-
W empik go
Oswoić swojego raka - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 marca 2014
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Oswoić swojego raka - ebook
Oswoić swojego raka to autobiograficzna opowieść o zmaganiach młodej kobiety z chorobą nowotworową. Autorka dzieli się swoimi wspomnieniami i przemyśleniami, aby dać nadzieję i siłę osobom chorym. Książka ta ma być wsparciem dla tych, u których stwierdzono nowotwór, i ich rodzin, lecz może stać się także źródłem inspiracji i motywacji dla każdego. Oswoić swojego raka to również rodzaj poradnika, w którym autorka opisuje swoją reakcję na wieść o nieuleczalnej chorobie, codzienne zmagania z chorobą, rehabilitację, badania i operacje, a następnie kolejne wizyty kontrolne. Zawarte są w niej także porady dotyczące odżywiania, żywności ekologicznej, zdrowego trybu życia. Dzięki chorobie autorka odkryła w sobie artystyczną pasję – zajęła się decoupage’em, malowaniem, fotografią. Swoim optymizmem i determinacją próbuje oswoić innych z rakiem oraz zmotywować ich do walki. W tym wszystkim towarzyszą jej przyjaciele, rodzina i wierny miś Stefan oraz pies Puma. To książka o tym, jak chęć życia, wiara w Boga i pasja pomagają pokonywać przeszkody.
| Kategoria: | Biografie |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7942-042-1 |
| Rozmiar pliku: | 3,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
PRZEDMOWA
Aleksandra S., lat 15
Pragnę, by ta książka dała siłę wszystkim tym, którzy jej potrzebują w tak ciężkiej chorobie, jaką jest nowotwór złośliwy. Mam trzydzieści jeden lat i wiele w swym życiu doświadczyłam złego, ale również dobrego. Od 2010 roku walczę z guzem mózgu (glejak gwiaździak), jednak kocham mojego raka, ponieważ dzięki niemu znalazłam w sobie duszę artysty decoupage’u, maluję również olejami na płótnie i poznałam wielu wspaniałych ludzi, którzy zostali moimi przyjaciółmi. Chciałabym przedstawić tu wskazówki dotyczące odżywiania i dbania o swoją formę fizyczną oraz przede wszystkim psychiczną, bo tak naprawdę nasze nastawienie to połowa sukcesu. Dodatkowo opowiem, jak hobby może stać się najlepszą formą rehabilitacji.
Książka ta jednak nie zastąpi porad lekarzy. To ich zalecenia powinny być przestrzegane i wdrażane w życie w pierwszej kolejności. Pamiętajmy, gdy cierpimy na tak ciężką chorobę, jaką jest rak, choruje nie tylko dana osoba, dany organizm, lecz także całe otoczenie chorej osoby: rodzina, przyjaciele, sąsiedzi, znajomi. Każdy przeżywa to na swój własny sposób. Kiedy wyszłam ze szpitala, rodzina, znajomi oraz ja sama szukaliśmy wszystkiego, co zabija, niszczy gada (czyli raka). W ten sposób rozpoczęła się walka. I wszyscy byli mocno w nią zaangażowani. Cieszyłam się z każdej nowo wyczytanej informacji o tym, co mogłoby go zabić, spowodować, by zniknął raz na zawsze. Od razu wprowadzałam w życie przeczytane wskazówki.
Czym jest ten nowotwór? Każdy żywy organizm produkuje komórki wadliwe. Najprościej można wytłumaczyć to tak, że gdy komórki ulegają uszkodzeniu i nie mogą zostać naprawione, zostają zniszczone przez apoptozę, natomiast komórki rakowe unikają apoptozy i dzielą się w niekontrolowany sposób. I tak powstają guzy o różnych wielkościach.
Nie zapominajmy, że sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy jako osoby chore, nie tylko dla nas jest nowością, lecz także dla naszego otoczenia. Czasem nawet dobrzy znajomi nie wiedzą, czy chcemy się z nimi spotkać, z pewnością nie chcą się narzucać, by nie sprawić nam przykrości lub w jakiś sposób nas urazić. Jeśli mamy ochotę na spotkanie, sami wyjdźmy z inicjatywą, określmy tematy, o których nie chcemy rozmawiać. To bardzo dobre rozwiązanie. Oni poczują się potrzebni i z pewnością dla nas też to będzie wielkie wsparcie, nie będziemy sami. Ważne, by rodzina i przyjaciele dopingowali w tej walce. Bo miłość jest silniejsza niż śmierć. Wiem, zapewne myślisz, że nie każdy ma takie szczęście i taką rodzinę – to nie tak, podczas choroby przeżyłam również coś, co było bardzo przykre. Byłam w związku, mój ówczesny partner, gdy tylko dowiedział się, że jestem chora i gdy straciłam swój atrakcyjny wygląd, po kilku miesiącach mnie opuścił. Zostałam sama. Ale wspierała mnie rodzina i przyjaciele, za to ich kocham.I ZACZYNAŁO SIĘ NIEWINNIE…
Klara P., lat 7
Ukończyłam Technikum Rolnicze w Dobryszycach, następnie poszłam na studia i wszystko chyba tam się rozpoczęło. Gdy jeszcze kilka lat temu studiowałam na Uniwersytecie Opolskim chemię o specjalności agrobiochemia, pewnego dnia, wracając z uczelni do domu, poczułam się słabo. Objawy coraz częściej zaczęły się powtarzać, były to głównie nudności, ale również takie dziwne chwilowe wyłączenia, utraty świadomości. Jednak jak to na studiach: kolokwia, egzaminy, nauka. Lekarze twierdzili, że jestem przemęczona, tym bardziej że robiłam regularnie badania i nigdy nic nie wskazywało na chorobę. Wręcz przeciwnie – miałam idealne, książkowe wyniki badań, tak mówił mój lekarz rodzinny, i mimo choroby wyniki nadal mam bardzo dobre.
Moje życie zawsze było pełne przygód, uwielbiałam wspinaczkę skałkową i wyprawy górskie (zdobyłam Zawrat i Świnicę, marzyłam, by zdobyć Giewont i Rysy, wejść jeszcze do kilkunastu jaskiń), wyjazdy oraz zwiedzanie różnych ciekawych miejsc w Polsce i na świecie. Kochałam ten wir pracy: praca na etacie, umowa z firmą kosmetyczną. Lekarze uznali, że objawy, jakie miałam od kilku lat, wynikają z przemęczenia, jednak gdy prawie straciłam przytomność za kierownicą samochodu, wracając z pracy, i z wielkim trudem zatrzymałam się na poboczu, stwierdziłam, że dość, że potrzebuję szczegółowych badań. Pojechałam na prywatną wizytę do pani neurolog, która wypisała mi badanie EEG głowy. Po kilku dniach odpłatnie wykonałam je w szpitalu, lecz widząc minę pani, która oddała mi wydruk i opis, byłam pełna obaw.
Następnego dnia miałam ustalony termin tomografii komputerowej (TC). „Zobaczymy, co wyjdzie, proszę się nie denerwować” – usłyszałam. Kolejnego dnia rano jak zawsze wybiegłam z domu w szpilkach do pracy, to był ostatni dzień, gdy miałam na nogach buty na wysokim obcasie (05.11.2010 r.). Poprosiłam kierowniczkę o możliwość wyjścia na badanie TC do szpitala, to było moje pierwsze takie badanie w życiu. Wykonywałam instrukcje pań pielęgniarek, wjechałam do komory, badanie rozpoczęte. Podanie kontrastu było dość nieprzyjemne. Badanie się skończyło, wyjechałam z komory, w pomieszczeniu zrobił się harmider, zdenerwowanie, nerwowe krzyki: „Natychmiast wywołujemy zdjęcia i proszę dzwonić po panią doktor”. Wstałam ostrożnie ze stołu, wiedziałam, że jest źle. U nas w mieście na opis takiego badania i wywołanie zdjęć czeka się około trzech tygodni. A tu odbyło się to natychmiast.
„Jest pani tu z kimś z rodziny?” – zapytano mnie. „Niestety nie, sama przyjechałam samochodem, jeśli trzeba, zadzwonię po kogoś” – odpowiedziałam. Dojechała mama i to jej w gabinecie lekarskim przekazano, że mam bardzo duży obrzęk mózgu i to coś, co go wywołuje, jest w głowie. Odesłano mnie do kolejnego szpitala. Ja jeszcze nic nie wiedziałam, w moich ukochanych butach na obcasach pobiegłam do samochodu, pojechałam do domu spakować się do szpitala.
Nie było łatwo. Kuferek kosmetyków obowiązkowo, brak płaskich butów, ale kupiła je mama. Jak dziś pomyślę, że w takim stanie skakałam po segmencie, a mam tylko metr pięćdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, i szukałam ubrań… Musiałam mieć getry i tuniki, a na noc tylko koszulę do spania. Przecież ja nie jestem chora, cały czas do końca tak mówiłam.
Aleksandra S., lat 15
Pragnę, by ta książka dała siłę wszystkim tym, którzy jej potrzebują w tak ciężkiej chorobie, jaką jest nowotwór złośliwy. Mam trzydzieści jeden lat i wiele w swym życiu doświadczyłam złego, ale również dobrego. Od 2010 roku walczę z guzem mózgu (glejak gwiaździak), jednak kocham mojego raka, ponieważ dzięki niemu znalazłam w sobie duszę artysty decoupage’u, maluję również olejami na płótnie i poznałam wielu wspaniałych ludzi, którzy zostali moimi przyjaciółmi. Chciałabym przedstawić tu wskazówki dotyczące odżywiania i dbania o swoją formę fizyczną oraz przede wszystkim psychiczną, bo tak naprawdę nasze nastawienie to połowa sukcesu. Dodatkowo opowiem, jak hobby może stać się najlepszą formą rehabilitacji.
Książka ta jednak nie zastąpi porad lekarzy. To ich zalecenia powinny być przestrzegane i wdrażane w życie w pierwszej kolejności. Pamiętajmy, gdy cierpimy na tak ciężką chorobę, jaką jest rak, choruje nie tylko dana osoba, dany organizm, lecz także całe otoczenie chorej osoby: rodzina, przyjaciele, sąsiedzi, znajomi. Każdy przeżywa to na swój własny sposób. Kiedy wyszłam ze szpitala, rodzina, znajomi oraz ja sama szukaliśmy wszystkiego, co zabija, niszczy gada (czyli raka). W ten sposób rozpoczęła się walka. I wszyscy byli mocno w nią zaangażowani. Cieszyłam się z każdej nowo wyczytanej informacji o tym, co mogłoby go zabić, spowodować, by zniknął raz na zawsze. Od razu wprowadzałam w życie przeczytane wskazówki.
Czym jest ten nowotwór? Każdy żywy organizm produkuje komórki wadliwe. Najprościej można wytłumaczyć to tak, że gdy komórki ulegają uszkodzeniu i nie mogą zostać naprawione, zostają zniszczone przez apoptozę, natomiast komórki rakowe unikają apoptozy i dzielą się w niekontrolowany sposób. I tak powstają guzy o różnych wielkościach.
Nie zapominajmy, że sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy jako osoby chore, nie tylko dla nas jest nowością, lecz także dla naszego otoczenia. Czasem nawet dobrzy znajomi nie wiedzą, czy chcemy się z nimi spotkać, z pewnością nie chcą się narzucać, by nie sprawić nam przykrości lub w jakiś sposób nas urazić. Jeśli mamy ochotę na spotkanie, sami wyjdźmy z inicjatywą, określmy tematy, o których nie chcemy rozmawiać. To bardzo dobre rozwiązanie. Oni poczują się potrzebni i z pewnością dla nas też to będzie wielkie wsparcie, nie będziemy sami. Ważne, by rodzina i przyjaciele dopingowali w tej walce. Bo miłość jest silniejsza niż śmierć. Wiem, zapewne myślisz, że nie każdy ma takie szczęście i taką rodzinę – to nie tak, podczas choroby przeżyłam również coś, co było bardzo przykre. Byłam w związku, mój ówczesny partner, gdy tylko dowiedział się, że jestem chora i gdy straciłam swój atrakcyjny wygląd, po kilku miesiącach mnie opuścił. Zostałam sama. Ale wspierała mnie rodzina i przyjaciele, za to ich kocham.I ZACZYNAŁO SIĘ NIEWINNIE…
Klara P., lat 7
Ukończyłam Technikum Rolnicze w Dobryszycach, następnie poszłam na studia i wszystko chyba tam się rozpoczęło. Gdy jeszcze kilka lat temu studiowałam na Uniwersytecie Opolskim chemię o specjalności agrobiochemia, pewnego dnia, wracając z uczelni do domu, poczułam się słabo. Objawy coraz częściej zaczęły się powtarzać, były to głównie nudności, ale również takie dziwne chwilowe wyłączenia, utraty świadomości. Jednak jak to na studiach: kolokwia, egzaminy, nauka. Lekarze twierdzili, że jestem przemęczona, tym bardziej że robiłam regularnie badania i nigdy nic nie wskazywało na chorobę. Wręcz przeciwnie – miałam idealne, książkowe wyniki badań, tak mówił mój lekarz rodzinny, i mimo choroby wyniki nadal mam bardzo dobre.
Moje życie zawsze było pełne przygód, uwielbiałam wspinaczkę skałkową i wyprawy górskie (zdobyłam Zawrat i Świnicę, marzyłam, by zdobyć Giewont i Rysy, wejść jeszcze do kilkunastu jaskiń), wyjazdy oraz zwiedzanie różnych ciekawych miejsc w Polsce i na świecie. Kochałam ten wir pracy: praca na etacie, umowa z firmą kosmetyczną. Lekarze uznali, że objawy, jakie miałam od kilku lat, wynikają z przemęczenia, jednak gdy prawie straciłam przytomność za kierownicą samochodu, wracając z pracy, i z wielkim trudem zatrzymałam się na poboczu, stwierdziłam, że dość, że potrzebuję szczegółowych badań. Pojechałam na prywatną wizytę do pani neurolog, która wypisała mi badanie EEG głowy. Po kilku dniach odpłatnie wykonałam je w szpitalu, lecz widząc minę pani, która oddała mi wydruk i opis, byłam pełna obaw.
Następnego dnia miałam ustalony termin tomografii komputerowej (TC). „Zobaczymy, co wyjdzie, proszę się nie denerwować” – usłyszałam. Kolejnego dnia rano jak zawsze wybiegłam z domu w szpilkach do pracy, to był ostatni dzień, gdy miałam na nogach buty na wysokim obcasie (05.11.2010 r.). Poprosiłam kierowniczkę o możliwość wyjścia na badanie TC do szpitala, to było moje pierwsze takie badanie w życiu. Wykonywałam instrukcje pań pielęgniarek, wjechałam do komory, badanie rozpoczęte. Podanie kontrastu było dość nieprzyjemne. Badanie się skończyło, wyjechałam z komory, w pomieszczeniu zrobił się harmider, zdenerwowanie, nerwowe krzyki: „Natychmiast wywołujemy zdjęcia i proszę dzwonić po panią doktor”. Wstałam ostrożnie ze stołu, wiedziałam, że jest źle. U nas w mieście na opis takiego badania i wywołanie zdjęć czeka się około trzech tygodni. A tu odbyło się to natychmiast.
„Jest pani tu z kimś z rodziny?” – zapytano mnie. „Niestety nie, sama przyjechałam samochodem, jeśli trzeba, zadzwonię po kogoś” – odpowiedziałam. Dojechała mama i to jej w gabinecie lekarskim przekazano, że mam bardzo duży obrzęk mózgu i to coś, co go wywołuje, jest w głowie. Odesłano mnie do kolejnego szpitala. Ja jeszcze nic nie wiedziałam, w moich ukochanych butach na obcasach pobiegłam do samochodu, pojechałam do domu spakować się do szpitala.
Nie było łatwo. Kuferek kosmetyków obowiązkowo, brak płaskich butów, ale kupiła je mama. Jak dziś pomyślę, że w takim stanie skakałam po segmencie, a mam tylko metr pięćdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, i szukałam ubrań… Musiałam mieć getry i tuniki, a na noc tylko koszulę do spania. Przecież ja nie jestem chora, cały czas do końca tak mówiłam.
więcej..
