham. A gdy uświadamiam sobie, że matka mogłaby to tym razem zobaczyć, zaczynam chi­chotać głośniej i już wyobrażam sobie, jakby ją to przera­ziło. Chwytam komórkę i piszę:

Właśnie uratowałam kogoś przed zagładą ☺.

Wysyłam wiadomości do Niki spontanicznie i wyda­ją mi się nawet zabawne. Odpowiedź przychodzi natych­miast:

Niki: Niech zgadnę: matka?!
Ja: Czy to takie oczywiste?
Niki: Jeszcze mógłby być ojciec, ale jest drugi na liście.

Otulam się kocem. Jest mi przyjemnie. Czuję radość, gdy otrzymuję kolejną wiadomość:

Niki: Nie spytasz?

Doskonale wiem, co ma na myśli, ale odpisuję:

Ja: Dlaczego?

Nie jestem pewna, czy naprawdę chcę poznać jej mo­tywację. Każdy ma jakiś powód. A może wcale nie? Może wszystkim tylko się wydaje, że tak byłoby najlepiej. Może mają tego wszystkiego dość. Może nie chcą każdego dnia umierać po kilkanaście razy, bać się, że jednak nazajutrz się nie obudzą – a przecież ten lęk w obliczu chęci popeł­nienia samobójstwa jest absurdalny!

Niki: To nie jest właściwe pytanie.

Nie odpisuję od razu, choć wiem, na jakie pytanie Niki czeka. Ja też na nie czekam. Nie wiem, ile czasu mija, ale wreszcie wystukuję wiadomość:

Ja: Kiedy?
Niki: I to jest to pytanie.
Ja: A odpowiedź? Jaka jest odpowiedź?

Zamykam na chwilę oczy. Głowa zaczyna już łupać. Gdy zerkam na telefon, zamiast odpowiedzi obok awatara Niki pojawia się komunikat: „użytkownik nieaktywny”.Gdy udajemy, zapominamy,
kim byliśmy na początku rozgrywki,
a przy okazji gubimy drogę do domu

NIKI.
OPIEKUNKA DOMOWEGO
OGNISKA

Zastaję Toma, gdy dorzuca do pieca. Podoba mi się, że dba o nasze królestwo. Być może odnajduję w nim mojego ojca, którego le­dwie pamiętam. Nawet nie być może, tyl­ko na pewno. Przecież za każdym razem, kiedy patrzę na Toma przy garach, robiącego mi herbatę albo zbierającego ciuchy porozrzucane przeze mnie po całym domu (należą mu się słowa uznania, ponieważ robi to bez wyrzutów, zazwyczaj z delikatnym uśmiesz­kiem, jakby chciał powiedzieć: „A podobno to faceci zo­stawiają w każdym kącie brudne skarpetki”), pojawiają się resztki wspomnień o ojcu. To z nim kojarzą mi się ciepło rodzinnego domu i troska. Te dwa słowa nawet sobie wytatuowałam, gdy tylko skończyłam trzynaście lat. Wymknęłam się z korepetycji, na które jeździłam do miasta. Podpisałam papier, że jestem pełnoletnia i tyle. Nawet nie musiałam korzystać z przygotowanego wcze­śniej arsenału: szminki, którą podebrałam Aldonie, i jej tuszu do rzęs. Oddałam te skarby w stanie nienaruszo­nym. Zauważyła, ale nie powiedziała nic, ponieważ pod­ciągnęłam wysoko rękaw i pokazałam jej swoje spełnio­ne marzenie.

– Nie mogłaś wybrać jakiegoś kwiatka albo smoka? – prychnęła z ironią, ale popatrzyła na mnie z podziwem. To był pierwszy raz, gdy zazdrość koleżanki wydała mi się czymś atrakcyjnym. Często później marzyłam o tym, by inni mi zazdrościli. Właśnie o tym myślałam, kiedy kładłam się spać. Nieważne, czy w tych marzeniach by­łam rozpoznawalną wokalistką, czy – modelką. Ludzie mieli pożądać tego, co miałam. I mnie podziwiać, rzecz jasna. Czasami, gdy byłam zmęczona, snułam plany o po­siadaniu rodziny. Byłam w nich opiekunką domowego ogniska, a wszyscy, którzy nas odwiedzali, oczywiście piali z zachwytu nade mną. To były miłe chwile. Wtedy nie myślałam jeszcze o Tomie. Pojawił się, gdy nie byłam na to gotowa. Ale chyba właśnie tak jest z miłością: przy­chodzi nie wtedy, gdy jej wyczekujesz, lecz zaskakuje cię, a potem…

– Znalazłam dziś największy skarb – mówię w progu, zsuwając przemoczone trampki.

– Nie powinnaś wreszcie zacząć nosić zimowych bu­tów? – pyta z lekko wyczuwalną nutką irytacji w głosie.

Unoszę brwi i podchodzę do niego, by objąć go w pa­sie. Tom kładzie swoją dużą dłoń na mojej głowie i przy­ciąga mnie do klatki piersiowej. Lubię jego zapach. Mój ojciec mógłby tak pachnieć, ale tego akurat nie pamię­tam. Pamiętam za to zapach nikotyny. Palili oboje, mama również.

– Nie wiem, jak ci to powiedzieć – zaczyna.

– No dobra, dobra, będę się cieplej ubierać i wezmę te buty, choć są obrzydliwe, wyglądają jak dla starych babć – powtarzam swoją starą śpiewkę. Tom nie podzielał mo­jego zdania. Dla niego liczyła się wygoda i funkcjonal­ność. Mówił, że zawsze tak było. Nie obchodziło go, jak się ubiera, byleby mu było ciepło i wygodnie. Ja jednak chciałam się podobać innym.

– Odchodzę – mówi, a jego uścisk staje się mocniejszy. Pewnie dlatego nie rozumiem od razu.

– Wrócisz, zanim pójdę spać? – pytam jak zawsze, gdy Tom szykuje się do pracy. Wyzwalam się z jego objęć. Stoi jeszcze przez chwilę i patrzy na mnie, a ja obdarzam go wielkim uśmiechem. – Ten skarb, który znalazłam – przypominam sobie, że nie dokończyłam opowieści z lasu, w którym byłam – jest na zewnątrz. Jak będziesz wychodził, to zobaczysz. Buda Hugo już nie będzie pusta. – Uśmiecham się zawadiacko. Jestem pewna, że Tom wy­biegnie czym prędzej, i się nie mylę. Tak właśnie robi. A ja zaczynam się zataczać ze śmiechu.

Ciepło z pieca rozgrzewa mnie stopniowo i powoli. Dorzucam węgiel, który wcześniej Tom przyniósł z piw­nicy. Zajmujemy ostatnie piętro. Powiedzmy, że jest to strych. Ściślej mówiąc: strych niezamieszkany, czyli nienadający się do zamieszkania. To największy atut tej ka­mienicy, ponieważ nie musimy płacić czynszu. Właściciel wie, że tu koczujemy, ale najwyraźniej nie ma z tym pro­blemu. Gdy zobaczył, że dzień w dzień przychodzi do nas do kamienicy kundel Hugo, nawet przytargał skądś sta­rą budę, kupił miskę i wielki worek karmy. Zostawił to na tyłach budynku, jakby był Świętym Mikołajem. Pies zdechł dwa miesiące później. A buda nadal tam stoi. Cza­sami siadam na trawie obok pustego drewnianego dom­ku i udaję, że Hugo wciąż tam jest. Miał jedno oko trochę opuchnięte. Gdyby nie imię na blaszce przy obroży, za­pewne dostałby ksywę Pirat.

Wyglądam przez okno. Jest ciemno. Toma wciąż nie ma, ale dlaczego miałby wrócić, przecież powiedział ja­sno i wyraźnie, że odchodzi.

– O mój Boże! – Odwracam się gwałtownie, bo wresz­cie dociera do mnie to, co usłyszałam kilka godzin wcze­śniej. Przez te kilka godzin mój umysł spał. A ja tłumiłam głos serca, by doczekać do wieczora i ujrzeć w drzwiach tego, dla którego rzuciłam wszystko i wyruszyłam w nie­znane.

Chcę się mylić. Chcę, by słowo „odchodzę” nie znaczy­ło tego, czym jest w rzeczywistości.

Wyciągam z kartonu spod stołu ciepłe buty, które na­prawdę wyglądają jak dla starych babć, i wsuwam je na nogi. Jakby to miało teraz w czymś pomóc. Jakbym miała spotkać Toma na dole i powiedzieć: „Zobacz, włożyłam buty, tak jak mówiłeś”. Zbiegam schodami. Za sobą zo­stawiam otwarte drzwi do mieszkania, które już nie jest nasze, tylko moje.

Zatrzymuję się na dole. Przechodniów jest dużo po­mimo późnej pory i przeraźliwego zimna. Odwracam się i przechodzę przez klatkę schodową na tyły kamienicy, by wyjść na podwórko. Buda jest pusta, ale nie ma też miski ani karmy. Rozglądam się i nie mogę uwierzyć, że odszedł ode mnie nie tylko Tom. Wściekła na samą siebie ocieram łzę. A potem słyszę głośne szczekanie.

– No dobra, już dobra. – Właściciel kamienicy mówi do Skarba, a ten podskakuje na tylnych brudnych łapach, by wetknąć pysk do kieszeni jego kurtki. – Tu jest ten gnojek – mówi tym razem do mnie. Wchodzę z powrotem do bu­dynku. Pod schodami leży stary kraciasty koc. Miska Hugo stoi obok, worek z karmą też. Pies podbiega do mnie, znów podskakuje i opiera łapę na moim ramieniu. To olbrzym.

– Jak się wabi twój nowy potwór? – pyta z przekąsem właściciel. Ma dużo zmarszczek i siwe, cienkie włosy do ramion.

– Skarb – odpowiadam cicho.

– Wielki ten skarb – mruczy mężczyzna. – Tu mu bę­dzie cieplej. – Wskazuje na legowisko i odchodzi, pogwiz­dując, a ja pozwalam, by Skarb powalił mnie na koc i wy­lizał moje łzy. Jest ich dużo. Gdy budzę się następnego ranka, Toma wciąż nie ma.

„Koniec świata dawno za nami” – piszę do pierwszej lepszej osoby na portalu społecznościowym. Muszę przestać myśleć o Tomie, ból jest nie do zniesienia. A nadzieja, że jednak wróci, jest jeszcze gorsza.

Straszono nas cały czas. Media wywoływały panikę, dzieliły społeczeństwo. To samo robili politycy prowa­dzący niezrozumiałą dla mnie gierkę. Nie wiedziałam, co to znaczy. Bałam się ich – nowych nakazów, nowych ustaw, tego, co robili i mówili publicznie. Bałam się samej siebie żyjącej w strachu przed wszystkim.

Po wyprowadzce z ośrodka dla dzieci niczyich, w za­sadzie po ucieczce z niego, zobaczyłam świat, który mi się nie spodobał. Przestałam liczyć na to, że komuś za­imponuję. Zaczęłam marzyć o spokojnej chwili w pro­mieniach słońca, o ciszy w środku lasu, o byciu, a nie udowadnianiu, że jestem. Tom pomagał. Pokazywał mi gwiazdy przez jedyne okno na poddaszu. I ostentacyj­nie wrzucał gazety do pieca jako rozpałkę, ze śmiechem cytując nagłówki. Jego wesołość w zestawieniu z brzmie­niem tych tekstów mnie przerażała. Ale to i tak był najlepszy sposób wykorzystania gór papieru, które wła­ściciel składował dla nas na piętrze.

„To nie jest właściwe pytanie” – piszę do nieznajomej. Wkurza mnie. Nie wiem dlaczego, przecież jej nie znam, ale mnie wybitnie irytuje. Pewnie dlatego, że Tom nie żartował, co się potwierdziło, gdy słońce po­nownie zaświeciło w nasze jedyne, brudne okno. Wiatr się wzmagał przez całą noc. Słuchałam jego wycia w wen­tylacji. Przegonił chmury, więc teraz słońce powinno już grzać, ale tego nie robi.

Przechodnie przed kamienicą dokądś się spieszą, sta­wiają kołnierze, naciągają kaptury na głowy. Zaczyna się kolejny nowy dzień. Nikomu zupełnie niepotrzebny.