Ostra - ebook

PROLOG

Ekran komputera się rozjaśnił i pojawiły się na nim słowa: CIESZ SIĘ. TO TWÓJ DZIEŃ OSTATNI. Jednocześnie rozległy się ponure pierwsze dźwięki Chopinowskiego _Marsza żałobnego_.

Cytaty powitalne algorytm wybierał losowo z dzieł filozofów pesymistów, utwór Chopina odtwarzał zawsze.

Na powitanie nie wyświetlały się ośnieżone góry, dzikie orchidee, szumiący ocean ani pofałdowane piaski pustyni. Z tła wyłaniały się po prostu nieco ciemniejsze niż ekran foldery.

Kursor przemknął pomiędzy nimi slalomem i zatrzymał się na tym zatytułowanym „Gangrena”. Po kliknięciu w niego otworzyły się kolejne podfoldery: „Mokry sponsoring”, „Zeznanie zboczeńca”, „Strzykawka z mlekiem”, „Kuta na cztery nogi”.

Kolejne kliknięcie i pole „Pokaż ukryte pliki i foldery” zaciemniło się i zostało aktywowane. Ekran zapełnił się zdjęciami i różnymi dokumentami. Wszystkie te pliki miały nazwy składające się z dat i liczby porządkowej; tylko jeden zatytułowany był banalnie: „tekst”.

Po otwarciu rozwinął się jako biały pusty prostokąt. Ani jednego słowa.

Kursor migał przez długą chwilę. A potem – wraz z cichym stukotem klawiszy – zaczęły pojawiać się wyrazy i zdania.

Zdarzyło wam się kiedyś zapomnieć o surowym jajku, które rozkładało się potem w jakiejś torbie wepchniętej w głąb szafy? Leżało tak i gniło, niekiedy wydzielało z siebie ciężki odór, czasami – lekki smrodek.

Syf nie pozwalał się łatwo znaleźć. I długo nie znikał. Nawet po odkryciu go, po wyrzuceniu i zdezynfekowaniu czuliście tę woń po nocach, prawda? Historia, którą tu opiszę, pokazuje, jak trujący może być odór, który się ciągnie za człowiekiem – ta skisła woń nie wiadomo skąd.

Wszystko zdarzyło się pięć lat temu około Wielkanocy. Kwiecień dwa tysiące dziewiętnastego roku był wyjątkowo kapryśny – niekiedy sypało śniegiem, niekiedy paliło słońce, a o poranku przymrozek denerwował kierowców skrobiących szyby.

W naszym uniwersyteckim mieście mieszkańcy oddawali się szaleństwu zakupów. Z zapałem poszukiwaczy tajemnic przeglądali ulotki wielkich sieci handlowych i szukali promocji białej kiełbasy i sześciopaków coli. Supermarkety pękały w szwach. Wesoła muzyczka drażniła kasjerów, którym wciąż brakowało drobnych do wydawania. Na zewnątrz, w parkingowej ciasnocie, trzeszczały blachy aut, gdy ocierały się zgrzytliwie o siebie i wymieniały kolorami lakierów.

Przedstawiciele klasy średniej – z wieczną nadkwasotą, wymęczeni po dzikich pretensjach klientów i po nikomu niepotrzebnych naradach – zataczali błyszczącymi SUV-ami kręgi wokół centrum w poszukiwaniu wolnego miejsca do parkowania. Nie mogli go znaleźć, nie pomagało błagalne wpatrywanie się w oczy przechodniów – może któryś z nich idzie do samochodu i zaraz wyjedzie? Ciasne uliczki wokół Rynku Staromiejskiego były blokowane przez furgonetki kurierskie z migającymi światłami awaryjnymi. Wyjechać z nich bezpiecznie to też trudność, bo z boku i z tyłu – jak duchy – pojawiali się nagle na rowerach szybcy dostawcy jedzenia.

Ci ludzie ciężko pracowali na chleb z wielkimi pudłami na plecach. Na ogół ciemnoskórzy lub rosyjskojęzyczni ostro pedałowali i rozwozili po mieście kiepskie żarcie. Wiedzieli, co ich zaraz spotka – wymówki i reklamacje, na ogół w marnej angielszczyźnie. Kurierzy nie rozumieli tych narzekań i uśmiechali się bezradnie, słysząc utyskiwania zgłodniałych po marihuanie studentów, którzy gnieździli się w klitkach peerelowskich mieszkań pomysłowo poprzedzielanych ściankami z gipsu. „Ryż, kurwa, rozmiękły, ciasto w pizzy kleiste!” Sytuacja robiła się groźna, gdy brodaci, nabuzowani amfetaminą faceci machali im rękami przed nosem i wrzeszczeli: „Ty, ciapaty, polskiego było się uczyć!”.

Tych uzależnionych od nawigacji cyklistów bronili miejscy aktywiści – chłopcy w dredach i dziewczyny w tatuażach sięgających żuchwy – którzy mazali po ścianach hasła: „Kochaj różnorodność”, „Niszcz kapitalizm”. Potem siadali w swoich skłotach i zaśmiewali się z nagranych filmików, na których policjanci obrywali od owych obrońców workami foliowymi z wodą po znienawidzonych mordach.

Skłotersi czuli się bezpiecznie. Mieli tajną broń, nieprzyjemne niespodzianki na „psiarnię” i na ogolonych na łyso napastników w glanach i w kurtkach wojskowych, usiłujących z młotkami i z maczetami zdobyć ich bastiony – przeznaczone do rozbiórki kamienice z prześmiewczymi hasłami na wywieszonych z okien prześcieradłach. Na intruzów, którzy wtargnęli w ten świat, czekały zapadnie ze zbutwiałych desek, gwoździe wystające ze schodów, strugi moczu z wiader.

Tak jest w całej Europie – wiem o tym. I u nas, i dalej. Nasze miasto nie bardzo się różni od innych, chyba że atakami na antyreligijne spektakle teatralne, przypuszczane przez starych ludzi, rozjątrzonych propagandą, z różańcami w dłoniach. Naszą specjalnością są też szturmy homoseksualistów na furgonetki z głośnikami ryczącymi o propagowaniu przez nich masturbacji. Z wyjątkiem zdjęć abortowanych płodów oraz wezwań do ogólnopolskiej modlitwy o duszę narodu i u nas, i w Europie dalszej wielkie reklamy na ulicach są do siebie bliźniaczo podobne. Na bilbordach ludzie umierają na AIDS obok napisu: „Noś nasze bluzy!”, a kobiety z kolczykami wetkniętymi w każdy spłachetek skóry całują się namiętnie pod wezwaniem: „Musisz mieć ten bioorganiczny kefir!”.

Tak, nasze miasto jest podobne do innych – spod europejskiego neonowego lukru wszędzie wybija szambo. Bulgoce ono nie tylko w skłotach, studenckich klitkach, na stadionach czy w emeryckich zagraconych kwaterach, gdzie od rana buzują telewizyjne emocje. Nie o takim złu będę pisać, ono jest przewidywalne. Łatwo można je rozbroić. Chcę pisać o prawdziwej zgniliźnie. Ona szerzy się w czasie dyskretnych spotkań w tajnych mieszkaniach, przy najdroższym winie. W bezpiecznych miejscach, gdzie wykrywacze elektroniki wykluczają podsłuch, a telefony pozostają za drzwiami. W koszykach pod czujnym okiem ochroniarzy.

A może przesadzam? Kogo obchodzą cwani biznesmeni? Może raczej pisać o dobrych gościnnych ludziach, o ich kochanych dzieciach i o psiakach o mądrych oczach? Nie. Niech inni piszą nieważne teksty o kwiatach w podmiejskich ogrodach. Nie. Mnie interesuje gnicie tego miasta, dla mnie najciekawsza jest gangrena.

I dwie kobiety – Małgorzata i Ewa – które tę chorobę chciały wypalić. Były absolwentkami prawa, najbliższymi przyjaciółkami z jednego roku. Ponieważ pierwsze litery ich nazwisk – Drewnowska i Skoczek – są alfabetycznie odległe, zapisano je na początku roku akademickiego na zajęcia do różnych grup. Połączył je lektorat języka francuskiego – nieliczni studenci uczący się wcześniej tego języka w liceum trafili pod skrzydła tej samej lektorki. Tam się spotkały. Przyjaźń, która je połączyła, była jak eksplozja dobra i zaufania. Po miesiącu Ewa złożyła podanie o przeniesienie do grupy ćwiczeniowej, w której była przyjaciółka. Od tego momentu wszystkie zajęcia kierunkowe miały wspólne.

Pod koniec studiów ich drogi życiowe się rozeszły. Drewnowska ukończyła prawo w terminie, Skoczek w wieku dwudziestu dwóch lat zaszła w ciążę, urodziła córkę, a dyplom zdobyła dwa lata później. Gośka została wziętą adwokatką, Ewa – najpierw policjantką, potem prywatną detektyw, którą jest do dziś (nie znosi feminatywu „detektywka”, bo kojarzy się jej z „pozytywką”, czyli z nakręcanym automatem wygrywającym zawsze te same melodie). Gośka Drewnowska to kobieta potężnej postury, silna jak niedźwiedzica i wybuchowa jak letnia burza. Budzi respekt i niechęć. Z uśmiechem zwyciężczyni depcze przeciwności losu. Śpi kamiennym snem. Ewa Skoczek – małomówna, zdecydowana i spokojna – cieszy się sympatią i zaufaniem. Cierpi na bezsenność – jak wielu mieszkańców dużych miast.

Może od tej bezsenności Ewy zacząć?

Kursor zatrzymał się i zaczął migać. Migał bardzo długo. Przez całe minuty.

Ktoś najwyraźniej stracił wątek.ROZDZIAŁ I

MIASTO W PÓŁMROKU

O czwartej nad ranem zawibrował telefon i wyrwał Ewę z dwugodzinnego snu. W ciemności sypialni pulsował ekran, na którym wyświetlało się: „Biuro: alarm”.

Odebrała i – nawet nie przyłożywszy aparatu do ucha – rozłączyła się. Z automatem nie miała o czym rozmawiać, zresztą on już zrobił, co do niego należało – powiadomił, że w jej biurze detektywistycznym uruchomił się właśnie alarm włamaniowy.

Usiadła na brzegu łóżka i dłonią, w której wciąż tkwił smartfon, odgarnęła włosy. Syknęła, gdy poczuła chłód ramki od telefonu, który leżał na parapecie przy uchylonym oknie.

To odczucie stopniowo – zbyt długo jednak – przywracało jej jasność myśli i skojarzeń. W końcu do niej dotarło: ktoś się włamał do jej agencji detektywistycznej, a jeśli ona teraz się położy i zaśnie, to biuro będzie jutro w opłakanym stanie, alarm zaś obudzi pół osiedla.

Musiała na dobre pożegnać ten stan zawieszenia pomiędzy snem a jawą. Wiedziała, jak to zrobić.

− Jestem w domu, we własnej sypialni – szepnęła, ignorując zaproszenie ze strony ciepłej pościeli i pochrapującego mężczyzny. – Ten facet w ciemności to mój mąż. A tam obok…

Poczuła przeszywający ją dreszcz niepokoju.

− A tam, w pokoju obok, śpi Natalia.

Gdy myślała o Natalii, zawsze nachodził ją lekki atak paniki; ten przeszywający lęk o córkę wyrywał ją z lepkiej bezsenności albo z bezwładnego półsnu, graniczącego z insomnią. To gwałtowne uczucie mijało, gdy zawsze po dłuższej chwili uświadamiała sobie, że Natalia wcale nie śpi w pokoju obok, bo wyprowadziła się już z domu i studiuje w stolicy. Ten lęk miał jednak jedną zaletę – przywracał logiczny bieg myśli, mącony zaburzeniami snu prześladującymi Ewę od kilku lat.

Wstała i szurając kapciami po parkiecie, wyszła do przedpokoju. Otworzyła cicho drzwi do toalety. W ciemności usiadła na sedesie. W dłoni wciąż kurczowo ściskała telefon.

Musiała się ubrać i pędzić do biura – jeśli chciała uniknąć jego dewastacji i lawiny skarg od wyrwanych ze snu mieszkańców budynku.

Nie miała na szczęście daleko. Mieszkała przecież, tak jak zawsze marzyła, w centrum rodzinnego miasta, a jej agencja detektywistyczna „Exploratrix. Ewa Skoczek” ulokowana była idealnie – tuż obok więzienia, sądu oraz licznych biur adwokackich.

Kiedy sięgnęła po papier toaletowy, telefon znów zawibrował. Przyszła wiadomość:

KONIEC AWARII ZASILANIA AC.

Przeklęła półgłosem i odetchnęła z ulgą. A więc to nie był wyjący alarm, reagujący na ruch złodzieja, tylko po prostu spadło napięcie, może chwilowo wysiadł prąd, a ten cholerny automat wciąż nie rozróżnia tych sytuacji!

„Tyle razy sobie obiecywałam, że w końcu się tym zajmę!” – pomyślała, idąc do kuchni.

Ewa już wiele razy przyrzekała, że zadzwoni do faceta od alarmów, by naprawił w końcu usterkę. Ów partacz, sześćdziesięcioletni pan Marian, był jej cichym wielbicielem, gotowym przyjść na każde skinienie, ale ona starała się go unikać.

Jako zdeklarowana politykofobka zdecydowanie nie miała ochoty wysłuchiwać jego peanów na cześć PRL-u, gdy „panował ład i porządek, a ludzie mieli pracę”. Jeszcze bardziej ją irytowało, gdy rzucał gromy na internet jako na Szatana, globalnego siewcę zepsucia moralnego.

„Muszę się przemóc, niech on już w końcu przyjdzie kiedyś do biura – myślała, stojąc w kuchni i nalewając sobie wody do szklanki. – To tylko godzina, może dwie, i wszystko naprawi. Zresztą sam tę instalację zakładał, ona wciąż jest na gwarancji, która zaraz się skończy. Ostatecznie co to za problem znieść w milczeniu jego mądrości oraz patrzeć na łupież zalegający mu na kołnierzu, jeśli w końcu ten cholerny alarm nie będzie mnie wyrywał ze snu bez powodu!”

Wypiła całą szklankę na raz – jak niegdyś wino na studenckich imprezach, gdy brała udział w idiotycznym piciu na wyścigi. Wiedziała, że w odróżnieniu od alkoholu, który już odstawiła na dobre, zdrowo jest pić dużo wody. Że to nawilża skórę i ekspansja zmarszczek, których niepokojące zwiastuny już od dawna zauważała, zostanie nieco przyblokowana tą wchłanianą na siłę wilgocią. Bezsmakowej, niegazowanej wody mineralnej nie znosiła, ale zmarszczek bała się wręcz panicznie.

Kuchnia mieściła się w pomieszczeniu bez okna, które przed wojną było wykorzystywane jako skład naczyń i obrusów albo pokój dla służby. Teraz znajdowało się tutaj nowoczesne studio kulinarne z meblami na wymiar oraz z potężną dwudrzwiową lodówką, zmywarką do naczyń i podwójnym piekarnikiem. I szafkami, ciągnącymi się od sufitu po podłogę, ze lśniącymi chromowanymi uchwytami. Chrom pokrywał też krawędzie dużego sześciennego ekspresu do kawy.

To urządzenie było jej przyjacielem. Ale tylko ono. Inne kuchenne sprzęty traktowała z chłodną obojętnością, a chrom tak naprawdę ją drażnił.

Albert uparł się na ten materiał. Lubił chrom. Stanowił on ozdobę jego motocykla i „warsztatów pracy”, bo tak nazywał i kuchnię, i garaż, cudem zdobyty i wiecznie zastawiany przez parkujące samochody, towar deficytowy w ścisłym centrum miasta. Tam pielęgnował swojego choppera, a w kuchni tworzył dzieła sztuki w stylu _fusion_. Ewa wolałaby wprawdzie zwykłe pierogi ruskie niż jego _spécialité de la maison_, czyli krem szparagowy z posypką z wytrawnej granoli, ale jako kulinarne beztalencie nie protestowała.

Teraz w swych ciepłych skarpetach oraz w kremowej piżamie w delikatnie tłoczone czterolistne koniczynki siedziała na chromowanym – a jakże! – krześle i przenosiła wzrok z komórki, wskazującej godzinę czwartą trzydzieści, na ekspres do kawy.

Wahała się. Może właśnie już teraz wypić kawę i rozpocząć ten zimny dzień? A może pojechać do biura i przygotować sobie plan dzisiejszych działań, zanim zjawią się Waldek i Michał, jej pracownicy?

Nieoczekiwanie ogarnęła ją ogromna senność. Poczuła, jak powieki jej ciążą, a broda dotyka obojczyka. Potrząsnęła głową, a gęste, ciemne włosy z kilkoma srebrnymi nitkami opadły jej na oczy.

Opuściła lśniącą kuchnię i przez jadalnię przeszła do salonu. Położyła się na kanapie przed wielkim czarnym ekranem telewizora.

Pokój był położony od frontu kamienicy, która stała na jednej z pierzei Rynku Staromiejskiego. Przez zamknięte, rozświetlone żółtym blaskiem latarń okno dobiegały wrzaski ludzi, którzy najpewniej wyszli z pobliskiego klubu Bonobo – jednego z setki innych w sercu miasta. Kiedy indziej przeszkadzałyby jej te hałaśliwe pożegnania i wybuchy śmiechu, ale nie teraz. Wystarczyła minuta, by wpadła w objęcia Orfeusza.

„Morfeusza, nie Orfeusza – zasypiając, pomyślała o swoim licealnym poloniście. – Piękny postawiłby mi bańkę za taką pomyłkę”.

Śniły się jej różne sceny, a ostatnia z nich wiązała się z jej przedsenną myślą: oto właśnie teraz, wczesnym rankiem, na stoliku obok kanapy podskakuje i obraca się komórka, a na jej ekranie wyświetla się: „Piękny” – małoduszna, uczniowska ksywka, którą liczne roczniki obdarzały starego, surowego nauczyciela z powodu jego farbowanych na głęboką czerń włosów.

Komórka zawibrowała na stole, a pusta szklanka o grubym dnie i z resztką whisky, pozostawiona wieczorem przez Alberta, zabrzęczała donośnie. Ewa, klnąc, wyciągnęła rękę do stolika i zrzuciła ją na dywan. Telefon leżał obok niej, a na ekranie pulsowało nazwisko oraz błyszczała kropla alkoholu. Przez głowę przemknęła jej nagła myśl: „Może by ją zlizać? Może ten piekący płyn w tak niewielkiej dawce przywróci mnie całkiem do życia?”.

To nie Piękny dzwonił. On nie potrafił uruchomić czajnika elektrycznego, a posiadaczy telefonów komórkowych pewnie nazwałby dzisiaj „jednokomórkowcami”.

To była Gośka Drewnowska.

− Nie mów mi tylko, że spałaś. – Ewa usłyszała w słuchawce głos przyjaciółki, który swą mocą rozsadzał sale sądowe. – O piątej przecież zawsze jesteś po drugiej kawie…

− Spałam – szepnęła Ewa.

W słuchawce zapadło milczenie. Ewa wiedziała, że Gośce zrobiło się głupio. Wyobrażenie jej twarzy wystarczyło jej za przeprosiny, których nie spodziewała się doczekać.

A jednak.

− Przepraszam, ale sprawa jest naprawdę pilna. Dziś w nocy po dużej wódce Banaszczyk z wielkimi oporami przyznał mi się w końcu, że ma świadka na to, iż mu grożono. Prostytutkę o pseudonimie Rakieta. Ona jest jego ostatnim ratunkiem. Ewa, jesteś tam?

− Jestem.

− Pamiętasz naszą sprawę?

Znów cisza w słuchawce. Ewa wiedziała, że teraz Gośka daje jej czas na zebranie myśli. Przyjaciółka sama była jak umysłowa rakieta. Detektyw odwołała się w myślach do dopiero co usłyszanego pseudonimu. Na seminarium u budzącego grozę profesora Ecksteina Gośka pierwsza zabierała głos i rozbrajała prawnokarne paradoksy.

Ewie pomogło to samo, co wcześniej – myśl o Natalii. Wyobraziła sobie, że jej córka, studentka orientalistyki, leży pijana w jakimś warszawskim akademiku. To wyobrażenie zadziałało jak lodowaty prysznic.

W jednej chwili przypomniała sobie sprawę Ireneusza Banaszczyka. Ów właściciel składowiska zużytych opon przysięgał na wszystkie świętości, że grożono mu śmiercią, jeśli nie sprzeda swojego terenu pewnym chciwym i nieprzyjemnym ludziom. Ale to były tylko słowa, zeznanie zastraszonego człowieka, które w niewielkim stopniu przekonywało jego pełnomocniczkę, mecenas Drewnowską. Jak dotąd Banaszczyk zarzekał się, że nikt inny tych gróźb nie może potwierdzić. Sprawa była bardzo trudna, a Gośka wzięła ją tylko dlatego, że poprosiła ją o to ze łzami w oczach Beata, żona Ireneusza, a jej dawna przyjaciółka z liceum.

− Oczywiście, że pamiętam – powiedziała wolno Ewa. – Do tej pory nie prowadziłam dla ciebie tak poważnej…

Gośka odetchnęła.

− No to wróćmy do Rakiety. Kiedy Banaszczykowi grożono, przebierała się za zasłoną w baraku…

− I nikt jej nie zauważył? – przerwała jej Ewa.

− On twierdzi, że nie. Dziewczyna jest drobna, schowała się w szafce na ubrania. Wiesz, takiej blaszanej, jak to w barakach, gdzie przebierają się robotnicy. Ewa, ja zdaję sobie sprawę, że to może być ściema, ale nie mam innego punktu zaczepienia. Rakieta zniknęła, przepadła jak kamień w wodę. Muszę… To znaczy ty musisz znaleźć tę dziewczynę.

Ewa przypomniała sobie biuro Banaszczyka. Odwiedziła je całkiem niedawno, gdy tylko dostała zlecenie od Gośki.

Znajdowało się w samym rogu ogrodzonego terenu koło osiedla Zadroże. Był to czarny od sadzy, drewniany, odrapany barak z zakratowanymi oknami. Lepiło się w nim od brudu, a cały wystrój przypominał raczej kanciapę hydraulików ze zdjęciami nagich kobiet na ścianach niż biuro zamożnego biznesmena. Ireneusz Banaszczyk rozpierał się przy biurku pamiętającym odległe czasy, o czym świadczył ślad wypalony na blacie grzałką. Za jego plecami rzeczywiście zwisała zasłona, a za nią stało kilka szafek – typowych dla robotniczych przebieralni. Tam zmieniali ubrania dozorcy pilnujący składowiska.

Wszystko to wyświetliło się teraz w głowie Ewy jak seria zdjęć.

− Tę dziewczynę – potarła skroń – to ten Irek wziął… z jakiej agencji?

− Z ogłoszenia na sexfoczki.pl – odparła Gośka. – Twierdził, że Rakieta skarżyła mu się na mobbing w poprzedniej agencji, gdzie pracowała przez dłuższy czas. Właśnie z powodu tego mobbingu postanowiła założyć jednoosobową firmę. Od tygodnia jest nieuchwytna, Banaszczyk dzwoni do niej od siedmiu dni co godzinę. Muszę złożyć w sądzie nowy wniosek dowodowy: zeznanie świadka, czyli Rakiety. Przewodniczący składu sędziowskiego jest w porządku, nie każe mi jej znaleźć na własną rękę. Na jego zarządzenie zlecą policji poszukiwanie dziewczyny po numerze IMEI, po koncie bankowym, po bankomatach, wpłatomatach, zresztą, co ja ci będę mówić… – Nabrała tchu. – Ale to potrwa minimum miesiąc. Jeśli ta dziewczyna się wystraszyła tego, co usłyszała w baraku, to pewnie jej telefon leży na dnie Siecznicy, a ona sama uszczęśliwia mężczyzn w jakimś innym mieście…

− Kiepsko – westchnęła Ewa. – Nie znamy nazwiska ani numeru telefonu, nie wiemy, jak wygląda, bo „sexfoczki” na zdjęciach mają zawsze rozpikselowane twarze, a w dodatku pracowała w pojedynkę. Będę musiała przeczesać z dziesięć burdeli i klubów go-go i ze czterdzieści małych mieszkaniówek i przepytać Bóg wie ile prostytutek z portalu sexfoczki.pl, czy kojarzą dziewczynę o ksywie Rakieta.

− Wiem, że nie brzmi to dobrze – potwierdziła Gośka. – Ale mam coś na pocieszenie. Ta ksywa jest nie byle jaka. Dość oryginalna, przyznaj. Banaszczyk mówi, że dziewczyna słynie ze zdolności oralnych. Ponoć jakiś klient powiedział, że jak mu zrobiła dobrze, to wypalił w kosmos jak rakieta. Jej się to spodobało na tyle, że od tego czasu kazała tak do siebie mówić.

Ewa zastanawiała się, jak najszybciej znaleźć Rakietę, bo chodzenie po agencjach i pytanie o to, która z dziewczyn ma kosmiczne zdolności oralne i przy okazji pracuje na sexfoczkach.pl, raczej nie wchodziło w grę. Nagle ją olśniło.

Wstała i z telefonem przy uchu poszła do kuchni, aby zrobić sobie kawę. W jej głowie stukała jedna fraza: telefonistka „od foczek”.

Zasyczał ekspres.

Mecenas Drewnowska stała tymczasem na tarasie swojego stumetrowego apartamentu na piętnastym piętrze z telefonem przy uchu i porannym papierosem w ustach. Spoglądała na rzekę i brzydki gmach Uniwersytetu Medycznego, wybudowanego w latach siedemdziesiątych. Wiedziała, co zaraz usłyszy. Nie będzie to „cześć” ani „na razie”, ale też nie „dobra, biorę to!”. Ewa powie jedno słowo, a w nim zawarte będzie i pożegnanie, i obietnica dalszych działań.

Nie myliła się.

− Oddzwonię – powiedziała Ewa i się rozłączyła.

Wtedy zegar wybił wpół do szóstej rano.

*

Dwa tygodnie przed rozmową Ewy i Gośki składowisko złomu i zużytych opon samochodowych „Eko-odzysk” działało na pełnych obrotach. Było ulokowane na południowych peryferiach miasta na terenie zrujnowanej szwalni, której budynki rozwaliły buldożery, a metalowe elementy rozgrabili złomiarze. Zajmowało powierzchnię sześciu hektarów i leżało na planie prostokąta.

Jednym z dłuższych boków przylegało do szerokiej wyasfaltowanej ulicy okalającej osiedle Zadroże, zbudowane w czasach późnego PRL-u; bokiem przeciwległym dotykało torów nieczynnej już przemysłowej linii kolejowej i wałów powodziowych, pomiędzy którymi płynęła Siecznica – jeden z dopływów głównej rzeki miasta.

Ludzie mieszkający w blokach Zadroża położonych najbliżej owego terenu narzekali na kiepski widok z okien i ostry smród gumy, pojawiający się, gdy zawiewał – częsty tutaj – zachodni wiatr znad rzeczki. Panicznie obawiano się pożaru i raz na jakiś czas telefony miejskich inspektorów ochrony środowiska rozgrzewały się do białości. Mieszkańcy żądali wzmożonych kontroli terenu.

Podejmowano je często i zawsze wykazywały liczne nieprawidłowości – przede wszystkim kiepski monitoring składowiska. Nie obejmował on swym zasięgiem wszystkich zakamarków terenu, a efekty jego działania były żenująco słabe: gruboziarniste filmy z jakimiś poruszającymi się kształtami, ale co to było – pies czy człowiek – nie sposób tego rozstrzygnąć. Dziury w ogrodzeniu i brak psów stróżujących też nie nastrajały dobrze czynników urzędowych do właściciela placu.

Ten sześćdziesięcioletni przedsiębiorca, zachwalający swoją firmę szyldem

„EKO-ODZYSK” Sp. z o.o.

dawniej

ÖKO-RECYKLING BANASCHIK GmbH

CHUR/SCHWEIZ

płacił kary za zaniedbania – grzecznie, terminowo i bez żadnej skargi – po czym zostawiał wszystko w takim stanie, w jakim było wcześniej.

Lokatorzy osiedla – kiedy poznali wyniki kolejnej kontroli – wściekali się na nieudolność władz, która nie znajdowała sposobu na tego „przekręciarza”. Czuli się lekceważeni. Jedni, widząc, jak jedzie swoim nowym porsche cayenne, mówili, że dla kogoś, kogo stać na takie auto, zapłacenie trzech tysięcy kary dwa razy do roku to żenująco niska cena za możliwość prowadzenia firmy, a raczej pralni brudnych pieniędzy.

Inni mawiali, że jedyne, co łączy „Eko-odzysk” z pedantyczną Szwajcarią, to obsesyjna wręcz dbałość o estetyczne ułożenie składowanych opon. Banaszczyk raz na jakiś czas zamawiał dwa wózki widłowe, by poprzenosić opony i ułożyć je starannie jedna na drugą w wysokie czterometrowe kolumny. Tworzyły one symetrycznie wydzielone i połączone korytarze, układając się w gumowy labirynt.

Mężczyzna, który tego dnia o siódmej wieczór przeszedł przez dziurę w ogrodzeniu i znalazł się w owym labiryncie, poruszał się po jego uliczkach jak po sznurku – już wcześniej, by ułatwić sobie zadanie, kredą wyrysował na oponach strzałki. Zachwiał się nagle i podparł prętem zbrojeniowym, którym wystukiwał na zwałach gumy jakiś dziwny rytm. Zatoczył się raz czy dwa i zarzuciło go na miękką ścianę, która się niebezpiecznie zachwiała.

W końcu znalazł się w sercu labiryntu, w kwadracie o wymiarach dwa na dwa metry.

To tutaj miał wykonać swoje zadanie.

Ze starego, przewieszonego przez ramię, poszarpanego chlebaka wędkarskiego wyjął kilka dużych plastrów podpałki do grilla. Pręt zbrojeniowy umieścił pomiędzy dwiema oponami – leżącą na ziemi i kolejną nad nią. Rozchylił je lekko i wsunął w ciasny gumowy otwór łatwopalny sprasowany materiał. Ciężko sapiąc, wsadził jeszcze trzy takie plastry w otaczające go kolumny. Wyjął zapalniczkę do kuchenek gazowych i pstryknął guzikiem, wywołując płomień. Podpałka do grilla szybko zapłonęła. Pierwsza, druga i następne.

Mężczyzna poczuł swąd palonej gumy. Lubił go. Jako nastolatek wraz z kilkoma koleżkami kradł samochody na osiedlu i jeździł nimi po betonowych płytach nad Siecznicą. Charakterystyczny zapach zatartych opon – identyczny jak ten, który właśnie unosił się w powietrzu – przypominał mu młode lata.

Ale czarny dym, który się nagle wydostał spod słupa, już nie przywoływał wspomnień. Był duszący, gęsty i lepki. Poraził jego oczy i wdarł się w nozdrza. Mężczyzna cofnął się gwałtownie i oparł o ścianę labiryntu.

Nagle ściana runęła – nie na podpalacza wprawdzie, lecz w drugą stronę.

Popchnęła kolejną, a tamta następną. Mężczyzna odskoczył i wytężył wzrok w poszukiwaniu kredowych strzałek. Wiedział, że musi biec w przeciwnym kierunku niż wskazywany.

Odwrócił się na pięcie, trącił lekko plecami kolejną gumową przegrodę, uruchamiając efekt domina.

I wtedy spomiędzy śmierdzących kolumn uderzyła go nagle czarna pięść gryzącego dymu. Mężczyzna odruchowo zasłonił głowę starym chlebakiem.

I wtedy poczuł na policzkach wilgoć.

Już wiedział, że zrobił błąd.

Największy w życiu.

W chlebaku miał plastikową półtoralitrową butelkę, w której szyjkę wetknął wcześniej ciasno zwiniętą szmatę. Zrobił to niestety dość niedbale, bo wystawała ona na dobre dwadzieścia centymetrów. Wziął ją na wszelki wypadek, gdyby podpałka nie zajęła się ogniem.

Gdy zasłaniał się chlebakiem przed dymem, prowizoryczna zatyczka wyleciała z butelki i część płynu wylała mu się na głowę.

Tym płynem była benzyna.

Nad oddaloną o pół kilometra rzeczką Siecznicą paliło się ognisko, a przy nim uczniowie pobliskiego liceum branżowego pili piwo. Siedzieli tam już od południa. Wygłupiali się, rozmawiali, pokazywali sobie filmiki i memy w internecie.

Kiedy wieczorem ujrzeli pożar nad składowiskiem, wyjęli telefony i zaczęli filmować.

Nie spodziewali się, że dwudziesty pierwszy dzień marca, czyli dzień wagarowicza, zakończy się taką atrakcją.

Dla mężczyzny przygniecionego przez zwał płonących opon był to pierwszy i ostatni dzień tej wiosny.

*

Dwa tygodnie po tym tragicznym wydarzeniu dzień trwał już nieco dłużej. Boczna ulica, przy której stał sześciopiętrowy gmach lokalnej telewizji, pogrążyła się w półmroku później niż dwudziestego pierwszego marca. W kaniony tworzone przez stare przedwojenne wille wpłynęła mgła. Była delikatna i rozpraszały ją latarnie. Reflektory jakiegoś przejeżdżającego auta z rzadka rzucały na szyby sali montażowej snop światła przecedzonego przez rozhuśtane wiatrem gałęzie rosnących wokół kasztanowców.

Żadna z trzech obecnych tam osób nie zwracała uwagi na to, co dzieje się na zewnątrz. Wszyscy skupili uwagę na ogromnym ekranie – największym spośród kilku zawieszonych na ścianach. Na każdym z nich młoda kobieta w kurtce mówiła szybko, lecz ze świetną dykcją. W dłoniach ukrytych w dopasowanych zamszowych rękawiczkach trzymała mikrofon. Za nią biły w niebo chmury czarnego dymu. Widać było wyraźnie, iż tło zostało domontowane.

− Wyniki badań DNA przedstawiono stronom kilka dni temu – mówiła dziennikarka. – Potwierdziły, że zwęglone zwłoki należały do dozorcy składowiska, sześćdziesięcioletniego Ryszarda S. Rodzina podpalacza twierdzi… Ale o tym za chwilę…

Na ekranie monitora rozległa się najpierw eksplozja, a potem muzyka, która w dreszczowcach zazwyczaj podkreśla wzrastające napięcie. Nagle na ekranie rozwinęły się biało-czerwone pasy stylizowane na takie, jakimi policja zabezpiecza miejsce zdarzenia. Na jednym z nich pojawił się tytuł programu:

MIASTO W PÓŁMROKU.

PROGRAM ŚLEDCZY MIRELLI SZEWCZUK

A potem dużo mniejszymi literami:

ODCINEK PILOTAŻOWY

Leszek Machalski, szef telewizyjnego działu reportażu, odchylił się mocno na krześle i założył ręce na kark. Sweter zapinany na zamek błyskawiczny naciągnął mu się na wydatnym brzuchu. Pokiwał głową i spojrzał z uznaniem na autorkę programu. Szczupła dziewczyna odwzajemniła mu się bladym uśmiechem i musnęła wzrokiem Alberta Kucaja, dyrektora telewizji. Ten stał nieporuszony, z dłońmi splecionymi na piersi.

Na ekranie znów pojawiła się młoda reporterka.

„Rodzina ofiary twierdzi, że to właściciel składowiska Ireneusz B. zapłacił Ryszardowi S. za podpalenie. I teraz najważniejsze… – zawiesiła głos, a w tle rozległy się znów dźwięki rodem z dreszczowca. – Ireneusz B. był właścicielem kilku składowisk opon i złomu. Niedawno jedno z nich, niedaleko Częstochowy, również całkowicie spłonęło. Wówczas Ireneusz B. otrzymał ogromne odszkodowanie od firmy ubezpieczeniowej…”

Albert zatrzymał pilotem obraz. Patrzył na Mirellę zdumionym wzrokiem.

− Wiem, że tego fragmentu nie było w scenariuszu – powiedziała szybko. – Wiadomość o odszkodowaniu zdobyłam wczoraj.

Wyglądała inaczej niż na ekranie. Tam – w zielonym płaszczu ściągniętym paskiem w talii, tutaj – dżinsy, bluza z kapturem i kolorowe tenisówki; tam – ciemne włosy ułożone starannie, doprowadzone do ładu prostownicą, tutaj – miękkie loki dość niedbale zebrane na karku frotką. Tylko jej wzrok był taki sam – wyzywający jak u urwisa, który coś zbroił i mówi: „No i co mi teraz zrobisz?”.

Dyrektor Kucaj już nie był zdumiony. Lekko się uśmiechał. Znał takie dziewczyny jak Mirella – nieprzewidywalne i zwariowane; bez kredytu, bez męża, bez starych rodziców, których trzeba pielęgnować i wysłuchiwać ich narzekań. Dla nich ważna jest zabawa, odwaga i szaleńcza pewność, że wszystko blednie wobec prawdy, jaką wydobywają z mroku, a właściwie z półmroku miasta.

Musiał przyznać, że szef uniwersyteckiego Instytutu Dziennikarstwa profesor Michał Zawadzak w przypadku Mirelli Szewczuk trafił w dziesiątkę. Albert, gdy ją zobaczył, był pewny, że przez łóżko zdobyła protekcję jego kolegi, z którym studiował polonistykę dawno temu, w czasach gdy dziennikarstwo było tylko specjalizacją, a nie kierunkiem studiów. Michał słynął z tego typu podbojów, ale tym razem zarzekał się, że Mirella Szewczuk jest jego wyłącznie profesjonalnym odkryciem. Albert mu uwierzył i nie żałował.

− Dobrze, pani Mirello – powiedział. – Na przyszłość proszę Leszka informować o zmianach w scenariuszu.

„Miało to zabrzmieć zimno i karcąco, ale nie zabrzmiało szczerze. Musi mi zwrócić uwagę, od czegoś jest dyrektorem” – prychnęła w duchu Mirella.

Kucaj uruchomił monitor.

„Ireneusz B. został oskarżony przez prokuraturę o próbę wyłudzenia ubezpieczenia oraz o nielegalną utylizację odpadów – mówiła Mirella na ekranie. – Dodatkowo z powództwa cywilnego jedna z mieszkanek osiedla Zadroże oskarża go o spowodowanie u jej syna znacznego uszczerbku na zdrowiu. Trujące opary spowiły całe osiedle”.

Albert po raz kolejny musiał przyznać, że dziewczyna jest naprawdę dobra. Ta zmiana stylu – z rzeczowego sądowego na bardziej opisowy – była znakomitym zagraniem.

„Ireneusz B. twierdzi, że składowisko opon podpalili jego wrogowie, aby wymóc na nim sprzedaż posiadanego przez niego terenu. Grozili mu pobiciem, a nawet śmiercią. Świadkiem tych gróźb miała być pewna kobieta, pracownica seksualna. Niestety, zapadła się pod ziemię…”

Na ekranie pojawił się znów przerywnik, czyli sploty policyjnych taśm oraz tytuł programu.

Po sekundzie widzowie ujrzeli gmach sądu z czerwonej cegły. Przez obrotowe drzwi wyszła z niego kobieta w todze adwokackiej z aktami pod pachą. Przystanęła i spojrzała wprost w kamerę.

Była jak góra, wyższa o głowę od przechodniów mijających gmach sądu.

Jej ciemnoblond włosy, założone za uszy, sięgały karku. Małe, głęboko osadzone bladoniebieskie oczy elektryzowały zimnym, jakby jaszczurczym wzrokiem. Mogła budzić lęk u wrogów. I nagle wąskie usta rozciągnęły się w uśmiechu. Zdumiewające było, że jej twarz nagle przybrała ciepły, niemal przyjazny, wyraz.

„Ireneusza B. broni mecenas Małgorzata Drewnowska – powiedziała do mikrofonu Mirella. – Prokurator Adrian Wojtala, któremu przydzielono tę sprawę, może spodziewać się precyzyjnych i bolesnych ripost. Wszak pani mecenas w naszym świecie prawniczym nie bez powodu nosi bardzo charakterystyczny pseudonim: Brzytwa”.

*

Tego samego wieczoru, gdy Albert Kucaj oglądał wyniki pracy swojej stażystki, jego żona, Ewa Skoczek, zapukała do drzwi mieszkania położonego w starej modernistycznej dzielnicy, oddalonej o dwadzieścia minut jazdy od centrum.

Otworzyła jej niewysoka pulchna dziewczyna w szerokim swetrze z długimi rękawami, w legginsach i w pantoflach z kocimi mordkami. Nad górną wargą miała zaczerwienienie – ślad po usuniętym plastrem wąsiku.

− Dzień dobry – powiedziała Ewa. – Pani Klaudia? To ja do pani dzwoniłam. Jestem od komisarza Sadosia.

Dziewczyna bez słowa odwróciła się i poszła w głąb mieszkania, zostawiając otwarte drzwi.

Ewa nie oczekiwała ciepłego powitania. Rzadko się zdarzało, by ktoś przyjmował ją z otwartymi rękami. Na wiadomość, że jest prywatnym detektywem, reagowano dwojako. Albo po prostu pokazywano jej drzwi, albo – i w tym przodowali mężczyźni – z uśmieszkiem wyciągano dłonie, by zakuła je w kajdanki.

Najważniejsze w tej pracy było przełamanie początkowej niechęci zniecierpliwionych i wesołkowatości dowcipnisiów. Dlatego do każdej z rozmów starannie się przygotowywała.

Wykorzystywała oczywiście dobre kontakty z dawnymi kolegami z policji – bez nich nie dało się uprawiać zawodu prywatnego detektywa – i zdobywała informacje o swoich przyszłych rozmówcach. Jeśli mieli czyste konto i nie zapisali się w żaden sposób w pamięci dzielnicowych, to wtedy improwizowała, wykorzystując swój wdzięk – nie uwodzicielski, lecz na swój sposób ujmujący, dyskretny, naturalny; nie obiecujący zbyt wiele, ale budzący zaufanie. Byłaby zapewne dobrą psychoterapeutką lub dziennikarką specjalizującą się w szczerych wywiadach. Przypominała miłą babkę z sąsiedztwa. Przed taką ludzie zwykle otwierają serca.

Jednak od tej naburmuszonej panny nie powinna oczekiwać zbyt wiele. Należało jej okazać wyrozumiałość i anielską cierpliwość. Tak przynajmniej sądził jej informator, komisarz Mateusz Sadoś, zajmujący się sprawami obyczajowymi w komendzie wojewódzkiej. Gdy to mówił, w jego głosie zadźwięczała nieoczekiwana czułość – a może Ewie tylko się zdawało?

Klaudia Kozaczyńska była tak zwaną telefonistką, czyli zajmowała się odbieraniem połączeń od klientów korzystających z usług portalu sexfoczki.pl.

Żadna ze świadczących usługi seksualne kobiet, które zamieszczały na nim swoje fotografie w negliżu, nie używała telefonu o numerze podanym w anonsie. Dzwoniło się do telefonistki, takiej jak Klaudia, która prowadziła dziewczynom z portalu grafik, umawiała je z klientami, wysłuchiwała perwersyjnych zapotrzebowań i zdecydowanie odrzucała wszelkie próby targowania się o cenę.

Klaudia do dobiegającego czterdziestki komisarza Sadosia miała jakąś słabość. Polubiła go na gruncie zawodowym i chciała nawet ich kontakty przenieść na grunt bardziej osobisty, ale policjant – ku jej ubolewaniu – choć nieodmiennie miły i opiekuńczy, to jednak był kompletnie nieczuły na owe sugestie. Gdy ją poprosił, by się zgodziła porozmawiać z jego dawną koleżanką z policji Ewą Skoczek, zrobiła to bez wahania. Dzięki tej protekcji pani detektyw może nie przełamała pierwszych lodów, ale zeskrobała pierwszą warstwę szronu.

Telefonistka zajmowała typowe studenckie mieszkanie, zagracone rowerami i niepasującymi do siebie meblami z wystawek. Jej pokój był bez wyrazu.

Ewy to nie dziwiło. Od Sadosia wiedziała, że dziewczyna tylko tu pracuje, czyli zajmuje się czymś, co na własny użytek nazwała erotyczną logistyką.

− Jest pani studentką polonistyki? – Ewa usiadła na jednym z dwóch niskich skórzanych foteli. Na obydwa zarzucono koce, które i tak nie zdołały ukryć przetarć skóry.

− A co w tym dziwnego? – Klaudia potrząsnęła gęstymi włosami. – Chce pani powiedzieć, że moja praca jest niegodna humanistki?

− Nie jestem chodzącą cnotą i nie naprawiam świata. – Ewa się uśmiechnęła. – Przyszło mi tylko na myśl, że fikcyjne życiorysy dziewcząt to dobre ćwiczenie z twórczego pisania. Tak mawiał mój polonista w liceum, gdy kazał nam tworzyć alternatywne biografie bohaterów literackich.

Ta osobliwa metoda dydaktyczna nie zainteresowała Klaudii.

− Być może to dobre ćwiczenie… – prychnęła i zajęła drugi fotel. Jego skóra cicho skrzypnęła.

Zapadło milczenie. Ewa wiedziała, co ma mówić, ale spokojnie czekała. Zdawała sobie sprawę z tego, że wielu ludzi nie znosi krępującej ciszy i przerywa ją często agresją lub nagłymi nieprzemyślanymi wypowiedziami.

− To, że się zgodziłam z panią porozmawiać… to tylko dlatego, że mnie o to prosił Mati…

„Czegoś się dowiedziałam – zdziwiła się Ewa. – Są blisko. Zdrabnia jego imię”.

Dziewczyna zdjęła kapeć i stopą w puszystej przybrudzonej nieco skarpetce zaczęła przesuwać aparaty telefoniczne leżące na niskim kwadratowym stoliku z Ikei. Wszystkie starego typu – z klawiszami. Takie się nie psują i rzadko je trzeba ładować.

− To, że zgodziłam się spotkać – kontynuowała – nie znaczy, że chcę się z panią zaprzyjaźnić, jasne? Proszę przejść do rzeczy.

− Jasne. – Ewa otworzyła oczy szeroko i pochyliła się ku swojej rozmówczyni. – Nie będziemy się sobie zwierzać, ale proszę mi pozwolić wyrazić moje uznanie dla pani inteligencji. Fikcyjne życiorysy wymagają bystrości. Tyle.

Klaudia skinęła głową, nie patrząc na Ewę. Ten gest mógł zapowiadać przełamanie lodów.

I tak też się stało. Studentka zaczęła szybko i nieoczekiwanie:

− No tak, fikcyjne życiorysy… One przyjeżdżają z małych miasteczek, z wiosek. Muszą oszukiwać swoich mężów i chłopaków. Wymyślam je jakby od nowa: jedna jest kelnerką i pracuje w pizzerii, więc potrzebuje też opisu wyglądu i zachowania szefa. To zadanie dla mnie. Inna jest szefową całej armii ukraińskich sprzątaczek, więc podaję jej imiona tych Ukrainek. W razie gdyby zazdrosny facet przyjechał i sprawdzał, czy to prawda, przygotowuję plany B. One się tego uczą na pamięć, planów awaryjnych również. Deklamują przede mną, a ja je sprawdzam. Za to mi płacą. Jedna drugiej mnie poleca. Nazywają mnie Antywsypa. Taka praca. – Uśmiechnęła się. Lody zostały przełamane. – Wie pani, one często te historie ubarwiają własną inwencją, najczęściej chcą w nich sprzedawać elegancką bieliznę. Albo być menadżerkami w Kauflandzie. Ja dbam o to, by nie przesadzały. Żeby dziewczyna, która dotąd sprzedawała mamroty w wiejskim sklepie, nie byłą teraz szefową HR-u w jakiejś korporacji.

− A Rakieta ma taką fikcyjną biografię?

Klaudia się zamyśliła.

− Nie, ale ona nie ma nikogo. To znaczy nie ma przed kim udawać. A nawet jeśli, to pewnie by go pogoniła, gdyby facet stał się zazdrosny. Przynajmniej tak mi się wydaje po jednym, może dwóch spotkaniach z nią.

Ewa przyznała w duchu, że ma do czynienia z bystrą obserwatorką. Postanowiła przejść do rzeczy.

− Wie pani, Rakieta zostanie wezwana do sądu. A zresztą jak ona właściwie ma na imię?

Studentka spojrzała w zamyśleniu na starą meblościankę z wazonikiem zakurzonych suszonych konwalii. Zapewne pamiątka po jakiejś randce.

− Nie wiem – odparła po namyśle. – Chyba nigdy nie słyszałam jej imienia. Lubi swoją ksywę, woli ją niż imię. Pewnie ma jakieś staromodne: Beata, Grażyna, Bożena… Nie wiem. Nie jesteśmy blisko. Mówiłam przecież, że widziałam ją raz albo dwa.

Ewa ucieszyła się w duchu, że jej imienia Klaudia nie zaliczyła do epoki kamienia łupanego.

− Policjanci zaczną szukać jej telefonu komórkowego – powiedziała. – Nie będą się śpieszyć, sędzia dał im miesiąc na znalezienie i przyprowadzenie świadka. Oni zaczną, jak zawsze, od numeru telefonu. Nie znają jej nazwiska, nic o niej nie wiedzą. Najpierw zajrzą na stronę portalu, spiszą numer Rakiety i tak trafią do pani, bo to przecież jeden z tych telefonów. – Spojrzała na kolekcję aparatów na stoliku. – Pani Klaudio, może pani wszystko powiedzieć teraz. W sądzie lepiej być dobrowolnym świadkiem niż takim doprowadzonym przez policję. Lepiej porozmawiać ze mną i dostać się pod opiekę pani mecenas Drewnowskiej, którą reprezentuję, niż pod opiekę policjantów. Oni potrafią być nieprzyjemni. – Uśmiechnęła się lekko. – Mnie naprawdę zależy na znalezieniu tej kobiety, bo prowadzę sprawę z nią związaną. No, niech pani poda mi prawdziwy numer Rakiety. Niech mi pani coś o niej powie. Najlepiej prawdę…

Nagle zadzwonił jeden z telefonów leżących na stoliku. Klaudia odebrała. Przez chwilę słuchała zasapanego męskiego głosu.

− Proszę tu więcej nie dzwonić – powiedziała sucho, rozłączyła się, a potem przez chwilę grzebała w ustawieniach telefonu. – Stary zbok – mruknęła. – Zablokowałam jego numer.

Ewa patrzyła na nią w napięciu.

− Do Rakiety też dzwonił często jeden facet – szepnęła Klaudia. – Nie ten, co przed chwilą. Inny. Chyba jakiś zboczeniec, bo kazała mi go pogonić. Robiłam to, a on wciąż wydzwaniał z różnych numerów i starał się zmieniać głos, żebym od razu nie kazała mu spadać na drzewo. Wciąż prosił, bym przekazała Rakiecie, że będzie jej sponsorem. Ale ona nie chciała. Dziwiło mnie to trochę, bo sponsoring i wyłączność pozwalają poczuć się dziewczynom jak damy. Ze swoim _sugar daddy_ bywają w teatrach, na eleganckich przyjęciach, dostają drogie prezenty, perfumy za osiem stów, a w zamian… tylko muszą wykazywać duże zaangażowanie w tym, co umieją najlepiej.

W jej głosie dało się wyczuć ironię.

Ewa delikatnie skierowała rozmowę na właściwe tory.

− Powiedziała pani, że facet dzwonił z różnych numerów i zmieniał głos. – Przesunęła dłonią po karku, jak zawsze, gdy przechodziła do kluczowego pytania. – To skąd pani wiedziała, że to ten sam? Raz mówił tak, raz inaczej, a pani go rozpoznała… Ma pani dobry słuch? Chodziła pani do szkoły muzycznej?

Klaudia wbiła w nią pewny siebie wzrok.

− Panią też bym rozpoznała przez telefon – oznajmiła. – Dwa razy użyła pani dzisiaj zaimka „mnie” na początku zdania. Większość ludzi powie: „Mi się to nie podoba”, a pani zapewne: „Mnie się to nie podoba”. Pani licealny polonista byłby z pani dumny. Mylę się?

Ewa pokiwała głową. Była pod wrażeniem.

− Niech pani da mi swój numer. Przydałaby mi się taka bystra pracownica.

− Nie szukam nowej pracy… – żachnęła się Klaudia i lekko się przy tym zarumieniła.

− No dobrze. – Ewa z satysfakcją zarejestrowała jej emocje. – Ten zboczeniec od Rakiety też używał jakiegoś charakterystycznego zwrotu?

− Nie – odparła Kozaczyńska. – Rozpoznałam go po głosie. To mój wykładowca. Nie powiem pani, jak się nazywa. Nie chcę, żeby potem się na mnie mścił. Mogę podać pani tylko numer, z którego najczęściej dzwonił. Nic więcej. Sama już sobie pani sprawdzi, kto to. Ani myślę się podkładać. Wszystkiego się wyprę. Nawet w sądzie. Rozumie pani? Nic więcej nie powiem! Nie chcę mieć z tą sprawą ani z panią nic wspólnego!

Była zdenerwowana. Odblokowała jeden z telefonów i przesunęła go gwałtownie w stronę rozmówczyni.

− To ten pierwszy z listy numerów blokowanych!

Ewa spojrzała na rząd cyfr, po czym wstukała je do pamięci swojego aparatu.

Westchnęła. Sprawa znów wróciła do Sadosia. Tylko on mógł po numerze zidentyfikować zboczeńca nagabującego Rakietę.

Był jeszcze jeden człowiek, który byłby w stanie go namierzyć. Ale z nim Ewa nie chciała mieć do czynienia. Nigdy.

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_